ნელ-ნელა შევეჩვიე ამ ყველაფერს, ირაკლის მზრუნველობასაც და ახალ გარემოსაც. მას უნივერსიტეტში ყველა იცნობდა, მის გამო მეც ყურადღების ცენტრში მოვექეცი. ვხედავდი როგორ ეამაყებოდა ჩემ გვერდით ყოფნა და ეს მაბედნიერებდა. ცხოვრება სასიამოვნო სიზმრად მექცა, ბედნიერი ვიძინებდი და ვიღვიძებდი. დღის განმავლობაში ჩვენს საქმეს ვაკეთებდით, მე უნივერსიტეტში დავდიოდი, ირაკლი კლინიკაში პრაქტიკებზე, მისი წინსვლა სიხარულით მავსებდა, საღამოს აუცილებლად მაკითხავდა და მთელი დღის ამბებს ვუყვებოდით ერთმანეთს. ძალიან შეიცვალა, გახსნილი და მომღიმარი გახდა, მახსოვს როგორი ბედნიერი იყო, როდესაც პირველ ოპერაციას დაესწრო ასისტენტის რანგში. აღფრთოვანებული მიყვებოდა და ბედნიერი ვიყავი, რომ მე ვიყავი მისი წინსვლის სტიმული.

- შენ რომ არა, არ ვიცი რა იქნებოდა, დადუ. - მეტყოდა ხოლმე დროდადრო და თმაზე მეფერებოდა. - შენ მე ცხოვრებასთან ბრძოლა მასწავლე.

როგორც ყოველთვის, მის აივანზე ვისხედით, მუსიკას ვუსმენდით და სივრცეს გავყურებდით. შემოდგომა ძალაში შედიოდა, ქარიანი დღე იყო, თავი სკამის საზურგეზე მედო და მიფარებულ პლედში ვითბობდი ხელებს. წითელ-ყვითელი ფოთლებით ავსებდა ქარი ჩვენს აივანს, ჰო ჩვენს აივანს, ირაკლი ასე ეძახდა. თვალები დამეხუჭა და ვცდილობდი მუსიკა ჩემში შემომეშვა. ირაკლის სიცილმა გამომაფხიზლა.
- რა გაცინებს? - მეც გამეცინა მის სიცილზე. ირაკლი ჩემკენ გადმოიხრა და თმებიდან ფოთლები მომაცილა.
- შემოდგომის დედოფალს გავხარ.
- მე შენი დედოფლობა მინდა.
- მერედა არ ხარ? - გამიღიმა და ჩემი ხელები გამოაძვრინა პლედიდან. თვალებში მიყურებდა და იღიმოდა.
- არ მიმატოვო რა. - მეც არ ვიცი რატომ ვთქვი, ირაკლის ღიმილი შეეყინა სახეზე.
- არასოდეს მიგატოვებ, თუ შენ არ მოგინდა წასვლა.
- მე არასდროს მომინდება. - გავუღიმე და ხელი თმაზე გადავუსვი. - როგორ მიყვარს შენი თმები, იცი?
- ჩემი თმაა? მხოლოდ თმაა? - წარბებს ქვეშიდან ამომხედა, გული გამიჩერდა.
- არა, აი ეგ გამოხედვა, ეგ თვალები, ღიმილი, შეკრული წარბები…
- ასე? - წარბები სასაცილოდ შეჭმუხნა, გამეცინა.
- წამო რა, სადმე გავიდეთ. - ფეხზე წამოვდექი და ირაკლიც ავაყენე.
- სად?
- რა ვიცი სადმე, ჩავსხდეთ მანქანაში და წავიდეთ… წავიდეთ… არსაით…
- არსაით?.. წავიდეთ. - ყურის ბიბილოზე მაკოცა და თავის თითებში ახლართა ჩემი თითები.

მანქანასთან მისულს მკლავში წამავლო ხელი, უეცრად მაკოცა, მერე კარი გამიღო და დაჯდომის შემდეგ ღვედიც შემიკრა. გაოგნებისგან ხმა ვერ ამოვიღე, გულში ბედნიერების ზღვა ბობოქრობდა, ტალღები მკერდს ეხეთქებოდნენ.
