***
მე ვარ 17 წლის მარიამ დადიანი 11 კლასის მოსწავლე, მყავს დედა (ნატა კირვალიძე, დიასახლისი) და მამა (დავით დადიანი, ბიზნესმენი) , არ მყავს არც და და არც ძმა. სამწუხაროდ ყოველთვის მინდოდა მყოლოდა გვერდით ვინმე ვისაც გავუზიარებდი ჩემს ყველა პრობლემას მაგრამ ღმერთმა რატომღაც არ მომცა ამის შაშვალება, მაგრამ სამაგიეროდ მყავს ჩემი არაბიოლოგიური და ანა ჭყონია, დასთან ერთად ის ჩემო კლასელია, ერთმანეთი ძალიან გვიყვარს, მაგრამ მოგეხსენებათ რომ ნამდვილი მეგობრობისთვის არ არის მარტო სიყვარული საკმარისი! ჩვენ გვაქვს ერთმანეთის ნდობა, პატივისცემა, ვერდში დგომის უნარი, ერთად ვიზიარებთ ყველაფერს ცუდსა თუ კარგს ერთმანეთის წარმატებას, და რაც ყველაზე მთავარია არ გვშურსერთმანეთის! ხლო რაც შეეხება გარეგნობას მე ვარ: მაღალი, სუსტი, მაქვს გრძელი შავი თმა, დიდი წითელი ტუჩები და ზღვასავით ლურჯი თვალები, პატარა აპრეხილი ცხვირითურთ. ხოლო ჩემი მეგობარი: მაღალი, სუსტი, საშვალო სიგრძის წაბლისფერი თმა, თაფლისფერი თვალები, ვარდისფერი ტუჩები, პატარა კურნოსა ცხვირითურთ! ნუ მოკლედ არაჩვეულებრივი მეგობარი მყავს. ვცხოვრობდი ჩვეულებრივი ცხოვრებით ისე როგორც ნორმალურ სკოლის მოსწავლეს შეეფერება, სანამ არ გატენდა ერთი საბედისწერო დრე რომელმაც მთელი ჩემი ცხოვრება შეცვალა...

***
-მარიამ დედა, რა კარგია რომ მოხვედი! -სახში შესვლის თანავე მითხრა დედმ, წასასვლელად ემზადებოდა
-დედა რა ხდება?? -ვკითხე გაკვირვებულმა და ხელებიი გადავაჯვარედინე
-დედა მისმინე მამაშენი სასწრაფოდ რაღაც წვეულებაზე მიდის და მიდი ეხლავე ჩაიცვი და გაემზადე! -მითხრა დედაჩემმა დაჟინებული ტონით
-კი მაგრამ ასე უცებ ?? აქამდე ვერ გამაფრთხილეთ?? -ვკითხე გაბრაზებით
-მარიამ მაგის დრო არ არის ძალიან გთხოვვ გაემზადე. -მუდარა შეაპარა ხმაში
-კარგი! -ვუთხარი და გადაჯვარედინებული ხელებით გავუყევი ჩემი სახლისკენ გზას, შევედი თუ არა ეგრევე სააბაზანოში შევვარდი სასწრაფოდ წყალი გადავივლე, თმაც უცბად გავიშრე , შემდეგ კი მივადექი ჩემს უზარმაზარ ტანსაცმლის კარადას. -რა ჩავიცვა?? -საკუთარ თავს ვუსმევდი კითხვებს, დიდი წვალების შემდეგ როგორც იქნა შევარჩიე ტანი სამოსი. არჩევანი შევაჩერე: მუხლს ზემოთ ტანზე მომჯდარ თეთრ კაბაზე, ასევე თეთრ წვრილ ქუსლზე წინ პლათფორმით ავარჩიე ფეხსაცმელი, თმა უბრალოდ დავიწანი, მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე და უკვე მზად ვიყავი... სარკეში ჩავიხედე და ჩემი თავით კმაყოფილი ვიყავი.
-დედა მე მზად ვარ. -ვუთხარი დედას როცა მის ოთახში შევედი
-ვაა დედიკო რა ლამაზი ხარ! -მითხრა ანთებული თვალებით
-აბა სხვას ელოდი რამეს თუ?? -ვუთხარი და გავეკრიჭე საერთოდ ძალიან ენა მოსწრებული ადამიანი ვარ!
