როდესაც ერთ წამს ცხოვრება ფერადი თუ არაა რუხი მაინცააა და მერე უეცრად ბნელდება,სუნთქვა გიჭირს,თვალები გეხუჭება და გესმის მუდარა,რომ არ დახუჭო თვალები,სიცივე მდორე მდინარესავით მოედინება შენში და ნელ-ნელა გიპყრობს,კანკალებ,თვალები თავისით გებლიტება,გახსენდება მთელი განვლილი ცხოვრება წამში და გტკივდება სული,რადგან „თურმე რა ცოტა რამ ყოფილა შენთვის ბედნიერება და რა ძირი გიჯდებოდა ყოველთვის მისი მოპოვება“ ეუბნები შენს თავს და გული ფეთქვასაც კი წყვეტს წამით,თუმცა იმ ვიღაც ძვირფასის ხმა არ აძლევს საშვალებას „ჩვენ ერთის გულს“ შეწყვიტოს ფეთქვა და გაცივდეს,ყინულად იქცეს....ხვდები ამ წამებში რომ,შენ მისთვის იმაზე უფრო ძვირფასი ყოფილხარ ვიდრე გეგონა,მისი თვალებიდან დაპკურებული ცრემლები,რომელიც აპრილის წვიმას ჰგავს,გაძლევს საშუალებას შენს ერთ სიყვარულს კვლავ შეხედო და მისი სუნი,შეიგრძნო,საოცარი სუნი,რომელიც მუდამ ჭკუიდან გჭრის,მის ზღვასავით ამღვრეული თვალებში კვლავ ჩაიძირო და სამუდამოდ შეძლო მათში თუნდ ჩაძირულად დარჩენა ვინაიდან, ერთ დღესაც აუცილებლად მოვა ის დღე,როდესაც წვიმიანი ქარიშხალი ზღვას უფრო ააღელვებს და ის გამოგრიყავს ნაპირზე და კვლავ განაგრძობ სამყაროს შეგძნებას,ოღონდ შეგნებას შეგძნების გარეშე! მსურდა მეც ასე ჩავრჩენილიყავი სამუდამოდ ალექსის თვალებში და ეს თვალები არ გადამჩვეოდნენ,რამდენი ცოლიც არ უნდა მოეყვანა ალექსს მუდამ გავხსენებოდი,მუდამ მე ვყოფილიყავი მისთვის პირველი საოცარი და შესაძლოა სანუკვარიც! ვიცოდი ვერასდროს დამივიწყებდა,შესაძლოა ყველაფერი დაევიწყებია ჩემი მაგრამ 100%-ით ვიცოდი რომ ჩემს ტუჩებს ვერასდროს დაივიწყებდა,სიკვდილის შემდეგაც იგრძნობდა ის მუდამ მათ სიმხურვალეს.
-გაახილე თვალები რა გევედრები ნინუც! არ დახუჭო,არ წახვიდე,მარტო არ დამტოვო გოგო! ნუ მისცემ უფლებას სიკვდილს ჯერ არ დაწყებული დაამთავროს გთხოვ! ნაკაშიძე დადაღულ ცხოველს გავდა,თვალებიდან კი ცრემლების ცუნამს უშვებდა,ტიროდა ქალს რომელიც უყვარდა,მთელი არსებით.
ვერ დაგიცავი,მაპატიე! სადაა ეს დედა აფ***ბული სასწრაფო სად,მართაა?! ღრიალებდა და თითქოს ცასაც ესმოდა მისი ღრიალი.
-არ ვიცი ალექს დავრეკე,ალბად მალე მოვლნენ,მართაც გულამობსკვნილი ტიროდა.
გთხოვ გაახილე ერთჯერ თვალები რაა!... გაყინულ ხელებს უკოცნიდა,გულში იკრავდა სისხლიან გედენიძეს და მისი შემზარავი ხმა სამყაროს ძრავდა.
რამდენიმე წუთში გაისმა მფეთხავი ხმა...და ხელზე იგრძნო ალექსმა,მოჭერა.
-ალექსს...ჩემო...ალექს... დათოს დაურეკე....დათო....დათო მიშველის! ძლივს ლუღლუღებდა გედენიძე,ტკივილისგან სახე ეკლაკნებოდა და ყველა გრძნობა ერთიანად ესახებოდა ზედ. ნაკაშიძემ შეხედა ნინუცას და უფრო მეტად მიიკრა ზედ....
