საღამო მშვიდობისა ჩემო მონატრებულებო, ვიცი არ მელოდით, და ეს ისტორია რამდენჯერ უნდა დავდო? ვიცი, უკვე მერამდენედ ვახლებ. მოკლედ ერთმა სულდგმულმა არ მომასვენა, სახელს და გვარს არ დავასახელებ, ,,ქრისტინე ხუჯაძევ“. შენს გამო ნახე რა ჩავადენინე ავტორს. რამდენი ვაწვალე დაღლილი და მშიერი. რომ არ წაიკითხო, მუქარას არ მოვყვები და იცი რომ სამსახურში მისვლა არ ეღირება... აბა ისიამოვნე კითხვით ჩემო გემრიელო...
დანარჩენებს კი, ბოდიში ისევ დაა ისევ... ახალი ისტორია წერის სტადიაშია და გეგმები შეიცვალა, უფრო მრავალფეროვნება მინდა ჩავდო და იმედია სრულად შემოგთავაზებთ.
1.
კარები მთელი ძალით შეგლიჯა.
–მეგი სად ხარ?–მისაღებში მაღალი სიმპატიური ბიჭი იდგა და ბრაზს ძლივს იკავებდა.
–აქ ვარ–საძინებლიდან სუსტი მაღალი სიფრიფანა გოგონა გამოვიდა –რა გაღრიალებს? ან აქ როგორ შემოხვედი?
–როგორც ყოველთვის კარი ღია იყო, რამდენჯერ გაგაფრთხილე შეამოწმე დაიკეტა თუ არა თქო.
–რატომ ყვირი ან რას გევხარ? მაისურზე რა გჭირს? იჩხუბე?
–ხო, სიჭინავა ტრავმატოლოგიურში წაიყვანეს. რა გინდოდა მასთან?
–რა გინდოდა ბექა მასთან, შენ ველური ხარ ადამიანი კი არა. გოგამ რა დააშავა.
–აა, გოგა ქვია? მეცოდინება.–ცალყბდ გაიღიმა ბიჭმა
–რა გაცინებს ან რატო იჩხუბე გამაგებინე.
–იმიტომ რომ სხვის საკუთრებას რომ არ შეხედოს, გაეკაროს, გაესაუბროს და საერთოდ მისი არსებობა დაივიწყოს.
–შენ არანორმალური ხარ–გოგოს სახე შეეცვალა, ბიჭი მისკენ წავიდა, გოგო კედელს აეკრო, ბიჭი მის პირდაპირ გაჩერდა ლამის ცხვირით ეხებოდა გოგო მის ტუჩებს, გოგოს კი მისი სუნთქვა ეცემოდა ტუჩებზე.
–მითხარი გიყვარს?–ბიჭმა მკაცრად მაგრამ თბილად კითხა.
–ვინ?–ძლივს ამოთქვა დაბნეულმა
–ის შენი სიჭინავა–ბექას სახე დაემანჭა სიბრაზისგან.
–ის ჩემი არ არის.
–ძალიან კარგი, აბა მითხარი რას გრნობ მის მიმართ–ბიჭი უფრო აბნევდა გოგოს და თმებზე ეთამაშებოდა.
–არაფერს, არ მიყვარს–ძლივს აბამდა სიტყვებს ერთმანეთს.
ბიჭმა გოგონა სხეულზე აიკრო, ერთი ხელი წელზე შეუცურა, მეორე კეფაზე და მონოტორულად ეჩურჩულებოდა,
–ჩემი გოგო, ჩემი გოგო.
მეგი გაოგნებული იყო, ვერ იაზრებდა, იმდენად დაბნეული იყო, იმდენ ემოციას განიცდიდა ახლა რომ შეეძლო მთელი ცხოვრება მის მკლავებში ყოფილიყო. რომ ასე მისი გულის ძგერა მოესმინა, მისი სუნთქვა დაფრქვეოდა სახეზე.
შუბლზე ცხელი სუნთქვა იგრნო და სველი კოცნა, თვალზე, მეორე თვალზე, ცხვირზე, ტუჩის კუთხეში, ჯერ ნაზად შეეხო ტუჩები, მერე მომთხოვნი გახდა, წინააღმდეგობას არ უწევდა. აოცარ სიამოვნებას და საოცარ ენერგიას გრძნობდა სხეულში, ალერსშია აყვა ბიჭს, ტანსაცმელი შემოეძარცვათ, მონოტორულად დაასრიალებდა ხელებს ბიჭის სხეულზე, მისი თითოეული შეხება კი დენის დარტყმასავით მოქმედებდა.
მკერდზე შეხებამ რეალობის შეგრძნება დაუკარგა, საკუთარი სახელიც დაავიწყა, უწონადობის შეგრნება რომ დაეუფლა, მიხვდა რომ ბექას ხელში აეყვანა, ისე რომ კოცნა არ გაუწყვეტია, საწოლზე ფრთხილად დააწვინა, ზურში შეუცურა ხელები და უპრობლებოდ გაუხსნა ბიუსჰალტერი, რომელიც წამში მოისროლა, ტუჩიდან კისერს ჩაუყვა, ჯერ ერთი მკერდი დაუკოცნა, მერე მეორე, გოგონას სიამოვნების ოხვრა აღმოხდა, თვალები დაეხუჭა და ბიჭს მინდობოდა, ბიჭის ტუჩები მის სხეულზე დათარეშობდნენ, ისევ ტუჩებს მიაღწიეს, გოგომ ზურგზე შეუცურა თითები და მმოფერება დაუწყო.
–მეგილო თავს ძლივს ვიკავბ, შენ კი სულ არ მეხმარები ნაზად მოქცევაში.–ხელები დაუჭირა. უკანასკნელი სამოსელიც შემოეძარცვა, რამდენიმე წამში ყრუ ტკივილი იგრნო მაგრამ ტუჩები კბილებს შორის მოიქცია, ბექამ ნაზად აკოცა და დალაშქრა მისი ტუჩები, მერე სიამოვნების ზღვაში ჩაიძირა, იგრძნო როგორ გამოესხა ფრთები, როგორ ამჩატდა და როგორ მიღწია ვარსკვავებს როგორ დადიოდა ღრუბლებზე და როგორ უცებ დაუბრუნდა მის საწოლს ბექასთან ჩახუტებულს, რომელიც მის მკერდზე სუნთქვის დარეგულირებას ცდილობდა.
ყრუ ტკივილი მუცლის არედან ვერ შეედრებოდა განცდილ სიამოვნებას. მალე ჩაეძინა ბექას მკლავებში. და გრნობდა სიზმარში როგორ დააცოცებდა ნაზად ვიღაც მის ზურგზე თითებს და ცხოვრებაში პირველად მოწონდა რომ ვიღაც მის თმაში დაათამაშებდა თითებს. მწველ მზერას გრძნობდა, კოცნა იგრძნო, ვერ მიხვდა სიზმარი იყო თუ რეალობა და სიამოვნების ზენიტიდან დაგაეშვა მორფეოსის სამყაროში.
ბექა დადიანი, 27 წლის. მამის საადვოკატო ბიუროს ხელმძღვანელობდა. სიმპატიური, მეტისმეტადაც კი. მაღალი, სპორტული აღნაგობის, დაბალი არ შესამჩნევი წვერი, დაბალი თმა, შავი თვალები და წითელი ტუჩები. მშობლები დედა გარდაცვლილი, მამა წარმატებული ადვოკატი, ბებო ზრდიდა ბავშვობიდან.
მეგი ჯანაშია, სტუდენტი 22 წლის. მომავალი ფსიქოლოგი. რამდენიმე რეკლამის სახე. გოგონა უბრალოება და სინაზის განსახიერება. მაღალი, სუსტი ტანი, ყავისფერი თვალები და შავი გრძელი თმა. დედა საზღვარგარეთ წავიდა, ერთადერთ შვილს მომავალს მოვუწყობო და ბებიას ჩააბარა შვილიშვილი. მეგის ბებია ერთი წლის უკან გარდაიცვალა ძალიან განიცადა, მაშინ ყველაზე მეტად ბექა დაუგდა გვერდით. ის ყოველთვის მასთან იყო. მამა არც კი იცის სადაა. ახლა მარტო ცხოვრობს.
ერთმანეთი შემთხვევით გაიცვნეს რამდენიმე წლის უკან, სულ ჩხუბობდნენ, შემდეგ მეგიმ ხერხს და გამოსავალს მიაგნო, ყველაფერში ეთანხმებოდა მაგრამ ბოლოს მის აზრს ეუბნებოდ და აჯერებდა რომ ის ცდებოდა და თავად სწორი იყო.
მეგიმ რამდენჯერმე გამოიჭირა თავი რომ ბექა მასში გრძნობებს აღვივებდა, ეს არ მოეწონა და ამ გრძნობის ჩახრშობა გადაწყვიტა.
ბექა კი გაცნობიდან მისით მთვრალი იყო. სულ მის გვერდით იყო, მისი ბრაზით ანთებული სახე უყვარდა და მის თვალებში მოცინარი მისი სახე.
ბექა გოგონას სხეულზე დააცოცებდა ხელებს და წამითაც კი არ უფქრია და არ უნანია მისი საქციელი, ,, მას ჩემი უნდა დარქმეოდა“ ,,ის ჩემია“ ,,ჩემია, ჩემი“
წარმოიგდინა მათი ქორწილი, მათი სახლი და მათი დიდი ოჯახი. ოცნებასა და ტკბილ ზმანებაში მასაც მალე დაეძინა, თბილ სხეულთან ჩახუტებულს.
არ ახსოვს რამდენ ხანს ეძინა, არც ის ახსოვდა რა დრო იყო, მხოლოდ ის ახსოვს რომ გაიღვიძა მის გვერდით მეგი აღარ იწვა და მის ადგილას თაბახის ფურცელი დახვდა მისი სახელის წარწერით. ფურცელი გაშალა და ელდა ეცა.წერილი ხელის კანკალით აიღო, ლამის მთელმა ცოვრებამ განვლო სანამ წერილი გახსნა.
დილა მშვიდობისა
,,ბექა ეს რა საშინელება ჩავიდინეთ, ეს აღარ უნდა განმეორდეს, ვწუხვარ“
p.S. ადექი რამდენი ხანია გძინავს, ვჭამოთ და გაგვიანდება და თან შენც შეხვედრა გაქვს. სწრაფად აწიე შენი ერთი ადგილი და მოეგდე გელოდები.
რა იგრძნო წერილის კითხვისას? როგორ ინატრა თითოეული წამის მარადისობა, როგორ იგრნო მისი სამუდამოდ დაკარგვის საშიშროება, როგორ უნდოდა ამ წამს მის გვერდით ყოფილიყო.
წამში წაოდგა და სკამზე ლამაზად დაკეცილ შარვალს ისწვდა, ,,მეგილომ, ჩემმა მეგილომ დაალაგაო“ და დაამატა
–წერილის გამო დაისჯებიო–დეუქრა და ოთახი დატოვა.
მეგი სამზარეულოში დახვდა, ღიღინით ამზადებდა სადილს, ბექა კარის ჩარჩოს მიეყრდნო და უყურებდა როგორ ლაღად დაფუსფუსებდა მეგი, როგორ სათუთად ეხებოდა ყველა ნივთსა დაა ინგრედიენტს. ბექამ დიდხანს ვერ გაუძლო ცდუნებას, ზურგიდან მიეპარა, მუცელზე შემოხვია ორივე ხელი და ყურზე აკოცა.
–აააა–წამოიკივლა მეგიმ–ბექა როგორ შემაშინე–უთხრა და ბექას ხელებს მისი ხელები გადაუსვა და შემოაჭდო.
–აჰა, მე შეგაშინე კიდე–უცებ დაატრიალა და თვალებში ჩახედა–ხომ ვერ მეტყვი ეს წერილი რას ნიშნავს?–და ჯიბიდან წერილი ამოიღო.
–აა, ეს წერილიი? –გაიცინა მეგიმ–დილა მშვიდობისა გისურვე უბრალოდ.
–უბრალოდ დილა მშვიდობისა არა?–თვალებში ჩახედა ბექამ წელზე ხელები შემოხვია და მუცელზე აიკრა.
–და კიდევ სადილი მზადაა–გგაუღიმა მეგი.
–ეგ იქ არ ეწერა–ზურგზე გადაუსვა ხელები დ ტუჩებე წაეთამაშა ტუჩებით, გოგონას თვალები მიებლიტა.–ლამისაა დადნე–ყურთან უჩურჩულა ბექამ და მსუბუქად უკბინა ყურზე, შემდეგ კი სველი კოცნა დაუტოვა. გოგოს სიამოვნების ოხვრა ამოხდა.
–ბექ, ესე ნუ შვები საზიზღრობააა–ძლივს იაბა სიტყვები
–სხვა ახსნა ვერ მოუძებნე ხომ ამ გრძნობას და ემოციას?–ღიმილით ჩატეხა ტუჩის კუთხე და ისევ სველი კოცნა დაუტოვა ახლა ყელში.
–საზიზღრობაა–თვალებში ჩახედა და ახლა თავად წაეთამაშა ტუჩებზე.
–ეგრე ხოო?–ბექამ ხელში აიყვანა, ისი ფეხები წელზე შემოიდო და მაგიდამდე მანძილი წამში დაფარა, ზედ მაგიდაზე დასვა და უფრო მაგრად აიკრა სხეულზე. გახელებული დაეწაფა მის ტუჩებს, სახეს, ყელს, მაისური წამში გადააძრო და უმისამართოდ მოიფრიალა. იგრძნო როგორ გაკანკალა გოგოს შიშველი ტანით რომ შეეხო, როგორ დაუარა ჟრუანტელმა და როგორ გააკანკალა, როგორ დაეხუჭა თვალები სიამოვნებისგან, ისევ სინაზის შენარჩუნებას ცდილობდა და ისევ ცდილობდა ფაქიზად შეხებოდა აგრა მეგილოს ხელების როელის უმისამართოდ დადიოდა ბიჭის სხეულზე ყურადღებას უფანტავდა და სინაზის შენარჩუნება უჭირდა.
ოთახში გახშირებული სუნთქვისა და ხმამაღალი ალერსის ხმები ისმოდა. შიშველი მკერდი მონაცვლეობით რომ დაუკოცნა, ხელში აიტაცა, გოგონა ყარად აეკრა, ხელები მაგრად შეოხვია ყელზე, ფეხები წელე. ბიჭი საძინებლის გზას გაუდგა, ახლა გოგონა კოცნიდა ყელში და სველი კოცნებით გაიკვლია ბილიკი თავარ არტერიამდე, იგრძნო როგორ შეწყვიტა გულმა ფეთქვა და როგორ გამოტოვა რამდენიმე დარტყმა. ბექას სიამოვნების ოხვრა ამოხდა და ყურთან უჩურჩულა.
–კიდევ ერთხელ მასე გააკეთებ და საკუთარ თავზე პასუხს არ ვაგებ
–არც გთხოვ რომ აგო პასუხი.–უთხრა გოგომ და ახლა ყურისკენ გადაინაცვლა. და ხმაურიანად აკოცა და მერე მსუბუქად უკბინა.
ბექამ გოგონა კი არ დასვა დააგდო და ზემოდან გადაემხო, არც ერთს არ შეუწუხებია არც დაგდებას და არც ზემოდან დამხობას, წაში შეოეძარცვათ ტანსაცმელი. ისევ სიაოვნების ზღვა და ისევ ფრთა შესხული წყვილი, სიაოვნების ოხვრა და გახშირებული სუნთქვა.
წყვილი სუნთქვის დარეგულირებას ცდილობდა, ეგი მუცელზე იწვა, ბექა კი ის თმებს ეთამაშებოდა და შიშველ ზურგზე ეფერებოდა.
–ისევ რომ გამექცე და აქ არ დამხვდე თავს აღარ შევიკავებ–ბრაორეულმა უთხრა თბილად და ურგზე კოცნის ბილიკი გაიყვანა.
–კარგი არ გავრბივარ მაგრამ– მეგის სახეზე მაცდური ღიმილი დასთამაშებდა.
–მაგრამ?–კითხვა დაუბრუნა
–მგონი გაგვიანდება და საკმაოდ თან–ახლოს მიუჩოჩდა და თავად აკოცა.
–მგონი დღეს აღარ მეჩქარება–კოცნაში აყვა და გოგონა წამში მოიქცია ზემოდან დ მონატრებული ტუჩებივით დააკვდა.
–გეყოს–ღიმილით უთხრა–არ ვაპირებ შენზე ცუდი ზეგავლენა მოვახდინო და ესე გაცდუნო სულ
–შენ... ჩემზე... ცუდიიი.... ზეგავლენააა....–ისტერიკული სიცილი აუტყდა ბექას.
–დიახადაც–სიცილს ძლივს იკავებდა მეგიც–მიდი ადექი ყავას გაგიკეთებ და წადი–წაოდგომას აპირებდა ისევ ბექას მკერდზე რომ დაეცა.
–კარგი დავწყნარდები და ავდგები ოღონდ ჯერ მაკოცე–პასუს არ დალოდებია ისე დალაშქრა გოგოს დაწითლებული ტუჩები.–მიდი ყავა გაიკეთე და წავალ.
მეგი წამოდგა და იქვე სკამზე მიკიდებული ხალათი მოისხა.
–გირჩევ ესეთ დროს სხვა რამე მოიცვა ხოლმე–ღიმილით მიარტყა საჯდომზე ხელი–კიდევ კარგი ახლა მეჩქარება.
–გეყოს და ადექი–მეგი უცებ დაიხარა და უცებ აკოცა და ოთახიდან გაუჩინარდა
–ეგეთები არ იყოს–კართან მისულს დააწია.
სამზარეულოში შესულ ბექას ყავა და ტკბილეული დახვდა მაგიდაზე, მეგი გაზქურაზე რაღაცას წვავდა. ისევ უკნიდან მიეპარა და ჩაეხუტა.
–კატლეტს ხომ შეჭამ?
–არა ხოლოდ ყავას დავლევ, მაგას საღამოს შევჭამ–ყელში კოცნიდა და თან კოცნებს უტოვებდა–მოდი დაჯექი შენც რაღაც მინდა გითრა.



ბექა პირველი მიუჯდა მაგიდას, ეგისაც ანიშნა დაჯექიო, მეგი მოპირდაპირე მხარეს დაჯდა.
–მანდ არა, გერდით დამიჯექი–მის გვერდით სკამზე მიუთითა ბექა, მეგიც უხმოდ დაყვა მის ნათქვამს.–ახლა თავიდან დავიწყოთ, მოკლედ მაგრამ მთავარი აზრი, ყველა დეტალი, არ გამოგრჩეს არაფერი, რა უნდა სიჭინავას?
–პირდაპირ გეთქვა ყველაფერი წვრილად მომიყევიო–გაეცინა მეგის
–ხოდა მომიყევი,–ბექამ ყავის ფინჯანი ხელში აიღო და თვალები გაუსწორა მეგის–აბა გისმენ.
–გუშინ დილით დამირეკა გოგამ საქმე მაქვს და გამოდიო, სკვერში შევხვდი, მერე მისი დაჟინებით სკვერის წინ რომ პატარა კაფეა იქ დავჯექით–შედეგ სიცილით დაამატა–რაც შეუკვეთა გითხრა?
–მეგილო, რას სიჭინავას ეხება ის სასაცილო არ არის–უთხრა ძარღვებ დაბერილმა ბექამ–მიდი განაგრძე.
–კაფეში რომ დავსხედით–გააგრძელა მეგიმ მაგრამ ტელეფონის ხმამ შეაწყვეტინა. ბექას ურეკავდნენ. ტელეფონს რომ დახედა სახე შეეცვალა.
–მამუკაა უნდა ვუპასუხო–უთხრა და ტუჩებზე ნაზად გადაუსვა თითებიი–მაცდურად გამოიყურება–შემდეგ კი ტელეფონს დასწვდა და მკაცრად უპასუხა.
–
–რა მოხდა?
–
–კარგი ნახევარ საათში მან ვარ და დამელოდეთ, არაფერი მოიმოქმედოთ
–
–არა, არავითარი საბუთები, დამელოდოს
–
–უთხარი რომ გზაში ვარ და მოვდივარ
–
–მამუკა რამდენჯერ გითხრა დამელოდეთ.–გაბრაზებულმა გათიშა ტელეფონი და მეგი ერთი ხელის მოსმით კალთაში ჩაისვა. თავი მის მკერდში ჩარგო და ღრმად შეისუნთქა.
–როდის მოასწარი წყლის გადავლება?–ღიმილით კითხა
–როცა შენ წერილის კითხვით იყავი გართული
–ხოო... ეგ კიდე გასარკვევი დაგვრჩა....
–სიამოვნებით დაგელოდები.
–დიდხანს არ გალოდინებ–შემდეგ კი შეფიქრიანდა–ჩემი მაისური აღარ ვარგა ხოომ? რა ჩავიცვა?
–ჩემსას გათხოვებდი მაგრამ სტანდარტია და არ ჩაგეტევა.–შემდეგ კი ღიმილით უთხრა–გოგას რამდენიმე მაისური და პერანგია ჩემთან და აგირჩევ.
–რაა?–ბექა სიბრაზისგან ფეხზე წამოხტა და ლამის დააცემა, სწრაფად შეაშველა ხელი–ის მაისურებს შენთან რა უნდა?–ძლივს იკავებდა ბრაზს.
–აქ რომ რჩებოდა მაშინდელია–სრული სერიოზულობით ამბობდა მეგი და გულში კი ხარხარებდა, ძირს იყო გართხმული და სულს ლივს ითქვადა, გარეგნულად კი არაფერი ეტყობოდა.
–გინდა ორივე ცოცხლად გაგატყავოთ? არა ჯერ იმ ახვარს მივხედავ, ეგ როგორ არ მითხარი, ეგ როგორ დამიმალე, არ ცხრებოდა ბექა.
–რავიცი ეგონა გაიგებდი–როგორ უჭირდა სიცილის შეკავება ეგის, აგრა ღიილი მაინც გაეპარა ტუჩის კუთხეში.
–მეგი ეს რა სასაცილოა? საერთოდაც არა–უკვე სიბრაეს ვეღარ აკონტროლებდა და ვერც ხმასაც, ოთახში ნერვიულად დააბიჯებდა და თან გოგას ეუქრებოდ–ეგ არაკაცი, ეგ ნაბი––რი, ეგ ს–ი, ეგ ნაბ–––რი, მაგის დედას შ–ი.– მეგი ითმინა ითმინა და ბოლოს ბოლო ხმაზე ახარხარდა. ბექასთან მივიდა და მაგრად ჩაეხუტა.
–მეგი აიხსენი აქ რაა სასაცილო–უთხრა და ისი ხელები ოიშორა.
–შენ.. ნორმალური... არ ხარ... –სიცილით ძლივს ამბობდა–როგორ დაიჯერე ან როგორ დაგაჯერე მიკვირს
–მეგი გინდა ამიხსნა თუ მოვიკითხო მისი ყველა მდედრობითი სქესი?–ბექას ცოტაღა აკლდა ბოლო აფეთქებადე.
–კარგი გეხუმრე, გოგასი კი არა ჩემი ირაკლი რომ იყო ჩემთან, ბიძაშვილი, – ბექას გაოცებულ სახეს რომ შეხედა ისევ სიცილი უნდოდა მაგრამ თავი შეიკავა, არ უნდოდა ისევ გაებრაზებინა– მან დატოვა რაღაცეები და მის კარადაშია.
მეგიმ რომ დაამთავრა ბექას სახეზე შვების ღიმილმა გადაუარა, მეგის მივარდა და ველურივით მიახეთქა კედელს. ველურივით დაუკოცნა ტუჩები და ხალათის კვანძს დაეჯაჯგურა. წამით მოწყვეტილმა მეგიმ მის ტუჩებზე დაიჩურჩულა.
–წინააღმდეგი არ ვარ მაგრამ გაგვიანდება
–ნუ მახსენებ რომ უნდა წავიდე და ესე უნდა დაგტოვო–მეგის სახეზე გაკვირვება რომ ამოიკითხა, დააზუსტა–შენი ჩაცმულობა ვიგულისხმე–და ისევ ტუჩებზე გადაინაცვლა.
–გაგვიანდება–ტუჩებს მოწყდა მეგი–წადი თორე მალე მე აღარ გაგიშვებ.
–კარგი მივდივარ მივდივარ–მეგის სხეული ნაზად მოიშორა და კარისკენ უბიძგა–მიდი ირას რამე მაისური ამირჩიე, სამსახურში რომ ჩავიცვა.
მშენივრად მოირგო ირაკლის კრემისფერი პერანგი, სანამ მეგი აუთავებდა საკუთარი თავისიც კი შურდა და ამაყობდა ამ გოგოს როგორც იქნა მისი დაერქვა და ბოლოს წერტილსაც დუსვამდა ყველაფერს და დააგვირგვინებდა.
ეგიმ კარამდე მიააცილა, გამოშვიდობება ყველაზე რთული აღმოჩნდა.
–როგორც კი მოვრჩები მაშინვე შენთან მოვალ, თუ გინდა პირდაპირ ჩემთან ადი, რამდენი ხანი უნდა ვიარო ერთი და იგივე ტანსაცმელით–ბექა ეჩურჩულებოდა და თან ყოველი სიტყვის შემდეგ ნაზად კოცნიდა.
–კარგი წადი ახლა და დაგირეკავ, ან შენ დამირეკე, მე არ მოგაცდინო
ისევ აკოცა, ამჯერად ველურივით დააცხრა.
–საღამომდე უნდა მეყოსო– და სანამ კარს დახურავდა კიდევ ერთხელ მობრუნდა და აკოცა.
მეგი აბაზანისკენ გაეშურა მოვწესრიგდებიო, პირსახოცი რომ აიღო, კარზე გაბმული ზარი იყო–კიდევ დაავიწყდა რამე თუ ამდენად აკლია რომ მობრუნდაო–გაეღიმა და არც შეუმოწმებია ისე გააღო კარი.
შეკრთა, ელდა ეცა, გაფითრდა, სახე შეეცვალა, შიშის ჟრუანტელმა დაუარა და კარის სახელურს მაგრად ჩაეჭიდა რომ არ წაქცეულიყო.
მეგის სახეზე ფერებმ გaდაურბინეს მის წინ კარების ჩარჩოზე მიყუდებული ირონიული, დამცინავი ღიმილით გუგა სიჭინავა იდგა. მეგიმ თავი უხერხუულად იგრძნო, ხალათს ხელი მაგრად ჩაჭიდა, ბურუსიდნ გმოერკვა...
–გუგაა... აქ რა გინდა?
–მეგიიი–გაწელა გუგამ–ესეთ ფორმაში რატომ ხარ?– მეგის სისხლმა თავში აასხა, ნერვები ძლივს მოთოკა.
–უნდა მებანავა გუგა, უნივერსიტეტში უნდა მივიდე, დღეს სამზე მაქვს მხოლოდ ლექცია და თავს ძილის უფლება მივეცი.
–მარტო გეძინა თუ...–თვალებში ჩახედა გუგამ.
–ხომ იცი რომ მარტო არასდროს მძინავს– არ ჩამორჩა მეგი თვალების ბრიალში, შემდეგ კი მკაცრად დაამატა–გინდოდა რამე თუ რატომ მოხვედი? თუ იმის საკითხვად მარტო მეძინა თუ არა?
–არ უბრალოდ აქვე ვიყავი და შემოვიარე, მანქანიდნ გადმოსვლისას კი შევამჩნიე შენი ,,მეგობარი“ მგონი ბექა ხოომ? მანქანაში ჯდებოდა, აქ იყო?
–არაა აქ არ ყოფილა,–არ დაიბნა მეგი–ეტყობა პატასთან იყო, ხომ იცი როგორი მეგობრები არიან? და გასკვირია რატომ არ შემომიარა.–მეგიმ თავის თავს ქვეცნობიერში ტაში დაუკრა ესეთი კარგი მსახიობური ნიჭის გამომჟღავნებისთვის.
გოგამ მათ შორის მანძილი წამის მეასედში დაფარა და მეგის წინ გაჩერდა, თითებით თმა გადაუწია ყურზე, ლოყას ჩამოყვა, მხარზე გადავიდა დ მთლიან ხელს ჩამოყვა, თითებთან გაჩერდა და ნაზად გადაუსვა თითები.
მეგიმ რა იგრძნო? ზიზღი, სიძულვილი, ყველა უარყოფითი ემოცია ერთად და ხელი სწრაფად გამოგლიჯა, იმის მიუხედვად რომ გოგას წინააღმდეგობა არ გაუწევია. ის სამი წამი როც გოგა მას ეხებოდა, ყველა ის ადგილი სადაც მისი შეხება იგრძნო, ეწვოდა, ტკიოდა, სხეულთან ერთად სულიც ტკიოდა, თითქოს მისმა შეხებამ დაღი დაასვა. სხეული არ შესამჩნევად აუკანკალდა, ჯერ არ დაბადებული სიყვარულის დასამარების შეეშინდა, ბოლო ძალა მოიკრიბა და ისე რომ გოგა აზრზეც ვერ მოვიდა ხელი კრა და კარი ცხვირ წინ გადაუკეტა.
მეგი მაშინვე აბაზანაში შევიდა და ცივ წყალს მიუშვირა სახე, სულის დამწვრობებს ცივი წყალი ვერ შველოდა. თვითონაც ვერ ხვდებოდა, რატომ იმოქმედა გოგას შეხებამ ასე, გამალებით იხეხავდა იმ ადგილებს სადაც მის შეხებას გრძნობდა, ტირილი არ ჩვეოდა მაგრამ ისე იმოქმედა გოგამ მასზე რომ ეხლა რომ არ ეტირა გული გაუსკდებოდა. წყალი დააგუბა და შიგ ჩაწვა. დროის შეგრნება დაეკარგა, ვერაფერს გრძნობდა გარდა იმისა რომ ისევ უხურდა სხეული.
გონს რომ მოეგო სულ გაყინული იყო, ჩაძინებოდა, ცოტა დამშვიდებული იყო, მომხდარის აღდგენა დაიწყო, ისევ საზარელი ფიქრები მოეძალა, ფიქრებიდან კი კარზე ზარის და ტელეფონის ხმამ გამოიყვანა, ქაფიანი ამოვიდა და გრძელი პირსახოცი შემოიხვია, ფეხაკრეფით მივიდა კართან და თვალით გახედა, სუნთქვაც კი შეკრული ქონდა, იქ კი ბექას სახე რომ დაინახა, წამში გახსნა კარი. სახლში შესვლაც კი არ დააცადა ისე ჩაეხუტა და ქაფიანი სხეულით აეკრა. ბექამაც მაშინვე მოხვია ორივე ხელი სახლში შეიყვანა და კარი ფეხით მიკეტა.
–მითხარი კარგად ხაარ?–ანერვიულებული იყო ბექა და ფრთხილად მოიშორა მეგის სხეული–მთელი დღეა გირეკავ გწერ და არ მპასუხობ მითხარი რა მოხდა? ან ქაფიანი რატომ ხარ? რატომ კანკალებ?– ყველაფერი ერთი ამოსუნთქვით მიაყარა–თვალებზე რა გჭირს? შენ რა იტირეე? მეგი მითხარი რამე თორე არ ვიცი რა უნდა ვიფიქრო.
მეგი კი მის წინ უაზროდ იდგა და თვალებში უყურებდა.
–კი ახლა კარგად ვარ.–ამოისუნთქა და შემდეგ გააგრძელა–შენ რომ წახვედი გოგა მოვიდა რამდენიმე წამში, შემეშინდა, მაგრად შემეშინდა.
–რაა–იღრიალა ბექამ–მაგის დედას შ–..ი, ეგ ახ...ი ბიჭი, ცოცხლად დავმარხავ ეგ ს..ი.–მითხარი რამე დაგიშავა? შეგეხო? რამე გითხრა?
–არა არაფერი უთქვამს, უბრალოდ მხარზე შემეხო, სახლში არ შემომიშვია, რომ შემეხო ხელი ვკარი და კარი გადავკეტე–მშვიდად ეუბნებოდა მეგი.
–ეგ ს..ი, როგორ გაბედა აქ მოსვლა–რომ დაინახა მეგი სიცივისგან თუ ნერვიულობისგან ნახევრად ქაფიანი როგორ კანკალებდა, წამში მოკლა გოგა მის გონებაში და დაასამარა, რეალობაში კი, მეგის ხელი მოკიდა, ხელში აიყვანა და აბაზანაში შეიყვანა, ძირს ჩამოსვა წყალი მოუშვა და დაუბებული წყალი შეამოწმა,– შენ რა ამ წყალში იბანავე? ყინულივით წყალია გაცივდები.
–მისი შეხება ისე მეწვოდა–სიმართლე უთხრა მეგიმ–მეგონა ცეცხლი მეკიდა და ცოცხლად ვიწვოდი. შემდეგ კი ჩამძინებია, დროის შეგრძნება დავკარგე და უნივერსიტეტიც გავაცდინე.
–ჩემი გოგო, როგორ განერვიულა იმ ახ...ა–ბექამ წყალი გაუშვა, მეგი აბაზანაში ჩასვა და თავად დაუწყო თმის დაბანა, გაუქაფა, ჩამობანა, ბალზამი წაუსვა, წყალი გადაავლო. მთლიან სხეულზე ნაზად ეფერებოდა, მეგის თვალები დაეხუჭა და ნეტარებას მიეცა. თავიდან კი გაუძალიანდა, შერცხვა.ბექამ კი ყურში ჩაჩურჩულა–ჩემი არ უნდა შეგრცხვეს, შენ მე მეკუთნი–მისმა სიტყვებმა კი მალამოსავით იმოქმედეს, ბოლომდე მიენდო. ბექას არც კი გაუხდია, მთლიანად დასველდა, მეგის დაბანას რომ მორჩა მხოლოდ მაშინ გაიხადა და მეგისთან ერთად აბაზანაში ჩაწვა. თავიდან ნაზად ფრთხილად ეფერებოდა მაგრამ მერე როგორც ყოველთვის ველურივით დააცხრა.
მეგის თვალები დაეხუჭა და ბოლომდე მინდობოდა, ბექა იმდენად ალერსიანი იყო რომ ძნელი იყო თავი შეგეკავებინა, მეგი ალერსში აყვა, მკერდით აეკრა ბექას, ასევე შიშველ მკერდზე, ვნების ოხვრა ამოხდათ ორთავეს და დამშეულებივით ეცნენ ერთმანეთს. მთლიანად მოთხვარეს და დაასველეს აბაზანა, ყველგან ქაფი იყო, ორთავეს დაავიწყდათ დილანდელი ინციდენტი. წყალი რომ გაუცივდათ უცევ გადაივლეს და საძინებელში გაცვივდნენ, შიშველ ბექას მეგიმ სახე აარიდა ბექამ გულიანად გადაიხარხარა.
–რაო, პრინცესავ ჯერ არ გინახივარ ხოო დედიშობილა?–მივიდა ბექა და ნახევდა შიშველ მკერდზე აკოცა რომელსაც პირსახოცი ძლივს უფარავდა.
მეგის თვლები მიელულა, ბექამ ჯერ ერთი მკერდი დაუკოცნა შემდეგ მეორე, მეგის სიამოვნების ოხვრა ამოსდიოდა.
–ბექა,... გაჩერდიი.... ბექა... ჩავიცვაათ უნდა...–ძლივს აბამდა სიტყვებს ერთმანეთს
–მოიცა რა დროს ჩააცმა ლიზი, ტანსაცმელი არსად გაგექცევა.–უთხრა და პირსახოცი წამში მოაშორა და ოთახის შორეული კუთხისკენ ისროლა, წამში გაჩდნენ საწოლზე, ოთახში ვნება მორეულთა ხმები ისმოდა. ძალა გამოცლილნი საწოლს მიესვენენ, როგორც ყოველთვის ახლაც ბექა დათარეშობდა მეგის მხრებზე. სასიამოვნო იდილია ტელეფონის ხმამ დაურღვიათ, მეგი ძლივს წამოდგა, ტელეფონის მოსაძებდა, მისაღებში იპოვა დივანზე მიგდებული. დედა ურეკავდა.
–ხო დეე– როგორ ესიამოვნა თბილი ტკბილი, მონატრებული ხმა, ყველა დარდი და საფიქრალი დაავიწყდა, მხოლოდ ის უნდოდა ამ წამს ჩახუტებოდა და როგორც ბავშვობაში თავი მის კალთაში ჩაედო და დედას მის გრძელ თმებზე ეთამაშა.
ბექა მისაღებში კართან გაჩერებულიყო და უყურებდ როგორი ბედნიერი იყო, ნაღვლიანი, მაგრამ დაინხა წამით დაინახა დიდი სიყვარული და პატივისცემა დედის მიმართ, დიდი მონატრება და სადღაც შიგნით დიდი ტკივილი.
მეგიმ საუბარი რომ დაამთვრა მიბრუნდა და ფიქრებში გართული ბექა ნახა, ისე გამოთიშულიყო ამ სამყაროდან მეგის მიახლოებაც კი ვერ იგრძნო, მანამ სანამ კოცნით არ გუკვალა მთავარ არტერიაზე კოცნის ბილიკი.
–მხოლოდ შენთვის–წელზე ხელები მოხვია ბექამ –მხოლოდ შენთვის რომ ბედნიერი იყო, რომ შენ თვალებში მუდამ ბედნიერება იყოს, მხოლოდ ბედნიერება და სიხარული დათარეშობდეს შენს სახეზე ამისთვის მთელ დედამიწას ფეხ ქვეშ გაგითელავ.
–მხოლოდ ჩვენთვის –შეუსწორა მეგიმ.
–წამო ჩავიცვათ–უთხრა ბექამ– და მგონი ისევ ირას გარდერობით მომიწევს სარგებლობა, ჩემი სულ ქაფიანია.
–წინააღმდეგი არ ვარ ნახევრად შიშველმა იაროო ჩემს სახლში.–მაცდურად უთხრა მეგიმ და ტუჩებე წაეთამაშა
–მე წინააღმდეგი არ ვიქნები საერთოდ შიშველს რომ გხედავდე სულ და შენი ვნება აშლილი ფიქრებით გეგმებს რომ არ მიფუშავდე, ოღონდ დღეს არა–ხელში აიყვანა საძინებელში შეიყვანა და საწოლზე დასვა.
–უნდა მოგამზადო, მივდივართ
–კარგი და სად?
–მეგი ზედმეტად მენდობი.
–რატომ
–ჯერ ის კი არ მიტხარი სად მივდივართო, არამედ ჯერ დამეთანხმე და მერე მკითხე სად მივდივართო.–როგორ გაუხარდათ ორივეს, ორივემ გაორმაგებული გულის ცემა იგრძნო.
ბექამ თავის ხელით გაუკეთა მაკიაჟი,
–ცოტა რამ გამეგება, ხელოვნებათ მცოდნეობას ვსწავლობდი ჩუმად და ფერთა გამაზე მეკეტება, მაკიაჟი კი იოლი ამბავიაო–უთხრა მეგის და მკრთალი ოდნავ შესამჩნევი მაკიაჟი გაუკეთა. გარდერობიდან შავი მოკლე კაბა გადმოიღო, დედას გამოგზავნილი, ისიც ბექამ ჩააცვა, ფეხსაცმელიც ბექამ შეურჩია, თმები ჩამოუვარცხნა, და მზად იყო, ბექა წინ ელეგანტური ქალბატონი იდგა.
–გინდა სარკეში ჩაიხედო?–კითხა ბექამ
მეგიმ უხმოდ დაუქნია თავი, კარადის დიდ სარკესთან მივიდა და იქედან ულამაზი გოგონა უმზერდა, თვალებში ბედნიერების ნაპერწკლებით.
–ახლა ირა გარდერობს ვესტუმრები და მოვალ.–სარკეს მიჩერებულ მეგის უთხრა, მანაც უხმო თანხმობა მიცა და ბექაც სარკიდან გაუჩინარდა.
რამდენიმე წუთში კი ოთახში მშვენიერი ჯენტმენი შემოვიდა კლასიკურ ფორმაში გამოწყობილი.
–მგონი ერთმანეთს ვუხდებით ხოომ?–მან საკრესთან მდგომ გოგონას ნაზად გაუცინა.
სარკის ანარეკლმა მოძრაობა დაიწყო, შუშისფერი თვალები მეტყველი გაუხდა და გამჭირვალე.
–ზე სიმპატიური ხარ –სითბო და სიყვარული გამოესახა სახეზე.
–უმშვენიერესი ხარ–გოგონას მიუახლოვდა სხეულე აიკრო და მთელი გრძნობით ჩაიკრა გულში.
–რატო გამოვეწყვეთ–იკითხა მეგიმ
–ესე უცებ არ მინდოდა მაგრამ ახლა მეტ ლოდინს არ ვაპირებ, –დასერიოზულდა ბიჭი–მაგრამ არაფრის არ შეგეშინდეს, არა აქვს მნიშვნელობა ვინ რას იტყვის, მთავარი მაინც ჩემი აზრი და გადაწყვეტილებაა. მთავარია შენ იყო კარგად, ჩემი ხომ გჯერა?
მეგიმ უხმოდ დაუქნია თავი, ბექამ გასაღები აიღო მეგის წელე მოხვია ხელი და მსუბუქად უბიძგა კარისკენ. მანქანაში უხმოდ ჩაჯდნენ, ბიჭს გოგოსთვის ჩაებღუჯა ხელი ცალი ხელით მართავდა საჭეს. რამდენჯერმე აიღო და ხელისგულზე აკოცა, ხანდახან მალული და მშიერი მზერა მინი კაბისკენ გაურბოდა, ხანდახან ხარბი მერა ზედ რჩებოდა და გოგონა აფხიზლებდა.
–მშვიდად მივიდეთ სადაც მივდივართ.
–რატომ არ მეკითხები სად მიმყავხარ?
–მენდობიო ხომ მკითხე ხოდა მეც გენდობი და თან არ მიყვარს წინასწარ ნერვიულობა ან სიურპრიზის გაფუჩება, ან თუნდაც რამე სხვა, გულწრფელი რეაქცია ჯობიაა...
–ზედმეტად კარგი ხარ ამ დედა ნატირები ცხოვრებისთვის, და ჩემი ამოტრიალებული სამყაროსთვის.
–ბექა არ მომწონს რასაც ამბობ, ზედმეტად მაშინებ, ხომ იცი არაფერს არ ვითხოვ.
–და მიტომ გეუბნები, რაც მოხდა მაინც ზედმეტად უმწიკლო და სუფთა ხარ. მეშინია ჩემი თავის რამე არ გავნო, მაგრამ ეგოისტობა მაიძულებს შენ ჩემი იყო. მხოლოდ ჩემი და ვინც ოდნავ მაინც მოგიახლოვდება ცოცხლად დავმარხო.
–მაშინებ. ვიცი რომ სასწაულები არ ხდება, ვიცი რომ თოვლის ბაბუა არ არსებობს, ვიცი რომ ჩამოვარდნილ ვარსკვლავს სურვილის შესრულება არ შეუძლია ჩაფიქრებაც რომ მოასწრო. არ მჯერა დამთხვევების, არ მჯერა სახეზე თბილი ღიმილისა და ცივი თვალების, დიდი ხანია უკვე რაც აღარ მჯერა, დიდი ხანია ზღაპრებს აღარ ვკითხულობ და ვიცი რომ პრინცები არ არსებობენ, მივხვდი რომ მხოლოდ წამით უნდა იცხოვრო, რომ წამის სიმშვენიერე იგრძნო. ბოლომდე შეიგრძნო ბედნიერება მანამ სანამ ამის შესაძლებლობა გექნება. ვიცი რომ სრულყოფილი ბედნიერება არ არსებობს, შეიძლება განიცადო კიდეც მაგრამ მის სანაცვლოდ ცხოვრებამ მძიმე გაკვეთილი მოგიწყოს. ეს ცხოვრების დაუწერელი კანონია, კბილი კბილის წილ.–მეგიმ ახლა შეამჩნია ბექას მანქანა გაეჩერებინა და მონუსხულივით უსმენდა, მეგის ხელისგულები დაუკოცნა, შუბლე ტუჩები მიადო სწრაფად დაქოქა მანქანა მოაბრუნა და საპირისპირო მიმართულებით გაუყვა გზას, ისევ ცალი ხელით მართავდა ცალით კი გოგონას ხელი ჩაებღუჯა და უკოცნიდა, ხანდახან ჩამოშლილ თმას გადაუწევდა და თითებით გაიკვლევდა გზას ყელისკენ. მერე ისევ და ისევ. მონოტორულად დააცოცებდა თითებს, ბოლოდ მუხლებე დაადო. იგრნო როგორ გააცახცახა მეგის და ტუჩის კუთხე ჩატეხა, ღიმილი გაეპარა.
–სად მივდივართ–მეგიმ ხმა მხოლოდ მაშინ ამოიღო როდესაც თბილის გასცდნენ და წყნეთის აღმართს შეუდგნენ.
–მეგონა არ გაინტერესებდა.–ღიმილით გახედა ბექამ
–უკვე მაინტერესებს, ისე უბრალოს
–ბებო, წყნეთშია, მშია და გვჭმევს რამეს, ნუ გეშინია ხომ იცი როგორ უყვარხარ–ბექამ დაინახა როგორ შეკრთა მეგი, შეეცადა დაემშვიდებინა–კარგი რა როდის იყო ნუნუკა ვინმეს კბენდა არ იცნობდე მაინც.
–პირველად არ მივდივართ მასთამ მაგრამ მაინც ასეთ ფორმაში არასდროოს ვუნახივარ, მეუხერხულება–უთხრა საბრალო სახით და ტანზე დაიხედა, ასეთი მოკლე კაბა ნუნუჩკას არ მოწონს და მე რატომ უნდა მნახოს.
–შენ მას ყველანაიი მოეწონები, ხომ იცი როგორ უყვარხარ.
–პირველად ვნერვიულობ ნუნუსთან შეხვედრისას.
–ნუთუ ბებიამ შეგაშინა?
–რაა?–ვერ გაიგო მეგიმ რა იგულისხმა ბექამ.
ბექამ მანქანა დიდ ჭიშკართან გააჩერა, სწრაფად მოუარა მეორე მხარეს, მეგის ღიმილით გაუღო კარი და მანქანიდან გადმოსვლაზე დაეხმარა, ხელზე ეამბორა, და შუბლზე ეამბორა, მეგის ეოცა მისი საქციელი, ირგვლივ მიმოიხედა, კაციშვილის ჭაჭანება არ იყო, კოცნა დააკლდა, არ მოეწონა, ბექას ნაზი ამბორი, უფრო მეტი უნდოდა, გაბრაზება არ შეიმჩნია მაგრამ წამში დასახა სამაგიერო გეგმა. ბექას არ გამოპარვია მისი გაბუსი ტუჩები და ამღვრეული თვალები.
–რა იყო ეხლა ეს?–პირველად გაბრაზდა მეგი
–რაზე მეკითხები?–გაიოცა ბექამ თითქოს მე რაში მადანაშაულებო
–როგორ მომექეცი ახლა შეენ მე?
–მოვედი და მანქანიდან გადმოსვლაში მოგეხმაე
–მერე?
–მერე ხელზე გეამბორე–ღიმილით უთხრა ბექამ, მერე გაიოცა, ისე ოსტატურად შეკრა წარბები გეგონებოდ მართლა სხვა ეამბორა მის ადგილასო.–და რა არ მოგეწონა?
–არა, მაგის მერე რა გააკეთე
–რა არა, არ მოგეწონა თუ არ გეამბორე და უბრალოდ გაკოცე–ღიმილით კითხა, და კარისკენ წაიყვანა.
–ნუ მეხუმრები ბექა, გეკითხები.–თვალები დაუბრიალა მეგიმ.
–ოჰ, თვალების ბრიალი ვიცითო?
–ბექა ამბორის მერე რა გააკეთე?–ახლა მკაცრად კითხა მეგიმ
–შუბლზე ნაზად გაკოცე, იმიტომ რომ შენი იდეალურად წაცხებული ტუჩსაცხი არ გამეთხაპნა.–ღიმილით უთხრა ტუჩის კუთხე ჩატეხა და კოცნა დაუტოვა ღიმილის კუთხეში.
–ანუ ტუჩსაცხი გამეთხაპნებოდა ხოო?–ღიმილით გახედა მეგიმ
–ხო, ჩემ ისეალურ მაკიაჟს ვერ გავაფუჩებდი.
–კარგი წამო შევიდეთ–უთხრა და ისე რომ ბექას დაასწრო კარის შეგება და ეზოში პირველი შეაბიჯა.
–ნუნუკააა–ეზოდან გასძახა ბექამ–ჩამოვედი მშია
მეგი ღიმილით მოუბრუნდა, –ჯერ რომ მოგეკითხა არ ჯობდა? და მერე გეთქვა მშიაო?
–იცის მშიერი რომ ამოვიდოდი და დამახვედრებს რამეს, ხაჭპურს აცხობს რომ იცოოოდეე.. დიდი ნერწყვი გადაყლაპა ბექამ, მეგის წელე მოოხმია ხელი და თითებით ნელ–ნელა ქვემოთ დაიწყო ჩამოცოცება.
–გაგიჟდი– უცებ მოიშორა მისი ხელი გოგომ
–რა იყო?–გაიკვირვა ბექაამ, მომენატრა შენი შეხება და შენი სხეული
–გეყოს აქ არა.
–ეს ჩემი სახლია–სახე გაუმკაცრდა ბექას
–შენი სახლია მაგრამ აქ ბებოა არ დაგავიწყდეს და მასთან ურთიერთობას არ გავიფუჭებ შენ გამო, რაც არ უნდა მოხდეს, რომ ვუყურებ ჩემი ბებოს თვალები აქვს–სევდა ჩაუდგა მეგის თვალებში, ბექამ წამში ჩაიკრა გულში და ის ობოლი ცრემლი მოწმინდა, ღიმილით უთხრა
–შედევრს მიფუჭებ, ნაზად აკოცა და როცა მოშორდა სახლის კარიც გაიღო და იქედან საშუალო სიმაღლის, სათნო და თბილი სახის მოხუცი გამოვიდა. მეგი პირველი წავიდა მისკენ
–ბებო როგორ მომენატრე–უთხრა მეგიმ და მთელი გულით ჩაეხუტა.–როგორ ხარ?
–კარგად ჩემო გოგო–მანაც მოხვია თბილი ხელები–რამ გაგახსენათ ჩემი თავი? მეგიმ მოფერებას რომ მორჩა მერე მიუბრუნდა ბექას–მოდი დამანახე შენი თავი ახლოდან.
–როგორ ხარ ნუნუკა? ხომ არ მოიწყინე ააქ უჩემოდ?
–კარგად ვარ ბებო, შენ კიდე მოიკელი?–ახლა შვილიშვილს ჩაეხუტა, მაგრამ უცებ მოშორდა–ვაიმე ხაჭაპური, შემოდით ბებო გენაცვალოთ.–უთხრა და პირველი შევიდა კარში სწრაფი ნაბიჯიით
–ხომ ნახე ბებო ეგრევე მიხვდა რომ მოკლებული ვარ. სამ დღეში ლანდს დამამსგავსე–ღიმილით უთხრა ბექამ და მკერდისკენ გააპარა ხელი.
–არ შეიზლები–ხელი დაუჭირა მეგიმ და ყურთან უჩირჩულა, არ შეიძლება მოკლებული ხარ–და მსუბუქად უკბინა.
–შენ კი ვერ შეგატყო მოკლე კაბობა, ისეთი მოკლებული ვარ. მოფერება და სიყვარული მჭირდება.
–წამო შევიდეთ, უხერხულია.
მისაღებში კი ბებოს უკვე გაემზადებინა სამ კაცზე მაგიდა, ისეთი გემრიელი სუნები ტრიალებდა, ბექამ ვეგარ მოითმინა პირდაპირ აიღო დიდი ნაჭერი ხაჭაპური. ჯერ თავად უკბიჩა შემდეგ მეგის მიუტანა ტუჩებთან, მეგიმ უარის ნიშნად თავი გააქნია.
–ჩემ თავს გაფიცებ ერთი ლუკმ–ჩუმად უჩურჩულა. მეგიმ ჩაკბიჩა და გემრიელიაო ხელით ანიშნა, ბექამ კი ყურთნ უჩურჩულა–ესე იგი გიყვარვარ!
მეგიმ ძლივს გადაყლაპა ის ერთი ლუკმაც და ბექას კმაყოფილ სახეს გახედა, რომელიც ის იყო მდივანზე დაჯდა და უკანასკნელი ლუკმა პირისკენ გაიქანა, მეგის თავით ანიშნა დაჯექიო. ისიც უსიტყოდ მიუჯდა.
–ბებო, მოდი ერთ წამს–ხმამაღლა გასძახა სამზარეულოში მოფუსფუსეს. როგორც კი ლუკმა გადაყლაპა.

