კმაყოფილს ჩაეღიმა.მერე კი ჩაილაპარაკა ,,იდიოტი, ამდენი ხანი ამათ უყურებდა და როგორ ვერაფერს მიხვდა?პორდაპირ გასაკვირია,მართლა ბრმა უნდა იყო რომ ეს ვერ შეგემჩნია."თუმარიამს თავისი უფროსისკენ გაექცა თვალი და ალექსანდრეს სახე რომ დაინახა მცა ეს ჩალაპარაკება ზედმეტად ხმამაღლა მოუვიდა და ალექსანდრეს ხმამაც დასჭექა.
-მარიამ სასწრაფოდ კაბინეტში.მე შენ გასწავლი ჭკუას.ეს ბოლო სიტყვები ისე თქვა რომ მხოლოდ თვითონ გაიგო. გოგო კუსკუსით შებრძანდა კაბინეტში და ალექსანდრეს ბრაზით ანთებულ თვალებს რომ გადააწყდა,ცოტა არ იყოს შეეშინდა.
-გისმენთ ბატონო ალექსანდრე.
-რამდენჯერ გითხარი ენას კბილი დააჭირეთქო?
-კი მაგრამ რა ვთქვი ასეთი?
-ზედმეტად გრძელი ენა გაქვს,ამიტომ დღეს დამატებით საქმეს გააკეთებ.
-რა?არ არსებობს.თითსაც ვერ გამანძრევინებთ სამუშაო საათების დასრულების შემდეგ.გამორიცხულია,ამას არ გავაკეთებ.თქვენ მე...
-ხმა აღარ გავიგო მარიამ.სამსახური გინდა?მაშინ გააკეთე რასაც გეუბნები.
-ბოროტად სარგებლობთ იმით რომ უფროსი ხართ.ასე არ შეიძლება,კარგით რა...
-ხმა აღარ გავიგო შენი.რაც დაიმსახურე იმას მიიღებ.შემდეგში გეცოდინება რომ კბილები იმისთვის არსებობს რომ ხანდახან ენას დააჭირო ხოლმე.შენს შემთხვევაში კი იმიტომ რომ მუდმივად დაჭერილი გქონდეს.გასაგებია?
-რა?მე რომ არ ვლაპარაკობდე,თქვენ დაბრმავებულ თვალებს ვინ აგიხელდათ?
-მარიამ!!!
-რა იყო სიმართლეს არ ვამბობ?ჯერ სად ხართ კიდევ ბევრ რამეს გაიგებთ ჩემგან.მართალია სამსახური მინდა მაგრამ,ასეთ თანამშრომლობაზე თანახმა არ ვარ.დილით უთენია უნდა მოვიეე და საღამოს შუაღამემდე უნდა გავაგრძელო?
-რა იყო,შეგეშინდა რომ ვერ გაუმკლავდები შენს მოვალეობებს?ამჯერად სხვა კუთხიდან მიუდგა ალექსანდრე,რადგან სხვა შემთხვევაში შესაძლებელი იყო რომ მარიამი სამსახურიდან წასულიყო,ამას კი ვერ დაუშვებდა რადგან მისია“როგორ მოვარჯულოთ მარიამი" ჯერ სულ ახალი დაწყებული იყო.მარიამი ალექსანდრეს სიტყვებმა გაგიჟა.
-რა?შემეშინდა?რისი თქვენი გამოწვევის?კარგად დაიმახსოვრეთ მარიამ დვალს არაფრის ეშინია.ამიტომ ვიღებ თქვენს გამოწვევას.მხოლოდ ერთი პირობით.
-პორობებს აქ მხოლოდ მე ვაყენებ.
-არავითარ შემთხვევაში.ამჯერად კანონიერად ვიპაექრებთ.მივიღებ თქვენს გამოწვევას,რამდენი ხნითაც მეტყვით,თუ მე გავიმარჯვე,რაშიც სავსებით დარწმუნებული ვარ.ყოველი ზედმეტი წუთისთვის გადამიხდით ანაზღაურებას,თუ არადა დროის გასვლის შემდეგ,უხელფასოდ დავტოვებ სამსახურს.გაწყობთ? ალექსანდრეს ჩაეღიმა.
-ნუ იღიმით.მე სერიოზულად ვამბობ,თუ გაწყობთ,ვიღებ თქვენს გამოწვევას,მხოლოდ ამ ერთი პირობით.თუ არადა ვტოვებ სამსახურს.
-კარგი თანახმა ვარ შენს პირობებზე და ჩემი ერთ ერთი პირობა: დღესვე დაიწყებ.
-კარგით.არ ვარ წინააღმდეგი.რით უნდა დავიწყო?
-ცოტახანში გაგაგებინებ.ახლა დამტოვე და საქმეს მიხედე.
-ახლავე,ოღონდ მანამდე იცოდეთ 1:0 ჩემს სასარგებლოდ. იმიტომ რომ თქვენ უფროსი ხართ,შესაბამისად თამაშის წესებსაც თქვენ ადგენთ მაგრამ,თქვენს შემთხვევაში ამას თქვენი ქვეშევრდომი აკეთებს,ანუ მე.შესაბამისად ჯერ მე ვიგებ.გაიცინა და კუსკუსით დატოვა კაბინეტი.
-ოხ ალექსანდრე,ამხელა კაცი ხარ და ამ თითისტოლა გოგომ თავის ჭკუაზე როგორ უნდა გატრიალოს?რატომ დავთანხმდი მის პორობას?მიმეცა წასვლის უფლება,ხომ ვიცი რომ არსადაც არ წავიდოდა.მართლა იდიოტი ხარ რა.სავარძელში ჩაჯდა და დაიწყო იმაზე ფიქრი თუ რა უნდა ყოფილიყო მარიამის პირველი დავალება.ძალიან დიდ ხანს მოუწია ფიქრი და ბოლოს ასეთი რამ მოიფიქრა.
-მარიამ შემოდი. გოგონა მალე შემოვიდა კაბინეტში.
-გისმენთ.
-ახლა კარგად მომისმინე,ეს შენი პირველი დავალებაა.ამ კომპანიაში შვიდასი ადამიანია დასაქმებული.დღეს და ხვალ უნდა გადახედო სათითაოდ ყველას დოსიეს.გაიგო როდიდან მუშაობენ ჩვენთან.როგორ მუშაობენ,ვინ რას წარმოადგენს და ვინ უნდა დარჩეს და ვინ უნდა წავიდეს სამსახურიდან. მარიამს თვალები შუბლზე აუვიდა.შვიდასი ადამიანი ცოტა ხომ არ იყო.ორ დღეში ამის მოსწრება საკმაოდ რთილი იქნებოდა,მაგრამ იხტიბარი არ გაიტეხა და დათანხმდა.
