ყოველ დილით დავრბივარ, იმ დღის შემდეგ რაც სიმართლე გავიგე, დეპრესიაში ვიყავი მთელი 2 კვირა, ახლა კი შევეგუე ყველაფერს. მივხვდი რომ დეპრესია არაფერს მარგებდა კარგს. ჩავირბინე კიბეებზე
-ბებოს ვუთხარი დილამშვიდობისა და ხელით ვუჩქმიტე ლოყაზე. წავედი ძუნძულით, 50 კილო ვიყავი ახლა კი 45 ვარ, მგონი აღარაა საჭირო სირბილი, თორემ ჩამოვხმები ... (ანა აქეთ იქით იყურებოდა გამალებით, ელოდებოდა როდის გამოჩნდებოდა ალექსანდრე, ჰო ალექსანდრეს გამო დაიწყო სირბილი, ალექსანდრეს მთელი 2 კვირა ერთი დღეც კიარ დაუტოვებია მარტო ანა. სულ მის გვერდიით იყო, ანას უკვე მის მიმართ გრძნობები ჰქონდა მაგრამ ის ძალიან ამაყია, ამიტომ არ უტყდება გრძნობებში. ალექსანდრე სპორტსმენია ის ყოველთვის ვარჯიშობს, მაგარი პრესი აქვსს. ის იმენა ტიპია, ოღონდ ზომით ჩხუბისთავიც, ალბათ თბილისის ბრალია, ის ხომ თბილისში სწავლობს, გაიჩითა "იმენა ნაროდში" . ტყუპები ერთმანეთისგან სრულებით განსხვავდებოდნენ შინაგანათ, დემეტრე უფრო ესე რომ ვთქვათ ჩამორჩენილი... სულ მთაშია თბილისშიც კი არ ყოფილა ჯერ სადაც დაიბადა და იზრდება ბოლომდე აქ არის. ის ზედმეტად ზრდილობიანი და რასაც ჰქვია ტრადიციულია. აი გამოჩნა ალექსანდრეც ვიღაც გოგოსთან ერთად. ანანომ კი შეისწორა თმები და ისე დადგა თითქოს არც აინტერესებდა, მაგრამ თვალი მაინც გაურბოდა, იმ გოგოსკენ რომელიც ალექსას ეფლირტავებოდა, მიუახლოვდნენ ანანოს.)
-ვაა ალექსს როგორ ხარ? რას შვრები?
-რავი აბა, ჩემი კურსელი ჩამოვიდა თბილისიდან და ვათვალიერებინებ. ანანო ეს ტასო ეს ანანო.
-სასიამოვნოა ანანო
-(ანანომ ჩაიბურტყუნა)... ჩემთვის არა.
-რამე მითხარი?
-არა საყვარელო არაფერი.
-ამმ კაი.
-ანანო დღეს დემეტრეს დაბადებისდღეა, და დაპატიჟებული ხარ.
-ვა ალექს მართლა? აუ მაგარია. აუცილებლად მოვალ.
- მაგარია ეხლა უნდა წავიდეთ, მე და ტასო. აბა შენ იცი. (წავიდნენ და გადასჩურჩულა ტასოს, ანანო ისე ეჭვიანობდა რომ თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა)...
-უჰჰჰ, ვინაა ეგ ტასო ! ანუ ალექსანდრესთან რჩება? ვაიმე გავსკდები ეჭვიანობისგან. ჯანდაბა! უი გაბო მოდის...
-ანანო ზდაროვაა, როგორ ხარ??? რას შვრები?
-რავიცი ? გაბო შენ?
-მეც არაფერსს, მგელივით მშია სახლში კი არავინაა, რომ გამიკეთოს საჭმელი.
-(ანანოს ჩაეცინა) ჰაჰა მერე წამო და ერთად ვჭამოთ სახლში. მეც არაფერი მიჭამია ჯერ. ვისაუზმოთ?
