***
- ხელი გამიშვი ნუ მეხები! -წამოვიყვირე მე გაბრაზებით -აღარ გაბედო და შენი ხელები აღარ შემახო!!! -წამოვიყვირე ზიზღით, უცებ დემეტრემ ხელი მიშვა -მე არსად არ წამოვალ! მაგრამ შენ წახვალ გასაგებია?? -გამოსცრა, მერე მარიამი შეტრიალდა და სააბაზანოსკენ აიღო გეზი. -სააბაზანოში შევალ ის ჭუჭყი უნდა ჩამოვირეცხო რაც შენმა დამპალმა ხელებმა დამიტოვეს! ოღონდ ამას წყალი რამდენად შეძლებს ვერ გეტყვი! -ჩაისუნთქა -რომ გამოვალ აქ არ დამხვდე! გაეთრიე -არც შეუხედავს მარიამს დემეტრესთვის ისე ელაპარაკებოდა.. სააბაზანოში შევედი და წყლის ქვეშ დავდექი, წყალი სხეულზე მეხებოდა და დემეტრეს შეხებას მაგონებდა.. უცებ ისევ გმახსენდა რა დმავიწყებდა იმ წუთებს რაც მან გუშინ გამიკეთა! ვიდექი და ცრემლებიც წყალივიდ მომდიოდა, მძულდა დემეტრე, მძულდა ჩემი თავი მძულდა ყველაფერი რაც გუშინდელს მახსენებდა.. ვინ იცის რამდენ ხანს ვიდექი წყლის ქვეშ კანი მთლიანად გადავიტყავე ღრუბლის საშვალებით... თვალები ტირილისგან სულ მთლად დამსიებოდა ჩემში ადამიანისეული აღარაფერი იყო.. სააბაზანოს კარი გამოვაღე და თვალები შუბლზე ამივიდა..
-შენ რა კიდევ აქ ხარ?? ხომ გითხარი წადი თქო?? ან რას აკეთებ?? -გაკვირვებულმა მრისხანე ხმით წამოვიყვირე როდესაც დავინახე როგორ ტენიდა დემეტრე ჩემს ტანსაცმელს ჩემოდანში..
-შენ ამ სახში აღარ იცხოვრებ! -გამოსცრა მან
-არ გეყო რაც გუშინ გამიკეთე და საკუთარი სახლიდანაც მაგდებ?? -ირონიით თქვა მარიამმა
-შეიძლება ეგრეც ითქვას! -ესენი აიღე ჩაიცვი და წავედით -თქვა დემეტრემ წაშლილი სახით მარიამისთვის არც შეუხედავს..
-შენ არავითარი უფლება არ გაქვს რამე მიბრძანო! -წამოიყვირა გამწარებულმა მარიამმა
-დღეიდან მაქვს! -დაიღრიალა დემეტრემ -იმას გააკეთებ რასაც მე გეუბნები გასაგებია?? -ახლა შეეცადა სიმშვიდე შეენარჩუნებინა
-მართლა და ვითომ რატომ ხომ ვერ ამიხსნით?? -ირონიული ტონით საუბრობდა მარიამი
-დღეიდან შენ ჩემი ცოლი ხარ! -თქვა დემეტრემ და კბილები ერთმანეთს ძლიერად დააჭირა
-ოოჰ შეგეცოდე არა?? ხო მართალი ხარ მე საცოდავი ვარ! და იცი ვინ დამასაცოდავა??? დემეტრე ბურდულმა -სარკაზმსა და ირონიას უკვე ერთმანეთში ურევდა მარიამი, საოცარი იყო აღარაფერი იყო ამ გოგოში ადამიანისეული..
-მისმინე წესიერად მელაპარაკე გასაგებია! -დაიღირალა დემეტრემ და მარიამს მკლავზე ხელი ძლიერად მოუჭირა! -ფეხებზე გასაგებია?? არც მეცოდები და სიმართლე გითხრა არც იმას ვნანობ რაც გავაკეთე! ზედმეტი არ მოგივიდეს თორემ კიდევ განმეორდემა ის რაც გუშინ მოხდა! -თვალებში ჩაშტერებოდა მარიამს
-იცი რა უკვე მეც ფეხებზე რა მოხდება!!! -გამოსცრა მარიამმა
-ხოდა ძალიანაც კარგი გამომართვი და ჩაიცვი -ხელი უშვა მარიამს
-აღარ გაბედო და ხელით აღარ შემეხო! რაც შეეხება წამოსვლას მე უკვე ვთქვი რომ არსად არ წამოვალ! -ჯიუტად თქვა მარიამმა -მე ვერ ვიცხოვრებ ადამიანთან ერთად რომელმაც ცხოვრება დამინგრია! ვერ ვისუნთქებ იმ ჰაერს რომელოსაც შენ სუნთქავ! -გამოსცრა
-ესეგი შენსას არ იშლი არა დადიანი?? -მრისხანებით მივარდა დემეტრე მარიამს -მშვიდად გითხარი მაგრამ არ გაიგე ასე რომმ -უცებ დემეტრემ ხალათში გამოწყობილი მარიამი მხარზე გადაიგდო, ჩემოდანი ხელში აიღო და ოთახი დატოვა ყურადღებას არ აქცევდა მარიამის განწირულ კივილს!
