ღირდა წასვლა თუ გენატრები...(1თავი)
ბნელი ბილიკი არ მთავრდებოდა, გრძელდებოდა უსასრულობამდე და ჩემთვის ეს ტანჯვაც ალბათ უსასრულო იყო არ არსებობდა ადამიანი რომელიც დამეხმარებოდა, გამიგებდა, მომეფერებოდა არ არსებობდა ის ვისთანაც შემეძლებოდა გრძნობების გაზიარება და საერთოდ არ არსებობდა ის ვინც უბრალოდ ჩემს გვერდით მაინც იქნებოდა... ბნელ, ძველ ადგილას გრძელ ბილიკს მივუყვებოდი და იქაურობას ვათვალიერებდი, ამ ადგილს აშკარად ეტყობოდა რომ მიტოვებული იყო ყველასაგან და უცებ ჩემი თავი გამახსენდა შემზიზღდა და თავზე ხელების რტყმა დავიწყე, მინდოდა ბოლო ხმაზე მეყვირა ემოციებისაგან დავცლილიყავი და უკანასკნელი ცრემლიც კი გადმომეღვარა, უკანასკნელი რადგან საკუთარ თავს პირობა მივეცი არასდროს ვიტირებდი, არასდროს დავღვრიდი ცრემლებს იმ ადამიანების გამო რომლებიც არ მაფასებდნენ, არ დავინდობდი მათ... ირონიული სიცილით აივსო შენობები ექო ყველაფერს ედებოდა, ექოსაგან განსხვავებით ჩემი სიცილი მცირე დროს მოიცავდა მალე სიჩუმემ დაისაკუთრა მე კი ამ სიჩუმეს ჩემი მოძრაობით არ ვარღვევდი მივდიოდი ჩუმად თანაც ისე რომ ნაბიჯის ხმაც კი არ ისმოდა მხოლოდ სიო და ფოთლების ნაზი შრიალი არღვევდა სიჩუმეს რაც საშინლად მაღიზიანებდა დიახ ნერვები საშინლად გამიფუჭდა 3 კვირაა სახლში არ ვყოფილვარ და დავდივარ ასე მარტოდმარტო ერთი თხელი და უკვე ბინძური კაბით გზაში ვჭამ იმას რასაც "ციგანკები" ჭამენ ვიქცევი ისე როგორც ისინი იქცევიან და გამოვიყურები როგორც ისინი გამოიყურებიან დაა ამის შემდეგ ნერვები არ გექნება გაფუჭებული? არა რა სადმე უნდა დავიწყო მუშაობა ვეუბნები საკუთარ თავს და ბევრის აზრით ეს ნორმალური არა, საერთოდ აბა შემომხედეთ მე ვგავარ ნორმალურს არ მგონია ჰაჰ....აღარაფელი მაღელვებდა მხოლოდ საცხოვრებელი სახლის მოწყობა მინდოდა მაგრამ სად მომეწყო? ამ ნანრევებში? ამდენი ნერვიულობისაგან არც კი ვიცი როდის წამივიდა გული მაშინ კი როცა თვალი გავახილე ორი უსიმპატიურესი ბიჭი მადგას თავზე მე კი სრულიად შიშველი ვარ ამას ვგრძნობდი შეხედვაც კი არ დამჭირდა იმის მისახვედრად რომ ტანზე არაფერი მეცვა ეს სრულიად ნორმალურია გრძნობა ჯერ-ჯერობით არ დამიკარგავს ბიჭები რაღაცას გაკვირვებით უყურებდნენ მე კი ამ ბიჭებს ვუყურებდი გაკვირვებით
-ოეე თქვენ რას დაჰყურებთ მანდ??? (მე)
-ჩვენ.. (ერთი ბიჭი)
-ოო ბიჭო რა ენა ჩაგივარდა შენ კიდე უფფ (მეორე ბიჭი)
-შენ საერთოდ რა გინდ ჰა? (მე)
-ეს რა ბრაზიანია ნახე? (#ბიჭი) (მოდით უფრო ადვილი რომ გახდეს მაათი ცნობა ერთს #-ით მოვიხსენიებ მეორეს *-ით)
-უკაცრავად და.. (*)
-აუ შენ ხო წაიღე რა ამ მოკრძალებულობით ტვინი (#)
-შენ კიდე შენი სულელობებით! მაცადე რა (#)
(ბიჭებმა კამათს აყვნენ და აღარ გაჩერდნენ ნახევარ საათს ჩხუბობდნენ არც ერთი უთმობდა და არც მეორე მე კიდე ვფიქრობდი ენა არ დაეღალათ თქო მაგრამ აქამდე თუ არ დაღლილან ეხლა რატო დაიღლებიან თანაც მე აღარ ვახსოვარ არცერთს და ვიფიქრე ეხლა ამათ თუ ჩავარტყი რამე მერე ნამდვილად აღარ ექნებათ მაგათ სალაპარაკო მეთქი და იცოდეთ კრიტიკა მიუღებელია აბა თქვენ ყოფილიყავით ამ მომენტში ჩემს ადგილას და მერე ნახავდით რა მდგომარეობაშიც ჩავარდებოდით...
-როგორია? ცუდია? კარგია?
-როგორია კომენტარებს ველოდები..
-ბევრს ცუდსაც კარგსაც რავიცი ყველანაირს
-მადლობთ რომ კითხულობთ ჩემს მოთხრობას <33
(გიყვარდეს საკუთარი თავი)