-ნინ..ნინ....გაუძელი ცოტასაც გაუძელი,გიშველი,გეფიცები გიშველი! სიკვდილს არ გავატან შენს თავს...კიდევ უნდოდა რაღაცის თქმა ნაკაშიძეს მაგრამ ტუჩებზე ააფარა ხელი,გედენიძემ და შეაჩერა ის.
-ნუ მპირდები იმას რისი გარანტიც არ ხარ! გახსოვს,ერთჯერ მითხარი ეს....მითხარი და ამის მერე...შევძელი მე...მე ამის შესრულება.... ნუ დამპირდები შენც ამას,გთხოვ!
შენ მხოლოდ ერთ რამეს დამპირდი,რომ არ გადამეჩვევი და ჩემს შემცვლელს ჩემზე მეტად ეყვარები!...თუ ჩემზე მეტად არ ეყვარები,არ ჩაანაცვლო ის ჩემზე....რადგან... ტუჩები უხმებოდა ნინუცას და სისხლი უფრო მეტი თქრიალით მოდიოდა ვიდრე ადრე,საუბარი უჭირდა,მაგრამ არ უნდოდა სათქმელი დარჩენოდა ის რასაც ინახავდა გულის კუნჭულში,კვლავ განაგრძო საუბარი.
რადგან,ის ვერ შეძლებს გაგითავისოს და შენს გულს შეუერთოს თავისი,... რადგან ერთ რიტმში აძგერდნენ ისინი,რაც მე...მე შევძელი! ჭრილობაზე ხელი მიიჭირა ქალმა და შემდეგ ალექსს,სახეზე დაუსვა....
მიყვარს,მიყვარს შენი ოდნავ ამობუსუსებული წვერი...შენი თვალები,ახლა რომ ტირის! ვიცი და მივხვდი რომ ძაალიან მაფასებ,მაგრამ მხოლოდ საყვარელი ადამიანებისთვის ტირიან და მე რატომ მაფრქვევ ცრემლებს ალექს?!...მე ხომ არ გიყვარვარ?! ვკითხე და ცრემლებმა დაიდეს ბინა თვალებში,თუმცა მათ გარეთ გამოსვლის საშუალებას არ ვაძლევდი.
-ოღონდ გადარჩი და გეფიცები,ყველაზე ძვირფასს გეფიცები ნინო,შეგიყვარებ! შენს სიყვარულს ვისწავლი! გეფიცები შეგიყვარებ,ოღონდ არ მოკვდე! მე შენ გარეშე მაინც მოვკვდები! თავს არ ვიცოცხლებ! თქვა და აკოცა გაყინულ ხელზე,საყვარელ ქალს თუმცა მაინც უმალავდა მისდამი დიდ სიყვარულს.
-არ თქვა რომ ვერ და არ იცოცხლებ თავს...მე შენთვის არაფერს ვნიშნავ ისეთსს...
-ცდები ნინ,ცდებიი!!! რა იცი რომ არ ნიშნავ,იქნებ იმაზე მეტს ნიშნავ ვიდრე ვინმე,ვინმესთვის ნიშნავს მაგრამ ვერ გიმხელ და შენ უნდა მიხვდეს ამას! იღრიალა ნაკაშიძემ.
-არ გვინდა იმის გარჩევა რასაც დღეს ისედაც მივხვდი,მე შენში სამუდამოდ მაქვს ფესვები გადგმული და ეს მეამაყება მე! შენ ჩემი გახდი?! ჩემი გახდი თანაც სამუდამოდ...მიჭირდა გაღიმება მაგრამ ყველა ტკივილი უკუ ვაგდე და გავუღიმე ისე როგორც არასდროს,მასაც მისცა ჩემმა ღიმილმა ძალა და გამიღიმა.
-სამაგიეროდ შენ არ გამხდარხარ ჩემი და მინდა რომ შენც გახდე ჩემი და თანაც სამუდამოდ გედენიძის ქალო! მისმა სიტყვებმა ის დაგროვილი ტკივილის,სევდის,სიხარულის,სიყვარულის ყოველივეს ცრემლი დამადინა რასაც ასე ვთხოვდი უფალს არ დადენილიყო ჩემს ღაწვებზე. ბოლო სიტყვები ვთქვი.