-გაამიშვიი ნუ ხარ ცხოველიიი დამსსვი ! ნუ მეხებიი! -გაკიოდა მარიამი მთელ ხმაზე, დემეტრე კი ყურადღებას არ აქცევდა.. სასწრაფდ ჩაატენა მანქანაში... სასწრაფოდ მიუჯდა რულს და მანქანა ადგილიდან მოწყდაა..
-გამიშვი გამიშვი გესმიის!! არ გეყო ნუთუ არ გეყო ის რაც გუშინ გამიკეთე ??? ნუთუ გინდა უფრო მეტად გამანადგურო ?? თუმცა მეტი რითი უნდა გამანადგურო არა?? -ყვიროდა და ირონიას არ აკლებდა
-მოკეტეეე!! -დაიღრიალა დემეტრემ- ეს დედა შე**მული ხომ შეიძლება გააკეთო ის რასაც გეუბნები არა?? -ყვიროდა და სისწრაფეს თანდათან უმატებდა.. ხმა აღარ ამოუღია მარიამს ან რაღა ქონდა სათქმელი იჯდა და ჩუმად ტიროდა ფიქრობდა რაზე ?? ყველაფერზე მის მომავალ ცხოვრებაზე.. მშობლებზე როგორ ეტყოდა ამას მათ როგორ გადაიტანდნენ ისინი ამ ყველაფერს..და ეს კიდევ უფრო სტკიოდა მარიამს არ იცოდა რა ექნა რა იყო მისი ბრალი?? არაფერი მაგრამ ის მაინც საკუთარ თავს ადანაშაულებდა ამ ყველაფრერში.. ფიქრობდა და თან უსასრულობას გაჰყურებდა.. დემეტრე ხანდახან გახედავდა სარკიდან და კმაყოფილს ჩაეღიმებოდა..
-გადმოდი მოვედით! -უხეშად უთხრა დემეტრემ მარიამს
-არა! -მრისხანებიტ თქვა მარიამმა
-გადმოდი თორემ როგორც წამოგიყვანე ისევე შეფიყვან ჩემს უკვე ჩვენს სახში!!! -კმაყოფილმ ჩაილაპარაკა დემეტრემ და ტუჩის კუთხეში ჩაეღიმა
-გამეცალე -გამოსცრა მარიამმა და მანქანიდან გადავიდა..
-წამობრძანდით! -თავაზიანად დთქვა დემეტრემ
-მეზიზღები! -გამოსცრა, არაფერი აღარ უთქვამს დემეტრეს მრიამისთვის.. დემტერე სახლისკენ გაეშურა დ მარიამიც მას მიჰყვა არც თვითონ იცოდა რატომ მაგრამ მიყვებოდა.. სახლში შევიდნენ და დემეტრემ ცემოდანი იატაკზე დადო
-ეს დღეიდან შენი სახლია -თბილი ტონით უთხრა დემეტრემ მარიამს. ოღმერთო როგორ შეიძლება ასეთი ინიკოსი იყოს ადამიანი ერთ დროულდა ასეთი თბილი და ასეთი უხეში, ანდაც როგორ ადვილად აქვიწყდებოდა ის რაც გუშინ საცოდავ გოგონას გაუკეთა..