მეგიმ კითხვის ნიშნით გახედა ბექას არ მოეწონა მისი იდუმალი გამოხედვა. მან კი ჩუმად უჩურჩულა:
-იცოდე ხმა არ ამოიღო და არაფერი შეგეტყოს- ბებოც გამოვიდა სამზარეულოდან ცხელი ხაჭაპურიც ხელში.
-ბებო მოდი ერთ წამს ჩამოჯექი -ისევ გაუმეორა ბექამ
-კი ბებო გენაცვალოს-მის წინ დივანე ჩამოჯდა და ბექას მიაჩერდა
-ბებო ცოლი მომყავს.-პირდაპირ და შესავლის გარეშე უთხრა.
-რატო ბებო?
- რა რატო ნუნუკა? ცოლი რატო მოყავს ადამიანს არ იცი? ცოლი მინდა შვილი და თბილი საჭმელი.
-ვინ მოგყავს ბებო მერე.
-მეგი
-ვიინ?
-რააა?
ნუნუკამ და მეგიმ ერთად შეიცხადეს ნუნუკა მალე მოეგო გონს მეგისთან მივიდა და უცებ წამოაყენა, გაოგნებული გოგო გულში ჩაიკრა.
-შენ გენაცვალოს შენი ბებო, ჩემო ლამაზო გოგო როგორ გამახარეთ, აწინ რაღა მომკლავს, თქვენი შემხედვარე, ჩემო ლამაზებო-მერე ბექას მიუბრუნდა-როგორც იქნა თვალებში გამოიხედე და დაინახე ეს ანგელოზივით გოგო? მოდი ბებო გაკოცო და მოგილოცო.
მეგი კი ისევ გაკვირვებული გაოცებული და გაოგნებული იყო ჯერ კიდევ ბექას სიტყვები ჩაესმოდა ყურებში და მოსმენილს იაზრებდა.
,,ცოლი მომყავს“ ,ცოლი მომყავს“ ,,ცოლი მომყავს“-ჩაესმოდა ყურებში.
*მე მისი ცოლი მისი შვილების დედა მისი მეგური ცხოვრების ბოლომდე*-გულში სითბო ჩაეღვარა. მზე მთვარე და ვარსკვლავები მის ირგვლივ ტრიალებდნენ. წამში დაავიწყდა ყველა ის ტკივილი და იმედგაცრუება რაც კი ამ წამამდე განეცადა, რაც კი ცხოვრებას მისთვის მწარე გაკვეთილი მოეწყო. ბექამ ყველა ტკივილი დაავიწყა იმედი ჩაუნერგა და სიხარული აჩუქა.
ცხოვრება ხომ ამოუხსნელი ფენომენია ბედნიერება და უბედურება ერთმანეთს ანაცვლებენ. დედამიწაზე შესაძლებელი ბედნიერება იმ აზრით ფერმკრთალდება, რომ ან ჩვენ მივატოვებთ მას, ან ის დაგვტოვებს. ჰოი, ნეტავ ადამიანებს შეეძლოთ, რომ ბედნიერება დამოკიდებული არაა გარეგნულ გარემოებებზე, არამედ გულის შინაგან მდგომარეობაზე. საოცარია არა ? ბედნიერების მოსაპოვებლად ცხრა ზღვასა და ცხრა მთას გადალახავენ ხოლმე, ის კი ჩვენშია, ჩვენს გულში, სადაც თითქმის არც ვიხედებით.. ბედნიერებას ტკივილიც ახლავს თან მაგრამ მან არ უნდა შეგვაშინოს და არ უნდა მივცეთ საშუალება რომ მიწასთან გაგვასწოროს. მაგრამ ამ შემთხვევაში ყველაფერი სხვაგვარადაა, ყველაფრის მიუხედავად რაც წარსულში გამოიარა, მაინც გამოვიდა მისი წილი მზე სუსხიანი ზამთარი ზაფხულის მწველმა მზემ შეცვალა. ბექამ მას მეორე სიცოცხლე აჩუქა იცოდა რომ მნიშვნელოვანი იყო მაგრამ ამდენად? პატივისცემა, სითბო სიყვარული, ბედნიერება, ზღაპარი სიყვარულისა და იგრძნო რამხელა ბედნიერებაა იმის ცოდნა რომ ვიღაცას ამ ქვეყნად სიცოცხლეზე მეტად უყვარხარ. ცხოვრება ხომ ამოუხსნელი ფენომენია, სურვილს სწორედ მაშინ გვისრულებს როდესაც ამას ყველაზე ნაკლებად მოველით და ამ სურვილის გარეშე მიჩვეულები ვართ ცხოვრებას.
ფიქრებიდან ბექას შეხებამ გამოიყვანა.
-კარგად ხაარ?-და წელე შემოხვია ხელი
-მგონი ჯერ ჩემთვის უნდა გეკითხა ხო?-დაბნეულმა ღიმილით კითხა.
-რა უნდა მეკითხა-გაიოცა ბექამ
-რაც ბებოს უთხარი ის და არ ... -ვეღარ დაამთავრა სათქმელი ოთახში გაღიმებული ბებო შემოვიდა.
-ჩემო ლამაზებო, ბებო გენაცვალოთ, მეგი მოდი ბებო ჩემთან- მაგიდასთან სკამზე ჩამოჯდა ნუნუკა და მისკენ წამოსულ მეგის გახედა-ბებო გენაცვალოს შენ ჩემო ლამაზო გოგო, ჩემო დახატულო, მოდი აქ დამიჯექი-უთხრა მასთან მისულ მეგის და მის გვერდით სკამზე მიუთითა
-აქ ვარ ბებო-დაიმორცხვა მეგიმ და ნაზად ჩამოჯდა.
-შენც მოდი ჩემო ბიჭო, -ახლა ბექას გახედა მან კი ორ ნაბიჯში დაფარა მათ შორის ნაბიჯი ნუნუკამ კი გააგრძელა-ბებო ეს ჩემმა ბებიამ მაჩუქა-მუჭი გახსნა და ხელისგულზე ულამაზესი ვარდის ფორმის ბეჭედი გამოჩნდა-მაშინ ადრე გარიგებები იყო, მაგრამ ბებიას და ბაბუას ერთმანეთი ყვარებიათ, ბაბუა ჯარში გაუწვევიათ, შორეულ რუსეთში, მაგრამ დრომ და მანძილმა მათ სიყვარულს ვერაფერი დააკლო. რამდენიე წელში დაბრუნდა ბაბუა რუსეთიდან, შეცვლილი მაგრამ სიყვარულით აღსავსე, იმ საღამოსვე მივიდა ბებიასთან და ხელი სთხოვა ამ ბეჭდით, დიდხანს ცხოვრობდნენ, შვიდი შვილი გააჩინეს. ეს ბეჭედი მათი სიყვარულის სიმბოლო იყო, ბებიამ მე გადმომცა-ბექას სევდიანი თვალებით გახედა- გახსოვს ბაბუაშენი როგორი სიყვარულით ყვებოდა მისი სიყვარულის ისტორიას? დღემდე მომყვება, მისი სითბო, -ცრემლი აკიაფდა მის თვალზე, მაგრამ წამსვე უკუაგდო და ბექას მიუბრუნდა- რომ გიყურებ მისი თვალები გაქ, გახსოვდეს ბაბუაშენის გამოხედვ გაქ, სახელიც მან დაგარქვა, მასავით მესაკუთრე ხარ-ბექას ღიმილი გაეპარა ტუჩის კუთხეში-რა გაცინებს შე მაიმუნო, ის რომ მხოლოდ ახლანდელმა თაობამ იცის რა არის სიყვარული? თუ ის რომ ადრე მხოლოდ ძალით და გარიგებით აქორწინებდნენ? ადრე უფრო დიდი სიყვარული იყო შვილო, ადრე უფრო აფასებდნენ და უყვარდათ, ახლა კი ამ სიტყვამ მნიშვნელობა დაკარგა.
-ბებო შენ რა..-ბექამ სიტყვებს ვერ მოაბა თავი, მაგრამ ბებო მიხვდა, მიხვდა რას გულისხმობდა, იგრძნო, მანაც სწორედ ხომ ასე დაიწყო ჩუმად გულში რეზოს სიყვარული.
-კი ბებო, თითქმის სამოცდაათს მივუკაკუნე, მაგრამ დღემდე ისე მწამს იმ გრნობის და შეგრძნების რაც მაშინ ბაბუაშენის დანახვისას ვიგრძენი. ასეა დღემდე, დამტოვა ცალად მაგრამ იქ დამხვდება და ისევ გამიკვალავს უკვალავ გზას. მუდამ მის სურათთან ერთად ვიძინებ, ბებიებო ამას მოგვიანებით გავაგრელებთ-შემდეგ კი სუნთქვა შეკრულ, განაბულ მეგის ხელი მოკიდა, მისი აცახცახებული, ხელები მის ხელებში მოიქცია, მარცხენა არათითზე ბეჭედი მოარგო და ცალი ხელით მიიკრა გულზე. -ეს ბებო ჩემგან, მარჯვენა არათითზე შენი ქმარი გაგიკეთებს, მინდა მუდამ გწამდეთ თქვენი სიყვარულის, ცხოვრება ბევრ განსაცდელს გამოგიგზავნით და თუ ერთმანეთი გეყვარებათ თქვენს მაგივრად თქვენი სიყვარული თქვენს მაგივრად მოაგვარებს ამ ყველაფერს, ყველაფერი მარტივად დაიწყეთ, არ გაართულოდ, იყავით მუდამ ერთმანეთზე შეყვარებულები და ისტორია თავად მოყვება თქვენს სიყვარულის ამბებს, ისე გიყვარდეთ ერთმანეთი რომ თქვენმა მომავალმა თქვენი სიყვარული გზამკვლევად გამოიყენონ, თქვენი ერთობა მეტი უნდა იყოს ვიდრე სიყვარული. გიყვარდეთ და გამრავლდით ბებიებო.
მეგიმ ეს მოხუცი ხომ მთელი გულით უყვარდა და მისი დაკარგული ბებოს სიყვარულს უვსებდა, ახლა გაასმაგებით იგრნო მისი სიყვარული. მთელი გულით ჩაეხუტა. ბექა მათი შემყურე ჩუმად ეღიმებოდა ბოლოს ისიც მივიდა და ორივეს ჩაეხუტა.
-თქვენ ჩემი ცხოვრების ორი უმნიშვნელოვანესი ქალბატონები ხართ-ჩუმად უჩურჩულ ორივეს, შემდეგ კი ოდნავ მოშორდა და უკან დაიხია, მეგის შეხედა თვალებში და უთხრა.
-წინააღმდეგი არ ვიქნები ცხრა თვეში მესამეც რომ მყავდეს-ისევ გაუღიმა და თვალი ჩაუკრა.
-ბებო გენაცვალოთ თქვენ, მოდი მაგიდასთან დასხედით, მშიერები იქნები და ცოტა მაინც შეჭამეთ.-ღიმილით შევიდა სამზარეულოში
-კარგი ბებო, ხომ იცი მე სულ მშია-მიაძახა სამზარეულოს კარებში გაუჩინარებულ ქალს, შემდეგ კი მეგის ხელი მოკიდა და მაგიდისკენ წაიყვანა.
-ისე მგონი ხელი ჯერ ჩემთვის უნდა გეთხოვა და თუ თანხმობას მოგცემდი პირველი შენ უნდა მოგეცა ბეჭედი-ირონია ჟღერდა მეგის ხმაში.
-წინ მთელი ღამე და შაბათ კვირა მაქვს
-რისთვის?
-შენთვის ხელის სათხოვნელად
-კი როგორ არა, სხვა საქმეები მაქვს მე უფრო მნიშვნელოვანი-მაცდურად გაუღიმა მეგიმ
-რომელი?
-სიჭინავა
-მეგი მაგ თემაზე არ ვხუმრობთ-დაასერიოზულა ბექამ-დილანდელი არ დამვიწყებია და სამაგიერო მიეზღვება.
ბექას არ მოეწონა როგორ ჩახარა მეგიმ თავი, როგორ წაეშალა სახე, როგორ აუცახცახდა მხრები, ხელიგადახვია და გულზე მიიხუტა.
-არ იფირქრო რომ შენ მე ტკივილს მოგაყენებ როდისმე, ან ჩემ გამო ცრემლებს დაღვრი და თუ ჩემ გამო არ იტირებ გამოდის რომ იმ არარაობის გამო მითუმეტეს არ უნდა იტირო.-ტუჩებზე მიადო ლოყა, ნიშნად მაკოცეო, და როცა მისი ამეტყველებული სახე დაინახა მაშინვე შეაბრუნა სახე და ტუჩები დაუკოცნა.
-ბებო არ შემოვიდეს-მოშორდა მეგი მის ტუჩებს
-ნუ მაფიქრებინებ რომ ჩემ კოცნაზე მეტად ნუნუკასთან ჭორაობა გინდა და იმ ამბის მოსმენა როგორ მოიყვანა ბაბუმ ცოლად და როგორი იყო მათი პირველი ნაზი ამბორი ხელზე.-ფხუკუნი აუვარდა ბექას და მუჯლუგუნიც მიიღო გვერდში.
-წავიდეთ რა-მუდარა ისმოდა მეგის ხმაში
-ჯერ ჭამე რამე და მერე წავიდეთ, დღეს მთელი დღეა არაფერი გიჭამია-სერიოზულად გახედა ბექა, ხელი ზურგზე აუცურა და მერე ხერხემალს ჩამოყვა, უკანალზე რომ ჩავიდა მეგიმ უცებ დაუჭირა ხელი
-აქ არა, აქ არა...-თვალები დაუბრიალა
-ჭამე კალორიები გჭირდება, არ მინდა ხელში ჩამადნე-მაინც უჩქმიტა უკანალზე და კისერში სველი კოცნა დაუტოვა. იგრძნო როგორ გაცრა და როგორ დაუარა ჟრუანტელმა მთელ სხეულში მეგის. როგორ გასცრა და როგორ მინაბა თვალები.-მიყვარხარ სულის გავლით გულამდე, სიცოცხლის ბოლო წუთამდე.-ჩაჩურჩულა ყურში და ხაჭაპურს მიუბრუნდა, მეგი კი დატოვა გაოგნებული.
-მეგი ბებო, რატო არაფერს არ ჭამ?-სამზარეულოდან გამოსული ნუნუკას ხმამ გამიყვანა ფიქრებიდან.
-მადლობა ბებო, უგემრიელესია ყველაფერი.-უთხრა მეგიმ
-ეს უნდა გასინჯო, ნუნუკას საფირმო ნახელავია-ბექამ ხაჭაპურის დიდი ნაჭერი გადმოუღო.
მეგიმ ნაზად, უღიმღამმოდ დაიწყო ჭამა, მეორე მესამე ლუკმის შემდეგ კი მიხვდა რომ მშიერი იყო, დილიდან არაფერი არ ეჭამა მაგრამ მეტი ვეღარ გადაიღო. ბექას უჩურჩულა.
-სალო რომ არ ვნახო გადაირევა და მშიერი მგელივით მოვარდება ბინაში ჩემთან.
-ეგ არ მაწყობს, გადარევა კი არა ბინაში მოხტომა, ამიტომ ჯობს მალე ნახო და დაამშვიდო.
-ხო აბა რა, ხელს ხომ შეგიშლის შენი ბინძური ააზრების განხორციელებაში?-ღიმილით გადაჩურჩულა მეგიმ და სახე გაუწითლდა
-ვიცი რაც წარმმოიდგინე სახეზე დაგეტყო და გპირდები შეგისრულებ კიდეც-ყურთან უჩურჩულა და მსუბუქად უკბინა, მის მოკლე კაბას წაეტანა და ხელი შეუცურა, მეგიმ ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია ოხვრა რომ არ ამოყოლოდა და ხმამაღლა არ დაეყვირა.
-ბექა გაჩერდი,-ძლივს ჩურჩულებდა მეგი- ნუ სარგებლობ ნუნუკას საპირფარეშოში ყოფნით თან მაგიდასთან ვსხედვართ
-კარგია ნუნუკა თუ გავიდა მე არც შემიმჩნევია, თუ მაგიდასთან არა გინდა სახლი დაგათვალიერებინო და ყველაზე მნიშვნელოვანიი ჩემი ოთახი გაჩვენო?
-ჯერ არა, მაგრამ სალომე აქ ამოვა, -მეგიმ მოციმციმე ტელეფონი დაანახა, სალოს სურათით, და უამრავი უპასუხო ზარი აჩვენა მეგიმ.
-არა მაგ გოგოს ვიღაც უნდა გავუჩინო ან უნდა გავაცნო თავი რომ დაგანებოს, არა დაგვანებოს.
-ბებო ჩვენთან ერთად რატო არ ჯდება სუფრასთა ?-კითხა მეგიმ ბებო რომ სამზარეულოში მოფუსფუსე დაინახა.
-ალბათ ხელს არ გვიშლის-უთხრა ბექამ, მაგრამ მაინც გასახა ბებოს-ბებო მოდი ჩვენთან რაა
-მოვდივარ ბებო გენაცვალოთ, რაღაცეებს გიმზადებთ წასაღებად.
-კარგი ნუნუკა მალე მოდი.-ბექას არ ქონდა დამთავრებული სიტყვა მის ტელეფონზე ზარი გაისმა და ნომრის დანახვისას ორივეს სახე შეეცვალათ და ჭამას ანებეს თავი.


-არა ხომ ვამბობ ამ გოგოს ვინმე უნდა გავურიგოთქო-სალომეს ნომერი ციმციმებდა ეკრანზე
* ხო სალო-მშვიდად უპასუხა ბექამ
*ბექა, მეგის ვერ ვპოულობ, სიჭინავაც დაეძებს, არ იცი სადაა?-ანარვულებული ხმა ქონდა სალოს, მეგის გარკვევით ესმოდა მისი ხმა.
*ჩემთანაა სალო-ორივენ იგრძნო როგორ ზრუნავდა მეგობარზე, როგორი ძვირფასი იყო მისთვის მეგი- ბებოსთან ვართ და მალე დავბრუნდებით, შენ სად ხარ?
*ბავშვებთან ერთად კაფეში, არანორმალურები ხართ, როგორ იპოვეთ ერთმანეთი მიკვირს-ბრაზი გამორეოდა ხმაში სალოს.- დროზე ჩამოეგდეთ. მაგ ქალბატონს უთხარი ტელეფონთან ერთად მტკვარს გაყევითქო.
*კარგი რა სალო, ჩემთანა- გაეღიმა ბექას და მეგის დაღვრემილ სახეზე ხელი ჩამოუსვა, ტუჩის კუთხეს გაუყვა და გაიღიმეო ანიშნა,- მალე ჩამოვალთ, ვინ ხართ? მოვალთ მანდ იქნებით?
-თაზო, მარი და მაკა, მალე ჩამოხვალთ? მარტო ვარ სახლში და ჩემთან ავდივართ გოგოები, თაზომ მე გაგიყვანთო და გზიდან დაგვირეკე.
-კარგი შეგეხმიანებით- ბექამ ტელეფონი გათიშა, მეგის ტუჩებზე სწრაფად აკოცა და სამზარეულოში მოფუსფუსე ბებოს გასძახა.
-ბებო ჩვენ უნდა წავიდეთ გვეჩქარება გველოდებიან.
-კარგი ბებო, ესენი წაიღე- ბებოს დიდ პარკში ნამზადი ჩაედო,- შიმშილით ნუ მოიკლავ თავს, ამოირბინე ხოლმე და მეც ჩამოვალ მალე.
-ნუ ნერვიულობ ნუნუკა, შენი მანჩო ყოველ დღე მოდის და სადილსაც მიმზადებს და სახლსაც კეთილ სინდისიერად ალაგებს -ბექამ პარკი ჩამოართვა ბებოს და მაინც ჩაიჭყიტა შიგ.- უფ, როგორ მიყვარხარ ნუნკა.
-რა სახელებია ეგ ბექა? ის ქალი არ გადამირიო, დამხმარედ აგიყვანე რომ მშიერი არ მომიკვდე, მანჩოს ნუ ეძახი მანანა ქვია.
-კაი რა ნუნკა, კაი წავედით ჩვენ- შუბლზე აკოცა ბექამ და მეგის ანიშნა წავედითო.
-კარგად ბებო -მივიდა მეგი და მთელი გრძნობით ჩაეხუტა მთელი არსებით. -მადლობა ბე შენ ამ უძვირფასესი საჩუქრისთვის.
-მადლობა შენ ჩემო მშვენიერო, მხოლოდ შენ გინატრებდი მის გვერდით მთელი ცხოვრება.
-მშვენიერო ქალბატონებო, დიდი ბოდიში ამ იდილიას რომ გირღვევთ მაგრამ ამ მშვენიერ ქალბატონს ეჩქარება და თუ არ მივა მალე შეიძლება ტორნადო ამოვარდეს წყნეთში და მარტო ჩვენ სახლში დატრიალდეს.
-მოვდივარ- მეგი კარისაკენ გაეშურა
- მალე მინახულეთ ბებო ისევ, სანამ ჩამოვალ თბილიში აქ მარტო ვარ, იქაც მაგრამ ეს გადარეული ხანდახან მაინც მნახულობს როცა შია მაშინ მაინც. -და სიყვარულით გახედა თვალებ ანთებულ შვილისშვლს.
-კარგი ბებო მალე მეყოლება სახლში.
-ნეტა ბებო ნეტა.
სახლიდან გამოსულებს ხმა არ ამოუღიათ, მეგი ჩუმად დასცქეროდა მის ბეჭედს, ბეექა კი სიამაყეს განიცდიდა, ეამაყებოდა მისი სიყვარული და საყვარელი ბებო, ყველაზე მეტად ბეჭდის ისტორიამ მოხიბლა. როგორ უნდოდა მასაც სიცოცხლის ბოლომდე გაყოლოდა ეს სიყვარული, როგორ უნდოდა მეგისც ასე თბილად და სიყვარულით ესაუბრა მასე, მისი სახელის ხსენებისას მასაც ასევე მონატრებითა და სიყვარულით ანთებოდა თვალები, არა არ უშვებდა იმას რომ მეგის არ უყვარდა უბრალოდ ჯერ დრო ჭირდებოდა რომ მის გულში არსებული ნაკვერცხალი დიდ ცეცხლად ქცეულიყო.
-რაზე ფიქრობ?- ფიქრებიდან მეგის ხმამ გამოიყვანა.
-შენზე- წამით გაუსწორა სერიოული მზერა და ისევ გზას გახედა.
-ჩემზე?- ტუჩის კუთხეში ღიმილი გაეპარა ლიზის.- და რატო?
-ხო შენზე მაცდურო ქალბატონო- გაუღიმა ბექამაც და ტუჩებზე ცალი ხელი გადაუსვა-მომენატრა შენი დაწითლებული ტუჩები და მისი არომატული და გემრიელი გემო.- მაშინვე გააჩერა მანქანა, წამებში გაიხსნა უსაფრთხოების ქამარი და ველურივით ეცა მეგის, ტუჩებიდან ყელს ჩაუყვა, ყელიდან დეკოლტეს, მკერდამდე მივიდა. მეგის ჩუმი კვნესა უფრო ახელებდა და აგიჟებდა, უფრე მეტად აღაგზნებდა. მეგიც აყვა ალერსში ახლა მან შეუცურა ხელები კისერზე, პერაგის ღილებს გახსნა დაუწყო, შიშველ მკერდზე ხელები გადაუსვა კისერში კოცნის ბილიკს გაუყვა. მეგიმ იგრძო როგორ გააკანკალა ბექას, როგორ შეწყვიტა სუნთქვა და როგორ გამოტოვა გულმა რამდენიმე დარტყმა.
-ახლა გაჩერდი თორე აქ ჯარიმას დაგვიწერენ, რაც დიდად არ მანაღვლებს მაგრამ ხელი რომ შემიშალონ შემიძლია პირველივე ადგილზე მოვკლა, ამიტომ ჯობია საღამომდე მოვიცადოთ-ხელები დაუკავა ბექამ, მოწყვეტით აკოცა და პერანგის ღილები შეიკრა.
-ისევ- ტუჩები გაბუსა მეგიმ- დღეს უკვე მეორედ.
-გინდა სახლში წავიდეთ ან სადმე ბნელ ადგილას მე წინააღმდეგი არ ვარ, თუ გინდა უკეთესი შემომთავაზე, შენი მდგომარეობა ჩემთვის უპირველეს ყოვლისა მნიშვნელოვანია და მაგ ტუჩებს თავი დაანებე.- და გამობურცულ ტუჩებე ენა გადაუსვა
-ბექა რას მიკეთებ?- ვნებიანად დაჩურჩულა მეგიმ ტუჩებზე საყელოზე მოქაჩა და მთელი ვნებით დაეკონა ბაგეზე. როცა კოცნას მორჩნენ, უფრო სწორად ჰაერი ჩაისუნთქეს, ბექა სწრაფად დაუბრუნდა მის ადგილს, და მეგის აწეულ კაბას გახედა.
-კიდევ კარგი სახლთან ახლოს ვართ, სახლში მივდივართ, სალოს მიწერე რომ გაგვიანდება, ნუნუკას წნევამ აუწია და სასწრაფოს ელოდები, მე კიდე მთვრალი ვარ და აზრზე არ ვარ, ან რაც გინდა ოღონდ მიწერე რომ უახლოეს ერთი საათი არ გცალია. -ღიმილით გახედა და მანქანა სწრაფად დაძრა ადგილიდან.
ზუსტად სამ წუთში კორპუსის წინ იყვნენ, ბექა სწრაფად გადმოვიდა მანქანიდან, სწრაფად მოუარა და მეგი კი არ გადმოიყვანა ძალით გადმოაფრინა, სწრაფად შეიყვანა პადიეზში, ლიფტი გამოიძახა და მის მოსვლამდე იქვე კედელზე მიახუტა მეგი, ისევ ველურივით დააცხრა ტუჩებზე, ყელზე, მკერდზე, დეკოლტეს ჩაუყა, მეგის გახშრებული სუნთქვა კი ჭკუასა და რეალობის შეგრძნებას უკარგავდა, როგორც იქნა ლიფტი ჩამოვიდა კარი გაიღო, ბექა კი ისევ მეგის მკერდში ჩაემალა ტუჩები.
-ბექა, ლიფტი მოვიდა, -ლივს ამოღერღა მეგიმ.
-რაო გეჩქარება როდის ავალთ?- ღიმილით ახედა მოხრილმა ბექამ, ნელ-ნელა გასწორდა და და ახლა ტუჩებზე დააცხრა.
-გეყოს ავიდეთ, უხერხულია ვინმე გამოვა- ხელის კვრით მოიშორა მეგიმ ბექა
-ამას სახლში განანებ, ჩემ სახლში- ბექამ ჩემ სახლს ხაზი გაუსვა- ორმაგად ამოვიღებ, სალომემ რომ დარეკოს ჩემი ხელით მოვკლავ- სერიოულად გახედა ბექამ, მეგი მიხვდა ახლა ვინმეს რომ შეეშალა მისთვის ხელი ნამდვილად არ დაადგებოდა კარგი დღე.- ტელეფონს ვეღარ ეღირსება და შენთან დარეკვას. ვაფშე გამორთე ტელეფონი ვითომ დაგიჯდა- გაუცინა ბექამ და ახლა ლიფტის კედელზე მიაყუდა მეგი, ის იყო ისევ უნდა ეკოცნა ახლა მეოთხეზე გამოიძახეს ლიფტი და სიბრაზისგან კბილები დაკრიჭა- რაღა ახლა მოუნდათა ამათაც კიდე
-ვატყობ ბედი არ გწყალობს დღეს
-მაინც ვერ გადამირჩები ჩემთან- კბილებში გამოსცრა ბექამ და კაბა გაუსწორა.
ლიფტში შემოსულ მეზობელს ღიმილით მიესალმა და წყნარად დადგა მის უკან ბექა, მალულად აცეცებდა ხელებს მეგისკენ, მან კი მწარედ ამოიკვნესა, მწარედ უჩქმიტა მეგიმ
-რა მოხდა ბექა კარგად ხარ?-მეზობელი უცებ მიბრუნდა მისკენ
-მადლობა ნანული დეიდა, დღეს საშინლად დავიღალე სამსახურში და კუნთები მტკივა.
-ასეც არ შეიძლება შვილო, მთელი დღეა სამსახურში ხარ. შესამჩნევად მოიკელი, ცოლი მოიყვანე შვილო და მოგივლის, ბებიაშენს კი არაფერს არ უჯერებ.
-მალე მოვიყვან გპირდებით- გაუღიმა ბექამ და მალულად გააპარა თვალი მეგისკენ რომელიც დასჯილი ბავშვივით იდგა კუთხეში რომელიც სიცილს ძლივს იკავებდა.
-კარგი შვილო აბა შენ იცი, ბედნიერებას გისურვებ- გაუღიმა ქალმა და ლიფტიდან გავიდა.
კარი ბოლომდე დაკეტილი არ იყო ბექა მეგის მივარდა და საჯდომზე გემრიელად მოსცხო და უჩქმიტა.
-ჩქმეტას გაჩვენებ შენ მე- ირონიული ღიმილი აიკრა სახეზე
-ბექუნი ეგ შენთვის არ შეიძლება ყველა გეუბნება რომ ამ ბოლო დროს საგრძნობლად მოიკელი, შენ დასვენება და კარგი კვება გჭირდება.
-კარგი კვება და დასვენება?- ისევ გაიცინა ბექა- მიდი გადი- და უბიძგა გაჩერებული ლიფტიდან გასულიყო.
ბექას ბინაში პირველად არ მიდიოდა, ადრე როგორც მეგობარი, ძიძა და მომვლელი ისე დადიოდა, როგორც ბექა ეძახდა მას, ახლა კი ყველაფერი შეიცვალა, ახლა სხვა სტატუსი აქვს, მალე ისევ სხვა სტატუსი ექნება. კართან რომ მივიდა, ბექა ჯიბეში გასაღებს ეძებდა, მეგიმ კი ფეხებში სისუსტე იგრძო, და იქვე ცივ კედელს მიეყრდნო. ბექას არ გამოპარვია მისი წამიერი ცვლილებაც კი.
-კარგად ხარ?- თბილად გაუღიმა, მხარზე ხელი ჩამოუსვა, ისევ იგრძნო როგორ გააკანკალა მეგის მისი შეხებისას, მისი უხმო თანხმობა მიიღო, კარს გასაღები მოარგო და წინ მეგი შეატარა.
მისაღებში შესულ ბექას
-ჯანდაბა ჯანდაბა -აღმოხდა და კბილები გააღრჭიალა.
მეგი კი თბილი და სათნო ღიმილით წავიდა მისაღებისკენ.
-რატო მაინც და მაინც დღეს- ბუტბუტება ბექა და თან კარს კეტავდა.
ბინაში შესულებს ბექას კართან ბარგი დახვდა, როგორც ჩანს ბატონი დადიანი მივლინებიდან დაბრუნებულა, მეგილოს შესანიშნავი ურთიერთობა ჰქონდა უფროს დადიანთან, ხშირად მიდიოდა ბექასთან და მაშინ გაიცნო, დროთა განმავლობაში კი მეგობრული ურთიერთობა ჩამოუყალიბდათ, როგორც უფროსი მეგობარი ისე იყო მეგისთვის.
მაგრამ ახლა? ახლა სულ სხვა სტატუსი ექნებოდა და არ იცოდა ამაზე უფროს დადიანს რა რეაქცია ექნებოდა. მეგი მისაღებ ოთახში დაელოდა ბექას, გული აჩქარებული ქონდა, ხელი ნერვიულობისგან დაეცვარა, სანაძლეოს დადებდა რომ ახლა სახეზე ფერი არ ედო და ტუჩებიც გალურჯებოდა, როგორ შეიძლება ადამიანის ასე უცებ ცვალეებადობა? თუ არ ხვდება მომავალ ,,სადედამთილოს ან სამამამთილოს“.
-მეგი რა გჭირს?-ბექას კარი დაეკეტა და მეგის გაფითრებულ სახეს გაეშეშებინა ერთ ადგილას, გონზე წამში მოვიდა-მეგი რა მოხდა? მითხარი ნუ მაშინებ, რა ფერი გადევს?
-აქ მამაშენია- ხმის კანკალით უპასუხა ბექამ.
-ვიცი მერე რა?
-
-რა იყო მამაჩემის როდის აქეთ ...-ბექამ ვერ დაამთავრა წინადადება მისაღებში ზრდასრული ბექა შემოვიდა, საფეთქლებთან შერეული ჭაღარით.
-აი ნახე ვინ მოსულან- ღიმილით მივიდა წყვილთან- ბავშვებო როდის მოხვედით? კარის ხმა არ გამიგია.- ჯერ მეგი მოიკითხა თბილად ჩაეხუტა, ბექას კი როგორც კარგ ძმაკაცს ისე მოეხვია, მაგრამ ისევ მალე მიუბრუნდა მეგის
-რა მოხდა კარგად ხარ? რატომ ხარ გაფითრებული?
-კი მადლობა კარგად ვარ,
-მიდი დივანზე ჩამოჯექი- ხელი შეაშველა და გაფითრებული მეგი დივანზე დასვა, ბექა კი სამზარეულოშიი გაიქცა წყლის მოსატანად- ბექა რამე თბილი მოსაცმელი მოუტანე სულ მთლად გაყინულია- წყლის ჭიქა ჩამოართვა და მეგის მიაწოდა- მიდი მოსვი
მეგიმ ხელის კანკალით გამოართვა წყალი და ცოტა მოსვა, ბექამ ზურგიდან მოაფარა მისი თბილი მოსაცმელი და შიშველ მკლავზე ნაზად დაუსვა ხელი.
-მადლობა- უთხრა და წყლის ჭიქა მიაწოდა.- მეგი ბექას სამოსში გამოეხვია, სამი ზომით დიდი მოსაცმელი, რომელსაც ბექას სურნელი ქონდა და კიდევ სუნამოსი, ახლად დასხმული სუნამოსი რომელის მეგიმ აჩუქა დაბადების დღეზე. ცხვირი მოსაცმელს გაუხახუნა და ბექას სურნელი შეუმჩნევლად შეისუნთქა, ტუჩის კუთხე ჩატეხა და ბაგე ღიმილმა გაუპო, ბექას სურნელი ძალას მატებდა.
-ისევ სწრაფად დადის ხომ?- ღიმილით იკითხა უფროსმა დადიანმა და თბილი თვალებით გახედა მეგის.
-მე სწრაფად არ დავდივარ- ბრაზიანად თქვა ბექამ
-და სწრაფად რომ არ დადიხარ მაგიტომ არის მეგი გაფითრებული ხომ?
-ისე ასე მალე რატომ დაბრუნდი- პასუხს თავი აარიდა ბექამ და თვალებში ჩახედა მამას.
-შენი ამბავი რომ არ ვიცოდე ვიფიქრებდი ჩემი დანახვა არ უნდათქო და პირდაპირ ამოულაგებელი ბარგით გადავიდოდი.
-კარგია რომ არ ამოალაგე, -ღიმილით გახედა ბექამ
-ოჰოო, -ასევე მაცდური ღიმილით გახედა მამამაც- რამე ხდება?
-კი- პირდაპირ აჯახა ბექამ.
-და მე არ უნდა ვიცოდე?
-გაიგებ მალე- ღიმილით გადახედა ჯერ მამას მერე კი აცახცახებულ მეგის
-ძალიან მალე, თუნდაც ახლა, მაგრამ ახლა მეგი სალომესთან თუ არ ავიყვანე ყვირილით მოვარდება აქ, და სულაც არ მოერიდება იმის რომ შენ თორმეტი საათი იფრინე.
-და საიდან ამდენი ინფორმაცია ჩემი ფრენის გრაფიკზე?-ნეტა იცოდეთ როგორ გაახარა უფროსი დადიანი შვილის სიტყვებმა.
-დაგავიწყდა ვისი შვილი ვარ? თუ მამამ ყველაფერი იცის შვილზე რატომ არ უნდა იცოდეს შვილმა მამაზე?
-ბატონო ალექსანდრე მე წავალ ხო? -მეგი ფრთხილად წამოდგა ფეხზე, ისევ ნერვიულობდა
-კარგი რა მეგი, რამდენჯერ გითხარი, რა ბატონო ალექსანდრე ან ბიძია, სანდრო დამიძახე რა- თხოვნით გახედა ალექსანდრემ
-ან ჩვენებურად ალეკო- ახარხარდა ბექა, როცა მამის ბრაზიანი თვალები დაინახა- კარგი რა სანდრო რა მოხდება ალეკო რომ დაგიძახოთ?
-ჯერ ერთი სანდრო არა მამა- სერიოზულად დაიწყო ალექსანდრემ- და არავითარი ალეკო- მე კი ღიმილით დაამატა -მოვკლავ ნოდარას ეს რა სახელი მოაფიქრდა მაგ ცალტვინას.
ნოდარი ბავშვობის მეგობარი, ბაღელი, სკოლელი, უნივერსიტეტის ძმაკაცი, მეჯვარე და ახლა უკვე ბიზნეს პარტნიორიც კი, ბავშვობაში დაურქმევია ალეკო, ყველა ალექს და სანდროს რომ ეძახდა მხოლოდ ნოდარი ეძახდა ალეკოს და დღემდე ესე მოდიან სიყრმის მეგობრები. ნოდარს ჭამა უყვარდა, სანდრო კი ვითომ დაძალები -ჭამე ნოდარი ჭამეო
-კარგი წადით და ბავშვები მომიკითხე
-ვინ თქვა რომ მამაჩემი გაიზარდა, როგორც ბებია ამბობს ხოლმე მე უფრო სერიოზული ვარ ვიდრე მამაჩემი. -კართან მისულს გადაუჩურჩულა ბექამ მეგის
-გავიგონეე- მისაღებიდან გამოსძახათ სანდრომ -და თუ ადრე დაიშალეთ აქ ამოდით, რაღაცეები ჩამოგიტანეთ ყველას, პატიკო არ დაგავიწყდეს.
-კარგი მამა, წავედით- და კარი გამოიხურა ბექამ- ახლა მაინც მოეშვი გარეთ ვართ და ჩემს გარდა არავინ არის.
მეგიმ ჩაბნელებულ სადარბაზოს მოავლო თვალი რომელსაც მხოლოდ ბექას ტელეფონი ანათებდა ნელა გამოართვა, ცალი ხელი ჩაჭიდა ტელეფონი გამორთო და ბექას მოსაცმელის ჯიბეში ჩაიდო, უამისოდაც მშვენივრად ვხედავთ,-ორივე ხელი ყელზე შემოხვია და ტუჩებში ეძგერა, კოცნა იყო რაღაააც სასწაული. შეუდარებელი, ჯერ არ განცდილი, კოცნა ყველაფრის მთქმელი და ამავ დროულად უტყვი.
-ეს რა იყო-ბექამ ტუჩებზე დაჩურჩულა ისევ აკოცა ნაზად, მთელი ტანით აიკრა, შუბლი შუბლზე მიადო და ამ ბნელში მეგის თვალებში აცეკვებული ჭინკები დაინახა-ეს რა იყო?- ისევ გაიმერა.
-უბრალოდ კოცნა მინდოდა-მეგიმაც დაჩურჩულა და ისევ აკოცა.
-როდის აქეთია შენ ესეთ ადგილებში მიწვევ საკოცნელად? და თან ისე მკოცნი რომ მადებილებ, პასუხიც კი ვერ გაგეცი კოცნისას, რომ კოცნიან კოცნით უნდა უპასუხო შენ კიდე ისეთი ჩამიტარე რომ არ გიცნობდე მეგონებოდა რომ კოცნის საერთაშორისო ექსპერტი ხარ-ბოლო წინადადება ღიმილით დაასრულა.
-შენი მოსაცმელი ცუდ ზეგავლენას ახდენს ჩემზე და ჯობია აღარ ჩავიცვა თორე რა იცი რა მომინდება კიდე-და ისევ მიწვდა ტუჩებზე.
-პრობლემა არ მაქვს ჩემს შარვალსა და მაისურში გამოეწყო
-ჰმ, შენი შარვალი? კარგი იდეაა მომწონს, მმმ-
-მეგილო რა ბინძური აზრები მოგდის? ეს ახალგაზრდა პატიოსანი გოგო როგორ გაფუჭდი?-ღიმილით კითხა ბექამ
-მაგ ბინძურ აზრებს სახლში გაგიზიარებ და ყველას შენზე გამოვცდი და მგონი იცი რაც ახდენ ჩემზე ცუდ ზეგავლენას და ისიც იცი ვინც გამაფუჭა-ისევ ველურივით ეცა მეგი ბექას ტუჩებს, კოცნას რომ მორჩა კვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია, ჯერ უკბინა აკოცა და ნაზად გადაუსვა ენის წვერი
-მეგი ესე მეორედ ქუჩაში არ მაკოცო თორე ჩემ თავზე პასუხს არ ვაგებ-ვნება არეულმა კბილებში გამოსცრა.
-კარგი, შევეცდები, -უჩებზე აკოცა მეგიმ, ხელები ნელა ჩამოიღო მისი მხრებიდან და სხეულს ჩამოაყოლა, ბექას სხეულის რეაქცია სიგიჟემდე სიამოვნებდა, აგიჟებდა ის ფაქტი რომ მხოლოდ ბექას არ შეეძლო მისი წყობილებიდან გამოყვანა, ის ფაქტი რომ ბექა მის შეხებაზე ათას ნაწილად იშლებოდა ბევრ ბინძურ აზრს ბადებდა მის გონებაში, რას სასიამოვნო იმპულსებს გზავნიდა მის თითოეულ ორგანოში.
-კარგი წამო-მეგიმ ჯიბიდან ბექას ტელეფონი ამოიღო და ლიფტის ღილაკს თითი მიაჭირა.
-მიდი შედი-უთხრა ბექამ და საჯდომზე ხელის მირტყმით მსუბუქად უბიძგა.