-დიახ,ყველაფერი გასაგებია.
-ხო კიდევ,ამ საქმეს სამუშაო საათების დასრულების შემდეგ მიხედავ რადგან დანარჩენ დროს,აქ მჭირდები.
-გასაგებია ბატონო ალექსანდრე.ეს სიტყვები ისეთი ინტონაციით იყო წარმოთქმული,ახლა დიდი სიამოვნებით ამოგგლეჯდი ენას და ტყავს გაგაძრობდიო.ეს კარგად იგრძნო ალექსანდრემ და თავისი გეგმით კმაყოფილი დარჩა.მარიამი კაბინეტიდან გავიდა და ვინაიდან სამუშაო საათები გასული იყო,ამ საქმეს შეუდგა.ალექსანდრემ კი მშვიდად დატოვა ოფისი.
მარიამმა კარისკენ მიმავალ ალექსანდრეს მკვლელის მზერა გააყოლა და თან გულში შეუკურთხა. დესპოტი.დამაცადე შენ,გაზღვევინებ ყველაფერს.მერე თავის საბუთებს მიუბრუნდა და კინაღამ გული გაუსკდა,ამას ორი დღე კი არა მთელი კვირა არ ეყოფოდა.მთელი დასტა საბუთებისა,სადაც ერთი ადამიანის რეზიუმე მთელს ისტორიას მოიცავდა.მოკლეთ მარიამმა მოიმარჯვა კალამი, რვეული, ყავა და დაიწყო საქმის კეთება.ისე შემოაღამდა საქმის კეთებაში ვერც გაიგო.უკვე შუაღამე იყო,მაგრამ ოფისოდან მაინც არ წავიდა,საბოლოოდ კი საბუთებთან ერთად ჩაეძინა.
დილის შვდი საათი იყო,როდესაც ალექსანდრემ ოფისში შემოაბიჯა.კაბინეტში ავიდა და იქ შესულს მარიამი მაგიდასთან მძინარე რომ დახვდა,ცოტა არ იყოს შეეცოდა,თუმცა როგორც ყოველთვის არც ახლა შეიმჩნია და ხმამაღლა ჩაახველა.მარიამმა მაშინვე ჭყიტა თვალები.საათს დახედა და ბუზღუნი დაიწყო.
-ღმერთო როგორ ჩამძინებია,ჯერ ნახევარი საქმეც არ გამიკეთებია,კარგით რა,ეს უსამართლობაა...
-როგორც ჩანს ყკმაყოფილო ხარ შემი სამსახურით.თუ არ შეგიძლია,უბრალოდ აღიარე და ამით მორჩები,რატომ იწვალებ თავს?
-არ შემიძლია?ვინ გითხრათ რომ არ შემიძლია და საერთოდ თქვენთვის არაფერი მითქვამს,მე საკუთარ თავს ველაპარაკები.თქვენი კომენტარები კი თქვენთვის შეინახეთ და მაშინ გამოიყენეთ როცა საქმეს ჩაგაბარებთ.გასაგებია თქვენთვის?გოგონა ისეთი კატეგოტიული იყო ალექსანდრემ ხმაც ვერ ამოიღო.მარიამმა კი კაბინეტი დატოვა და რამდენიმე წუთში ყავის ფინჯნით ხელში დაბრუმდა.
-ეს თქვენი ყავა.კიდევ გნებავთ რამე?
-არაფერი,მხოლოდ აქაურობა მიალაგე,საგიჟეთს ჰგავს. თვალის დახამხამებაში მოასწრო მარიამმა ყველაფერი.ისე სწრაფად,ნაზად და აკურატულად მოძრაობდა,მის ყოველ მოძრაობას სიამოვნებით აყოლებდა თვალს ალექსანდრე.გაოცებული იყო,მანამდე გოგოს ასეთი მოხერხებულობა არავისთვის შეუმჩნევია.უფრო სწორად კო მარიამოს ჰაეროვნებამ მოხიბლა,რომელიც განსაკუთრებულად კარგად იკვეთებოდა როდესაც ის საქმეს აკეთებდა.მარიამი სწრაფად მორჩა და კაბინეტი დატოვა,სანდროს კი მისთვის კარში გასვლამდე თვალი არ მოუშორებია.მთელმა დღემ მშვიდად ჩაიარა.საღამოს სანდრომ ისევ დატოვა ოფისი.მარიამი კი ისევ თავის საქმეს მიუბრუნდა.მთელი დღის განმავლობაში საშინლად დაიღალა,მაგრამ თავის საქმეს მაინც ენერგიულად შეუდგა.ამჯერად თვალი არ მოუხუჭავს და მთელი საქმე დილის ექვსი საათისთვის უკვე მზად ჰქონდა.
ერთი საათი დრო კიდევ ჰქონდა,შესაბამისად სახლში გასვლაც მოასწრო,მოწესრიგებაც და უკან დაბრუნებაც.სხვა გოგო მის ადგილზე ალბათ ვერცმოასწრებდა,მაგრამ ეს ხომ მარიამია,ის სხვებს არ ჰგავს.მოკლეთ.ზუსტად შვიდზე სამსახურში იყო და ალექსანდრეც გამოჩნდა კარში.თვალები გაუფართოვდა როდესაც მის სამუშაო მაგიდაზე დააზლოებით ერთი მეტრის სიმაღლეზე საბუთები ელაგა,მთლიანი მაგიდა საბუთებით იყო სავსე.
-მარიამ.
-გისმენთ.
-ეს რა არის?
-ის საბუთებია რაც უნდა მომეწესრიგებინა.ყველა თქვენი თანამშრომლოს რეზიუმე,განხილული და შესწავლილი.ყველაზე საკმარისი ინფორმაციაა და კიდევ,სამსახურიდან გაშვება არ ამგრამ თქვენი რამდენიმე თანამშრომლისთვის ხეფასის მომატება კარგი იქნებოდა.ისიც წერია იქ ვის უნდა მოუმატოთ ხელფასი და იმედია ყურადგებას მუაქცევთ ჩენს ნათქვამს.ახლა კი თუ არ გჭირდებით დაგტოვებთ,კიდევ უამრავი საქბე მაქვს.თან ირონიული მზერა სტყორცნა ალექსანდრეს გაოცებულ სახეს.
-არა შეგიძლია გახვიდე,ძლივს შეძლო ალექსანდრემ ხმის ამოღება და წინადადების წარმოთქმა.მარიამმა კაბინეტი დატოვა.სანდრო კი საბუთებს მიუბრუნდა და გადახედვა დაიწყო.შემდეგ კი როგორც სჩვევია თავის თავთან დაიწყო ლაპარაკი.