-ეს ჩემი სახლი არ არის! მე დღესვე წავალ აქედან -გამოსცრა მარიამმა
-მაგას მე გადავწყვეტ გასაგებია როდის წახვალ და როდის არა! -მრისხანებით უთხრა ახლა უკვე დემეტრემ მარიამს -მიდი სახლი დაათვალიერე საძინებელი ოთახს გაჩვენებ შენი ნივთები მოაწესრიგე -ხმა ისევ დაუთბა
-მგონი შენ ერ გაიგე რა გითხარი არა?? ნუ თუ ჩი8ნურად გელაპარაკები? მე აქ არ დავრჩებიი! -წამოიყვირა ნმარიამმა
-მგონი შენც ვერ გაიგე არა -მრისხანებით წამოდგა დემეტრე და მარიამს ეცა მკლავში -შენ დღეიდან უკვე ჩემი ცოლი ხარ მე კი შენი ქმარი! დღეიდან ეს შენი სახლია და აქ იმდენ ხანს იცხოვრებ რამდენ ხანსაც მე მვისურვებ!!!! ახლა კი საძინებელში შედი ჩემოდანს მე შემოვიტან -კატეგორიული ტონით საუბრობდა დემეტრე
-ნაძირალა არაკაცი ხარ დემეტრე ბურდულო! -მრისხანე ხმით ჩაილაპარაკა მარიამმა
-საკმრისია! -წამოიყვირა მან და თვალებში საოცრად დიდი მრისხანება ჩაეღვარა -ოთახში შედი ! -დაიყვირა დემეტრემ, მარიამიც მის ნებას დაჰყვა! მარიამი ოთახში შევიდა და მას უკან ჩემოდნით ხელში დემეტრე მიჰყვა.. მარიამი ვერ ხედავდა მაგრამ დემეტრე ირიმოდა რაღაც ძალოან ახარებდა ამ ბიჭს.. ოთახში შევიდენ თუ არა მარიამმა დემედრეს უემოციოდ და მრისხანე ხმით კითხა
-თუ ფეხებზე გკიდივარ მაშინ ამას რატო აკეტებ?? -მრისხანება ერთანად იკითხებოდა მარიამის თვალებში.. დემეტრე ცოტახანს დაიბნა მერე კი მანაც ჩვეული უხეშობით% უპასუხა
-შენ კი მაგრამ ჩემი რეპუტაცია არ ფეხებზე! -გამოსცრა მან!
-იცი მე შენც და ჩემი თავიც! -საოცარი იყო როგორ შეიცვალა მარიამი ის ხომ მსგავსი ლექსიკონით არასდროს საუბრობდა
-ჩემი ცოლი ეგრეთი ლექსიკონით არ უნდა საუბრობდეს! -მრისხანედ თქვა დემეტრემ! -მართლა რაღაც არა მგონია შენი თავი რომ არ გაინტერესებდეს მაშინ აქ დარჩებოდი და შენს მშობლებზე იფიქრებდი! -გამოსცრა დემეტრემ და მრისხანე თვალებით გახედა მარიამს
-რს გულისხმობ?? -გაკვირვებულმა გახედა მარიამმა
-იმა რომ თუ შენს თავზე არ ფიქრობ მაშინ ჩემს წინადადებასს დათანხმდები და შენსს მშობლებს ზიანს არ მიაყენებ! -შეცვლილი ხმით თქვა დემეტრემ.. საწოლზე ჩამოჯდა და კეფაზე ნერვიულდა ხელის სმა დაიწყო
-რაა რა წინადადებას?? -გაიკვირვა მარიამმა
-შენ ჩემი ცოლი იქნები შენი მშობლების და ყველას წინაშე სიყვარულს ვითამაშებთ მინიმუმ სამი თვე მაინც! და შენს მშობლებს ტკივილს არ მიაყენებ! ეგონებათ რომ ერთმანეთი გვიყვარს და ერთად ვართ მერე კი სამ თვეში გავეყრებით რომ ეჭვი არავინ აიღოს! -ნერვიულად ღქვა დემეტრემ
-არა!!! -წამოიყვირა მარიამმა -მე შენთან სიყვარულს ვერ ვითამაშებ! ვერ გიტან გასაგებია?? -გამოსცრა მარიამმა , მაგრამ ერთის მხრივ ხვდებოდა რომ დემეტრე მართალი იყო ის მართალს ამბობდა ამით მისი მშობლები აღარ ინერვიულებდნენ მარიამის ამბავს!
-და შენ ახლაც იტყვი რომ შენს თავზე არ ფიქრობ არა? -ირონიით თქვა დემეტრემ და მარიამ ახედა რომელიც ნერვიულად დადიოდა აქთ იქით.. მრე კი ისევ კმაყოფილს ჩაეღიმა
-კარგი თანახმა ვარ! მაგრამ არ შემეხები! და არც დამელაპარაკები!! -მრისხანედ თქვა მარიამმა
-ხოდა ძალიანაც კარგი -თითქოს სიხარულით წამოიძახა დემეტრემ , მერე კი ისევ ისე უემოციოდ თქვა -აიღე შენი ნივთები და მოაწესრიგე! მე კი უნდა წავიდე არ ვიცი როდის მოვალ! იმედია რ შეგეშინდება -მზრუნველად თქვა დემეტრემ
-შენი ანგარიში შენთვის შეინახე -მრისხანედ წარმოთქვა მარიამმა -დაუჯერებელია როგრ შეგიძლია თამაში ვითომ ჩემზე წუხხარ გუშინ გუშინ არ წუხდი გუშინ გუშინ არ ფიქრობდი ჩემზე როცა იმას აკეთებდი რაც გააკეთე!!! -ირონია და მრისხანება არ დააკლო
-საკმარისია -იღრიალა დემეტრემ!