-მე შენი სახე არ მომწონს, ამ ბოლო დროს საკმაოდ ფერმკრთალი ხარ-მანქანაში მჯდომს გადახედა მეგის.
-კარგი რა ბექა, მამაშენი რომ დავინახე სირცხვილისგან კინაღამ მოვკვდი ადგილზე, მერე ისეთი თვალებით გვიყურებდა და ისე შემომხედაა რამდენიმე დღის წინ მომხდარი ამბავი ზედ შუბლზე მეწერა მეგონა-სევდიანად გაუღიმა მეგიმ.
-კარგი რა რას ამბობ, თითქოს მამაჩემს არ იცნობდე, -ღიმილით გახედა, ცალი ხელით დაიჭირა საჭე და მეორე ხელი კი გოგონას მოცახცახე ხელებისკენ წაიღო, ერთი აიღო და ედ ხელის გულზე აკოცა, მეგის შვების ოხვრა აღმოხდა, ყველაფერი ერთბაშად დაავიწყდა და მოეშვა ბექას ცხელი ტუჩების შეხება რომ იგრძნო-იცოდე ეგეთი აზრები თაავში აზრადაც კი არ გაიფრინო, უეჭველი ნუნუკა ეტყოდა რამეს, ის დაურეკავდა და ალეკო ასე აცუნდრუკებული მაგიტომ იყო, ელოდა როდის ვეტყოდი მე, ხომ ხედავ თავად არც კი მკითხა რამე.
-ხო, ეგ მეც შევამნიე მოლოდინის თვალებით დაგვყურებდა ორივეს, ელოდა რომ რაღაცას ვეტყოდით.
-ცუდად რატომ გახდი? თავბრუ რატომ დაგეხვა? ფერი რატომ დაკარგე? სუნთქვა რატომ შეგეკრა.
-ვაიმე ბექა-ისტერიკული სიცილი აუვარდა მეგის-ცალკე მაინც შემეკითხე ან ამოისუნთქე მაინც.
-მიპასუხე, იქნებ შენ ჰა..?-და მისი მუცლისკენ გააპარა თვალი
ამჯერად მეგი ლამის გადაბჟირდა, ბექას დაქაჩულ თვალებე უარესად ხდებოდა, ბოლოს რამდენიმე წუთის შემდეგ როგორც იქნა დაწყნარდა და ბექას გახედა.
-მეგი მე გკითხე
-რა მკითხე?
-უფრო სწორად მიგანიშნე-შეუსწორა ბექამ
-რა? ის რომ ორსულად შეიძლება ვიყო?-და ისევ სიცილი აუვარდა
-მეგითქო-სახე დაასარიოზულა ბექამ
-კაგი რა ბექა?-მეგიმაც უცებ აიკრა სერიოზული სახე-რა ორსულად, რამდენიმე დღის უკან გვქონდა სე...სი და მის შემდეგ თავს ვიცავთ, პირველივეს რომ რამე ყოფილიყო ჯერ მაინც არ მექნება სიმპტპმები, ეს გეშლება ამხელა კაცს.
-როცა ამბავი შენ გეხება, არაფერი არ ვიცი ანუ?
-ანუ ის რომ ბექა არ შეიძლება რომ ორსულად ვიყო თან ასე მალე.
-აბა სიმპტომები?
-გადაღლილობის ბრალია, ნერვიული სტრესის და რა ვიცი კიდევ რის.
-ანუ შანსი არაა?-მთელი გულის ტკივილით და და ოხვრა ამოაყოლა თან ბექამ.
-არა-წერტილი დაუსვა მეგიმ, ხელი ნაზად ჩამოუსვა სახეზე და ფანჯარაში გაიხედა.
ბარში მისულებს გაცეცხლებული სალომე დახვდათ.
-მეგი შენ,-ვეღარ დაამთავრა სათქმელი ბექამ მეგის ტანს ხელი რომ აუსვა და ნაზად უჩურჩულა ყურში რაღაც და ბიჭებისკენ წავიდა მისასალმებლად-მგონი რაღაცეები უნდა მითხრა ხოომ?
-მე კარგად საალ, შენ-გაუცინა მეგიმ და რამდენიმე დღის უნახავი დაქალი გულში ჩაიკრა, მანაც უცებ მოხვია ხელები და როგორც ჩვეოდა ყელში აკოცა და მაშინვე უკან გადადგა ნაბიჯი.
-მოიცა შენ რა უკვე ბექას სუნამოებსაც ხმარობ-ყველამ იცოდა სალომეს შეუდარებელი ყნოსვის ამბავი, სამეგობრო მონადირე დაგეშილ ძაღლს ეძახდა.
-არა რა მისი სუნამო, მოსაცმელი მომაფარა და მისი სურნელია, ნუ მოიფიქრებ რა რაღაცეებს -და მეგობარს თვალი აარიდა.
-ყოველთვის ვხვდები რომ რაღაც რიგზე ვერ არის, ან არ არის, ყოველთვის ვხვდები როდესაც რაღაც გჭირს- და თვალებში ჩახედა მეგის
-კი სალო გეთანხმები რაღაც ჭირს, ნუ ბოლომდე არა მაგრამ დიდ სიხარულს მომანიჭბს რომ გაუჭირდება,-ზურგს უკან მოესმა სალოს ბექას ხმა და წამში ამოუდგა გვერდით მეგის, გააზრებაც კი არ აცადა სალომეს რა უთხრა, ხელმკლავი გამოდო, მეგის ანიშნა გამოგვყევიო და მაგიდასთან მივიდნენ.
მეგი დიდი სიყარულით მოიკითხეს მეგობრებმა, პაატა რაღაც სხვანაირად უყურებდა, თბილი მოციმციმე თვალებით , მეგიმ მის გვერდით მდგომ ბექას ტელეფონი უცებ ამოაცა, რომელიც სასმელის მოსატანად მიდიოდა, ტუჩებით ანიშნა ,,მჭირდებაო“ და ისევ ჩაება ბავშვებთან საუბარში.
-დღეს ჩემთან მობრძანდები და ყველაფერს დაყაჭავ სანამ უსაფუძვლო ეჭვები შემიტანია შენს პატიოსნებაში-ღიმილით გახედა სალომ მეგის და ყურთან უჩურჩულა.
-შენ ამ ბოლო დროს რაღაც ხო ჰა...-ორაზროვად გაუღიმა მეგიმ
-ეგ საღამოს, რა საღამოს ღამე ჩემთან რჩები ხვალ კვირაა, ყოველგვარი წინააღმდეგობების გარეშე-თვალები დაუქაჩა სალომ და თაზოს მალულად თავი დაუქნია.
-მეჩვენება თუ თქვენ მანდ ცალკე ერთობით? ან რა გაქვთ ამდენი საჭორაო?-თაზო გოგოებთან მივიდა და მეგის თავზე აკოცა. მეგიმ ბექასკენ გააპარა თვალი და შესამჩნევი ცვალებადობა დაინახა მის სახეზე, მეგიმ თვალი აარიდა და მოცინარ სალოს გახედა, რამდენიმე წამში ტელეფონი განათდა და შეტყობინება მოუვიდა.
,,Sheni megobari romaa, eg imas ar nishnavs rom sheuzlia rodesac unda movides da gakocos“-მეგის მესიჯის კითხვისას სახეზე ღიმილმა გადაურბინა.
,,chemi shetyobineba sheni sasacilo araa, da mag borotuli gimilistvis daisjebi”-ახლა მეორე შეტყობინება მოუვიდა სანამ პასუხზე ფიქრობდა.
,,kidev kargi daaayole rom ici megobaria da siamovnebit agixsni yvelafers da davelodebi damsjelobit periods.”
-არ მითხრა ახლა რომ ბექას მიწერე თორე თავში ჩაგარტყამ რაღაცას მართლა.-როდესაც ტელეფონი დადო მეგის სალომ შეუღრინა ბექამ თვალ-მოუშორებლად.-რომელიც ღიმილით კითხულობდა ბართან მჯდომი და არ ჩქარობდა მაგიდასთან მისვლას.
-მოგვიანებით მოგიყვები ყველაფერს-მეგიმ გაუღიმა და ბავშვებს ანიშნა მაგიდასთან მოგროვდითო.
ყველა კარგად გაერთო, თოზომ და ბექამ ისე უცებ გაუგეს ერთმანეთს ვინმეს დიდი ხნის მეგობრები ეგონებოდათ, მეგიმ ამ ყველაფერს ფხიელი თვალით ვერ ვვუყურებო და უხმოდ გამოცალა ორი ჭიქა, განგებ არ იმჩნევდა ბექას დაქაჩულ თვალებს, რომელიც ანიშნებდა თვალებით, ,,მეტი აღარ გინდაო“ მაგრამ ყველა საკმაოდ გამოთვრა, ვის ახსოვდა თაზოს დაპირება და სალოსთან სახლში ქეიფის გაგრძელება.
-სანდრო ჩამოვიდა და ჩემთან ამოდით თუ გინდათო-ბექას წამოცდა, თუ განგებ თქვა, მერე ღიმილით დააყოლა-ყველასთვის საჩუქარი მაქვსო.
-ვაუ საჩუქრეებიიი-გადაიკისკისა სალომ და არყის ჭიქა აიღო-საჩუქრებს და სანდრო ძიას გაუმარჯოს.
ბექამ რაც მეგი გაიცნო სალოც მაშინ გაიცნო, მაგრამ მეგისთან თავიდანვე სხვა დამოკიდებულება ქონდა აი სალო კი მისი ჯიგარი დაიკო იყო, ხანდახან საქმეს უფუშავდა თორე .... ისე ძაან მაგრად უყვარდა, ამიტომ იყო რომ მისი ოჯახი სალოსაც კარგად იცნობდა და მეგობრობდნენ კიდეც.
-გაუმარჯოს-ერთად ატყდა ყიჟინა.
-წავიდეთ და ვნახოთ სანდრო-ფეხე ძლივს წამოდგა პატა
-წავიდეთ- აყვა ნინიც
-მოიცა ნინი-ღიმილით და თვალებ მოჭუტულმა გახედა მეგიმ, თვალებზე ხელი მოისვა ხომ არ მეჩვენებაო-შენ ხარ და არ მეჩვენები?
-არა მეგილო მე ვარ და ყურადღება არც კი მომაქციე რომ მოვედი
-მოდი ამ ჭიქით-დივანე ,,კარგად“ გასწორდა მეგი-ნინის გაუმარჯოს რომელიც არ დამინახავს როდის მოვიდა იმის მიუხედავად რომ ერთ მაგიდასთან ვსხედვართ.
ყველამ ღიმილით დალია ნინის სადღეგრძელო, მეგი ღიმილიანი სახით არ იმჩნევდა მის წინ ძარღვებ დაბერილი და ბექას ირონიული სახის მიმიკებს, ბექაც მიხვდა მეცხრე მესიჯე რომ მესიჯების წერას არი აღარ ჰქონდა, რადგან მეგიმ ტელეფონი ჩანთაში ჩააგდო და ხმაც გამოურთო.
ექვსნი ერთ მაგიდასთან სენსაცია იყო, რომ თითქმის ვეღარ ხედავდნენ ერთანეთს, სალომეს ცეკვის თავიც კი აღარ ჰქონდა ისეთი მთვრალები იყვნენ.
ბექა კი შედარებით ცოტას სვამდა, თვალებ ჭინკებ ათამაშებული უყურებდა სასმელისგან გათამამებული მეგის საქციელს, რეპლიკებს, ბექას მისი შმხედვარე ღიმილი არ შორდებოდა სახიდან.
-ანუ მივდივართ ხომ?-ფეხზე წამოდგა ბექა და სამეგობროს გადახედა, მეგიმ მის ხელში მანქანის გასაღები რომ დაინახა, წამში აინთო განგაშის სიგნალი, იმ წამს გამოფხილდა და სწრაფად წამოდგა ფეხზე.
-ბექა ტაქსით წავალთ ყველანი-ჩამქრალი თვალებით გახედა ბექას
-რატო მე ბევრი არ დამილევია, თან ჩემთან მივდივართ ყველა და ხვალ დავარიგებ ბავშვებს
-გთხოვ რა-ცრემლ მორეულმა გახედა ბექას და ხელი გაუწოდა გასაღები მომეციო, მანაც უხმოდ გაუწოდა, ხელში ჩაუდო და ნაზად გადაუსვა თითები ისევ ნაცნობი ჟრუანტელი იგრნო, სანამ ვინმე რამეს შეამჩნევდა მანამ გამოსწია ხელი მეგიმ და ჩანთაში ჩაიდო გასაღები, ბექას კი ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა.
ბარიდან მალე გამოლაგდენ, ერთმანეთს ეკიდებოდნენ.
-მე მეგი უნდა წავიყვანოო სალომ და მეგის მხრებე ჩამოეკიდა, ამ ყველაფერს ბექა ჩუმი მუქარით შეხვდა და მან პატა ,,გამოიტანა“ ბარიდან, ნინის კი თაზო მოქონდა. სასაცილო შესახედავები იყვნენ, სამი წუთიც კი არ უცდიათ ტაქსი მოვიდა, წინ თაზო ჩასვეს მისი გაბარიტებიდან გამომდინარე, ბექამ მეგი მოისვა გვერდით მერე სალო, პატა და ბოლოს ნინი. ძლივს ჩაეტიენ, ბექა მალულად დააცოცებდა მეგის სხეულზე თითებს და შუმჩნევლად კოცნიდა. რის გამო მუჯლუგუნს ან ჩქმეტას ღებულობდა.
-დღევანდელი დღისთვის სასტიკად დაისჯები-ყურის ნიჟარაში უჩურჩულა ბექამ და სველი კოცნის კვალი დაუტოვა.
-სულ მოუთქმელად დაველოდები მაგ წუთებს- ახლა მეგიმ დაჩურჩულა, მხარზე თავი ჩამოადო თითქოს ეძინებოდა, მან კი ტუჩებით თარეში განაგრძო იქ, წელზე ბექას დაჭიმული ხელი იგრძლო მკერდთან კი შეკავებ-გახშირებული სუნთქვა.
-თავ-გზას მიბნევ მეგი-უთხრა და ზურგზე ააყოლა ხელი
-კარგი გავჩერდები ახლა მერე შემახსენე სად ვჩერდდები, თავიდან დაწყება აღარ მინდა ბოლომდე ვეღარ მივდივარ მერე, არ მაცლიან
-აუცილებლად შეგახსენებ-უთხრა ბექამ და წელზე მჭიდროს შემოხვია ხელი, მეგიმ კი მანქანაში მსხდომთ გადახედათ რამე ხომ არ შეამჩნიესო.
ყველა თავის სტიქიაში იყო, სალოს პატას მხარე მოეკალათა, ნინი მძღოლის სკამს ჩახუტებოდა უკნიდან და სავარაუდოდ უკვე ფშვინავდა.
-მოვედით-იდილია უცნობმა და ბოხმა ხმამ დაურღვიათ. ყველა უცებ გამოფხიზლდა, მანქანიდან გადმოლაგდენ, ახლა სამ-სამად ავიდნენ, მეგის და ბექას პაატა მოყავდათ, სალოს და ნინის თაზო, სალო საკმაოდ მხნედ გრძნობდა თავს, ათ წუთიანი წაძინების შემდეგ, რომელიც ბურდღუნით ლანძღავდა თაზოს.
-რა ჯანდაბამ გაგასუქა ამხელა კაცი, ან რას იყრი პირში ამდენსო.
ძლივს აიარეს ის ცხრა საფეხური და ლიფტთან მილაგდნენ და სასწაული როგორც იქნა ცხოვრებაშ ლიფტი დახვდათ და ლოდინი არ მოუწიათ, ბექამ სასწრაფოდ მოიძია ხურდა, ყუთში ჩააგდო და სასურველ ღილაკს თითი დააჭირა. საწაულად მალე ავიდა სასურველ სართულზე, მალე გამოლაგდენ და კართან მიეწყვნენ. ცოტა მოფხიზლებულმა პატამ ბექას ანიშნა გასაღები შინახეო და გაბმულად მიაჭირა ხელი ზარის ღილაკს. ხუთ წამშ კი კართან შრიალი გაისმა და კარიც გაიღო, ყველამ ერთად შეთქმულებივით დაიძახა
-სიურპრიზი-და ხარხარი ატეხეს.
-შემოდით-ღიმილით გახედა სანდრომ და კარს მოშორდა.

ამბობენ სიყვარულს დიდი ძალა აქვსო, როცა გიყვარს ირგვლივ ყვეა და ყველაფერი ქრება, მხოლოდ მას ხედავ და მის მოციმციმე თვალებსო, ალბათ იმიტომ ამბობენ ,,სიყვარული ბრმააო“ გიყვარდება ერთხელ და სამუდამოდ. ზოგჯერ უბრალო გატაცება ის დიდი სიყვარული გვგონია, წამში ოცნების კოშკებს ვაგებთ, მაღლა ცაში ავფრინდებით მაგრამ მერე ყველაფერი თავზე გვექცევა, წამში ვნადგურდებით, ვივიწყებთ ყველას და ყველაფერს, იმ სხვას ვაბრალებთ, მაგრამ იქნებ ჩვენი ბრალია?!
სიყვარული ხომ რჩეულთა ხვედრია, ბედნიერი ყველა ის ადამიანი ვისაც ეს გრძნობა ეწვევა, გამოცდის, სასწაულია იმ ერთადერთის პოვნა, სასწაულია მის თვალებში შენი სახის ხილვა, შენც ხომ სასწაული ხარ მისთვის, ისიც ხომ ხედავს შენს თვალებში არეკლილ მის სახეს, Tvalebs lapraki SeuZliaT, SeuZliaT bednierebisgan iyviron, itiron , თვალებით შეიძლება მოაჯადოვო ჭკუიდან გადაიყვანო, აატირო, სიტყვებით შეგიძლია მოატყუო, თვალებით ამას ვერ გააკეთებ, მზერისგან შეიძლება დაიწვა, თვალები არ ტყუიან.. სასწაულია ერთად აძგერებული ორი გული, ყველაზე სასწაული იცით რა არის? ამ ორი სასწაულის სიყვარულის ნაყოფის გულის ძგერა, სასწაულია ყოველი დღე როცა მას შენი საყვარელი ადამიანებით იწყებ, სასწაული ყოველი დილა და ყოველი საღამოა, ბედნიერი ხარ და ბედნიერებასაც კი შურს შენი, მერე რა რომ ცხოვრება გაკვეთილებს გასწავლის, ეს ხომ ის შემთხვევაა შენი სასწაულები უფრო რომ უნდა შეგიყვარდეს, უფრო უნდა დააფასო და ყველაზე მეტად რომ უნდა გაუფრთხილდე.
სასწაულია, ეს სიყვარული, ადამიანებს რას გვიშვება, გვაბედნიერებს, თავ-გზას გვავიწყებს და მერე... მერე კი გამოცდებს გვიწყობს... როდესაც გიყვარს, იქ მწარე ეჭვი გამოიჩენს თავს, ეჭვიანობაა, ეს მატყუარა გრძნობაა, შენ არ ეჭვიანობ, შენ გეშიანია მისი დაკარგვის, მაგრამ ნუ გეშინია, ეს უაზრობაა. იმიტომ, რომ თუ არ არის საბაბი, მაშინ ეჭვიანობას აზრი არ აქვს და თუ საბაბი გაქვს, უკვე აზრი აღარ აქვს იეჭვიანო. ამ გრძნობას ნუ მისცემთ თქვენს გულში ჩაბუდების უფლებას, ყველაფერი გააკეთეთ ბედნიერებისთვის, მან თქვენ გიპოვათ და უფლება არ მისცეთ რომ ის თქვენიდან წავიდეს და ნუ გგონიათ რო ყველაზე ეჭვიანებს, ყველაზე დიდი სიყვარული შეგვიძლიათო, არსებობენ ადამიანები რომელთა ღმერთამდე სიყვარული შეულიათ.
სიყვარული, ბედნიერება, მეგობრობა, ერთგულება, ეჭვიანობაც კი ღვთისგან მოვლენილი სასწაულებია რომელნიც ყველა ადამიანმა უნდა განიცადოს. დილა ბედნიერმა და ღიმილიანმა დაიწყე, ეს წარმატების საწინდარია.
........
დილა ადრიან მეგი ვიღაცის ყრუ კივილმა გააღვიძა, კივილი ლამაზი ნათქვამია, უფრო ბღავილი იყო.
-გადადი ჩემიდან, შენ ფეხს ჩემ ზურგზე რა ჯანდაბა უნდა-აშკარად სალოს ხმა იყო, გონება დაძაბა და არაფერი არ ახსოვდა, ზანტად გაახილა თვალები, სალოს ყვირილს ვიღაცის ჩუმი ბურდღუნი რომ მოყვა, წელზე თბილ ხეებს უკვე მიჩვეული იყო და ყელში თანაბარ სუნთქვას, თავი წამოყო და ბექას ბავშვურ სახეს დააცქერდა.
გონებამ წამში ჩართო განგაშის ზარები როდესაც თავისი ოთახის ნაცვლად ბექას ოთახი ამოიცნო, აქ მხოლოდ ერთხელ იყო და მინიატურული გიტარის კოლექციებმა მიიქცია ყურადღება, ეს დღემდე ჩარჩა და ახლა თაროსკენ გააპარა მზერა.
,,რა დროს გიტარებია, გირჩევ ერთი ადგილი აწიო და გაარკვიო აქ რა ხდება“-ჩასძახა ალტერ ეგომ
-ვაიმე-წამოიყვირა მეგიმ და წამში განთავისუფლდა ბექას მარწუხებისგან, ესე უცებ როგორ წამოდგა თავად გაუკვირდა მაგრამ თავი ისე საშინლად ეტკინა ლამის ძირს გაიშოტა, თვალები დახუჭა და რამდენჯერმე მშვიდად ჩაისუნთქა ამოისუნთქა. გონებამ წითელი შუქურა აუნთო და ,,გამოფხიზლდიო“ ჩასძახოდა.
-ვაიმე რამხელა ხარ, გადაეგდე ჩემიდან რაა, უნდა ავდგე-ისევ სალომეს ხმა ისმოდა სავარაუდოდ მისაღებიდაან.
-სად გადავეგდო, შენ მჭყლინტავ, რამ სიმძიმე ხარ-პატას მოგუდული ხმა იყო
-მე ვარ კიდე მძიმე, ჩემხელა ცალი ფეხი გაქვს
მეგიმ იფიქრა სანამ ერთმანეთს დახოცავდნენ გავალ და გავაშველებო და ისევ ცდილობდა წუხანდელი ამბების გახსენებას, მხოლოდ ის გაახსენდა რომ სანდროს სანახავად ამოცვივდნენ, მერე სანდრომ სასმელები გამოალაგა, სვამდნენ და ბევრს იცინოდნენ, მერე ბექამ რაღაც თქვა და დიდი აჟოტაჟი გამოიწვია, მერე ...
-გადაეგდე გვერდით ნუ მიწვები გაიგეე-ისევ გააწყვეტინა სალოს კივილმა ფიქრი კედელზე მიყუდებულ მეგის.
-ორივეს მოვკლავ-ჩუმად დაიჩურჩულა, უშფოთველად მზინარე ბექას გადახედა და მერე საფეთქლებზეე მიიჭირა ხელები.
-ღმერთო რა მჭირს?- დაიჩურჩულა, კარი ფრთხილად გააღო და სამზარეულოსკენ აიღო გეზი.
-აი ზუსტად შენ გეძებდი,- არეული სახით იდგა მის წინ სალომე, რომელის სამზარეულოს კედელზე მიყრდნობოდა და ხელში ფურცელი ეჭირა,-ეს რას ნიშნავს?
-მოიცა ჯერ არ მითხრა-შეაწყვეტინა მეგიმ, წყალი გამოიღო, ყინულები ჩაყარა, ისედაც ყივნიან წყალში, ჯერ შუბლზე მიიდო, წყალი სულ მოუთქმელად დალია და სალომეს ანიშნა დაიწყეო
-მაშ ასე პირდაპირ საქმეზე გადავიდეთ-დაიწყო სალომ და ფურცელი გაშალა.
,,ძვირფასო რძალო და შვილო, როგორ მიხარი თქვენი ამბავი არ იცით, ბედნიერებას გისურვებთ, ამდენ ხანს როგორ მალავდით ამ ამბავს? რძალუკა შენი დაპირება მახსოვს სახლიდან არ გაგდების თაობაზე და მიხარია რომ ისევ ძალაშია, კიდევ კარგი ბექა ასეთი ცოლი რომ გეყოლება გვერდით თორე საკუთარ მამას დაუკითხავად გააგდებდი გარეთ. სალო და პატა, ჩემ მოსვლამდე ჯვარი არ დაიწეროთ მეც დამელოდეთ, ამ დილით ექვსე მიდიოდით ჯვრის დასაწერად და არ გაგიშვით მაპატიეთ, ხო თაზო და ნინი უკვე კვარიათში არიან და მომავალზე ზრუნავენ. მე სამსახურში წავედი და იმედია ჩემ მოსვლამდე რამე სიჭკვიანეს არ ჩაიდენთ, მეც დამელოდეთ.“
თქვენი ცანცანა ალექსი (სანდრო) ძია.. 

ახლა სამზარეულოში რომ შეგეხედათ, ორი ფიტული დაგხვდებოდათ, სალო და მეგი, გაფითრებულ- გაშტერებულ- გაოგნებულ- გაოცებულ- შეშინებულ- გაშეშებულები.
მათ უკან კი თმააბურზგნულ, სახე დამანჭლი გაღიმებული ბიჭები იდგნენ და მალულად დააჯახეს მუჭები ერთმანეთს,
-საღოლ ალექს რა -უჩურჩულა პატამ ბექას-კარგი ნამუშევარი აქვს
-უკეთესიც შეიძლებოდა-მეგიზე თვალმოუშორებლად უთხრა ბექამ
-ნახე ამათ უკეთესი რას დამართებდა
-სასწრაფო დაგვჭირდებოდა.
-ეს მართალია რაც აქ წერია?-შეუტია მეგიმ
-მე რავიცი, რაღაცას იტყუებიან, მე არაფერი ვიცი, მითუმეტეს არც პატას უთქვამს რამე-მერე ღიმილით დაამატა -დილა მშვიდად დავიწყეთ ისე ხოომ?
-ბექააააააა-ბოლო ხმაზე დაიყვირაა მეგიმ-მერე კი უცებ წაიშინა ხელები თავზე, სალოს კი ნაბეღლავის ბოთლი მიედო შუბლზე.
-რა გაღრიალებს მეგი? და არ გინდა ამიხსნა რა რძლობაზე წერს სანდრო?, შენ რა ბექას უთხარი რომ გიყვარს?
-არა, შენ კარგად ხარ?-თვალები დაუბრიალა მეგიმ სალოს, -ეგ არც კი გაიფიქრო და ჩუმად.
-და აქ რატომ წერია რომ შენ და ბექა ერთად ხართ-თვალებში ჩახედა სალომ
-ეგ ის არის რის მოყოლაც არ მაცადე
-ანუ? რამე ხდება?
-კი, სამი დღეა
-რააა? -თვალები დაქაჩა სალომ, და მე ახლა უნდა ვიგებდე ამ ყველაფერს?-სახე გაბადრული სალო მეგის გაფითრებულ სახეს შესცქეროდა და ღიმილით ეპობოდა ბაგე.
-როგორ მიხარია-ჩაეხუტა მეგობარს, როგორც იქნა ჩემო მეგილო, გეშველა.
-ჩუმად არ გაიგონოს, და რაღაც ვერ გავიგე.
ბექამ ყველაფერ გაიგონა იცით? სხეულის ყველ ნაწილი გაუთბა, იცით რატომ? ეგონა რომ იმ დღეს მეგიმ ვნებები ვერ დაიმორჩილა, ბექამ კი მოშვების ნება არ მისცა, უფრო აბნევდა და კოცნიით ათრობდა, ახლა კი იგებს შემთხვევი რომ მეგის ის უყვარს, უყვარს უყვარხარ, მილიონჯერ გაიმეორა გონებამ წამში ,,უყვარხარ“ ,,მას შენ უყვარხარ“. ამდენხანს ხომ გაგიჟებით უყვარდა ეს გოგო ახლა კი, ახლა .. ახლა მას ეკუთნის მხოლოდ მას, გულით, სულით, სხეულითაც კი...
-ბექაა-კიდევ ერთი დაძახება გაიგონა მეგის, სახე დაალაგა თითქოს არაფერი გაეგონოს, მაგრამ თვალებში ათამაშებული ჭინკები და მოგიზგიზე ცეცხლი ვერ ჩააქრო, ახლა ყველაზე მეტად მეგის სხეული ჭირდებოდა, ვნებების ქარცეცხლი, რომ ეს მოგიზგიზე ცეცხლი ჩაექრო თორემ მთელი სხეული დააეწვებოდა.
-რა მოხდა მეგი-თმების სწორებით შევიდა სამზარეულოში ბექა და დახლზე მიყრდნობილ მეგის ცნობისმოყვარე მზერა მიაპყრო.-რა ხდება?
-ეს უნდა ნახო?-სალოს გახედა და ანიშნა წერილი ნახეო
-სად იყო? მაცივარზე მიკრული, გვეღადავება ხო?-თვალებს არ უჯერებდა სალო,-ან ეს ბოლოს სმაილი რა იყო?
-შენი ცანცარა მამამთილიკო, -მერე კი ღიმილით დაამატა ბექამ-რაო მე სახლიდან ვაგდებდი? არ მახსოვს, მოიცა რააო, თაზო და ნინი დაქორწინდნენო? ახლა მოეგო ყველა გონს.
-მართლა?-პირი დააღო სალომ
-რა არ წაგიკითხავს?-კითხვა შეუბრუნა ბექამ
-კი მაგრამ ვერ გავიაზრე აქ იმდენი რამე წერია-მერე კი თავისთვია ჩაიდუდუნა სალომ-ოხ ალექსანდრე გნახავ მე შენ.
ბექა წერილტან ერტად გაუჩინარდა სამზარეულოდან ,მისაღებიდან რარაც ხმები ისმოდა, მაგრამ ამ დილანდელი ამბებიდან იმდენად იყვნენ გაოგნებულები რომ სიტყვების გარჩევაც კი ვერ შეძლეს. სამზარეულოში უცებ ისევ ბექა დაბრუნდა ოდნავ მოწესრიგებული, სხვა მაისური სახეზე წყალი შეესხა და დალაგებოდა, მეგისთან მივიდა წინ ტუფლები დაულაგა.
-მიდი ჩაიცვი მივდივართ, შეგცივდება ფეხზე ფეხშველა ხარ-მერე კი სალოს მიუბრუნდა,- ჩვენ გვეჩქარება, შენ პატა გაიყვანს და ორ საათში წავიდეთ იმათ სანახავად.

-მე ჯერ მამაშენი უნდა ვნახო - სერიოზულად გახედა სალომ,- რამ ააცანცარა ამხელა კაცი, მამაშენი მაინც არ იყოს-ღიმილით ჩაუკრა თვალი
-ნახე და უთხარი შვილმა ცოტა დაჭკვიანდი შვილიშვილი უნდა გაარდოთქო
-რაა?-მეგიმ და სალომ ერთად იყვირეს
-არაფერი რა იყო ვიხუმრე, სწრაფად წამოდი-მეგის ხელი დაავლო და კარისკენ წაიყვანა, სააბაზანოდან გამოსულ პატას თვალი ჩაუკრა და ხმამაღლა კი ეს უთხრა
-პატა მე და მეგი გავდივართ სალო მიიყვანე რა შინ, გასაღები კი იცი სადაც უნდა დადო-ისევ ჩაუკრა თვალი და მეგი კარისკენ ,,წაიღო“
-მოიცა სახლი ასე უნდა დავტოვოთ-შეეწინააღმდეგა მეგი და ხელის განთავისულფელას შეეცადა მაგრამ უშედეგოდ.
-ნუ ფართხალებ რაა-თვალები აუთამაშა ბექამ-ნუნუკას გოგო მოვა და მიალაგებს
-ბექა უხერხულია
-მოიცა რაა-თვალი ჩაუკრა ბექამ და კარისკენ წაიყვანა-ბავშვებო ჩვენ გავედით
მხოლოდ მანქანაში ამოიღო ხმა მეგიმ
-სად მივდივართ?
-შენთან სახლში
-რატომ?
-ვითომ ვერ ხვდები? გუშინ დილის მერე ასე რომ დამტოვე, ჩემზე არ ფიქრობ?
-როგორ ასე?-მიამიტურად მიაჩერდა მეგი
-მაგას მაშინ გაჩვენებ რომ მივალთ
გზაში ხმა არ ამოუღიათ არც ერთს, მხოლოდ ბექას ხელი დადიოდა მეგის ტანზე უმისამართოდ, განგებ არ იმჩნევდა მეგის დაქაჩულ თვალებს და ,,გზას უყურე“-ს
ისევ დაედარათ ლიფტში მეზობელი, ამჯერად მეგის. ცდილობდა სხეულის სიმხურვალე და ლოყების აფორაჟება არ შეემჩნია, კარის გაღება ბოლომდე არ აცადა, ბექამ ლამის შეგლიჯა და იქვე კართან კედელზე მიაჯახა და ზედ აეკრა.
-ბექა ვერ ვსუნთქავძლივს ამოიჩურჩულა მეგიმ და მოშორების ნაცვლად უფრო აეკრა ბექას სხეულს და მაისურის ქვეშ შიშველ ზურგზე აალრიალა ხელები.
-გეთანხმები სუნთქვა გიჭირს-უთხრა და წამში გადააძრო კაბა
-ხო არა-ცინიკურად გაეღიმა მეგის, წამით დაიბნა ბექას წინ შიშველი იდგა, ნახევრად შიშველი,-ხოდა მგონი შნ გცხელა არა?-ახლა მან გააძრო მაისური და ქამარს წაავლო ხელი გასახნელად, თვითონაც ვერ გაიაზრა რას აკეთებდა მაგრამ იმდენად სიამოვნებდა ბექას რომ ეხებოდა და ბექას დაბნეული თვალები მეტ ვნებას აღვივებდა მასში, ბოლოს და ბოლოს თავადაც მიეცემოდა ბოლომდე თავდავიწყებას და ,,გაფუჭებული ქალის იმიჯი აირტყა“ ჯერ ქამარი გაუხსნა მერე, ღილი.
-მოიცა ნუ ნერვიულობ-ჩურჩულით უთხრა ბექამ რომელმა წამის დაბნეულობა დაევიწყებინა და შარვალი წამებში გაიხადა, მეგი ხელში აიტაცა და იქვე მისაღების დივანზე დასვა და ზემოდან მოექცა ფეხებშორის, მეგიმ წელზე შმოხვია ფეხები და მთელი გრძნობით აყვა კოცნაში.
-ჩემი ხარ ჩემი-ჩაჩურჩულა ბექამ და უკანასკნელი სამოსელიც შემოაძარცვა სხეულიდან.
დაიმახსოვრეთ და მხურვალედ მიიკარით გულზე ახლობელი ადამიანი, იმიტომ, რომ ეს ერთადერთი განძია, რომელიც შეიძლება გულიდან გასცე. დაიმახსოვრეთ და უთხარით "მიყვარხარ", როცა ამას მართლა გრძნობთ. კოცნას ან ჩახუტებას შეუძლია გამოასწოროს ნებისმიერი უსიამოვნება, თუკი ეს გულიდან მოდის. დაიმახსოვრეთ და ხელები ჩასჭიდეთ ერთმანეთს, დააფასეთ მომენტები, იმიტომ, რომ ერთხელაც, ეს ადამიანი აღარ იქნება თქვენს გვერდით. იპოვეთ დრო სიყვარულისთვის, იპოვეთ დრო საუბრისთვის და იპოვეთ დრო გაუზიაროთ ყველაფერი, რისი თქმაც გინდათ. იმიტომ რომ ცხოვრება იზომება არა ამოსუნთქვა–ჩასუნთქვების რაოდენობით, არამედ მომენტებით, როცა ჭარბი ემოციისგან სუნთქვაც კი გეკვრებათ!....

