ნაწილი:2
დილის 10 საათია დღეს ლუსი სკოლაში არ წასულა, მან თავისი დღიურის უკვე მეათე ფურცელი შეავსო...დღეს დედამისის გარდაცვალებიდან მეათე თვეა, სწორედ ამას უყვებოდა ამდენიხანი ლუსი თავის დღიურს, ამასთან გააჯერა ლუკას ამბავიც..სითბო რომელიც ლუკასგან იგრძნო, დედამისის გარდაცვალების შემდეგ მსგავსი გრძნობა არავისგან მიუღია, თუმცა ეს ყოველივე მას უბრალოდ აფიქრებს, ლუკას მიმართ არაფერს გრძნობს.
ლუსის მამა ძალიან ენატრება, თუმცა დედის სიკვდილის შემდეგ მამამ მხოლოდ 3ჯერ ჩაიკრა გულში, ის ახლა ლონდონშია, ლუსი მოუთმენლად ელოდება მის ზარს თუმცა უკვე 2 თვეა მამის ხმა აღარ გაუგია. ესეც მოუყვა დღიურს, თუ როგორ ტკიოდა დრო, უქმად დახარჯული. ამასობაში ტელეფონმაც დარეკა.
კატო:ლუსი როგორ ხარ? დღეს რატომ არ იყავი სკოლაში? ლუკამ გიკითხა.
ლუსი:რავიცი შემომათენდა, ხოდა გადავწყვიტე აღარ წამოვსულიყავი. აუუ არ მინდა ლუკასთან ახლო ურთიერთობა, არ მინდა შემიყვარდეს.
კატო:ხო მაგრამ...
ლუსი:არავითარი მაგრამ, კატო ძალიან გთხოვ.
კატო:კარგი..ცოტახანში გამოგივლი გინდა?
ლუსი:კარგი იქნება.
კატო:კარგი..აბა დროებით.
ლუსიმ გადაწყვიტა რამე მოემზადებინა და კატოს და მას ერთად მიერთვათ. სამზადისს როცა შეუდგა კარის ხმა შემოესმა, გვერდზე გავიდა არავინ არ დახვდა, ეზოში გაიხედა არავინ არ დახვდა, სახლში შემოვიდა და მზადება განაგრძო, უცებ შემოესმა თითქოს ვიღაც ეძახდა, კვლავ გაიხედა გარეთ თუმცა არავინ იყო, ისევ დაბრუნდა სამზარეულოში და ლუკა დახვდა დიდი თაიგულით და პანდით ხელში. ლუსის არ ესიამოვნა, ცოტა შეეშინდა კიდეც.
ლუსი:აქ როგორ შემოხვედი?
ლუკა:სიყვარული რას არ გაგაკეთებინებს.
ლუსი:აუუ,კარგი რაა....
ლუკა:ეს მოგწონს?
ლუსი:ლუკა ძალიან გთხოვ არ გინდა, არ არის საჭირო ასეთი რაღაცები...
ლუკა:ყავას არ დამალევინებ?
ლუსი:რახან აქ ხარ..
ლუკა:ბოლოს მაინც ჩემი იქნები.
ლუსი:ძალიან გთხოვ...
ლუკა:კარგი.
ლუსი ყავას მოადუღებს, 2 წუთში კატოც მოვა და ნამცხვარს მოიტანს.
კატო:ლუსი რას შვრები?..ვაა, ლუკა შენც აქ ხარ?!
ლუსი:ლუკა უკვე მიდის.
კატო:ვაიმეე რამხელაა პანდაა, რა საყვარელია (აღფრთოვანებით)
ლუკა:კაი გოგოებო, მე წავალ, აბა კარგად იყავით.
კატო:კაი ლუკ, ხვალ შევხვდებით.
ლუკა:ვნახოთ.
ლუსი ლუკას გააცილებს და ამ დროს სახლის ტელეფონი დარეკავს.
კატო:მე ვუპასუხებ. დიახ.
მობ:ლუსი შვილო როგორ ხარ?