-ენა რომ არ გქონდეს რა! -მითხრა დედაჩემმადა მასაც გაეღიმა
-ყვავი წამიღებდა არა?? -ვუთხარი სიცილით- სხვათაშორის შენც ძალიან კარგად გამოიყურები ჩემო დედიკო -ვუთხარი , მერე მასთან ახლოს მივედი და გადავევიე
-ჩემი თბილი გოგო -მითხრა დედამ და თავზე ხელი ნაზად გადამისვა -კარგი წავედით მამაშენი უკვე დაბლაა
-კარგი!- ვუთხარი და დედას ოთახი დავტოვეთ

***
- მოგესალმები გოგოა როგორ ხარ?? - კითხა მამაჩემმა მასპინძელს და ხელი გაუწოდა
-კარგად დავით შენ როგორ ხარ? - უთხრა და ხელი ჩაამოართვა -ეს ალბათ შენი ოჯაშია დათო არა? -იკითხა და მზერა ჩვენსკენ გადმოიტანა საშვალო ასაკის მეტად კარგი გარეგნობის მქონე მამაკაცმა..
-კი ეს ჩემი ოჯახია გოგოა. -თქვა მამაჩემმა და ჩვენი წარდგენა დაიწყო -ეს ჩემი მეუღლე ნატა კირვალიძეა -ხელით ანიშნა დედაჩემზე- ეს კი ჩემი ერთადერთი ქლიშვილი მარიამ დადიანია. -თქვა მამამ და ხელი ჩემსკენ გამოიშვირა
-ძალიან სასიამოვნოა მე გოგა ბურდული ვარ დათოს მომავალი ბიზნეს პარტნიორი და მეგობარი არა დავით?? -იკითხა კაცმა და თბილი ღიმილი მოგვაპყრო
-რათქმაუნდა გოგო! -თქვა მამაჩემმა და კაცს ხელი მაგრად დასცხო
-ჰოო რც შეეხება ჩემს ოჯახს, მეუღლე 5 წლის წინ დამეღუპა -მოწყენა შეეპარა ხმაში- მაგრამ ღმერთის წყალობით მყავს შვილები რომელთათვისაც ცხოვრების გაგრძელება ღირს! -თქვა და გაიღიმა მაგრამ სევდა მანც იღბეჭდებოდა მის ღიმილში
-ვწუხვარ! -თქვა დედაჩემმა და თბილად გაუღიმა ბატონ გოგოს! მე კი ვიდექი და ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი ვფიქრობდი ალბათ როგორ უჭირდა ახლა მას, ან მის შვილებს..
-მააა -უცებ ჩვენთან ახლაგაზრდა გოგონამ მოირბინა
-ლიზი შვილო მოდი ჩვენი საპატიო სტუმრები მინდა გაგადცნო -თქვა ბატონმა გოგოამ და მზერა მისი შვილიდან ჩვენსკენ გადმოიტანა.. -ეს ჩემი პატარა გოგონა ლიზი ბურდულია. -თქვა კაცმა და გაიღიმა, მერე კი ჩვენი თავიც გააცნო პატარა საყვარელ გოგონას
-სასიამოვნოა _თქვა ლიზიმ და მე გამომხედა
-ლიზი დემეტრე სად არის? -ლიზის მიუტრიალდა მამამისი
-არვიცი მმამა დემეტრე ალბათ მალე მოვა როგორც გავიგე სალომეც თან მოჰყავს -თქვა გოგონამ მოწყენით ვერ მივხვდი რამ მოაწყინა
-კარგი შვილო -უთხრა ლიზის ძალზე თბილი ტონით ბატონმა გოგამ. -მერე უცებ ლიზი ჩემთან მოვიდა
-გამარჯობა მარიამ -მითხრა და გამიღიმა
-გამარჯობა ლიზი -ვუთხარი და მეც გავუღიმე
-წამოდი გავისეირნოთ -მითხრა და ხლი ჩამკიდა -თანაც ერთმანეთს უკეთესად გავიცნობთ -მითხრა და გამეკრიჭა, როგორც ჩანს ზედმეტად კონტაქტურია ეს პატტარა გოგონა.
