ჩემი სევდიანი ისტორია (სრულად)
---------------------------------------------------------- მივუყვები ნისლიან ქუჩებს და მიკვირს რამ გააჩინა ამ დროს ეს ნისლი, თებერვლის 10-ში,შუა ზამთარში.სიცივით მობუზულან ხეები,ქუჩები, ლამპიონები, ქალები და ბავშვები. ავტობუსში ავდივარ და ვიკავებ ადგილს. მინას მიყრდნობილი და ყურსასმენებში აჟღერებული მუსიკა თიშავს სამყაროს და მხოლოდ კადრებს მიტოვებს. ვხედავ როგორ გადადის პატარა გოგონა გზაზე დედასთან ერთად, როგორ ავსებენ ავზს ბენზინით შორი გზისათვის, როგორ კეტავს მაღაზიას გამყიდველი და შინისაკენ მიიჩქარის, აი უცებ მგზავრი მძღოლის ნაცნობი აღმოჩნდება, ჩააბრუნებს ჯიბეში საცოდავ ხურდებს და ხვალინდელი დღისთის გადაინახვს. გვერდზე მჯდომი ბავშვის ტიტინი თითქოს აღწევს ყურამდე და მაინც მესმის ლაღი ხმა, დედას რომ ეალერსება. მიმავალი ავტობისუდან კადრები ცვლიან ერთმანეთს,სახლები,ლამპიონები,ქუჩები ერთად იდღაბნება ნახატივით. ნაცნობ გაჩერებას ვუახლოვდები, ვჭრი გზას და კვლავ განვაგრძობ.ბინების ფანჯრებიდან მოჩანს შუქები. რამდენ ოჯახში ისმის ნეტა მხიარული კისკისი, ალბათ ზოგგან ვახშმობენ, ოჯახის წევრები, სუფრის გარშემო რომ შემომსხდარნან, ცხელ კერძს ოხშივარი ასდის და კედლებს ეფრექვევა. -კიდევ დამიმატე დეე... ეტყვის დედას პატარა ანა ან თუნდაც ნინო. ან იქნებ მარიამი ჰქვია... ზოგგან კი ბნელა ისე როგორც ჩემს სულში,მაგრამ საჭიროა ბინისთვის ბინადარი და განათდება ოთახებიც და ფანჯრებიც. განათდება და გამხიარულდება. აი ჩემი ფანჯრებიც, ჩაბნელებული და გაძვალტყავებული. არ მოჩანს არც სინათლე და არც სხივი ღუმელის კიაფისა. არ მელოდება დედა რომელსაც ვაღმერთებ, დედა რომელიც ჭაღარაშეპარული ღუმელთან უნდა იჯდეს და საათს დაჰყურებდეს: -შვილი მოვა დაღლილიო-ფიქრებით.დედა რომელიც ღუმელზე უნდა დგამდეს სადილს და სხვებისავით ცხელ კერძს მახვედრებდეს,დედა რომელიც უნდა მეკითებოდეს დღემ როგორ ჩაიარაო და კვლავ მტკივნეული რეალობა იჩენს თავს. მას ხომ მიწის ცივი ბინა აურჩევია და მივუტოვებივარ აქ, ამ საგიჟეთში, სადაც ხალხი ქაოსურად მოძრაობს. აქ, დედამიწაზე, წარმავალია ყველა და ყველაფერი. ხელს ვწევ და ვანთებ სინათლეს, მაგრამ თითქოს არც არაფერი შეცვლილა. ისევ ბნელა, არც ცხელი კერძის ოხშივარს გავუბრუებივარ და არც პურის ნატეხს დავუნაყრებივარ... ბოლოს კი ერთად ვრჩებით ისევ მე, ღამე, მუსიკა და კვლავ სიბნელე რომელსაც ვერაფერი უშველის ალბათ... |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
