-გისმენთ?
ნანატრი ხმის გაგონებისთანავე ტაომ დამიარა,გამიხარდა მისი ხმის კვლავ გაგონება,მოთმინებადაკარგულმა უმალ ვუპასუხე მეც
-გიო მე ვარ,ლალო-როგორც კი ორო სიტყვა ვუთხარი ეგრეე გამაწყვეტინა
-ლალო,მადლობა ღმერთს,როგორ ხარ,შეგიძლია მითხრა სად ხარ?რამე ხომ არ დაგიშავეს,არ დამიმალო გთხო,გიპოვნი და მალე წამოგიყვან,გპირდები
-გიო მე კარგათ ვარ,არ ვიცი სად ვარ,მგონი ქალაქგარეთ...
ლაპარაკის გაგრძელებას ვაპირებდი,როცა ვიღაცამ ტელეფონი ამაცალა და უხეშად შემომაბრუნა,ლექსო იყო
-შენ რა სულ გაგიჟდი?რას აკეთებ? სად დარეკე,მითხარი დროზე,ან რა უთხარი??-მოთმინებაგამოლეული ყვიროდა და თან გაბრაზებული თვალებით მიყურებდა.
ხმა ვერ ამოვიღე,ან რა უნდა მეთქვა?ლევანმა ალბათ მისი ყვირილი გაიგონა და ოთახში შეშინებული სახით შემოვარდა.
-რა გაყვირებს ადამიანო,რა დაგეტაკა ლექსო ამ დილაადრიან?
-ამ ქალბატონმა ჩემი ტელეფონი მოიპარა და სადღაც დარეკა
-არ მომიპარავს,მაგიდაზე იდო,მე ქურდი არ ვარ- ჩუმათ ვთქვი და კედელს ავეკარი
-აჰა,ესე იგი არ მოგიპარავს არა? რის გაკეთებას აპირებდი?გგონია აქედან გაქცევას შეძლებ ან ვინმე მოგაკითხავს?არა სანამ სიმართლე არ გაირკვევა აქედან ფეხს ვერ გაადგავ-მიყვიროა და თან ხელებს უმისამართოთ იქნევდა
-და რა იქნება სიმართლის გარკვევის შემდეგ?ჩემი ძმა თუ დამნაშავე აღმოჩნდა რას მიზამ?შენც იგივენაირად გადაუხდი სამაგიეროს და ჩემს მოკვლას შეეცდები?იქნებ ამ სახში სამუდამოდ მიპირებ გამოკეტვას,მითხარი,პასუხი გამეცი რა იქნება მერე?
გაბრაზებულმა ვეღარ მოვითმინე და ყველაფერი ამოვანთხიე რაც კი გულში მქონდა ღრმად ჩამარხული,თითქოს მომეშვა კიდეც,მაგრა მისი პასუხის მეშინოდა,არ ვიცოდი რას გეგმავდა და რისი გაკეთება ჰქონდა გადაწყვეტილი ჩემთვის
-ვის დაურეკე? მაინც თავისას აგრძელებდა ლექსო
-ნუ დარდობ იმის თქმა ვერ მოვახრხე სად ვარ,რადგან თავადაც არ ვიცი ეს,ჩემი ძმა ზალიან ნერვიულობს,უფლება მომეცი მას დავურეკო და გპირდები ასეთ რამეს აღარ ვეცდები
უცნაური იყო,მაგრამ მე ლექსოსთან გარიგების დადებას ვცდილობდი,არა ვაღიარებ მისი მართლა მეშინოდა,თუმცა რას ვიზამდი,უნდა მეცადა მაინც იქნებ რამე გაოსულიყო.ჩემი ნათქვამი მასაც და ლვანსაც გაუკვირდათ
-ლევან ლიკას დაურეკე და უთხარი მოვიდეს და ყველაფრი წამოიღოს ანალიზების აღებისთვის რაც იქნება საჭირო,საავადმყოფოში აღარ წავალთ,გილოცავ შენი შანსი,რომ გაგესეირნა ხელიდან გაუშვი-ლაპარაკი დაასრულა თუ არა ლექსომ გავიდა
-ლალო,ცუდათ მოიქეცი,არ უნდა დაგერეკა,ბოდიში,მაგრამ ლექსო მართალია
-რას მეუბნები ლევან?-გაუბედავათ თუმცა მაინც დავიწყე ლაპარაკი-მე ხომ თქვენ გამიტაცეთ და არც კი მაქვს უფლება ჩემი თავის დახმარება ვცადო?რა გეგონათ გულხელდაკრეფილი ვიჯებოდი და მთელი დღეები ტელევიზორის ყურებაში გავატარედი?0
ბოლოს ვერარ მოვითმინე და ყველაფერი ვთქვი რასაც ვფიქრობდი,ლევანი მართლა კარგი ადამიანი იყო,მაგრამ ვერ ავიტანდი მათ ასეთ ქცევას
-სადღაც შენც მართალი ხარ,ლექსო აქედან მაინც არ გაგიშვებს სანამ ყველაფერი არ გარკვევა ლალო,ამიტომ ჯობია მოიცადო,ასე შენც მშვიდად იქნები და ლექსოც
-კარგი ლევან,შევეცდები ამ ციხეზე არ ვიდარდო და არც გავიქცე.