-კარგი -ვუთხარი და რაც შემეძლო თბილად გავუღიმე,
ლიზი ძალიან ბევრს მელაპარაკებოდა მეცნობოდა ხან რას მიყვებოდა ხან რას..
-მარიამ რამდენი წლის ხარ?? -მკითხა უეცრად ანასტასიამ
-17 -ტი -გავიღიმე- შენ?
-მე 14-ტი -მითხრა და გამიღიმა
-კარგია -ვუთხარი სიცილით
-მოდი იქ ჩამოვჟდეთ რამე დავლიოთ -მითხრა და ხელით მაგიდისკენ მიმითითა სადაც ათასგვარი სასმელი იყო , ალკოყოლიანი ,უალკოჰოლო..
-კარგი როგორც გინდა -ვუთხარი მორიდებით
-მარიამ და ან ძმა გყავს ?? -მკითხა ლიზამ და ალუბლის წვენი მოსვა
-სამწუხაროდ არა -ვუთხარი მოწყენილმა -მაგრამ საუკეთესო მეგობარი მყავს ჩემთვის ის არის და! შენ გყავს?
-მე მყავს ძმა დემეტრე, 24 წლის არის ძალიან მაკონტროლებს -მითხრა და გაიღიმა
-ყველა ძმა ეგრეა -ვუთხაი და მეც მოვსვი ალუბლის წვენი.. მედა ლიზი ჩვენს საუბარში ვიყავით გართული როცა ჩვენთან ვიღაც ბულგარულად ჩაცმუდი, დატონალურებული გოგო მოგვიდგა და საუბარში დაუკითხავად ჩაგვება
-ლიზიკო როგორ ხარ? -კითხა ლიზის და საკოცნელად გადაიხარა
-კარგად სალომე შენ? -უთრა ლიზიმ და ნაძლადევად გაიღიმა
-მეც არამიშავს -თქვა და ჩვენს გვერდით ადგილი დაიკავა
-მარიამ ეს სალომეა ჩემი ძმის შეყვარებუ.. -სიტყვის თქმა არ აცალა გოგონაამ (სალომემ) ლიზის
-საცოლე ლიზიკო საცოლლლეე -გოგონამ გამოკვეთილად წარომთქვა ეს სიტყვები, ლიზიმ თავი უაზროდ გადააქნბია
-ჰო საცოლე -თქვა და ტუჩის კუთხეში ჩაეღიმა
-სასიამოვნოა სალომე მე მარიამი ვარ! არ აქვს მნიშვნელობა შეყვარებული თუ საცოლე -ვუთხარი ირონიით რატომღაც უკვე მაღიზიანებდა ეს გოგო ძალიან ქედმაღალი და ამპარტავაი იყო , ასევე ძალიან სწერვას გამომეტყველება ქონდა, მაგრამ ნაკლები არც მე ვიყავი!
-როგორ არ აქვს მე დემეტრეს ცოლი გავხდები მალე! -თქვა გოგონამ და ცოლი ისევ გამოკვეთა
-დამიჯერე ჩემთვის არავითარი მნიშვნელობა არ აქ მაგას!-ვუთხარი უკმეხად.. რაღაცის თქმა უნდოდა სალომეს როდესაც საუბარში ლიზი ჩაერია
-მარიამ წამოდი წავიდეთ -მითხრა წამოდგა და ხელი ჩამკიდა . მეც წამოვდექი და თავაზიანად ვთქვი-შეხვედრამდე სალომე! -ვუთხარი და თვალი ჩავუკარი!
-მარიამ არ აყვე ძალიან ცუდი გოგოა სალომე. ვერ ვხვდები რა მოსწონს საერთოდ ჩემს ძმას მასში! -თქვა ლიზიმ და კბილებში გამოსცრა
-კარგი ლიზი დამშვიდდი ნერვების შლად ნამდვილად არ ღირს! -ვუთხარი და გავუღიმე)) კიდევ ბევრ რამეზე ვისაუბრეთ მე და ლიზიმ. ზედმეტად თბილი და კარგი გოგონა ჩანდა რატომღაც ძალინ მაინტერესებდა როგორი იყო დემეტრე ვფიქრობდი რომ ალბათ ისიც მის ნაირად თბილი და საოცრად მოსიყვარეულე იქნებოდა მაგრამ...