-არა მაინც რა სულელი ვარ,ეს ყველა საქმე ხომ ზეპირად ვიცი,რად მინდა რომ თავიდან ვნახულობ?ეს გოგო ასე რატომ მოქმედებს ჩემზე,რომ ნორმალურად პასუხის გაცემაც კი არ შემიძლია მოსთვის?აბა ერთი ვნახო,ვის უნდა მოვუმატო ხელფასი.გადახედა და ისევ საუბარი განაგრძო.ოჰ ეგ ხომ მეც ვიცი,ამათ უკვე დიდი ხანია უკეთესი ხელფასი უნდა ჰქონდეთ,საუკეთესო თანამშრომლები არიან,მაგრამ ახლა არ მოვუმატებ,ეგ კიდევ მარიამის ერთი გამარჯვება იქნება,მისი რჩევა გავითვალისწინო?ვისი ამ პატარა ღლაპის?არა გამორიცხულია.ცოტახანს ისევ მოუწევთ ლოდინი.ყ ელაფერს თვალი კიდევ ერთხელ მოავლო და მიხვდა რომ გოგომ დაკისრებული მოვალეობა უბადლოდ შეასრულა.ამიტომ ისე თავისთან იხმო.
-მარიამ ჩემთან შემოდი.
-გისმენთ ბატონო ალექსანდრე.
-ყველაფერი ვნახე,კარგად გიმუშავია.
-რა?მე ამას ორი ღამე მოვუნდი და თქვენ ნახევარ საათში შეამოწმეთ ყველაფერი?ალბათ ხუმრობთ ხო?
-მარიამ ბევრ ლაპარაკზე კიდევ ნუ მომაცემინებ შენიშვნას,უკვე დავიღალე ერთიდა იგივეს გამეორებით.ახლა ეს საბუთები წაიღე და ყველაფერი თავის ადგილს დაუბრუნე.გასაგებია? მარიამმა პასუხიც არ დაუბრუნა,უბრალოდ დაიწყო საბუთების წაღება კაბინეტიდან.მოკლეთ ყოველი დღე კინკლაობით იწყებოდა და მთავრდებოდა.მათი ურთიერთობა საერთოდ არ გავდა უბრალოდ უფროსისა და თანამშრომლის ურთიერთობას.ამას ალექსანდრე კარგად აცნობიერებდა და ცდილობდა ყ ელაფერი შეეცვალა,თუმცა ამაოდ,მაინც არაფერი გამოსდიოდა და რაც უფრო მეტად ცდილობდა მით უფრო მეტა დამოკიდებული ხდებოდა მასზე.ყოვედღე ახალი დავალება და ყოველი წარმატებული ნამუშევარი მარიამის მიერ.თითქმის ორი თვე გაატარეს ასე და საბოლოო დავალების დროც დადგა.მარიამი ისევ ალექსანდრეს კაბინეტში იდგა და შემდეგ დავალებას ელოდა.სხვათაშორის ამ დროის განმავლობაში მარიამმა თავიდან ბოლომდე მოასწრო,ალექსანდრეს ხასითის შესწავლა.თან ისე კარგად რომ მისი ყოველი გამოხედვის აზრს ხვდებოდა.ამაში ქალბატონი ნამდვილი ექსპერტი გახლდათ.
-მარიამ დღეს რთული დავალება არ გექნება.უბრალოდ არქივში ჩახვალ.იქ საბუთები ცოტა არეულია და ყველაფერს თავის ადგილს დაუბრუნებ.მარიამსაც არაფერი უთქვამს,შეტრიალდა და არქივების განყოფილებისკენ წავიდა.სანდრო კი მშვიდად ჩაჯდა სავარძელში,ჩართო ლეპტოპი და იქიდან დაუწყო თვალყურის დევნება ქალბატონ მარიამს.
-აბა ერთი ვნახოთ როგორ მოგეწონება შენი ბოლო სამუშაო.
მარიამმა ოთახის კარი შეაღო და თან იკივლა კიდეც.
-რა?ეს არის ცოტა არეულობა?ღმერთო ჩემო აქ რა ხდება?აქაურობა რა დღეში ჩაუგდია,დარწმუნებული ვარ სპეციალირად თვითონან გააკეთა.
-ეჭვიც არ შეგეპაროს,ნამდვილად ასე იყო ლაწირაკო.ხალისობდა ალექსანდრე მარიამის ლაპარაკზე და ქმედებებზე,თან პასუხებს ისე აბრუნებდა თითქოს მას პასუხობდა.
-ეგ ადამიანი არ არის,სიამოვნებს ხალხის წვალება,საშინელი ვიღაცაა,მონსტრი,ურჩხული,არა ყველაზე მეტად დემონი შეეფერება.ოხ როგორ მინდა რომ ომ თვითკმაყოფილი სახიდან,ეგ კმაყოფილების ნიღაბი ჩამოგგლიჯო და თვალები დაგთხარო.
-ძალიან ბევრი მოგინდომებია საყვარელო,ხო და კიდევ დემონი მეტისმეტია,არც ასეთი საშინელი ვარ.განაგრძობდა ალექსანდრე.
-არა მაინც ეს რამ მოაფიქრებინა.აქ დაახლოებით ოცი თაროა.იმხელა ბიბლიოთეკაში მგონია თავი და ღმერთმა იცის რომელი ფურცელი რომელ საბუთს ეკუთვნის,ხმერთო ამას ალბათ ვერასდროს მოვრჩები.
