დივანზე ვზივარ, ბატი-ბუტს ვჭამ და მომხდარ ამბავს ვიხსენებ:
-რამდენჯერ გითხარი არ წახვალ თქო?-მითხრა ჩემმა ქმარმა. ნუ, შეიძლება ითქვას ყოფილმა ქმარმა.
-და რატომ არ უნდა წავიდე?-არ ვნებდებოდი მე.
-არ მინდა და მორჩა!-მითხრა და დივანზე დაჯდა.
-და რა მოხდება უბრალოდ გოგოები რომ რესტორანში წავიდეთ?-წინ ვუდგები.
-მარტო არ მინდა, რომ წახვიდე!-ისევ თავისას იმეორებდა.
-რატომ არ გინდა?-შევეკითხე მე.
-რამდენჯერ გაგიმეორო? შენ თანამშრომელ გოგოებთან არ მინდა, რომ წახვიდე!-თქვა და შავ თმებზე ხელი გადაისვა.
-უნდა ამიხსნა!-ვუთხარი კატეგორიულად.
-კარგი, აგიხნი! ძალიან მოგწონს იმათი ქცევები? მე არ მომწონს და არ მინდა მათთან ერთად იყო!-მითხრა მშვიდი ხმით.
სიმართლე ვთქვა არც მე მომწონს, მაგრამ რაც არ უნდა მოხდეს, ყევლა სიტუაციაში ჩემსას გავიტან.
-კარგი!-ეს ვთქვი და დივანზე დავჯექი. ჩემი ქმარი, ლევანი კი საძინებელ ოთახში შევიდა. რა გგონია, არ წავალ? ცდები! ფეხზე ავდექი და კარები გავიხურე. შეიძლება არასწორად მოვიქეცი, მაგრამ რაც მინდა ის უნდა შევუსრულო ჩემ თავს!

რესტორნიდან დაბრუნებულს კილევანი, გაცოფებული დამხვდა:
-სად იყავი?-მეკითება გაბრაზებული.
-ხომ გითხარი რესტორანში მივდივარ თქო!-ვითომც არაფერი ისე ვუპასუხე.
-და ის არ გითხარი არ წახვალ თქო?!-ხმას აუწია გაბრაზებულმა.
-კარგი რა! წავედი და მორჩა! რა მოხდა, ამით?
-არ მომწონს, არც ერთი შენი თანამშრომლებიდან!-თქვა მან.
-არც მე!-ვუთხარი და პერანგის ღილების გახსნა დავიწყე.
-ხოდა თუ არ მოგწონს, რატომ მიდიხარ?-შემეკითხა ის.
-ახალი მისული ვარ და რომ არ წავსულიყავი არ გამოდიოდა!-ვუთხარი ლევანის.
-თუ შენ არ გინდა, არსად წახვალ ხომ იცი?!-არც ის ჩუმდებოდა და არც მე.
-ვიცი! უბრალოდ მომინდა!-დავუყვირე მე. საშინლად გავბრაზდი და ოთახში შევედი. კარადის კარი გამოვაღე და ჩემოდანი ჩამოვიღე. ტანსაცმელი ჩავყარე და მისაღებ ოთახში გამოვედი.
-სად მიდიხარ?-მკითხა და სიგარეტის კოლოფს ათამაშებდა ხელში.
-ჩემს სახლში!-ვუთხარი ლევანს.
-ხომ, ხვდები რომ არასწორად იქცევი?-შემეკითხა მშვიდად. მე არაფერი ვუპასუხე. კარები გამოვაღე და სადარბაზოს კიბეებს ავუყევი.
ჩემი ბინა, სადაც ვცხოვრობდი, სანამ ლევანს გავყვებოდი, მერვე სართულზეა. ლევანის კი მეშვიდეზე. ერთმანეთი ჩვენს სადარბაზოში გავიცანით.
გასაღები გადავატრიალე და ოთახში შევედი. ჩემოდანი კარებთან დავდე და შუქი ავანთე. შეიძლება ამ ჩხუბის გამო წამოსვლა არ ღირდა და ცუდათ მოვიქეცი, მაგრამ გაბრაზებულ გონებაზე ეს გადავწყვიტე. ბინაცა ხლოს მაქვს!
ამ ამბის მერე ერთი კვირა გავიდა და აი, ახლა დივანზე ვზივარ და შურისძიების გეგმას ვსახავ. შურისძიების კანონი!- მთავარი ჩემთვის ესაა, ნებისმიერ სიტუაციაში. მახსოვს სკოლაში, დაწყებით კლასებში რომ ვიყავი, ერთი ბიჭი მომწონდა. მას კი არა! ხოდა გადავწყვიტე შური მეძია და ერთი წლის განმავლობაში, რასაც ქვია იმ ბიჭს ვამწარებდი. ხან წყალს ვასხამდი მაისურზე, ხან რვეულებს ვუხევდი, ყველაფერს მას ვაბრალებდი!
ლევანი მიყავრს თუ არა? მიყავრს, ძალიან მიყვარს! შეიძლება დღისით არაფერს ვიმჩნევ, მაგრამ მისგან განშორება მტანჯავს და ღამე, ბალიშს მლაშე სითხით ვასველებ.