ადამიანები ალბათ გვიან აცნობიერებენ რომ სიყვარულია თვით ბედნიერებაა და არა მდგომარეობა, რომელიც ამ სიყვარულით მიიღე თუ ვერ მიიღე, ადრენალინის დიდი დოზა სიყვარულის მგომარეობაშია და არა მიღებული ბედნიერებისა თუ უბედურების შედეგში,არც ვნებებში, როგორც კი სრულდება ეს მდგომარეობა იქვე ადამიანები იწყებენ მსგავსი განცდის ხელახალ ძიებას, გრძნობენ რომ ამის გარეშე უჭირთ ცხოვრება ,იწყება დეპრესია, უხასიათობა და სიცარიელის აუტანელი შეგრძნება,, ყველაზე საინტერესო მაინც ძიების პროცესია, გეჩვენება რომ იპოვე, ხვდები რომ ეს ის არაა რაც გინდოდა და ასე შემდეგ... მაგრამ ერთმანეთში ახლართულ ამ ორ სხეულს რომ დავყურებ და ვხედავ ყველა სასწაულის და ყველა გრნობის ერთად მჯერა. სიყვარული ყველაფერს გადალახავს, ყველაფერს აიტან.
ცხოვრება ნელა მიდის, ზოგჯერ გარბის, ზოგჯერ კი საერთოდ ჩერდება. არსებობს წამი რომელიც გინდოდა არასოდეს დამდგარიყო და წამი რომლის მარადიულობასაც განატრებინებს. ყველაფერი იცვლება, მოგონებები ხუნდება, ერთ დროს საყვარელი და ძვირფასი ადამიანები შენთვის უმნიშვნელო ხდებიან.
მახსოვს ცხოვრების მძიმე გაკვეთილი რმ ვერ გავიარე და საყვარელ ადამიანს გამოვემშვიდობე, თავიდან ქუჩა-ქუჩა დავრბოდი და მის თვალებს დავეძებდი, მახსოვს როგორ ჯიუტად ვიხსენებდი მის სახეს, მაგრამ დრო ჩემზე ჯიუტი აღმოჩნდა და მოგონებები წამიშალა, როგორ ჯიუტად ვცდილობდი მისი სახე აღმედგინა, ვცდილობდი მაგრამ ამაოდ, მთელი სილუეტი აღვიდგინე და თვალები, სახე... სახეს ვერ ვიხსენებდი, ეს ჩრდილთან ბრძოლას გავდა, ბოლოს დავიღალე და თავი ვანებე, მერე..? მერეე... მერე... მერე დაიწყო გაუთავებელი სიზმრები და მხოლოდ სივრცესა და უსასრულობაში მოციმციმე, თვალები.
მოგონებები ხომ ჩვენში ღმრად დამკვიდრებული დიდი ძველი ბერმუხასავით ფესვებ გადგმულია. დროთა ცვალებადობას მაინც არ უშინდება და მიუხედავად რომ ის მიტოვებულია, მაინც ურყევად დგას და არ უშინდება ჟამთა ცვლას, ღრმად დაკარგული მოგონება და ბერმუხა თითქოს ერთმანეთს გვანან, ბერმუხას იხსენებს მზისგან დასიცხული მგზავრი და თავს აფარებს, მივიწყებულ მოგონებას კი ისევ ნაცნობი თვალები გახსენებს.
ლიზი ისევ სიზმარმა გააღვიძა. უკვე ერთ კვირაე მეტია ერთი და იგივე ესიზმრება დიდად არ ჯერა, მაგრამ მან დააფრთხო უკვე მეშვიდედ ნანახმა ერთი და იგივემ, ,,მოციმციმე თვალებმა“ ნანახმა და თითქოს დავიწყებულმა.
ლიზი საწოლზე წამოჯდა და სიზმრის გახსენებას შეუდგა ისევ. სუნთქვა არეული იყო, ტუმბოზე დადებულწყალს გადაწვდა და მოსვა, ისევ ადგილე დააბრუნა, წამოჯდა.
,,თითქმის ერთი კვირაა ბექა არ უნახავს და უკვე გიჟს გავს, სიზმრებიც კი არეული ესიზმრება, სიზმარი რა ნახა სიზმარში... ნაზი და სევდიანი თვალები, საკმაოდ მოხდენილი და სიმპატიური პირი სახე, მაღალი შუბლი, უკან გადავარჩხნილი და საფეთქლებთან ვერცხლისფრათ შევერცხნილი, ალბათ ორმოც წლამდე. სადღაც უნახავს ეს თვალები, ვერ იხსენებს სად, ყველა შესაძლო ვარიანტი და მოგონება განიხილა, აებნა ისევ თავიდან დაიწყო გახსენება, მერე ისევ სიზმარი დაალაგა და ბოლოს ყველაზე უაზრობა რომ მიიღო,
-ეხ ლიზი ახლა გააფრინე შენ, დროზე ადექი და მოემზადე თორე მე ჩაგიბარებ გამოცდებს?-ჩაეკითხა საკუთარ თავს და პასუხი რომ ვერ მიიღო ხმამაღლა გადაიკისკისა-მგონი მერხევა-დაამატა ხმამაღლა, საწოლიდან წამოდგა და სააბაზანოს მიაშურა დილის პროცედურებისთვის.
უკვე ერთ კვირაზე მეტია იმ შეგრძნებით დადის თითქოს უკან ვიღაც დაყვება და უთვალთვალებს, მაღაზიიდან რომ გამოდიოდა ვიღაცას დაეჯახა მამაკაცს რომ არ დაეჭირა ძლიერი ხელებით გოგონა ძირს გაიშოტებოდა.
-უკაცრავად ბოდიშს გიხდით ვერ დაგინახეთ-მოიბოდიშა მეგიმ და მხრებზე შემოჭდობილ ხელებს დახედა გამიშვიო.
-არაუშავს-თბილი ბარიტონით უთხრა მამაკაცმა სახეში დააცქერდა და მხრებიდან ნელა მოაშორა ხელები.
,,ღმერთო ეს ხმა საიდანღაც მეცნობა, ძალზედ ნაცნობი, შორეული და დავიწყებული, სიზმარი... სიზმარში ვნახე მისი თვალები, თბილი, ნაცნობი და შორეული“
-კარგით, ნახვამდის-დაემშვიდობა მეგი
-დროებით- დაეწია ხმა.
დიდხანს არ უფიქრია იმაზე თუ როგორ დაემშვიდობა, კორპუსის ეზოში ბექას მანქანა რომ დაინახა, ერთი კვირის მონატრებამ და ნაგროვებმა ემოციამ ერთად იფეთქა და გული აუჩქარა. იფიქრა გვერდს ჩუმად ავუვლი, თითქოს ვერ დაინახ, მაგრამ რომ დაინახა ბექა ვიღაც სიმპატიურს როგორ გახარებით უხსნიდა რაღაცას, ვეღარ მოითმინა, პარკი იქვე დადო და მთელი ალით გაიქცა და ჩაეხუტა.
-ჰეი როგორ ხარ მშვენიერო?-ბექამ მაგრად მოხვია ხელები და ყელში ჩარგო ცხვირი-რაო სუნამო გამოვცვალეთო?
-მომენატრე-ჩაჩურჩულა მეგიმ და უკან ირონიული ჩაცინება გაიგონა, უცებ მოშორდა ბექას სხეულს და გვერდით დაუდგა ხელი კი არ გაუშვა.
-ეს ლუკაა ... ლუკა ეს კიი..-დაიწყო გაცნობა ბექამ
-ეს კი მშვენიერი მეგი არა?-ღიმილით გაუწოდა სახე აფაკლულ გოგოს
-სასიამოვნოა- გაუწოდა ხელი მეგიმ და ჩამოართვა-მოიცა შენ ლუკა-თითქოს რაღაც გაახსენდაო მეგის.
-კი ლუკა ვარ
-ეს ის ლუკაა?-ახლა ბექას შეხედა მეგიმ
-კი ის ლუკა-ორივე დაეთანხმა უცებ ღიმილით.
-მიხარია რომ გაგიცანი-გაუღიმა მეგიმ
ლუკა ბექას ბავშვობის მეგობარი, რომელის წლებია უკვე წასულია გერმანიაში ჯერ სწავლობდა, მერე მუშაობდა, მერე კაი ბიჭობდა და წლებიც გაეპარა.
-ძალიან მიხარია რომ დაბრუნდი
-მეც ძალიან, ჩემი სიცოცხლე კი დაკავებული დამხვადა-ცრემლების იმიტაცია გააკეთა და სევდიანი სახით გახედა ბექას- მიღალატა, სხვაში გამცვალა და მიწასთან გამასწორა
-ლუკა ისევ ისეთი ცანცარა როგორ ხარ როგორც შვიდი წლის წინ?
-რა ჩემი ბრალი დრო და მანძილმა თუ შენი თავი ვერ დამავიწყა?
მეგი თავიდანვე ვერ მიხვდა თუ ვისზე ამბობდა, ბექას დაძარღული ყელი, დაჭიმული ხელი და ლუკას შეკავებული ,,ცრემლები“ რომ დაინახა ბოლო ხმაზე ახარხარდა და ბექას მხარზე ჩამოადო თავი.
-მეგი-თვალები დაუქაჩა ბექამ
-ვაიმე ბექუჩიკო რა სახე გაქვს?-განაზდა ლუკა- ჩემი ერთადერთი სიცოცხლე ხარ შენ და რა ვქნა?
-ლუკა-დაიდუდუნა ბექამ-ისევ ისეთი ცანცარა ხარ როგორიც წახვედი- შემდეგ კი ღიმილით დაამატა იმედი მქონდა რომ ცოოტა მაინც გეშველებოდა შენ კი უარესობისკენ მიდიხარ, ერთი უკიდურესობიდან მეორე უკიდურესობაში.
-ამ საღამოს ჩემთან ხომ მოხვალ ბექუნიკო
-ლუკა მე ბექა ვარ და რაღაც უნიკოები, გაიგე-კბილებში გამოცრა ბექამ
-ვაიმე ჩვენი პრინცი გაბრაზდაო
-გაჩერდით აღარ შემიძლია მეტი- სიცილისგან სულს ლივს ითქვამდა მეგი, რომელის არ იმჩნევდა ბექას დაქაჩულ თვალებს.
-კარგი წავედი მე-დასერიოზულდა ლუკა-სასიამოვნო იყო მეგი შენი პირადად გაცნობა, როგორც იქნა მეღირსა ამდენი წლის -და როდესაც ბექას სახეს წააწყდა უცემ მოკეტა- მოკლედ საღამოს ჩემთან გელოდებით, ჯერ ბებრები, მამაჩემმა დაიჯინა შენ ჩამოდი და ეგ უნდა აღვნიშნოთო, მალე დაიშლებიან და მერე დილამდე გადავათენებთ.
-კაი, მოვალთ და მადლობა-თბილად გაუღიმა მეგიმ და ბექას მკლავებს დაახწია თავი
-მაგრამ ცოტა დაგვაგვიანდება-დაამატა ბექამ
-კაი ხო, ოღონდ მოდით.-დაემშვიდობა ლუკა და მაცდურად ჩაუკრა ბექას თვალი.
-ძაან მაგარი ტიპია-ღიმლით გახედა მეგიმ მიმავალ ლუკას, რომელმაც ტაქს დაუქნია ხელი-რა მანქანა აღარ ყავს? შენგან ვიცოდი რომ ყველგან მისი მანქანით დადის.
-კი ყავდა-ღიმილით უთხრა ბექამ- გაყიდა, ახალი უნდა.-მიდი აიღე პარკი და ავიდეთ, ბექამ რამდენიმე პარკი გადმოიღო მანქანიდან და მეგის ანიშნა წინ წადიო.
-აუ, მაჭამე რა რამე-ბინაში ასულმა საცოდავად გახედა მეგის-იმის მიუხედავად რომ შაბათია დღეს მთელი დღეა სამსახურში ვარ, სულ არ ვეცოდები სანდროს.
-წამო რამე გავაკეთოდ და ვჭამოთ მეც მინდა.-გაუღიმა მეგიმ და სამზარეულოს მიაშურა.
რა არის ყველაზე დიდი ბედნიერება? განცდილი წამი რომლის მარადიულობასაც ნატრობ, კიდევ? ის სიხარული რომელსაც სხვა ადამიანი ერთი გამოხედვით აგრძნობინებს, სხვა? ოო... სხვა... სხვა მოგვიანებით ყველა გრძნობის ამოხეთქვა ერთად და ნარნარი ცაში. ბედნიერება შეუცნობელი და ენით აღუწერელი ბედნიერება, ნეტარება და სიცოცხლის წყურვილი.
დრო მიდის გარემოებების მიუხედავად გრძნობები უცვლელი რჩება, საყვარელ ადამიანში უფრო მეტ საინტერესო სხივებს ხედავ, ადამიანი ხომ გადუშლელი წიგნია რომელის უნდა ნახო გაეცნო და წაიკითხო, ბევრი სიახლე და ბედნიერი წარუშლელი მოგონება დაიტოვო. ცხოვრება გამოცდას გვიწყობს, ამას მაშინ აკეთებს როდესაც ყველაზე ნაკლებად ველით.
-მეგი სად ხარ?-ტელეფონში ბექას ბრაზიანი ხმა ისმოდა.
-უნივერსიტეტის ეზოში, ბავშვებთან ერთად
-რას აკეთებ?
-ახლა კობა ლექტორს აჯავრებდა და ბევრი ვიცინეთ.
-რა ელოდები- ბექას სახეზე უკვე შესამჩნევი ღიმმილი დათარეშობდა
-ნათია უნდა გამოვიდეს და სალოს ველოდები, სალოსთან ვაპირებთ ასვლას, ჯერ სახლში უნდა ავირბინო ჯერ.
-კარგი გკოცნი და ჭკვიანად
-მეც და ფრთხილად იარე.
-მეგი რა გავიწყდება?-ტელეფონის გათიშვას აპირებდა ბექას ხმა რომ ჩაესმა
-რაა-გაიოცა გოგომ.
-რაც დიდი ხანია არ გითქვამს
-მომენატრე და გკოცნი
-ეგ ხოო?-გაბრაზდა ბექა-კაი მიდი და ჭკვიანად
-კაი-გათიშა ტელეფონი და ბავშვებს შეუერთდა ისევ მეგი, კობა მისი კურსელი და მეგობარი იყო, უკვე ოთხი წელია მეგობრობენ, გვერდით მიუჯდა და ბიჭმაც გაუცნობიერებლად მოხვია ხელი, მეგის არანაირი დისკომფორტი არ შექმნია, და ყურადღებაც არ მიუქცევია.
,,sanam xelebi davatexe, jobia xeli moaSoros Seni mxrebidan, manam sanam tavs jer kidev vakontroleb da rame ar davmarte“
,,beqa? Sad xar?”
,,aaa… mixvdi beqa rom var? chishkartan gelodebi swrafad”.
მეგიმ სწრაფად მოიშორა კობას ხელი, და ფეხზე წამოდგა.
-ბავშვებო მე მივდივარ, სალომესთან ამოვალ პირდაპირ, არ დამელოდოთ.
მათ სიტყვის თქმაც კი ვერ მოასწრეს ისე უცებ გაიქცა მეგი.
ბექას უნდოდა მონატრებული გოგონა ენახა, ტელეფონში სურათებს დასცქეროდა და საშინელმა მონატრებამ სძლია, სამუშაო საათების დამთავრებამდე ჯერ კიდევ დიდი დდრო იყო დარჩენილი, არც ისე, სამუშაო ხვალისთვის გადადო, დაიბარა ხვალ დავამთავრებ ახლა გავდივარო და პირდაპირ უნივერსიტეტისკენ აიღო გეზი. დაინახა მეგი კურსელებთან ერთად როგორ ისინოდა, არ ელოდა ასე გულახდილად თუ ეტყოდა ყველაფერს და გაუთიშა. იფიქრა : -უცებ მივეპარებიო-მერე კი ხმამაღლა დაამატა-როგორ ცანცარებ ამხელა კაციო და გაეღიმა. სიცილი სახეზე შეახმა და შეეყინა როცა მეგის ვიღაც დიდმა მსუქანმა მუტრუკმა ხელი მხრებზე გადახვია და გაუღიმა, ნუ არც მსუქანი იყო და არც მუტრუკი მაგრამ მისი მეგი მხოლოდ მისი იყო და შეხებითაც კი არ უნდა შეხებოდა სხვა.
-რა მოხდა ბექა?-კარს გაფითრებული მეგი მიუხლოვდა და ბექასკენ ჩასახუტებლად წასული უცებ გაქვავდა ბექას სახის დანახვაზე
-ანუ რა მოხდა?-ირონიული ღიმილი აკიაფდა ბექას სახეზე
-ხო რა მოხდა მითხარი-ბრაზი გაკრთოდა მეგის ხმაში
-მე მეკითხები რა მოხდას მეგი?
-კი შენ გეკითხები, რა მოხდა?
-ვინ იყო ის აყლაყუდა, ვინ ჩემი ფეხებია რომ გეხება?
-ჩემი კურსელი კობა, პირველად დაგვინახე ერთად? რა გჭირს? რა დაგემართა?
-მე რა მჭირს? მე რა დამემართა კიდე?-ლამის იყო ბოლო ხმაზე აყვირებულიყო ბექა
-სცენებს ნუ მიმართავ აქ, მე აქ ვსწავლობ და თითქმის ყველა მიცნობს-თვალი გააყოლა მათკენ მოშტერებულ სამ გოგონას რომელის გაფაციცებით აკვირდებოდნენ წყვილს და ზანტად მიიწევდნენ წინ.
-არ მაინტერესებს ვინ გიცნობს და ვინ არა გაიგე?
-ბექა დაწყნარდი და წესიერად ამიხსენი რა გინდა? რა მოხდა და რა არ მოგეწონა?- მშვიდი ხმით მიმართა მეგიმ
-ჩაჯექი-მანქანისკენ ანიშნა და პირველი გაემართა, მეგიც უკან გაყვა დასჯილი ბავშვივით
-იქნებ ამიხსნა რამ გადაგრია?-ბექას სახლში დივანზეჩამომჯდარმა მეგიმ გაცეცხლებულ ბექას მშვიდად კითხა.
-მე შენ მიყვარხარ-მის წინ უცებ გაჩერდა თვალებში დააშტერდა და მოლოდინის მზერა მიაპყრო.
მეგი ჯერ გათეთრდა, გამწვანდა, გაყვითლდა, გაშავდა და ბოლოს დაუბრუნდა ადამიანობას, ცისარტყელობას რომ დაანება თავი. იცოდა, როგორ არ იცოდა მაგრამ ამას ახლ ათუ ეტყოდა ნამდვილად არ ეგონა, ცოლობაც ხო ასე უცებ და ექსპრონტად თხოვა, ,,მოთხოვა“. ახლა კი სიყვარულის ახსნა, როგორ არ უთქვამს მანამდე ,,მიყვარხარო“ მაგრამ ამდენა მნიშვნელობა არ მიუნიჭებია მისთვის, როგორ განსხვავდებოდა მაშინდელი და ახლანდელი სიტყვები ერთმანეთისგან. მეგი თვალს არ ახამხამებდა, არც რამე ემოცია ეხატა სახეზე, უბრალოდ ბექას თვალებისთვის გაეშტერებინა თვალები.
-მეგი -ჩავარდნილი და თბილი ხმით დაუძახა
-
-მეგი
-
-მეგი გაიგე რა გითხარი?-ხმა უმკაცრდებოდა ბექას
-ჰოო
-რა ჰო, გოგო ამოიღე ხმა-სიბრაზე გაკრთოდა ხმაში.
-ხო
-მეგი, ამის დედას ....ცი, მითხარი რამე, თუ არ მეტყვი ხმა მაინც ამოიღე-როგორ აშინებდა მეგის გაშტერებული და უტყვი თვალები, მერე ხელი ნელა ჩამოუსვა ლამის გაყინულ მხრებზე, იგრძნო როგორ შეირხა და როგორ გასცა მეგის გრძნობები მისმა სხეულმა.- ჩემი გოგო როგორ გაყინულხარ, რა დაგემართა?-გულზე მიიხუტა მეგი და ხელები მონოტორულად უსმევდა მხრებზე-ჩემი გოგო, მიყვარხარ ჩემო გაყინულო-ნაზად უჩურჩულა ყურთან და სველი კოცნა დაუტოვა.
-ბექა რა მითხარი?-მეგის ხმა უკრთოდა და ცდილობდა მხნეობა მოეკრიბა.
-დაიჯერე? ნუთუ?-ახლა ბექას გაეცინა და დააჩერდა ათრთოლებულ სხეულს-მეგი რა გჭირს? ასე მაშინ არ კრთოდი პირველად რომ გეხებოდი დღეს რა გჭირს?
-ბექა...
-ხოო?
-რა მითხარი მართალია?
-მეგი ახლა არ გადამრიო თორე რაც გითხარი და გავაკეთე იცოდე ყველაფერს ვინანებ და არც ერთს არ გვარგებს ეს დამიჯერე. და შენ?
-რა მე?
-შენი პასუხი
-ბექ, ჩემი პასუხი შენ ჩემზე უკეთ იცი.
-და რომ არ ვიცი-მხრებიდან ნაზად მოაშორა ხელები და გაბუსული ბავშვივით დაჯდა.
-ნუ იბუტები ჩემო პატარა ბუტიავ - ბუტიას გაგონებაზე ბექას ტუჩის კუთხეში გაეღიმა, მაგრამ არ შეიმჩნია, მეგი ახლოს მიჩოჩდა მასთან ხელი გულზე დაად და უთხრა- აი, ეს გეტყვის ჩემ პასუხს, ის დაგანახებს ყველაფერს და როცა მზად იქნება ხმამაღლაც გაიგონებს ამას, მას მიენდე ის არასოდეს მოგატყუებს და გიღალატებს, ის მუდამ გიერთგულებს და მისი სიყვარული მუდამ დაგიცავს, ნუ ეჭვიანობ, შენ ჩემზე უკეთ იცი ყველაფერი და ისიც რომ მიზეზი ამის არ გაქვს.
მეგიმ ლოყაზე აკოცა ნაზად, ფეხზე წამოდგა, ჩანთა აიღო და კარისკენ გაემართა.
-ჩემო ბუტია, წამო სალოსთან მელოდებიან ბავშვები, უკვე მერამდენედ არ ვპასუხობ და ვწერ რომ მალე მივალ ვეღარ დავითვალე.
ბექა წამოდგა, მეგის წინ დაუდგა და მაცდურად გაუღიმა
-ძლივს ჩემთან მოგიყვანე, მარტოები ვართ, ალეკო დასავლეთშია, კაცმა არ იცის როდის ჩამოვა, ნუნუკა ჟუჟასთან არის წასული მის დასთან, სამი დღით, მარტო ჩემი ხარ ახლა დ არ ვაპირებ ახლა სადმე გაგიშვა.
- - - - - - - -
ცხოვრება რაა... ხან მონატრება ხან გაოცება, ერთმანეთისთვის ვეღარ ვიცდით ფიქრის მონები, გუშინდელი დღე დღევანდელზე იყო ოცნება, ხვალ კი ვიცხოვრებთ დღევანდელი მოგონებებით.
- - - - - - -
ცხოვრება ეს არის ენდობოდე გრძნობებს და იყენებდე შანსებს, კარგავდე და პოულობდე ბედნიერებებს, აფასებდე მოგონებებს და არ მიტიროდე წარსულში დარჩენილებს, სწავლობდე წარსულიდან და აანალიზებდე რომ ადამიანები იცვლებიან, ზოგჯერ მათ დრო და გარემოებები ცვლის, ზოგჯერ ცხოვრება, ყველაზე მტკივნეული მაშინ ხდება ეს შეცვლა როცა იგებ რომ ეს შენით მოხდა.
უნივერსიტეტიდან დაბრუნებული მეგი დასაძინებლად მიდიოდა როდესაც კარზე ზარის ხმამ ნერვები მოუშალა.
-ვინ უნდა იყოს ახლა-ჩაიდუდღუნა და კარისაკენ გაემართა.
-გამარჯობათ?-მიესალმა უცნობ მამაკაცს რომელიც თბილი თვალებით უღიმოდა-,,ღმერთო ეს თვალები სადღაც მინახავს, რა ნაცნობი და შორეულია, მოიცა ამ კაცს არ დაეჯახე მარკეთტში?- ჩასძახა ეგომ.
-შეიძლება ვისაუბროთ?-თბილად კითხა უცნობმა
-ვინ ბრძანდებით?- თვალებში ჩააჩერდა მეგი
-მეე-- დაიბნა მამაკაცი-შეიძლება შემოვიდე და იქ ვისაუბროთ?
-ვინ ბრძანდებით?- მკაცრად კითხა მეგიმ
-დამიჯერე ცუდი განზრახვა არ მაქვს, რაც უნდა გიამბო შენ მე და დედაშენს გვეხება- დედაშენი მეგის არ მოეწონა ისე წარმოთქვა მაგრამ თბილად და სიყვარულიტ წარმოთქვა.
-როგორ თუ ჩვენ სამს, ნატოს საიდან იცნობ? ან მე რა მაკავშირებს თქვენთან.
-დავიჯერო ჩემი თვალები არ გეცნობა, ასე ჯიუტად რომ მიყურებ?- მეგიმ მის თბილ თვალებს ისევ ჩახედა და რაღაც დაინახა, სადღაც შორეეული წარსულის ლანდი.
-კარგი ვისაუბროთ ოღონდ აქ არა- ოთახს მოავლო თვალი. იქვე საკიდიდან ჩანთა ჩამოიღო, კარი გადაკეტა და კიბეებზე დაეშვა.
-როგორც ყოველთვის არა?- დაეწია უცნობის სიტყვები და უკან დაედევნა კიბეებზე ჩამავალ მეგის.
-უკაცრავად?- მიუბრუნდა მეგი
-მოგვიანებით აგიხსნი-თბილად გაუღიმა მამაკაცმა და სადარბაზოდან გამოსულმა მანქანისკენ ანიშნა
-არა აქვე კაფეში დავსხდეთ, ქუჩის მეორე მხარეს.- უცნობი უხმოდ დაეთანხმა და და წინ წასულს გვერდით ამოუდგა.
მეგის გულსა და გონებაში რა ხდება? სრული კატასტროფა, ყველა სტიქია ერთად, როგორ ეცნობოდა ეს უცნობი, როგორ, როგორ, მაგრამ ვერ იხსენებდა, არც კი იცის რას განიცდიდა იმ წამს როცა ნატო უხსენა, მონატრებული დედა, მაგრამ ეჭვები ღრნიდა, ყველაფერი უნდა გაეგო, სულ ყველაფერი. ენდობოდა უცნობს, მისი თბილი თვალების სჯეროდა იცოდა რომ არაფერს დაუშავებდა, მიზეზის გარეშე ენდობოდა და ყოველ გაფიქრებაზე, ეკლებად ერჭობოდა სხეულზე ეს უნებლიე ნდობა, ,,არა კიბეებიდან უნდა დამეგორებინა“-გაიფიქრა უცებ და კაფის კარი შეაღო.
კაფე მოათვალიერა, აქ სულ სიწყნარეა, იმის მიუხედავად რომ ხალხი სულ ყყავთ, აქ ხალხი დასასვენებდა განსატვირთად მოდის, თვალი მოავლო და შორეულ კუტხეში მდგარი მაგიდისკენ დაიძრა, ჯიუტად არ გაუხედავს უცნობისკენ, გუმანით გრძნობდა რომ უკან მოყვებოდა. სკამზე დაჯდა ჩნთა გადაკიდა, უცნობი მის წინ მოკალათდა და ახლა მეგის დააშტერდა თვალებში.
-დედაშენის თვალები გაქვს-სევდიანად უთხრა უცნობმა
-ხო ამას ხშირად მეუბნებიან-და თავი დახარა, საკუთარ თითებს დააშტერდა.
-ორი ცივი ყავა და ხილის ასორტი - მათ მაგიდასთან მოსულ ოფიციანტს მიმართა უცნობდა და მისი წასვლის შემდეგ მეგის ნაზად გაუღიმა- ვიცი რომ ტკბილეული არ გიყვარს, ხილზე რას იტყვი/
-აქ რატომ მომიყვანეთ? რა უნდა მითხრათ? ბევრი დრო არ მაქვს ხვალ გამოცდა მაქვს და უნდა მოვემზადო.
-ერთი ისტორია უნდა მოგიყვე.
-აქ ისტორიის მოსასმენად მომიყვანეთ?-გაბრაზება დაეტყო მეგის
-მოდი მომისმინე და მერე მისაყვედურე კარგი?
- -- - --
-წლების წინ, ჯერ კიდევ ახალგაზრდა ბიჭი ვიყავი, უნივერსიტეტში ვსწავლობდი, არქიტექტურა მიზიდავდა, ისე ჩავაბარე მშობლებმა არ იცოდნენ, მერე გაიგეს პირველი კურსი რომ დავხურე, ყოველთვის კარგი სტუდენტი ვიყავი, გამორჩეული, სწავლით, მაგრამ ბაბნიკი ვიყავი, მანამ სანამ ერთ მშვენიერ დღეს მოცქრიალე გოგონას არ დავეჯახე, ღიმილიანი სახით მომიხადა ბოდიში იმის მიუხედავად რომ ჩემი ბრალი იყო, მან მომიხადა ბოდიში- მონუსხულ მეგის მიაშტერდა უცნობი- მეგობრებთან ერთად იყო, ერთი გამიღიმა და გაშტერებული დამტოვა, მან გამიღიმა როცა სხვა გამლანძღავდა და უკანასკნელი ნაძირალასავით მომექცეოდა, ის განსაკუთრებული იყო და მჯერა და ვიცი რომ დღემდე ასეა. მერე უკვე ვუთვალთვალებდი კიდეც, მოგეხსენება ბაბნიკების ამბავი, როგორ ვიქნებოდი, სულ უკან დავყვებოდი, ეს კი მან არც კი იცოდა, სულ მომღიმარს ვხედავდი, მაშინაც კი ამაყად და მხნედ იდგა როცა საყვარელი მამიკო გამოეცალა ხელიდან, მაინც ჯიუტად იღიმოდა, მაინც გულწრფელი იყო მისი ღიმილი, გგონია არ ტკიოდა, ყველაზე მეტად მას ტკიოდა, მისი ყველაფერი იყო, მისი საყრდენი, იცი ეს ყველაფერი საიდან ვიცი?
- ... -მეგი მონუსხული უსმენდა უცნობს და ხმას ვერ იღებდა.
-სანამ ერთ საღამოს არ მივხვდი რომ სიგიჟემდე მიყვარდა, ეს მაშინ მოხდა როცა მამა გარდაეცვალა, სამი დღე რომ არ გამოჩნდა, მეოთხე დღეს მისი მისამართი გავიგე და ... საშნელება დამხვადა, საშინლად იყო, თვალები ჩაცვენოდა, კიდევ გამხდარიყო, თთვალები ტირილისგან დაწითლებოდა, მაშინ არ შევუმჩნევივარ როდესაც მის ჯუფს სამძიმარზე მივყევი, სწორედ იმ საღამოს მივხვდი რომ მისი ღიმილი ჩემთვის ყველაფერი იყო.
-მერე?-უცნობმა თავი რომ დახარა და თხრობა აღარ გააგრძელა მეგიმ ამოიღო ხმა, -ამ ყველაფერს ისეთი სიყვარულით ყვებით რომ ძნელია არ მოინუსხო და არ დაგაინტერესოს მისმა მომავალმა.
-ხოო?-უცნობს გაეღიმა და განაგრძო-იმდენი მოვახერხე რომ მის სამეგობრო წრეში მოვხვდი, მის გარშემო ხშირად ვმოძრაობდი, თითქმის სულ მის გვერდით ვიყავი, ის კი ჯიუტად არ მიმჩნევდა, მე კი ელეთ- მელეთი მემართებოდა, ძალიან გაუჭირდა მაგრამ ღიმილი მაინც დაიბრუნა, მერე დავმეგობრდით, მე მიყვარდა მაგრამ ჩემი გრძნობის გამომჟღავნების დრო არ იყო, ის ისეთი სუფთა და სათუთი იყო რომ არ მინდა ის ყველაფერი დამენგრია რასაც თითქმის ერთი წელი მოვანდომე რომ ამეშენებინა. მერ ვიღაც ბიჭი დავინახე მის გვერდით, ის ყურადღებას არ აქცევდა მაგრამ მაინც, სშინლად ვიეჭვიანე, ის ბიჭი გავაფრთხილე რამდენჯერმე, მერე ვცემე კიდეც მაგრამ რეაქცია არ ქონდა, ბოლოს გადავწყვიტე რომ გოგონასთვის ყველაფერი მეთქვა, ოდნავ მეგრძნობინებინა მაინც, ნელ-ნელა ნაბიჯ-ნაბიჯ შევძელი და თავი შევაყვარე, ყველაზე ბედნიერი ვიყავი მაშნ როდესაც გავიგე რომ მასაც ვუყვარდი, ვუფრთხილდებოდი მაგრამ მაინც ვერ დავიცავი, წლების შემდეგ მას როცა ყველაზე მეტად ვჩირდებოდი. -უცნობმა ღრმად ამოისუნთქა და თავი დახარა, ღრმა ოხვრა აღმოხდა.
-მერე?- სევდიანი ხმით კითხა მეგიმ.
-მერე? -გამოცოცხლდა უცნობი გაიღიმა მთელი გრძნობით და გულით, ,,ღმერთო საიდან მეცნობა ეს ღიმილი“ -ისევ გაიფიქრა მეგიმ, უცნობმა კი მთელი სიყვარული ჩადო სამ სიტყვაში- მერე იყო ქორწილი.
-მერე? ... მერე იყო ქორწილი და უმშვენიერესი 859 დღე.
-რამდენი?- აშკარად დააბნია მეგი რიცხვებმა?
-ხო, მეგი 859 დღე სრულ ბედნიერებაში გავატარეთ. ერთმანეთის სიყვარულში.
-მერე რა მოხდა?- ძალზედ დააინტრესა მეგი ისტორიამ, წამით სულ დაავიწყდა რომ უცნობის წინ მონუსხული იჯდა და მის სიყვარულის ისტორიას უსმენდა, სულ დაავიწყდა ის რომ უცნობს არ იცნობდა, მაგრამ გული გამალებით ცემდა რაღაცის მოლოდინში რაღაც ამოუხსნელ ამოცანას შეჭიდებოდაო თითქოს, ეს ის მომენტი იყო როცა ცხოვრებაში პირველად გონებას დამორჩილდა და სკამზე კომფორტულად მოეწყო.
-მერე, ცალკე გადავედით, მარტოები ვცხოვრობდით, ის სწავლობდა, მე მუშაობა დავიწყე, ბევრი არ გვქონდა მაგრამ ჩვენს სახლში იდილია სუფევდა, რამოდენიმე თვეში შევიტყვეთ რომ ორსულად იყო, იცი რა დამემართა? ჩემი საყვარელი ქალი შვილს გამიჩენდა, რამე განსაკუთრებული არაფერი უნდოდა, ამაზე ვგიჯდებოდი, ვისაც კი ვიცნობდი ყველა კაცს ცოლი რაღაცას სთხოვდა, მე კი არაფერს მთხოვდა, პატარა ,,მუცულას“ არაფერი უნდებოდა. ,,მუცულა“ , პატარა ციცქნა არსებას დავარქვით ორივემ, მაგრამ საღამოს მაინც მიმქონდა სამსახურიდან სახლში მისულს, ხილი, ტკბილეული და ყვევილები.
ერთხელ ზამთარში გვიან ღამით შრიალმა გამაღვიძა, სამზარეულოს მიაშურა, ეს პირველად ხდებოდა, მეგონა რამე ხომ არ ჭირდებოდა და უკან გავყევი, ჯერ მაგიდაზე დადებულ ვაზას გახედა, მერე მაცივარში შეიხედა, თითქმის ყველა თარო გადასინჯა, მაგრამ რასაც ეძებდა ვერ იპოვა, მე ჩუმად ვუყურებდი უკნიდან, რომ დამინახა გამიღიმა.
-გინდოდა რამე?
-ხომ, ვაშლი მაგრამ იყოს, წამო ჩამეხუტე და გადამივლის- გამიღიმა მან როგორც ჩვეოდა და საძინებელს მიაშურა
-გინდა წავიდე და მოგიტანო?- დავედევნე მე
-არა, სად უნდა წახვიდე, თან შუა ღამეა, ყველაზე მეტად შენი ჩახუტება მინდა- გამიღიმა და მანიშნა ჩემს გვერდით დაწექიო.
ჩავეხუტე როგორც მჩვეოდა, მალე ჩაეძინა, მაგრამ შფოთავდა, მე თვალი ვერ მოვხუჭე, პირველად რაღაც მთხოვა, მოუნდა და მოსატანადაც კი არ გამიშვა, ვიცი რომ წავსულიყავი და სახლში არ დავხვედროდი ინერვიულებდა, ამიტომ როგორც კი ოდნავ აისი გამოჩნდა საწოლიდან გამოვძვერი და სასწრაფოდ ჩავიცვი. სწრაფად დავრბოდი, თითქმის ყველანაირი ხილი ვიყიდე რომელიც შემხვდა და იყო, ქლოშინით ავირბინე კიბეები, იმედი მქონდა რომ ეძინებოდა, მას ისევ ისე ეძინა, ოღონდ ჩემი ბალიში ჩაებღუჯა. ხილი დავრეცხე, ლამაზად დავუჭერი დავალაგე და საწოლთან ტუმბოზე დავუდე, გვერდით მივუწექი, თვალი რომ გაახილა ვიგრძენი როგორ გაჩერდა წამი და როგორ გახდა ის წამი მარადიული, სწორედ მაშინ ვიგრძენი წამის მარადისობა, თვალებში სიხარული, სიყვარული აღფრთოვანება და კიდევ რაღაც ენით აღუწერელი გრძნობა ედგა, მისი თვალები დღემდე მომყვება, დღემდე ვხედავ როგორ იღიმილის, მერე ნაზად მეამბორა და ჩამეხუტა-უცნობს გაეღიმა და დამნაშავესავით დახარა თავი ძირს.
-როდისმე წარსულში დაბრუნებაზე გიოცნებია?- მომლოდინე მზერა მიაპყრო უცნობმა მეგის- მაგრამ არა მგონია ჯერ ახალგაზრდა ქალბატონი ხარ და წარსულის ტკივილები გტანჯავდეს, მე საბედისწერო შეცდომა დავუშვი და დღემდე ვნანობ.
-არავინ იცის სხვას როგორი გზა აქვს გავლილი, ტკივილი, იმედგაცრუება, ადამიანების დაკარგვა, ცხოვრებისეული მწარე გაკვეთილები, ბედნიერი წამები კი ამ ყველაფერში კი ძალიან ცოტა იყო, სხვა სხვის ცხოვრებას ვერ გაიგებს ვერ ჩაწვდება ვერ შეიგრძნობს.-წყნარად მაგრამ გულ ჩაწყვეტილმა უპასუხა მეგიმ
-პატარა ქალბატონი და ესეთი მწუხარე?-უცნობის თვალებში ინტერესი გაკრთა. მეგის გონებაში კი სრული ქაოსი თარეშობდა, ეს ,,პატარა ქალბატონი“ საიდანღაც ეცნობოდა. ფრაზა რამდენჯერმე გაიმეორა გონებაში და მანაც წარსულის გზაზე გაიყვანა.
,,ისევ წარსული“-გაიფიქრა მეგიმ-რატომ მივყავარ ამ კაცის სიტყვებს ჩემს ბავშვობაში? თან ეს ნაცნობი თვალები, ეს ფრაები, ყველაფერი ერთად სრულ არეულობას ქმნის ჩემში, ,,დედა როგორ მჭირდები“ გულმა რეჩხი უყო, ისევ ეტკინა, ისევ მონატრებამ ძლია.“
-ვერ ვხვდები ამ ყველაფერს მე რატომ იყვებით?- ხმამაღლა კი ეს უთხრა, შინაგან ქარ-ცეცხლს უფლებას არ აძლევდა გარეთ გამოსულიყო და ემოციები სახეზე არ დატყობოდა.
- ისტორიაში მთავარი აზრი დასასრულში დევს, განვითარება ყველა ისტორიას თითქმის ერთნაირი აქვს, დასაწყისი შეიძება იყოს ოდნავ განსხვავებული, აი, დასასრული კი ყველას სხვადასხვა აქვს, ზოგი ბედნიერად სრულდება ღიმილით, ზოგი კი ცრემლით, ჩვენი ისტორია კი დღემდე გრძელდება.
-ეგ როგორ?-ჩაეკითხა მეგი.
-რამდენიმე თვეში გოგონა შეგვეძინა, სასწაული თვალებითა და წითელი ტუჩებით, თვალები დედასი გამოყვა, ტუჩები ჩემი, უზომოდ ბედნიერები ვიყავით, განსაკუთრებული იყო, ორივეს სიგიჟემდე გვიყვარდა, ხანდახან მეგონა რომ ასე არანარმალური სიყვარული და ბედნიერება არ არსებობდა და სიზმარში ვიყავით, ასეც გამოვიდა, ოღონდ იმ განსხვავებით რომ ახლა ასე მგონია მძინავს, საშინელ კოშმარს ვდედავ და გაღვიძებას ვერ ვახერხებ. -უცნობმა თავი რომ დახარა და დიდიხნით დუმილი ჩამოწვა მეგიმ მის სიჩუმეში დიდი მწუხარება ამოიკითხა.
-ახლა სად არიან. როგორ არიან? -თბილად კითხა მეგიმ რომელსაც რეალობის შეგრძნება დაკარგული ჰქონდა.- ვინ არიან?
-გოგონას იშვიათი სახელი დავარქვით- მის გახსენებაზე უცნობის თვალებში გრძნობების ქარტეხილი ატყდა, ისეთი სითათუთით მოიხსენიებდა, წამით ეგოიზმმა შემოუტია, მაგრამ მაშინვე მოერია თავს, უცნობმა კი განაგრძო- საწაული იყო როდესაც პირველად მამა დამიძახა, ერთი კვირის მანძილზე სამსახურსა და სახლს შორის დავრბოდი. ჩემი უმშვენიერესი ორი ქალბატონი სულ ელოდნენ, მათი ღიმილის დანახვა ყველა დაღლას მავიწყებდა და ერთიანად ვეშვებოდი. ყველაფერი კარგად მიდიოდა, მანამ სანამ ერთ საბედისწერო დღეს საბედისწერო ქალს არ შევხვდი, სამსახურში დიდი ხელშეკრულება დავდეთ, წარმატებულად განვახორციელეთ პროგრამები და ყველანი აღვნიშნავდით, მინდოდა ყველასთვის გამეცნო ჩემი მშვენიერი ორი ქალბატონი მაგრამ პატარას დილით სიცხე მისცა, მეუღლემ კი უფლება არ მომცა სახლში დავრჩენილიყავი, ,,ბავშვი კარგად არის და რატომ უნდა დარჩეო“ სახლიდან გამომისტუმრა. არც ისეთი პატარა ხარ და გეცოდინება, ორი სამი ჭიქა როგორ ცვლის ადამიანის გონებას - დანანებით გახედა მეგის, ცდილობდა მისგან თანაგრძნობა ეგრძნოო, მეგი კი ჯიუტად დუმდა და თვალს არ უსწორებდა, უცნობმა კი განაგრძო- იმ საღამოს ერთი ქალი გავიცანი სახელად ვერა, ნახევრად რუსი და ნახევრად ქართველი, მშვენივრად გავუგეთ ერთმანეთს, ვმასლაათობდით, ვიცინოდით და ცხოვრებისეულ კურიოზებს ვიხსენებდით. მშვენიერი საღამო გამოვიდა არ დამიმალავს რომ ოჯახი მყავდა, დროთა განმავლობაში ჩვენი შემთხვევით შეხვედრების რიცხვმა იმატა, მერე უკვე ვნიშნავდიდ და განგებ ვხვდებოდით, ახლა რომ ვუფიქრდები ნამდვილი არაკაცივით ვიქცეოდი,-ბოდიში მოუხადა თვალებით- რამდენჯერმე მის ბინაშიც შევხვდით, ჯერ მეგობრებთან ერთად მერე კი მარტო, მეუღლესთან ურთიერთობა დამეძაბა, ბავშვს ყურადღებას არ ვაქცევდი, საყვარელი ადამიანის თვალებში რომ იმედ -გაცრუებას ხედავ ყველაზე მეტად მაშინ გტკივა, ბევრჯერ შევამჩნიე მისი ცრემლიანი თვალები, რომელიც ჯიუტად არ ტყდებოდა და მიმალავდა. მერე სახლშიც აღარ მივდიოდი, საგრძნობლად დაგვეძაბა ურთიერთობა, სახლში იშვიათად ვიყავი და მაშინაც კი ვჩხუბობდით, ერთ დღეს ყველაფერი არეული დამხვდა, ჩვენ ქორწინების ფოტო გადმოვარდნილი თუ გადმოგდებული, ჩემი ნივთები კი ჩალაგებული, ვერა ყოფილა სახლში, ყველაფერი უთქვამს ჩემებისთვის, რომ ორსულად იყო და ბავშვს აუცილებლად გააჩენდა, მას არაფერი უთქვამს მხოლოდ კარისაკენ მანიშნა. ყველაფერს მაშინ დავუსვ წერტილი როდესაც ჩემი ,,პატარა ქალბატონი“ს თვალებში ცრემლი შიში და ტკივილი ერთად დავინახე. მაშინ უკანასკნელად დავინახე და გამოვიხურე ბინის კარები. უკანასკნელად ვიყავი ჩვენს უკვე მის ბინაში ჩემს პატარას შუბლზე ვაკოცე და წამოვედი.-უცნობს უკვე საუბარი უჭირდა, მეგი კი სულგანაბული უსმენდა ისევ.- რომ გითხრა საგონებელში ჩავარდითქო მოგატყუებ, არ ვიცი ვერასთან რა მემართებოდა, მაგრამ ის საშუალებას არ მაძლევდა რომ წამითაც კი საგონებელს მივცემოდი, ერთ კვირაში მის სამშობლოში გავემგზავრეთ, ერთ წელიწადში კი შვილი შეგვეძინა, ბიჭი, დიმიტრი დავარქვით.
-ოჯახთან, შვილთან ან სამეგობროსთან კავშირი გქონდა?- გაოგნებისაგაან ხმა შეცვლოდა მეგის
-არა, არავისთან... ყველა დავი...., ყველა დავივიწყე, ჩემი გოგონაც კი.
-რამდენი ხანია აქ ხართ? რაც დაბრუნდით?
-თითქმის ერთი თვეა.
-მერე- გაოცება ვერ დამალა მეგიმ
-რა მერე?- უფრო გაუკვირდა უცნობს
-რა შუაში ვართ აქ, მე და დედა? რატომ მომიყევი მე ეს ისტორია? რატომ უნდა მცოდნოდა მე ეს ყველაფერი- ხმა გაიმკაცრა მეგიმ
-მე ხომ ბოლომდე არ მომიყოლია ისტორია მე ხომ ბოლომდე არ მითქვამს ყველაფერი?- მშვიდად უთხრა უცნობმა და თავი ჩახარა დამნაშავე ბავშვივით - მერე კი მორიდებით დაიწყო- მე და დედაშენი თავიდან საუკეთესო მეგობრები ვიყავით, შენი დაბადებაც სასწაუაად მახსოვს- ღიმილი გადაეფინა სახეზე- შენ რას იგრძნობდი ჩემი შვილის ადგილას? შენ როგორ მოიქცეოდი? მიმიღებდი თუ გამაგდებდი?
მეგი დიდხანს, საკმარისზე მეტხანსაც კი ფიქრობდა. ყველას ცხოვრებაში გამოჩნდება ისეთი ადამიანი რის შემდეგაც სხვანაირი ხდები. არ აქვს მნიშვნელობა ის დიდ ბედნიერებას მოგიტანს თუ ტკივილს მაგრამ ისეთი როგორიც იყავი ვეღარასდროს იქნები. ყველა და ყველაფერი იცვლება შენს გარშემო, როცა ვინმე ტკივილს გაყენებს ...გულს გტკენს და ამას განიცდი, უბრალოდ თვალები დახუჭე და გაიღიმე ... გაიღიმე,თუნდაც ეს თვალები ტანჯვით, ცრემლით გქონდეს სავსე ... მაშინ მოგეცემა ძალა შენს სულში, ტკივილი სიხარულად გადააქციო ... ადამიანი, მაშინ ხარ,როცა პატიება შეგიძლია...
-არ ვიცი რა უნდა გითხრათ- თავი ჩახარა მეგიმ
-უბრალოდ მითხარი-დააჯინდა უცნობი
-მაშინ თქვენ მეტყვით ეს ყველაფერი რატომ მომიყევით, პატარა არ ვარ და ვხვდები რომ აქ უბრალოდ არ მომიყვანდით, შემთხევივითი არ ყოფილა ჩვენი შეხვედრები.
-შევთანხმდით- ხელი გაუწოდა უცნობმა მეგის.
გაიცინე ისე, რომ სევდასაც გაეღიმოს ... იბრძოლე ისე ძლიერად , რომ ბედისწერამაც აღიაროს შენთან დამარცხება. გიყვარდეს ისე გულწრფელად, რომ სიძულვილმაც გაგეცალოს გზიდან ... იცოცხლე ისე კარგად, რომ სიკვდილსაც დაენანოს შენი წაყვანა.