-ლიზი სად იყავით ? -გაბრაზებით კითხა ბატონმა გოგამ შვილს
-მამა მე და მარიამი იქით ვსეირნობდით -თქვა აღელვებულმა
-მარიამ შენი მშობლები წავიდნენ როგორც გავიგე ბებიასენი გახდა ცუდად და და სასწრაფოდ წავიდნენ. -მითხრა ბატონმა გოგამ
-უი მართლა -დამწუხრებით ვთქვი მე -კარგით მეც წავალ მაშინ უკვე სახლში და ჩემებიც მალე მოვლენ -ვუთხარი და გავიღიმე
-არა მოიცადე ასე როგორ გაგიშვებ რამდენი გიჟი დადის ამ ქვეყანაზე ასეთ ლამაზ გოგოს რამე არ დაგიშავონ -თქვა საოცრად \თბილი ხმით ბატონმა გოგამ -ლიზი მიდი დემეტრეს დაუძახე იქ არის! -ახლავე მამიკო თქვა ლიზიმ და დემეტრესკენ წავიდა მეც მოვკარი მის სილვეტს თვალი.
-მოგესალმებით -გასიმა საორად ბოხი ბარიტონი რომელიც ყურს ისე სასიამოვნოდ ხვდებოდა როგორც მუსიკის ნაზი ჰანგები.. თავი შევეტრიალე და ახლა კარგად დავინახე დემეტრე ბურდული . არ ვიცი რა უნდა ვთქვა ნამდვილი სრულყოფილი პიროვნება იდგა ჩემს გვერდით საოცრად მამაკაცური და სიკმპატიური იყო.. :დაკუნთული სხეულით რომელიც აშკარად ეტყობოდა კლასიკურ სამოსზე რომელიც სასწაულად უხდებოდა, ხრობლისფერი კანი, გიშერივით შავი უძიროდ შავი თალები, სწორი აპრეხილი ზხვირი, ვარდისფერი ტუჩები, შავი დაბალზე შეჭრილი თმა, წინ ოდნავ აპრხილი ქონდა. არ ვიცი ვერ გეტყვით წამიერად მზერა მასზე მიმეყინა მერე უეცრად აზრზე მოვედი თვლებში შევხედე ისიც აშკარად მე მიყურებდა მერე კი ორივემ უეცრად მზერა ავარიდეთ ერთმანეთს
-მოგესალმებით -მორიდებით და ღიმილით ვთქვი მე
-დემეტრე შვილო მარიამის მშობლები სასწრაფოდ წავიდნენ რაღაც მიზეზების გამო მარიამმა კი სახში წასვლის სურგვილი გამოთქვა, და ასე რომ შენ უნდა წაიყვანო -თქვა და დემეტრედან მზერა ჩემზე გადმოიტანა
-იცით არ არის აუცილებელი მართლა -ამოვილუღლუღე მე, დემეტრემ შემომხედა და ტუჩის კუთხეში ჩაეღიმა
-და რატომ ?? რა აუცილებელია?? -ირონიით წარმოთქვა მან დ მრისხანე თვალები მომაპყრო, ამაზე ძალიან გავბრაზდი
-ნამდვილად არ არის აუცილებელი! ბატონო გოგა -ვუთხარი და თავი მაღლა ავწიე
-მეც ზუსტადაც რომ ეგრე ვფიქრობდი -თქვა უხეშად დემეტრემ , გატუტუცებული თავხედი გავიფიქრე ჩემთვის -ასე რომ ახლა დაგტოვებთ -თქვა და წასასვლელად მოემზადა
-დემეტრე!!! -დაუყვირა ბატონმა გოგამ -რო გეუბნები წაიყვან ესეგი წაიყვან! და სტუმრის მიმართ ზრდილობას თუ გამოიჩენ ძალიან დამავალებ! მე შენთვის ეგ არ მისწავლებია!!! -თქვა ბატონმა გოგგამ და კბილებში გამოსცრა
-მამა! ნუ მიყვირი! რა ვალდებული ვარ რომ "ეს" არსება მე გავაცილო სახში?? მაინტერესებს რა მავალდებულებს! -ოდნავ ხმას აუწია დემეტრემ! მიკვირდა ძალიან მიკვირდა ის მამამის თან ხმას უწევდა მისი ტონი უფრო კატეგორიული იყო ვიდრე ბატონი გოგას ტონი , გავოგნდი პირი ღია დამრჩა ნამდვილი გათამამებული თავხედი ბიჭი იყო!