-აუ მაგარია დიდი სიამოვნებით. თან რაღაცაზე მინდა შენთან საუბარი.
-კაი გაბო, ხომ მშვიდობაა?
-უჰ კი კაცო.
-(მთელი გზა ანანო ფიქრობდა იმაზე, რომ რა უნდა ეთქვა გაბოს. ამ ბოლოდროს, ერთმანეთს დაუახლოვდნენ ანა და გაბო.)
-გაბო აბა ყავა თუ ჩაი?
-მშია რა ჩაი რა ყავა. (გაეცინათ ორივეს)
- ოხ გაბო კაი მაშინ გუფთას შეჭამ?
-აუუ დიდი სიამოვნებით.
-ლიკა გუფთა გაუცხელე რა გაბოს.
-კარგით ქალბატონო ანა.
-და კოკა-კოლას დავლევ თუ გაქვთ
-კი რათქმაუნდა. აბა არ იტყვი რა უნდა გეთქვა?
-ალექსანდრე, შეყვარებულია შენზე. მაგრამ არ იმჩნევს და უნდა რომ გაეჭვიანოს, ხო იცი დასავით მიყვარხარ და მინდოდა გცოდნოდა.
-ტასო?
-ვითომდა გაეჭვიანებს
-(ანანო აკისკისდა) ვიცოდიი
-ჰაჰა ასე ძალიან გაგეხარდა?
-არაა რა სისულელეა, სულაც არა.
-კაი ეხლა გეტყობა სახეზე.
- გაბო როგორ ხარ? (ჩამოვიდა ბებია)
-რავი ანა ბებო თქვენ? სახლში არავინაა მომშივდა და ანამ შემომთავაზა წამოსვლა.
-კარგი უქნია. შვილო რახდება როგორ არიან შენები?
-კარგად არიან მადლობთ
-ხო მამაშენთან მქონდა საქმე, როცა მოიცლის მნახოს.
-კარგით აუცილებლათ ვეტყვი. ახლა უნდა წავიდე დიდი მადლობა, ძალიან გემრიელი იყო.
-შეგერგოს გაბო, კარგად აბა.
-გაბოო კარგაად. არ გაცილებბ ხომ მოდიხარ? დაბადების დღეში? დემეტრეს..
-ხო აბა რაა. იქ გნახავ.
---
-ბებო რა უნდა ელაპარაკო ?
-სიმართლე უკვე დროა, უნდა გაიგოს რომ ცოცხალი ხარ.
-ბებო არა გთხოვ არ მინდა, რომ გული ეტკინოს გაბოს.
-გაბოს რატომ უნდა ეტკინოს გული? პირიქით გაუხარდება, რომ და ყავს თან როგორც ვხედავ ძალიან უყვარხარ.
-კი მაგრამ ჯერ ადრეა.
-არა ანა არა, უნდა ვუთხრა აუცილებლათ. შენ ? რას შვრები? დაბადებისდღეში მიდიხარ?
-კი ბებო, ჯობია უკვე ავიდე, ჩემს ოთახში და დავიწყო გამოპრანჭვა, თორემ ვერ მოვასწრებ.
-ოხ ჩემი პრინცესა, გაიქეცი.
---
-ვდგევარ გარდირობის წინ და ვფიქრობ "ჩასაცმელი არაფერი მაქვს" როცა მთელი გარდირობი გამოტენილია, თბილისში ყოველდღე მაღაზიებში ვიყავი, შოპოჰოლიკი ვარ.
---
-უკვე 8 საათია მე კიდევ ჯერაც არ ვარ მზად.ა
ი უკვე აწკრიალდა ტელეფონი, ეს გაბოა.
-გისმენ გაბო.
-ალექსანდრე გაგიჟებულია, რომ არ მოხვალ. ნეტა როჟა განახა, ყოველ კარის კაკუნზე, სულ კარებისკენ ააქვს თავი.