-მცივა ალექს....სიკვდილის თეთრი ანგელოზი მოდის...ბედნიერი ვიქნები თუ მას შენი ღიმილით შევხვდები!
ახლა გამიღიმე,ისე რომ სულ გამყვეს ეს ღიმილი და მაკოცე ისე რომ შენი ტუჩების სიმხურვალე საუკუნეები მდაგავდეს და კიდევ სანამ ჩემი გული იფეთქებს სულ მაკოცე,მდაგავი ტუჩებით! ვუთხარი და უმალ ვიგრძენი მისი გავარვარებული ტუჩები როგორ ცდილობდა ჩემი გაყინული ბაგეების გათბობას,თუმცა ამაოდ, ავყევი კოცნაში,ერთჯერ ვაკოცე და ჩემმა ბაგეებმა შეწყვიტეს მოძრაობა,მისამ კი განაგრძეს იმ იმედით რომ შეძლებდა სიკვდლის ყინულის გალღობას!
****************** ************** ************
ნაკაშიძე უემოციოდ იყო ჩაკეცილი საავადმყოფოს კოლიდორის კედლის ძირას,ელოდა იმ განაჩენს რაც არ დაუმსახურებია...ფრთიანი ანგელოზი არასდროს ყოფილა,მაგრამ ეს ნამდვილად არ დაუმსახურებიაა,ჯერ უსწავლელი სიყვარულის დაკარგვა,მისთვის ის სასჯელი იყო,რომელიც არ დაუმსახურებია. დადა და თემო მივარდნენ და ალექსს,მოეხვივნენ...თითქოს არც უგვძნია მათი მოსვლააა,ვერაფერი ვერ იგრძნო იმდენად იყო გაცხოველებული...თითქოს მისი გულიც წყვეტტდა ნელ-ნელა ფეთქვას.
-როგორ მოხდა ეს ძმააო? მითხარი რამე ალექს გთხოვ...ევედრებოდა დადა და თემოც ტკივილით გამსჭვალული თვალებით შესცქეროდა.
-არ ვიცი...კარგა ხნის დუმილის შემდეგ დაიწყო,ლუღლუღი ნაკაშიძემ.
დემეტრეს ვეჭიდებოდი იარაღი მომეციმეთქი,ის 3 ნაბიჯში იყო ჩვენგან...დემეტრეს რომ გამოვგლიჯე ხელიდან იქით ვისროლე,მართა მის წამოყენებას ცდილობდა...მერე დემეტრემ იარაღი მე მომიშვირა და ალბად მესროდა კიდეც....ეტყობოდა როგორ უჭირდა საუბარი და რამხელა ტკივილი იყო მის თითეულ სიტყვაში ჩაქსოვილი.
-ის უეცრად იქ გაჩნდა,გადამეფარა და ...ყველაფერი სიბნელემ მოიცვა....არ ვიცი იქ როგორ გაჩნდა,ვერაფერს ვხვდები. უეცრად ქოთქოთი მოისმა კოლიდორში.
ზურა,ნანა,ნინო და ნაკაშიძეების დანარჩენი წარმომადგენლები მოიწევდნენ წინ და ქოთქოთიც უფრო და უფრო მატულობდა.
-შენ მოგიკვდეს შენი დედააა,ალექს შენ მოგიკვდი დედი! ცოცხლად მკვდარს რომ გხედავ შენი დედა! მოთქვამდა ნაანა ალექსის მდგომარეობას და მის გვერდით ჩაიმუხლა. თითქოს დედის მოსვლამ გული გაულღო და ცრემლებმაც გზა იპოვეს.
-დედააა....დედა ის კვდება,ჩემი ნინო კვდება,ჩემი გედენიძის ქალი სუნთქვას წყვეტსს!
-ნუ გეშინია,უფალი არ დაგვტოვებს,მას არ წაგართმევს და თუ წაგართვა ესე იგი ესაა ის ბედი,რომლის შეცვლასაც ასე ლამობდით!