- ესე იგი, არსაით მივდივართ?
- ჰო, არსაით.
- სიჩქარის ხომ არ გეშინია? - გადმომხედა და გამიღიმა.
- არა. - გავუღიმე. ქალაქიდან გავედით თუ არა, ჩემი ხელი, ხელში მოიქცია.
- მზად ხარ? - მე მხოლოდ თავი დავუქნიე და თვალები დავხუჭე. მოულოდნელად ხელი დამავლო და ისე გადამიყვანა თავისთან გააზრება ვერ მოვასწარი, თვალი რომ გავახილე, ორივე ხელი საჭეზე მედო.
- რას აკეთებ? - ირაკლი ნელ-ნელა გამეცალა და გვერდითა სავარძელზე გადაჯდა. - გაგიჟდი? არ ვიცი ტარება.
- ნუ ღელავ. - ერთი ხელი საჭეზე ედო და იცინოდა.
- დავიმტვრევით, ირაკლი. - ვიკივლე შეშინებულმა, რადგან ირაკლიმ საჭე მარტოს შემატოვა.
- მოეშვი, ნუ გეშინია, პედალს ოდნავ მიაჭირე ფეხი, მიდი, ახლა ავიღებ და შენ დააჭირე. - ინსტიქტურად გავაკეთე რაც ირაკლიმ მითხრა. დაძაბული ვიჯექი, მთელი ძალით ვიყავი საჭეზე ჩაბღაუჭებული და ირაკლის მითითებებს ვასრულებდი.
- ირაკლი, გთხოვ მეშინია…
- დადუნა, მენდე რაა, უბრალოდ გზას უყურე და ის გააკეთე რაც გითხარი.
- დავიმტვრევით. - შეშინებულმა გადავხედე ირაკლის, რომელიც არხეინად იჯდა და მიყურებდა.
- არ დავიმტვრევით, მე გენდობი, ნახე ჩემს სიცოცხლეს განდობ, ხოდა შენც მენდე.
ნელ-ნელა მოვეშვი… გავსწორდი… ირაკლიმ მუსიკას ხმა აუწია, ფანჯრის მინა ჩამოსწია და ჩემკენ შემობრუნდა.
- ქარს, შენი თმის სურნელი მოაქვს. - ხმამაღლა მითხრა, რომ მუსიკის ხმა გადაეფარა, გამეღიმა.
- ახლა ოდნავ აუშვი პედალს ფეხი. - ფეხი ოდნავ ავუშვი და სიჩქარეც შეანელა მანქანამ. კმაყოფილებისგან უაზროდ მეღიმებოდა. მთელი საღამო დამყავდა მანქანა, ირაკლის მითითებებს ვასრულებდი და მიხაროდა, რომ ამ სიგიჟეში ორივე ბედნიერად ვგრძნობდით თავს. ირაკლი ჩემკენ იყო შემობრუნებული, ლექსებს მიკითხავდა და მიღიმოდა, მე კი თვალები ცრემლით მევსებოდა… დიდხანს ვიარეთ არსაით… დიდხანს იღიმოდა ირაკლი…
- დავიღალე. - შეწუხებული ხმით ვუთხარი, როცა კარგად ჩამოღამდა. ირაკლი უსიტყვოდ გადმოჯდა მძღოლის ადგილას, მე კი გვერდითა სავარძელზე მოვთავსდი, თავი მინას მივადე, თვალები დავხუჭე და მედალიონს მოვკიდე ხელი.
- მიყვარხარ. - თითქმის უხმოდ ამოვიჩურჩულე. ირაკლის ხმა არ ამოუღია, მხოლოდ გადმომხედა, მაგრამ მაინც ვიგრძენი რომ გაეღიმა. მერე მანქანა გააჩერა, თვალი გავახილე, ირგვლივ ბნელოდა.
- გადმოდი. - ირაკლი მანქანიდან გადავიდა და მეც თან გავყევი. მანქანას იყო მიყრდნობილი, ხელები გულზე დაეკრიბა და ცას უყურებდა, მის მზერას გავაყოლე თვალი. მოწმენდილ ცაზე აქა-იქ მკრთალად ანათებდა ვარსკვლავები. სამაგიეროდ მთვარე იყო მთლიანად სავსე.
