მარის დილით ადრე გაეღვიძა, იფიქრა არავინ იქნება ამდგარიო და მოკლე ღამის პიჟამოებით ძავიდა ქვემოთ, იქ კი....
ალექსანდრეს შეასკდა და ძირს მოადინა ზღართანი. ფეხი ცუდად გადაუბრუნდა ერთი საცოდავად დაიკნავლა.სანდრო მივარდა უცებ და წამოყენება ცადა.
-მარიამ კარგად ხარ?
-ხელი გამიშვი ჩემით!
-როგორც გინდა.ხელი გაუშვა მაგრამ მარიამი ისევ ძირს დაეცა პლიუს სანდრო დაასკდა ზემოდან.
-ააა ადექი მალე!
-მე კარგად ვარ ვიყოთ თუ გინდა.
-სანდროოოოოოო!!
-კაი ვდგები.
ნელა წამოდგა და მარიამიც წამოაყენა.
-კარგად ხარ? რამე ხო არ გეტკინა?
-არა! კარგად ვარ
-რა საჭიროა უხეშობა ისე ვერ იტყვი?
-ვერა!
-მარიამ გეყოს!
-არ მეყოფა! ვერ გიტან !უსირცხვილო ხარ
-რას მერჩი მარიამ?
-არაფერს სულ არაფერს!
მარიამი ოთახიდან გავიდა, ოთახში შევიდა , კარები უნდა დაეკეტა როცა ალექსანდრსემ გააჩერა შიგნით შევიდა და შიგნიდან ჩაკეტა, მარიამი დამფრთხალი ბეღურასავით უყურებდა.
-ალექსანდრე აქ რაგინდა?
-შენ!
-რა მე?
-შენ მინდებხარ!
თქვა და ტუჩებზე დააცხრა , მარიამმა ვერც მოასწრო გააზრება ამ
ყველაფრის ფეთიანივით მოშორდა და ისეთი სილა გააწნა, ალექსანდრე კინაღამ ძირს გაიშხლარდა ეს ამხელა ბუმბერაზი კაცი.
-აღარ გაბედო გესმის?!! აღარასოდეს! არგაქ უფლება მოხვიდე და მაკოცე მაშინ როცა მოგინდება და მერეისე წახვიდე ვითომაც არაფერია! დამაიგნორო ვითომაც არვარსებობ, იმ ძუ*ნებთან ერთად იყო! ერთერთმა მშვენივრად მახსოსვს როგორც დამამცირა! შენ არაფერი გააკეთე მის მერე კი ასე უსირცხვილოდ მოდიხარ და მკოცნი?! შენი თავი ვინ გგონია? ან მე ვინ გგონივარ ? შენი მორიგი ნაშა? თუ თოჯინა და შენ ჭკუაზე მატარებ? არგამოგივა ალექსანდრე მე სხვებს არვგავარ არა! რაგინდა ჩემგან საერთოდ რატო გამლჩნდი ჩემ ცხოვრებაში?? რაგინდა რა!!მარიამი უკვე ვეღარ იაზრებდა რო ყვიროდა და თვალებიდან ცრემლები მოდიოდა!
-მიყვარხარრ! გესმის? მიყვარხარრრ პირველად რო დაგინახე იმ დღის მერე მიყვარხარ და შენ ამას ვერ შევცლი!
მარიამი გაკვირვებული უყურებდა არიცოდა რა ეთქვა.
-წადი ალექსანდრე, წადი მე არშემიძლია ! ჩაიმუხლა და ატირდა.
ალექსანდრე მასთან მივიდა და გულზე მიიხუტა.
-რაგატირებს სულელო სიყვარული აგიხსენი,ცოლად წამომყევი ეხლავე და შვილები გამიჩინე თქო ხო არმითქვია? ისე არ ვიტყოდი უარს შენისთანა ლურჯ თვალება პრინცესაზე.
-მე მე არვიცი უბრალოდ გაჩუმდი.
ალექსანდრეც გაჩუმდა და იყვნენ ასე ჩახუტებულები. საყვარელი მამაკაცის მკლავებში გატურნულ მარიამს ჩაეძინა,ალექსანდრემ საწოლზე დააწვინა,შუბლზე აკოცა და ოთახიდან გავიდა..
ანაბელმა გადაწყვიტა განმარტოებულიყო . გარეთ გავიდა და ჰამაკში ჩაწვა , მზის ჩასვლას უყურებდა. ამდროს მიშო გარეთ გავიდა იფიქრა ჰამაკში გავწვები დავისვენებო, რატომღაც ანაბელზე ფიქროდა, გარეთ ცოთა ჩამოღამებულიყო, ჰამაკში ჩაჯდომა და კივილი ერთო იყო.
-აააააააააააააა ფეხიიიი
-ვაიმე ანაბელ შენ ხარ? ისეთი პატარა ხარ ვერ დაგინახე.სიცილი დაიწყო ლუკამ.
-ჰოო? ვერ დამინახე არა შენ განახებ დანახებას ეხლა იქვე ბოთლი იდგა წყლით სავსე აიღო და ლუკას თვალის დახამხამებაში გადაასხა. ლუკას განრისხებული თვალები რო დაინახა სად წასულიყო აღარ იცოდა,ჰამაკიდან წამოფრინდა და ეზოში გარბოდა, ლუკაც პატარა ბიჭივით ეს 26წლის ვირი მიზდევდა ციცქნა გოგოს.უცებ ფეხი რაღაცას წამოდო და დაეცა.
-აუუუუ ფეხიი, ძაან მტკივა. ამოიკრუსუნა და ობოლი ცრემლი გადმოუვარდა თვალიდან.
ლუკა მასთან მივარდა, ხელში აიყვანა და საძინებელში დააწვინა. მიუხედავად მისი ურჩობისა ფეხი გაუწმინდა შეუხვია დ. ოთახიდან გავიდა.
ანუშა ყველაფერს აივნიდან უყურებდა და მათ ბავშვურ საქციელზე ეცინებოდა, უცებ მოიწყინდა მიშოსთან ჩახუტება მოუნდა მაგრამ აბა როგორ ხო არმივიდოდა და ჩაეხუტებოდა ასე უბრალოდ? თუმცა რატომაც არა სიყვარულს ხომ ვერ გაუგებ იფიქრა ეხლა წავალ ოთახში შეუხტები და მაგრად ჩავეხუთები არ მაინტერესებს რასიზამსო, შეტრიალდა და...