-დეეე,უმისოდ ვერ ვიცოცხლებ! ის ჩემ გამოაა ამ დღეში,მე ის არ უნდა შემყვარებოდა,მე ის უბრალოდ უნდა დამეცვა.
რა მეშველება სახლის კარს რომ შევაღებ და მისი სუნი არ დამხვდება?!არც მისი საოცარი თვალები,რომ არ შემომანათებს დედიჯან რა ვქნა მერე?! მისი ხელების შეხებას რომ ვერ ვიგრძნობ მოვკვდები დედა...მე ის მონატრება გამაგიჟებს დედა ჩემს ძარღვებში ლაღად რომ იდენს მისი გულის გაჩერების თანავე! მის გარეშე სუნთქვასაც ვერ შევძლებ...
-შეძლებ ალექს,შეძლებ! უფალი არასდროს გვაძლევს იმაზე დიდ გასაჭირს ვიდრე შეგვიძ₾ია მისი ატანა! შენსაძლოა ის წავიდეს ამ ქვეყნიდან,მაგრამ სხვა მოვა ეს ის კანონია შვილო,რომელსაც ვერ შევცვლით!
-დედა გაჩუმდი თუ ღმერთი გწამს,სხვა მის მაგივრად ვერასდროს მოვა ჩემში! მუშტი მაგრად დაცხო კედელს და წამოდგა ფეხზე და სირბილით დატოვა საავადმყოფო.
*********************** **************************
ნიკო წინ გავარდა და სირბილით აიარა კიბეები ოპერაცია დასრულებულიყო,8 საათი იყო გასული ნინოს დაჭრის შემდეგ და კიდევ ვერ გაებედა დედისთვის ამის თქმა მას. დათო ექიმების ჯგუფთან ერთად გამოვიდა საოპერაციოდან და ოფლს იწმენდდა,ცრემლებთან ერთად.
-ძმაო,დათა მითხარი რამეე,ნიკო მკლავებში ეცაა დათოს,უკან ალექსი ედგა და შემდგომ ნაკაშიძეები. დათომ მიძმედ ამოისუნთქა და ხელი დაადო მხარზე ნიკოს.
-ტყვია გულთან ახლოს იყო გაჩერებული,ამოვიღეთ.....იქამდეც უამრავი სისხლი დაკარგა და ახლაც ოპერაციის ჟამს....სისხლს ვუსხამთ.....დათოს ცრემლებით გაევსო თვალები და იყვირა,მოთმინება დაკარგულმა.
ის თითქმის მკვდარია,მკვდარი! მიისი გული ოდნავ ცემს,მან სდაცაა სუნთქვა შეწყვიტოს...აპარატზე შევაერთეთ ისიც იმიტომ,რომ ჩემიანიაა,ჩემი დააა! და რომელსაც ვერ ვიმეტებ, თუმცა კი გამეტებულია! სკამზე ჩამოჯდა დათო და ნერვებისგან სულს ძლივს ითქვამდა.
-მას მხოლოდ სასწაული თუ უშველის! ჩვენ რაც შეგვეძლო ყველაფერი გავაკეთეთ,ახლა მისთვის რაც შეგვიძ₾ია გავაკეთოთ ყველამ ერთად ლოცვაა! ილოცეთ და იქნებ შეისმინოს უფალმა და თუ რამ სიკეთე გაგიკეთებიათ იმის სახით მოგმადლოთ,რომ ის არ წაგართვათ! თქვა ბატონმა კახამ,დათოს მაგიერ და მოსცილდა კოლიდორს.
უეცრად ყველას მზერა ერთი მიმართულებით მიიზიდაა,ქალბატონი მარიამი კოლიდორში გახევებული იდგა.
-დედა....შენ...შენ საიდან გაიგე?! ნიკო სიტყვებს ვერ აბამდა ერთმანეთს.
-ამას მნიშვნელობა არ აქვს,მთაავარია რომ გავიგე. ქალი განადგურებული იყო თუმცა მაინც მედგრად იდგა ფეხზე. ალექსისკენ გაიწია,რომელიც გიჟს გავდა.
-ნუ გეშინია არ მოკვდება! უთხრა ქალმა და თითქოს ყველა სმენად იქცა.
-ის თითქმის მკვდარია ქალბატონო მარიამ! მაპატიეთ მე...მე... ის ვერ დავიცავი!