- ხედავ მთვარეს?
- ვხედავ…
- ლურჯია. - გამეღიმა - ერთხელ ლურჯი მთვარის ქვეშ…
- ეს სიტყვები ადრეც გითქვამს. - მის მხარს მივეკარი და გავყუჩდი.
- ეს მეცამეტე მთვარეა. - ცალყბად გაეცინა და თვალები დახუჭა. - ჩვენი მთვარე…
- ჩვენი მთვარე… - გავიმეორე მეც.
- ჩვენი, ცაშიც და შენს მკერდზეც. - ჩემი მედალიონისკენ გადმოიხარა და ორი თითით შეეხო, მისი თითების შეხებამ კანი დამიხორკლა, ისევ ისე ავენთე როგორც პირველად. მედალიონიდან თითები ყელისკენ ააცოცა და ყელის ქვეშ ჩაღრმავებაზე გაჩერდა. თვალებში მიყურებდა . - შენს თვალებში მე ვჩანვარ, ჩემთან?
- შენთან კი მე. - ნერწყვი ძლივს გადავყლაპე.
- ახლა გაკოცებ…
- რატომ აფუჭებ სიტყვით მომენტებს? მაკოცე. - ორივეს გაგვეცინა.
მაკოცა…
ჩამეხუტა…
და ჩვენ ვიდექით ლურჯი მთვარის ქვეშ…
მე და ის…
მე ჩემი თავი ვიპოვნე…
მან თავისი დაკარგული ნაწილი…


უნივერსიტეტში ვიყავი, ლექციაზე და ერთი სული მქონდა, როდის დამთავრდებოდა. ირაკლის ნახვა მეჩქრებოდა, მენატრებოდა, მინდოდა, მისი სუნთქვის შეგრძნება მსურდა. კლინიკაში მივაკითხე, არ დამხვდა. გამიკვირდა. ვურეკავდი, მაგრამ არ მპასუხობდა. შეუცნობლად შიშის გრძნობა დამეუფლა. ასე არასდროს მოქცეულა. მთელი დღით არ გადაკარგულა. აკანკალებული ფეხებით მივედი მის სახლამდე, ლიფტს არ დავლოდებივარ, ნერვიულობისგან დამძიმებული სხეული ძლივს ავიტანე მეექვსე სართულზე და ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე, მერე ამოვისუნთქე და კარი შევაღე. ფარდები ჩამოშვებული იყო, ბნელოდა. ხელის ცეცებით გავიარე კოლიდორი და მისაღებში გავედი. ფარდის ღრიჭოდან შემოსულ სინათლეზე კარგად გავარჩიე ადამიანის სილუეტი. დივანზე იჯდა, ჩემგან ზურგშექცევით, რაღაცნაირად დაძაბულად. გულმა ფეთქვა ყელში გამიწყო, ფრთხილად შემოვუარე დივანს…
სისხლმა მოულოდნელად პირიქით დაიწყო მოძრაობა, თითებიდან, თმის ღერებიდან, ნერვების გავლით, აუყვა მაჯებს, მერე მკლავებს, მხრებს, ბეჭებს, გულისკენ…გული უკან ითხოვდა გაცემულს, იტუმბავდა, ისრუტავდა…
გულ-მუცელი ამემღვრა. შიგნეულობა ამეწვა, მეგონა ვიღაც სათითაოდ მაგლეჯდა ხორცებს…
მოვკვდი…
დავიშალე…
სამყარო თავზე ჩამომექცა, ყველაფერი გაუფერულდა, გაიცრიცა, გაფერმკრთალდა. ჩემი ოცნებები, ფიქრები, ერთიანად დაიწვა, განადგურდა… თითქოს ყელში ხელი წამიჭირეს, სპაზმებმა დამახრჩო…
ირაკლი, ჩემი ირაკლი, დივანზე იჯდა, მაისურის სახელო ბოლომდე აეწია, მკლავზე სალტე მოეჭირა, რომლის ერთი ბოლო კბილებით ეჭირა და თავისი ხელით, ჩემთვის ასე საყვარელი თითებით ვენაში იკეთებდა წამალს… გულის რევის შეგრძნებამ კანკალიც კი გადაფარა. ვხედავდი როგორ შედიოდა მის ორგანიზმში წამალი, ვხედავდი როგორი სიამოვნებით მიელულა თვალები ირაკლის და ვგრძნობდი, როგორ მძულდა საკუთარი თავი, რომ ასეთი ბრმა ვიყავი, მძულდა მთელი ჩემი შეგნებული ცხოვრება, რომელიც მას მივუძღვენი, მძულდა და გულს მირევდა ჩემი სხეული, რომელმაც პირველად მისი ხელების სიმხურვალე იგრძნო…
