ვაღიარებ,რომ საშინლად შემეშინდა მისი.ისიც კი ვიფიქრე,რომ ლექსოსთან შედარებით ეს ნამდვილი ტირანი ან უფრო მეტი, მონსტრი იყო.პირველი გარტყმა ძალიან მეტკინა.ვიცოდი,რომ ლევანი უკვე წავიდა,ამიტომ ჩემი ხსნის ერთადერთი გზა ისევ ლექსოსკენ მიდიოდა.
სახეში მეორეთ მოქნეული ხელის შემდეგ სწონასწორონა დავკარგე და წავიქეცი
-ამის მერე გაიგებს შენი ძმა,რომ სხვისი საკუთრების მითვისება არ შერჩება
მითხრა, ჩემსკენ დაიხარა და ხელი დამავლო.არ ვიცი რას მიზავდა ლექსოს ხმას,რომ არ შეეჩერებინა
-აქ რა ხდება? ზაზა რას აკეტებ ჭკუიდან შეიშალე-ბოლო ხმაზე იყვირა და ჩვენკენ სწრაფი ნაბიჯით წამოვიდა
-რა იყო ლექსუშ შენთვის ხომ არ გინდა ეს ნაშა? არც ეგ არის პრობლემა გავერთოთ,ესე უფრო გამწარდება ის პი******ი გიორგი,გეპარებოდა და მე გავაჩერე! მადლობა მაინც მითხარი-საშინლად ღვარძლიანი ხმით ჩაილაპარაკა და ხელი გამიშვა.
მე კი თავს დმცირებულათ,განადგურებულათ ვგრძნობდი,ასეთი შეურაცყოფა ჩემთვის აქამდე არავის მოუყენებინა.თავი ვეღარ შევიკავე და ავტირდი.
-ზაზა გაფრთხილებ ასეთი ლაპარაკის უფლებას არავის მივცემ,გაპარვისთვის დაისჯება,მაგრამ ნადირივით მოქცევა საჭირო არ არის,სანამ მოთმინება დამიკარგავს წადი აქედან და იმაში ცხირს ნუ ყოფ რაც შენი საქმე არაა.
საშინლად გაბრაზებული ხმით უთხრა ლექსომ და ჩემკენ წამოვიდა,თუმცა ზაზამ შეაჩერა
-იცოდე ამ ვირთხის გამო შეურაცყოფას არ ავიტან ლექსო,რაც მიიღო ის დაიმსახურა უარესის ღირსია-თქვა და ისევ ჩემკნ გამოიწია,როცა ლექსომ თავი ვეღაე მოთოკა და სახეში ისეთი სიძლიერით ჩაარტყა მუშტი,იმის მაგივრად მე მეტკინა.
მოულოდნელობისგან გაოგნებული ნადირი ფეხზე წამოდგა და ლექსოსკენ შებრუნდა
-იცოდე ამას არ გაპატიებ შენ და ეს გოგოც თავისას მიიღებს ჩემგან,კარგად დაიმახსოვრე ზაზა ბურდული სიტყვას ყოველთვის ასრულებს.
თქვა და სწრაფი ნაბიჯით წავიდა თავის მანქანისკენ.
მე ისევ ვტიროდი,სახე მტკიოდა და ცოტა თავბრუც მეხვეოდა,ჩემთვის ხელი არასდროს დაურთყამთ.მიუხედავად იმისა,რომ მამაჩემი მკაცრი და ცივი კაცი იყო,ასეთი რამ მასაც არ უკადრებია.ახლა კი ვიღაც უცხო კაცმა მცემა, ჩემთვის გაურკვეველი მიზეზის გამო.
მალევე ხელზე შეხება ვიგრძენი, ლექსო იყო
-კარგათ ხარ?მკითხა და სახეზე შემომხედა-ღმერთო ეს რა უქნია,ნამდვილი ნადირია-გამწარებულმა ამოთქვა -წამოდი სახლში შევიდეთ,გპირდები მას ვეღარასოდეს ნახავ.