ბოლოს მეგის ის ახსოვს კაფიდან როგორ გარბოდა, მოსახვევში შემოსულ მანქანას როგორ აცდა და ბექას ნომერს როგორ კრეფდა.
-ბექა მჭირდები მალე მოდი-სწრაფად უთხრა და გაუთიშა, ყურებში მხოლოდ ორი ფრაზა ჩაესმოდა.
-მე მამაშენი ვარ, შენ ჩემი შვილი ხარ.გაიცინე ისე, რომ სევდასაც გაეღიმოს ... იბრძოლე ისე ძლიერად , რომ ბედისწერამაც აღიაროს შენთან დამარცხება. გიყვარდეს ისე გულწრფელად, რომ სიძულვილმაც გაგეცალოს გზიდან ... იცოცხლე ისე კარგად, რომ სიკვდილსაც დაენანოს შენი წაყვანა.
კარები გაგიჯებულმა და სუნთქვა არეულმა ბექამ შეგლიჯა, მაშინვე ჩამოეკიდა თვალებ დასიებული მეგი კისერზე და მის ყელში ჩამალა ცხვირი.
-რა მოხდა მეტყვი თუ პირდაპირ ,,მიზეზთან“ წავიდე?
-ჩამეხუტე რა- ამოიკრუსუნა მეგიმ, ბექამ კი მაშინვე მაგრად შემოაჭდო ხელები
-მომიყვები რა მოხდა?-ბექამ ყურთან უჩურჩულა და ნაზად აკოცა.
-კი- მეგი ველურივით დააცხრა ბექას ტუჩებზე, მომთხოვნი იყო მისი ,,ამბორი“- ოღონდ მოგვიანებით -ამოიხვნეშა და ბექას მაისურს დაეჯაჯგურა.
-ჯერ მითხარი- ხელები დაუკავა ბექამ
-ერთხელ მაინც შეგიძლია დაიკიდო და მომენდო?- ღიმილით გახედა მეგიმ და მაშინვე გაიხადა მაისური, ბექამ კი მეგის შიშველ ტანს რომ მოავლო თვალი, მაშინვე ეცა და კედელზე მიაკრა.
-არ გინდა მოგიყვე- კოცნის დროს ტუჩებზე დაჩურჩულა მეგიმ ჰაერის ჩასუნთქვას რომ აპირებდა.
-არა მოგვიანებით- და სრულიათ გააშიშვლა მეგი, -არაჩვეულებრივი სხეული გააქვს.- იცოდი?
-არა მხოლოდ შენ მეუბნები მარტო ჯერ, - გაუღიმა მეგიმ და ახლა ბექას შემოაძარცვა ტანსაცმელი.
ისევ გამეფდა, ოთახში ვნება მორეულთა ხმები, ისევ უწონადობის შეგრძნებაა, ისევ ყველა ტკივილის და გრძნობის გაქარწ....ბა, ისევ თავისულფება, ისევ სიმშვიდე, ისევ სხვა გალქტიკა და ისევ სიმშვიდე, მხოლოდ ვნება აშლილნი და სხვა არავინ, მხოლოდ ქანცგაწყვეტილი სხეულები და ოხვრა, ბოლოს მხოლოდ გახშირებული სუნთქვა ისმოდა, მოგვიანებითკი სამარისებურმა სიჩუმემ მოიცვა ყველაფერი.
-აბა მომიყვები თუ მეორე კრუგზე წავიდეთ?-ღიმილით კითხა ბექამ და ისევ მეგის თმებში განაგრძო თამაში.
-მამაჩემი გამოჩნდა-ცივი გრძნობის გარეშე თქვა მეგიმ, არანაირი გრძნობა არ იკითხებოდა მის ხმაში, არც სევდა, არც ნაღველი, არც ტკივილი, და მითუმეტეს არც სიხარული.
-რააა?- გაოცებული ჩანდა ბექა.
-ხო ამდენი წლის შემდეგ მოდის და მეუბნება რომ მამაჩემია, სამი თვეა აქ არის, ამ სამი თვის მანძილზე მითვალთვაებდა, ყოველი ჩემი ნაბიჯი იცოდა, ახლაც იცის, ვერ ვიტან, ასე რომ იქცევიან და მითუმეტეს მე მექცევიან. იცი მკითხა როგორ მოვიქცეოდი მე მისი შვილი რომ ვყოფილიყავი, მივიღებდი თუ არა? მე ვუთხარი რომ მამის სიყვარული არასოდეს მიგრძვნია, არ ვიცი ეს გრძნობა რა არის? დედა იყო ჩემი ყველაფერი, მაგრამ არ მომეშვა და ვუთხარი რომ ალბათ არ ვუარყოფდი. მის თვალებში სითბოს ვკითხულობდი, ტკივილს, ყველაფრის მიუხედავად მაინც თბილი და სუფთა თვალებ აქვს, მაგრამ ეს ყველაფერი ამაზრზენია, ჯერ ყველაფერი მომიყვა დედას და მისი სიყვარულის ისტორია, მეც მასთან ერთად განვიცადე მათი მოგონებები თვალწინ გადამეშალა როცა მიყვებოდა, მაგრამ ყველაფერი მაშინ დამემხო როდესაც ბოლომდე მოყვა ისტორია, დედას არასოდეს უთქვამ რომ სხვის გამო მიატოვა და სხვას გაყვა, ყოველთვის მეუბნებოდა რომ მე ვუყვარდი და მკითხულობდა შორიდან. მერე კი რომ გავიზარდე აღარ მჯეროდა, მესმოდა დედა როგორ ტიროდა ღამე, დილით კი მის სურათთან ერთად ჩახუტებული მინახავს, ჩემთან და ყველასთან ძლიერი ქალი იყო, მხოლოდ ღამე ყოდდა რომ ის დაუცველი იყო, რომ მასაც ჭირდებოდა დასაყრდნობი მხარე, ბებია არასდროს ეუბნებოდა რამეს, მაგრამ მეც ვხედავდი როგორ განიცდიდა ბებიაც, მერე შევეჩვიეთ, მე მაინც, ბავშვი ვიყავი და მალე დავივიწყე, მხოლოდ ხანდახან დედას სევდიანი თვალები მახსენებდნენ მის სევდას, მოგვიანებით კი ჩვენ სახლში ყველა სურათი და მოგონება გაქრა, დედამ ასე ისურვა, მხოლოდ ჩემი სურათები იყო, მხოლოდ ახლები. დედა ყოველთვის ძლიერი იყო, ყოველთვის ჩემი დასატრდენი მხარე იყო, ყოველთვის მამასავით მაძლევდა რჩევას, ჩემთვის მამაც იყო და დედაც, მან ორივეს სიყვარული ერთად მაჩუქა, ჩემი ყველაფერია დღემდე ასეა და ასე გაგრძელდება მუდამ.- მეგი მთელი სიყვარული ყვებოდა დედაზე და წარსულის გახსენებაზე მთელი სხეული ეჭიმებოდა. ბექა კი მის თმებში თამაშობდა, თითებით ეფერებოდა და გამამხნევებლად უსმევდა ხელებს, ,,მე შენთან ვარო“. მხოლოდ მეგის მოგონებებს მინდობოდა, არც ერთი წამით არ გასჩენია სურვილი რომ გაეჩერებინა ან რამე ეკითხა.
-გახსოვს? შენ რომ გაგიცანი? მე ყველაფერი მახსოვს, მოგონების თითეული წამი, შენ სანდრო მოგაკითხა მე კიდე თეამ, იმდენად გამიხარდა ჩემნაირი რომ იყავი, ჩემნაირი თვალები გქონდა,ჩემნაირი ბედნიერი და სევდიანი. მას შემდეგ დავმეგობრდით და მოვდივართ დღემდე. -შემდეგ ღრმად ამოისუნთქა და განაგრძო.
-ის კაცი კი მეუბნება დღეს მამაშენი ვარო, იმ წამს ვიგრძენი რომ საყრდენი აღარ მქონდა, მხოლოდ შენ მჭირდებოდი, გამახსენდი თუ არა მაშინვე მომემატა სიძლიერე და გული გამიმრთელდა, ვიგრძენი რომ მჭირდებოდი, მხოლოდ შენ გეტყოდი ყველაფერს მხოლოდ შნ შგეძლო ჩემი გონების გათიშვა და შეძელი კიდეც, მიხარია რომ მყავხარ.
ბექასკენ გადაბრუნდა მთელი სახე დაუკოცნა და ალერსში აიყოლია გაოგნებული ბექა, მერე ხელები ახლართეს ერთმანეთში და
-მეგი ბეჭედი რატომ არ გიკეთია?- კითხა ბექამ და თეთრ თლილ თითბს დააცქერდა
-ვაიმე ბექა ბეჭედი- წამოხტა მეგი ფეხზე, სასწრაფოდ მოიფარა ხალათი შიშველ სხეულზე, და წამითად კი არ შეუწყვეტია ვიშვიში- ბექა ადექი ნუნუკას ბეჭედი დავკარე
-კარგი დამშვიდდი ვიპოვით სადმე დადებდი
-არა ბექა არასდროს ვიხსნიდი, რაც ნუნუკამ გამიკეთა სულ ხელზე მეკეთა- მერე ძებნას თავია მიანება და ბექას გახედა შუშის თვალებით -ვაიმე ბექა რომ ვერვიპოვოთ რა მეშველება? -და ტირილი აუვარდა მეგის, ბექამ წამის მეასედსი დაფარა მათ შორის მანძილი და ხელებში მოიქცია მეგი.
-დამშვიდდი გაიხსენე, ბოლოს სად გეკეთა და სად შეიძლებოდა დაგვარდნოდა.
-ვაიმე ბექა რომ ვერ ვიპოვოთ,-ტირილს არ წყვეტდა მეგი
-მოდი ჯერ დავძებნოთ და მერე მოვიფიქროთ რამე, რომ ვერ ვიპოვოთ კარგი- ბექამ კოცნით ამოუშრო ცრემლიანი თვალები და ფრთხილად შეუშვა ხელი. ყველაფერი გადმოყარა მეგიმ, მერე დავალაგებო, თანდათან ეტყობოდა სახეზე ნაღველი და მეტად იპყრობდა სევდა.
-მეგი სახე გაასწორე თორე ახლავე დავურეკავ ნუნუკას და სიმართლეს ვეტყვი.
-რა ნუნუკას უნდა დაურეკო გადაირიე? მე მან მისთვის საყვარელი საუნჯე მაჩუქა, ნივთი რომელიც მთელი მისი სამყარო შეცვალა და ახლა მე და შენ უნდა ვუთხრათ რომ მე ეს ნივთი ესე მიზეზის გარეშე სადღაც დავკარგე?
-ხო ვიცი ეწყინება, მაგრამ იმდენად უყვარხარ რომ ვიცი არ გაბრაზდება, ეწყინება მაგრამ არ შეიმჩნევს.
-მან რომ არ მითხრას მეწყინაო მე რა ვქნა მითხარი? მე როგორ უნდა მოვისვენო როდესაც ჩემი დაუდევრობით ესეთი მნიშვნელოვანი რაღაც დავკარგე? რელიქვია.- მეგი იატაგზე დაჯდა და ისევ ტირილი დაიწყო
-დამშვიდდი და ვიპოვით, ჩემი ხომ გჯერა, სადმე იქნება- მის წინ ჩაიმუხლა ბექა და ხელები მოხია, თმებზე კოცნიდა და პატარა ბავშვივით ამშვიდებდა.
-ბექ, რომ ვერ ვიპოვოთ?
-ვიოვით ჩემო ლამაზო, ვიპოვით. -მერე წამოაყენა და ისევ ჩაიხუტა - მოდი იცი რა ვქნათ? სახე დაიბანე, ცრემლები აღარ მანახო, მე ყავას გაგიკეთებ და მერე უკეთ ვეძებოთ.
მეგიმ სააბაზანოს მიაშურა, ბექა კი სამზარეულოს კარებში გაუჩინარდა, ცივმა წყალმა საღი აზრი დაუბრუნა, მაგრამ დანაკარგი გლზე ეკალივით ესობოდა. კარზე ზარი იყო და კარისკენ გაეშურა.
-თქვენ? - ნაცნობმა თბილმა თვალებმა რაღაც ამოუხსელი სითბო აგრძნობინა სხეულსა თუ გულში.
-ხო, ეს კაფეში დაგივარდა შენია ხომ?- და ხელის გულზე დადებული ნაცნობ ბეჭედზე ანიშნა.
-კი ჩემია, მადლობა მადლობა- ვერც კი გაიაზრა როგორ ჩამოეკიდა უცნობს კისერზე და როგორ მოხვია მანაც ხელები.
-მეგი ვინ არის?- კართან მისულ ბექას სახე შეეცვალა, მეგი სხეულს წამში მოცილდა რომ გაიაზრა რაც გააკეთა და დგაოცებულ ბექას გახედა.
-ბექა ეს, - ლიზი ბექას მხარს მიეყრდნო და თვალები დახუჭა სხეულის ცახცახი რომ დაემალა.
-მე ბეჭდის დასაბრუნებლად მოვედი, შენ ბექა ხარ არა- უცნობმა ხელი გაუწოდა ბექას, ისიც არ დაიბნა და მაშინვე შეაგება მისი ხელი, ისე რომ დამფრთხალი მეგი უარესად არ დაეფრთხო.
-კი ბექა ვარ, -სასიამოვნოა, განგებ არ კითხა ვინ ბრძანდებითო
-კარგით, ჩემი წასვლის დროა, უბრალოდ ბეჭდის დასაბრუნებლად მოვედი
-მადლობა- თავდახრილმა უთხრა მეგიმ.
კარები უხმოდ მიხურა ბექამ ისე რომ წამითაც კი არ გაუშია მეგისთვის ხელი, გაოგნებული მეგი დივანზე ჩამოსვა, ნაზად გაუშვა ხელი და სამზარეულოდ წყლის ჭიქით დაბრუნდა.
-მიდი დალიე და შემომხედე.- ბრძანება იყო რომელსშიც თბილი ბარიტონი ჟღერდა.
-ვერ ავიტან აქ რომ იაროს- ჩაწითლებული თვალებია მიანათა ბიჭს.
-და არც ივლის
-ნახე როგორი თბილი თვალები აქვს? არ მომწონს მისი თბილი და გამჭირვალე თვალები, არ მომწონს რომ მიყურებს, ვგრძნობ რომ არ მინდა იყოს ჩემს გვერდით, მე ხომ არ ვიცი როგორია მისი სიყვარული, მე ხომ არ ვიცი როგორია გყავდეს მამა, არც ის ვიცი როგორია როგორ გიშლის მამა ღამით სიარულს, როგორ გიკრძალავს ბიჭებთან სიარულს, როგორ ხვდება თვალების ბრიალით ქალიშვილის ყველა თაყვანისმცემლებს, მე ხომ საერთოდ არ ვიცი როგორია გყავდეს მამა, მისი მნიშვნელობაც კი არ ვიცი.- ბოლო სიტყვები მთელი ხმით იღრიალა და წყლის ჭიქა მეტლხზე მთელი სიძლიერით დაახეთქა.
-დროზე ადექი მივდივართ, თუ გინდა გამოიცვალე, დაგელოდები სამი წუთი გაქვს- ასეთი შეუვალი ჯერ ბექა არასოდეს უნახავს მეგის, საძინებელს მაშურა მოსამზადებლად, ბექამ კი მისი გასვლის შემდეგ ნომერი აკრიფა.
-ჩვეულ ადგილას, რამე უჩვეულო და მაგარი.
-
-კი მეგის ვჭირდებით
-
-მშვიდობაა უბრალოდ განტვირთვა ჭირდება
-
-კი სხვებსაც გააგებინე.
-
-კი, რაც შეიძლება სწრაფად, მალე გამოვდივართ.
სწრაფადვე გათიშა ტელეფონი, და ოთახიდან გამოსულ მეგის ააყოლა თვალი, სადა შავი მოკლე კაბა ეცვა, ლურჯი მაისური, და ოდნავ ქუსლები.
-მშვენივრად გამოიყურები
-კარგი რა, -გაიღიმა მეგიმ- ჩვეულებრივად ვარ როორც ყოველთვის.
-კარგი წამოდი გველოდებიან.
პატას ბარში მივიდნენ, მეგის ყველა იქ შეკრებილი დახვდა, ლუკას გვერდით როდისმე მოიწყენ, არაფრისგან შეუძლია რაღაც სასწაული თქვას და წარმოადგინოს, სასიამოვნო საღამო გამოუვიდათ, მეგი მოეშვა და დღევანდელი ამბები სულ დაავიწყდა.
საღამოს ბექამ მიაცილა სახლამდე, დღევანდელი დღის ჭუჭყი ჩამოირეცხა და საწოლს მიაშურა. დაძინებას შეეცადა მაგრამ მოგოებებმა საშუალება არ მიცა რომ დაესვენა, მონატრებული დედა გაახსენდა და კომპიუტერი სწოლში გადაიტანა, როდესაც ეკრანზე დედს ღიმილიანი სახე დაინახა ცრემლი მოერია
-მომენატრე დე... -უთხრა და ცრემლი ძლივს დამალა
-მეც ჩემო ლამაზო, მითხარი ა ხდება შენთან/ როგორ მიდის სწავლისა და გამოცდების საქმეები.
-ძველებურად ხომ იცი როგორი ვარ, დიპლომი ჩემია.
-ჩემი ნიჭიერი.
-დე.. რაღაც უნდა გითხრა-სახე დაუსერიოზულდა მეგის
-რა მოხდა მეგი- სახე შეეცვალა ქალსაც
-დე არ ინერვიულო შენ ხომ? -შეევედრა გოგონა
-მეგი მითხარი და მე გადავწყვეტ ვინერვიულო თუ არა, არ ვიცი რა ვიფიქრო ახლა, უარესად მანერვიულებ უკვე.
-კარგი დე არ ინერვიულო და მე კარგად ვარ.
-მეგან- დედას ასე არასოდეს არ მიუმართავს მისთვის, ეს მისი ნამდვილი სახელია მამამ უწოდა.
-დედა, გუშინ თემური იყო მოსული, არ ვიცოდი ვინ იყო, თავიდან მაღაზიაში შევეჩეხე, მერე უნივერსიტეტთანაც მოვკარი თვალი, ბოლოს კი აქ მომაკითხა, კაფეში გავყევი და იქ ვისაუბრეთ, ყველაფერი მომიყვა, თქვენი მთელი წარსული.-მეგი დედის სახეს არ უყურებდა და საუბრის ბოლოს რომ დაინახა სახე შეეცვალა, მისი ნაზი სახე ცრემლებს დაენამათ- დე მე იმიტომ ხომ არ მოგიყევი რომ გეტირა, არ ინერვიულო რა გეხვეწები
გთხოვ არ იტირო რა, -მეგისაც შეეცვალა ხმა.
-და შენ რა უთხარი? როგორ მოიქეცი?- დამშვიდებას ცდილობდა ქალი
-მე ავდექი და წამოვედი, იცი როგორ ვინერვიულე, ლამის ისტერიკა დამემართაა, მერე ბექა მოვიდა, გადაირია ის ცალკე, რას გავხარო, ძლივს დავმშვიდდი.
-მეგი კარგად მომისმინე და ნუ აფეთქდები როგორც შენ გჩვევია ისე. დამშვიდდი და კარგად მომისმინე.
-შენც რამმე უნდა მითხრა და გული გამიხეთქო? ან იქნებ შენი შვილიც არ ვარ -გაღიმება ცადა მეგიმ
-ხო გიშვილე და საოცრად მგავხარ, თვალების გარგა ყველაფერი ჩემი გაქვს, ესე შემთხვევით.- გაიღიმა ქალმა და საოცრად ლამაზი იყო ამ წამს, ცრემლიანი თვალები როგორ დაფარა ღიმილმა.
-კარგი ხომ ვიცი, ნაშვიები რომ ვარ, მაგრამ იქნებ ასე პირდაპირაც არ უნდა გეთქვა? -გადაიკისკისა მეგიმ.
-მეგი კარგად მომისმინე, - დასერიოზულდა ქალი ეკრანიდან
-რამე ხდება დე?
-მეგი მე ვიცოდი თემური რომ მოვიდოდა შენთან -მეგის არ გამოპარვია როგორი სითბოთი წარმოსთქვა ქალმა კაცის სახელი, თითქოს შორიდან ეფერებაო, - ის დიდი ხნის წნ შემეხმიანა მე, აი მაშინ თითქმის ერთი თვის ჩამოსული ვიყავი აქ, ყველაფერი აინტერესებდა შენზე, გონს რომ მოვეგე უკვე გვიანია მაგრა იქნებ შანსი მომცე რომ გავიცნო ხელთავიდანო.
-მერე მე ამ ყველაფერს რატომ ვიგებ ახლა? თითქმის სამი წლის შემდეგ?
-მას პირობა მივეცი რომ ის თავად მოვიდოდა შენთან, როდესაც შეძლებდა, როცა ამის გამბედაობას მოიკრებდა. მას თვითომ სურდა თავად ეთქვა ყველაფერი, მე ყველაფერს მის სასარგებლოდ გეტყოდი და პატიებასაც შეძლებდი, მაგრამ მას ასე მარტივი პატიება არ უნდოდა, უნდოდა პირადად მისგან გაგეგო ყველაფერი შელამაზების გარეშე, შედეგს შენ თვითონაც ხედავ როგორია.
-და მე ახლა რა უნდა ვქნა?
-როგორადაც შენ მიგაჩნია სწორად, როგორადაც შენ მიგაჩნია სწორად ისე უნდა მოიქცე, უკვე დიდი გოგო ხარ, მე გადაწყვეტილებას შენს მაგივრად ვერ მივიღებ, შენ თვითონ შეგიძლია გადაწყვიტო და მოიმკა შენივე საქციელი, ოღონდ მანამდე კარგად დაფიქრდი, ყველაფერი გაანალიზე, მე არ ჩავერევი თქვენს ურთიერთობაში, მე მინდა შენ იყო ბედნიერი, მთავარი ჩემთვის ესაა, მთავარია შენ იღიმოდე გულწრფელად და გახარებული იყო, მე სულს შენს გვერდით ვიქნები, კიდევ დაელაპარაკე სანამ რამეს გადაწყვეტ, ისევ ნახე, თვალები არ ტყუიან ხომ იცი ჩემო გოგონა, მიენდე მათ.
-დე მაბედნიერებ რომ მყავხარ.
-ჩემი გადარეული გოგო
-მე კიდევ რაღაც უნდა გითხრა- გაუღიმა ეკრანს და კამერას ბეჭდიანი ხელი გაუსწორა
-მეგი ეს რა ბეჭედია?
-ბექამ ცლობა მთხოვა, ეს კი ნუნუკამ მაჩუქა რამდენიმე დღის წინ, დანარჩენი შენმა ქმარმა გაგიკეთოსო.
-და მე ამას ახლა რატომ უნდა ვიგებდე?- გაბრაზდა ქალი, - და აქამდე რატომ არ ვიცოდი შენ და ბექას ერთმანეთი თუ გიყვარდათ?
-კარგი რა დედა, მე ვიცოდი? ნუნუკასთან ავყევი, რაღაცეები აუტანეთ როგორც ყოველთვის, იქ გამოუცხადა ნუნუს ცოლი მომყავსო, მეც გამიკვირდა არაფერი არ ვიცოდი, არავისზე არ უთქვამს ვხვდებიო, ნუნუკამ როგორც იცის შეიცხადა, მგონი დავიღუპეო, მერე რომ ვკითხეთ ვინთქო, მეგიო რომ თქვა, გავქვავდი, ნუნუკამ შენზე უკეთეს ვის ვინატრებდიო და ეს ბეჭედი გამიკეთა.
-მერე - ღიმილით უყურებდა ქალი ეკრანს
-მგონი არ გაგიკვირდა ხო? -მეგის აღშფოთება დაეტყო სახეზე
-არა, როგორ არა, მიკვირს, თან ძალიან, - სახე გაიმკაცრა ქალმა, მაგრამ თვალები ყიდნენ, -რატო არ მითხარი ამდენ ხანს, სად არის ბექა, რა ხდება თქვენს შორის?
-დედა უფრო მკაცრად თორე ვიფიქრებ რომ მატყუებ რაღაცას- ლამის ცოფებს ყრიდა მეი.
-მეგი, დედიკო უნდა წავიდე ახლა, მეძახიან, მოგვიანებით შემოვალ ისევ და ვისაუბროთ, სანამ რამე გადაწყვეტილებას მიიღებ კარგად დაფიქრდი და მერე გადაწყვიტე, ასჯერ გაზომე და მერე გაჭერი, თუ საჭირო გახდა ას მეერთედაც გაზომე, გული დაიმშვიდე და შნ და ბექამ ერთად დამირეკეთ. არ მომწონს თქვენი ნაუცფათევი გადაწყვეტილებები მე.
-დედა მგონი გაგვიანდებოდა ხომ?
-წავედი მე და ჭკვიანად იყავი შენ, ბექას დაუჯერე- ქალმა ღიმილით დაარიგა შვილი და პასუხს არც კი დაელოდა ისე გათიშა კომპიუტერი.
-ესენი მეღადავებიან ხომ?- ჩაილაპარაკა მეგიმ და ტელეფონის ძებნა დაიწყო, იქვე ტუმბოზე იდო წიგნის ქვეშ, სასწრაფოდ აკრიფა უკვე კარგად გადაზეპირებული ნომერი და პასუხს დაელოდა
-მეგი... -ღიმილით უპასუხა ბიჭმა
-სწრაფად ჩემთან გაჩდი...- უთხრა და პასუხს არც დაელოდა ტელეფონი ისე გათიშა.
კარი გაღიმებულ ბექას გაუღო, მეგი კი დივანზე ჩამოჯდა, ჩასახუტებლად წასულ ბექას ხელით ანიშნა გაჩერდიო.
-მეგი რა მოხდა?- ღიმილით კითხა ბექამ
-დაჯექი- მკაცრად უთხრა მეგიმ და მის წინ დივანზე მიუთითა.
-მეტყვი რა მოხდა?
-ბექა ვფიქრობ რომ შენ უნდა მითხრა და არა მე შენ.
-და რა უნდა გითხრა-გაიკვირვა ბექამ.
-კარგი, წუხელ თეას დავურეკე, თემურზე ყველაფერი მოვუყევი, ვნერვიულობდი როგორ შეხვდებოდა ამ ამაბვს მაგრამ შევცდი მან ყველაფერი იცოდა, დედას წასვლიდან რამოდენიმე თვეში თემური დაკავშირებია და არ ვიცი რა უთხრა, მითხრა რომ თავად ვერაფერს მეტყოდა, თავად შალამაზებდა მათ ისტორიას და ჩემთვის როგორც აჯობებდა ისე მომიყვებოდა, ამიტომ თემურს აცადა ჩემთან მოვლა, მან ყველაფერი იცოდა გესმის? მე კი აქ გული გამისკდა თეა როგორ გადაიტანს ამ ამბავსთქო.
-მერე რა მოხდა-სერიოზული იყო ბექა
-მერე ბეჭედი ვაჩვენე, ჩვენზე ვუყვებოდი, ნუნუკას რეაქციაზე და როგორ აღმოჩნდა რომ საერთოდ არ გაუკვირდა, შეეცადა რომ ოდნავ გაოცება გამოეხატა, მივხვდი რომ ყველაფერი იცოდა, მერე რაღაცეები დაიწყო, თითქოს ბრაობდა, ჭკუას მარიგებდა, მაგრამ ხელოვნურად გამოდიოდა, და უცებ გამითიშა კომპიუტერი.
-მერე?
-არ გინდა რომ მითხრა? რა მოხდა? რა უთხარი?
-იმ საღამოს მაშინ აქ რომ დავრჩი, უფრო სწორად იმ დილით სამსახურში რომ წავედი გადავწყვიტე რომ ჩემი ცოლის სტატუსით ივლიდი, ეს მხოლოდ შენ არ უნდა გადაგეწყვიტა, ვიცი რომ ამასს არც იზამდი, მეორე საღამოს შენი კომპიუტერიდან თეას კოორდინატები ამოვიწერე და შევეხმიანე, დიდი დრო არ დამჭირდა მის მოსათაფლად- ბექას გაეღიმა მეგი კი ცოფებს ყრიდა.- სასიდედრომ თბილად მიმიღო, მე კიდე ათასი გეგმა მქონდა როგორ მომეწონებინა მისთვის თავი. არ შეცდები თუ სწორ ნაბიჯს გადადგამ. სადღაც წავიკითხე და ძალიან მომეწონა ეს ფრაზა. შენ ჩემთვის ყველაფერი ხარ და შენი ბედნიერება ჩემთვის ყველაფერია.
-ასე რატომ გააკეთე?
-ხომ გითხარი უკვე?
-რა მითხარი? ბექა ნუ გადამრიე, ხომ იცოდი რომ ვნერვიულობდი? ხომ იცოდი როგორ განვიცდიდი, თან ამ ბოლო დროს იცი რა დღეშიც ვარ, ყველაფერი ერთმანეთს მიება, შენ რომ არა ალბათ გავგიჟდებოდი, ან ფატალურ შედეგამდე მიმიყვანდა. ვიცი რომ ჩემ გამო მოიქეცი ასე მაგრამ მაინც არ უნდა დაგემალა, უბრალოდ შეგეძლო მიგენიშნებინე. თქვენ ყველამ ყველაფერი იცოდით მე კი საერთოდ არაფერი.
-ეს შენთვის გავაკეთე- თბილი ხმით უთხა ბექამ
-ვიცი -მეგიმ უთხრა და დივნებზე, მაგიდაზე, შესასვლელში დაკიდებულ მოსაცმელში, სამზარეულოში, რაღაცას გამწარებით ეძებდა და ხმადაბლა ილანძღებობა- სად ჯანდაბაშია?
-მეგი მითხარი რას ეძებ? -ღიმილით კითხა ბექამ
-ტელეფონს- გაბრაზებულმა თითქმის ყვირილით უთხრა. ბექას მომღიმარის სახის დანახვაზე კი მთლად წამოენთო- რა?
-ტელეფონი ჯიბეში გიდევს- მშვიდად უთხრა ბექამ და შეეცადა არ გაღიმებოდა.
მეგის სახე შეეცვალა ბრაზისაგან მაგრმ არ შეიმჩნია.
-ტელეფონს კი არა ტელევიზორის გადამრთველელს ვეძებ- იცრუა უცებ.
-გადამრთველი მაგიდაზე დევს, ათი წამის წინ დადე.
მეგიმ არ შეიმჩნია ბექას დაჭიმული სახე, რომელსაც გაცინება უნდოდა, სუნთქვაც კი შეიკავა რომ არ გაცინებოდა. მეგიმ ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან და ნომერი აკრიბა.
-სად ხარ? საქმე მაქვ, - ყურმილის აღებასთან ერთად მიაყარა მეგიმ
-
-კარგია, მარტო ხარ?
-
-მომწერე ზუსტად.
-
-ააა, მანდ კაი ხო არ მინდა.
-
-კი ოც წუთში მანდ ვარ
-
-არ ვიცი და არც ვკითხავ, კარგი წავედი უნდა გამოვიცვალო, - მეგიმ ტელეფონი გათიშა და საძინებელს მიაშურა
-სად მივდივართო- ცინიკური ღიმილი აეკრა ბექას სახეზე
-სალოსთან მივდივარ, ბავშვებიც არიან პატასთან ბარში.
-მეგი იცი ახლა რომელი საათია?- ძარღვები დაეჭიმა ბექას
-კი თერთმეტი საათი სრულდება, რამე პრობლემაა- ისეთი მზერიტ გახედა ბიჭს ახლა რამე რომ ეთქვა ბექას ადგილზე მიახრჩობდა ბიჭს, ბექაც მიხვდა, უარის ნიშნად თავი გააქნია და იქვე დივანზე ჩამოჯდა, გელოდებიო ანიშნა.
მეგი სწრაფად მოემზადა, თავისუფალი სტილი აირჩია, არაფრის ნერვები არ ქონდა, უბრალოდ სულ გაჩეჩილი თმები ცოტა შეისწორა, შავი შარვალი თეთრი მაისური და ოდნავ მაღლები ჩაიცვა, მაკიაჟი მინიმუმამდე დაიყვანა.
-მგონი მეტისმეტად ლამაზი ხარ დაქალთან საჭორაოდ წასასვლელად- თვალებ ანთებულმა მერამდენ აათვალიარა სასურველი სხეული და მძიმე ნერწყვი გადაყლაპა, რომელმაც ლამის დაახრჩო.
-და ფიქრობ რომ რამეს შევცლი?- ბრაზიანი თვალებით გახედა მეგიმ
-მე გითხარი რომ უნდა გამოიცვალო?- ღიმილი ვერ შეიკავა ბექამ და ვნებიანად აათვალიერა.
-მე მივდივარ- გასაღებს დასწვდა მეგი და კარისაკენ გაემართა.
-მოიცა და მე მტოვებ?- ისევ ღიმილით დაედევნა გოგონას.
-ეგ ღიმილი მოიშორე სახიდან, სანამ მე გავასწორე შენი ღიმილ აკრული სახე.
-დიდი სიამოვნებით დაგითმობდი ჩემ თავს- მაინც ვერ დისერიოზულა ბექამ სახე და პირიქით, ცდილობდა როგორმე გოგონა გამოეყვანა წყობილებიდან.
-ვაიმე რა დავაშავე შენ რომ შემიყვარდი, - ჩაილაპარაკა მეგიმ და სახლის კარი საიმედოდ გადაკეტა.
-რა თქვი გაიმეორე?- ლიფტის კარს მიყრდნობილმა გაღიმებულმა ბექამ კითხა.
-არაფერი რაც არ გაგიგონია- ირონიული ღიმილი აიკრა მეგიმ.
-ირონიის გარეშე, ლამაზო ქალბატონო, ირონია უფრო სასურველს გხდით, არა მგონია გეგმები ამ მიმართულებით გქონდეთ და უმორჩილესად გთხოვთ გამიმეოროთ თქვენი ნააზრები და წარმოთქმული.- მათ შორის მანძილი შესამჩნევად შეამცირა ბექამ და გოგონას სახეზე სული შეუბერა.
-ვაიმე რა საზიზღრობაა- სწრაფად ჩამოისვა ხელი მეგიმ- რა შევცოდე ამას რომ შევუყვარდითქო- მტკიცედ განაცხადა მეგიმ და თვალის არიდება სცადა.
-მე და შენ ამ საკითხზე მთელი ღამე მოგვიწევს მუშაობა.- მკაცრად ჩახედა ბექამ თვალებში.
-დავფიქრდები, მაგრამ არა მგონია გვჭირდებოდეს, ჯერ მაინც.
-გვჭირდებათქო მეგი- სახე გაიმკაცრა ბექამ.
-კარგი განვიხილოთ ეგ საკითხი საჭიროებისამებრ- ღიმილით ჩაუკრა თვალი გაცოფებულ ბიჭს, სწრაფად ჩაუარა გვერდი ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა და კიბეებზე სწრაფად დაეშვა.
-მგონი ამ ბოლო დროს ლიფტის არსებობა გავიწყდება ხომ?- გაიღიმა ბექამ და წინ წასულს რამდენიმე ნაბიჯში დაეწია, სწრაფად შემოატრიალა, ისე სწრაფად რომ ლამის ორივე თავქვე დაგორდა კიბეებზე.
-გადაირიე, -მწარედ უჩქმიტა მეგიმ.
-მეტკინა გოგო.
-ვიცი და ძალიან მიხარია.
-ხოო? -ორაზროვნად გაიღიმა ბექამ.
-ბექა შენ მაგას არ გააკეთებ ხო ასეა?- სუნთქვა აერია მეგის და მის ტუჩებზე დაშტერებულ ბექას მაგრად ჩაავლო ხელი
-რატომ?
-ახლა არა რა.. - სურვილს უფრო გავდა მისი უარი ვიდრე უარყოფას.
-კარგი დაგიჯერებ, არ ვიზამ- ტუჩებზე დაუჩურჩულა და მხოლოდ ღმერთა იცის რამდენ მოთმინებად დაუჯდა მისი ვნება მორეული ტუჩების არ დაგემოვნება.
-თავხედი- თავისთვის ჩაიდუდღუნ მეგიმ და ორი საფეხურით დაწინაურებულ ბექას გაყვა უკან
-მე მითხარი რამე?- შემობრუნდა ბექა და ღიმილის დამალვას ცდილობდა თითქოს არაფერი გაეგონოს
-არა არაფერი ფეხი ლამის გადამიბრუნდა და ჯანდაბათქო- ურცხვად იცრუა მეგიმ.
-ჩაგეცვა მერე კედები, ვინ დაგიშალა- გაუღიმა ბექამ და ხელი ჩაჭიდა პატარა ბავშვივით, მეგისაც არ გაუწევია წინააღმდეგობა, ხომ არ შეიმჩნევდა რაიმეს? და სწრაფად ჩირბინეს კიბეები.
ამბობენ, ბრაზს და წყენას ვერ აკონტროლებო, იშვიათად იღებ ცივი გონებით გადაწყვეტილებას და მასაც წამის მეასედშიო. გაბრაზება აფექტური მდგომარეობაა, რომელშიც გული არ მონაწილეობს, წამებში იღებ გადაწყვეტილებას და მიღებულ შედეგს ცხოვრების ბოლომდე იმკი. ამ შეცდომის გამოსწორება შესაძლებელია, მაგრამ ამას გვიან ხვდებით. ზოგ შემთხვევაში გონება გვინათდება და შეგეს წამის მეასედშ ვხდავთ და შეცდომის დაშვების უფლებას გონება არ გვაძლებს, მაგრამ ეს ყველაფერი ხომ ძალზედ იშვიათობაა, მაგრამ მეგი ამ იშვიათ შემთხვევებს მიეკუთნებოდა, გაბრაზდა მაგრამ სიბრაზეს ძლია. ყველაე კარგი გამოსავალი სალო იყო და მასთან გაიქცა, მისი რჩევა დარიგებების მოსასმენად, უნდოდა დაცლილიყო და ყველაფერი ამოეღო რაც კი რამ ქონდა ნაგროვები.
-სანდროს ჩვენი ნახვა უნდა ამ დღეებში- გისთვის გაეშტერებინა თვალი მეგის, ისიც კი არ ახსოვდა აქ როგორ აღმოჩნდა.
-რაა?- ფიქრებს ძლივს დააღწია თავი მეგიმ
-სანდროს ჩვენი ნახვა უნდა.- ისევ სერიოულად გახედა ბექამ
-რატომ? რა მოხდა?
-არ ვიცი, სერიოზული საქმე მაქვს თქვენთანო
-ისევ რამეს მაიმუნობს ეტყობა- შინაგანი მღელვარების დამალვას ცდილობდა მეგი.
-არ ვიცი რა უნდა- მეტისმეტად სერიოზული ეჩვენა ახლა ბექა მეგის.
-რამე ხდება და არ ვიცი? ხომ იცი ჩემი- მეგიმ წინადადების დამთავრება ვერ მოასწრო ბექას ტელეფონი რომ ამღერდა.
-ნუნუკაა უნდა ვუპასუხო- მეგის გახედა, მან ისეთი სახით გახედა, ,,ჩემგან ნებართვას იღებო?“
-ხო, ჩემო წანწკლო- ღიმილით ჩაყვირა ყურმილს.
-
-მეგისთან ერთად ბებო, რამე მოხდა?- წამში გაუქრა ღიმილი სახიდან, მეგისაც საგრძნობლად შეეცვალა სახე.
-
-კარგი მოვალ ბებო, არ ინერვიულო ხო?
-
-კარგი მალე მოვალ- ბექამ სიჩქარეს უმატა საგრძნობლად
-რა მოხდა? ნუნუკა კარგადაა?- სახე გაფითრებოდა მეგის, კიდევ ერთი ბებიკოს დაკარგვა მისთვის ახლა შოკი იქნებოდა.- მითხარი რა მოუვიდა, - ხმაც შეცვლოდა გოგონას
-არაფერი- გაღიმება სცადა ბექამ, მეგის გაფითრებულ სახეს რომ გახედა, საჭე ცალი ხელით დაიჭირა მეორეში კი მეგის გაყინული თითები მოიქცია- მეგი როგორ გაყინულხარ, ნუნუკა კარგადაა, ჟუჟა გამხდარა ცუდად და იქ უნდა წავიყვანო.
-მადლობა ღმერთს, იმედია კარგადაა და სერიოზული არაფერია.- თვალებში ისევ ჩაუდგა სხივი
-ხანდახან მგონია რომ ნუნუკა შენთვის უფრო ძვირფასია ვიდრე ჩემთვის- სერიოზულად გახედა ბექამ- მაგრამ უნდა ვაღიარო რომ ეს ეგოისტურად მომწონს.
-გინდა მეც წამოვალ?- უცებ შეთავაზა მეგიმ
-არა ახლა მე შენ იქ მიგიყვან, სალოსთან და ბავშვებთან დაგტოვებ, პაატას ჩავაბარებ თქვენს თავს, იმედი მაქვს უჩემოდ საშინლად მოიწყენ, მე მალე დავბრუნდები და მერე ორმაგად გავერთობით.
-ნუ ხარ ეგოისტი მესაკუთრე შენ- ღიმილით გახედა მეგიმ და ხელის განთავისუფლება სცადა.
-სულ როგორ უნდა გარბოდე?
-არსად არ გავრბივარ რომ იცოდე.
-მოვედით, ბექამ მანქანა გააჩერა,- მიდი გადადი და მალე მოვალ, ჭკვიანად.
…..
,,დრო, დროზე სწრაფად მიქროდა,
დრო არაფერზე ფიქრობდა,
ფიქრი რად უნდა დროს,
დროს როცა უნდა თოვს“
33ა.
ბარში შესულ ბექას თვალები შუბლზე აუვიდა, ხელი კედელს მთელი ძალით მიარტყა და მეგისკენ გაეშურა, წამის მეასედში იფიქრა ,,არა ეს მეგი არ იქნება, მას არ შეუძლია ასე მომექცეს, მას მე ვუყვარვარ“ ისევ გაოცებული გახედა გოგოს და ტკივილიანი ღიმილით გაემართა მისკენ.

