თუ ადამიანი უნივერსიტეტში უფულობის და გზის მარშრუტის გამო მეტროს გარდა ვერაფრით მგზავრობს, რაც არ უნდა სძულდეს ჭორიკნობა და სხვისი საუბრის მოსმენა, გარშემომყოფების ლაპარაკზე ყურს მაინც დაცქვეტს და გასართობად და დროის გასაყვანად ვითომც არაფერი, ისე ჩაერთვება მათ მუსაიფში, ოღონდ გონებაში რაღა თქმა უნდა...
წლები რომ გავიდა, შვილიშვილები ყოველ საღამოს მთხოვდნენ ზღაპარი მოგვიყევიო, მე კი რაც ვიცოდი და რაც გამეგონა უკვე დამეზუთხებინა პატარებისთვის. ცოტა რომ წამოიზარდნენ და ჭკუა მოემატათ, მეტროს მოგონებებს მივყავი ხელი. გაგიკვირდებათ და გოგოსაც და ბიჭსაც ერთნირად მოეწონათ ეს მალულად და ჯაშუშური საქციელით დაგროვებული ისტორიები და მთხოვეს ჩვენმა მეგობრებმაც რომ ისწავლონ ჭკუა და ასე არასდროს მოიქცნენ, ეს ამბები გააერთიანე და ერთი ლამაზი წიგნი გამოეციო. მათ უკვე კარგად იცოდნენ თითოეული ამბის აზრი და მიუხედავად იმისა, რომ ამაზე არასდროს მიფიქრია, ოცნებაზე ხომ ლაპარაკიც ზედმეტია, ხათრი ვერ გავუტეხე ძვირფას არსებებს და... ამ ყველაფრის შედეგი უკვე თქვენს წინაა! სწორედ მის შესავალს კითხულობთ ამ წუთებში!
***
კუთხეში მოხუცი კაცი იჯდა. ყველა შეამჩნევდა მის დადარდიანებულ სახეს და აწყლიანებულ თვალებს რომ ნდომებოდათ, მაგრამ მის მოპირდაპირე მხარეს ჩამომსხდარ ახალგაზრდებს ეს სურვილი სულაც არ აწუხებდათ.
მოხუცებული შუაში იჯდა, მის გვერძე კი არავინ ჯდებოდა. ამის მიზეზი მხოლოდ ის იყო, რომ გახუნებული, ძველებური პალტო და დალაქავებული კრემისფერი შარვალი ეცვა. არანაირი უსიამოვნო სუნი არ ასდიოდა... არც ალკოჰოლის, არც სიგარეტის და არც არაფრის.. ხო ერთი შეხედვით შეიძლებოდა დათრგუნულიყავით და ოდნავი ზიზღიც გაგჩენოდათ დაჩაჩანაკებული ადამიანის მიმათ, მაგრამ ის თხუთმეტიოდე წუთი, რაც წინა აბზაცში ხსენებულმა თინეიჯერებმა დაყვეს ვაგონში, საკმარისი იყო იმისთვის, რომ გული მოგლბოდათ და დამცინავი მზერა არ გეტყორცნათ მისთვის.
სასაცილო ის ფაქტი იყო, ერთ–ერთმა ბიჭმა ჯიბიდან ბოლო მოდელის ტელეფონი რომ ამოიღო და მოხუცის ძირაძრობილ ფეხსაცმელს ფოტო გადაუღო. მეტროში მსხდომნი, რომლებიც ამ შემთხვევის მოწმენი გახდნენ, შეიშმუშნენ, თუმცა ხმა არ ამოუღიათ.
მოხუცს კი ჰამაკივით არყევდა ტრანსპორტი... ის ამასაც ისევე ვერ გრძნობდა, როგორც საკუთარ ცრემლებს დაღარულ ლოყებზე...
***
ღამის ცხრა საათი იქნებოდა, მეტროში თოთხმეტიოდე წლის გოგონა რომ შემოვიდა. ეტყობოდა ძალიან დაღლილი იყო. ზურგზე ჩანთა ეკიდა და ძლივსძლივობით ეჭიდებოდა რკინის მოსაკიდს.
ადგილი რომ გათავისუფლდა, უფრო მეტად გაფერმკრთალებული სკამზე ჩამოჯდა და თვალები მიხუჭა. სწორედ ამ დროს შემოიყვანა ახალგაზრდა ბიჭმა მოხუცი ქალი ვაგონში, თვითონ კი გავიდა. ქალი განგებ წინ ჩამოუდგა გოგონას და აშკარად იმას ელოდებოდა, როდის დაუთმობდა ადგილს, რადგან ყველა სკამი დაკავებული იყო.
მან კი მხოლოდ იმიტომ გაახილა თვალები, რომ ვიღაცის მზერამ ლოყები აუწითლა. სწორედ მაშინ, ფეხზე წამოდგომა რომ დააპირა, ქალმა ბოლო ხმაზე შეკივლა და გულზე ხელი მიიდო. რამდენიმე მგზავრი მას მისცვივდა. მოზარდიც უკვე ფეხზე იდგა და უნებურად ხელი ჩაევლო ქალის მკლავისთვის.
–დამსვით! დამსვით!–ყვიროდა მოხუცი.
მაშინვე დასვეს და გვერდიდანაც შემოეცალნენ მგზავრები, რადგან ვიწროდ არ მჯდარიყო.
–ვერ ხედავ, შვილო, სახეზე ფერი რომ არ მადევს? ან კიდევ სახლში არ გასწავლეს მოხუცის პატივისცემა? არა, რა თაობა მოდის! ზოგს ის რაღაც ''შნურები'' აქვს ყურში გაჩრილი, ზოგი კი წამოწოლილა ზურგზე და სძინავს.–უცებ დაუბრუნდა ძალა ქალს და ისიც წამსვე მიუბრუნდა თავდახრილ გოგონას.