-ნუ ღრიალებ! -წამოიოყვირა მარიამმა, დემტრეს მარიამისთვის აღარაფერი უთქვამს! ოთახი დატოვა მარიამმა ფანჯარასთან მიიბინა და დემეტრეს გახედა, რა საოცარი მიხვრა მოხვრა ქონდა ნამდვილი მამაკაცი იყო დემეტრე საოცრად სიმპატიური ალბატ რამდენი ნატრულობდა ახლა მარიამის ადგილზე ყოფნას.. მაგრამ მათ ხომ ისიც არ იცოდნენ რა გადაიტანა მარიამმა .. უყურებდა მარიიამი დემეტრეს და გული საოცრად ტკიოდა რატომ ?? მასაც ვერ გაეგო. დემეტე მანქანაში ჩაჯდ უცებ ოთახისკენ გააპარა თვალი სადაც მარიამი იყო და დაინხა როგორ იყურებდა ფანჯრიდან ერთი მაგრად ამოიოხრა.. ცოტახანს კიდევ უყურე, მარიამმა დაინახა და სასწრაფოდ გაეცალა ფანჯარას.. დემეტრემ უცებ მანქანა ადგილს მოსწყვიტა... მარიამი კი მის ნივთებთან მივიდა ჩემოდანი კარადასთან მიათრია კარადა გამოაღო და ლამაზად დაკეცილი დემეტრეს ტანისამოსი რომ დაინახა გეღიმა.. მერე გაუკვირდა ცარიელი უჯრები რომ დაინახა.. თითქოს ვიღაცას სპეციალურად გაოენთავისუფლებინა.. მარიამმა გაიკვირვა მერე კი ეს ფიქრები გვერძე გადადო.. სასწრაფოდ ამოალაგა ნივთები მერე სახლი დაათვალიერაქ,, სახლის დათვალიერებას რომ მორჩა ისევ დემეტრეს დ ახლა უკვე მის საძინებელში შევიდა. საათს დახედა უკვე 11 -ის ნახევარი იყო საწოლზე მიწვა და ფიქრი დაიწყო, ფიქრობდა ყველაფერზე ამ დღეზე როგორ სტკიოდა რა მოხდებოდა მომვალში ახლაც ვერ გაეგო რახდებოდა მის თავს... ამ ფიქრებში იყო და ვერც კი მიხვდა როდის ჩაეძინა..
-მარიამმა თავალები გაახილა და ისევ მის ზევიდან დაწოლილი დემეტრე დაინახა რომელიც ისევ სასმლის სუნა ყარდა დემეტრე ისევ წაეტანა მარიამის ბაგეებს, ისევ ცდილობდა ეტკინა მარიამი უზალიანდებოდა ტიროდა ყვიროდა
-არაა არაა დემეტრე გამიშვი გთხოვ გამიშვი ნუ იზავ ამას -ყვიროდა და ცხარე ცრემლით ტიროდა მარიამიი -გთხოვ არგინდა დემეტრე გთხოვ გამისვი ეს არ გააკეთო =-მაგრამ დემეტრე კვლავ არ უსმენდა მარიამს ის ისევ მის საქმეს განაგრძობდა მარიამი ისევ ყვიროდა -გაამიშვი გთხოვ გამიშვი დემეტრე გევედრეები!! -კვლავ ყვიროდა მარიამი...
-მარიამ გაიღვიძე გაიღვიძე- მსუბუქად არხევდა მარიამს დემტრერე, მაგრამ მარიამი კვლავ ყვიროდა და ტიროდა -მარიამ გაიღვიძე გაიღვიძე -ღრიალებდა დემეტე, უცებ მარიამმა ყვირილი შეწყვიტა და თალები ნელ ნელა ზანტად გაახილა როდესა მასზე მოოშტერებული დემეტრე დაინახა შეიშმუშნა საწოლზე წამოჯჯდა და ზეწარი სახეზე აიფარა ისე რომ მხოლოდ თვალების და შუბლი უჩანდა...
-მანდაც გატკინე მარიამ?? -სევდიანად თქვდემეტრემ
-შენ ჩემი ღამის კოშმარი ხარ! -წარმოთქვა მარიამმა მრისხანებით, დემეტრეს სახე შშეეცვალა და თვალებში მრისხავნება ჩეღვარა მერე კი უთხრა
-დაიძინე! ხვალ კი მამაჩემს და შენს მშობლებს დავურეკავ და ერთად შევკრებ ხვალ ვეტყვით რომ ერთმანეთი გვიყვარს და იცოდე ამას კარგად ითამაშებ რომ ეჭვია არავინ აიღოს! -მრისხანებიტ თქვა და წამოდგა, ერთხელ მარიამისკენ და სევდიანად და კმაყოფილს გაეღიმა..
-კარგი -სანამ ოთახიდან გავიდოდა მარიამმა მიაძახა. ნამძინარევი ხმით მერე კი ზეწარიში კომფორტულად გაეხვია.. ფიქრი დაიწყო ზვალინდელ დღეზე სტკიოდა ის რაც მოხდა მაგრამ ხვდებოდა რომ მშობლებზე უნდა ეფიქრა და ეს ყველაფერი მათთვის გაეკეთებინა..