დრო, დროზე ჩქარა მიქროდა,
დრო არაფერზე ფიქრობბდა,
ფიქრი რად უნდა დროს,
დროს როცა უნდა თოვს...
33ა
ბარში შესულ ბექას ეგონა სამყარო თავზე დაექცა, ეგონა გათელეს, გადააბიჯეს, შეაფურთხეს და ასე ნაცემ ნაგვემი ყინვასა და სიცივეში გარეთ დააგდეს, სასიკვდილოდ. წამში გამოერკვა, ხელიდან გამონაჟონმა სისხლმა რეალობის შეგრძნება დაუბრუნა, საერთოდ არ ტკიოდა ხელი, ხელზე მეტად გული და სული ტკიოდა. ბექამ მხნეობა მოიკრიბა, და ბავშვების მაგიდისკენ გაეშურა, უხმოდ მიესალმა ბავშვებს, მათაც შეამჩნიეს მისი ცვლილება, პატამ უხმოდ იგრძნო მისი ტკივილი როდესაც მეგის მოკრა თვალი, მიხვდა რაც გაჭირვებოდა ძმად ნაფიცს, მისივე ჭიქაში ჩაუსხა არაყი და პირამდე აუვსო, ბექამ კი ერთი ამოსუნთქვით გამოცალა, უცებ იგრძნო როგორ მოედო ალკოჰოლის სიმხურვალე ძარღვებში, როგორ დაებერა ძარღვები, ვერ იპოვა სიმშვიდე მაგრამ მოემატა სიმხნევე, ასე უცებ მოკიდებოდა ერთი ჭიქა არაყი. არ ახსოვდა ბავშვობის მერე.
ცოტაც და ცრემლი მორეოდა თვალზე, ალბათ მეგიმაც იგრძნო დაჟნებული მზერა, სახეზზე ღიმილი შეეყინა, უცებ მოეშვა, მოდუნდა... არა პირიქით თითქოს ფრინველი იყო და ფრთებო დააჭრესო, დასჯილი ბავშვივით გაემართა მაგიდისკე.
და როდესაც ბექას თვალებსი დიდი ტკივილი ამოიკითხა, ამ იმედ გაცრუებას ყველაფერი ერჩა, ერჩია ტკივილს შთაენთათქა, ოღონდ მის თვალებშ არსებული ტკივილი და იმედ გაცრუება არ დაენა, ჩაწითლებულ თვალებში მის ანარეკლს ხედავდა, მარამ ეს ანარეკლი ყველაზე მეტად ახლა ტკიოდა, ყველაზე მეტად ახლა იგრძნო უძლურება, ყველაზე ძვირფას მისი დაუდევრობით როგორ კარგავდა, მაგიდასთან მისული უღონოდ დაეცა სკამზე, პირველად ებრძოდა ცრემლებს, იცოდა ერთი ცრემლიც რომ წამოსვლოდა, ეშველებოდა, ცრემლი ამ ტკივილგან გაანთავისუფლებდა, მხოლოდ ბრაზს გრძნობდა, საკუთარი თავის მიმართ, არა ცრემლებს არ დაანახებდა ბექას არც არავის მაგრამ ეს იყო ახლა, რაც ყველაზე მეტად სჭირდებოდა, მაგრამ თვალები მაინც ისევ ჯიუტად ეწინააღმდეგებოდა ყველაფერს
,,ხომ, გინდოდა ეს, ხოდა მიიღე, განსაცდელია და გაუმკლავდი“-ირონიულად გაისმა ალტერ ეგოს ხმა
,,გავუმკლავდები“ თვალებ ანთებულმა ჩასძახა
,,მიდი მერე“ ღიმილს არ იშორებდა ეგო სახიდან, მეგის მეტის მოთმენა აღარ შეეძლო და წარმოსახვაში თმებში წვდა, ეგოს, მანაც წაავლო ხელი, შინაგანად ომში მყოფს, გარეგნულად გაყინულს გავდა თითქოს არც კი სუნთქავდა.
-გინდა ვიცეკვოდ- ბექას ხმამ გამოიყვანა ომის ქარცეცხლისგან, მხოლოდ ახლა დაუბრუნდა რეალობას, სად იყო, როგორ იყო, მუსიკა შეცვლილიყო და ნაზი მუსიკის ჰანგებს დაეფარათ ყველაფერი.
,,ეტყობა ვინმემ განგებ შეუკვეთა ეს მუსიკა, აქ ხომ ასეთი რამეები იშვიათაად ხდება“ ისევ საკუთარ თავთან გააბა საუბარი, ,,მოიცა რაო? „ ჩაეკითხა საკუთარ თავს ,,რაო და ბექამ წამოდი ვიცეკვოთო“ -უპასუხა თვალ დალურჯებულმა მეორე მემ და ყინული მიიდო შუბლზე. ,,ფმ, ეგრე მოგიხდება, - ეშმაკურად გაეღიმა მეგის და თვალ გასიიებულ ალტერ ეგოს გაცილდა და რეალობას დაუბრუნდა“
ბექას ანთებული თვალებით გახედა, მანც ხელი გაუწოდა, ,,მაინც არ კარგავს ტეტმენულ ხასიათს“ გაიფიქრა და აცახცახებული ხელი შეაგება. იგრძნო როგორ გაუთბა სხეული, იგრძნო როგორ გატბა და მოეშვა, ისევ იგრძნო თავისუფლება სხეულმა, ისევ იგრძნეს ვენებმა სისხლის მიმოქცევა, გულმა გამალებით დაიწყო ბაგა-ბუგი, ბექას სხეულმა ისევ დაუბრუნა საკუთარ სხეულს, წყვილებს შეერივნენ, შუა გულისკენ გაიკვლია ცეკვით ბექამ გზა, ნაზად ააყოს მუსიკის ჰანგებს ტანი.
-ისევ გყინული გაქვს ხელები, რატომ ნერვიულობ?- კითხა ბექამ და თითებიდან დაწყებული მთელ მკლავს ააყოლა ხელი, იგრძნო მეგის სხეულის ცვალებადობა, მკაცრი სახის მიუხედავად მაინც გაეპარა ღიმილი ტუჩის კუთხეში. მეგის მოეშვა და თავისუფლად ამოისუნთქა, იგრძნეს ფილტვებმა ჰაერის ნაკადი და თავისუფლად გაიშალნენ. მეგიმ არაფერი უპასუხა, მხოლოდ მის ნებას დაყვა ცეკვის დროს. გადაყვლეფილ ხელზე ნაზად, შეუმჩნევლად გადაუსვა თითი, და გაბუსულმა შეხედა ბექას.
-აბა შენ თვითონ მითხარი რა მოხდა? და რა დავინახე მე? -სერიოზული სახით ჩახედა მეგის თვალებში და მათკენ მოშტერებული ოთხ წყვილი თვლლი ჯიუტად დააიგნორა და მჭიდროდ აიკრა გოგო სხეულზე, სხეულმაც გამოსცა იმპულსები, ორგანიზმში დაიარა თხემიდან ტერფამდე, ,,ოხ, ეს ვნება, ყველგან და ყველაფერში როგორ ერევა“
-ვცეკვავდი- მთელი ძალა და ღომე მოიკრიბა რომ ეს ერთი სიტყვა ეთქვა, და მთელი მარაგი ჰაერისა ერთად ამოუშვა
-ანუ მხოლოდ ცეკვავდით? -ირონიით გაიღიმა ბექამ
-კი, მხოლოდ ვცეკვავდით -დაუდასტურა მეგიმ
-და აქ რატომ გეხებოდა? -წელზე აუსრიალა ხელი
-ცეკვისას ხდება ხოლმე
-აქ რატომ? -ახლა წელს ჩაყვა ქვემოთ- ან აქ? -ახლა თეძოსკენ გადაინაცვლა- ან იქნებ მითხრა ასე რატომ? -უცებ ჩამოიშორა გოგონას სხეული და წამებში ზურგით აიკრო, ისევ უმისამართოდ დაასრიალებდა ხელებს მის სხეულზე- ვერც კი შენიშნეს როგორ შიცვალა მუსიკა, ორივე ისევ ის ე ძველებურად ნაზად აყოლედნენ მუსიკის ჰანგებს ტანს, მანამ სანამ ვიღაც არ დაეჯახათ და ეს მოჩვენებითი სიმშვიდის რუტინა არ დაურღვიათ. მუსიკა შეცვლილიყო, მაგიდასთან აპირებდნენ დაბრუნებას, როდესაც ისევ შეიცვლა მუსიკა, და ამ გარემოსთვის უჩეულო ნელი ვალსი ჩაირთო, ბექას სიამოვნებსგან გაეღიმა, ,,პატას ნახელავია, დამშვიდებას მაცდის“ გაიფიქრა და ერთი ნაბით დაშორებულ მეგის ისევ ხელი დაავლო და ახლა უკვე ნაზად აიკრა, ყელში ნაზი სუნთქვა მიაფრქვია, ყელში ნაზი კოცნა დაუტოვა, თითქოს და შეუმჩნეველი, შემდეგ უკვე ყურთან, ტუჩის კუთხეში, რამდენიმე კოცნა დაუტოვა, სწრაფი და შეუმჩნეველი, მეგი ელოდა როდის გადავიდოდა ტუებზე ბექა კი არ ჩქაობდა, თუ არც აპირებდა კოცნას? რაა? გულზე აიკრა, თავზე აკოცა და ცეკვა განაგრძეს, ისე რომ ტუჩებს არ შეხებია. მეგიმ მაგრად უჩქმიტა მკლავზე, ბექა ეოდა მის ასეთ მოქცევას, ნაზად გადაუსვა ხელი თავზე და შუბლზე აკოცა.
-მომწონს მე შენი ჩიჩლაკი თმები- გაუღიმა ბექამ და გულზე დაადებინა თავი. სასიამოვნოდ შეყვნენ მუსიკას, მის ჰანგებში ჩაიძირნენ, მოწყდნენ სამყაროს და მხოლოდ ორნი დარჩნენ აქ და მთელ სამყაროში.
აი რა მოხდა, მეგის შესვლიდან ბარში, მაგიდასთან რამდენიმე კურსელი, სალო პატა და კიდევ ერთი ბიჭი იყო, ყურადღებაც კი არ მიუქცევია. სალოსთან საბარი უნდოდა, გადმოენთხია ყველაფერი, მაგრამ პატამ სასმელი დაუსხა, ერთს მეორე მოყვა მეორეს მესამე, მოეშვა თავისუფლება იგრძნო და თავისუფლად შეძლო ესუნთქა. საცეკვაო მოედნისკენ გააპარა თვალი, სალოს ხელი დაავლო და საცეკვაოდ გაიყვანა, მთლიანად მთელი სხეულით გრძნობდა მუსიკას და თავდავიწყებას მიეცა, არ მიუქცევია ყურადღება, სალოს ხელები როგორ შეცვალეს მძიმე დაზარღვულმა ხელებმა, ყურადღება არ მიუქცევია, ისევ თვალდახუჭული განაგრძობდა ცეკვას, არც ხელებს იმჩნევდ, მარამ მწველ მზერას გრძნობდა, მთელ სხეულში რომ უვლიდა და ძალას აცლიდა, უცებ გამოერკვა და თვალები გაახილა, სწორედ ის უცნობი ბიჭი ეცეკვებოდა, სწრაფად გაეცალა მას, ბიჭმა უკმაყოფილოდ გაუღიმა და ცეკვა განაგრძო ისევ ვიღაც გოგონასთან ერთად. მეგიმ ბექას ჩაწითლებულ თვალებს რომ გახედა მაგიდისკენ გაემართა, სწორი მაგრამ მყარი ნაბიჯით, ბექას გამოხედვამ წამში გამოდევნა ალკოჰოლი ორგანიზმიდან, ვერც თავად მიხვდა ეს როგორ მაგრამ მაინც, საოცრად ფხილზლად გრძნობდა თავს, ეს ყველაზე ნაკლებად უნდოდა ახლა, შეხედა როგორ დაცალა ბექამ უკვე მეორე ჭიქა და მაგიდას მიუჯდა მის პირდაპირ“
-წავიდეთ? - უკვე დედამიწაზე დაბრუნებულს მშვიდად კითხა ბექამ
-ჰო, სად?
-სახლში დაგტოვებ- მშვიდად უთხრა ბექამ და მაგიდისკენ გაემართნენ
-დამტოვებ? -გულ გატეხილმა დაუბრუნა კითხვა.
-ხო დაგტოვებ და მე უნდა გავიდე საქმეები მაქვს.
-ამ შუა ღამისას?
-ხო რაღაცეები უნდა მოვამზადო, და ჩვენ საუბარი არ დაგვიმთავრებია.- სერიოზული სახით მიაჩერდა თვალებში. მაგიდას მიუსხდნენ ისევ, ყველანი აქ იყვნენ იმ უცნობი ბიჭის გარდა.
-მე მეგი უნდა გავიყვანო, წამოხვალთ? თან გაგიყოლებთ. - ბავშვებს გახედა ბექამ
-არა.
-არა- ყველამ დარჩენა გადაწყვიტა, შეიძლება წასვლა უნდოდათ მაგრამ, ყველა გრძნობდა, ამ ორს ეს საღამო უნდა გაერკვიათ და მათი ყოფნა უფრო დაძაბავდა სიტუაციას.
ყველას დაემშვიდობნენ, მეგიმ ტელეფონი და ჩანთა აიღო, ბექამ წინ გაატარა, მის სხეულს ვნებიანად ააყოლა თვალი და ნერწყვი მძიმედ გადაუშვა სხეულში. არაფერს იმჩნევდა ცდილობდა, ცივად მოქცეოდა, მაგრამ ყოველი მისი თავაზიანი მოქმედება მის წინააღმდეგ იყო. მანქანას მიუახლოვდნენ, ცასხდნენ კიდეც მაგრამ ხმს არც ერთი არ იღებდა, მეგი ტელეფონს აწვალებდა, საათს ამოწმებსო თითქოს, აანთებდა, ჩააქრობდა. დამცავს მოხსნიდა გაუკეთებდა, სიტყვებს ეძებდა, როგორ უნდა დაეწყო, გრძნობდა ბექა მისგან ელოდა პირველ ნაბიჯებს. პირველი სიტყვა მისი უნდა ყოფილიყო.
-გაჩერდი თორე ფანჯრიდან ვისვრე შენს ტელეფონს. - ნერვებ მოშლილმა უთხრა ბექამ და საჭეს მაგრად მოუჭირა ხელები, ამდენი თავშეკავება ერთიანად შემოეფშვნა ხელში და მაგრად მისცხო საჭეს. არ უნდოდა ბავშვებთან ერთად გაერკვია ყველაფერი, თავადაც იცოდა არაფერი რომ არ იყო, მაგრამ არ მოწონდა მეგის ესეთი დაუფიქრებელი მოქცევები...
-რამდენიმე ჭიქა დავლიე, სულ სამი, მე და სალო ვცეკვავდით, ვერ გავიგე როგორ შეცვალა იმ ვიღაცამ სალო, მართლა არ ვიცი.- დამნაშავე რომ იყო მიხვდა და თავი დახარა.
-ხომ იცი რომ არ მომწონს ასე რომ იქცევი? ხომ იცი არ მომწონს რომ ვინმე გეხება? მითხარი ასე ავგე ყველგან გამოგყვე და გიდარაჯო ვინმე არ შეგეხოს? მერე მე ავდგე და ვცემო ხომ? ჯერ ის არ მომწონს ესე მგლებივით რომ გიყურებენ, მერე ის რომ ვიცი რასაც ფიქრობენ, ეს აზრი ჭკიიდან მშლის, მინდა ისე გაუფრთხილდე შენს თავს როგორც აი ამ ბეჭედს უფრთხილდები, -უთხრა ბექამ და მეგის თითზე ნუნუკას ნაჩუქარი ბეჭედისკენ მიუთითა.
-მაპატიე- მშვიდად უთხრა მეგიმ, ამ ერთ სიტყვაში მთელი გრძნობა ჩადო, მთელი გული და სული. ყველაფერი რაც გააჩნდა.
-მიდი აირბინე და შეიძლება ვერ გნახო ხვალ, პროცესი მაქვს და მეეჭვება რომ თავისუფალი დრო საერთოდ თუ გამომიჩნდა, მერე ისევ ნუნუკა უნდა გავიყვანო და ალბათ ვერ შევძლებ.- არ გაუგია როგორ მივიდნენ კორპუსთან და როგორ გააჩერა ბექამ მანქანა გაოცებულმა მოათვალიერა მიდამო.
-კარგი ჰო- ჩამწყდარი ხმით უთხრა მეგიმ
-შეძლებ რომ ამ ერთ დღეში ცოცხალი გადარჩე? ვინმეს არ გადაეყარო? შარი არ აიკიდო? და არ იჩხუბო? -ღიმილით მაგრამ სერიოზული ხმით უთხრა ბექამ.
-მგონი შევძლებ არ მოვიკლა თავი... --გაბუსული აპირებდა გადასვლას როდესაც ბექამ სწრაფად მოატრია მისკენ და სწრაფად დაუგემოვნა ტუჩები. მომთხოვნად კოცნიდა, მეგიმ სწრაფად შემოხვია კისერზე ხელები და თავადაც მომთხოვნად კოცნიდა. ჰაერის მარაგი რომ ამოეწურატ სწრაფად შეწყვიტეს კოცნა და შუბლი მიადო ბექამ, მისი გახშირებული სუნთქვა მეგის ეცემოდა სახეზე, და მის ათრთოლებულ სხეულს იმპულსების ნაკადად ეღვრებოდა.
-მიდი ადი სწრაფად.- ბექამ მოწყვეტით აკოცა და თავად გაუღო კარი, ვითომ შემთხვევით აასრიალა მეგის ფეხზე ხელი და გასწორადა. - ადი და ჭკვიანად
-თავს გაუფრთხილდი.- სევდა ჩამდგარი თავლებით გახედა მეგიმ და მანქანიდან გადავიდა..
-გასწავლი მე შენ ჭკუას- ღიმილით გახედა ბექამ ზანტად მიმავალ სხეულს რომელსაც ფეხები უკან რჩებოდა, უცებ მობრუნდა მეგი, სწრაფად გააღო კარი და ისე რომ ბექამ რეაგირებაც კი ვერ მოასწრო ტუჩები დაუკოცნა, როგორ სწრაფადაც ოვიდა ისე სწრაფად დატოვა, ამჯერად მხნე და სწრაფი ნაბიჯით აირბინა კიბეები და უკვე გაღებულ ლიფტის კარებში შეხტა მაცდური ღიმილით.



ისევ გაგიჟებული შევიდა ოთახში და მძინარე მეგის რომ დახედა ყველა წყენა დაავიწყდა, მაშინვე მოეშვა და მშვიდად დაეშვა მის პირდაპირ კრესლოში. მობუზული იწვა, მეგი, ბექამ მისი სრულიად შესწავლა დაიწყო ისევ, ისევ მოუბეზრებლად, ნუთუ შეიძლება რომ საყვარელი ადამიანის ყურება მოგბეზრდეს? შეგიძლია საათობით იჯდე და უყურო როგორ სძინავს, როგორ ზის, ან როგორ იღიმის, ეს ხომ ყველაფერი სიყვარულია? კომფორტულდ მოეწყო მის წინ და ისევ დაუღალავად შეუდგა უკვე ვინ იცის მერამდენედ უვე მისი სახის შესწავლას.
პირველი როგორც ყოველთვის მისი დაწითლებული და ძილისგან გამობუშტული ტუჩებისკენ გაეპარა მზერა. მერე სახეს აუყვა, და ნუთუ მოეჩვენა? არა არ მოჩვენებია.
,,ალბათ საკმარისზე მეტად იტირა“ გაიფიქრა და მის დაწითლებულ და ნამ შერჩენილ თვალებს დააკვირდა. დაწითლებოდა თვალები, თვალის გარშემო შავი ხაზები, შუბლი შეკრული, უცებ მთელი სხეულით მოიბუზა, მუხლები გულთან მიიჭირა, ბექამ დაინახა როგორ დაეჭიმა მეგის ხელები, როგორ დამუშტა და მთლი სასოწარკვეთილი ხმით
-ბექააააა- დაიწყირა, არა ეს დაყვირება, დაწივლება ან წამოყვირება არ იყო, ეს რაღაც არა ადამინური ხმა იყო, უცებ წამოდგა მეგი თითქოს რამდენი წამის წინ მშვიდად არ ძინებოდა დივანზე.
-ბექა? - ჩაწითლებული თვალები აუკიაფთა მეგის
-მოდი ჩემთან- ერთი ნაბიჯით დაფარა მათ შორის მანძილი და აკანკალებული გოგონა სხეულზე აიკრო.
-ბექა- ძლიერად მოხვია გოგომ ხელები
-ჩუ ჩემო ლამაზო, ჩუ დამჩვიდდი, ეს მხოლოდ სიზმარი და კოშმარი იყო. - ამშვიდებდა გოგონას და მონოტორულად დაცოცებდა მის სხეულზე ხელებს და უმისმართო კოცნებს უტოვებდა. აკანკალებული გოგონა როგორც იქნა დამშვიდდა, თავისუფლად შეეძლო უკვე სუნთქვა.- დამშვიდდი მე შენთან ვარ, ჩუ დაწყნარდი. სენთან ვარ.
დიდი ხანია რაც იცნობს ბექა მეგის, მაგრამ ესეთი შეშინებული, შეშფოთებული და აკანკალებული ჯერ არ უნახავს, პირველად შეეშინდა, რაღაც ისეთი არ მომხდარიყო, რაც მის თავს სამუდამოდ დააკარგვინებდა და წაართმევდა.
-მოდი დაჯექი- თავზე აკოცა ბექამ და დივნისკენ წაიყვანა. დივანზე დასვა მეგი თავად კი სამზარეულოსკენ აიღო გეზი როდესაც მეგის ხმა დაეწია
-არ წახვიდე რა დღეს, აქ იყავი. -მის ხმაში მუდარა ირეოდა.
-მხოლოდ წყალი მინდა რომ მოგიტანო- ღიმილი გადაკვროდა ბექას სახეზე, იგრძნო ათიათასჯერ მეტად იგრძნო რამდენად ძვირფასი იყო მეგისთვის და ასიათასჯერ მეტად და ძლიერ შეუყვარდა.
წყალი მინის პატარა მაგიდაზე დადო, გვერდით მიუჯდა და მკლავები მოხვია, მთელი ორგანიზმით იგრძნო როგორ მოეშვა მეგის ორგანიზმი და როგორ ჩაუცურდა ხელები ძირს.
-რა მოხდა კარგად ხარ?- შეშინებულმა კითხა ბექამ
-წამალი დავლიე და ვითიშები - ძლივს ამოილუღლუღა მეგიმ
-მოიცა რა წამალი დალიე? - მთელი სხეულით დაიძაბა ბექა
-დამამშვიდებელი, გული მქონდა ცუდად- ძლივს ამოიჩურჩულა მეგიმ და ყოველ წამს უფრო უდუნდებოდა ორგანიზმი.
-ოხ მეგალაინ, რატომ ვერ შეიგნე რომ უნდა დამირეკო? რატომ არ მირეკავ? რატომ? - უპასუხოდ რჩებოდა ბექას ყოველი კითხვა, ის კი გოგონას ძლიერად იკრავდა გულში.
მეგის კი ბექას ყოველი შეხება აძლიერებდა, სტიმულს აძლევდა ყველა ტკივილი დაევიწყებინა, დამამშვიდებელიც მაგიტომ დალია რომ იქნებ დაძინებოდა, ძილში დაიხსნიდა თავს, მაგრამ მაინც იქ უარესი ნახა. დაინახა როგორ შთანთქა ბურუსმა ბექა, როგორ წაიყვანა და არსად აღაარ ჩანდა. უშედეგოდ ეძებდა, ეძახდა და მაინც ვერსად პოულობდა.
დილით უნივერსიტეტში მიდიოდა, გამოცდა უნდა ჩაებარებინა, ყავას ამზადებდა და ხმამაღლა იმეორებდა
-არ დამავიწყდეს.... ეს გამოცდაც და მერე აღარ ვინერვიულებ. ,,კორფორმულობა“ კორფორმულობა...
1. კონფორმულობა - უმრავლესობის გავლენა რომელშიც უმრავლესობა არწმუნებს უმცირესობას მიიღონ უმრავლესობის თვალსაზრისი.
2. ნორმალიზაცია - ურთიერთ კომპრომისი რომელსაც მივყავართ კონვერგეციამდე „ურთიერთდაახლოებამდე“.
3. ინოვაცია - უმცირესობა ქმნის და ახდენს კონფლიქტის აქცენტუაციას, რათა დაარწმუნოს უმრავლესობა მიიღოს უმცირესობის თვალსაზრისი.
კონფორმულობაში სხვისადმი უკიდურესად დამორჩილების ტენდენცია იგულისხმება, რომელიც მიუხედავად იმისა, რომ ენეტიკურად ინდივიდის ჯანსაღ სოციალურ საფუძველზეა დამოკიდებული, თავისი უკიდურესობის გამო უსიამოვნო და მავნე ეფექტს იძლევა.
ყავის ბოლო ყლუპი მოსვა და ფინჯანი ნიჟარაში უნდა ჩაედო რომ კარძე ზარია გაისმა, სხვა არავის ელოდა, მეზობელი იქნებოდა ისევ, ალბათ წნევის გაზომვა ან წამლის დოზა ვერ გაარკვიაო გაიფიქრა და კარი ღიმილით გააღო, მაგრამ რომ ვაი, ღიმილი სახეზე შეეყინა როდესაც მის წინ სახე სეროზული ოღონდ თბილი თვალებით ,,მამიკო“ იდგა და მეგის თვალებ შესცქეროდა.
-თქვეენ?- ხმა ძლივს ამოიღო მეგიმ
-კი მე- მშვიდად უპასუხა - შეიძლება შემოვიდე?
-მობრძანდით, ბევრი დრო არ მაქვს, გამოცდაზე მაგვიანდება- და კარს მოშორდა და მისაღებისკენ მიანიშნა.
-მეგი- პირველად მიმართა სახელით- აქ იმისთვის მოვედი რომ- მამაკაცს საუბარი უჭირდა და დაუკითხავად ჩამოჯდა დივანზე- თბილისი პატარა ქალაქია ყველამ გაიგო ჩვენი ჩამოსვლის შესახებ და სანამ ვინმე რაიმეს გეტყვის მე მინდა რომ გითხრა. ყველა სხვადასხვაგვარად გაიგებს ამ ამბავს მაგრამ მე მინდა ჩემგან იცოდე- ძალიან შესამჩნეევად ნერვიულობდა მამაკაცი. მეგი ახლა მიხვდა რომ უხერხულად იდგა ფეხზე და მის პირდაპირ ჩაეშვა სავარძელში.
-მეგი- რამდენიმე წამიანი დუმილის შემდეგ განაგრძო- გითხარი რომ მე იქ შვილი შემეძინა, ის აქაა, მას გიორგი ქვია- მეგის სახეზე ფერებმა გადაურბინა, ,,ძმა მყავს, არსება რომელსაც მთელი ცხოვრება ვნატრობდი, რომელიც ჩემი ნაწილია, ჩემი დედმამიშვილი, ,,დედმამიშვილი“.
*ჰმ, დედმამიშვილი? ირონიულად ჩაიცინა ალტერეგომ- მამიკოს ბიჭია ლამაზო -საზიზღრად გაიცინა ეგომ და მეგის ჩაწითლებულ, ცრემმორეულ თვალებს რომ შეხედა, კუდამოძეული გავარდა უკანა კარიდან“
,,ჩემია, მამის ნაწილია, რომელიც მინდოდა მყოლოდა და არ მყავდა, მერე რა რომ გიორგის დედაც ყავდა და მამაც, მას უნაწილებდა ჩემ წილ სიყვარულსაც, მაგრამ ის ხომ მაინც ჩემია? მამის შვილი, ძმა რომელიც რომ მყოლოდა დამიცავდა და ბევრ ტკივილს ამაშორებდა. მერე რა რომ ჩემზე სამი წლით პატარაა, მაინც შეძლებდა ჩემს დაცვას“- მეგის ტკივილთან ერთად სასიამოვნო სითბოც ეღვრებოდა სხეულში, წამითაც კი ა უფიქრია გიოს გამიჯვნა, მან ხომ მამა წაართვა. არა მამა მას არ წაურთმევია, მამამ თავად მოისურვა მისგან წასვლა, აი რატომ ეცნო თავიდანვე, ,,მეგალაინ“.
-მეგი- ისევ სახელით მიმართა, მეგის სხეულში კი დაუკითხავად დაიწყო სითბომ შეღწევა, ისე რომ ნებართვაც არ უთხოვია, სასიამოვნო სიტბო. იმ გაყინული ადგილისკენ მიეჩქარებოდა სადაც წლების მანძილზე, მხოლოდ ყინვა, გამძინვარებული ქარ-ბუქი თარეშობდა, ახლა კი ზაფხულის მწველი მზე მიიჩქაროდა, სითბო ნამდვილი. მეგიმ უსიამოვნობ შემოიჭდო ორივე ხელი სხეულზე თითქოს არ უნდოდა მასში ამ სითბოს შეეღჭია, ეშინოდა ისევ ეშინოდა, მაგრამ ახლა ორმაგად ეშინოდა, იმ განცდილი და გაახლებული ტკივილის ეშინოდა რასაც ცხოვრება უმზადებდა, არ უნდოდა მამის მიღება და მერე ერთ დღეს როგორც ადრე მისი გაუჩინარება. არ ანცდილი ტკივილის ეშინოდა, ისევ დაკარგვის ეშინოდა. იცოდა ახლა უფრო მეტად ეტკინებოდა ვიდრე ადრე, მანამ სანამ იცოდა რომ მამა არ ყავდა, რომ არ იყო მასთან.
-მეგი- ფიქრებიდან მამაკაცის ბოხმა მაგრამ თბილმა ხმამ გამოიყვანა, მოწონდა როგორც ეძახდა, სითბო ეღვრებოდა და ამ სითბოშიც ეშინოდა, თვალებში ვეღარ უყურებდა, მის თვალებში დანახული მისი სითბოც კი აშინებდა, ეშინოდა ამ არ განცდილი სითბოსა და სიყვარულის შეეშინდა- მეგი მე ისევ მალე მომიწევს წასვლა- მთელი გული ამოაყოლა კაცმა ამ ერთ წინადადებას, მეგი კი დადუმდა, აღარც სუნთქვა შეეძლო, ხელები უფრო მჭიდროდ შემოიჭდო სხეულზე, უნდოდა სწრაფად წასულიყო ეს კაცი მისი სახლიდა, არც გამოცდა ანაღვლებდა და არც მისი ქულა, მხოლოდ უნდოდა რომ ეს კაცი მისი სახლიდან რაც შეიძლება მალე წასულიყო.- მანამდე მინდა რომ გიორგი გაგაცნო, მან შენი არსებობის შესახებ იცი, მან ყველაფერი იცი, არ ვაპირებდი რომ ტყუილში ეცხოვრა, მისი ოცნება სულ შენი გაცნობა იყო, ბავშვობაშ თოვლის ბაბუს საჩუქრად შენს თავს თხოვდა, ,,მე თუ ვერ მივდივარ, ის მაინც მომიყვანეო“, -შესამჩნევი ღიმილი გადაეფინა მამაკაცს სახეზე, მაგრამ მეგის დანახვისას სახე შეეცვალა- კარგად ხარ, სულ გაფითრებული ხარ.
-კი მადლობა, უბრალოდ უჭმელი ვარ- ძლივს მოიფიქრა მეგიმ ტყუილი მაგრამ მიხვდა რომ მამაკაცმა არ დაუჯერა.
-თუ შენი სურვილი იქნება გაიცანი, მას ძალიან უნდა შენი გაცნობა
-კი რა თქმა უნდა- სწრაფად უპასუხა მეგიმ, დაინახა, დაინახა როგორ მიიხსნა დამცავი საფარი, როგორ იგრძნო როგორ მოეშვა ორი სხეული და მამაკაცს ღიმილმა დაუფარა სახე
-და როდის მიდიხართ? და რატომ? - ბოლო არ უნდოდა დაესვა მაგრაამ თავადაც არ იცის როგორ წამოცდა.
-ერთ კვირაში მომავალი კვირის ხუთშაბათსა ფრენა, მე და ვერა მივდივართ, არ ვიცი როდის დავბრუნდებით.
-რატომ?- ისევ ენამ გაუსწრო წინ
-ვმუკრნალობ, მე ცეროზი მაქვს.
-მე ცეროზი მაქვს- მამაკაცმა ჩუმად თქვა და თავი ჩახარა.
-რაა?- მეგის ხმა სადღაც შორიდან მოდიოდა, გული დაუმძიმდა, სული შეეხუთა და ყველაფერი გაქრა მხოლოდ სამი სიტყვა დარჩა.
,,ჯერ არ მიპოვია და ახლა ისევ უნდა დავკარგო? ჯერ ხომ არ მიპოვია? ჯერ ხომ მისი სიყვარული არ მიგრძვნია? -,,აბა, არ მინდა, მისი სიყვარულიო?“-ჩაძახა ეგომ- არ გინდოდა მისი სიყვარული და თანადგომა, მისი ყურადღება, ახლი კი გინდა რომ არ მოკვდეს, ნახე ისიც კი არ გინდა რომ წავიდეს და დაგტოვოს, სიკვდილზე ხომ ზედმეტია გაფიქრებაც კი“
-დიდი ხანია?- ისევ მეგიმ ამოიღო ხმა.
-რამდენიმე წელია ამ დაავადებებს ვებრძვი- ჩუმად თქვა მამაკაცმა და თავი ჩახარა. ცხოვრებაში პირველად იგრძნო სიხარული, მეგის ყურადღება და დააინტერესდა მისი მდგომარეობა. -აქედან რომ წავედი ყველაფერი ძველებურად მიდიოდა, ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ რამდენიმე წელიწადში ყველაფერი შეიცვალა, ყველაფერი აირია, სამსახხურში ვერ მოვეწყვე, გამიჭირდა გარემოსთან შეგუება, ოჯახში ურთიერთობა დამეძაბა, ნოსტალგია შემომაწვა, ცემი პატარა ფერია მენატრებოდა, ცოლის თბილი ღიმილი და ოჯახური სითბო, ვერა ყველაფერს ცდილობდა, ცდილობდა ყველანაირი დისკომფორტი მოეხსნა ჩემთვის და არაფერს მეუბნებოდა, მხოლოდ პატარა გიორგი მაბედნიერებდა, მხოლოდ მას ვუნაწილებსი სითბოსა და სიყვარულს, ჩემი ფერიას სიყვარულსაც მას ვუნაწილებდი, თავი შემძულდა თავს ვერ ვძლიე და დალევა დავიწყე. უკვე ყველაფერმა მნიშვნელობა დაკარგა, არაფერი აღარ მინდოდა. ზომა წონა დავკარგე, დროის შეგრძნება, დილიტ საღი აზრი მიბრუნდებოდა, მაგრამ მხოლოდ რამდენიმე საათით, მერე ისევ იგივე მეორდებოდა. ვსვამდი, ვეწეოდი, სახე და თავი დავკარგე. დროის შეგრძნება საერთოდ აღარ მქონდა. გიორგის საერთოდ აღარ ვაქცევდი ყურადღებას, ვერა კი ცდილობდა, დაუღალავად ცდილობდა თავი არ დამეკარგა, მაგრამ ვერ შეძლო, სანამ საკუთარი თავის ზიზღი არ აღმოვაჩინე, ვხედავდი როგორ ვიკლავდი როგორ ვიკლავდი ნელა და მტკივნეულად თავს, როგორ ვკარგავდი კიდევ ერთ ოჯახს და ორ საყვარელ ადამიანს, რამდენიმე წლის განმავლობაში უშედეგოდ ვცდილობდი, იყო პერიოდი რომ გამოვდიოდი მდგომარეობიდან მაგრამ ოდნავ ფეხის წაცდენა და ისევ ჭაობში ვბრუნდებოდი.
მეგი გაოგნებული უსმენდა მამაკაცის მონოლოგს და ცდილობდა რეალობის შეგრძნება არ დაეკარგა. ცდილობდა არ ეტირა და ხმამაღალი გოდება არ ამოეშვა, უსმენდა და თითქოს ეგოისტურად უხაროდა კიდეც, რომ ბრძოლა მოუწია, რომ ტკივილი დაყვებოდა თან, რომ ბრძოლა მოუწია, ბრძოლა გადარჩენისთვის, მაგრამ იმის გაარება რომ შეიძლება ჯერ არ ნაპოვნი მამა დაეკარგა, გულს უღრნიდა, ყველა იმედს, სიყვარულს, სიხარილს, ბედნიერებას, ხვალინდელი დღის იმედს ერთად აცლიდა.
ორივენი ცუმად ისხდნენ, რამდენიმე წუთიანი სიცუმე ჩამოვარდა, არ იყო ეს სიჩუმე უხერხული, ერტი ცდილობდა ამბავი გადაეხარშა მეორე კი ძალებს იკრებდა გასაგრძელებლად.
-მერე გიომ გამომარკვია, მაშინ ათი წლის იყო, ერთ დღეს გახარებული მოვიდა სახლში, ბედნიერი იყო და დედას ჩაეხუტა გულში, გული ჩამეწვა, მეტკინა არსებობა, დედას უყვებოდა როგორი იყო მისი რჩეული, მას სესილი ეერქვა და ახლაც მახსოვს როგორ უყვებოდა, იმ დღის თითოეული მომენტი მახსოვს და თითოეული სიტყვა.
-დე, უნდა გაგაცნო, აუცილებლად მოგეწონება, შეიძლება მოვიყვანო?- მამაკაცი ღრმა წარსულსი გადაეშვა.
-კი დე, მოიყვანე.
-ვუთხარი რომ ლამაზი დედიკო მყავს, რომ გაგიხარდება მისი გაცნობა, ხომ გაგიხარდება დე?... კითხა აჟიტირებულმა გიომ
-კი დე აბა არ გამიხარდება? როგორია?
-ლამაზია დე, ცისფერი თვალებითა და ქერა გრძელი თმით, დიდრონი თვალები აქვს, უძილო და მეტყველი.
-დე კიდევ რა უთხარი? დედიკო და მამიკო უნდა გაგაცნოთქო? როდის მოიყვან?- ბავშვს უცებ შეეცვალა სახე და დაუსერიოზდა, მის ხმასი ყველაზე მეტად ტკივილს ვისმენდი- ვუთხარი რომ მამა არ იქნება სახლში, მხოლოდ მე და დედა ვიქნებითთქო. -და გაბუტულმა გამომხედა ცამქრალი ცრემლიანი თვალებით. მაშინ მივხვდი, რომ საკუთარი შვილის ტვალში არარაობა ვიყავი, ვერას თვალზე ცრემლები რომ დავინახე და ტანადგომა, მაშინვე გავიქეცი გარეთ, ბარში წავედი და დილამდე ვსვამდი. ბოლომდე ჩავწვი ყველა ბორმა და ნაღველი, მხოლოდ საკუთარი თავის ზიზღი მქონდა დარჩენილი, დილით სადღაც უცხო სახლში გავიღვიძე, - თქვა კაცმა ჩუმად და დამნაშავე ვარო თავი ჩახარა- სწრაფად გამოვიქეცი იმ სახლიდან, იმ დღის შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა, - და ღიმილი გადაეკრა სახეზე- ჩვეულ რეჟიმში დავუბრუნდი ცხოვრებას, ოჯახი, სამსახური, მეგობრები, ყველაზე მეტ დროს გიორგის ვუთმობდი, მინდოდა იმ წლების უყურადრებობა ერთად ამენაზღაურებინა. თავიდან გაუჭირდა, გესმის მეგი?- კაცმა პირველად მიმართა ასე მკაცრად და ჯიქურ შეხედა თვალებში. - ჩემს საკუთარ შვილს ჩემი ეშინოდა ალბათ და როგორც უცხოს ისე მექცეოდა, ძლივს დავუახლოვდი.
-როგორი იყო გიო ბავშვობაში?- სითბო ჩაეღვა თვალებში, მამაკაცს კი ღიმილი მოეფინა
-მხიარული მაგრამ დასტოინი, მესაკუთრეც კი, განსაკუთრებით კი მას შემდეგ რაც შენი არსებობის შესახებ გაიგო.
-როგორ მიიღო ჩემი არსებობა? ან როგორ გაიგო?
-მინდოდა ცოდნოდა, ვერამ მოუყვა ყველაფერი, მეგონა რომ გაკიცხავდა ან ვერას წაეჩხუბებოდა, მე კი დამკარგავდა, მისთვის ოჯახი განსაკუთრებულ ფენომენს წარმოადგენს, მისთვის ოჯახი ყველაზე წმინდაა, მაგრამ ყველაფერი ისე კარგად და მშვიდად მიიღო გამიკვირდა, შენი არსებობის შესახებ რომ ვუთხარით გადაირია, ძლივს გადავაფიქრებინეთ რომ იმ საღამოს არ წამოსულიყო საქართველოში, ახლაც კი დარწმუნებული ვარ ერთი სული აქვს სახლში როდის მივალ და შენს გადაწყვეტილებას ვამცნობ.
-მიხარია, ერთი სული მაქვს როდის გავიცნობ, როდის მიდიხართ? -ისევ ძველ თემას დაუბრუნდა მეგი და ტკივილი იგრძნო
-არ ვიცი ერთ კვირაში მივდივართ, როდის დავბრუნდები არ ვიცი, ალბათ დავბრუნდები იმედი მაქვს- სინანულის და ტკივილის ნოტები გამოდიოდა მისი ხმიდან.
-რა მდგომარეობაა?
-არ ვიცი, ახლა რა მდგომარეობა იქნება, გამოკვლევები უნდა ჩამიტარონ ისევ- ტკივილი გამოესახა სახეზე- კარგი მე წავალ და საღამოს დაგირეკავთ თუ წინააღმდეგი არ იქნები ეს გიოს ნომერია, - ჯიბიდან ფურცელი ამოიღო და მინის მაგიდაზე დადო სადაც ტელეფონის ნომერი ეწერა.
-კარგი- მშვიდად წამოდგა მეგი მაგრამ თავბრუსხვევა იგრძნო ისევ, ტკივილი სულსა და გულში გაუჯდა.- საღამომდე- ძლივს წარმოთქვა და კარი მიხურა.
ძლივს მილასლასდა დივნამდე, დაემხო ზედ და ტკივილსა და ცრემლებს გასაქანი მისცა. ბოლო ხმაზე ტიროდა, გული ამოაგჯა, ვერ დამშვიდდა, ჯიუტად არ ნებდებოდა და არც სალოსა და არც ბექას არ დაურეკა, სადაც იყო ისტერიკა დაემართებოდა, იცოდა ცუდის მიმანიშნებელი იყო, ემოციებს არასდროს არ ამჟღავნებდა და როცა ასე სუსტად გრძნობდა ყველაფერი ახსენებდა თავს და გაურკვევლობაში იყო, იხლიჩებოდა, ახლა ყველაზე მეტად უჭირდა, დედა არ ყავდა და ეხლა რომ ჩახუტებოდა, მონატრებამ თავისი გაიტანა და გაორმაგებით იწყეს ცრემლებმა დენა, ნელა გადაწვდა ნოუთბუქს სწრაფად ჩართო, დედა როგორც ყოველთვის მწვანედ ციმციმებდა, სულ ელოდება, იცის შვილის ამბავი თან ამ ბოლო დროს იმდენი დაატყდა ტავს არ იცოდა როდის დაჭირდებოდა და სულ ელოდა მის ზარს.
-მეგი როგორ ხარ ჩამირთე თვალი- ეკრანს მიღმა ლამაზი სევდიანი თვალებით მაგრამ თბილი გამოხედვით ქალი გამოჩნდა.
-დე შენ იცოდი?- ძლივს იკავებდა მეგი თავს ისევ რომ არ ეტირა.
-რა მოხდა მეგი? რა გჭირს თვალებზე რატომ ტირი?- ქალი დააბნია მეგის განადგურებულმა სახემ
-დედა შენ იცოდითქო გეკითხები?- ხმა გაუმკაცრდა მეგის
-რა უნდა მცოდნოდა გამაგებინე
-რა ჭირს თემურს?- თვალი გაუშტერა ეკრანს
-არ ვიცი, არ მიკითხავს, უბრალოდ თავად თქვა რომ რაღაც პრობლემები აქვს ჯამრთელობასთან და მკურნალობს.
-არ უთქვამს არაფერი? არ მომატყუო რა დე გეხვეწები- მუდარა ისმოდა მეგის ხმაში, იმედიანი თვალებით გახედა ეკრანს
-არა დე არ გატყუებ, მითხარი რა ხდება? მეგი მითხარი სანამ ბექას დავურეკავ.
-დეეე, ამ დილით თემური იყო მოსული, ცეროზი მაქვსო, დე გესმის კვდება, მკურნალობს, დე საკმაოდ ცუდად გამოიყუბა, ფერიც დღითი-დღე ეცვლება, რატომ გამოჩნდა თუ ისევ უნდა წასულიყო? ოღონდ ახლა სამუდამოდ მიდის, - სიბრაზის ნოტების ისმოდა მეგის ხმაში.
-მეგი დამშვიდდი რა- ანერვიულდა ქალიც- წესიერად ამიხსენი რა ხდება, რა იცი რომ სამუდამოდ უნდა წავიდეს?
-დე სიმპტომები, ნელ-ნელა ყველაფერს ვიხსენებ და ვხვდები ყველაფერს, ამჯერად ვეღარ მომატყუებთ.
-თვითონ რა გითხრა?
-დე იცი, ძმა მყავს, გიორგი ჰქვია, 20 წლისაა და გაცნობა უნდა, ელოდება როდის გავიცნობ.
-მიხარია მეგი, ძმა გეყოლება, გინდოდა და ხედა აგისრულდა
-შენ იცოდი?
-კი დე ვიცოდი.
-მე რატომ არ ვიცოდი არაფერი? საერთოდ არაფერი.
-თემურს ასე სურდა, რომ თავად ეთქვა ყველაფერი, თავად ენახა შენი რეაქცია.
-დედა, სიმართლე მითხარი, რამდენი ხაია თემური გამოჩნდა? რამდენი ხანია, რაც კავშირი გაქვთ? ოღონდ სიმართლე მითხარი- მეგიმ ჯიუტად გაუშტერა ეკრანს თვალი.
-ბოლო ერთი წელი და ეს ყველაფერი ვერამაც იცის.
-არაფერი უთქვამს მისი ჯამრთელობის შესახებ? - შეუვალი გახდა მეგი, ცდილობდა ცრემლებისთვის გზა არ დაეთმო.
-მეგი რამდენჯერ უნდა გითხრა? რას გავს შენი საქციელი? ხო გითხარი რომ არაფერი უთქვამს, მხოლოდ ის მითხრა რომ ჯამრთელობასთან რაღაც პრობლემები შეექმნა და არაფერი მნიშვნელოვანი.
-კარგი დედა, ვერ ვფიქრობ ვერაფერს, წავალ მე გამოცდა მაქვს, ვაგვიანებ და საღამოს დაგირეკავ. უცებ გამორთო კოპიუტერი, იქვე გადადო მაგიდაზე და ნაგროვებ ცრემლებს გასაქანი მისცა, თან გული ამოაყოლა.
-არ მინდა მოკვდეს, არ მინდა წავიდეს, არ მინდა ისევ რომ დავკარგო, - ისევ ტიროდა, ისევ და ისევ, თუ რამ ნაგროვები ემოცია ჰქონდა ყველამ ერთად ამოხეთქა, ყველამ თავი შეახსენა და თავს ვეღარ მოერია.
რამდენიმე აბი დამამშვიდებელი დალია და იქვე მისაღებში დივანზე მოიკუნტა და ტირილში ჩაეძინა. ალბათ ძილს სიმშვიდე უნდა მოეტანა, მაგრამ სიზმარმა უარესად გადარია, ბექას დანახვამ და ჩახუტებამ შვება მოგვარა, ძილში გრძნობდა თბილი თითების შეხებას და გრძნობდა მთელი ცხოვრება შეეძლო სუსტი ყოფილიყო და მას აუცილებლად დაიცავდნენ.
,,იქ სადაც დუმან პირამიდები, მზის ქორწილის დროს მე დავწვები მზისფერ სილაზე“ პ.ი.

