-რა ხდება?-მითხრა ლევანმა გაკვირვებული სახით და თან ჭიქა დადო.
-აუუ.-ვთქვი მე და თავი დავხარე.
-რამოხდა?-მკითხა სალომემ.
-ჰე ამოღერღე ეხლა.-მითხრა ლიზამ და შემომხედა.
-აცადეთ.-ხელით ანიშნა აბუმ ბავშვებს.
-ნინი.-მითხრა ლევანმა და ხელი მომკიდა.
-ჰო.-ვუთხარი მე და თვალები დავხუჭე.
-რამოხდა მითხარი.-მითხრა ლევანმა და თავზე ხელი გადამისვა.
-ამერიკაში მივდივარ,გაურკვეველი დროით.-ვთქვი მე და თავი ავწიე.
-რაა?-მითხრა ლევანმა და თვალები აუწყლიანდა.
-ხოარ გაგიჟდი გოგო?-მითხრა სალომემ და გიჟივით მიყურებდა.
-რატო?-იკითხა ლიზამ.
-აუ მართლა ტო?-თქვა გუგამ და საყვარლად შემომხედა.
-ნინი,თქვი რამე.-მითხრა აბუმ.
-არ ვიცი,ლაშამ მითხრა მივდივართო.-ვთქვი მე და ცრემლები წამომივიდა.
-არაუშავს ჩემო სიცოცხლევ ჩვენ ვერც ამერიკა და ვერც რუსეთი ვერ დაგვაშორებს.-მითხრა ლევანმა და ჩამეხუტა.ამაზე კიდევ უფრო ავტირდი,არ მინდოდა ამერიკაში წასვლა ძალიან ბევრი მიზეზის გამო,მაგრამ მთავარი მიზეზი კი ლევანი იყო.ლევანი ჩემი სიცოცხლის უდიდესი ნაწილი იყო და ახლა მის გარეშე ამერიკაში?არა!!მირჩევნოდა მოვმკვდარიყავი.ვერც მე და ვერც ლევანი ცრემლებს ვერ ვიკავებდით და ვიჯექიტ ჩვენ ორნი და ერთად ყოფნით ვტკბებოდით.
-აუ ნიინ,არ წახვიდე რა.-მთხოვა სალომემ.
-აუ ჰორა ჩვენ უშენოდ რა უნდა გავაკეთოთ?-მითხრა ანანომ.
-უუუ უუუ.-თქვა ლიზამ და თავი ჩახარა.
-ლევანი მეცოდება რა გაუძლებს მაგას აქ.-თქვა გუგამ.
-ლევანი და ნინი ერთმანეთის გარეშე იგივეა რაც მიწისძვრა,ცუნამი,ზვავი,წყალდიდობა და ყველაფერი ცუდი.-გვითხრა აბუმ და სახე შეშმუშნა.
-კაი მორჩით,ეხლა უნდა წავიდე.-ვთქვი მე და ფეხზე ავდექი.
-მე გავაცილებ.-თქვა ლევანმა და ისიც ადგა.
-და ჩვენ?-სალომემ ლიზამ და გუგამ ერთად თქვეს.
-თქვენ სახლში დარჩებით.-თვალი ჩაუკრა ლევანმა.მე ყველა გადავკოცნე და ჩავეხუტე,შემდეგ კი მე და ლევანი წავედით.
-ნინი.
-ჰო.
-არ წახვიდე რა.
-არც მე არ მინდა მაგრამ...
-რა მაგრამ?
-ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის რომ დავრჩე.
-მიყვარხარ!!-გამიღიმა ლევანმა და ხელი გადამხვია.
-ჩემი ხარ!=ვუთხარი მე ლევანს.
***
-მოვიდა.-თქვა დათომ.
-შემოდი.-მითხრა ლაშამ და ხელი დამიქნია.მეც შევედი ოთახში.
-რა ხდება?-ვიკითხე მე როდესაც შეშფოთებული სახეებით დავინახე მარი ლაშა დათო დედაჩემი და მამაჩემი.
-ხო გითხარი ამერიკაში მივდივართ და შენ რატო არ გინდა წამოსვლა?-მკითხა ლაშამ და ელოდებოდა ჩემს პასუხს.
-საქართველოში მინდა დარჩენა.-ვთქვი მე და თავი დავხარე.
-რისთვის?-მკითხა ლაშამ.
-მე უფრო ვიკყოდი ვისთვის?-შეუსწორა დათომ ლაშას.