-ცდები შენ ის დაიცავი,უბრალოდ მისმა სიყვარულმა ვერ გაგიმეტა შავი სიკვდილისთვის და შენი წილი ტყვია მან აიღო თავის თავზე.
-და მეც რომ ვერ ვიმეტებ? მე რა ვქნა? მე უმისოდ ვერ ვიცოცხლებ.
-შენ ვერაფერს ვერ იზამ,ყველაფერი იქ მაღლა წყდება! არასდროს არ მჯეროდა იმის რომ ჩვენ ადამიანები ჩვენს ბედს სრულად ვჭედდით და არც ახლა მჯერა. უფლის რწმენით მოვედი დღემდე,უფალმა მომიყვანა აქ და უფალივე დაგვეხმარება იმაში რომ არ წაგვართვას ის ვინც ასე გვიყვარს.
-და მან რომ ეს დაუშვას,რომ დაუშვას რა გავაკეთო,როგორ ვიარსებო?! ხელზე ხელი ჩაჭიდა მარიამმა და იქ მყოფი ხალხისკენ შეაბრუნა ის.
-მე ნაკაააშიძეებმა უკვე საკმაოდ ბევრი საყვარელი ადამიანი წამართვით... საყვარელი ქმარი და პირველი შვილი ნაკააშიძეებმა წამართვით და ეს რეალობაა! ისევ ნაკაშიძეე ცდილობს წამართვეას ჩემი მეორე შვილი,ამას არ კი, არა, ვერ დაუშვებს უფალი! ის ამისთვის არ გამწირავს! ის მოწყალეაა.
მარიამი რამდენიმე წუთს დუმდა,თუმცა მოთმინებით უნდოდა გაცლოდა იქაურობას,ვერ შეძლო.
-მე ის არ უნდა შემყვარებოდა ქალბატონო მარიამმ არაა,მე ის უბრალოდ უნდა დამეცვა!
-შენ ზუსტად იმით დაიცავი ის ალექსს,რომ შეიყვარე,სიყვარულიაა ამ სამყაროს მამოძრავებელი ძალაა! სიყვარულს ვერაფერი ვერასდროს ვერ ერევაა. დაიმახსოვრე ახლა რასაც გეტყვი! შეიზლება ნინო მოკვდეს,მაგრამ თქვენი სიყვარული იმდენად ძლიერი ის სიკვდილის შემდეგაც გაგრძელდება და ეს მოქცევმს შენ არსებობის ძალას ეს! ნუ ტირი და ნუ გეშინია უმისობის,რადგან ის მუდამ შენთან იქნება,შენ მუდამ იგრძნობ მის სიახლოვეს და საოცრად სუფთა სუნს!
თქვენც რატომ ტირით ვერ ვხვდები?! რა გატირებთ ხალხოო? ჯერ ნინო არ მომკვდარა,ჯერ ჩემი შვილი ცოცხალია,მისი გული ნელაა ტაატით მაგრამ მაინც ფეთქავს,ნუ ტირით მას ჯერ გლოვა არ ჭირდება,თუ სამგლოვიარო გახდება მერე იგლოვეთ ამის ნებას გაძლევთ,რადგან მე მის გლოვას ვერ შევძ₾ებ ამდენს ვერ გავუძლებ! თქვა და შეაქანა,ალექსმა და ნიკომ ხელი შეაშველეს რომ არ დაცემულიყო.
-დედი,დაჯექი და დამშვიდდი გთხოვ! ნიკო ცრემლებით სავსე ევედრებოდა ამაოდ დედას.
-უნდა წავიდე ეკლესიაში უნდა წავიდე,მხოლოდ ლოცა დაეხმარება ჩემს ნინიას! თქვა და წასასვლელად მოემზადა თუმცა მერე შედგა და ალექსს გახედა.
********************** **********************
ქალბატონი მარიამიი და ალექსი ერთად მივიდნენ ეკლესიაში,უკან იხევდა ალექსი, მაგრამ მარიამი არწმუნებდა რომ უფალი მასზე არ განაწყენდებოდა და ის ისევ მიიღებდა მას,როგორც მაამა მიიღებს შვილს.