-(ორივემ ჩაიკისკისეს) ეგრე უნდა
-ჰა რასშვრები ? არ მოდიხარ?
-აუ გაბო ხო როგორ არა, მოვდივარ მაგრამ მეშინია ბნელა დდ
-ოხ რა ბოთე ხარ. წამო მიდი ეხლა თუ გინდა გადმოვალ და წამოგიყვან.
-არა არ წამოხვიდე მე ამოვალ.
-კაი თუარ წამოხვედი იცოდე წამოვალ.
---
-ბოლოჯერ ჩავიხედე სარკეში, და გავედი... ტელეფონი სახლში დავტოვე, რად მინდა ისედაც. მაგრამ ბოლოს მოვტვინე, რომ კიბეებზე გამომადგებოდა. რაღა უნდა მექნა.. არადა ისე ბნელოდა პადიეზდში. ეხლა სამ თვლაზე უნდა ავირბინო, 1-2-3 წავედიი... და უცებ რაღაცას შევეჯახე ო.ო.. მანამ ავხედავდი რაღაც იყო, რომ ავხედე ვიღაც. ტელეფონი მომანათა სიფათში.
-ანანო ო.ო
-ალექს.
-სად ხარ აქამდე?
-მოვდიოდი
-კიარ მოდიოდი მორბოდი, რამ გაგამწარა.
-აუ კაი რაა, შემეშინდა. და იქნებ ტელეფონი გასწიო?
-ა უი, ბოდიში
-არაფერს...( ერთმანეთთან ისე ახლოს იყვნენ, როგორც შეეჯახნენ ისევე ადგილზე გაქვავდნენ და ერთმანეთს შესცქეროდნენ.)
-არ ავიდეთ?ანანო?
-თუ გამატარებ კი, რას ჩამომიდექი ვახ.
-მე ჩამოგიდექი ? კაიკაი, წამო.
---
-დემეე გილოცაავ დაბადების დღესს მრავალს დაესწარი, შენს საყვარელ ადამიანებთან ერთად.
-ვაა ანანოო მადლობა, რალამაზად გამოიყურებიი.
-მეც მადლობა.. (და ნაზად გავიღიმე) ეს შენი საჩუქარია.
-უჰ ნეტა რა არისს.. რატომ შეწუხდი? დიდი მადლობა.
-არაფერს იმედი მაქვს მოგეწონება საათია.
-აუ მაგარია ძალიან დიდი მადლობა. დასხედით ეხლა სუფრასთან. (და გაიშვირა ხელი ალექსანდრეს გვერდით)
-ბიჭებო, გოგოებო გაიცანით ანანო.
-ყველამ ერთხმად თქვეს, სასიამოვნოა.
-აბა ეხლა მომაწოდეთ ჭიქები შევავსო, ღვინოს ვსვავთ ყველა?
-არა მე არ ვსვავ.
-ანანო კარგი ეხლა რაა ჩემი დაბადებისდღეა.
-აუ მართლა არ ვსვავ.
-კარგი მაშინ, სამწუხაროა
-მანამ დავლევთ ალექსანდეს გიტარა მიეცით რა დაუკრას გიტარა.
-მეზარება
-მიდი ეხლა ნუ მაიმუნობ.
-კაი ხო
-(ოთო ბერიშვილის ზაფხულის ერთი ლამაზი დღე იყო) (მოუსმინეთ ეს დაუკრა)
---
-ძალიან ვიხალისე, 12 საათზე უკვე უგონოდ იყვნენ ყველა, მარტო მე ვიყავი ფხიზლად. რადგან ერთი ჭიქაც არ დამილევია. რადგან რომ დამელია ალექსანდრეს გამოვუტყდებოდი სიყვარულში, მე კი ეს არ მინდოდა. აბა ჩემი წასვლის დროც მოვიდა.
-აუ ანანო იყავი რაა (ყველამ ხვეწნა დაიწყო) არა დღეს დავპირდი ბებოს, რომ არ დავაგვიანებდი.