-ჰა?-თქვა ლაშამ და მე შემომხედა მერე ისევ დათოს შეხედა.
-ჰო რა.-ვთქვი მე.
-მიდი ნინ უთხარი.-მითხრა მარიმ და თავი დამიქნია.
-ლევანის გამო.-ვთქვი მე ამაყად.
-ლევანი ვინ არი?-იკითხა მამაჩემმა.
-თქვი.-მითხრა დედაჩემმა.
-ჩემი შეყვარებული.ვთქვი მე და ჩემი ოთახისკენ გავიქეცი.
-ნინი.-თქვა ლაშამ და ფეხზე ადგომა დააპირა-ამ დროს მარიმ ხელით შეაჩერა.
-აცადე ლაშ.
-რატო?ვინაა ვაფშე ლევანი?-იკითხა დათომ.
-ნინის შეყვარებულია რა.-თქვა მარიმ.
-ვინ ლევანი?მე რატო არაფერი არ ვიცი?-იკითხა დედაჩემმა.
-შენ იცოდი?-კითხა ლაშამ მარის.
-კი.-თქვა მარიმ და თავი დახარა.
-მერე რატო არაფერი არ მითხარი?-თქვა ლაშამ.
-ლაშა,მაგას უკვე მნიშვნელობა აღარ აქვს.ნინის და ლევანს ერთმანეთი უყვართ.ლევანი ძალიან კარგი ბიჭია.-თქვა მარიმ.
-აუ ეგ ის ხოა არარი,წყნეთში რო იყო?-იკითხა დათომ.
-ხო ეგაა.-თქვა მარიმ.
-რათ უნდა ეხლა ამ ლაწირაკს შეყვარებული?-გაოცდა მამაჩემი.
-კარგი,აცადეთ დამშვიდდება და თვითონ მოგვიყვება.-თქვა დედაჩემმა და თმები გაიწორა.
მე კი ვიყავი ოთახში ჩემ ფოქრებთან ერთად.ვიწექი და ვფიქრობდი ჩემზე და ლევანზე.არავინ და არაფერი არ მინდოდა მხოლოდ ლევანი ამ დროს კი სიმკუდროვე დამირგვია ლაშამ და დათომ.
-ნინი.-თქვა ლაშამ.
-ჰო.-ვუპასუხე მე.
-ადექი რა.-მითხრა დათომ.
-კაი.-ვთქვი მე და ლოგინზე დავჯექი,ბიჭები კი საწოლზე ჩამომიჯდნენ.
-ნინი ლევანიზე რატო არაფერი არ გვითხარი?-მკითხა ლაშამ და გამიღიმა.
-ლაშა...
-გისმენ.
-აუ ძალიან მიყვარს და არ მინდა მის გარეშე.-ვთქვი მე და თვალები ამიწყლიანდა.
-ნინი გვესმის მარა უნდა წახვიდე.-მითხრა დათომ.
-ვერა.-ვთქვი მე დათავი დავხარე.
-ლევანთან ერთად წახვალ?-მკითხა ლაშა და პასუხს ელოდებოდა.
-ლევანთან ერთად ცაშიც წავალ.-ამაყად ვთქვი მე დაბიჭებს თვალებში შევხედე.
-ეგ შეუძლებელია.-მითხრა ლაშამ.
-არა ლაშ,მე ლევანთან ერთად ყველაფერს ვიზამ.-ვთქვი მე.
-ნინი,არ ვიცი მე ლევანი შენ ამერიკაში უნდა წახვიდე.-მითხრა დათომ.
-არა.-ვთქვი მე.
-ნინი სულ რაღაც 1 წლით.-მითხრა ლაშამ.
-ჰაა?-შენ გაგიჟდი?1წლით კიარა ლევანის გარეშე 1 დღითაც არ წამოვალ.-ვთქვი მე გაოცებული სახით.
-შენსას მაინც არ იშლი,კაი არაუშავს მარა მალე გაემზადე ხვალ საღამოს ამერიკაში მივდივართ.-მითხრა ლაშამ და კარი გააღო.ამის მოსმენაზე საერთოდ გავგიჟდი.დავემხე საწოლზე და ვტიროდი,ვტიროდი ძალიან ბევრს,ვტირობდი იქამდე სანამ ჩემმა ხმაურმა მე თვითონ არ შემაწუხა.ლევანის გარეშე არსად წასვლა არ მინდოდა,მაგრამ რა მექნა...?

ბავშვებო შეაფასეთ <3 გავაგრძელო? <3 მადლობა ყველას <3