მკლავი შემომხვია და წამომაყენა,იმდენათ მტკიოდა თავი,რომ წონასწორობის შენარჩუნება მიჭიდა,ერთი ნაიჯის გადადგმისთანავე წავბორძიკდი და რომ არა მისი მკლავები მიწზე დავასკდებოდი
-მოდი ხელში აგიყვან,ხომ ხედავ სიარული გიჭირს
არ შევწინააღმდეგებივარ,მართალი იყო,ვერ დავდიოდი,წელზე მომხვია ხელები და მსუბუქად ამწია ჰაერში,თავი კისერზე ჩამოვადე და ასე დავიძარით სახლისკენ.
შემიძლია დავიფიცო,რომ ასეთი სასიამოვნო სურნელი აქამდე არასდროს მიგრძვნია,ისეთი ნაზი და რაღაცნაირი სუნი ჰქონდა ახსნაც კი არ შემიძლია.მე კი ის მკლავებში განაბული ამ ველაფრის ერთობლიობით ვტკბებოდი.
სახლში სესვლისთანავე მისაღები ოთახისკენ წავიდა და დივზანე ფრთხილად ჩამომსვა
-ლალო,ბოდიში,არ მინდოდა ასე გამოსულიყო,ეს ყველაფერი გეგმაში არ მქონია,არც კი ვიცი ზაზა აქ რატომ მოვიდა-მორიდებულად მითხრა და თან თვალებში შემოხედვას ვერ ბედავდა-წავალ აფთიაქის ყუთს მოვიტან,ჭრილობებს დაგიმუშავებ
ადგა და ოთახიდან გავიდა.სახე მართლა ძალიან მეწვოდა,თანაც ცხვირიდან სისხლი მომდიოდა და იდაყვიც სულ გადატყავებული მქონდა დაცემის გამო.ლექსო მალე მოვიდა ყუთით ხელში და ჩემს გვერძე დივანზე ჩამოჯდა
-მოდი ჯერ სახეს მოგწმენდ და მერე ხელს.
-კარგი-ჩუმათ ვუთხარი და დაველოდე მის შემდეგ ქმედებას
ბამბაზე სპირტი დაასხა და ნელა დამადო ტუჩთან,საშინლად ამეწვა,რაიმეს თქმის შემრცხვა ამიტომ ისევ ტირილი დავიწყე,ოღონდ ჩუმათ,რომ არ შეემჩნია
-დაგეწვა?-უცებ მიმიხვდა ტირილის მიზეზს და საყვარლად გამომხედა.თავი დავუქნიე-არაუშავს სულს შეგიბერავ და აღარ აგეწვება,ზაზას ამას არ ვაპატიებ-სულს მიბერავდა და თან თავისთვსი ბრაზობდა.
ჭრილობების დამუშავებას,რომ მორჩა და გადამიხვია,შემდეგ სამზარეულოში გავიდა და უკან ჭიქით ხელში დბრუნდა
-მოდი ტკივილგამაყუჩებელი დალიე და გაგივლის-წამალი მომაწოდა და გვერძე მომიჯდა
-მადლობა-ვუთხარი და ჭიქა მაგიდაზე დავდგი
-შენ არ უნდა მიხდიდე მადლობას,ყველაფერი ჩემი ბრალია,არ უნდა მომეტაცებინე,შემეძლო ეს საქმე სხვანაირადაც მომეგვარებინა,კიდევ ერთხელ ბოდიშს გიხდი
-ჩემთვის ეს ყველაფერი ძალიან გაურკვეველია და ეს სიტუაცია კიდევ უფრო ამაფრებს ყველაფერს,შეგიძლია მითხრა რა ხდება?ან აქ რა მინდა და საერთოდ სამომავლოდ რას მიპირებ?-ბოლო წინადადება გაბრაზებულმა წრმოვთქვი და ინტერესით მივაჩერდი
-შენმა ძმამ ძალიან ბევრი დამიშავა,მეც და ჩემს ოჯახსაც,ჩემი პატარა ძმა ახლა საავადმყოფოში წევს მის გამო და სიკვდილს ძლივს გამოვაცალეთ ხელიდან,ვერ წარმოიდგენ ეს რა მტკივნეულია,მისი დაცვა ვერ მოვახერხე როცა შემეძლო,ამას ჩემს თავს ვერ ვპატიობ!