-აღიარე ხომ,როგორც იქნა აღიარე და ისეთი საქმე გამოგინახე რომელსაც ვერ შეასრულებ,ჩემს ხელში ხარ მარიამ დვალო.ხმამღლა გადაიხარხარა ბიჭმა
-მართალია რთულია მაგრამ მაინც გავაკეთებ.ჯერ ერთი ფურცელი აიღო და წლების მიხედვით დაიწყო ძებნა,თუ რომელი საქაღალდის შეიძლებოდა ყოფილიყოერე შემდეგზე გადავიდა და ასე წინდაწინ მიიწევდა.საშინლად დაღლილი იყო,მაგრამ არ ნებდებოდა,ალექსანდრეს კი გოგნას ამ მდგომარეობაში ხილვა თითქოს მართლაც სიამოვნებდა. უკვე შუაღამე იყო,მარიამი ისევ თავის საქმეს აკეთებდა და ალექსანდრე ისევ თვალყურს ადევნებდა.გოგონას საშინლად დასცხა.დარწმუნებული იყო რომ შუაღამისას ოფისში არავინ იქნებოდა.იცოდა რომ საქმის გამო შეიძლებოდა ღამის გატარება სამსახირში მოეწია და ამიტომ თან შორტი და მაისური ჰქონდა. ზაფხული იყო.არქივში კონდინციონერი არ იყო,ამიტომ საშინლად სცხელოდა.ჯერ პერანგი გაიხადა,შემდეგ კაბაც მოიშორა და საცვლების ამარა დარჩა.აი ამის შემხედვარე ალექსანდრეს კი ორმაგად დასცხა,სიმწრის ოფლმა დაასხა,სცადა თბალი აერიდებინა და ლეპტოპი შეაბრუნა,მაგრამ აბა რომელ მამაკაცს შეუძლია ასეთ ცდუნებას გაუძლოს?ისევ მიატრიალა თავისკენ და მარიამოს სხეულის შემხედვარემ დიდი ნერწყვის ბურთი გადააგორა ყელში.გოგონა მართლაც რომ მშვენიერი იყო,უნაკლო.მართალია სიმაღლით ვერ დაიკვეხნიდა,მაგრამ საშუალო სიმაღლის,შავგრემანი,მწვანე თვალება,ლამაზი მკერდითა და ლამაზი საჯდომით,ჩამოთლილი სხეული და ერთი სიტყვით,მის დანახვაზე იფიქრებდი რომ ღმერთს თუკი რამ შეუძლია უბოძოს ქალს მარიამოსთვის მიუციაო.თვალს ვერ წყვეტდა გოგონას რომელიც საოცრად მიმზიდველი იყო და ამ დროს მასში სულაც არ ხედავდა ლაწირაკს,პირიქით ხედავდა საოცრად სექსუალურ გოგონას,რომელიც მთელი არსებით უნდოდა რომ გამხდარიყო მისი.მაგრამ თავის ფიქრებზე თვითონვე გაბრაზდა.
-პედოფილი ხომ არ ვარ,რა ჯანდაბას ვაკეთებ.ის ხომ ჯერ ბავშვია,ჩვიდმეტი წლის ბავშვი,მე კი ოცდარვა წლის კაცი მას ხამივით მივჩერებივარ.რას აკეთებ ალექსანდრე,რაზე ფიქრობ?ეს ხომ გამორიცხულია.მარიამმა ბოთლიდან ცივი წყალი სხეულზე მიისხა გასაგრილებლად და შემდეგ შორტი და მაისური ჩაიცვა.მერე კი ისევ საქმეს მიუბრუნდა და მხოლოდ რამდენიმე ფურცელიღა რომ დაინახა სიხარულისგან შეჰკივლა
-ცოტაც,სულ ცოტაც და დაგამარ ხებ დემონო.გაჩვენებ რა შეუძლია მარიამ დვალს.
-კი უკვე მაჩვენე,თქვა და დანამულ შუბლზე ხელი მოისვა.ამ რამდენიმე ფირცლის დალაგებაარის საკმაოდ დიდხანს მოუხდა,ლივს მიაგნო.კიბით ხან ერთ თაროს მიადგებოდა და ხან მეორეს.ბოლო ერთიღა ჰქონდა დარჩენილი და ის სულ ბოლო თაროზე იყო.კიბე მიათრია იმ თარომდე და ზედ ავიდა.საკმაოდ მაღლა იყო.კიბე ცუდად იდგა ცოყა მოძრაობდა,მაგრამ მარიმ ყურადღება არ მიაქცია,უცებ დავდებ და უკან ჩამოვბრუნდებიო,ერთ წამში არაფერი მოუვაო.ალექსანდრემაც შენიშნა რომ კიბე მოძრაობდა გოგონას მოძრაობასთან ერთად.მიაღწია დანიშნულ ადგილს და საშინლად ამოიგმინა.
-ოღონდ ეს არა რა,ამისი ფაილი ცოტა იქით დევს,ახლა ისევ დაბლა უნდა ჩავიდე,ეს კიბე გავჩოჩო და ისევ ზოთ ამოვიდე,არა აღარ შიძლია,მემგონი აქიდანაცივწვდები.
-არა მარიამ არა,ჩამოვარდები,დაბრუნდი უკან,ჩამოვარდები.კარგად ხედავდა ალექსანდრე რომ გოგონა საქაღალდეს მიწვდა,ფირცელს შიგ ათავსებდა და თან კიბემ წაქცევა დაიწყო.მაშინვე გავარდა კაბინეტიდან და არქივების ოთახიაკენ გაიქცა,თუმცა კარის გახება და გოგოს კივილი ერათი იყო.ალექსანდრემ ვერ მიუსწრო და მარიამი იატაკზე ეგდო.თან ბოლო ხმაზე კიოდა
-ღმერთო მტკივა,მიშველეთ,ვაიმე,როგორ მტკივა. სანდრო მაშინვე მივიდა,
-რაოგივიდა მარიამ,კარგად ხარ?
-მტკივა ალექსანდრე,საშინლად მტკივა და ფეხისკენ წაიღო ხელი.ეს იყო პირველი შემთხვევა როდესახ უბრალოდ სახელით მიმართა გოგომ და ძალიან ესიამოვნა ბიჭს.
-სად გტკივა მაჩვენე.გოგომ ხელი მუხლთამ დაიდო.ალექსანდრეც შეეხო და გოგოს კივილი გამოიწვია.
-დამეხმარე გთხოვ საშინლადტკივა,ფეხს ვერ ვამოძრავებ. სანდრომ ატირებული გოგო რომ დაინახა,იაეთი გრძნობა დაეუფლა რომ გული შეეკშა,უცებ თავი არაკაცად იგრძნო,იგრძნო რომ ეს მისი ბრალი იყო.მას რომ არ მიეცა ასეთი სულელური დავალება,არც არაფერი მოხდებოდა.მაშინვე ხელშიდაინახაა გოგო და მანქანისკენ წაიყვანა.ჩასვა და თვითონ საჭეს მიუჯდა.ძალიან სწრაფად მიჰყავდა მანქანა.
-გთხოვ ასე სწრაფად ნუ დადიხარ,რა ნიშვნელობა აქვს ეს ტკივილი მომკლავს თუ სისწრაფის გამო მოვკვდები?
-შენ რა სიჩქარის გეშინია?
-დიახ მეშინია და თუ შეიძლება ცოტა ნელა. სანდროს გაეღიმა და მარიამის ფეხი რომ დაინახა ისევ საშინელ გუნებაზე დადგა.