ფცხოვრება ამოუცნობი ფენომენია, ბედი და უბედობა თან დაგვდევს. ეს იმდენჯერ ვთქვი მართლა დამცინის ცხოვრება, ყოველი დღე იმდენად მტკივა, უბრალოდ ვფიქრობ რომ, რომ არა ტკივილი როგორი იქნებოდა ჩემი ყოველდღიური ყოფა. ,,მე იმდენად შევეჩვიე ტკივილს, აქამდე რომ ცოცხალი ვარ მიკვირს“. ძნელია გაუმკლავდე ტკივილს, მაგრამ უფრო ძნელია გაუმკლავდე იმას რაც ჯერ არ მომხდარა და უნდა მოხდეს, გაურდაუვალ ყოფას, რომელიც იცი რომ მოხდება, რომელსაც წინ ვერ აღუდგები და ვერ შეაჩერებ. ეს ტკივილი დაშლის დაგანაწევრებს, მაგრამ მაინც არ ტყდები, ჯიუტად დგეხარ და დროს მინდობილი გაყურებ, არ იცი როგორ გაუმკლავდე. მაგრამ ბედი ხომ ჩვენს გარშემო დადის, ერთ ადგილას ვერ ისვენებს, მაგრამ მაინც ერთი წამითაც კი არ გვტოვებს.
გიგრძვნიათ, სამყაროს მოწყვეტილს, მშვიდად, საერთოდ არაფერში, არაფრის და არაფრიდ როგორ დამშვიდებულხართ? როდესაც ერთი წერტილისთვის გაგიშტერებიათ თვალი და საერთოდ არაფერზე გიფიქრიათ? მხოლოდ იმ წამით გიცხოვრიათ, ყველა და ყველაფერი დაგვიწყებიათ? ყველა ტკივილი და მონატრება გამქრალა, სიხარულის სხივებიც სადღაც მიმალულან, თქვენ კი მხოლოდ გისუნთქიათ, იმისთვის რომ მეორე წუთიდან ჩვეულ ცხოვრებას დაბრუნებოდით. იგრძენით ეს წამი და აუცილებლად იგრძნობთ სიცოცხლის წყურვილს, რათა კვავ განიცადოთ ეს ნეტარება.
,,არც ისე ბევრი უძლებს ბოლომდე, ამ წუთი სოფლის გზაზე ხეტიალს, მთავარი არის როგორ იცოცხლებ, თორემ სიკვდილი ყველას ხვედრია“.
-დიდხანს მეძინა?- ბექას მკლავებში მოქცეულმა ახედა მოციმციმე მაგრამ სევდიან თვალებს.
-არც ისე, რომ საკმარისი ყოფილიყო შენთვის- გაუღიმა ბექამ და შუბლზე მთელ გრძნობით აკოცა.
-რამე მოხდა ჩემს ძილში?- კვლავ თავი დაადო და გაინაბა.
-იმას თუ არ ჩავთვლით, რომ ვიღაც გაგიჟებით გირეკავდა, არაფერი სხვა.
-სად? ვინ?- გაოცებულმა ახედა ბექას
-არ ვიცი, შენ ვერ დაგტოებდი რომ მენახა, მისაღებშია ტელეფონი და ვერ ვუპასუხე ვინ არის. - ბრაზმორეულმა უთხრა ბექამ.
-რა გჭირს?
-არაფერი, რამდენჯერაც დაძინება მოვინდომე იმდენჯერ დარეკა. ცოტაც და ავფეთქდებოდი შენ რომ გაგღვიძებოდა.
-ჩემი ბრაზიანი ბიჭი.
-ხმა გამოურთე ხოლმე, არ გინდა?- მკაცრად უთხრა ბიჭმა.
-ხმა გამოვურთო?- გაკვირვება გამოეხატა სახეზე მეგის.
-ხოო, ძლივს დამშვიდი და რომ გაგღვიძებოდა არ ვიცი რას დავმართებდი.
-მოიცა შენ მეუბნები რომ ხმა გავთიშო?- დაზუსტებას შეეცადა მეგი.
-მხოლოდ ეგ გაიგე რაც გითხარი?- ღიმილი შეეპარა ბექას
-არა, მაგრა დაზუსტება მინდოდა
-ხო, ხმა გამოურთეთქო.
-და მერე შენ მომივარდე, რატომ არ მპასუხობ, ამის დედაც, სად გაქ ელეფონი, გინდა ამჭრა? - ხმა დაიბოხა მეგიმ და უნიჭოდ შეეცადა ბექასთვის მიებაძა- ტელეფონი რატომ გაქვს გოგო? მე რომ ვრეკავ უნდა მიპასუხოო- ისევ აგრძელებდა მეგი.
-ჩემი გადარეული გოგო ხარ შენ- უთხრა ბექამ და უეცარი კოცნა დაუტოვა მეგის
-ჩამოყალიბდი ახალგაზრდავ.
-ანუ, -დაიწყო ბექამ- მე როდესაც შენთან ვარ საერთოდ გამორთე და დაივიწყე ტელეფონის არსებობა, მე რომ წავალ სულ თან გქონდეს, არ მაინტერესებს სად იქნები, მე მინდა რომ სულ მიპასუხო. -ისევ აკოცა ამჯერად მადიანად და გემრიელად, ხელი მაისურის ქვეშ შეუცურა, კოცნას არ წყვეტდა, ვერც კი გაიაზრა მეგიმ ბექას ზემოდან როდის აღმოჩნდა.
-არ უპასუხო თორე ვინც არ უნდა იყოს მართლა მოვკლავ იცოდე, -მეგის წამითაც არ შეპარვია იმაში ეჭვი რომ ბექა ნამდვილად იყო ახლა ამის გამკეთებელი, თავადაც აყვა ალერსში, მაისური მოაშორა სხეულიდან და ბიჭის ყელში კოცნის ბილიკი გაიყვანა, რომ ისევ ტელეფონის ხმა მიწვდა მათ სმენას
-კარგი წამო ვნახოთ ვინ არის?- წამოდგა მეგი, ფეხზე დამდგარი წაბარბაცდა და ის იყო ძირს უნდა გაშოტილიყო რომ ძლიერმა მკლავებმა დაიჭირა.
-მეგი რა გჭირს? კარგად ხარ?- მეგის სახე გაფითრებოდა და სუნთქვა უჭირდა.
-კარგად ვარ, დამამშვიდებლის ბრალია- ძლივს თქვა მეგიმ
-რა კარგად ხარ, იცი რა ფერი გადევს?- შეშინებული იყო ბექა, მეგიმ რომ შეხედა მისმა შეშინებულმა სახემ ღიმილი მოგვარა.
-მეგი რააა აქ სასაცილო გამაგებინე, -ყელზე ძარღვები დაებერა ბექას.
-ისეთი სახე გაქვს, ისეთი შეშინებული, ვაიმე ბექა რა გჭირს, სულ გაფითრებული ხარ.- ღიმილი არ შორდებოდა მეგის სახიდან
-მეგი მე და შენ ექიმთან წავალთ.- შეუვალი იყო ბექას ხმა.
-არავითარი ექიმი, გადავიღალე, ვინერვიულე, ახლა დამამშვიდებელმა იმოქმედა და ნუ ხარ პანიკიორი.- მშვიდად უთხრა მეგიმ, კისერში ჯერ თბილი-გრილი სუნთქვა დაუტოვა მერე აკოცა და ისევ ამღერებული ტელეფონის მიმართულებით გაეშურა.
-ოხ, მეგალაინ.- ჩუმად გაეცინა ბექას და მისაღებში მყოფ მეგის წინ დაუდგა.
-დიახ- უცნობი ნომრის დანახვაზე ოფიცილური ტონი დაიჭირა
-დაიკო გიორგი ვარ- ყურმილში თბილი, ბოხი ბარიტონი გაისმა, დაიკოს დაძახებაზე კი მეგის ის უხილავი და ჯერ ან განცდილი სიყვაული ჩაეღვარა ჯერ რომ არ განეცადა, მისმა წარმოთქმულმა დაიკომ აგრძნობინა რომ ახლა ორმაგად შეეძლო სუსტი ყოფილიყო, ახლა უკვე ორნი ეყოლებოდა. არ გაკვირვებია, გიოს ნათქვამი დაიკო. ის ხომ მისი ნაწილი იყო, ისიც ხომ ასე მოიქცეოდა. ბექა კი იდგა და ესმოდა ყურმილში ნათქვამი ყოველი სიტყვა.
-მეგუშ აქ ხარ?- ისევ გაისმა თბილი ხმა
-გიო?!- ხმა უთრთოდა მეგის- ჩემი გიო ხარ?- ვეც კი გაიაზრა რომ თქვა ,,ჩემი გიო“ მაგრამ იმდენად მოეწონა წამის მეათიათასედში გადაწყვიტა მთელი სიცოცხე ესე მიმართავდა.
-კი მე ვარ- იგრძნო როგორ გაეღიმა ბიჭს, იგრძნო მისი სიხარული, სიყვარული სიტბო და პატივისცემა.- სად გნახო?
-მნახო?- გაიკვირვა მეგიმ, თითქოს რაიმე ისეთს ითხოვდა ბიჭი, რამაც ძალიან გააოცა, ეს კითხვა როგორ დამისვაო
-არ გნახო?- იგრძნო როგორ ეტკინა ბიჭს, იგრძნო მისი იმედ-გაცრუება, მისი სასოწარკვეთლი ხმა.
-კი როგორ არა- მაშინვე გაიღიმა მეგიმ, ბექას თითებში ახლართა თითები და ღრმად ამოისუნთქა, იგრძო სიძლიერე, ბექას თითების თამაშ მის თითებზე.
-მოგაკითხო? სად წავიდეთ? როდის მოვიდე? მარტო იქნები? ვჭამოთ რამე? მე სულ მშია- მაშინვე ამეტყველდა ბიჭი, მეგის კი სახიდან ბედნიერების ღიმილი არ მოშორებია, უხაროდა, უაზროდ უხაროდა, მას მის ნაწინს გაიცნობდა.
*მხოლოდ შენ წადი- ანიშნა ბექამ და ჩუმად აკოცა ხელისგულზე, მეგის ისე შეაცახცახა, ლამის ტელეფონი გაუვარდა ხელიდა, ვნება იგრძნო, ტანში დავლილი ჟრუანტელი და მისი ორგანიზმის თითოეული უჯრედი როგორ ითხოვდა ბექას.
-მარტო ვიქნები გიო, სად შევხვდეთ- სწრაფად საუბრობდა მეგი და ბექას შიშველ სხეულზე დააცოცებდა ხელს, ტელეფონი კი მხარსა და ყურს შორის მოიქცია,
-მოგაკითხავ თუ წინააღმდეგი არ იქნები- თბილად, რიდით კითხა გიომ.
-არა მომაკითხე- გაიღიმა მეგიმ და ისევ დაიწყო ბექას სხეულის დალაშქვრა.
-კარგი ერთ საათშ შენთან ვარ.
-კარგი გელოდები, -მეგი უკვე სხვაგან იყო ფიქრებით, ტელეფონი სწრაფად გათიშა იქნე დივანზე მიაგდო და ბექას დააცხრა ტუჩებზე.
-მოიცა და რა გჭირს?- ღიმილით კითხა ბექამ კოცნის დროს ჰაერის ჩასუნთქვისას, მეგის ხელებ მოხვია წელზე შემოისვა და საძინებლისკენ წაიყვანა.
-ერთხელ მაინც ლოგიკურად იაზროვნე- ღიმილით უთხრა მეგიმ- ხანდახან გაფუჭებული მგონია თავი.
-მხოლოდ ხანდახან?-კოცნებს უტოვებდა სხეულზე და თან სიტყვებს ისროდა.
-არა, სულ.-მეგიმ მაისური უცებ გადაიძრო და უმისამართოდ მოისროლა.
-უხ რა მონდომებული ვართო ქალბატონო.- გაუღიმა ბექამ და ველურივით ეცა, დაწითლებულ ტუჩებზე.
ისევ ვნება აშლილნი, ისევ უსასრულობა და ისევ უწონადობა. ისევ არ განცდილი ნეტარება და სიამოვნება. ისევ საწოლზე მისვენებული წყვილი და გახშირებული სუნთქვა.
-მომწონს შენი შემართება ნელ-ნელა იხვეწები- ბექას გაეღიმა და მეგის შიშველ სხეულზე აასრიალა ხელები.
-ახლა ბედი შენი რომ მეჩქარე, მოგვიანებით მოგიყვები ყველაფერს- მეგი საწოლიდან წამოდგა და ისევ ის თავბრუსხვევა იგრძო, ბექას რომ არ შეემჩნია, ვითომ მაისურს ითებსო, მაგრამ ბექას არ გამოპარვია, მისი დახუჭული თვალები და გაფითრებული სახე.
-მე და შენ ექიმთან წავალთ, არ მაინტერესებს შენ აზრი, რისი ბრალია შენი გაფითრებული სახე და შეშინებული თვალები, მან უნდა დამარწმუნოს შენ სიტყვებში.
-ბექა არაფერი მჭირს.
-მითუმეტეს, მეც მშვიდად ვიქნები და შენც.
-კარგი წყალი უნდა გადავივლო- უთხრა და სააბაზანოს მიაშურა. მაგრამ ბექას ჩუმად ნათქვამი სიტყვები მაინც გაიგონა.
,,არა უშავს, გაორმაგებით ვიმუშავებთ“
-ოხ ბექა- ღიმილით ჩაიდუდუნა მეგიმ და სახე წყლის წვეთებს შეუშვირა. შხაპი ხომ ნეტარება, ერთგვარი რელაქსაცია.
- -----------
,,ეგრეა, ადამიანი რასაც კარგავს, ორი იმდენს პოულობს. მთავარია ნაპოვნს გაუფრთხილდე, მთავარია იმაათთან იყო, ვინც გვერდზე გყავს, ან სხვაგან არის. მნისვნელობა არა აქვს, ეს ოჯახისწევრია თუ სხვა, მთავარია გყავს და ეს ყოლა გაძლიერებს“
სწრაფად მოწესრიგდა, ბექას დაჟინებულ მზერას გძნობდა და განგებ არ იმჩნევდა.
-სწრაფად ჩაიცვი, დაგაგვიანდება.
-ჯერ არ მაგვიანდება, მოვასწრებ.
-თუ არ ჩაიცმევ გიოს ლოდინი მოუწევს- ჩუმად ჩაიღიმა ბექამ.
-წინააღმდეგი არ ვარ.
-არა, შენს ძმასთან შესახვედრად ვნება აშლილს ვერ გაგიშვებ, თუ კი?- ირონიულად გაიღიმა ბექამ და სააბაზანოდან პირსახოც შემოხვეულ მეგის ზურგიდან აეკრო.- იქნებ ჯობი აშლილი წახვიდე?- ჩუმად ეუბნებოდა ყურთან და თან მის შიშვენ, ნახევრად შიშველ და სველ სხეულზე თითებს დაასრიალებდა- მომწონს შენი სურნელი, გრილი და მიმზიდველი.
-ბექა შეწყვიტე, ნახევარ საათში მოვა, მე კიდე ნახევრად შიშველი ვარ- ხმა წართმეოდა მეგის და თვალები მინაბოდა.
-რატომ ნახევრად შიშველი?- ღიმილი გაეპარა ბექას- უკვე სრულიად შიშველი- ღიმილით მოაშორა პირსახოცი და წამებში შემოისვა მუცელზე- მაგიჟებ- უთხრა და გიჟივით დააცხრა ტუჩებზე.
-გეყოს მორჩა- ძლივს ამბობდა მეგი სიტყვებს, - უნდა ჩავიცვა და არ მინდა აქ მოვიდეს.
-რატომ? მომავალი სიძე გაიცნოს არ გინდა?- ღიმილი შანათ ბექამ და კოცნით შიშველ მკერდს დაუყვა, მეგის სიამოვნების ოხვრა აღმოხდა.
-ჯანდაბა ბექა რას მიკეთებ?- უთხრა მეგიმ და ახლა თავად დააცრა ტუჩებზე.
-ისეთს არაფერს შენ რომ არ მოგწონდეს?- ირონიულად გემრიალად და თბილად გაუღიმა ბიჭმა- უნდა შევამოწმო შენი ავეჯი რამდენად მყარია, ტრილიაჟით უნდა დავიწყო. -უთხრა და წამებში შემოსვა მეგი, თავად კი ისევ სველი კოცნის კვალი გაიყვანა, ტუჩიდან ყელამდე, ყელიდან მკერდამდე.
-გიო მოვა- ძლივს დაიჩურჩულა მეგიმ
-ათი წუთი გვჭირდება- ისევ გაუღიმა ბექამ
ნახევარ საათში კი ისევ დაბანილი, დავარცხნილი და მოწესრიგებული მეგი იდგა, ამჯერად ტანსაცმელი აბაზანაში შეიტანა და იქედან უკვე ჩაცმული გამოვიდა.
-ეგ ზედა არ დამიტესტავს- ღიმილით გახედა ბექამ და მისკენ წავიდა
-არ მომეკარო- სწრაფად და მკაცრად უთხრა მეგიმ
-ვაიმე მეგი- ახარხარდა ბექა
-და რა გაცინებს?
-რა, არ უნდა გავიცინო?- სახის დალაგებას შეეცადა ბექა მაგრამ ისევ ახარხარდა.
-რაა აქ სასაცილო.- სახე გაუმკაცრდა მეგის
-უბრალოდ იმდენად მესექსუალება შენი ზედა, რომ არ ჩავიჭყიტ- შევიჭყიტ- შემოვიჭყიტო სულს განვუტევებ.
-ბექაა, ნამდვილად შენ ხარ?- გაოცება ვერ დამალა მეგიმ
-რატო სხვა ვინმე გყავს და არ ვიცი?- ბექამ სერიოზულად გახედა
-კი და მასაც ბექა ქვია, ოღონდ შენგან განსხვავებით ძალიან სერიოზულია- უთხრა მეგიმ და საკუთარ ანარეკლს გაუსწორა თვალი.
-აბა რა არ მოგწონს ამ ბექაში?- ზურგიდან მიიხუტა სხეული და სარკეში გაუსწორა თვალი, ცალი ხელი მუცელზე შეუცურა, ცალი კი, ყურიდან მხარზე, მხრიდან მთლიან მკლავს ჩამოყვა და თითები გადააჭდოო მეგის თითებს.
-მაბედნიერებ- უცებ სრულიად სერიოზულად მეგიმ თვალები გაუსწორა ბექას თვალებს სარკეში და უსასრულობაში ჩაიკარგა.
ბექა, ცხოვრებაში პირველად, დაიფიცებდა რომ პირველად, გახევდა, გაქვავდა, განა ტყუილად? განა უბრალოდ? ამ ერთ სიტყვაში იმდენი სითბო და სიყვარული, პატივისცემა, თანადგომა და სიძლიერე იგრძნო წამით ყველაფერი დაავიწყდა. იგრძნო ეს გოგო მისი იყო და ბოლომდე ასე იქნებოდა, ,,ისე იქნება როგორც ზღაპრებში, ცხოვრობდნენ დიდხანს და ბედნიერად“.
-გაიმეორე- მშვიდად თითქოს უჩუმრად უთხრა ბექამ
-მაბედნიერებ, ყოველი წამი მახარებს რომელიც შენთან მაკავშირებს, ყველა დღე მახარებს რომელიც შენთან ერთად იწყება ან მთავრდება და გიჟური ღამის დაწყებას მაუწყებს, ყოველი წამის მარადიულობა მინდა რომელსაც შენთან ვატარებ. ყველა ლამაზი- ტელეფონის ხმამ გააწყვეტინა მონოლოგი, უცებ დაუსხლტა ხელიდან ბექას და მისაღებში დივანზე მიგდებული ტელეფონის მისამართით წავიდა.
-ჰო, ჩემო გიო- ღიმილით უპასუხა ტელეფონს. ეს იმ წამს გადაწყვიტა როცა მან პირველად ჩემი დაუძახა, იმ წამს გადაწყვიტა რომ სულ ჩემო ეძახა. მერე რა რომ ჯერ არ იცნობდა? მერე რა რომ, მხოლოდ რამდენიმე დღე თუ საათია რაც გაიგო მისი არსებობის შესახებ? მერე რა რომ არ ყავდა? მერე რა რომ დააგვიანდა გამოჩენა/ მერე რა რომ .... მერე რა რომ... ბევრი მერე რა რომ შეიძლება.. მაგრამ მთავარია ახლა ყავს, ახლა მის სიყვარულს გრძნობს, იმ წამიდან როდესაც მისი არსებობის შესახებ გაიგო, თუნდაც არ მიეღო მეგი, თუნდაც არ ყვარებოდა, მეგის მაინც ყველაზე მეტად ეყვარებოდა, ეცოდინებოდა რომ სადღაც შორს ან ახლოს ყავს და ბედნიერია. ის ხომ მისი ნაწილია.
-უკვე მოვიდა შენი გიო. - მეგი დაიფიცებდა რომ ყურებამდე გაკრეჭილი იყო ახლა ყურმილს მიღმა პიროვნება.
-ჩამოვდივარ- ღიმილით უთხრა მეგიმ.
-როგორ გიცნო?- სიცილი ატეხა გიომ.
-როგორღაც რამეს მოვიფიქრებ- გიოს არანორმალურად მოძრავი პოზიტივი გადაედო მეგისაც.
-არ იფიქრო ბევრი, მე უკვე მოვიფიქრე- ხმამაღლა გაიცინა გიომ- ჩამო უკვე დავიღალე ჯდომით
-მოვრბივარ- გაეცინა მეგის და ტელეფონი გათიშა.
ზოგჯერ არის გაუცხოების მომენტები, შენი საყვარელი ადამიანები მიდიან, თვეობით, წლობით და მათი დაბრუნება როგორღაც უხერხულ მომენტს გიქმნის, არ იცი რაზე ესაუბრო, არ იცი რა კითხო, მხოლოდ ზოგადი მოკითხვით იფარგლები, მაგრამ არსებობენ ადამიანები, უფრო სწორად გრძნობები, რომლებიც არანაირ გართულებას არ ქმნიან, ეს ზოგჯერ და არა მხოლოდ ზოგჯერ ადამიანებზეა დამოკიდებული.
მეგის და გიოს არასდროს არ უნახავთ ერთმანეთი, მხოლოდ რამდენიმე სიტყვა უთქვამთ ერთმანეთისთვის და აი ახლა კი როგორც ბავშვობიდან ერთად გაზრდილები ისე ესაუბრებიან ერთმანეთს.
-მიხარია ასეთს რომ გხედავ, უშუალოს, ბედნიერს და ღიმილიანს.
-ალბათ, ეს იმის დამსახურებაა- ტელეფონს დახედა.- წავალ ხომ? და შენ რა იზამ?
-წადი შენ რამეს მოვიფიქრებ- მეგისთან მივიდა, ფრთხილად აკოცა, მერე ჩვეულად მისებურად მომთხოვნად. მერე ყურთან, ამჯერად სველი კოცნა, მეგის სხეულმა საპასუხო იმპულსები გამოსცა.
-რას მიკეთებ?- სახე აეფაკლა მეგის
-სამაგიეროს გიხდი და კიდევ იმას გეუბნები რომ ჩემთან ვალში ხარ.
-რატომ?
-ასეთს რომ მტოვებ გახელებულს
-ოო, კარგი რაა, რომ მოვალ ერთიანად ამოიყარე ჯავრი ჩემზე.- ღიმილით უთხრა მეგიმ, სწრაფად დააღწია თავი ბექას მკლავებს, ჩანთა და საფუფე აიღო, ტელეფონი ხელში ეჭირა.
-მოიცა- ბექას ხმა დაეწია კართან- ჯერ სველი კოცნა დაუტოვა ყელში, მერე უკბინა და ენის წვერით ოდნავ შეეხო, მეგის თვალები მიელულა, რომ არა ბექას ხელები რომლებიც მისი სხეულის უმისამართოდ შესწავლით იყვნენ დაკავებულები ათასგზის ძირს იქნებოდა გართხმული. თან იჭერდა მეგის თან მის სხეულზე დაასრიალებდა ხელებს, მეგის მსუბუქი კვნესა აღმოხდა- ახლა წადი, -ბექას ხმამ გამოარკვია
-რაა?- ვერაფერი გაიგოო მეგიმ
-წადი გიო გელოდება- ბექას ღიმილი გადაფენოდა სახეზე
-ა, ხოო- უხ რას მიშვები დადიანო, -ჩუმად თქვა მეგიმ და ცალი ხელით შეეცადა თმები გადაეწია.
-მოიცა დაგეხმარები- ბექა მივიდა ნაზად უსწორებდა თმებს თან ყელში თბილ სუნთვას უტოვებდა- ვსო მზად ხარ
-კარი წავედი და საღამოს ვისაუბროთ.
-კარგი -ღიმილით უთხრა ბექამ, ლიფტისკენ მიმავალი მეგი რომ დაინახა- კიბით ჩადი სახე გაგისწორდება და სულ ნუ იფიქრებ ჩემზე .
-ოხ დადიანო - ამოიხვნეშა მეგიმ და კიბეებს დაუყვა.
მოგისმენიათ თქვენი გულის ხმა? გიგრძვნით მისი მუშაობის სტილი? დაგინახავთ როგორ მოძრაობს? როგორ იკუმშება და ისევ იხსნება? გული ხომ ჩვენი ორგანიზმის მთავარ კუნთია?
მეგი საფეხურებს დაყურებდა, თან ითვლიდა, იქ ქვემოთ უკვე ოთხი სართულით დაშორებული, მისი ნახევარი ელოდა, მისი ნაწილი, მისი მთლიანობა, ის ადამიანი რომელიც სულ უნდოდა ყოლოდა და აი, აუხდა ოცნება, როგორ უნდა მოიქცეს? უბრალოდ მიესალმოს და ხელი ჩამოართვას? გაუღიმოს? თუ მივარდეს და ჩაეხუტოს? იქნებ როგორია? მე მგავ? იქნებ მამას? ან იქნებ იმ ვერას? უკვე ორი სართული. ოხ, იქნებ? იქნებ უბრალოდ თამაშობს ამ მხიარული ბიჭის როლს? იქნებ უბრალოდ მე მთვლის შეცდომად? იქნებ არ მოწონს თემურმა რომ მიპოვა? მეგი რეებზე ფიქრო? ნახე სამი საფეხურიც და დაინახავ.
აი ეს ის მომენტია როდესაც ყველა და ყველაფერი ჩერდება, აი იქ სწორედ ფილმებში რომ არის, მხოლოდ ორნი რომ ჩანან კადრში და დანარჩენი სხვა რომ ქრება, ქალაქის ხმაურიც რომ აღარ ისმის.
მეგისგან რამდენიმე მეტრის დაშორებით, უსიმპატიურესი ახალგაზდა, არა ზე სიმპატიური, მეგიზე ერთი თავით მაღალი, სპორტული ტანითა და თბილი ღიმილით, ხელში პლაკატითა და მინდვრის ყვავილებით.
-აბა, როგორ უნდა შემხვდე?- გაუღიმა და პლაკატი დაანახა.
,,მიხარია შენი არსებობა დაიკო“
მეგიმ პირველი ორი ნაბიჯი გადადგა უნდობლად, მერე მესამე, მერე უკვე გარბოდა, წამებში დაფარა, და ხელები შემოხვია, არ ეგონა ეს შეხვედრა ასეთი თუ იქნებოდა, სურნელი იგრძნო, ნაცნობი და შორეული, მასაც თემურის სურნელი ასდიოდა.
-ჩემი დაიკო ხარ შენ, მოიცა დამანახე შნი თავი და მერე ჩამეხუტე კაცო, კი არ გიშლი- გიოს მანქანაზე დაედო პლაკატი და ყვავილები, ახლა კი ორივე ხელი გოგონასთვის მოეხვია და გულში იკრავდა.
-მოიცა რა ჩემო გიო.
-კარგი, მაგრამ ხომ უნდა დაგინახო როგორი ხარ- თავზე აკოცა, მერე კი ოდნავ სერიოზულად მაგრამ ღიმილით უთხრა- აი, მაშინ ჩემ გიოს რომ აღარ დამიძახებ, ვიგრძნობ რომ რაღაც ხდება.
-კარგი, შენ სულ ჩემი გიო იქნები.- მეგიმ ხელები მოაშორა და წინ დადგა, მათ შორის რომ მსგავსება დაინახა. აი აქ უკვე ყველაფერს ფერი მიეცა.
-კარგი წამო თორე მეზობლები გადმოვარდნენ ფანჯრებიდან- და ჭორიკნებს ახედა გიომ.
-წამო- მეგიმაც გაუღიმა, გიომ ყვავილები მიაწოდა, პლაკატი უკანა სავარძლზე დადო.
-ჩემი დაიკოს შესაფერის ყვავილებს ვეძებდი, მე როგორც ქალთა გულთა მპყრობელს, ეს არ უნდა შემშლოდა და ყველაზე სუფთა და ხალისიანები მოგართვი- მერე წინა კარი გამოაღო და ღიმილით გახედა- გთოვთ მემ..
-ვაიმე გიო-ღიმილი გადაეფინა მეგის სახეზე, წამებში დაიკავა გიომ მის გვერდით ადგილი- ძალიან მომწონს.
-ანუ არ შემშლია და სწორად ავარჩიე- გიომ გაიღიმა- ნუ არც შეიძლება შემშლოდა, შენ ხომ ჩემი ხარ და იმდენი გამოცდილება მაქვს.
-მოიცა და რამდენი წლის ხარ?- სერიოზულად კითხა გიომ?
-ნუ ჯერ 19-ის, მალე გავხდები 20-ის, ამას რა მნიშვნელობა აქვს?- თითქოს შეურაცყოფა მიაყენოსო და გაბუსულმა გაიყვანა მანქანა ეზოდან, მერე კი ღიმილით დაამატა- ისე ჩემნაირებს ასაკს არ ეკითხებიან.
-როგორ შენნაირებს?- ღიმილს ვერ მალავდა მეგი.
-აი ჩემნაირ სიმპატიურებს.
-ჩემო გიო, გიო- ღიმილით თქვა და ყვავილებს დააცქერდა.
-აბა საით?- გიომ წამით გახედა და მერე ისევ გზას მიუბრუნდა - ამათმა დიდი ხანია ისწავლეს მოძრაობა?
-კარგი რა აქ სულ ასეა- ისევ ღიმილიანი იყო მეგის სახე- სადაც შენ გინდა.
-კარგი, იყოს ნება ჩემი დღეს- ღიმილით გადახედა გოგოს
-მერამდენედ ხარ საქართველოში? კარგად იცი გზები, ახლაც გამიკვირდა ჩიხით რომგადმოჭრი- გაკვირვება ვერ დამალა მეგიმ.
-თემოსთან შეთანხმებით ოფიციალურად მესამედ, ისე მგონი უკვე მეშვიდედ- ბოლო სიტყვები ჩუმად თქვა თითქოს ვინმე სხვა უსენს და ა უნდა მან გაიგოსო.
-მეშვიდედ?- გაიკვირვა მეგიმ.
-ხო მეშვიდედ, - გაუღიმა გიომ- თემურთან ა წამოგცდეს ხომ? თორე საჯარო კონტროლს დამიწესებს, მერე მოგიყვები ყველაფერს.
-აბა რა, იმდენი რამ გვაქვს სასაუბრო.
-რადგან სასააუბრო გვაქვს, მაშინ მშვიდი წყნარი ადგილი გვინდა ხომ ასეა?- გიომ გაუღიმა და ვერის აღმართს მიუუახლოვდა. მალევე გააჩერა მანქანა და მეგისაც ანიშნა გადავიდეთო, მაგრამ მან დაასწრო და კარი გაუღო, მეგის თვალები გაფართოებული ქონდა.
-ეს ჩემი საყვარელი კაფეა- გიოს შეანათა თვალები.
-ვიცი და ჩემიც.
-რაა? - მეგის გაოცება, გაკვირვება და სიხარული ერთად გამოეხატა.
-წამო, შევიდეთ და ჩავუჯდეთ, ვიჭორაოთ, ვნახოთ როგორ გამიძლებ- გიომ გაუღიმა ხელი გადახვია და კაფსკენ წაიყვანა.
...........................
-აბა დაიწყე- ღიმილით გახედა პირდაპირ მჯდარ გიოს
-საიდან დავიწყო?- ღიმილი მოეფინა გიოს
-გამოდის ჩემზე არც თუ ისე ცოტა ინფორმაცია გაქვს- თვალი ჩაუკრა მეგიმ
-ხო ეგ კი- ისევ გაიღიმა გიომ- რა შევუკვეთოდ? - მიმტანი მიუახლოვდა მათ მაგიდას.- მოდი დღეს ჩემი გემოვნებით ხოომ? - ისევ გაუცინა და ლოყა საყვარლად ჩატეხა, შემდეგ ოფიციანტს მიუბრუნდა- ორი ცივი ყავა და ორი დიდი ნაყინი.- უთხრა და ოფიციანტიც წავიდა.
-ოჰ, ანუ შენი გემოვნებით ხომ?- მეგის საოცრად გაუკვირდა და გაეხარდა, აქ რომ მოდის სულ ამ შეკვეთას აძლევს, მხოლოდ აქ აკეთებენ საშინლად გემრიელ ცივ ყავას.
-მოდი დავიწყოთ, მე შენი არსებობა დიდი ხანია ვიცი, ისე შემიყვარდი თავიდანვე, რომ არ მიგეღე ალბათ მოგკლავდი და ზედ დაგაკლავდი ჩემ თავს- გიომ ღიმილით მაგრამ სერიოზულად თქვა.
-საიდან დაიწყო ყველაფერი- მეგი სკამზე შესწორდა და გიოს გამჭირვალე თვალებში ჩაიკარგა.
-დედამ მომიყვა შენი არსებობის შესახებ, მე და დედა ვმეგობრბთ, იცი ძალიან უნდა შენი გაცნობა და ჩემზე მეტად ღელავდა აქ რომ მოვდიოდი, იცი? არც კი გაუკვირდა ,,ჩემი გიოო“ რომ დამიძახე, იქ იყო როდესაც დაგირეკე, ასე მითხრა: ,,მისი შვილი შეუძლებელია სხვაგვარად მოგქცეულიყოვო“. თუ კი შნი სურვილი იქნება რა თქმა უნდა მინდა გაგაცნო.
-ჯერ ჩვენ ხო?- მეგის სევდა დაეტყო სახეზე
-არა, მეგილო, არც კი იფიქრო რომ რაიმეს გაძალებ, საერთოდ არ გაიცნო თუ გინდა, ოღონდ შენ არ მოიწყინო, ოღონდ ეგ ტკივილი ისევ არ დავინახო კარგი?- გიოც დასევდიანდა, მეგის ხელებს დაწვდა და ფრთხილად მოიქცია მის ხელებში- ნახე ერთნაირი თითები გვაქვს, შენ ნაზი და სექსუალური, მე კი ძლიერი და მამაკაცური- თქვა გიომ და გლით გაუღიმა.
-მართლა 20 წლის ხარ?- ჩაეკითხა მეგი
--კარგი რა მეგილო კიდევ მაგას მეკითხები?- თითქოს გაიბუტაო გიო
-ისე საუბროობ, თითქოს ცხრა ცოლი გამმოიცვალე და ბავშვთა მთელი არმიია შენს უკან- აკისკისდა მეგი
-ეე, მოიცა ჩემნაირი სიცილი გაქვს, ნახემეც გავიცინო? - კითა გიომ და ხმამაღლა ახარხარდა, რამაც იქ მყოფთა ყურადღება მიიქცია- უი, ბოდიში, რაღაც ამბავს მიყვებოდა და თავი ვერ შევიკავე- ხმამაღლა განაცხადა
-გიო მოგკლავ, რეებს ამბობ- ღიილის შეკავებას ცდილობდა მეგი.
-დაიკიდე რა, რა განაღვლებს, აი შეხედე იქ ფანჯარასთან რომ ზიან- და ერთ-ერთი მაგიდისკენ გაახედა გიომ- დაგენაძლევები რომ სტაჟანი საყვარლები ვგონივართ- უთხრა და ისევ ახარხარდა, მეგის სახის დანახვაზე.
-კარგი რა გიორგი რეებს ამბობ?
-რა არა? გინდა გადავამოწმოთ?- კითხა გამომცდელად და წამოდგომას აპირებდა.
-არა, არ მინდა, აი ყავაც მოვიდა და გავაგრძელოთ- მიმტანმა ორი ყავა და ნაყინები დაალაგა მაგიდაზე.
-აბა მკითხე რა გაინტერესებს- სერიოზულად კითხა გიომ
-ღიმილი საშინლად რომ გიხდება იცი?
-ო, ეგ კი მე ხომ საშინლად სიმპატიური ვარ.- გაიღიმა გიომ და თვალი ჩაუკრა.
-კარგი რა რა მექალთანე იქნები წარმომიდგენია.
-არა ჩემი გული და სული უკვე დაკავებულია- თბილად გაიღიმა გიომ და თვალებში ვარსკვლავები აუციმციმდა.
-აუ, მართლა? სად ცხოვრობს? ვინ არის? ქართველია? რუსი? რამდენი წლის არის? რას საქმიანობს? როდის გამაცნობ? როგორია? რამდენი ხანია გიყვარს? მას უყვარხარ? აღმიწერე რა? ხო გამაცნობ?- უცებ მიაყარა კითხვები მეგიმ
-მეგილო- ისევ ხარხარი ატეხა გიომ- ამოისუნთქე რა სიხარულო
-კარგი რა დამცინი კიდეც? ისედაც შენ გიყურებს ყველა.- და მათკენ მოშტერებული რამდენიმე წყვილ თვალზე ანიშნა.
-ჯერ ეგ არა- სერიოზულად უთხრა გიომ და სკამზე შესწორდა- ასე მგონია რომ მთელი ცხოვრებაა ერთმანეთს ვიცნობთ, დიდი ხანია ერთმანეთი არ გვინახვას და ახლა ამ მონატრებას ვინაზღაურებთ.
-ყველა შესაძო ვარიანტი განვიხილე, როგორი იქნებოდა ჩვენი შეხვედრა, მაგრამ აი, ასეთი რეალური არც ერთი ვარიანტი არ ყოფილა. იცი როგორ მებედნიერები?- თვალებში უყურებდა მეგი და საოცრად მოწონდა ამ თვალებიდან წამოსული სითბო, რომელიც მთელ სხეულს მოდებოდა და გული შთანთქავდა.
-მეც მიხარია ჩემო ლამაზო გოგო, მიხარია და მიყვარხარ იმ დღიდან რაც გაგიცანი, რაც შენი არსებობის შსახებ გავიგე.
-სამწუხაროა რომ ამდენი დრო დავკარგეთ.
-ხო ეგ კი, მაგრამ თემურმა პირობა ჩამომართვა რომ მხოლოდ ის გეტყოდა ყველაფერს, მას უნდა ენახე ჯერ, მერე მე უნდა გამეცნი, ახლა რომ ჩამოვიდა ვუთხარი: ,,ან შნ თვითონ ეტყვი ან მე პირდაპირ მივალთქო“, ისედაც ქონდა გადაწყვეტილი ყველაფერი, მაგრამ მე უფრო დავაჩქარებინე.
-მიხარია კიდეც, გიო მითხარი რა ყველაფერი მომიყევი, როდის მნახე პირველად- შემდეგ მაგიდას დახედა- ვიცი რომ ეს ყველაფერი შემთხვევით არ არის და არც ის არის დამთხვევა რომ მე და შენ აქ ვართ.
-კი ნამდვილად, თოთხმეტის ვიყავი პირველად საქართველოშ რომ ჩამოვედი, ბებო გარდაიცვალა, დედაჩემის დედა- სერიოზულად დაიწყო გიომ თან თვალებში უყურებდა მეგის- მაშინ ვიცოდი შენს შესახებ, ისე მიხაროდა რომ გნახავდი, მაგრამ თემურმა მხოლოდ დამანახა შენი თავი, რამდენიმე დღე დავრჩით, მე კი ყოველ დღე მოვდიოდი შენს სკოლასთან, ჯერ მეზობელი მომყავდა, გზა არ ვიცოდი, მეოთრე დღეს კი მარტო მოვედი, ისეთი თბილი ღიმილი გქონდა მინდოდა მაშინვე მოვსულიყავი, ქართული კარგად ვიცი, არც აქცენტი მაქვს და არც რაიმე ნიშანი იმასა რომ აქ საერთოდ არ მიცხოვრია, სულ ქართულად ვსაუბრობთ სახლში, მეგობრებთან ნათესავებთან, ეს ჩვენი დაუწერელი კანონია. მერე მალე წავედით, ისე გული მეტკინა რომ ვერ გაგიიცანი, თემურთან კამათი მომივიდა პირველად.
-იჩხუბეთ? რატომ?
-იმდენად მინდოდა შენი გაცნობა, ჩემზე მეტად კი მას უნდოდა შენთან მოსვლა და ჩახუტება, ერთხელ დედასთან საუბარს შვესწარი, დედა როგორ ეუბნებოდა:
*თემურ ის შენი შვილია, უნდა იცოდეს შენ შესახებ
*გესმის მეშინია რომ ის პატარა ქალბატონი არ მიიღებს, დედამის აღმერთებს.
*ნატოს შვილი ცუდი არ იქნება, ის მის შვილს სიძულვილს არ ჩაუნერგავდა, უნდა ნახო
*ვერა, არ შემიძლია, მისი უარყოფის მეშინია გესმის.
*მე ჩემი გითხარი და გიოს მაინც მიეცი უფლება და გაიცნოს, გაუცნობლად აღმერთებს
-აი იმ დღეს ვეღარ მოვითმინე და ლაჩარი დავუძახე, ,,არ შეგიძლია რომ საკუთარ შვილთან მიხვიდე და ნახო? ლაჩარი ხარ“ გამარტყა, მან პირველად გამარტყა, მან პირველად დამარტყა მის ცხოვრებაში, დავინახე როგორ აუკანკალდა ხელები, როგორ უჭირდა ფეხზე დგომა, დედა კი არ ჩარეულა, სიტყვაც არ უთქვამს, მაშინ მასზეც გავბრაზდი, მაგრამ მერე მივხვდი, რატომ მოიქცა ასე, ეს მე და თთმურს გვეხებოდა- გიოს სახეზე სევდა გამოესახა, ტკივილი და კიდევ რაღაც, ალბათ სინანული- ,,შენ არ იცი, მე რამდენ ნებისყოფად მიზია ის რომ მე მას გულში არ ვიკრავ, პატარა არ ხარ და შენ ეს უნდა გესმოდეს, ის ნაზია, არ მემეტება ამ ტკივილისთვის” -მითხრა და სახლიდან გავიდა.
მეგი გადაიხარა და მარჯვნივ ლოყაზე ნაზად ჩამოუსვა ხელი, იქ სადაც ალბათ თემურმა გაარტყა.
-ჩემი თბილი გოგო ხარ და რატომ გაქვს ხელი გაყინული?
-მე სულ ესე მაქვს- ღიმილით უთხრა მეგიმ
-ჩემი ცივი გოგო- გიომ ხელებში მოიქცია მეგის ხელები,- რატომ ვერავინ გათბობს?- თვალი ჩაუკრა და მრავლის მეტყველად გაუღიმა.
-ჯერ შენ უნდა მომიყვე რაღაცეები მერე მე- მეგის სახეზე ათასმა ფერმა გადაუარა.
-კარგი, კიდევ რა გითხრა- ისევ მეგის თითებს ეთამაშებოდა გიო
-მერე როდის ჩამოხვედი საქართველოში?
-მერე რამოდენიმე თვეში, გამოვიპარე- ჩუმად უთხრა გიომ
-რაა? თოთხმეტი წლის ბავშვი, მარტომ გადმოკვეთე საზღვარი?- თვალები შუბლზე აუვიდა მეგის.
-აუ, მეგუშ, ჩემში ეჭვი რატომ გეპარება ტო?- ჯერ სახე მოექუფრა მერე გაიღიმა- ხო მაგრად ვამბობ ტოს?
-ძაან მაგრად- ახლა მეგი აკისკისდა და ისევ რამოდენიმე მოშტერებული წყვილი თვალი მათი მაგიდისკენ.
-ჩუმად თორე გაგყვრიან- ღიმილით უთხრა გიომ- მე კი შენიშვნების მიცემას არ ვარ მიჩვეული, თან ჯერ საქართველოში არ მიჩხუბია.
-კარგი, ჩუმად ვარ- პირზე აიფარა მეგიმ ხელი, მერე ღრმად ჩაისუნთქა - როგორ მოახერხე აბა მითხარი.
-სკოლა გვაგზავნიდა, ბანაკებში, მეც ჩავეწერე, როგორც არასრულწლოვანს მშობლების ნებართვა მინდოდა, მათმა მინდობილობა გამიკეთეს, მე და რამოდენიმე ქართველი გამოვიპარეთ, ტრენერთან ვიღაც უცნობს დავარეკინეთ, ფული გადავუხადეთ დამპალს, მე ვიყავი პატარა, ყველაზე დიდი 16 წლის იყო, ოთხი დღე ვიყავით გზაში, ძალიან დაღლილები ვიყავით, ორი დღე გვეძინა, მერე შენ გეძებდი, მაშინ მასწავლებელთან დადიოდი, აქ მაღლა, მესამე ჩიხში, მე უკან დაგყვებოდი, მერე აქ გამოივლიდი და აი იმ მაგიდასთან ჯდებოდი, მე კი შენს პირდაპირ ვიჯექი და გაკვირდებოდი, მერე ვიღაც გოგო დადიოდა შენთან ერთად, საშნლად არ მომწონდა ძაან ძერსკი როჟა ქონდა, მერე მომეწონა.
-სალომე?
-ხო სალომე, მერე გავიგე სახელი, ძაან საყვარელი ცხვირი აქვს- თქვა გიომ და ჩუმად გაიცინა
-დაანებე თავი, ავარიის მერე ტკივა ეგრე- გაბრაზდა მეგი
-არა რა მეგუშ, ცუდად არ მითქვამს, შენს თავს გეფიცები
-კარგი ხომ ვიცი, - გაუღიმა მეგიმ- ოღონდ მასთან ერთად არ თქვა თუ არა, ცხვირის გარეშე დარჩები.
-კარგი, არ ვიტყვი, ეს მხოლოდ შენ გითხარი, ასეთი სიმპატიური ცხვირის გარეშე რომ დავრჩეე საოდაობა იქნება.
-კარგი ხო, ჩემო სიმპატიურო, განაგრძე.
-სულ გიყურებდი ხოლმე, იმდენად მინდოდა შენთან მოსვლა რომ სულ თითებს ვიჩამდი ხოლმე. მერე მე წავედი, ერთი წელი ვერ ჩამოვედი, თემურს ჯამრთელობის პრობლემები ქონდა, ვერ მოვახერხე ის ათი დღე გამომენახა, დედას მასთან მარტოს ვერ დავტოვებდი, მერე ცოტა გამოკეთდა და სამსახურში როგორც კი გავიდა ბილეთი მივუტანე და საბუთები, რომელზეც ხელი უნდა მოეწერა, რომ საქართველოში გამოვეშვი.
-მარტო წამოხვედი?- გაოცდა მეგი
-ხო, ისევ მარტო, მაშნ დანისლული თვალებით შემომხედა და უსიტყვოდ მთხოვა შენი არ ნახვა, მეც უსიტყვოდ დავთანხმდი. შენ ისეთი ლამაზი დამხვდი, ისეთი ჰაეროვანი რომ ლამის აჩრდილად ვიქეცი, განა მარტო მე? ვიღაც დაგყვებოდა უკან, მივხვდი რომ გიცავდა.
-მე? ვინ?- გაოცდა მეგი
-არ ვიცი- ღიმილით უარყო გიომ.
-ვიცი რომ იცი?
-მაინც ვერ გეტყვი- ასევე ღიმილით უთხრა.- მაშინ იმ წამს საშნლად შემშურდა მისი, ის იმდენად ახლოს გყავდა რომ შეუძლებელი იყო მე ესე ახლოს მოვსულიყავი, მერე კიდევ რამდენჯერმე ჩამოვედი, გაკვირდებდი და გხედავდი, თითოეული შენი ნაბიჯი ვიცოდი. ახლა ხომ საერთოდ ყველა ვიცი. მერე მეგობრებს ვთხოვე, მე რომ მივდიოდი ისინი რჩებოდნენ, აქ გავიცანი ქართველები დავმეგობრდით.
-გამაცნობ?
-აბა რა, ყველას უნდა გავაცნო შენი თავი, ჩემი არსებობა გაგიმხილეს და ახლა წინ რა დამიდგება?
-ბოლოს როდის იყავი ჩამოსული?
-მშინ ბებო რომ გარდაგეცვალა, იმდენდ მინდოდა მოსვლა, შენი ცრემლები მკლავდა, მეც ისევე განვიცადე, როგორც შენ, იმდენად მინდოდა მოსვლა რომ ბიჭბი მაკავებდნენ. თმურს ვეჩხუბე, მან დრო დამითქვა და ცოტა დავმშვიდდი.
-ჩემი გიო- მეგის თვალზე ცრემლი აკიაფდა
-ახლა არ იტირო, რა გთხოვ.
-არა, არ ვტირი- გაიღიმა მეგიმ- მერე?
-მერე ახლა ჩამოვედით დროებით, თმური ჩამოვიდა შენს გამო, იცოდა რამე სისულელეს ჩავიდენდი შენს გამო და ჩამოვიდა.
-გიო სიმართლე მითხარი როგორაა?
-მკურნალობს, მკურნალობს, მკურნალობს.- თავი ჩახარა გიომ.
-ვიცი, ამასაც გაუძლებს. ის ძლიერია და ისევ მიმატოვოს ამის უფლებას არ მივცემ.
-შენ ხომ ჩემი გოგო ხარ? უარს ხომ არ იტყვი ჩემზე?- გიოს სახეზე სევდა გამოეხატა
-არა, გიო, შენ მუდამ ჩემი გიო იქნები- გაუღიმა მეგიმ
-ვიცი რომ სამედიცინოში ასე თუ ისე ერკვევი, თემურს დონორი ჭირდება, როგორ იქნება ეს ყველაფერი ამიხსენი... რა ოპერაციაა?
-ღვიძლი შეიძლება დაზიანდეს, დაავადნეს c ჰეპატიტის, ალკოჰოლური ციროზისა და კიდევ რამდენიმე შემთხვევაში, ჩვენ ალკოჰოლურ ციროზთან გვაქვს როგორც ჩანს, გადანერგვის დროს შეიძლება საფრთხე შეიქმნას, საშიშია: ღვიძლფგარეთ არსებული ბაქტერიული და სოკოვანი ინფექციები. დაზიანებული ღვიძლი ჯანსაღით უნდა შეიცვალოს, არც ისე რთული, მაგრამ საკმაოდ საყუადღებო ოპერაციაა.
-ანუ დონორის გამოჩენას ველით მხოლოდ როგორც ჩანს- ცოტა შვებით ამოისუნთქა გიომ
-ხო, კარგია, სწორი ცხოვრების წესი ჭირდება და ყველაფერი კარგად იქნება.
-მადლობა ჩემო გოგო.
-წამო წავიდეთ სადმე -მეგიმ ღიმილით გახედა
-რაა? სად? მოიცა შენ პრინცზე არაფერი გითქვამს და აი მაგ ბეჭედზე- გაუღიმა გიომ და ბეჭდიან თითზე მიუთითა.
-კარგი რა? როგორც ვატყობ ყველაფერი იცი?
-მე ვიცი, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ მე შენიდან არ მინდა მოვისმინო რა ხდება.- გაუღიმა და თვალი ჩაუკრა გიომ.
-კარგი ხომ- გაუღიმა მეგიმ და რაღაც დეტალების გამოკლებით სრულად მოუთხო ყველაფერი.
-ძალიან მიხარია რომ ბედნიერი ხარ- თვალი ჩაუკრა გიომ.
-ახლა უკვე ორმაგად ბედნიერი ვარ რადგან შენც მყავხარ.
-მიდი უპასუხე შენი პრინცი რეკავს ალბათ- გაუღიმა გიომ და მეგის ამღერებული ტელეფონისკენ მიუთითა.


