თავი მეორე
***
რომ გეკითხათ ნინესთვის როგორი წარმოგიდგენია შენი მომავალიო , რამდენიმე წამიანი სიჩუმის შემდეგ გაგიღიმებდათ და სწრაფად გიპასუხებდათ .
- " ჩემი ცხოცრება ?! ჩემი ცხოვრება მხოლოდ დოლიძეზე მაქცს წარმოდგენილი , ისევე რიგორც ახლა . დედასთან , ბევრ ბაუნტთან , მეგობრებთან და სამსახურთან ერთადო . " - მერე თვალს ჩაგიკრავდათ და თავის გრძელ ნაზ თითებს , რომელსაც გრძელი ფრჩხილები ამშვენებდა უტიფრად აათამაშებდა .
***
მახსოვს ერთხელ სუხიშვილების დარბაზიდან ახალი გამოსული იყო , დაღლილობის მიუხედავად ნელა მიაბიჯებდა პლეხანოვზე და კიდევ უფრო აცხელებედა მისი ყოფნით აღმაშენებელს. გრძელი თმა, რომელსაც საღამოს სიბნელე უფრო მუქ ფერს მატებდა მხრებზე მიმიფანტვოდა და უმოქმედოდ დაჰყვებოდა თან . ბევრისთვის საოცნებო გოგო ნაკლებად ფუქრობდა სიყვარულზე და მხოლოდ სადაქალოში თუ განიხილავდნენ ამ თემას და ისიც სიცილ-ხარხარში .
***
თვალები რომ გაახილა და თავი დიდ საწოლზე , უცხო ოთახში ამოყო, მომხდარის გახსენებას შეეცადა. გონების დაძაბვის შემდეგ მხოლოდ "BMW"-ს მარკის შავი მანქანა გაიხსენა და ფიქრი მაშინვე შეწყვიტა, როგორც კი თავის ტკივილი იგრძნო. ჯერ კიდევ აწუხებდა კითხვა თუ სად იყო. ოთახის ინტერიერი ზედმეტად უცხო ეჩვენა, თუმცა ფუმფულა საწოლში მოკალათებულს ყველანაირი პრობლემა გადაავიწყდა და ბალიშს ჩაეხუტა. კარების გაღების ხმა, რომ გაიგო თავი სწრაფად წამოყო და სიმპატიურ მამაკაცს ჯიქურად ჩააშტერდა თვალებში.
- შეიძლება?- ბოხი ხრინწნარევი ხმა ამოუშვა სიღრმიდან.
-შემოდი .
-თავს როგორ გრძნობ? -საწოლთან მდგარ სავარძელში ჩაესვენა და შავი თვალები ინტერესიანი მზერით მიაბყრო.
-შედარებით კარგად. -ხმადაბლა ჩაილაპარაკა იოანამ
-გული წაგივიდა ჩემი მანქანის წინ. საგანგაშო არაფერია , შეგიძლია მოეშვა.
-გმადლობ. იოანა პირველი -ღიმილით გაუწოდა ხელი ახალგაზრდა ბიჭს.
-იოანა?
-ხო, იოანა მაგრამ შენ შეგიძლია ანათი მომმართო , რადგან ყველა მეგობარი ასე მომმართავს.
-ანუ მეგოვარი ხომ?-შეპარული ღიმილით კითხა.
-მეგობარი!
-ნიკუშა უშხვანი.
-სვანი?-გახარებულმა წამოიძახა და საწოლში გასწორდა.
-მშვენიერი დამთხვევაა.- ღიმილით ჩაილაპარაკა ნიკუშაც და ფეხზე წამოდგა.
-არ გშია?
-მშია. -თავი დაუქნია.
-გამომყევი.-კარი გახსნა და გაუჩინარდა. ტანზე მიკრული ტანსაცმელი შეისწორა და უკან გაყვა.
-რას საქმიანობ ანა? -ვსწავლობ , პირველი დღე მქონდა დღეს უნივერსიტეტში, მაგრამ რად გინდა ?! ისე წარმატებულად დაიწყო, მისული არ ვიყავი ვიღაცამ, რომ წამაქცია.
-არაუშავს, ყველას გვაქვს კრიტიკული დღეები. - სიცილით ჩაილაპარაკა მან.
-ხო, რა თქმა უნდა.
- უნივერსიტეტი? -თავისუფალში ვარ, დიპლომატიოს ფაკულტეტზე ვსწავლობ.
-მართლა ?! ჩემი მეგობარი სწავლობს მანდ.
-სასიამოვნოა- ღიმილით ჩაილაპარაკა ანამ.
მალევე გაისმა კარზე ზარის ხმა. სწრაფი მოძრაობით დადგა სპაგეტით სავსე ორი თეფში მაგიდაზე და გასასვლელეისკენ წავიდა.
-ახლავე დავბურნდები.
სამზარეულოს ღია კაბინეტიდან აშკარად და გასაგებად ისმოდა ახალმოსულის საკმაოდ ბავშვური ხმა.მიუხედავად იმისა რომ სხვისი საუბრის მოსმენა უზრდელობად ითვლებოდა,ჩათვალა,რომ ეს ყველაფერი უნებურად ხდებოდა და დიალოგს მიაყურადა.პარალელურად კი გემრიელად მომზირალ, ლამაზად გაფორმებულ სპაგეტს ჩანგალი ჩაარჭო.
-ძმაო კარგი რა,ასე ვერ მოგვექცევი.
-გუკა გასაგებად ვთქვი , რომ დღეს არ გამოვა.
-ხომ იცი რომ გააფრენს?!-თითქოს დანებდა და ამოიხრა.
-ახლა სად არის? -მანქანაში გველოდება.
-ამოვიდეს და მე ავუხსნი.
კარების დაკეტვის ხმამ და ჯერ კიდევ სავსე თეფშმა მიახვედრა, საუბარს მოსმენას ზედმეტად რომ შეჰყვა და ოდნავ დამორცხვილმა მეორე ლუკმა გაიქანა პირში.
***
რამდენიმე წუთიანი ფიქრის შემდეგ ფეხზე წამოდგა და ნიკუშას ღიმილიანი სახით მიუახლოვდა.
-დიდო მადლობა ყველაფრისთვის.ჩემი წასვლის დროა და თან მგონი მოგაცდინე. -ოხ,კარგი რა ანა საერთოდ არ შეგიწუხებივარ.ყოველდღე კი არ მისდით გული ჩემი მანქანის წინ შენნაირ ლამაზ გოგოებს.-ღიმილით ჩაილაპარაკა და ნაზად შეახო ტუჩები ლოყაზე.
-ნახვამდის და კიდევ ერთხელ გმადლობ.
როგორც ყოველთვის ახლაც ნელა ჩაიარა კიბეები. ვერასდროს ვერ იტანდა ლიფტს, კლაუსტროფობიის გადამკიდე. ბოლოს ექვსი წლის იყო ლიფტშო ძალით, რომ შეიყვანეს , სამი საათი მოუწიაგაჭედილი ყოფნა და მის მერე გიჟდება კიბეებზე. ვიღაცის დაყვირების ხმა რომ არა ვერვ კი შეამჩნებდა ორ მაღალ სხეულს.
-შენ?! -დაკვირვებით შეხედა ბიჭს და როდესაც დილის ინციდენტი გაახსენდა სიცილით ჩაილაპარაკა.
-ხო, მე.