საავადმყოფოში ხელში აყვანილი შეიყვანა მარიამი.მორიგე ექიმი და ექთნები იყვნენ მხოლოდ.ექიმმა გასინჯა და მაშინვე ექთანს უთხრა.ქალბატონ მარინეს დაურეკეთ,ფეხი მოტეხილია და სასწრაფოდ მოვიდეს.ექთანი გავიდა და ხუთ წუთში უკან დაბრუნდა.ექიმი უკვე გზაშია.მარიამი ტკივილისგან ტიროდა.ალექსანდრე ასეთ შეშინებილ მარიამს პირველად ხედავდა,ისე მოუნდა მასთან მისვლა და ჩახუატება მაგრამ რაღაცამ შეუშალა ხელი.უბრალოდ უყურებდა და სიტყვიერადაც ძლივს დაუდგა გვერდში.
-ნუ გეშინია მარიამ,ყველაფერი კარგად იქნება.კარგად იქნება დამიჯერე,ჯერ პატარა ხარ გათხოვებამდე დაგავიწყდება,სანდრომ გაუღიმა და თითი ცხვირზე ჩამოკრა.მარიამმა ცრემლიანი თვალებით ამოხედა და სანდროს სახეზე გაეღიმა.ალექსანდერე უყურებდა გოგოს და ხვდებოდა რომ ეს ბავშვი,ხო ბავშვი სწორედ ასე ფიქრობდა,ნამდვილი საოცრება იყო,ისეთი გულღია.გადაშლილი წიგნივით იყო.მანაც საკმაოდ კარგად შეძლო მარიამის შესწავლა,ბევრი რამ გაარკვია მის ცხოვრებაზე და სწორედ ამიტომ იყო აღფრთოვანებული მისით.მარიამი საოპერაციოში გაიყვანეს,მალე ექიმი გამოვიდა და განაცხადა რომ ქალბატონი მარიამი მინიმუმ ერთი თვე თაბაშირიანი ფეხით ივლიდა.მეორე დილით ალექსანდრემ მარიამი სახლში მიიყვანა.მანქანიდან ისევ ხელში აყვანილი გადაიყვანა და სახლში შეიყვანა.დათა როგორც ყოველთვის საქმეებზე იყო და სახლი დაკეტილი დახვდათ.მარიამის გასაღები ოფისში იყო.ალექსანდრემ მარიამი კართან დასვა და თვითონ აივანზე აძვრა,სახლში შევიდა და კარი გააღო,მერე ისევ გამოვიდა, მარიამი ხელში აიყვანა და სახლში შეიყვანა.
-აბა ქალბატონო მარიამ საით?
-დივანზე დამსვით?
-თავს როგორ გრძნობ?
-მადლობა კარგად.იცით რა მაინტერეაებს.იმ შუაღამით იქ რას აკეთებდით? ალექსანდრეს ფერები ეცვალა სახეზე,დაიბნა,ამ შეკითხვას არ ელოდა.და ისევ მარიამმა გამოიყვანა მდგომარეობიდან
-თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს,თქვენ რომ არა,ახლაც იქ ვიქნებოდი.
-ალბათ ერთი თვე სამსახურში ვეღარ ივლი,ამიტომ...
-მართლა მე გავიმარჯვე.ის ბოლო ფურცელიც ჩავდე თავის ადგილას.ასე რომ პირობა პირობაა,ბოლო დავალება იყო,ყველა დავალება შევასრულე,ამიტომ ვალდებული ხართ პირობა შეასრულოთ.
-ასეთ სიტუაციაში სამსახურზე ფიქრობ?
-აბა რაზე ვიფიქრო?ამის გამოა ახლა ასეთ დღეში რომ ვარ.
-კარგი ხომ არ ინერვიულო.ხვალ ანგარიშზე დაგიჯდება თანხა.
-და კიდევ,ასეთ დღეში თქვენ გამო ვარ და არც იფიქროთ რომ ეს ერთი თვე სამსახურში რომ ვერ ვივლი,ამის გამო გამანთავისუფლოთ იცოდეთ.
-არა როგორ გეკადრება,შენ ხომ პირნათლად შეასრულე შენი დავალება.
-ანუ აღიარებთ?
-რას?
-დამარცხებას?
-რა?
-რა რა?მე გავიმარჯვე,სწორედ ამიტომ მირიცხავთ იმ თანხას ანგარიშზეც,ასე რომ გავიმარჯვე და თქვენ ბატონი ალექსანდრე ონიანი,ჩემთან მარიამ დვალთან დამარცხდით.
-არა,არა და არა.ალექსანდრე ონიანი არავისთან არ მარცხდება,მითუმეტეს კი პატარა ლაწირაკთან.
-უკაცრავად?ვისთან?მომესმა თუ ნამდვილად თქვით ლაწირაკათანო?
-არა არ მოგესმა,ნამდვილად ასე ვთქვი.
-ნუ სარგებლობთ იმით რომ,სიარული არ შემიძლია,ენე ისევ წეარიგში მაქვს,ასე რომ დაუკვირდით სანამ რამეს იტყვით და სანამ ლაწირაკს მიწოდებთ. უცებ ალექსანდრეს ტელეფონი აწკრიალდა.
-გისმენ სალო.
-სად ხარ ძამიკო?ოფისში ვართ მე და ბექა და აქ არ დაგვხვდი,არც არავინ იცის სად ხარ.
-მარიამთან ვარ სახლში?
-რა?მარისთან სახლში?ეს ის არის რაც მე მგონია?
-შენ ყოველთვის სისულელებს ნუ ლაპატაკობ.ფეხი მოიტეხა და აქ ვარ,სახლში მოვიყვანე.
-ვაიმე,ჩემი გოგო.არსად წახვიდე ახლავე წამოვალთ მე და ბექა.
-ბატონო ალექსანდრე შეგიძლიათ ბალიში მომაწოდოთ?
-ბატონო?რამდენიმე საათის წინ უბრალოდ ალექსანდრე არ ვიყავი? გოგონა გაწითლდა სანდროს სიტყვებზე,თუმცა არ დაიბნა.
-ეგ შემთხვევის ბრალია,ისე ძალიან მტკიოდა რომ ალექსანდრესთან ბატონოს დამატება ძალიან გამიჭირდებოდა.ყოველი სიტყვა დიდ ძალისხმევას მოითხოვდა. ალექსანდრეს გაეღიმა და იქვე დივანზე ჩამოჯდა.არცერთი ხმას არ იღებდა და საკმაოდ უხერხული სიჩუმე სუფევდა, რომელი კარზე ზარის ხმამ დაარღვია.ალექსანდრე კარისკენ წავიდა და გააღო თუ არა,სალომე გიჟივით შემოვარდა ოთახში.მარიამთან მივარდა და მოეხვია.მარიამს და სალომეს განსაკუთრებული ურთიერთობა ჰქონდათ იმის მერე რაც ბექა და სალო მარიამის წყალობით ერთად არიან.