თავში ყველაფერი ამერია,არ შემეძლო იმის დაჯერება,რომ ჩემს ძმას ვინმესთვის ცუდის დაშავება შეეძლო,ნუთუ მას სულ არ ვცნობდი?ან როდის გახდა ასეთი,ჩემთან ყოველთვის თბილი და კეთილი იყო,მისი ცუდი გაკეთებული საქმე არავის ახსოვსდა
-არა-ვუყვირე მოთმინებაგამოლეულმა და უკან ცავიწიე-გიო ასეთი არაა,ის ამას არ ჩაიდენდა,შენ არც კი იცი რას ლაპარაკობ,ამას ვერ დავიჯერებ-ვუყვიროდი და თან ვტიროდი
-შენმა ძმამ ჩემი კომპანიდან ფული მოიპარა,ეს,რომ ვანომ გაიგო და მის მხილებას აპირებდა სწორედ მაშინ ესროლეს,შენობაში კი იმ დროს შენი ძის და ვანოს გარდა არავინ იყო,მართალია ეს საქმე ვიღაცამ დაფარა,თუმცა ჩემი ძმის გონზე მოსვლის შემდეგ ყველაფერი გაირკვევა და გიორგიც იმას მიიღებს რაც დაიმსახურა-ბოლოს ვეღარ მოთმენილი სიბრაზით მიყვირა და სავარძლიდან წამოდგა
-შენ არ იცი,არაფერი არ იცი და ამიტომ ლაპარაკობ ასე
შენი ძმა თუ უგონდოდაა რა დარწმუნებული ხარ ზუსტად ვინ ისროლა?იქნებ სულ სხვა ვიღაც იყო,შენი მტერი ან რავიცი,რატომ აბრალებ ყველაფერს ჩემს ძმას,რატომ?
ვუყვირე და ფეხზე წამოვდექი,ზემოთ მინდოდა ასვლა ამ უაზრობის მოსმენას აღარ ვაპირებდი.ორი ნაბიჯი,როგორც კი გადავდგი თვალებში დამიბნელდა და წავბორძიკდი,დივანს ხელი დავაყრდენი,რომ არ დავცემულიყავი,არ ვიცი შემამჩნია ლექსომ თუ არა,მაგრამ ჩესკენ წამოვიდა და წელზე მომხვია ხელი
-სუსტად ხარ ხომ ხედავ სიარული გიჭირს,დამაცადე,რომ დაგეხმარო
მითხრა და ხელში აყვანიწი წამიყვანა საძინებლისკენ,ნელა დამაწვინა საწოლში და საბანი გადამაფარა.
-არ მჯერა,რომ გიო ამას იზავდა,ის კეთილია,შენ არც კი იცი,როგორი კეთილია-ვეუბნებოდი და თან ცრემლები მცვიოდა,რა ვქნა,რომ ასეთი ემოციური და გულჩვილი ვარ,ყველაფერზე მეტირება
-კარგი დამშვიდდი,შენთვის ნერვიულობა არ შეიძლება,ისევ ცუდათ გახდები
-მარტო ვარ,ახლა სულ არავინ აღარ მყავს,დედა მომიკვდა,მამამ მიგვატოვა,ჩემი ძმა სახლში თითქმის არაა,მე კი სულ მარტო დავრჩი,ხანდახან ვფიქრობ,რომ სამუდამოდ ასე მომიწევს ცხოვრება,მე კი ეს არ მინდა,ვერ ვიტან მარტოობას
-მარტო არ ხარ-მითხრა და საწოლზე ჩამომიჯდა-ახლა მე ვარ აქ,და გპირდები სიმართლეს,როგორც კი გავარკვევ გაგიშვებ აქედა.