***
დილით მზის სხივების შემოსვლამ გააღვიძა მარიამი, თვალები ზანტად გაახილა.. შეისმუშნა როდესაც გაახსენდა სადაც იმყოფებოდა.. თავი ისევ ზანტდ წამოსწია.. გაუკვირდა კარგად ახსოვდა რომ ფარდევი ჩამოფარებული დატოვა მაგრამ ახლა გაწეულ.. რას გაიგებ
-მარიამმ -კარებზე დააკაკუნა დემეტრემ..
-გისმენ -ჩვეული უხეშობით უპასუხა მარიამმა
-კარგია რომ გღვიძავს ჩაიცვი და წავედით! -ოთახში არც შესულა ისე უტხრა მარიამს
-კარგი! - დაიბღვირა მარიამმა, ზანტად ავდექი.. სააბაზანოში შევედი მოვწესრიგდი მერე კი კარადასთან მივედი გამოვარე და ტანსაცმლის არჩევა დავიწყე არჩევანი სავ მაღალწელიან შარვალზე , შავ მოკლემკლავიან ტოპ მაიკაზე და შავ დახურულ ოდნავ მაღალ ძირზე შავ ფეხსაცმელზე შევაჩერე.. თმა უბრალოდ დავიწანი, მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე და უკვე მზად ვიყავი.. სარკეში ჩემი თავი შევათვალიერე და კმაყოფილი ვიყავი, ოთახი დავტოვე და მისაღებში აქეთ იქით ნერვიულად მოსიარულე დემეტრეს ვუთხარი
-მზად ვარ წავედით! -ვუთხარი ისევ ისეთი უხეშობით
-ძალიან კარგი.. საერთოდ ქალებს დითხანს მომზადება სჩვევიათ შენ არა ეს კარგია -თბილად უთხრა მარიამს დემეტრემ, მარიამს ამაზე უბრალოდ ჩაეღიმა -ჰო მართლა კარგად გამოიყურები -უთხრა დემეტრემ მარიამს ღიმილით
-შენი კომპლიმენტები შენთვის შეინახე! -კბილებში გამოსცრა მარიამმა! -უაზრო კომპლიმენტები არ დამავიწყებს იმას რაც გააკეთე ! ეს კარგად დაიმახსოვრე დემეტრე ბურდულო! -საოცარი ზიზღით უთხრა მარიამმა დემეტრეს
-მერე და ვინ გითხრა რომ უნდა დაგავიწყდეს?? პირიქით მთელი შენი ცხოვრება უნდა გახსოვდეს!!! -ასევე მრისხანეთ უთხრა მარიამს დემეტრემ! -რაც შეეხება კომპლიმენტს შენ ვერ დამიშლი ჩემს ცოლს როდის ვუთხრა კომპლიმენტი და როდის არა გასაგებია?? -უთხრა ასევე მრისხანებით მაგრამ ამჯერად კმაყოფილიმაც ჩაიღიმა..
-ნამდვილი ხეპრე ხარ! -უთხრა და გატრიალდა
-მანქანაში წინ დაჯექი! -უთხრა დემეტრემ მრისხანებით მაგრამ მარიამი შეტრიალებული იყო და მის მრავლის მეტყველ და კმაყოფილ ღიმილს ვერ ამჩნევდა
-როგორც შენ იტყვი ჩემო საყვარელო ! -ირონიით თქვა მარიამმა
-უკვე მომწონს კარგად თამაშობ ცოლუკ! -გაეღიმა -უბრალოდ ირონია მოაშორე! -გაბრაზებიტ თქვა
-კიდევ რამეს ხომ არ მიბრძანებთ? -ისევ ირონიული ტონი ქონდა მარიამს
-ჯერჯერობით არაფერს! -ასევე ირონიულად უთხრა დემეტრემ... უკვე მანქანაში ვისხედით მე და დემეტრე და ტემეტრეს მამის სახლისკენ მივდიოდით არცერთი ხმას არ ვიღებდით.. ვხედავდი დემეტრეც როგორ ნერვიულობდა მაგრამ არ იმჩნევდა.. ვცდილობდი რომ მეც არ დამტყობოდა ნერვიულობა.. მაგრამ ეს კარგად ნამდვლად არ გამომდიოდა..