-ჩემო ცქნაფა რა მოგივიდა?ეს რა არის?ძალიან გტკივა?
-ახლა უკვე აღარ.თუმცა თავიდან კი ძალიან მტკიოდა.
-ჩემო პატარა,მე ვიქნები შენთან და მე მოგივლი.მარტოს ხომ არ დაგტოვებ.ახლა კი ახალი ამბავი უნდა გითხრთ.ბექა სად წახვედი მოდი აქ.ბექა სამზარეულოდან ჭიქით ხელში გამოვიდა.
-სან,ძამიკო,მე და ბექამ დაქორწინება გადავწყვიტეთ.იმედია წინააღმდეგი არ იქნები.ეს ისე უცებ მოხდა ამ დილით. დღეს გადავწყვიყეთ და ამისთვის შენი თანხმობა გვჭირდება.
-რა?თქვენ სულ გაგიჟდით?ახლა მოგინდათ მაინდამაინც ქორწილი,მე რომ არც ცეკვა შემიძლია და არც გართობა?საერთოდ სიარულიც კი არ შემიძლია ნორმალურად.მოგკლავთ.
-ნუ ცხრეობ საყვარელო.მთავარია ჩემი ძამიკო დაგვთანხმდეს და შენს გამოჯანმრთელებამდე გპირდები რომ ქორწილი არ იქნება.
-დარწმუნებული ხართ,რომ მზად ხართ ამისთვის?ოჯახის შექმნა არც ისე მარტივია,ხომ იცით.
-დარწმუნებული ვართ ძმა და ამიტომ მოვედით აქ.ოფიციალურად მინდა გთხოვო შენი დის ხელი.ალექსანდრე თანახმა ხარ რომ შენი და ცოლად გაჰყვეს ბექა დადვანს?არაჩვეულებრივ ახალგაზრდას,რომელიც უამრავი კარგი თვისებით არის დაჯილდოვებული და თანახმაა მთელი ცხოვრება გაატაროს თქვენს დასთან ერთად.
-ნუ ხარ ჯამბაზი.თუ თქვენ გინდათ ეს,მე რა უფლება მაქვს ბედნიერებაში შეგიშალოთ ხელი?რათქმაუნდა თანახმა ვარ,ამ ჯამბაზზე უკეათესს ჩემი დისთვის სად ვნახავდი.უბრალოდ გაძლებას გისურვებ ძმაო.
-ალექსანდრე მოგკლავ.
-მოიცა მოიცა,ჯერ არ დაგვისრულებია.ბექამ ჯიბიდან ბეჭედი ამოიღო.სალოსკენ შებრუნდა.მუხლზე დადგა და თან დაიწყო. ქალბატონო სალომე ონიანო,თანახმა ხართ გახდეთ ჩემი ცოლო და სიკვდილის ბოლომდე იყოთ ჩემთან ერთად?მე თანახმა ვარ,ავიტანო თქვენი ყველა კაპრიზი,უსიტყვოდ შევასრულო თქვენი ყველა მოთხოვნა და გავხდე თქვენი ყურმოჭრილი მონა,იმიტომ რომ მიყვარხართ თავდავიწყებით. გოგონას თვალებზე ცრემლები მოადგა,ბექასსთან ახლოს მივიდა,ფეხზე წამოაყენა და მთელი გრძნობით აკოცა.
-მოიცადეთ მოიცადეთ.მე ქორწინებილს უფლება მოგეცით,დანარჩენი ზდმეტი კი არ დავინახო იცოდეთ ჩემს თვალწინ. სამწუხაროდ ალექსანდრეას სიტყვებისთვის ყურადღება არავის მიუქცევია.
-თქვენ დაყრუვდით?
-გეყოფათ ბატონო ალექსანდრე.აცადეთ ბედნიერებით ტკბობა.ეს წუთები ისევ კი არ განმეორდება.ალექსანდრეც უსიტყვოდ დაჰყვა გოგოს ნებას.არაფერი უთხრა.მივიდა ხელში აიყვანა და ჰკითხა საითაა შენი საძინებელი?
-რა?მარიამს თვალები გაუფართოვდა?
-რა რა შენი საძინებელი სად არის?შენ დასვენება გჭირდება და თან შენთვის ასეთი რამეების ყურება არ შეიძლება,ჯერ თვრამეტი წლის არ ხარ. მარიამმა გულიანად გადაიკისკისა და ოთახი თითით აჩვენა ალექსანდრეს.მარიამის ოთახიც ისეთივე ბავშვური იყო როგორც თვითონ გოგონა.ძალიან მოეწონა სანდროს ოთახი.
იქაურობას ათვალიერებდა და კიდევ უფრო რწმუნდებოდა მარიამის სისუფთავესა და სისპეტაკეში.ოთახში საოცრად სასიამოვნო სურნელი ტრიალებდა.ყველაფერს იასამნისა და ჟასმინის არომატკ ჰქონდა.ეს სწორედ ის აურნელი იყო რომელიც მარიამის სამსახურში მისვლის დღიდან ხიბლავდა.მოკლეთ მარიამი საწოლზე მოათავსა.თავის მოსამსახურეს დაურეკა და მარიამთან მოიყვანა.