-მართლა? მართლა გამიშვებ?-გახარებულმა ავხედე
-კი გაგიშვებ-მითხრა და წამოდგა-ახლა დაიძინე დასვენება გჭირდება
-არა გთხოვ არ წახვიდე,აქ დარჩი,მარტო არ დამტოვო რაა
-ლალო არ მესმის რას მთხოვ-რაღაცის თქმას პირებდა,როცა გავაჩერე
-ჩემთან დარჩი,აქ დაიძინე,როცა კოშმარები მესიზმრებოდა გიო ყოელთვის ჩემთან რჩებოდა,არ წახვიდე რაა-შევემუდარე და ცრემლით დასველებული თვალები მივანათე
მან უხმოდ გაიხადა ფეხზე და საწოლს მეორე მხიდან მოუარა,საბნის ქვეშ შემოწვა და გაიყუსა
-მადლობა-მხოლოდ ეს ვუთხარი და მის საპირისპირო მხარეს გადავბრუნდი,მიუხედავად ჩემი გამბედაობისა მაინც მრცხვენოდა მისი.
მალევე ჩამეძინა,თუმცა ძილშიც ვგრძნობდი მის მწველ მზერეს,რომელიც ზურგ მიწვავდა.
* * * * *
ზაზას მოსვლის მიზეზს ვერ მივხვდი,ეს ყველაფერი საეჭვოდ მეჩვენებოდა,მალევე წავიდა და თან ჩაფიქრებული დამტოვა.
ცოტა ხანში შემზარავი კივილის ხმა გავიგე გარედან,იქითკენ გავიქეცი და წამოუდგენელი სცენის მომსწრე გავხდი,ძირს დაგდებული ლალო,რომელსაც ცხვიიდან და ტუჩიდან სისხი სდიოდა და მხეცივით გაავებული ზაზა,რომელიც ისევ რარაცის დაშავებას აპირებდა მისთვის.თავიდან გონზე ვერ მოვეგე რა ხდებოდა,ან ლალოს გარეთ რა უნდოდა,მაგრამ ამაზე არც მიფიქრია მეტი ეგრევე მათკენ წავედი და როცა,ახლოდან დავინახე ეს სცენა გული მომიკვდა ზაზაზე კი ისედაც გაბრაზებული ახლა უარესად გავბრაზდი.ზაზას სიტყვები ვეღარ მოვითმინე და დავარტყი და როგორც კი წავიდა ლალოსკენ წავედი.
საბრალო,იჯდა და თვაისთვის ტიროდა,ხელში ავიყვანე და მისაღებში დივანზე ცამოვსვი,ჭრილობები დავუმუშავე და ბოლოს მაინც მათქმევინა სიმართლე,თუ რა იყო მისი გატაცების მიზეზი,ამაზე ისევ ვანო გამახსენდა და საშინლად გავბრაზდი,შემდეგ თავის ოთახში ავიყვანე რომ დაესვენა.
ცოტა ხანში ისეთი რღაც მითხრა თავიდან მეგონა მომესმა,მაგრამ მერეტირილი,რომ დაიწყო შემეცოდა და თხოვნა ავუსრულე,მის გვერდით დავიძინე.
მთელი ღამე მასზე ვფქრობდი,როგორი საბრალო და უმწეო იყო,სურვილი მიჩნდებოდა მისი დაცვის.მინდოდა ხელი ჩამეკიდა და აღარასოდეს გამეშვა ამ სახლიდან.მაგრამ ამის უფლბა არ მქონდა,რას იტყოდა მამაჩემი როცა ამ ამბავს გაიგებდა? არასდროს მომცმდა უფლებას ისეთი ადამიანის გვერდით მეცხოვრა,რომლის ძმაც ჩვენი ოჯახის მტერი იყო.ამ ფიქრებში მალევე წამართვა თავი ღამის ლანდებმა და ჩამეძნა.
დილას,რომ გავიღვიძე თავს ძალიან კომფორტულად ვგრძნობდი,მის სურნელს ისე ახლოდან ვგრძნოდი და ეს უზომო სიამოვნებას მანიჭებდა.თავლები,რომ გავახილე დავინახე ლალო,როგორ მყავდა ჩეზე მოხუტებული დამასაც მკლავენი მოეხვია საპასუხოდ.არ მინდოდა ეს დილა ოდესმე დასრულებულიყო,მინდოდა საუდამოდ ასე ჩახუტებულებდ დაგვეძინა და გაგვაღვიძა ყოველთვის.