-იქ რო მივალთ ვიტყვიტ რომ ერთი წელია ერთმ,ანეთს ვიცნობთ! ვითომ სოციალური ქსელით გავიცანიტ ერთმანეთი! იმიტომ რომ მე წასული ვიყავი და ახლახანს ჩამოვედი გასაგებია! იტყვი რომ ერთმანეთი ძალიან გვიყვარს და მოკლოედ ითამაშებ რა! -მითხრა უეცრად
-მოიცადე და წასული სად იყვი ბარემ ეგეც მითხარი -ვუთხარი დაინტერესებულმა
-რომში ზუსტად 2 თვეა რაც ჩამოვედი -მითხრა ღიმილით
-კარგი! -ვეუხეშე კვლავ, დემეტრეს ჩემთვის აქღარაფერი უთქვამს.. ისევ ფიქრი დავიწყე ვფიქრობდი ყველაფერზე მეშინოდა რომ რამე დამეტყობოდა და იმედი მქონდა რომ ღმერთი არ გამწირავდა და დამეხმარებოდა ყველაფრის კარგად გადატანაში! ჩემს ფიქრებში ვიყავი როდესაც დემეტრემ მანქანა გააცერა.. სასწრაფოდ გადავიდა მერე კი მეც როგორც ჯელტმენებს ჩვევიათ..
-გაადმოდი საყვარელო! -თბილად და ღიმილით მითხრა მერე კი ხელი გამომიწოდა. მეც ჩავ
ჭიდე ჩე,ი ხელი
-უკვე კარგად თამაშობ საყვარელო! -ვუთხარი ღიმილით დაცვის დასანახად..
-ნიჭიერი ქმარი გყავს საყვარელო! იმედია შენს ასეთივე ნიჭიერი ცოლი იქნები! -მითხრა მაანაც ღიმილით..
-ეჭვი არ შეგეპაროს! -ირონია მაინც გამმეპარა ხმაში... ხელიხელ ჩაკიდებულები შევედით სახლის ეზოში.. დემეტრე დაცვას მიესალმა მათას გულთბილად მოიკითხეს დემეტრე მე ვირიმოდი დებილივით ძალიან ვნერვიულობდი..
-დემეტრე შვილოო ?? -გაოგნებულმ შემოგვხედა ბატონმა გოგამ როდესაც სასტუმრო ოთახში ხელიხელ ჩაკიდებული მე და დემეტრე დაგვინახეს, მამაჩემმა ფერი დაკარგა დედაჩემს კი უკვე თვალიდან ცრემლი ჩამოუგორდა
-მოგესალმებით! -თავაზიანად თქვა დემეტრემ, მე გაფითრებული ვიდექი და დემეტრეს ძლიერად ვუჭერდი ხელს
-იქნებ გამაგებინოთ რა ხდება ?? -ხმამაღალი ტონით თქვა მამაჩემმა
-მამა.. -ამოვიკვნესე მე..
-მარიამ მე აუხსნი! -თბილად მითხრა დემეტრემ და გტამიღიმა
-მოკლედ ბატონო დავით, მე უკვე ზრდასრული ადამიანი ვარ მინდა გითხრათ რომ თქვენი შვილი მიყვარს და მასაც ვუყვარვარ მე! -თქვა დემეტრემ და მე გამომხედა
-მარიამ შვილო ეს მართალია? -ნამტირალევი ხმით მკითხა დედაჩემმა.. ცოტახანს გავჩუმდი მერე კი ძალები მოვიკრიბე და.
-კი დედა მართალია მე მიყვარს დემეტრე! -ვთქვი სლუკუნით და დემეტრეს ამოვეფარე.. დემეტრე შეკრთა დაიბნა წაბარბაცდა როდესაც წელზე ჩემი ხელის შეხება იგრძნო..
-კი მაგრამ დემეტრე შვილო მე რატომ არაფერი ვიცოდი?? -იკითხხა გაკვირვებით ბატონმა გოგამ..
მამა მე არ ვიცოდი -უცებ დემეტრე გამოერკვა და ლაპარაკი დაიწყო -თუ მარიამი ბატონი დავითის შვილი იყო მერე წვეულებაზე რომ ვნახე მაშინ გავიგე და.. მარიამს ვუთხარი რომ მიყვარდა -ამოისუნთქა ალექსანდრემ
-რამდენიხანია რაც ერთმანეთს იცნობთ? -გაბზარული ხმით თქვა მამაჩემმა
-ერთი წელია.. ვინაიდან და რადგანაც მე რომში ვიყავი სოციალური ქსელით გავიცანით ერთმანეთი და ისე მოხდა რომ მერე ერთმანეთი შეგვიყვარდა და ახლა გადავწყვიტეთ რომ დავოჯახდეთ თუ რათქმაუნდა თქვენ ამის წინააღმდეგი არ იქნებით! მაგრამ მე მარიამს მაინც მოვიყვან ცოლად თუ თქვენ წინააღმდეგები იქნებით -ჩამოყალიბებულად საუბრობდა ჩემი ქმარი თანაც ისეთი დამაჯერებელი იყო ლამის მეც მჯეროდა რომ ვუყვარდი და ერთმანეთი გვიყვარდს.. სასაცილოო .. გავიფიქრე მე..