კატო:ლუსი არ ვარ, ახლავე ვეტყვი რომ ტელეფონთან მოვიდეს.(ლუსის დაუძახებს)
ლუსი:გისმენთ.
მობ:შვილო, როგორ ხარ? ფული ხომ არ გჭირდება? რა ხდება მაქეთ?
ლუსი:მამაააა, როგორ მენატრებიი... როდის ჩამოდიხარ? რამდენი ხანია არ დაგირეკავს. მე კარგად ვარ, ძალიან მაკლიხარ.
მობ:წლის ბოლოს დავბრუნდები მამა და აქეთ წამოგიყვან.
ლუსი:ხო მაგრამ მე აქ ცხოვრება მინდა.
მობ:ვიცი მაგრამ მაქ მარტო ვერ იქნები, მე კიდე მაქაურობა დედაშენის დაკარგვის შემდეგ სასტიკად მძულს.
ლუსი:კარგი, მაგაზე რომ ჩამოხვალ მერე ვილაპარაკოდ. უბრალოდ ხშირად დამირეკე ხოლმე.
მობ:კარგი დაგირეკავ.აბა კარგად
ლუსი:კაი მამიკო მიყვარხარ (ჩუმი ხმით მიუგებს)
ეს დღეც ჩვეულებრივად დასრულდა, საერთოდ 4-5 თვე ასეთ ვითარებაში გავიდა, როგორც ყოველთვის, ლუსი სწავლობდა მეგობრების ერთად ატარებდა დროს, მამა კვირაში ორჯერ ურეკავდა ხოლმე, ლუკა საჩუქრებით ანებივრებდა, თუმცა ლუსი ცდილობდა ლუკა არ შეყვარებოდა.
როგორც იქნა ზაფხულიც დადგა, არდადეგები დაიწყო, ლუსის კიდე კონცერტები ჰქონდა.
ტასო:ლუკა დღეს ლუსის აჯილდოვებენ საუკეთესო მუსიკოსის ტიტულით.
ლუკა:ხო ვიცი.
ტასო:მერე რას აპირებ?
ლუკა:ლუსის ვეზიზღები.
ტასო:არა, ასე არ არის, ის უბრალოდ....მას შენზე როგორც ბიჭზე ჯერ არუფიქრია.
ლუკა:ჩემს არცერთ ზარს, ესემესს, არაფერს საერთოდ ეგ არ პასუხობს.
ტასო:დაიღალე?
ლუკა:რაა? როგორ თუ დავიღალე?...უბრალოდ არ მინდა კიდევ შევაწუხო.
ტასო:ანუ დღეს არ მოდიხარ?
ლუკა:არ ვიცი.
ტასო:კარგი.
საღამოს 9 საათია, ცერემონია უკვე დაიწყო, ლუსიმ ჯერ უნდა დაუკრას. მეგობრები მოუთმენლად ელოდებიან მის გამოსვლას, რადგან აპლოდისმენტებით დარბაზი აიღონ... და როგორც იქნა, ლუსი სცენაზეა, ამჯერად შავ როიალზე, მე9 ანუ დაუსრულებელი სიმფონიის დაკვრა დაიწყო. ის უკვრავდა, მთელი გრძნობით და მაყურებელიც აღაფრთოვანა...როდესაც ცერემონია დასასრულს მიუახლოვდა ლუსიც დააჯილდოვეს ,,საუკეთესო მუსიკოსი 2015’’ წოდებით. ამ დროს ლუსი სიტყვით გამოვიდა.
ლუსი: 10 წლის მანძილზე ვშრომობდი, ვშრომობდი ამისთვის, ძალიან მინდოდა ამ ცერემონიას დედაჩემიც დასწრებოდა თუმცა უფალს არ სურვებია, უკვე ერთი წელია ამ ტიტულისთვის დედის გარეშე ვიბრძვი, თუმცა მყავს ადამიანები რომლებისთვისაც ჩემი წარმატება მათი წარმატებაა. მადლობა ყველას, თითოეულ თქვენგანს, ჯერ მხოლოდ იმისთვის რომ გვერდით მყავხართ და მერე იმისთვის რომ ყველაფერს ჩემთანერთად ლახავდით, ბილიკს ამ დღემდე მოსასვლელად ჩემთანერთად გადიოდით.ძალიან მიყვარხართ.