-შვილო გთხოვ! _მუდარა ნარევი ხმით უთხრა დემტრეს მამამისმა, ამაზე ხომ საერთოდ გადამეკეტა
-ბატონო გოგა უკაცრავად რომ ვერევი მაგრა... -სიტყვის თქმა არ მაცადა დემეტრემ..
-სწორედაც რომ არ უნდა ერეოდე!! _თქვა და მრისხანებით გამომხედა
-მისმინე თავხედო ჯერ ერთი როდესაც ლაპარაკობენ პირში არ უნდა ჩაეჩრა გასაგებია! -ვუთხარი და თვალები დავუბრიალე, მერე ღრმად ჩავისუნთქე -ბატონო გოგა ნუ სთხოვთ! მართლა არ არის აუცილებელი მე ჩემით წავალ! -ვთქვი და ხელი გავუწოდე დამშვიდობების ნიშნად
-კი მაგრამ შვილო უკვე ძალიან გვიანაა! ათასი სულელი დადის გარეთ მოიცადე მალე ჩვენი მძღოლი მოვა და ის წაგივანს! -თქვა და თბილად გამიღიმა, დემეტრე ჩვენს საუბარს უსმენდა და შიგადა შიგ ჩემს პასუხზე ჩაეღიმებოდა ხოლმე
-დამშვიდდით მართლა არ არის საჭირო ჩემით წავალ, არაფერი დამემეართება -ვუთხარი და გავუღიმე -ახლა კი კარგად ბრძანდებოდეთ . სასიამოვნო იყო თქვენი გაცნობა <3 )) - შემოვტრიალდი და წამოსვლას ვაპირებდი რომ უცებ დემეტრეს ხმამ იქუხასავით
-მოიცადე! -მრისხანება ერთად ჩაიღვარა მის ხმაში -წაგიყვან -მითხრა დაჩემსკენ წამოვიდა
-არ არის აუცილებელი ჩემით წავალ! _ვუთხარი და წინ გავასწარი!.. გარეთ გავედით მე ფეხიტ გავუყევი გზას სანამ დემეტრე მანქანას სადგომიდან გამოიყვანდა ვიფიქრე მოვასწრებ და ტაქსის გავაჩერებ თქო მაგრამ ჩემს ჯიბრზე არაფერი არ ჩანდა ირგვლივ, ვგრძნობდი ნელა როგორ მომყვებოდა მანქანა უკან და ნაბიჯებს უფრო და უფრო ვუმატებდი, უეცრად ვიღაცის მანქანა გაჩერდა ჩემს წინ მძღოლმა საქარე მინა ჩამოწია
-დაჯექი წაგიყვან! -მითხრა და ენა ტუჩზე გადაისვა
-უკაცრავად! -ვთქვი გაკვირვებით და ცალი ხელი გულზე მძიმედ მივიდე გაკვირვების ნიშნად
-ვერ გაიგე ?? -ირონია ჩააქსოვა ხმაში , უცებ მანქანიდან გადმოვიდა და ჩემსკენ წამოვიდა. აქეთ იქით ყურება დავიწყე თვალებით მშველელს ვეძებდი მაგრამ არავინ ჩანდა აღარც დემეტრეს მანქანა ჩანდა შიშმა ამიტანა
-რაიყო ბო*ო ?? არ მოგეწონე -მკითხა და მკლავში ხელი ჩამავლო
-ხელი გამიშვით! -დავიყვირე და ხელის განთავისუფლება შევეცადე. მან კი უფრო მაგრად მომიჭირა მერე მეორე ხელიც მოათავსა ჩემს მეორე მკლავზე და მანქანაზე მიმაყუდა..