მძულდა ის ადგილები სადაც ირაკლის თითები მეხებოდა…
ვიდექი და ვუყურებდი, როგორ დაეშვა მისი აკანკალებული ხელი დივანზე, როგორ გაუვარდა შპრიცი ხელიდან, როგორ მოეშვა მკლავზე მოჭერილი სალტე და გაუჩინარდა მანამდე ლურჯად ამომჯდარი ვენა. მისი სხეულიდან მზერა ჩემს ხელებზე გადავიტანე, მინდოდა მეც იგივე გამეკეთებინა რაც მან, მინდოდა ის ტკივილი რასაც მე ვგრძნობდი, მასაც ეგრძნო. შურისძიების წყურვილით დავბრმავდი, მძაგდა ასეთი ჩემი თავი, მაგრამ ამ გრძნობას ვერაფერს ვუხერხებდი. იმის მაგივრად რომ მეყვირა, მეჩხუბა, ისტერიკა მომეწყო და ტკივილი ცრემლებისთვის გამეტანებინა, გახევებული ვიდექი, ძირს დავარდნილ შპრიცს ვუყურებდი და ათასი აზრი მიელავდა თავში.
იმ დროს ყველაფერი მძულდა, მთელი სამყარო..
მთელი ქალაქი…
საკუთარი თავიც…
მაგრამ ირაკლი არა, ვერა…
ყველაზე მეტად მინდოდა მძულებოდა, მაგრამ არ გამომდიოდა, თითქოს ამ ამბავში ყველაზე ნაკლები დამნაშავე ის იყო…
ერთი ნაბიჯი გადავდგი მისკენ, მუხლებზე დავდექი, ირაკლი მოშვებული იწვა, სანახევროდ ძირს გადმოკიდებული სხეულით, თვალები დაეხუჭა და სახეზე უმართავი, ღიმილი დასთამაშებდა. მწარედ გამეღიმა, უფრო ზუსტად სახე დამემანჭა. ალბათ რა საოცარ და ამაღელვებელ რამეს ხედავდა, წარმოვიდგინე როგორი გრძნობა ექნებოდა მას ყალბი მირაჟიდან და მთელი ხმით მომინდა მეკივლა, მე კი მის წინ მუხლებზე ვიდექი, მისი უსიცოცხლოდ ჩამოკიდებული ხელისკენ ხელებგაშვერილი, პირს უაზროდ ვაღებდი, დაგროვილი ტკივილისგან გათავისუფლებას ვცდილობდი, მაგრამ ხრიალის მეტი არაფერი ამომდიოდა. ორივე ხელი სიმწრით მომემუშტა და მინდოდა მაჯებზე ამობურცული ვენები ფრჩხილებით სიმებივით დამეწყვიტა.
ემოციებისგან დაცარიელებული სხეული სიცივისგან მეყინებოდა, კივილის სურვილისგან ყელი გამებერა, სიმწრისგან ორივე ხელი ყელზე წავიჭირე, როგორ მინდოდა სიკვდილი… როგორ მინდოდა მეტკინა მისთვის…
უგრძნობი, გაყინული თითები შპრიცისკენ გავაცოცე, ხელში ავიღე და მაღლა ავწიე, მხოლოდ ორი გრამი აკლდა… ცრემლებმა თვალები დამიბინდა, მაგრამ ვერ შევძელი მეტირა, როგორ მსურდა მაშინ ცრემლებში ჩავმხრჩალიყავი, როგორ მინდოდა მათი სიმლაშე შემეგრძნო მაგრამ არა... ვერა… მერე უბრალოდ მოვმუშტე მარცხენა ხელი და ყველაზე ლურჯ, ყველაზე ამობურცულ ვენას შევახე ნემსი. თვალები დავხუჭე, არ შემეძლო ამის ყურება, საერთოდ მეკიდა იმ წამს მედიცინა და ის ფაქტი, რომ ამით დაავადების აკიდება შემეძლო, მეტი რა დაავადება შეიძლებოდა დამმართოდა. ჩხვლეტისგან მიღებულმა ტკივილმა, გონებაზე მომიყვანა…
შეშინებულმა დავიკივლე, შპრიცი მოვისროლე, ვენაზე ხელმიჭერილი იატაკზე მოვიკუნტე...
