***
ჩვენ ქალები, ზუსტად ასეთები ვართ, გაურკვევლები.
ჩვენ შეგვიძლია ძალიან უაზროდ, დაუღლელად ველოდოთ იმას, რაზეც თავად ვთქვით უარი.
ჩვენ გვინდა მაშინაც კი როცა დამნაშავეები ვართ, ვიყოთ მართლები და ეს ყველამ აღიაროს.
ჩვენ გვინდა ჩვენი ესმოდეთ მაშინაც როცა საკუთარი თავების თავადაც არ გვესმის.
ჩვენ გვინდა გაბრაზებულებსაც ტკბილ სიტყვებს გვეუბნებოდნენ,
გვეფერებოდნენ, მაშინ როცა ხელს ავუქნევთ და არ გავიკარებთ.
არ მიდიოდნენ, მაშინ როცა თავად გავრბივართ და ვიმალებით.
გვინდა რომ სამყარო ჩვენ ირგვლივ ტრიალებდეს და ყველაფერი ჩვენ გვიკავშირდებოდეს,
გვინდა რომ ყველა ის გრძნობა რომლის ტარებაც ორ ადამიანს შეუძლია, ერთ ადამიანში, ჩვენში ერთიანდებოდეს და სწორედ მაშინ, როცა ეს ფუნქცია ყველაზე მეტად საჭიროა, სწორედ მაშინ, ვიხსნით, ვარღვევთ მოაჯირებს, ვანგრევთ კედლებს, გავრბივართ და უსასრულობაში ვიკარგებით...
მაგრამ ჩვენ, გაურკვევლებს, მაინც გვინდა რომ გვიპოვონ.

***
გულის სიღრმეში,
აღიარების გარეშე,

მე გთხოვ, რომ მიპოვო...

***
ჟაკ... ჟაკ...
ვგიჟდები შენს გემოვნებაზე.
კარადიდან ახალი ბოთლი გადმოვიღე და წვიმიან საღამოს ფანჯრის რაფაზე ჩამოვჯექი.
ყიფიანი მთელი დღე არ ჩანდა.
ფეხებიც რაფაზე შემოვალაგე და პლედი შემოვიხვიე.
საოცარი რამეა როცა მთელ ორგანიზმში სასიამოვნოდ გთბება.
სახე უჩვეულოდ რომ გებადრება და კმაყოფილი ხარ.
სად ბრძანდება ნეტა ქალბატონი ნია, ორი დღეა რომ არ გამოჩენილა?!
პრინციპში ასეთ წვიმაში რანაირად გამოჩნდება.
ტელეფონმა დარეკა.
ნია იყოს რა, ჩავიფიქრე გულში და რაფიდან ჩამოვედი.
გამეღიმა მისი ნომრის დანახვაზე.
-ჰო ნია.
-პირველო, შენთან მოვდივარ და თან ვრჩები.
-რა მაგარია, მოდი, გელოდები.
- დიახ მოვდივარ.
ღმერთო მადლობა ეს რომ არსებობს.
გამოვბრუნდი და მხიარულად გავაგრძელე ვისკის დალევა.
რა საშინელი ამინდია მაინც რა.
მინებს ბუნდოვანი ეფექტივთ დაყვება წვიმა.
მერე როგორი ხმაურიანია.
არა რა, უნდა ავდგე და ისეთ ქალაქში წავიდე სადაც სულ წვიმს.
წლები ვიცხოვრებდი მოუბეზრებლად.
რა მაგარია.
სულ რომ წვიმს და ქალაქი სულ რომ ცარიელია და ზუსტად რომ იცი მთელი ქალაქი ჩაფიქრებულია.
რა მაგარი იქნება ჩაფიქრებულთა ქალაქი რომ არსებობდეს,
ან ფიქრების ქალაქი,
ან უბრალოდ წვიმის ქალაქი.
მორჩა, ახალი ოცნება მაქვს.
ჩემი ოთახიდან დაკეცილი მოლბერტი ძლივს გამოვათრიე, ყველა ფარდა გადავწიე, ფანჯრების მოპირდაპირედ დავდგი ეს ხის მოლბერტი და გადავწყვიტე ჩემი ოცნება დამეხატა.

***
ხანდახან ისეთი კარგია საკუთარი განწყობის გამოხატვა სხვა გზით რომ შეგიძლია.
როგორც მოისურვებ ყველაფერი ისე რომ იქნება,
თუ გინდა ცა იასამნისფერი,
წვიმა უბრალოდ ნაცრისფერი,
ადამიანები არაპროპორციული, მაგალითად გული რომ უჩანთ ისეთი.
ყველაფერია შესაძლებელი,
მთავარია შენ რას გრძნობ...
დანარჩენი თავისით ხდება.