ლევანმა მალე დაგვტოვა,მე ისევ ჩემს ოთახში ავედი ცხელი შხაპი მივიჭე და ბატისტის მუხლს ოდნავ აცილებული მალინისფერი სარაფანა გადავიცვი.
თმა ისევ სხველი მქონდა კარზე კაკუნის ხმა,რომ გავიგე,გამიკვირდა ვინ უნდა ყოფილიყო, ვიცოდი ლექსო არ იქნებოდა
-შეიძლება? გავიგე გოგოს სანდომიან ხა და ცოტა ხანში კარიც შემოაღეს-ლექსომ მთხოვა მოვსულიყავი და ანალიზბი ამეღო შენთვის,მე ლიკა მქვია
-გამარჯობა,მოდი შემოდი,მე ლალო ვარ
-ვიცი,რა ლამაზი ყოფიხარ,ლევანი კი ამბობდა მაგრამ მთლად ასეთიც არ წარმომედგინე
-ლევანსაც იცნობ? მორიდებით შევეკითხე და საპასუხოდ ხმამაღალი სიცილი გავიგე
-საყვარელო ის ჩემი ქმარია და ლოგიკურია მას ვიცნობდე
-ვაიმე არ მეგონა,რა სულელურად გამომივიდა მართლა-მეც ავყევი სიცილში
-ლევანი არ მეუბნება აქ რატომ ხარ,არა კი მითხრა ლექსოს ახლობელიაო მაგრამ ბოლომდე მაინც ვერ გვარკვიე
-ხო,პრობლემები მაქვს და მეხმარებიან
-ლექსო ძალიან კარგი ადამიანია,მაგრამ მაინც გამიკვირდა ამ სახლში რომ გხედავ,ალბათ ძალიან გიყვართ ერთმანეთი ხო?-თვალები ააფახულა და დამაინტრიგებეიმძერით შემომხედა,მისმა ნათქვამმა კი გამაწითლა
-ვაიმე რას ამბობ,მე და ის? ის და მე? არა,ღმერთო ეს როგორ იფიქრე,ჩვენ ერთად არ ვართ-დაბნეულმა დავიწყე ბურდღუნი
-ლალო ძალიან სასაცლო ხარ იცოდი? ეგ,არადა მეგონა ეშველა ამ ადამიან,შენც ძალიან მომეწეონე,შეეფერებით ერთმანეთ
-კარგი რა,ნუ მაწითლებ-დავიმორცხვე და თავი დავხარე
-რა მოხდა მერე,შეყვარებული არ გყოლია თუ რა-ისე უდარდელად მითხრა თითქოს აუცილებელი მოვლენა ყოფილიყოს ეს
-არა,ჯერ არ მყოლია
-ვაიმე,ამას ვერ დავიჯერებ,სულ სულ არავინ გყოლია?კი მაგრამ რამდენი წლის ხარ?
-18 ის,1 კვირაში 19-ის ვხდები,უფრო სწორად უკვე 4 ღეში
-არ გეტყობა,მაგრამ ძალიან პატარა ყოფილხარ,ცოტა დიდი მეგონე მე
-ყველას რატომ უკვირს ჩემი ასაკი?ლევანსაც ისე გაუკვირდა,არამგონია თქვენ ბებრები იყოთ-სიცილით დავასრულე ჩემი ნათქვამი
-ეჰ,შენთან შედარებით მემგონი მართლა ბებრები ვართ,მე 28 წლის ვარ,ლევანი 30 ის ლექსო კი ჩვენზე პატარაა მაგრამ შენთან შედარებით ისიც დიდია
-და რამდენი წლისაა?