ლუსი სცენიდან აპლოდისმენტებით გააცილეს. უკვე დროა სახლში დაბრუნდეს, ძალიან დაიღალა, ეს მილოცვები, ავტოგრაფები და ინტერვიუები...თუმცა ჯერ ყველაფერი არ დასრულებულა ლუსის ისევ სცენაზე იხმობენ, ის სცენისკენ მიბრუნდება იქ ლუკა დახვდება, როდესაც ლუსი სცენაზე ავა ლუკა სთხოვს, დაუკრას მისთვის მელოდია, ლუსი ამდენი ხალხის წინაშე უარს ვერ ეტყვის ამიტომაც გადაწყვეტს რომ დაუკვრას რამე და აი გააჟღერა yiruma’ს ,,kiss the rain’’, ამან მსმენელი უფრო აღაფრთოვანა, როცა ლუსიმ დაკვრა დაასრულა ლუკამ მას ყელსაბამი გაუკეთა, საოცრად ლამაზი კულონი იყო, ბრილიანტის.
უკვე სახლში დაბრუნების დროა, ლუკა სთხოვს ლუსის რომ მისცეს უფლება კვლავ თვითონ მიაცილოს სახლში.
ლუსის ეს არ უნდა თუმცა უარის თქმასაც ვერ უბედავს და თანხმობის ნიშნად მანქანისკენ წავა.
ლუკა გაიღიმებს, ლუსის დაწევა და მანქანის კარს გაუღებს.
ლუსი:გმადლობ.
ლუკა:ამხნის განმავლობაში ყურადღების ღისრი არ ვიყავი?
ლუსი:ლუკა ძალიან მინდა არ გიყვარდე ისე როგორც გიყვარვარ.
ლუკა:მე კიდე მინდა ჩემი არსებობის მანძილზე ჩემი ცხოვრების თანამგზავრი იყო.
ლუსი:კარგი რაა...
ლუკა:მე მჭირდები და დაგელოდები !
ლუსი:არარი საჭირო, უარესად გეტკინება გული.
ლუკა:მე მასე არ ვფიქრობ.
ლუსი:კარგი.
ამ დროს ლუსის ტელეფონზე დაურეკავენ.
ლუსი:დიახ.
მობ:გილოცავ მამა ! ძალიან გამახარე.
ლუსი:მამიკოო, გმადლობ. (აღფრთოვანებულად)
მობ:2 თვეში შენთან ვიქნები.
ლუსი:ძალიან კარგი.
მობ: აქ წამოგიყვან და აქ ისწავლი, უკეთესი პირობებია მუსიკალური კარიერისთვის.
ლუსი:მე აქაც კმაყოფილი ვარ მაგრამ რახან შენ მასე გინდა...
მობ:აიი ახლა ტელევიზორში გაჩვენებენ, მსოფლიო მოიცვა შენმა სახელმა. მეამაყები .
ლუსი:გმადლობ მამა.
მობ:კარგი დაგემშვიდობებიი , კიდევ დაგირეკავ. მიყვარხარ !
ლუსი:კარგი ნახვამდის. მეც და მენატრები.
ლუკა:სახლში მარტო დაძინების არ გეშინია?
ლუსი:აქამდე თუ არ მეშინოდა ეხლა როგორ უნდა შემეშინდეს?
ლუკა:ხო რავი, გინდა ამაღამ ჩემთან წამოდი, ჩემი დაც სახლშია. ხომიცი როგორ უყვარხარ.
ლუსი:არა, არ არის საჭირო. კარგი სახლში უნდა შევიდე, ძალიან დავიღალე.
ლუკა:კარგი მიყვარხარ.
ლუსი:კარგი.