***
-არა დედა, უნდა წავიდე, უნდა ვნახო.
-ნუ დამაბმევინებ შენ თავს, იწვი, ისეთი სიცხე გაქვს, თან რა ამინდია, მოძრაობა შეჩერებულია.
-ფეხით წავალ, უნდა წავიდე, დამიბრუნე გასაღები.
-გადავყლაპე.
-მაია ნუ მაცინებ, სამაშველო არ გამომაძახებინო და ნუ მექცევი მეორეკლასელივით, სიცხე მაქვს კი არ ვკვდები.
- ეხლა რომ შენ ასეთ ამინდში გარეთ გახვალ, უარესი მოგივა.
-მაია, ხომ იცი, როცა სიცხე აქვს ადამიანს, ყველაფერს გამძაფრებულად აღიქვამს, ამიტომ თუ მე ახლა ანას არ ვნახავ უარესი მაშინ დამემართება.
-არა-მეთქი.
-მაშინ დაურეკე მოვიდეს.
დაიბნა მაია.
-რა?
-ჰო, დაურეკე, გეუბნები უნდა ვნახო. თუ გასაღებს არ მაძლევ, თვითონ მოვიდეს.
-ასეთ ამინდში როგორ მოვა?! გადაირიე?
-მაია გადაწყვიტე, ან გასაღები მომეცი, ან დაურეკე.
-თან მე დავურეკო?
-კი,შენ. თან უთხარი რო არ მიშვებ.
-გაგიჟდება ის გოგო.
წინდაუკან მოუსვენრად დადიოდა მაია.
-არაფერიც.
-ნუ აფრენ, ასეთ წვიმაში აქ როგორ მოვიყვანო ბავშვი, ისიც გაცივდება.
-ჰოდა მომეცი გასაღები-მეთქი.
-არა მეთქი.

***
-ქალბატონო მაია?
-გეხვეწები შვილო ეგრე ნუ მომმართავ, მაია დამიძახე.
-კარგი -დაბნეულად დავეთანხმე მე.
-სანდროს ისეთი სიცხე აქვს, არ მინდა რომ გარეთ გავიდეს, -,,უთხარი რომ დამსაჯე", ისმოდა ალექსანდრეს ყვირილი ტელეფონში და მაიასაც არ დარჩა უყურადღებოდ -რავიცი შვილო, მითხრა არ გაგიჟდებაო, მაგრამ ამის ხელში მეეჭვება არ გაგიჟდე. -სიცილს ვეღარ ვიკავებდი ალექსანდრეს რეპლიკებზე და მაიას გულწრფელ ტონზე.
-რა სისულელეა -მოკლედ ვიუარე მე.
-ჰოდა იმასაც ვეუბნები ამ წვიმაში შენი მოსვლაც რომ სიგიჟეა, მაგრამ არ ეჯერება. -,,დიახაც", დაემოწმა ალექსანდრეც. -უთხარი რომ ხვალ იყოს ან მერე, ამ წვიმაში... -,,მაია გეგმიდან გადახვევებს არ ვართ", წინადადება შეაწყვეტინა ალექსანდრემ -ჰო კარგი, -დამყოლად განაგრძო მაიამ. -ჰოდა ანა, თუ შეძლებ მოდი, თორემ გაგიჟდა ეს.
-დამალაპარაკეთ აბა. -ღიმილი მაკვდებოდა სახეზე, ამ დროს ნიაც შემოვიდა სახლში.
-ანა
-რატო აფრენ? გამოიდაროს და მერე გნახავ, რატო გააგიჟე ქალი -ვერ ვიკავებდი სიცილს ისევ მე.
-კი ანა, ეგ კორპუსია, კი სწორად გახსოვს, ჰო და ლიფტიდან მარჯვნივ.
-რეებს აფრენ? -სულს ძლივს ვითქვამდი მე.
-კაი მაიასი? მეღადავები? თვითონ დაგპატიჟა რატო გცხვენია? -შედარებით ხმადაბლა მეუბნებოდა ამას, ზუსტად ვიცი რა სპექტაკლსაც იქ დგამდა. -მაია ნახე რა, შენ გამო არ მოდის ეხლა, კაი რა.
-ალექსანდრე მორჩი! -ვერ ვჩერდებოდი მე.
-ალუბლის ნამცხვარი უყვარს. -,,სანდრო ნუ აგიჟებ ბავშვს". ისმოდა მაიას ყვირილი. -ნია წამოიყვანე და მოდი.

ზუსტად ვიცი რომ ვხედავდე, ამ დროს თვალს ჩამიკრავდა და გამიღიმებდა.