თუცა რეალობა ხშირად მწარეა და მეც ტავი შემახსენა.ნელა გავათავისუფე ჩემი მკლავენიდან და ქვემოთ ჩავედი საუზმის მოსმზადებლად.
ტოსტებს ვაკეთებდი,როცა კარებზე ზარის ხმზა იყო,მივხვდი ლევანი იქნებოდა და შორიდან დავიძახე
-ღიაა ლევან ,შემოდი
-მოკლედ მემ მეჩხუბები და შენ თვითონ ტოვებ კარს ღიას რა ლექსო-მისაყვედურა და სამზარეულოში შემოვიდა
-კარგი რა გუშინდელის მერე აღარც გამსენებია
-გუშინდელის მერე?და გუშინ რა მოხდა?-იკითხა ინტერესით
-ზაზა იყო მოსული,არ ვიცი რა უნდოდა,მალევე წავიდა.ამ დროს თურმე ლალო გაქცევას ცდილობდა და ზაზას შეეფეთა,იმ ახვარმა კიდე ორჯერ გაარტყა,ტუჩი გახეთქილი აქვს,სხე გალურჯებული,მალე,რომ არ მივსულიყავი არ ვიცი რას უზამდა
დავამთავრე ლაპარაკი და ლევანს გავხედე,რომელიც სულგანაბული მისმენდა.
-ღმერთო ეს რა მომხდარა,ეხლა ხომ კარგადაა?ლექსო ცუდათ ხომ არ გახდა ისევ?-მკითხა შეშინებულმა
-არა,ასთმას აღარ შეუწუხებია,შეეშინდა უბრალოდ ძალიან
-ამარტო ასთმაზე არ გელაპარაკები,იცოდი,რომ ანემია ქონდა და თანაც საკმაოდ მძიმედ?
მითხრა შეშინებულმა და სკამზე ჩამოჯდა.
ამის გაგონებაზე დამცხა,ნუთუ ანემიაც ჭირდა?არ მესმის რატო ტანჯავს ღმერთი ასეთ კარგ ადამიანებს
-რას ამბობ ლევან,საიდან მოიტანე,რა ანემია?
-გუშინ ვკითხე და თვითონ მითხრა ჩემთვის უჭმელობა არ შეიძლებაო,მეც დავეჭვდი დეტალურად გამოვკითხე ყველაფერი და მანაც მიპასუხა,რომ ანემი ქონდა ადრე მკურნალობდა,1 წლის წინ სკოლაში ცუდათ გამხდარა და მაშინ ანალიზებში გამოჩნდა
-მოცა სად გახდა ცუდათ?-გაოგნებულმა ვკითხე
-სკოლაში,ხო ვიცი მეც ეგეთი რეაქცია მქონდა თავიდა,18 წლისაა.
-ღმერთო ასეთი პატარაა და უკვე ამდენი გადაიტანა,მისი ძმა კიდევ უფრო შემძულდა ლევან
-მითხრა,რომ თურმ კმურნალობა ძალიან ძვირი უჯდებოდათ და ამ ყველაფერს გიორგი იხდიდა.მაგრამ არ იცის საიდან,კურსს,რომ მორჩა იმის მერე აღარც ყოფილა ექიმთან არ მიდოდა ჩემს ძმას ტვირთად დავწოოდიო,ასე მითხრა
-დღესვე წავიყვან კლინიკაში და ანალიზებს გავუკეთებ,იმედია კარგათაა
* * * * * *
მზის სხივებმა გამღვიძეს,სახეზე მედებოდნენ და თითოს მეფერებოდნენკიდეც,სახე ისევ მტკიოდა.
ნელა წამოვდექი და სააბაზანოსკენ წავედი,თავი მოვიწესრიგე,გამოვიცვალე და შემდეგ ქვემოთ გადავწყვიტე ჩასვლა.