-მე და შენ კარგად გავერთობით!! _დაიღრიალა მან და ტუჩებზე საკოცნელად გამოიწია.. როცა ვიღაცის ხმამ დასჭექა
-შენი ბინძური ხელები მოაშორე თორემ , ამ ღამეს მასთან კი არა ექიმებთან გატარებ საოპერაციო მაგიდაზე! _ჭექა-ქუხილის გავარდნას გავდა დემეტრეს თითვეული სიტყვა
-მე მეუბნები?? -უეცრად ხელი მიშვა უცნობმა და დემეტრესკენ შეტრიალდა
-ვერ გაიგე?? -ირონია და სარკაზმი ერთიანად ჩააქსოვა
-ვერა!! და საერთოდ რა გინდა??? შენი შეყვარებულია თუ სცოლე?? გაიარე რა შენს საქმეს მიხედე!! _უცებ ისევ ჩემსკენ შემოტრიალდა ხელით დამიჭირა
-ხელი გაუშვი მეთქი! ჯობია მდგომარეობიდან არ გამომიყვანო! -კბილებში გამოსცრა.. უცნობმა ხელი მიშვვა და მითხრა
-შეხედე ბო*ო ვიღაც ძალიან ღელავს შენზე! -თქვა და ირონიიტ გამიღიმა
-მოშორდი მეთქი! _დაიღრიალა დემეტრემ, ეტყობოდა კონტროლს ძლივს ინარჩუნებდა მრისხანება დაბუდებოდა თვალებში და ძარღვები დაბერვოდა -ესეგი არა, არა -თქვა დემეტრემ და უცნობი ხელით შეატრიალა.. -ხომ გითხარი ხელი გაუშვი მეთქი შე მართლა ბო*ო! -თქვა და მუშტი ძლიერად მისცხო ცხვირში უცნობი ინერციით ძირს დავარდა დემეტრე ახლა წიხლებს ურტყვდა მუცელში მერ დაიხარა და სახეში გაგრძელა მუშტების რტყმას -ხომ გიტხარი შენი ბინძური ხელები მოაშორე თქო??/ შენდედას შე**ცი! აქვე მოგკლავ! ხომ გითხარი მდგომარეობიდან არ გამომიყვანო თქო!!! როგორ გაბედე და ბო*ი უწოდე შე სი*ო _ყვიროდა დემერტე და მუშტებს ძლიერად ურტყავდა , მე გაოგნებული ვიდექიი და ვგრძნობდი უნდა გამეცერებინა თორემ მოკლავდა... უეცრად დავიხარე დემეტრეს საროჩკაში წავეტანე
-დემეტრე გთხოვ გთხოვ თავი დაანებე! -ვევედრებოდი მას ის კი არ ცერდებოდა -დემეტრე გევედრები არ მოკლა გთოვ -არ მისმენდა გონება დაბინდული ჰქონდა, უეცრად მისი მოქნეული ხელი მე მომხვდა სახეში და უცებ მეც ძირს გადავვარდი.. დემეტრე შეკრტა უცნობსს ხელი გაუშვა და მე მომიბრუნდა..
-მარიამ მარიამ კარგად ხარ?? -ანერვიულებული ხმით მეკითხებოდა დემეტრ
-კი კარგად ვარ.. -ამოვილუღლუღე მე -წავიდეთ გთხოვ -ტირილ ნარევი ხმით ვუთხარი
-კარგი! -ადგა ხელში ისე ამიყვანა როგროც ქაღალგის თოჯინა და მანქანისკენ წამიყვამა, უცნობს ერთი გემრიელად მიაფურთხა და შეაგინა.. მანქანაში ჩამსვა ღვედი საგულდაგულოდ გადამიჭირა და თვითონ საჭეს მიუჯდა.. ჩემს სახლამდე არც ერთს ხმა არ ამოგვიღია...
-მოვედით -მისმა ხმამ მომიყვანა გონს
-დიდი მადლობა დემეტრე -ამოვილუღლუღე დარცხვენილმა
-მადლობა არ არის საჭირო! ეს შენთვის არ გამიკეტებია! შენს ადგილან ნებრისმიერი სხვა რომ ყოფილიყო მაინც ასე მოვიქცეოდი -თქვა და უსასრულობას გახედა კვლავ
-მაინც დიდი მადლობა! დემეტრე -ვუთხარი და გავუღიმე -შენ რომ არა ალბათ მე უკვემკვდარი ვიქნებოდი -თვალიდან ჩამოგორებული ცრემლი მოვიშორე ხელით
-ის შენს მოკვლას კი არა თავისი ცხოველური სურვილების დაკმაყოფილებას აპირბდა და არა მკვლელობას! ასე რომ ნუ გეშინია ყველა ვარიანტში ცოცხალი იქნებოდი! -თქვა უემოციოდ ისე რომ უსასრულობისტვის თვალი არ მოუცილებია
-ვიცი მაგრამ თავს მე მოვიკლავდი ზედმეტად რომ შემხებოდა! -ვთქვი და მანქანიდან გადასვლას ვაპირებდი რომ დემეტრემ მკლავზე ხელი მომიჭირა და მისკენ მიმატრიალა!