-კი მაგრამ ასე უცებ შვილო?? -გაიკვირვა დედაჩემმა
-დიახ ქალბატონო ნატა.. ასე უცებ თანაც ეს არ არის უცებ ჩვენ უკვე 1 წელია ერთმანეთს ვიცნობთ დ ეს არ არის ცოტა დრო.. თანაც მე არ ვარ პატარა ბავშვი რომ თქვენს ქალიშვილს ვერ მოვუარო! -თქვა დემეტრემ ცოტა გაბრაზებით
-მარიამ გიყვარს?? -გაოგნებულმა მკითხა მამაჩემმა
-მამა მე.. მეე.. -ვლუღლუღებდი მე და დემეტრეს ხელს ვებღაუჭებოდი, მამაჩემი უცებ ჩემთან მოვიდა
-მითხარი შვილო ნუ გცხვენია! -თავზე ხელი თბილად გადამისვა და გამიღიმა
-კიი მიყვარს! -ვუთხარი დემეტრეს ხელი გავუშვი და მამას მოვეხვიე მწარედ ავტირდი, მე მშობლებს ვატყუებდი ეს კი ჩემთვის საკმაოდ ძნელი იყო მინდოდა გავქცეულიყავი მეტირა მეყვირა რომ მძულდა დემეტრე მძულდა მაგრამ არ შემეძლო!!
-მაშინ მოგვილოცავს შვილებო! -წამოიძახა უცებ ბატონმა გოგამ -ქორწილზე და ჯვრისწერაზეც ხომ უნდა შევთანხმდეთ არა?
-რათქმაუნდა მამა! -ღიმილით თქვა დემეტრემ.. მამაჩემმა ხელი გამიშვა და ახლა დემეტრეს გადაეხვია
-ჩემმს გოგოს გაუფრთხილდი! -თბილად მაგრამ გამაფრთხილებლად უთხრა მამაჩემმა დემეტრეს..!
-მაგაში ეჭვიც არ შეგეპაროთ ბატონო დავით -უთხრა ღიმილით დემეტრემ, გამიკვირდა ეს ბიჭი ისე კარგად თამაშობდა რომ უკვე ოსკარს იმსახურებდა ჩემს თვალში.. დედას გადავეხვიე მერე ბატონმა გოგამ მოსამსახურეებს სუფრ გააშლევინა და ყველა სავახშმოდ დავჯექით..
-საოცრად კარგად თამაშობ ჩემო საყვარელო -გადმომიჩურჩულა დემეტრემ
-შენ მაინც ვერ გჯობნი -ვუთხარი ირონიით და ღიმილით ჩემებს რამე რო არ შეემჩნიათ
-ჩემი ნიჭიერი ცოლი! -მითხრა სიცილით დემეტრემ
-მმ ჩემი ნიჭიერი ქმარი -ასევე სიცილით და ირონიით ვუთხარი მე... უცებ ოთახში ლიზი შემოვარდა.
-მარიამმ -დაიყვირა სიხარულით
-ლიზიი -თვალები გამიბრწყინდა მეცც... მოვეხვიე ვაკოცე ჩემს პატარა ქალბატონს
-მარიამ დემეტრე თქვენ რა მართლა ქორწინდებით?? -ღიმილით თქვა ლიზიმ
-კი დაიკო! გაგიხარდა? -კითხა ღიმილით და დემეტრეც მოეხვია ლიზის
-კი ძამიკო ძალიან გამიხარდა!-თქვა ღიმილით ლიზიმ -მაგრამ ძამიკო გარეთ სალომეა და მითხრა დაუძახე გამმოვიდესო
-სალომე?? - გაკვირვებულმა ჰკითხა დემეტრემ ლიზის
-ჰოო გარეთაა გელოდება! -უთხრა ჩუმად ლიიმ მაგრამ მეც გავიგონე გავბრაზდი მაგრამ არ შემიმჩნევია..
-მე დაგტოვებთ და ეხლავე მოვალ -თქვა დემეტრემ და მაგიდიდან ადგა... მე გაბრაზებით გავაყოლე თვალი დემეტრეს.. გავიდა 5 წუთ გავია 10 წუთი მაგრამ დემეტრე მაინც არ შემოვიდა უკვე გაბრაზებისგან ძარღვები დამბერვოდა...