-25 ის ხდება 25 სექტემბერს,მოიცა შენ თუ დაბადების დღე 4 დღეში გაქვს გამოდის 26 სექტემბერს კიდე შენსას ავღნიშნავთ რა მაგარია,კარგი მოდი ეხლა ანალიზებს აგიღებ და მერე რამე ფილმს ვუყუროთ სანამ ლევანი მოვა აქ ვიქნები
-რა კარგია შენთან საუბარი,აქ მარტომ ძალიან მოვიწყინე-სევდიანად ჩავილაპარაკე
სისხლი მალე ამიღო და ქვემოთ ჩავედით,ცოტა ხანს ტელევიზორს ვუყურეთ,მერე ლექსო სადღაც ავიდა და ასე თქვა 1 საათში მოვალო,გაქცევის მცდელობას აზრი არ ქონდა სახლს დაცვა იცავდა,არ ვიცი მათი დაქირავება,როდის მოასწრო მაგრამ ალბათ რამდენიმმე ჩემი უშედეგო მცდელობის შემდეგ ფრთხილობს.
სულ ცოტა ხანში კარებიც გაღო და ლევანი შემოვიდა პარკებით დატვირთული
-აი მეც მოვედი,ჩემო ცოლო როგორ მომენატრე ვერ წარმოიდგენ-სასაცილოდ ჩაილაპარაკა და ლიკას აკოცა
-ვაიმე ლევან რეები მოიტანე?მთელი მაღაზია წამოგიღია
-ხო უცებ ვიფიქრე ვიფიქრე და ქეიფი მომინდა,გოგოები დატრიალდებით და სუფრას გაშლით,ლექსოც მალე მოვა და ჩვენ მწვადებს შევწვავთ,ცოდა გავმხიარულდეთ რა
-ვაიმე გენოსი ქმარი მყავს რაა,ზუსტად მწვადის ხასიათზე ვიყავი ეხლა,ვერც კი წარმოიდგენ,როგორ მიყვარხარ
-ვიცი საყვარელო,მეც მიყვარხართ,ეხლა კი სამზარეულოში შედიტ და დატრიალდით,ლალო ისეთ გემრიელ ნამცხვრებს აცხობ ჭამით მოკვდბი
ლევანმა პარკები სამზარეულოში შეიტანა და ჩვენ ამოლაგებას შევუდექით,მართლა უამრავი რამ ეყიდა,თითქმის მთელი მარკეტი გამოზიდული ქონდა,საქმეში დრო როგორ გავიდა ვერც კი მივხვდი.ლექსოც მალევე მოვიდა და ისეთი გაკვირვებული სახით შემოვიდა სამზარეულოში მეც და ლკასაც გაგვეცინა
-აქ რა ხდება ხალხო?-იკითხა ინტერესით
-წადი,შენს ძმაკაცს კითხე,ის უფრო კარგათ აგიხსნის ლექსუშ
-კარგი ვკითხავ,თან ისეთი ნუნბი დგას აქ,მალე დავბრუნდები
ცოტა ხანში მაგიდაც გავშალეთ,მწვადებიც შემოიტანეს ბიჭებმა და ჩვენც შემოვსხედით სუფრას
-მოკლედ ასე,ჩემო ცოლო სასმისები შეავსე
-ლევან შენ გაჩუმდი,აქ თამადა დღეს მე ვარ და გაპროტესტება არც კი გაბედო-გაბუტულმა უთხრა ლიკამ და ღვინო ჩამოასხა.ჩემს ჭიქასთანაც რომ მოვიდა გავაჩერე
-არა მე არ ვსვამ
-კარგი რა 1 ჭიქა არაფერს გიზამს,ჩემი ხათრით დალევ-უცებ მომაკეტინა ლიკამ და სასმისი მაინც ამივსო,სხვა რა გზა მქონდა ხათრს ვერ გავუტეხავდი
-ჩემო მეგობრებო ამ ჭიქით მინდა ლალოს გაუმრჯოს,როგორც ჩემს ახალ მეგობარს
-გაგიმარჯოს ლალო,ყველამ ხმამაღლა თქვა და ღვინო დალიეს
-მადლობა ლიკა,მეც მორდებით დავამატე და ცოტა მოვსვი წითელი სითხე,თავიდან სიმძავე ცუდათ მომხვდა და შემაჟრიალა,მაგრამ მერე მომეწონა კიდეც.