-ეგ აღარ თქვა! -კბილებში გამოსცრა! -თანაც იმ კაცისავით მეც ვფიქრობ რომ ბო*ი ხარ! დ შენი ცრემლებით გულს ვერ ამიჩუყებ, ალბათ რამდენთან ხარ ნაგორავები -თქვა და ხელი უხეშად გამიშვა მერე ირონულიად ჩაიცინა... მანქანიდან ფერ დაკარგული გადმოვედი.. თითქოს სული წამართვეს ცოცხალ მკვდრად მაქციეს დემეტრეს სიტყვებმა სახლამდე ისე მივედი ვერც გავიგე ისე გამოვიცვალე და ისე ჩავიცვი პიჟამა ვერც ეგ გავიგე საწოლში რომ ჩავწექი ვერც ეგ გავიგე, მე მე აღარ ვიყავი რარაც წამართვეს.. ცხოვრებაში პირველად დამამცირეს და ისიც როგორ და ისიც როგორ სასტიკად.. დემეტრეს სიტყვებმა გული ძალიან მატკინეს, სახლში მარტო ვიყავი ჩემები ბებიასთან იყვნენ და მთელ ხმაზე ვტიროდი როდის ჩამეძინა აღარც მახსოვს... მეძინა და თითქოს რაღაც მოსვენებას არ მაძლევდა რარაც ჩამესმოდა ყურებში.. შევეცად გამოვფხიზლებულიყავი რა ხდებოდა ვერ ვხვდებოდი.. უცებ გამოვერკვიე თვალები ზანტად გავახილე.. საათს გავხედე ღამის 4 საათს აჩვენებდა თვალები ისევ მელულებოდა მაგრამ როდესაც , ჩემს სუნთქვის არეს მძაფრი ალკოჰოლის სურნელი მოხვდა თვალები უცებ გავახილე.. და ნანახით გავოგნდი
-დემეტრეეე?? -წამოვიყვირე მთელ ხმაზე გაოგნებულმა.. დეემეტრე ზავიდან დამწოლოდა და დაჟინებული მზერით მაკვირდებოდა მთვრალი იყო ალკოჰოლის სუნად ყარდა.. -დემეტრე გამეცალე -ვიღრიალე მთელ ხმაზე მაგრამ უეცრად დემეტრე მტელი ტანიტ დამაწვა
-მარიამ ჩემი უნდა გახდე! _მითხრა დაჟნებული ტონით და ბაგეებზე წამეტანა ცხოველივით მთელი ძალით მიკოცნიდა.. მომთხოვნი იყო ვხვდებოდი კარგი არაფერი მელოდა.. ვცდილობდი მომეშორებინა ის კი მთელი ძალით ცდილობდა საწადელისთვის მიეღწია გამოდმებით იმეორებდა -მარიამ შენ ჩემი უნდა გახდე, ჩემი უნდა გახდე მარიამ, დღეს შენ ჩემი გახდები -ჩურჩულებდა და ხელეებს ძლიერეად მიჭერდა საბანი გადამაძრო და მაისურს წაეტანა.. თან ჩემს კოცნას განაგრძობდა .. ვცდილობდი მომეცლბინა ვუძალიანდებოდი მაგრამ არაფერს არ იგებდა
-გაამიშვი დემეტრე გამიშვი რა გთხოო.. -წამოვიყვირე როცა ტუჩიდან ყელზე გადაენაცვლა მაგრამ უეცრად ისევ წაეტანა ჩემს ბაგეებს მაისური სასწრაფოდ გადამაძრო და მოშიშვლებულ გულ მკერდზე გადაიტანა აქცენთი
-დემეტრე გამიშვი გამიშვი გთხოვა არა არაა -ვყვიროდი ვკიოდი ვწიოდი ვტიროდი, ვგრძნობდი როგორ მეცლებოდა ძალა მალე გონებასაც დავკარგავდი ამდენი სტრესისგან აღარ შემეძლო დამიჯერებთ უკვე ცრემლებიც აღარ მდიოდა... დემეტრე ხელებს უმისამართოდ დაასრიალებდა და ძლიერად მიჭერდა მკლავაებზე ცალ ხელს რომ დავეჭირე, ცალ ხელს ფეხზე ასრიალებდა.. ვტიროდი ვკიოდი ბოლოდ ძალა გამომეცალა და ყველაფერი ბინდმა მოიცვა