-იცოდე ლელაჩკა მარიამს არაფერი არ უ და მოაკლდეს.ყურადღება სჭირდება და აბა შენ იცი.მასზე კარგად იზრუნე.რომ გამოკეათდება ჩემთან მერე დაბრუნდები.მანდე კი მე თვითონ მივხედავ თავს.სანდრომ იქაურობა დატოვა და დაიწყო მარიამისთვის საშინელი მოწყენილობის წითები.რას არა აკეთებდა,კითხულობდა,ფილმებს უყურებდა,მარიამი,ბექა,ნინი, გიო,სულ მასთან იყვმენ,მაგრამ რაღაც მაინც აკლდა და ვერა და ვერ მიხვდა რა იყო ეს.აი ალექსანდრესთან სამსახურში კი საშინელება იყო.თანამშრომლებს მუშაობა ჯოჯოხეთად ექცათ.საუბარია რათქმაუნდა მარიამის შემცვლელებზე.ყველას მარიამს ადარებდა.ყველას შენიშვნას აძლევდა,არავის მუშაობა რ მოსწონდა.ერთი თვის განმავლობაში რვა დივანი და თანაშემწე გამოცვალა.კარგად ხვდებიდა რომ ეს იმ თანამშრომლების ბრალი არ იყო,პრობლემა მასში იყო.მარიამზე იყო დამოკიდებული და გრძნობდა რომ საშინლად სჭირდებოდა.ხვდებოდა რომ ეს მარტო სამსახირის გამო არ იყო,უბრალოდ ძალიან მიეჩვია და ენატრებოდა. ბოლოს კი ყველაზე გაბრაზებული აყვირდა და კაბინეტში შევიდა.გულის გადასაყოლებლად ძველი ნივთების ქექვა დაიწყო და ერთ-ერთი წიგნიდან ფოტო გადმოვარდა.დაიხარა აიღო და მის დანახვაზე სახე მთლიანად აელეწა.სისხლი თვალებში მოაწვა,მერე იქვე მდგარ ვისკის ბოთლს ხელი დაავლო დაასხა და ისე დალია,თითქოს უბრალოდ წვენს სვამდა.ამასობაში მარიამი გამოკეთდა,სიარული უკვე კარგად შეეძლო და საავადმყოფოდან გამოსულმა პირდაპირ ალექსანდრეს ოფისისკენ აიღო გეზი.ოფისში მისი დანახვა ყველას გაუხარდა.ალექსანდრე იკითხა და რომ გაიგო კაბინეტში იყო,ისიც პირდაპირ კაბინეტისკენ წავიდა.არ დაუკაკუნებია პირდაპირ შევიდა და სულ ცოტათი ასცდა რომ ვისკის ჭიქა სახეში არ შეეფშვნა.ალექსანდრემ კარში მდგომი მარიამი რომ დაინახა,შეეცადა დაწყნარებულიყო.მარიამმა კი ერთი შეხედვით ამოიკითხა მამაკაცის თვალებში ძალიან დიდი ტკივილი,ზედმეტი არაფერი უთქვამს,უბრალოდ კარი დაკეტა და ალექსანდრესკენ წავიდა.
-ბატონო ალექსანდრე კარგად ხართ?თუმცა რა შეკითხვაა,ისედაც ვხედავ რომ არ ხართ კარგად და რა მოხდა,შემიძლია რამით დაგეაროთ?
-მარიამის ხმის გაგონებაზე და შეხებაზე ალექსანდრეს გილში სითბო ჩაეღვარა,ის საშინელი მზერა უცებ სადღაც გაქრა და მისი ადგილი სევდით სავსე გამოხედვამ დაიკავა.
-ალექსანდრე რით შემიძლია დაგეხმარო?
-არა,არაფრით.შენ ვერ დამეხმარები.მერე ფოტო ისევ ხელში აიღო და სკამზე დაჯდა.მარიამმაც თვალი გააყოლა ალექსანდრეს ხელის მოძრაობას და ფოტოზე გოგონა დაინახა. -ამ გოგოს გამო ხარ ასეთ დღეში?ის გოგოა მიზეზი ვინც ფოტოზეა გამოსახული? -მარიამ გთხოვ წადი,ახლა არავისთან არ მინდა ლაპარაკი.დამტოვე გთხოვ.
-არა,არავითარ შემთხვევაში,რადგან არ ვიცი რატომ მაგრამ არ შემიძლია ასეთ მდგომარეობაში დაგტოვო.მითხარი რა ხდება,მენდე და ყველაფერი უკეთ იქნება.
-გენდო?ქალს ვენდო?არავითარშემთხვევაში, გამორიცხულია.
-არა,ქალს არა,უბრალოდ მეგობარს,რომელსაც ძალიან უნდა რომ დაგეხმაროს.რომელსაც გული სტკივა ასეთ მდგომარეობაში რომ გხედავს.მომეცი საშუალება დაგეხმარო.ქალს არ ენდო,ენდე ქოგონას რომელსაც არ უნდა დატანჯულს გხედავდეს.კარგი მე თუ არ მენდობი წადი და ისეთ ადამიანს დაელაპარაკე ვისაც ენდობი.მოიშორე გულიდან ეს ტვირთი.განთავისუფლდი,ნუ ხარ ჩუმად,ნუ იტანჯავ თავს.ეს სიჩუმე შიგნიდან გამოგგღრნის,შეგჭამს და ძალას გამოგაცლის.ძალას რომელიც გჭირდება რომ გააგრძელო ხხოვრება.ნუ მისცემ ნურავის შენი ცზოვრების განადგურების უფლებას.შენ კაცი ხარ,მამაკაცი რომელიც საკმაოდ ძლიერია იმისთვის,რომ ქალზე დარდს გადაჰყვეს
-ის ჩემი ცოლი იყო. ამის გაგონებაზე მარიამს თვალები გაუფართოვდა.არ ელოდი არა.ხო მე ცოლი მყავდა.ალექსანდრემ თავისი ამბის მოყოლა დაიწყო,მარიამი ხმას არ იღებდა ისე უსმენდა.სანდრომ ყველაფერი უამბო დაწვრილებით,თვითონაც არ იცოდა მარიამს რატომ უყვებოდა,მაგრამ რაღაც აიძულებდა ეფიქრა რომ მარიამი საფრთხეს არ წარმოადგენდა და რომ მისი ნდობა ნამდვილად შეიძლებოდა.ამბის თხრობა რომ მორჩა ერთი ჭიქა ვისკი ამოუსუნთქავად დალია და მეორე ჭიქაც მიანარცხა კედელს.
-ალექსანდრე შენ ის ისევ გიყვარს?
-არა,ან კი,არ ვიცი.ერთდროულად ვგრძნობ მის მიმართ ზიზღსაც და მონატრებასაც.ვიცი რომ არ უნდა მენატრებოდეს,მან ხომ ჩემი პატარა წამართვა,მაგრამ თავს ვერაფერს ვუხერხებ.ვიცი რომ მეზიზღება,მაგრამ რა დავარქვა სხვა გრძნობას რასაც მის მიმართ ვგრძნობ არ ვიცი.
ალექსანდრეს ყოველ სიტყვაში ძალიან დიდი ტკივილი და იმედგაცრუება იგრძნობოდა.
-ახლა ხვდები რატომ არ ვენდობი ქალებს?
-ვხვდები,მართალია რთულია კიდევ ენდო,მაგრამ ყველა ერათნაირი არ არის.ყველას არ აქვს ასეთი დამპალი სული.მაპატიე რომ ასე მოვიხაენიებ მას მაგრამ სხვა სიტყვა უბრალოდ ვერ შევუსაბამე.შენ კარგი ადამიანი ხარ,ნუ მართალია ხანდახან მონსტრსაც ჰადარებ და დემონსაც მაგრამ მაინც კარგი ხარ.ეს ხუმრობით რათქმაუნდა და ის არ იმსახურებს რომ მასზე ისევ ფიქრობდე.კარგია რომ ყველაფერი თქვი,გაცილებით კარგად იგრძნობ თავს.