ირაკლიმ თვალები გაახილა, უაზროდ აატრიალა და გამიღიმა, რამდენიმე წამს ასე საწყლად მიღიმოდა, მერე წამოჯდომა სცადა, მაგრამ არ გამოუვიდა, იატაკზე ჩამოსრიალდა, ჩემს ფეხებთან გულაღმა გაწვა და თავი გვერდზე გააბრუნა… არ დამენახვა როგორ ტიროდა... ტიროდა, ვიგრძენი, მე ხომ ვიცოდი, რომ ტიროდა.
როგორ მტკიოდა… როგორ მინდოდა…
მაინც ვერ ვიტირე…
ვიწექი გამოფხეკილი, ყოველგვარი შეგრძნებისგან, ფიქრისგან დაცლილი… ერთი ხელი მეც მასავით მუცელზე მედო და ვგრძნობდი სხეულში ადუღებული სისხლის მიმოქცევას…
მერე? მერე უბრალოდ წამოვდექი, ძლივს-ძლიობით წამოვკრიბე ჩემი გაფანტული გრძნობები მისი იატაკიდან, ერთხელ კიდევ შევავლე თვალი ჩემს უკვე დაკარგულ სიყვარულს, მერე მწარე გაღიმებით დავემშვიდობე სახლს, რომელთანაც სასიამოვნო და ტკივილიანი მოგონებები მაკავშირებდა და გამოვედი.
- მაპატიე… - კართან მდგარს მომწვდა მისი ჩურჩულით ნათქვამი და შემეშინდა, რომ მართლაც ვაპატიებდი, შემეშინდა, რომ კვლავ დავბრუნდებოდი და გიჟივით გამოვვარდი გარეთ.
კიდევ დიდხანს მივრბოდი… არსაით…

ვიწექი საწოლზე გულაღმა და ჭერს მივშტერებოდი, გვერდით ტელეფონი მედო… რა უთავმოყვარეო ვიყავი, მაინც მინდოდა, რომ დაერეკა, თუმცა ვიცოდი რომ არ დარეკავდა…
არც მე ვუპასუხებდი…
არც დაურეკავს…

სამი დღე ოთახიდან არ გავსულვარ, საოცარია, მაგრამ დედაჩემს არ დაუძალებია არაფერი, ჩუმად შემოდიოდა ლანგრით საჭმელს მიტოვებდა საწოლთან და მანამდე შემოტანილი, პირდაუკარებელი უკან მიჰქონდა… მადლობელი ვიყავი მისი, რომ არ მაწუხებდა ზედმეტი კითხვებით, მაგრამ რა ვიცოდი რატომ…

იმ დღეს თავს ძალა დავატანე, მასზე ფიქრები, მისი სახე გულის კუთხეში მივყუჟე და დასუსტებული სხეული ძლივს გავიტანე მისაღებში. დედაჩემი სამზარეულოში ჭურჭელს რეცხავდა, მე დივანზე ჩამოვჯექი, ფეხები მოვიკეცე და თავი მუხლებს ჩამოვადე. ჩართულ ტელევიზორს უაზროდ მივშტერებოდი და აზრი ვერ გამომქონდა. მერე თითქოს რაღაც აფეთქდა, ყურები ამიგუგუნა, ოთახი ამოტრიალდა, ირგვლივ ყველაფერი გაშავდა…
საინფორმაციოს წამყვანი იუწყებოდა, რომ “ახალგაზრდა პოეტს, ირაკლი ჯაფარიძეს, რომელმაც ოთხი დღის წინ გალაკტიონის ხიდზე, სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა, დღეს, ორ საათზე კუკიის სასაფლაოზე დაკრძალავენ”…
ტკივილმა გულზე მომიჭირა, თვალები გამიშტერდა, თავში ყველაფერი ამერია... შემეშინდა… თავს უაზროდ ვიქნევდი, ვკანკალებდი, ხელებს პირში ვიტენიდი, კბილებს ვუჭერდი, მინდოდა ტკივილს გამოვეფხიზლებინე, მეგონა სიზმარში ვიყავი…