-დაგტოვებთ -მორიდებიტ ვთქვი მე და სუფრა დავტოვე.. გარეტ რომ გავედი დავინახე დემეტრე და სალომე როგორ კამათობდნენ გავიგონე როგორ ეუბნებოდა სალომეს რომ
-სალომე მე მარიამი მიყვარს და ცოლად უნდა მოვიყვანო!! -სიბრაზით უთხრა დემეტრემ სალომეს
-არა დემეტრე შენ ის არ გიყვარს მე გიყვარვარ! ნუთუ დაგავიწყდა რა კარგად ვიყავით ერთმანეთთან და ჩვენი გიჟური ღამმები?? -უკვე ტვინში სისხლი მირტყავდაა
-სალომე საკმარისია!!! -დაიღრიალა დემეტრემ! მეც მათ მივუახლოვდი და ახლა დავიწყე სიყვარულის თამაში
-დემეტრე საყვარეელო რატომ ყვირი ?? -მივედი და უკნიდან მოვეხვიე.. დემეტრემ შეკრთა და გაკვირვებულმა გამომხედა ტუჩის კუთხესი ჩაეღიმა
-არ ვყვირი! -მითხრა უეშად
-აბა მომეჩვენა?? -ვიკითხა გაკვირვებულმა
-კი მარიამ! -მითხრა უემოციოდ
-დემეტრე ხომ გითხარი შენ ის არ გიყვარს -საუბარში სალომე ჩაგვერია!
-მე არ ვუყვარვარ დემეტრეს? -გავიიოცე
-ხო შენ! -მითხრა დაბღვერილმა სალომემ
-ეგრე გგონია?? -ვკითხე ირონიით
-კი არ მგონია ეგრეა! და დარწმუნებული ვარ არც შენ გიყვარს ის! აქ რაღაც სხვა ამბავია! -თქვა და თავი მაღლა აწია სალომემ
-მომისმინე საყვარელო მედა დემეტრეს სწორედაც რომ ძალიან გვიყვარს ერთმანეთი! -ვუთხარი გაბრაზებით უკვე ვღიზიანდებოდი!
-მართლაა?? -ირონიით თქვა -აბა დამიმტკიცე -ისევ ირონიულად ჩაეღიმა
-რახამც მთხოვ! -ვუთხარი, დემეტრესკენ შევტრიალდი ფეხისწვერებზე ავიწიე დ მის ბადეებს მივწვდი, დემეტრე შეკრთა გაოგნდა არ ლოდა, მერე უცებ კოცნაში ამყვა.. სალომე პირ დაღებული გვიყურებდა მერე კი ცეცხლის ფრქვევით დატოვა ეზო..! მედა დემეტრე ისევ ვიდექით და ერთმანეთს ვკოცნიდით! რამ გამაკეთებინა ეს ვერ გეტყვით უბრალოდ ძალიან გავბრაზდი როდესაც ვიღაცამ ჩემი და დემეტრეს სიყვარულის არ დაიჯერა უცებ გამოვერკვიე და დემეტრეს მოვშორდი!
-შენ უკვე ფაქტიურად ჩემი ქმარი ხარ და არ გაქ უფლება სხვებს ეფლირტაო გასაგებიაქ?? -მრისხანედ ვუთხარი მე
-აუუ ტოო შენ რა ეჭვიანი ხარ?? -სიცილით მითხრა მან
-საკმარისია ეს იმიტომ არ გამიკეთებია რომ შენს მიმართ რამეს ვგრძნობ! უბრალოდ მე თავმოყვარეობა გამაჩნია გასაგებია?? -ვუთხარი ისევ გაბრაზებულმა ჩემს პასუხზე დემეტრეს სახეეშეეცვალა და ძარღვები დაებერეა
-მისმინე ხოდა შენი თავმოყვარეობა მე სულ ფეხებზე გასაგებია??? როცა მინდა და ვისთანაც მინდ იმასთან გავაბავ ფლირტს და ეს შენი საქმე არ არის! -განრისხებით მითხრა მან...
-კარგი მასინ მეც დავუბრუნდები ჩემს შეყვარებულს! -გაბრაზებით ვუთხარი მე
-უკაცრავად?? -გაკვირვებულმა გამომხედა!
-ეს უკვე შენი საქმე აღარ არის ქედმაღალო ხეპრე! -ვუთხარი გაბრაზებით და შევტრიალდი...
-გაბედავ და ვინმესთან ფლირტს გააბავ საყვარელო და იცოდე ჩემი ხელით დაგმარხავთ ორივეს! -მითხრა ღმილით მაგრამ გამაფრთხილებელი ტონით
-აუუ შენ ეჭვიანი ხარ ტოო? -გავიემეორე მისი სიტყვები!
-მე ეჭვიანი არ ვარ მე მესაკუთრე ვარ! -მითხრა ღიმილით
-ხოდა მეშენი არ ვარ! -ვუთხარი ასევე ღიმილით
-იქნები! -მითხრა მრავლის მეტყველი ღმილით
-იოცნებე შენნაირ არაკაც ვერასდროს შევიყვარებ მე! -ვუთხარი გაბრაზებით
-ფეხებზე ! -მითხრა და სახში შევიდა





დიდი ბოდიშით ჩემო მეგობრებო დაგვიანებისთვის (( ძალიან დიდი მადლობა ასეთი კომენტარებისთვის იმედია მოგეწონებათ ყველა ძალიან მიყვარხართ