–მე... ვაპირებდი...–ალუღლუღდა ეს უკანასკნელი.
–აპირებდა! თურმე აპირებდა! რომ მოვკვდები, მერე ისედაც ჩამაწვენენ კუბოში!
და ყველასდაგასაოცრად ქალს ის მამაკაცი აყვა გოგონას ლანძღვაში, რომელსაც არც მაშინ დაუტოვებია სკამი, როცა მოხუცი შეუძლოდ გახდა და არც მაშინ, ფეხზე რომ იდგა.
გოგონა შემდეგ გაჩერებაზე ჩავიდა, თუმცა ყველა მიხვდა, რომ ის სულაც არ მიდიოდა ამ სადგურზე.
***
სკამებზე კანტი–კუნტად ისხდნენ მგზავრები. ვაგონში შესვლისას პირველი, ვინც ყურადღებას იქცევდა, ახალგაზრდა ქალიშვილი იყო, რომელიც საკმაო მანძილზე გახეულ ჯინსებში და მოკლესახელოიან მაისურში იყო გამოწყობილი. ორივე მაჯას ტატუები უმშვენებდა, ცხვირი კი გახვრეტილი ჰქონდა.
მოულოდნელად სიჩუმე ვაგონის ჩაბნელებულ ნაწილში მსხდომთა ჩურჩულმა დაარღვია. ორი ასაკოვანი ქალი ერთმანეთს რაღაცას ებუტბუტებოდა.
–შეხედავ და მაშინვე მიხვდები, როგორიცაა და რას წარმოადგენს ცხოვრებაში! როგორ არ რცხვენია, საზუგადოებრივ ტრანსპორტით ასე რომ მგზავრობს!–უხეში ტონით კიცხავდა ერთ–ერთი ქალიშვილს და თან თვალს არ აშორებდა.
–ჩემმა შვილმა რომ ქუჩაში ასე გაიაროს, ყველას თვალწინ გავწიწკნი.–დაიქადნა მეორემ.
–ნეტავ, დედამისს როგორ ძინავს, მაგრამ ალბათ ისიც ასეთია და შვილიც თავისნაირი გაზარდა.–იწინასწარმეტყველა პირველმა.
მათ ამ გოგონას სახელიც კი არ იცოდნენ, მშობლის ვინაობაზე ხომ ლაპარაკი ზედმეტი იყო. იმის აზრზეც არ იყვნენ, პატიოსანი იყო თუ უღირსი... კეთილი თუ შურიანი... იმასაც კი ვერ ხვდებოდნენ, რომ გრძელ, მუქი ფერის ქვედაბოლოში ისინი უფრო მდაბალი სულის იყვნენ, ვიდრე ეს ''დედამისის მსგავსი'' ქალიშვილი.
***
ვაგონში ბოშა ბიჭუნა შემოვიდა და ერთადერთი სუფთა რაც შემორჩენოდა, მგზავრებს მოავლო... თვალები. მსწრაფლ გადმოყარა ცრემლები და ტირილში სიტყვები შეურია... ამბობდა, რომ მისი დედა ძალიან ავად იყო და ძვირადღირებული ოპერაცია ესაჭიროებოდა.
ადამიანებს, რომლებსაც თავადაც არ ულხინდათ, შეებრალათ ის. მგზავრების უმრავლესობამ თუ არა, ნახევარმა მაინც საფულეები გახსნეს და ხურდა გამოწვდილ ხელში ჩაუგდეს ექვსიოდე წლის ბავშვს.
მეორე წრეზე რომ მოდიოდა, ერთ ქალს მიუტრიალდა, რომელსაც მისთვის ფული არ მიეცა.
–დედა ცუდად მყავს_მეთქი!–კბილებში გამოცრა ბავშვმა.
–ფული არ მაქვს.–მშვიდად მიუგო მგზავრმა.
–მომეცი!–ანაზდად ქალის ხელისკენ წაიღო ხელი და ფრჩხილი ჩააჭირა.
–ხელი გაწიე!–შეურაცჰყოფილმა ხელი გადაუბრუნა ბიჭს და მსუბუქი ბიძგით უკან დაახევინა.
ბიჭმა გაბოროტებული მზერით შეათვალიერა მასზე ძლიერი ''მოწინაამღდეგე'' და უკვე გაჩერებული ვაგონიდან გავიდა.
–მართლა არ მქონდა...–ტუჩების კვნეტით თქვა ქალმა და მძიმედ გადაყლაპა ნერწყვი.
***
ისევ და ისევ მატერიალური მდგომარეობის გამო მხოლოდ ოთხი ამბის შეკრება და ბროშურად გამოცემა შევძელი, თუმცა ეს რამდენიმე ისტორიაც სრულიად გვაძლევს იმის საფუძველს, რომ საკუთარ თავს ვკითხოთ: როგორ ვცხოვრობთ ასეთ გარემოცვაში?

^^^
შუადღე მშვიდობისა, ჩემო კარგებო!
დღეს ''გარისკე და იბატონე!''–ს შემდეგი თავის ნაცვლად ეს ისტორია დავდე, რომელშიც გაერთიანებულია ჩემი და ჩემი ახლობლების მეტროს მოგონებები.
ძალიან მაინტერესებს თქვენ რას ფიქრობთ თითოეულ შემთხვევაზე, როგორ მოიქცეოდით ამ პერსონაჟების ადგილას...
გამიხარდება თუ კომენტარებში ამ კითხვებზე პასუხს გამცემთ.
სიყვარულით სოფო!