-მართალი ხარ,თითქოს გულზე მომეშვა.მარიამ არ ვიცი რა მემართება მაგრამ როცა შენთან ვარ,შიძლია ყველაფერი დავივიწყო და უბრალოდ ახლანდელი წუთით ვიცზოვრო.რაღაც მაგიურად მოქმედებ ჩემზე.მარიამი წამოდგა,ფანჯარასთან მდგომ ალექსანდრესთან მივიდა და მოეხვია.ბიჭი ამ საქციელმა გააოცა,მაგრამ იმდენად ესიამოვნა ეს ჩახუტება თვითონაც მაგრად მოხვია ხელები წელზე.
-მართლა ისე მოქმედებ ჩემზე,როგორც ფსიქოტროპული საშუალება,საოცრად მამშვიდებ.მადლობა ამისთვის.
-უბრალოდ შენ ეს გჭირდებოდა.კარგი ახლა აქიდან წავიდეთ,სადაც გინდა ოღონდ ხასითი უნდა გამოვიცვალოთ.
-კარგი,თანახმა ვარ ქალბატონო,მოდი კლიბში წავიდეთ.
-სად?გამორიცხულია.არ მიყვარს ასეთი ადგილები.მოდი მე მომენდე და წამომყევი.
-კარგი როგორც გინდა.ოფისი მალე დატოვეს.მარიამმა ალექსანდრე მთაწმინდის პარკში წაიყვანა.
-მოიცადე,აქ რა გვინდა?
-აბა ახლა რით დავიწყოთ,პირველი რა გამოვცადოთ?
-მარიამ სულ გადაირიე?გამორიცხულია ამხელა კაცი კარუსელებზე არ დავჯდები.
-არა დაჯდები,თან ასაკი ჯერ არ გეტობა,ასე რომ წამოდი ვიცი რითაც უნდა დავიწყოთ.ამერიკულ მთებთან მიიყვანა და ალექსანდრე გაგიჟდა.
-გოგოს რომელსაც სიჩქარის ეშინია,ამაზე აპირებს დაჯდომას?
-ეგ მხოლოდ მანქანაში თორემ აქ არა.ხელი დაავლო ალექსანდრეს და მატარებელში ჩასკუპდა.იქიდან იმხელა ადრენალინით ჩამოვიდნენ რომ ალექსანდრე შოკში იყო.ასე კარგად დიდი ხანია თავი არ უგრძვნია.მოკლეთ ყველგან დასხდნენ და იკატავეს თუკი სადმე კარუსელი იყო.ბოლოს ალექსანდრემ ტირში გამოსცადა თავი და საყვარწლი ფისუნიაც მიიღეს საჩუქრად, რომელიც რათქმაუნდა მარიამს ერგო.მთელი დღე გიჟობდნენ და ბოლოს როგორც იქნა მანქანდეც მიაღწიეს რომ უკან დაბრუნებულიყვნენ.
-მადლობა მარიამ.
-რისთვის?
-იმისთვის რომ აქ მომიყვანე.ბავშვობა გავიხსენე.მაგარი იყო.ასე კარგად თავი დიდი ხანია არ მიგრძვნია.
-მიხარია რომ მოგეწონა.
სანდრომ გოგო სახლში მიიყვანა და თვითონ ბიჭებთან წავიდა.საღამომ კარგად ჩაიარა და მეორე დღეს ქალბატონი მარიამი სამუშაოს დაუბრუნდა. ალექსანდრეც მოვიდა.
-დილამშვიდობისა მარიამ.
-დილამშვიდობისა ბატონო ალექსანდრე.
-უკაცრავად,მომესმა?ბატონო ალექსანდრე?
-დიახ,ჩვენ ხომ სამსახურში ვართ.აქ კი ყველა წესებს ვიცავთ.ასე არ არის?
-კარგი ხო ასეა.გაეღიმა ალექსანდრეს და კაბინეტისკენ წავიდა.დღემ ჩვეულებრივად ჩაიარა.უფროსმა ისევ იხმო მარიამი კაბინეტში.
-გისმენთ ბატონო ალექსანდრე.
-აბა დღეს სად წავიდეთ?
-ბატონო?ვერ მივხვდი?
-რას ვერ მიხვდი?გუშინდელის მსგავსად,დღეს სად წავიდეთ?
-თქვენ რა ისევ პარკში გინდათ წასვლა?
-არა,უბრალოდ იაეთ ადგილას სადაც თავს კარგად ვიგრძნობ.ასეთი ადგილი კი ნამდვილად გეცოდინება.
-კარგით,მაშინ ჯერ სახლში მივალ,გამოვიცვლი ასე ხომ ვერ წამოვალ და წავიდეთ.
-და სად მივდივართ.?
-მოვიფიქრებ. მარიამი წავიდა,მალე სანდრომ მიაკითხა.გოგო მოკლე შორტებით,კედებით და თეთრი მაისურით იყო.მანქანაში ჩაჯდა და ანიშნა წავედითო.
-სად მივდივართ?
-ნარიყალაზე.იქაურობა ძალიან მიყვარს.
-ძალიან კარგი.მოდი საბაგიროთი ავიდეთ.
-არა მე ფეხით მირჩევნია.ფეხით სიარული უფრო სასარგებლოა.მალე დანიშნულების ადგილზე იყვნენ.
-აქაურობა ძალიან მიყვარს,როცა მოწყენილი ვარ,ან თავს ვერ ვგრძნობ კარგად აქ ამოვდივარ ხოლმე,მარტო ყოფნა მიყვარს,
ვმშვიდდები და ფიქრის საშუალება მაქვს.
-მე კი შენ მამშვიდებ და ის გარემო რომელსაც შენ ქმნი.
-ეს როგორ გავიგო?
-არ ვიცი როგორც გინდა,უბრალოდ სიმარათლეს ვამბობ.
-კარგი,მიხარია თუ ასეა.
-მარიამ,შეიძლება მოგეხვიო? გოგონა დაიბნა თუმცა თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია და ალექსანდრეც მოეხვია,მთელი ძალით.მთლიანად შეიგრძნო,გოგოს სურნელი,რომელიც თავბრუს ახვევს და ჭკუიდან გადაჰყავს.
-ვგრძნობ რომ ძალიან მიგეჯაჭვე,მჭირდები მარიამ.



მაპატიეთ ამდენ ხანს რომ დავიგვიანე.დაიკო გამითხოვდა და მთლიანად მასზე ვიყავი გადართული.დაგიბრუნდით ახალი თავით და ველოდები თქვენს შეფასებებს.მიყვარხართ ყველა და ბოდიშით რომ გალოდინეთ :*