-ალექსანდრე კარგი რა.
-ძალიან მეწყინება, ძალიან. ავად ვარ და არ შეიძლება ჩემთვის წყენა. -მშვიდი ტონით მითხრა და ჩემ პასუხს დაელოდა.
-მართლა მცხვენია.
-იმდენი გამაკეთებინე მაიას ცხვენია უკვე -გადავიდა მხიარულ ტონში ისევ.
-გცემ რა.
-მოდი მოდი, ნია არსად დატოვო იცოდე. შენთან მოდიოდა ვიცი.
-შენ რა იცი?
-ყველაფერი გოგო, ყველაფერიიიი

***
მთელი თბილისი მოვიარეთ ალუბლის ნამცხვრის ძებნაში.
სულ მთლად გაწუწულები ავედით ყიფიანთან.
მიუხედავად უშუალობისა მაინც გახეთქვაზე მქონდა გული.
პირველი დაძაბულობა მაიას კეთილი სახის დანახვაზე მომეხსნა.
მერე ალექსანდრეს ჩახუტებაზე.
ღმერთო რა ცხელია.
ჩვენ დანახვაზე დამამშვიდებლის დალევა მოუნდა მაიას.
-ეს რა გამაკეთებინე სანდრო, ბავშვებს უყურე, ვაიმე სულ გაწუწულებიხართ.
წამოდით თმები გაიშრეთ ჯერ.
დასჯილებივით გავყევით უკან.
-მარიამის ტანსაცმელები მიეცი მაი
-არ გვინდა, ეგეთი სველიც არ ვართ.
-რა არ ხართ, აბაზანას გამივსებთ რომ გაგწუროთ.
-რომ გითხარი საშინელი ამინდია-მეთქი, არ დამიჯერე -არ ცხრებოდა მაია.
-ისე ტაქსიშიც წვიმდა თუ რა არი, რატო დასველდით ესე.
-რავიცი რა. -უპასუხა ნიამ და ალუბლის ნამცხვარი გაგვახსენდა ორივეს და ჩუმად გაგვეცინა.

***
-დარჩი რა ბარემ -ყურში მითხრა ალექსანდრემ.
-გაგიჟდი?
-მიდი რა, კი, იყავი ჩემი ცოლი. -სასაცილოდ ლაპარაკობდა ყიფიანი.
-დღეს ისე აფრენ აღარ შემიძლია.
-არ ვაფრენ, მართლა გეუბნები.
-კარგი მორჩი ეხლა.
-ნახე რა მაგარი იქნება, ჩემთან დაიძინებ და საერთოდაც, უკვე ჩემი ცოლი იქნები. მერე ხვალ ყველაფერი წამოვიღოთ რაც გჭირდება.
-გაჩუმდი. - უფრო დავუწიე ტონს.
-ანა დარჩი რა.
-ვერა სანდრო, ნუ გააფრინე!
-მე მინდა რომ დარჩე. ამ წვიმაში თან როგორ წახვალ.
-როგორც მოვედი.
-ეხლა უფრო წვიმს.
-და თან ნია? -გადავაბრალე ყველაფერი ნიას.
-ნიაც, მეჯვარესაც შეუძლია დარჩენა, არ იცოდი?
-გიჟი ხარ.
-ხოდა დარჩი.
-არა, არ მინდა ასე გიჟივით მოქცევა.
-აბა როგორ გინდა? უთხარი დედაშენს ჩამოფრინდეს.
-ალექსანდრე, გაჩუმდი გთხოვ.
-დარჩი და ხმას არ ამოვიღებ.
-ვე-რა.
-ანა გავგიჟდები რომ არ დარჩე.
-ისედაც აფრენ, ახალი მითხარი რამე.
-სერიოზულად გელაპარაკები.
-სიცხე რომ დაგიწევს მერე ვილაპარაკოთ.
-სიცხე რა შუაშია?!
-კარგი რა.
-დიახაც, კარგი რა.
-მერე ვილაპარაკოთ მაგაზე, მერე.
-როდის ჩამოდის ნანა?
-ზაფხულში.
-ჰუჰ, გამორიცხულია, დაურეკე და უთხარი მალე ჩამოვიდეს.
-კაი დავურეკავ. -დასამშვიდებლად დავპირდი და ვეცადე თემის გადატანას.

***
როცა ფიქრობ რომ რამდენიმე წამიც და შეიძლება გული გაგისკდეს მასთან რომ არ იყო.
სული გტკივა.
გიყვარს.


_____
მიყვარს ყველა თქვენი კეთილი სიტყვა რომელსაც მწერთ, კომენტარებში მიწერთ და მეუბნებით!