*** (დილა) ***
თვალები მძიმედ გავახილე სხეულის ყველა ორგანო მტკიოდა ყველაფერი მეწვოდა . სხეულის ვერც ერთ სასიცოცხლო ორგანოს ვერ ვგრძნობდი ვეგდე საწოლზე, გაქვავებული სუნთქვაც კი მიჭირდა , მეზიზღებოდა მძულდა დმეტრე , მასთან ერთად ჩემი თავიც მეძიზღებოდა.. უცებ მძიმედ წამოვიწიე საწოლზე წამოვჯექი.. ზეწარზე სისხლი დავინახე და მწარედ ავტირდი
-აააარაააააა -ვკიოდი მთელ ხმაზე , ვკვნესოდი -არააააა -ვიმეორებდი ერთი და იგივეს და თავში ხელებს მძიმედ ვირტყავდი მძულდა საკუთარი თავი მძულდა.. უცებ დემეტრე ჩემს ყვირილზე წამოხტა , გაოგნებულმა გამომხედა მომხდარი გაახსენდა...
-მარიაამმმ მაპატიე მაპატიეე.. -ყვიროდა და ცდილოობდა მარიამთან მისულიყო მიკარებოდა
-გაპატიოო??? -წამოიყვირა მარიამმა გაბრაზებით -რა გაპატიო ?? რაა// არაკაცი ხარ, ნაძირალა ხარ მეზიზღები მძულხარ გესმის მძულხარ!!! არ გაბედო და არ მომეკარო დემეტრე შენ ჩემი ღამის კოშმარი ხარ!!! მეზიზღები მძულხარ ვერ გიტან წადი წადი გაეთრიე თვალით არ დამენახო ვერ გიტან გესმის ვერა!!! -ყვიროდა მთელ ხმაზე მარიამ , გრზნობდა დემეტრე დაშავა გრძნობდა იმ წუთას საკუთარი თავი შესძულდა ხვდებოდა რომ დააშავა მარიამი მართალი იყო არაკაცი იყო ნაძირალა უკანასკნელი არაკაცი იყოო!!! გაოგნებული იყო დემეტრე მაგრამ კიდევ უფრო გაოგნდა როდესაც საწოლზე სისხლი დაინახა
-შენ.. შენ.. -ლუღლუღებდა დემეტრე და თავაი ხელებში ჩაერგო აქეთ იქით უმისამართოდ დადიოდა -ნაძირალა ვარ, ნაპიჭვარი ვარ, არაკაცი ვარ ყველაფერი ვარ ეს რა გავაკეტე ღმერთო ეს რა გავაკეთე!!- ღრალაებდა დემეტრე მტელ ხმაზე
-ხხო ხოო რა მე მეე ხო ხოო მაგრამ აღარ .!!! მომსპე გამანადგურე სიცოცხლე მომისწრაფე დემეტრე მეზიზღები მძულხარ ვერ გიტან!!! _ყვიროდა მარიამი მთელ ხმაზე და ტირილს თანდათან უფრო და უფრო უმატებდა.. დემეტრე გაოგნებული იყო რა ხდებოდა მასაც წაართვეს სული დღეიდან მანაც შეიძულა საკუთარი თავი ისევე როგორც მარიამმა შეიძულა ის!! უცებ დემეტრე გამოერკვა მარიამთან მიირბინა მკლავში ხელი ჩასჭიდა საწოლიდან წამოაგდო და უთხრა
-ჩაიცვი მივდივართ!!!! -გაბზარეული და ნერვიული ხმით უთხრა დემეტრემ მარიამს

მოგესალმებით ჩემო მეგობრებო ესეც ჩემი ახალი ისტორია <3 ძალიან გთხოვთ შჭემიფასეთ <3 მირჩიეთ გავაგრძელო თუ არა <ე მიყვარხართ ყველა