მარიამი მუხლებზე დაეშვა და გულმხურვალედ ლოცვას მოყვა,ევედრებოდა უფალს მისი შვილის გადარჩენას და მისი სულის ხსნას ამავდროულად.
ალექსმა თითქოს ძალა და სიმშვიდე იგრძნო უფლის სახლში და მაცხოვრის ხატის წინ დაეცა მუხლებზე.
-უფალო მართალია უფრთო ანგელოზი არ ვარ და არც უცოდველი ვარ მაგრამ,ჩემი ვედრებაც შეისმინე. დიდი ხანია ეს კარი არ შემომიღია და არ გსტუმრებივარ შენს სახლში...ამისთვის დიდ ბოდიშს გიხდი,გეფიცები ყველაფერს გამოვასწორებ.
ახლა ამდენი წლის მერე მე შენთან მოვედი და გთხოვ უარს ნუ მეტყვი თხოვნდაზე, მე ხომ შენთვის მრავალი წელია არაფერი მითხოვია?! გევედრები,არ მოკლა ნინო,გემუდარები დაჩოქილი გევედრები უფალო! თქვენ იცით რამხელა სიყვარულია ჩემსა და მას შორის და ამ სიყვარულს,არ დაწყებულს სიყვარულს ნუ წამართმევ გთხოვ და მაინც თუ სიკვდილია საჭირო მე წამიყვანე,გემუდარები მე წამიყვანე და არა ის! ის სუფთაა,მე ვარ ბინძური იმდენად ბინძური რომ ეკლესიაში შემოსვლას ვერ ვბედავ რამდენი წელია,თუმცა დღეს გავბედე! გემუდარები უფალო! ევედრებოდა დაჩოქილი ალექსი ღმერთს მისი საყვარელი ქალის გადარჩენას და ლოცულობდა.
*********************** ***********************
ეკლესიიდან საავადმყოფოში მისულს იმედი ჰქონდა საოცარი ნაკაშიძეს,რომ უფალი მას არ წაართმევდა ნინოს და უმისობით გამოწვეული თუნდ წამიერი ტკივილის ატანა არ მოუხდებოდა. სკამზე მშვიდად იჯდა,როდესაც ერთი მეორეს მიყოლებით გამორბოდნენ,ექიმები ნინოს პალატისკენ.
-რა ხდება ბატონო კახა?! მივარდა ის ექიმს,თუმცა პასუხი არ გასცა და კვლავ განაგრძო გზა.
ესმოდა ალექსს,როგორ ყვიროდნენ,ელექტრო შოკი მოიტანეთ აღარ სუნთქვას,გული გაჩერდა!...
ჩქარაა!
250-ზე დამუხტეთ...1,2,3....არ არის საკმარისი,კიდევ ვცადოთ.
300-ზე, 350-ზე .......თუმცა გულის ფეთქვის ნაცვლად უკვე, აპარატის გაბმული წრიპინი ისმოდა, მხოლოდ, მთელს პალატაში.






ბოდიში დაგვიანებისთვის,ფაქტიურად ვერ შევძელი აქამდე ახლი თავის დადება,სულ გადარბენები მქონდა თან ამ უნივერსიტეტის ქაოსმა სულ ამრია....
ვიცი რთული წასაკითხია და მაგრამ ეს რეალობაა <3
შეიძლება მთავარი გმირები ბევრს არ მოსწონს ან კიდევ მეტად სუსტები გგონიათ,მაგრამ ეს ცხოვრებაა,მწარე ცხოვრება რომელიც იმად გაქცევს რადაც ვერასდროს წარმოიდგენდი თუ იქცეოდი! ამიტომ მათზე ნუ გაიცინებთ რადგან არავინ იცის რა გველის მომავალში,თითეულ ჩვენგანს.
დიდიხანია მთხოვთ თბილი და ტკბილი თავი გვაღირსეო,მაგრამ ვერ გაღირსეთ,ეს დიდი სიყვარულის და ტკივილის ისტორიაა.
თუმცა გპირდებით სითბო იქნება მალე,ოღონდ დარჩენილი,დაუვიწყარი და ახლად შეგრძნობილი სიყვარულის სითბო.
გელით ტკბილებო <3 მაბედნიერებთ <3 :*
ალექსანდრა <3.