ლევანის ხმა შორიდანვე მომესმა,რაღაცაზე გულიანად იცინოდა,მისაღებში როგორც კი შევედი შემამჩნია და გამომხედა
-ვა,ლალომაც გაიღვიძა,ახლა შეგვიძლია სამივემ ვისაუზმოთ-თქვა ომახიანად და ფეხზე წაოდგა
-მოდი დაჯექი სკამზე,როგორ ხარ?თავბრუ ისევ გეხვევა-კითხვები მომაყარა ახლა ლექსომ
-სახე მტკივა ცოტა,ისე არამიშავს,მადლობა კარგად ვარ-ვუთხარი მორცხვათ
-წამოდით ეხლა დავჯდეთ,გაცივდა საუზმე
მაგიდასთან დავჯექით სამივე და საჭმლის დეგუსტირებას შევუდექით,ცოტა ხანი გაძლო ლევანმა და მერე ისევ ლაპარაკი დაიწყო
-ლალო,დღეს ექიმთან მივდივართ
-ვინმეა ცუდათ? ვიკითხე გაკვირვებულმა
-არა,უბრალოდ ანალიზებს აგიღებენ და გამოკვლევებს ცაგიტარებენ,ვნახოთ შენი ჯანმრთელობის მდგომარეობა როგორია
-არა ლევან,არ გინდათ,ვიცი ეს ყველაფერი ძირი ღირს,თანაც თავს კარგათ ვგრძნობ და სერთოდ მე ვინ ვარ,რომ ჩემზე იზრუნოთ? ვკითხე გაკვირვებულმა
-ფულზე არ იფიქრო,აი შენ კი დამიჯერე ნამდვილად ძვირფასი ხარ ზოგ-ზოგიერთისთვის და თანაც საკმაოდ-ღიმილით თქვა ლევანმა და თან ჩაეცინა
-ლევან მორჩი,ლალო უბრალოდ ასეა საჭირო და ამაზე კამათს ვწყვეტთ,ცოტა ხანში გავალთ,თანაც რამდნი ხანია სახლში ხარ,არ გინდა გასეირნება?
მითხრა ლექსომ და ჭამა განაგრძო ისევ
-კარგით მაშინ,ისე იყოს როგორც თქვენ გინდათ
ჩუმად ჩავილაპარაკე და მეც იგივე გავაგრძელე.
საუზმობა ცოტა ხანში დავასრულეთ.
-მე კაბინეტში გავალ ცოტა ხანი ლევან,რაღაც საქმეები დამრჩა მოსაგვარებელი და მალე დავბრუნდები
დაიბარა და გავიდა.
-ლალო მოდი სანამ ეს მოჩება ჩვენ რამე გემრიელი გამოვაცხოთ კარგი,ოღონდ თუ სუსტად ხარ არ გვინდა
-არა სუსტად არ ვარ,კარგი იდეაა,თუ დავიღალე ჩამოვჯდები
-კარგი მაშინ ისევ ის შოკოლადის ნამცხვარი გავაკეთოთ,უგემრიელესი იყო
თქვა და თან ნერწყვი გადაყლაპა,უცებ ტელეფონმა დაურეკა
-ლალო ეხლავე მოვალ ჩემი ცოლია და რომ არ ვუპასუხო მომკლავს
-კარგი,უპასუხე-ნება დავრთე და თან გამეცინა მის საქციელზე
სამზარეულოში გავედიმ,რომ ინგრედიენტები ერთ ადგილას მომეთავსებინა,როცა ლექოს ლეტეფონი დავინახე.ამ შანსის ხელიდან გაშვებას არ ვაპირებდი უმალ ჩემი ძმის ნომერი ავკრიფე და სამი ზარის მერე მიპასუხეს კიდეც
-გისმენთ.

დღეს ცოტა დავაგვიანე დადება,თუმცა მაინც მოვახერხე.
  მაინტერესებს მოგწონთ თუ არა ეს მოთხრობა?? ღირს გავაგრძელო??