-მაშინ მე გაგაცილებ.
-არა ალექსანდრე ძალიან მთვრალი ხარ, ჯობია სახლში დარჩე.
-არაა არვარ მთვრალი, მე ესე ადვილად არ ვთვრები.
-კაი მაშინ წამოდი.
---
-კარგი დრო გავატარე ძალიან.
-ხოო შემდეგი გაბოს დაბადებისდღე მოდის, მერე იქ გავაგრძელებთ.
-ვაა როდის აქვს ?
-ერთ კვირაში.
-აუ კარგია, რომ მითხარი საჩუქარს ვუყიდი.
-ისე ანანო არ აპირებ თქმას?
-მე არა ბებიაჩემი აპირებდა და რავი... არ მინდოდა
-ჩემი აზრით ძალიან გაუხარდება.
-აუუ რავიცი მერე დედამისი?
-დედამისიც ძალიან გამგები ქალია.
-კარგია მაშინ... მეც მინდა, რომ გავიცნო ორივე.
-ხოო... ანანო
-გისმენ? (ანანოს მუცელში პეპლებმა დაიწყეს ფრენა, ვერა და ვერ ჩერდებოდნენ... რამის ანანოც ააფრინეს ადგილიდან, უკვე ხვდებოდა ანანო, რომ უნდა ეთქვა რომ შეუყვარდა.)
-მოვედით უკვე.
-სულ ეს იყო? (ანანოს ისე მოეშალა ნერვები, რომ რამის უთხრა რომ შეყვარებული იყო, მასზე.)
-კარგი ხო, სულ ეს არ იყო. (აუტყდა სიცილი) ესეიიგი ელოდები რას გეტყვი? კარგი გეტყვი ერთი პირობით.
-რა პირობით?
-რასაც გავაკეთებ, არ გამიბრაზდები.
-ჰაჰა კაი ... ვეცდები
-მოკლედ ანა შემიყვარდი, ნახვის თანავე შემიყვარდი, შენი თვალები, ღიმილი ჩემთვის მთელი სამყაროა. პირველად ვიგრძენი, რომ ვიღაც მიყვარს და ის ვიღაც ჩემში ჩემზე მეტია.(ანანოს პეპლები მუცელში უფრო გამრავლდნენ, უფრო სწარაფად დაიწყეს ფრენა. ის ისეთი ბედნიერი იყო მისი თვალები, ბრწყინავდა სიხარულისხგან. ალექსამ კი როდესაც კოცნა დააპირა, ამ დროს გადმოიხედა ფანჯრიდან ლიკამ, მოსამსახურემ)
-ქალბატონო ანა, ეხლა უნდა წამოვსულიყავი, .წამოსაყვანად.
-კარგი ლიკა მოვდივარ.
-ალექსს (წავიკისკისე)
-კაი ეხლა დამიძვერი ხელიდან, მაგრამ იცოდე..
-ხო კაი, ეხლა უნდა წავიდე. მერე გნახავ, გავუღიმე დავემშვიდობე და ავედი სახლში... შხაპი მივიღე პიჟამოები ჩავიცვი და საბანში ჩავძვერი, ო ღმერთო რა ბედნიერი ვიყავი, ლიკამ გადამარჩინა! თორემ ის იდიოტი მაკოცებდა ... კაი ხო ცოტათი მინდოდა, რომ ეკოცნა კიდეც სულ ცოტათი. ვაიმეე მიყვარს, მიყვარსს და მიყვარსს.
---

-აჰჰაჰა აუუ როგორ მომეწონა მეც ეს თაავიი ^_^ ვაიმე მაგარია ძაან ! ყოჩაღ მე... კარგით ეხლა თქვენი აზრი გავიგოთ როგორ მოგეწონათ? ^.^ იმედი მაქვს მოგეწონათ და გინდათ გავაგრძელო მიყვარხაართ ! ^^