ჩვენმა „მეგობრულმა“ ქეიფმა სასიამოვნოდ ჩაიარა,იმ ფაქტს თუ არ ჩავთვლით,რომ1 კი არა 3 ჭიქა დამალევინა ლიკამ და მეც მასავით გვარიანად შევთვერი,არც ბიჭები ჩამოგვრჩებოდნენ,მეგრამ ჩვენსავით მაინც არ მოკიდებიათ სასმელი
-მგონი ჩვენი სახლში წასვლის დროა,თორე ჩემი ცოლი ისე დათვრა მალე მეც ვერ მიცნობს-ფეხზე წამოდგა ლევანი და ლიკასკენ დაიძრა
-კარგი რაა,ცოტა ხანიც ვიყოთ და მერე წავიდეთ,მარტო მე ხო არ ვარ მთვრალი
გაძალიანებას ცდილობდა ლიკა,თუმცა ამაოდ,ლევანმა ფეხზე წამოაყენა, მე და ლექსო გადაგვკოცნა და წავიდნენ.მეც მთვარი ვიყავი,მაგრამ ლექსოსთან ამის შემჩნევა არ მინდოდა,ცოტა მეუხერხულებოდა კიდეც.წამოვდექი და სუფრის ალაგება დავიწყო
-რას აკეთებ? მკითხა ლექსომ და ისიც წამოდგა
-ვალაგებ,ესე ხომ არ დავტოვებ?-გაოცებულმა შევხედე, თეფშს ხელი მოვკიდე და სამზარეულოსკენ ნელი ნაბიჯით გავიტანე,რადგან წონასწორიბის დაცვა მიჭირდა
-ლალო შეეშვი ვერ ხედავ სწორზეც ვერ დადიხარ,ხვალ აალაგე თუ ესე ძალიან გინდა-მითხრა და ხელი მომკიდა,რომ გავეჩერებინე
-კარგი,ოთახში ავალ-თეფშს ხლი გვუშვი და სამზარეულოდან გავედი,უცებ სავარძელს დავეტაკე და კინაღამ წვიქეცი
-ღმერთო 3 ჭიქა დალიე და ასე როგორ დათვერი?სიცილით მითხრა და ხელი მომხვია წელზე
-აქამდე არასდროს დამილევია-მეც გათამამებულმა ვუთხარი და მისი ხელები არც კი
შევიმჩნიე.ოთახამდე ძლივს ამიყვანა,და საწოლზე ჩამომსვა და ფეხსაცმელი ნელა გამხადა
-მიდი დაწექი და დაიძინე-ისე თბილათ მითხრა გამიკვირდა,თოთქოს მის თვალებში მოგიზგიზე ცეცხლს ვხედავდი,რომელიც სასმელმა უფრო გააღვივა
-სიმართლეს,რომ გაიგებ მართლა გამიშვებ?-მოულოდნელად ვკითხე
-ახლა ამაზე ლაპარაკის დრო არაა,ხვალ გეტყვი-მითხრა და ჩემს დაწვენას შეეცადა
-არა,დღეს მითხარი,გამიშვებ?-კითხვა გავუმეოე და თვალებში ჩავხედე
-ასე გინდა წასვლა? თითქოს ნაღვლიანმა მკითხა
-არა,იმიტომ გეკითხები,რომ წასვლა არ მინდა-მოულოდნელად ის ვუთხარი რასაც სინამდვილეში ვფიქრობდი და მეთვითონაც არ ვიცი რატომ გავაკეთე ის,რაც შემდეგ გავაკეთე.კისერზე ხელი მოვხვიე და ნაზად შევეხე მის ბაგეებს,აქამდე მამაკაცისთვის არასდროს მიკოცნია და ვერ ვიტყვი ეს რა შეგრძნება იყო,ერთ ადგილას გავიყინე და ამ მდგომარეობიდან გამოსვლა აღარც მინდოდა.ლექსო თავდიან დაიბნა,თუმცა მერე,როცა მიხვდა რა ხდებოდა კოცნაში ამყვა
-ლალო ეს არასწორია,ჩვენ ერთმანეთი არ გვიყვარს,ამას ვერ გავაკეთებ-უეცრად გაჩერდა და თვალებში ჩამხედა,მე კი სასმლისგან გათამამებულმა ისევ იგივე გავიმეორე და გიჟივით დავეტაკე ტუჩებზე,აღარ შემწინააღმდეგებია,საწოლზე დამაწვინა და ზემოდან მომექცა,მე კი ვნებისაგან არეული ვცდილობდი მის ქმედებებს ავყოლოდი.არ ვიცი იმ ღამით რამ გამაგიჟა ასე,მაგრამ ეს ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერი,ემოციური და ამაჟელვებელი დღე იყო.
მართალია მეშინოდა მომავლის,თუმცა ვიცოდი,ამას არასდროს ვინანებდი.
პ.ს.ცოტა პატარა თავია,ბოდიში დღეს დატვირთული გრაფიკი ქონდა და მეტი ვერ მოვასწარი შემდეგზე დიდ თავს გპურდებით