არა, ეს არ შეიძლებოდა სიმართლე ყოფილიყო, ირაკლი ამას არ იზავდა, არა, გამორიცხულია…
მაგრამ ეს სიმართლე იყო, ამას მატყობინებდა იმ წამს გახსნილი ფეისბუქის გვერდი… ყველგან მისი ფოტო, ვიდეო და ლექსი იდო… გაოგნებისგან არეული, უაზროდ ვხსნიდი და ვნახულობდი დადებულ ინფორმაციას… სუნთქვა მეკვროდა, ერთიანად ვცახცახებდი, მაგრამ ჯიუტად არ მჯეროდა, არა, არ მჯეროდა…
ვიღაცა ბოროტად ხუმრობდა, ყველა იტყუებოდა… ჩემი ირაკლი არ შეიძლებოდა მომკვდარიყო… ის თავს არ მოიკლავდა…
ვტიროდი? არა, არ ვტიროდი… ვიცინოდი, თანაც უბრალოდ კი არა, მთელი ხმით ვხარხარებდი…
ირაკლი ასე ვერ მომექცეოდა, ის არ დამტოვებდა, ამას არ იზამდა, აკი ამბობდა არასოდეს მიგატოვებო, შენ თუ არ წახვალო, მე კი წავედი და აი, მანაც მიმატოვა, აი ასე უბრალოდ…
ირონიული არა? წასვლაც მისებური გამოუვიდა…
სხვანაირად ვერც წავიდოდა…
ხარხარისგან ძალაგამოცლილი, იატაკზე მოვიკუნტე…
მაინც ვერ ვიტირე…
ირაკლის არ უყვარდა ჩემი ტირილი, ცრემლი ჯებირს ვერაფრით გადმოსცდა…
მე ის მივატოვე, მეგონა ამით მასზე შურს ვიძიებდი, მეგონა ვატკენდი, არ მინდოდა ბოლომდე დამეკარგა თავმოყვარეობა, სიამაყემ მძლია, ვერ გავუძელი… ხომ მეუბნებოდა, ერთხელაც დაიღლები და თავად წახვალო, ხოდა მართლაც დავიღალე და წამოვედი… დავტოვე, მაგრამ გავიმარჯვე კი? რაში მარგია სიამაყე და სიყვარულზე გაცვლილი თავმოყვარეობა?
დავსაჯეე? არა! თავი დავისაჯე!
მის საფლავზე არ მივსულვარ… არ მინდა… ირაკლის არ მოეწონებოდა იქ, რომ მენახა… - ხელის ზურგით ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლები მოიწმინდა, მერე თვალები დახუჭა და გაახილა. - “ჩემი არაფერი დაგრჩა
ჩემი უჩემობის გარდა”-ო… ნეტავ იცოდეს… ნეტავ… - ჩუმად ჩაილაპარაკა ათრთოლებული ხმით და ბედნიერმა გადმოგვხედა…


პ.ს. დამთავრდა... ისე როგორც ვგეგმავდი, ისე როგორც დავინახე... ვიცი, სხვანაირად გინდოდათ დამემთავრებინა, მაგრამ მე ასე ვხედავ... მადლობა ყველას, რომ კითხულობდით, მადლობა, რომ მოგწონთ. ვიცი, გული დაგწყდათ, მაგრამ პირობას ვდებ ეს იქნება ბოლო ნაწარმოები, რომელიც ასე დამთავრდა.
პ.პ.ს. კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა მარიამ ნატროშვილს ლამაზი ლექსებისთვის, დახმარებისთვის, რჩევებისთვის.
მე ცოტა ხნით გემშვიდობებით, მალე ახალი და საინტერესო ისტორიით დაგიბრუნდებით.