შურისძიებაში რა შედის? ბევრი არაფერი, უბრალოდ შევაწუხებ! აბა მკვლელი არ ვარ, რომ მოვკლა, თუმცა არც ესაა ცუდი ვარიანტი!
აივანზე გავდივარ და მზის სხივებს უღიმღამოდ ვუყურებ. ქვედა სართულზე ვიყურები, სადაც ჩვენ, მე და ლევანი ვცხოვრობთ. ჩვენ? არა, არა! ლევანი ცხოვრობს! მე იქ აღარ ვცხოვრობ! ლევანიც ჩნდება დანიშნულების ადგილზე და ვიღაცას ელაპარაკება მობილურზე. მე კი ყურს ვუგდებ:
-ხო, ლაშა!-ეუბნება ლევანი.
-.................
-დღეს ვერ მოვალ, სამსახურიდან ძალიან დაღლილი მოვედი!-ამბობს ლევანი.
დაღლილი? მე რის ნენსი ვარ, რომ უარესად არ დაგღალო?! ესეც ასე! პირველი შურისძიება! ძალიან გამიმართლა, რომ ხმა კარგად აღწევს კედლებს იქით და ინტერნეტში სიმღერის სახელწოდებას ,, Ти ж мене пiдманула” ვკრეფ. ბოლომდე ვუწევ ხმას და მეც ცეკვას ვიწყებ, ოღონდ ხტუნვით. წარმომიდგენია ახლა ლევანი სახე. დაღლილს უარეს ვუმატებ! ხტუნვას ვწყვეტ და ლევანი გულის სიღრმეში მეცოდება:
-კარგი რა, დაღლილია და შენ უარეს აკეთებ!-ვიძახი და სიმღერას ვთიშავ. აი, სად გაიღვიძა ცოლის მზრუნველობამ და სიყვარულმა! დივანზე ვჯდები და ფეხებს მაგიდაზე ვაწყობ.
-შეგიძლია ყევლაზე იძიო შური, მაგრამ ლევანიზე არა! რატომ, რატომ?!-ჩემთვის ვლაპარკობ.-იმიტომ, რომ გიყვარს!-მეორე მე, ხმას იღებს. მიყვარს არა? სიმღერას ჯინაზე ისევ ვრთავ და ხმამაღალზე ვუწევ, იმ განსხვავებით, რომ ხტუნვას არ ვიწყებ. კარებზე ზარი მესმის და სიმღერას ვუწევ. რაო, ლევანიკო ძალიან შეგაწუხეთ?! კარის გასაღებათ მივემართები, კმაყოფილი სახით, მაგრამ კარის გაღებისას მხოლოდ გევრდზე მეზობელი მხვდება:
-შვილო, ხმამაღალზე რომ აგიწევია ეს სიმღერები, რა არის? ჩაუწიე ცოტა! -მსაყვედურობს ნელი დეიდა.
-უკაცრავად!-ვეუბნები და ის თავის ბინაში შედის, მე კი ისევ მიწევს სიმღერა გამოვრთო. არ გამოვრთავდი, მაგრამ პატარა ბავშვი ყავთ და მეცოდება! არადა ვიფიქრე ლევანი იქნება თქო! მაგრამ არა, ლევანი არ ამოვა რაც არ უნდა შევაწუხო! რეაქცია რომ არ ექნება ჩემს შურისძიებაზე, იცის რომ უფრო გავმწარდები და მაგიტომ არ ამოვა, თორემ ლევანს შურისძიება ძალიან კარგად ეხერხება, თუმცა უკვე, ჩემზე შურისძიებას ძიობს ! ლეპტოპს მუხლებზე ვიდებ და სოციალურ ქსელში შევდივარ. სიახლეებს ვათვალიერებ და ლაშას დადებულ ფოტოს ვხედავ. ლაშა კი ლევანის ახლო მეგობარია. ვიღაც გოგო, ლევანი და ლაშა არიან ფოტოზე. კარგად ერთობი არა, ჩემი წამოსვლის შემდეგ?! გაბრაზებული ძირს ვაგდებ ლეპტობს და სამზარეულოში გავდივარ, ყავის გასაკეთებლად. წეღან რა გავაკეთე? ლეპტოპი დავაგდე ძირს! კოვზს მაგიდაზე ვდებ და მისაღებ ოთახში ვბრუნდები. ლეპტობს ვიღებ და დავყურებ. ნაკაწრი! ეს არაუშავს მთავარია ჩაირთოს! ღილაკს თითს ვაჭერ და ლეპტოპიც ირთვება, მაგრამ ეკრანი სულ თეთრადაა! ლეპტოპს მაინც რას ვუშავებდი?! მაგიდაზე ვდებ გაფუჭებულ ლეპტობს და გაბრაზებული, ნაწყენი და ეჭვით დავდივარ ოთახში, აქეთ-იქით.


---------------------------------------------------------------
ვეღარ მოვითმინე სრულად დაწერა და დავდე! მომენატრეთ და ველდოები თქვენს შეფასებებს!