,,არც ისე ბევრი უძლებს ბოლომდე, ამ წუთისოფლის გზაზე ხეტიალს, მთავარი არის როგორ იცოცხლებ, თორემ სიკვდილი ყველას ხვედრია“
ბედნიერე იცით რა არის? როცა ყოველი დღის გათნებას ღიმილით ხვდები, როცა ყოველი წამი გახარებს და გაბედნიერებს. როცა ყველაზე უმნიშვნელო დეტალიც კი ბედნიერებას გგვრის. ბედნიერი ხარ, მაგრამ გგონია რომ ეს ბედნიერება სადღაც დამთავრდება, გაშინებს ეს სიხარული, სიყვარული და თითეული გაღიმებაც კი. ცხოვრება მისას ყოველთვის მოითხოვს.
-დილა მშვიდობისა ჩემო გიო- ღიმილით უპასუხა მეგიმ უკვე რუტინად გქეულ ყოველ დილეულ ზაარს.
-როგორაა მსოფლიოში ყველაზე ლამაზი დაიკო?- ისევ ღიმილით კითხა გიომ
-უსაზღვრო პოზიტივით დატვირთული და დახუნძლული.
-დღეს რა გეგმები გაქვს?- ღიმილით კითხა გიომ
-თქვენს გამო რომ გამოცდა გავაცდინე, აი, იმ გამოცდის გადაბარება მაქვს. - სავედური გაურია მეგიმ ხმაში.
-გინდა გაგამხნევო?
-მოიცა, ანუ წამომყვები?- აღფრთოვანება ვერ დამალა მეგიმ
-არა,- ხმა დაუსერიოზულდა გიოს- წაგიყვან- ბოლოს ყვირილით დამატა- და მერე ვიღაც უნდა გაგაცნო
-ოოო, ნუთუ ის არის? ის რაც მე მგონია? ის? ვაიმე გიო, რა მაგარია, ანუ მეღირსა?- ოთახში დახტოდა სიხარულით მეგი.
-ნუ დარბიხარ გოგო ოთხში ჩახვალ მალე პირველ სართულზე, ისედაც ავარიული გახადეთ უკვე- მოჩვენებით სიმკარით უთხრა გიომ
-გიო ბოლოს რა თქვი?- დაასერიოზულა მეგიმ
-არაფერი დაიკიდე- ბოლო ხმაზე ახარხარდა გიო
-გიო როდის მოხვალ?
-მეგილო რა სწრაფი ხარ? ასეთი ცნობისმოყვარეობა დამღუპველია ლამაზო.
-გიო
-ოხ, დაიკო, იცი რა მაგარი ამბავი მაქვს? მაგრამ ტელეფონში არაფერს გეტყი
-აუ სწრაფად მოდი რა.. ხომ არ დააგვიანებ- თხოვნა ირეოდა მეგის ხმაში- ყველაფერი მომიყევი
-მაშინ კარი გამიღე რომ შემოვიდე და გეჭრაო.
-მოიცა, შენ ამდენი ხანია კართან ხარ და არ მითხარი?
-რა იყო მეგი, ჯერ არ მოვსულვარ, უკვე ქოთქოთებ- მეგიმ სწრაფად გაუღო კარი, ლოყაზე გემრიელად აკოცა, ჩაეხუტა დივანზე დასვა წინ დაუჯდა.
-სწრაფად დაიწყე- მოლოდინის რეჟიმი ჩართო მეგიმ. გიომ კი სიცილი ატეხა
-რაო რა მიდაო?
-გიო სწრაფად, ჯერ ვინც უნდა გამაცნო იმაზე მომიყევი, ხომ მოვითინე აქამდე, მერე ის მითხარი რაც უნდა გეთქვა. - მერე საათს დახედა- ოცი წუთი გვაქვს, სწრაფად დაიწყე
-მოკლედ ერთი გოგო გავიცანი წლების წინ- გიო კომფორტულად მოთავსდა და სითბო ჩაუდგა თვალებში- წლების წინ, რა გავიცანი ჩემი ქართველი მეგობრის სოციალურ ქსელში აღმოვაჩინე შემთხვევით. ისეთი თბილი თვალებით უყურებდა ობიექტივს, მეგონა მე მიურებდა, გული გამიჩერდა და იმ წმს მივხვდი რომ დამერხა- გიოს გაეცინა და განაგრძო.
-მხოლოდ მის პროფილს ვათვალიერებდი, არ მინდოდა, მასთან ისეთი ვყოფილიყავი როგორც სინამდვილეში ვარ, გიჟი, გადარეული, მექალთანე და ნუ ხო ცოოტა ბაბნიკიც, რა ვქნა ვაღმერთებ ,,ქალთა მოდგმას’- ისევ გაეცინა გიოს.
-ჩემი ძმა რომ არ იყო ვიცი რასაც გეტყოდი ახლა.- თვალები დაუბრიალა მეგიმ.
-ვიცი- გაუღიმა გიომ და თვალები აუციმციმდა.
-ნუ აკეთებ ეგრე, ეგ ჩემზე არ მოქმედებს.- თვალები დაუბრიალა მეგიმ- განაგრძე ვაგვიანებთ
-გზად რომ მოგიყვე, არა?
-არა, ყურადღება გაგეფანტება- უარყო მეგიმ- აქ მირჩევნია და თუ რამე არ მომეწონება ჩაგარტყამ.
-ჯერ ეგ ერთი, ჩემ პროფესიონალიზმში ეჭვი არ შეიტანო, თვალ დახუჭული ვმართავ, მერე მეორე ჩამარტყამ და ხურდას დაგიბრუნებ- ღიმილით უთხრა გიომ.
-განაგრძე- თვალები დაუბრიალა მეგიმ
-არ მეშინია შენი თვალების ბრიალის, შენი ბიჭი არ გეგონო მე.- თვალი ჩაუკრა და განაგრძო- საქართველოში რომ ჩამოვედი სანამ არ გავიცანი არ მოვასვენე. მერე დავმეგობრდით, აი, ისეთია როგორსაც ვისურვებ ჩემი შვილების დედად. თბილი, სათნო, საყვარელი, გამორჩეული და ყველაზე მთავარი მიგებს, ვუყვარვარ და მაგრძნობინებს რომ მხოლოდ მისი ადგილია ჩემს სამყაროში.
-როდის გავიცნობ? როგორ ძლებს შენს გარეშე? ჩემი არსებობის შესახებ იცის?
-მალე, დღეს, მიჭირს უმისობა, მაგარამ ბავშვობას ვერ წავართმევ, წელს ამთვარებს სკოლას, არ მინდა ადრიანად იგრძნოს და შეაწუხოს პასუხისმგებლობამ, წამითაც კი არ მეპარება ეჭვი, მე ყველაზე ეჭვიან ადამიანს, მისი ყოველი ნაბიჯი ჩემთვის ცნობილია და ისიც ხვალ რამდენ ნაბიჯს გადადგამ, იცი როგორი მარტივი წასაკითხია? ასე მარტივად მაგიტომ შემიყვარდა.
-და როდემდე აპირებ, წინ და უკან სიარულს? - გაუღიმა მეგიმ- ეს ხომ თბილისი და წაღვერი არ არის? გიო უნდა ფიქრობდე უკვე. მე იმას არ გეუბნები რომ დაავლე ხელი და წაიყვანო, იქნებ დაეხმარო რომ სასწავლებლად შენ წაიყვანო, დაველაპარაკოთ მშობლებს, ჯერ თავად მას, მე ვიცი რას გრძნობს როდესაც აქ არ ხარ, ეგ ჩემთვის ნაცნობია ეგ გრძნობა, მონატრება გაგანადგურებთ.
-ჩემი ყველაზე, თბილი და ტკბილი არსება ხარ- გიომ ხელი მოხვია, გულში ჩაიკრა და შუბლზე აკოცა
-ნუ მკოცნი რა შუბლზე?
-რატომ? -გიოს ღიმილმა გაუნათა სახე.
-დებილი არ ვარ- თავი ჩახარა მეგიმ
-ჩემი დებილი ხარ მართლა- ისევ აკოცა გიომ და უფრო მაგრად მოხვია ხელები და გულში ჩაიკრა.
-და მეორე ამბავი?- ქვემოდან ახედა მეგიმ
-კარგი, იცოდე არ მომკლავ, რომ დაგიმალე ეს ამბავი, უბრალოდ არ მინდოდა შენი ნერვიულობა და გიფრთხილდები ამიტომ დაგიმალე.
-ვიცი რომ გიყვარვარ, მაგრამ ამდენად?- გაუღიმა მეგიმ და მოზრდილ წვერზე ხელი ჩამოუსვა.- როდის გამომეპარა ეს ამბავი?- თავადაც გაუკვირდა მეგის.- შენ წვერი ყოველთვის მოწესრიგებული გაქვს, ახლა კი შენი სახე გაუხეშდა.
-ჩემი დაკვირვებული გოგო.
-კარგი მითხარი რა მოხდა?
-თემურმა ოპერაცია გაიკეთა.
-რაა? როდის? რატომ დამიმალე? მე ეს არ უნდა მცოდნოდა? რატომ მიმალავთ ყველაფერს? გიო შენ მაინც რატომ მატყუებ? არ არის საკმარისი ამდენი ტყუილი?- მეგი ფეხზე წამოდგა თვალებში სევდა ჩაუდგა.- არაა საკმარი ამდენი იმედ გაცრუება/ ამდენი დამალული და არ გამხელილი სიმართლე? ჩემზე ფიქრობს ვინმე? - სისველე იგრძნეს მეგის თვალებმა
-მეგი, ამის დედა ...... მე შენზე ვზრუნავ, იცოდე მეორედ იტყვი, რომ მე გატყუებ და მაგრად ვიჩხუბებთ მე და შენ, შენ ჩემი და ხარ, მერე რა რომ ჩემზე უფროსი ხარ, მე ვალდებული ვარ რომ დაგიცვა და გაგიფრთხილდე. იმიტომ დაგიმალე რომ დაზუსტებით არ ვიცოდით დონორი ზუსტად დაემთხვეოდა თუ არა, არ ვიცოდი ოპერაცია როგორ ჩაივლიდა, ნახე რას დაემსგავსე, თვალები ჩაგიღამდა, გაუფერულდი, ამდენი ნერვიულობა და ცრემლი გკლავს, ტყუილი აღარ ახსენო, მეორედ აღარ ახსენო- გიომ წამში დაფარა მანძილი მათ შორის და გულზე აიკრა.
-ხომ შეიძლებოდა გეთქვა ჩემთვის? ხომ შეიძლებოდა მცოდნოდა?
-მეგი ისევ იგივეს აგრძელებ?- გიოს მაგრად ყავდა ჩაკული გულში, ხეებს მაგრად უჭერდა და თავზე კოცნიდა.
-აღარ მომატყუო რა- ვედრება გაისმა მეგის ხმაში- არაფერი დამიმალო, ჯობია თავიდანვე ვიყო აზრთან შეგუებული, ვიდრე ბოლოს იმედი გადამეწუროს უცებ.
-და ის, იმედი არ იქნებოდა, რომ გცოდნოდა დონორი გამოჩნდა? მერე რომ არ ყოფილიყო იდენტური? ამაზე უფრო ხომ ინერვიულებდი? მითხარი რატომ ხარ ასეთი ჯიუტი?
-არა, ჯიუტი არ ვარ- ტუჩები გაბუსხა მეგიმ.
-ჩემი ჯიუტი გოგო ხარ შენ- ისევ აკოცა და ხელი შეუშვა- მიდი დაიბანე სახე, წყალი შეისხი სახეზე, გამოცდაზე გაგვიანდება
-ვაიმე გამოცდა,- უცებ მოშორდა მეგი გიოს, ისევ ის თავბრუს ხვევა და სისუსტე- გიო- ძალა გამოეცალა მეგის და ძლიერ ხელებში ჩაეშვა.
-რა მოხდა? მეგი ფერი დაკარგე- გაფითრდა გიო
-ვაიმე გიო კარგად ხარ?- მეგის სახე ღიმილმა დაფარა გიოს შეშინებულ სახეზე- რა დაგემართა?
-მეგი მე მეკითხები რა დამემართა?- ბრაზი მოერია გიოს- ლამის ძირს გაიშოტე და მე მეკითხები რა მჭირს?
-ისეთი შეშნებული სახე გაქვს, ლამისა ხარხარი ავტეხო.
-მითხარი რა დაგემართა? დიდი ხანია ასე ხარ? იცი რა გჭრს? პირველი იყო?
-სტრესის ბრალია, თან ამ ბოლო დროს იშვიათად ვჭამ, ცოტა მძინავს და ბევრს ვნერვიულობ.- თავი იმართლა მეგიმ
-კარგი მიდი მოწესრიგდი- ფრთხილად შეუშვა გიომ ხელები- გინდა დაგეხმარო? - მერე კი გამაფრთხილებლად დაუქნია თითი- კიდევ შეგამჩნევ და პირდაპირ ექიმთან წავალთ.
-შენ მაკლდი კიდეო- ჩუმად თქვა მეგიმ მაგრამ, როგორც ჩანს გიომ გაიგონა,
-რა თქვი?- სახე გაუმკაცრდა გიოს.
-გიო უშინაც ასე დამემართა და ლამის ძალით წამიყვანა ბექამ ექიმთან- იცოდა გიოსთან ტყუილი არ გაჭრიდა.
-ხოდა ექიმთან წავალთ- შეუვალი იყო გიო- მიდი მოემზადე აგვიანებ.
-კიდევ ერთი გადარეული- ჩუმად ჩაიჩურჩულა მეგიმ
-გავიგონე- ღიმილით უთხრა გიომ, მაგრამ სიმკაცრის შტრიხები ისევ გადაკვროდა მის სახეს- მოემზადე.
ყველაფერი თვალებში ჩახედვით იწყება, ზოგიერთი ცრემლით მთავრდება, ზოგიერთი კი ღიმილით. ქვეყნად ისე არაფერი იკარგება როგორც ჩუმი და უთქმელი ფიქრი. თუმცა რაღაც საიდუმლო მაინც უნდა დაიტოვოს ადამიანმა, თუნდაც ლამაზი ოცნება... ლამაზი ამბავი სიყვარულზე... ზოგჯერ ღიმილს ცრემლები მოყვება, ზოგჯერ პირიქით, ცრემლების შემდეგ გულწრფელი ღიმილი, ბედნიერების, მაგრამ სევდა ნარევი ბედნიერების.
ცხოვრება მარტივია, იმდენად მარტივი, როგორც ერთს მივუმატოთ ერთი. ცხოვრება გვასაჩუქრებს მისი ყოველდღიურობიდან გამომდინარე, შემდეგ მწარე გაკვეთილს გვარგუნებს წილად, ეს მისი საფასურია, ეს ბალანსია ცხოვრების ბალანსი. ტკივილს განგაცდევინებს რადგან ზღვარი იცოდე, ტკივილი უნდა იგრძნო რომ გაიგო როგორია ნამდვილი ბედნიერება. რომ იგრძნო როგორია, წრფელი სიყვარული, ნამდვილი ბედნიერება, ღიმილი და ჩუმად ნათქვამი:

-ჩემი პრინცესა
* * *
-როგორ ჩააბარე გამოცდა?- უნივერსიტეტიდან გამოსულ მეგის გიო ხელებ გაშლილი მიეგება.
-ვაიმე იმ ნედან ვინერვიულე თავიდან, ლამის ებილად მივიჩნიე თავი, მაგრამ შენზე ფიქრებმა ყველაფერი დამავიწყეს.
-ანუ?
-ყველაზე მაღალი შეფასება მივიღე- გახარებული ჩაეკრა ძმას გულში.
-ვინ არიან ისინი?- გიომ თავით ანიშნა რამდენიმე გოგონასა და ერთ ბიჭზე
-შენ გიყურებენ ნახე რა სიმპატიური მყავხარ- მეგიმ ყელში აკოცა და მისი მკლავებიდან დაიხსნა თავი- ჩემი ჯგუფელები არიან

-გავიცნობდი დიდი სიამოვნებით- გიომ გაუღიმა და მანქანისკენ ანიშნა, დაჯექიო- იმ ერთს განსაკუთრებით, ხურს- ბოლო სიტყვები ღიმილით დაამატა

-გიო რა გაფუჭებული მყავხარ- მეგიმ გაუღიმა და მანქანაში მოთავსდა

-და კიდევ ყელში აღარ მაკოცებ- ღიმილით უთხრა გიომ- ეგ ადგილი დაკავებულია, მხოლოდ ერთს აქვს უფლება მანდ კოცნის.

-მე ყველაფრის უფლება მაქვს- თვალი ჩაუკრა მეგიმ

-შენ არა, მას კი- გიომ თვალებით გაუცინა და გზას გახედა- მასთან მივდივართ, უნდა გაგაცნო, და უპასუხე მაგ ტელეფონს, მერამდენედ ვიბრირებს.

,,Titoeuli wamistvis daisjebi, romelic uchemod gaatare, chemi arsebobac rom gaixseno gamaxareb”- რამოდენიმე მესიჯი ბექასგან.
,,axla procesze shevdivar da imedia momivaa shengan sapasuxo shetyobinebebi”
,,titoeuli wami zvirad dagijdeba”
,,dges kargad ukvebe, dagchirdeba zal-gone, dges chemtan modixar, ar mainteresebs sheni zma”
,,am sagamos me da shen ragac unda gavarkviot, chemi unda iyos chemi“

,,naxe, ukve gwer, gamocda chavabare, axla gios mivyavar rzalukas gasacnobad, menatrebi, mteli game shens gankargulebashi var, mxolod sheni var, mxolod shentvis var”
,,da, ise zalian damakldi, xval ra gegmebi gaqvs? Paemans ginishnav. Ras moeswari, dadianis vaJo, gogom dagaswro paemani”

-რაო, რა მინდაო, შენმა პრინცმა?- გაუღიმა გიომ და მანქანა გაჩერა.

-ძამიკოს დაანებე თავიო- არ დაუმალა მეგიმ

-რაო? ეგ კარგად თუ არის?- სიცილით უთხრა გიომ- თავად არ დაგანებოს თავი იქეთ, ხო კარგი რა ვიხუმრე. ადრე დაბერდები ეგრე თუ ინერვიულე ყველაფერზე- გიომ მეგის გაბუსულ სახეს შეავლო თვალი.

-დღეს მეტისმეტად ბევრი ინფორმაციაა შენგან.

-რაო პატარა ქალო, რას ვფიქრობთო? რამე გინდა მითხრა და ვერ მეუბნები?- გიომ გამომცდელად შეხედა და კაფეში შეუძღვა.

-მოიცა აქ გველოდება? მოვეწონები? როგორი ხასიათი აქვს?- უცებ დაიბნა მეგი

-მეგი დამშვიდდი, ის უბრალოდ გოგოა- ბექამ ხმამაღლა გაიცინა და როგორც ყოველთვის მიიქცია გარშემო მყოფთა ყურადღება- ისე ნერვიუობ თითქოს, სარძლოს კი არა დედამთილ მამამთილის გასაცნობლად მიდიოდე.

-კარგი რა ნუ დამცინი, როგორ გამოვიყურები?- წინ დაუდგა მეგი

-შეუდარებელი ხარ, ლამაზი, მშვენიერი, მოგეწონებათ ერთმანეთი- გიომ კარი გაუღო და პირველი შეატარა მეგი.

-აი, იქ ზია, წამო მივიდეთ- გიომ ფანჯარასთან მჯდომი გოგონასკენ გაიშვირა ხელი, თვალებში კი სითბო და სიყვარული ჩასდგომოდა.

-შეუდარებელია გიო- ჩუმად უთხრა მეგიმ- სინაზის განსახიერებას გავს, რა ლამაზია, როგორი ბავშვური და საყვარელი, წამო სწრაფად- მეგიმ ხელი დაავლო და მაგიდასთან მივიდა.

გოგონა უცებ დაიბნა მეგის დანახვაზე, გიო რომ დაინახა მის უკან თვალები აენთო, მეგიმაც კი დაინახა გოგონას თვალებში არეკლილი გიოს გამოსახულება, ათამაშებული ჭინკები და ოდნავ, სულ ოდნა დაფარული ვნება. გიო მიუახლოვდა, ხელები მოხვია და ტუჩთან ძალიან ახლოს აკოცა, გოგონას კი სიწითლემ გადაკრა სახეზე.
-გიო- გოგონამ მხიარულად შესძახა.

-ჩემი ფერია, როგორ ხარ? როგორ ჩაიარა, უჩემოდ გატარებულმა საათმა და ოცმა წუთმა?- დასაზუტებლად გიომ საათს დახედა.

-კარგად, მაცადე უშენობა?- გოგონამ გაიღიმა და მეგის შეხედა.

-ხო მართლა- სახე გაუნათდა გიოს- მეგილო ეს ჩემი თამარ ქალია, ფერიავ ეს კი ჩემი დაიკოა.
-სასიამოვნოა- ორივემ ერთხმად თქვეს, მეგის საოცრად მოეწონა ეს სიფრიფანა არსება, დიდრონი ცისფერი თვალებითა და ლამაზი კურსონა ცხვირით. პირველი ნაბიჯი გადადგა და გოგონას მოეხვია, არანაირი დაძაბულობა, არანაირი უხერხული მომენტი, მიუხედავად იმისა რომ გიოს არც თუ ისე დიდი ხანია იცნობს იცის რომ მისი გადაწყვეტილება ცხოვრების ბოლომდე გაყვება, მსოფლიო რომ აუმხედრდეს, მისი თამარ ქალი, ბოლომდე მასთან დარჩება, ეს დაინახა მეგიმ გოგონას თვალებში, უბრალოება და სისადავე. გოგონამაც მოხვია ხელები, ნაზად და ფაქიზად.

-რა საყვარლები ხართ, - გიომ ცრემლი მოიწმინდა, -გული ამიჩუყდა და წამით ეგოიზმა შემომიტია რომ ჩემი არსებობა დაგავიწყდათ. ისე საყვარლად ჩაეხუტეთ მეგონა რომ დიდი ხნის უნახავი მეგობრები იყავით.
-ოხ, ჩემი ეგოისტი ბიჭი- მეგიმ გაუღიმა და მაგიდას მიუჯდა.
-იცით? ორივეს ერთნაირი გემოვნება, რომ გაქვთ?- გიომ ორივეს თბილად გაუღიმა და თამარი მოისვა გვერდით.
-ხოო? ძალიან კარგი- გაუღიმა თამარმა
ისე შესანიშნავად გაუგეს ერთმანეთს, ისე ესაუბრეს რომ თითქოს და დიდი ხნის ნაცნობები იყნენ, მეგი საოცრად მშვიდად და ბედნიერად გრძნობდა თავს, იპოვა ადამიანი რომელიც მთელი ცხოვრება უნდოდა რომ ყოლოდა, ახლა მის არჩევანს უყურებდა, მისი ცხოვრების თანამგზავრს და ბედნიერებით ივსებოდა, ახლა სასწაულად უნდოდა ბექას ჩახუტებოდა და მთელი დღის ემოციები მისთვის გაეზიარებინა. მის მკლავებში გახვეულიყო და ხელები ეგრძნო სხეულზე, უბრალოდ ბექა უნდოდა ეგრძნო.
-მე წავალ ხომ?- ღიმილით გახედა მეგიმ ლამაზად მოსაუბრე წყვილს- სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა,- მეგიმ გაუღიმა თამარს - ისევ შევხვდებით.
-პრინცი ელოდება- სერიოზულად უთხრა გიომ თამარს
-ხოო? -ღიმილი მოედო თამარს სახეზე
-ძალიან გამიკვირად შენი ტელეფონი რომ დუმდა, ასეთი ლამაზი და მხიარული, როგორ უნდა იყოს მარტოთქო და გონებაში შესაძლო ვარიანტები განვიხილე- ღიმილით უთხრა თამარმა.
-გაგაცნობ- მეგის ძალიან გაუხარდა თამოს ასეთი უშუალობა- მოგეწონებათ ერთმანეთი.-აი გავახსენდი- ამღერებულ ტელეფონს დაწვდა მეგი- წავედი მე და გიო ჭკვიაად იყავი.
-მომენატრე და სასწაულად მინდა ახლა შენს მკლავებში ვნებივროვდე- ვნება მორეულმა უჩურჩულა მეგიმ პასუხისთანავე.
-თითოეულ მაგ სუნთქვას, რომელსაც ვნება აწეწილი აფრქვევ ტელეფონს, რამდენიმე საათში ჩემს ყელში ჩარგავ.
-რა ბილწი აზრები გაწუხებთ დადიანის ბიჭო.
-და რა იცი რომ ბილწი იყო? თუ იგივეს არ ფიქრობ რასაც მე?

-წინააღმდეგი არ ვარ, რადგან საკუთარ თავზე კარგად გიცნობ.

-კარგია, ასე კარგად თუ მიცნობ, მაგრამ მე უფრო კარგად გიცნობ, ეგ ვნება მორეული ფიქრები და ბილწი აზრები თავიდან ამოიბერტყე, დროებით.

-სად ხარ შენ პროცესზე არ უნდა იყო?

-შესვენაბა, ალბათ მალე დავამთავრებ, გაამართლებენ, მაგრამ სამაგიეროდ შენ დაისჯები, ჩემი ყველა გამოცდილი და გამოუცდელი ხერხით.

-დიდი სიამოვნებით, თქვენი ვარ, თქვენთან ვარ.

-მიდი, ჭკვიანად, ამაცუნდრუკე ამხელა კაცი. მე ამდენი ხანი საქმეზე არ ვსაუბრობ და დაცვაც კი გაშტერებული მიყურებს.

-ჩემი ბუზღუნა ბიჭი, ბექუშ შენთან ავდივარ მე, რამეს გაგიკეთებ, არ მინდა გიო დაგვადგეს თავზე.

-ჩემი გემრიელი გოგო, შეგახრამუნებ რომ მოვალ. კაი წავედი გემრიელო- ბოლოს ჩურჩლით დაამატა- ეს ჩემს სახლში პირველად მოხდება.

-მაგ ირონიის გამო მაგრად დაისჯები- მეგის გაეცინა.

-კარგი წავედი ჩემო ლამაზო.
მეგიმ ვერაფფერი უპასუხა ისე სწრაფად გათიშა ტელეფონი, მარშუტი გაჩერა და ბექას სახლში წავიდა. საოცარ დაღლილობას გრძნობდა, თავბრუ ეხვეოდა, სწრაფად მოამზა კერძი, ხელში რაც მოყვა, პარალელურად სახლს შეავლო ხელი მტვერი გადაწმინდა, გამოხვეტა, მანქანა ჩართო, დაღლილობას გრძნობდა. კერძი მომზადდა თუ არა ბექას საძინებელს მიაშუარა, ბექას ერთ-ერთი მაისური გადაიცვა, თავისი კი იქვე სკამზე მიკიდა, საწოლზე დაწვა თუ არა, მაშინვე დაეძინა.
ძილში მწველ მზერს გრძნობდა, ნაზი თითების შეხებას და დრო და დრო ნაზ კოცნას.
-მგონი გაგაღვიძე ხომ?- ბექას თბილი ხელები იგრძნო შუბლზე და წინ ჩამოყრილი თმები ნაზად გადაუწია.
-შენი თითების შეხება ვიგრძენი, დიდი ხანია მოხვედი?- მეგის კვლავ ეძინებოდა და ჯიუტად აარ ახელდა თვალებს.
-არც ისე, იცი როგორ მომეწონა სახლში შემოსვლა, კარი გავაღე გავედი და ისევ შემოვედი, საოცარი სითბო დამხვდა სახლში, შენი სურნელით იყო გაჯერებული სახლი, ყველაფერს შენი ხელი ეტყობოდა.- პატარა ბავშვივით აღტაცებული ამბობდა ბექა.
-ჩემი დიდი ბავშვი- ღიმილი გაეპარა მეგის ტუჩის კუთხეში და თან ცხელი კოცნა იგრძნო, ცალი თვალი გაახილა, შეამჩნია რომ ბექას მხოლოდ პიჯაკი გაეძრო, ისევ კლასიკურ ფორმაში იყო- წამო გამოიცვალე და ჭამე, გავამზადებ მე- მეგი წამოდგა და ისევ ის თავბრუსხვევა იგრძნო, ამჯერად საწოლზე დაეცა მოწყვეტით. ბექა წამში გაჩნდა მასთან ხელი მოხვია და საწოლზე დასვა.

-არც კი გაბედო წინააღმდეგობის გაწევა.
ბექა, მეგიზე მეტად შეშინებული იყო, უკვე საკმაოდ აშინებდა მისი სისუსტე.

-წყალი მოგიტანო- ხმა უკანკალებდა, სხვა არაფერი უთქვამს

-არა, დღეს არაფერი მიჭამია მხოლოდ, ყავა დავლიე და ცოტა ვინერვიულე კიდეც- მეგიმ ჩუმად უთხრა.

-შეძლებ ფეხზე დგომას?- გინდა დაგეხმარო?

-ბექა კარგად ვარ, მართლა

-ვიცი მჯერა, მაგრამ დარწმუნება მჭირდება- ბექამ ტელეფონი აიღო იქვე საწოლზე იდო, ნომერი აკრიფა.

*საღამო მშვიდობისა ლალი, არ მინდოდა საღამოს დამერეკა, მაგრამ მაინტერესებს რა შეხვედრები მაქვს ხვალ?

*

*ძალიან კარგი, მნიშვნელოვანი არაფერია, თუ რამე მნიშვნელოვანი არ მოხდა ხვალ არ მოვალ, შეეცადე არავინ დამირეკოს, მნიშვნელოვანი შეხვედრა მაქვს.

*

*კარგი, მხოლოდ მაგბშემთხვევაშ დამირეკავთ, საბუთებს ზეგ მოვაწერ ხელს, ყველაფერს გადაავლე თვალი, უჩემოდ არაფერი გადაწყვიტოთ.

*

*კარგი, ღამე მშვიდობისა.- გათიშა ბექამ ტელეფონი.

-მოკლედ, მე და შენ ხვალ ექიმთან მივდივართ- მიუბრუნდა მეგის- განხილვას არ ექვემდებარება.

-კარგი ხომ- უხალისოდ უთხრა მეგიმ, წამოდგა დ სამზარეულოს მიაშურა- სწრაფად მოწესრიგდი გელოდები- გამოსძახა ბექას.

***************************************
-ანუ არაფერი ხდება?- ექიმს გამომცდელად გახედა ბექამ
-ორგანიზმი შესაძლო ცვლილებებს ელოდება, სტრესისა და დაძაბულობის ბრალია, ორგანიზმი გამოფიტულია, გადაღლილია ექიმს ღიილი გადაჰკროდა სახეზე, შემდეგ კი პროფესიული სერიოზულობით გახედა წყვილს- დასვენება, სწორი კვება, ძილი, არანაირი სრტესი, ხშირად სუფთა ჰაერი, მოერიდე გადაღლას და რამდენიმე წამალი უნდა გამოგიწეროთ, აუცილებელია მათი მიღება.

-ხომ გითხარი არაფერი სერიოზული არ იქნებათქო- ღიმილით გახედა ბექას და შემდეგ ექიმს- მადლობა ყველაფრისთვის- ისევ ფართოდ გაიღიმა მეგიმ.

-არაფერს, ჯამრთელობასა და მშვიდობას გისურვებთ- შემდეგ კი ისევ თბილი ღიმილით უთხრა- თავად მიხვდებით როდის უნდა მეწვოთ მე. აი, ეს წამლები მიიღეთ- შემდეგ კი რამდენიმე ფურცელი გაუწოდა მეგის.

-ნახვამდის- დაემშვიდობა ბექაც

-მაინც არ მჯერა ამ კაცის- კალიდორში გამოსულმა, ჩუმად უთხარა ბექამ მეგის

-შენი არჩეული ექიმი ესაა, მეტი არაფერი გამაგონო თორემ გავგიჟდები იცოდე, -მოჩვენებითი სიბრაზით უთხრა მეგიმ- წამო ვჭამოთ რა, საშინლად მშია.

-შენ თუ სავადმყოფოში მოსვლა გიშველიდა აქამდე მოვსულიყავით, მშიაო რომ გეთქვა.

-უკვე აღარ მინდა გადამინდა- გაუღიმა მეგიმ და დაწინაურდა.

-ვფიქრობ საკმაოდ რთული სამუშაო გველის წინ- დაეწია ბექა, წელზე მოხვია ხელი და გაუღიმა.

-რა სამუშაო?- თითქოსდა ვერ მიხვდა მეგი.

-მომავალ თაობაზე ზრუნვა- თვალებში ჩახედა ბექამ.

-ჯერ პატარა ხარ უნდა გაიზარდო- გადაიკისკისა მეგიმ და მანქანაში ჩაჯდა.

-მე ვარ პატარა ხომ?- ბრაზი მორეოდა ბექას- ახლა რომ დაგავლებ და წაგიყვან, იყვიროს რამდენიც უნდა შენმა ძმამ, რა უფლებითო.

-მოიცა შენ და გიო?- მეგიმ მის გვერდით მჯდომ ბექას გაავებულმა გახედა.

-ნუ ნერვიულობ მეგი, ექიმმა აგიკრძალა, მერე რა რომ გიორგი გავიცანი უშენოდ?- შემდეგ ღიმილით დაამატა- მე არა თავად მან გამიცნო.

-მოვკლავ- სერიოზულად თქვა მეგიმ, თან იმდენად სერიოზულად რომ ბექას წამითაც კი არ შეპარვია ეჭვი რომ სიტყვას შეასრულებდა.

-დამშვიდდი, -გაუღიმა ბექამ, - მე ის გამიკვირდა ამდენ ხანს რომ არ მნახა.

საღამოს, ბექას მკლავებში მოკალათებული მეგი, დივანზე იწვა და ფილმს უყურებდა, თან ბექას თითებში აეხლართა თითები და თამაშობდა პატარა ბავშვივით. ბექას შეტყობინება მოუვიდა.
-ბიჭები მეძახიან ძალიან მალე ამოვალ- მეგის ტუჩები დაუკოცნა და ფრთხილად დააწვინა მეგი- შენ არ მოიწყინო და მალე მოვალ.- ბექამ ტელეფონი აიღო და კარი ფრთხილად გაიხურა.
ფილმის ყურების დროს, სალომ დაურეკა, ჯერ გამოლანძღა, მერე ყველაფერი მოაყოლა, ყურმილს იქეთ ისმოდა როგორ დარბოდა, ყველაზე სერიოზული არსება ოთახში და ბოლო ხმაზე გამოსცემდა რაღაც არაადამიანურ ხმებს.
-დაგასწარი ქორწილში მეჯვარე ვარ- გადაიკისკისა სალომ.
-და პატარძალი ალბათ მე ხომ?- ასევე ღიმილით უთხრა მეგიმ
-ალბათ- სალო კისკის არ წყვეტდა.
-სალო ბექა მოვიდა- კარი შემოაღო ოდნავ განერვიულებულმა ბექამ, რომელიც ცდილობდა რომ ბრაზი მოეთოკა.- მოგვიანებით დაგირეკავ- ტელეფონი გაუთიშა და იქვე დივანზე მიაგდო.
-რა მოხდა? რა გჭირს მშვიდობაა?
-დაჯექი ხომ, უნდა ვისაუბროთ- მოჩვენებითი სიმშვიდით უთხრა ბექამ და მის პირდაპირ მოკალათდა.
-მოხდა რამე?- მეგიც დაიძაბა
-იცი? გამიგია, პირველ ჯვრის წერას ღმერთი აკურთხებსო, მეორეს მღვდელი და მესამესა და შემდეგს კი ხალხიო. მე კი მინდა ორივემ ღვთისგან დალოცვილი ოჯახები შევქმნათ, ამიტომ მინდა ღვთისგან კურთხეული ოჯახი შევქმნა, ამიტომ მე და შენ ჯერ ხელს მოვაწერთ.
-რა მოხდა მეტყვი?- თვალები ანთებოდა მეგის.
-სიმართლეს გეტყვი, იმიტომ რომ მინდა იცოდე, არა იმიტომ რომ შენს თვალში გაუფერულდეს, ამას წამითაც კი არ დავუშვებ, უბრალოდ იმიტომ რომ არ მინდა შენ წამითაც კი გაივლო ეს გონებაში.
-მითხარი რა მოხდა?
-გიო იყო მოსული, ვიცი სიმართლეა რაც მითხრა, ამდენ ხანს უნდა მეზრუნა ამაზე მაგრამ შენი აზრი ყველაზე მნიშვნელოვანია ჩემთვის.
-რა გითხრა გიომ?
-ჩემი და ხარჭა არ არის, როგორც გინდა სახელი დაარქვი ამ ურთიერთობასო.
-ჩემი გიო?- ფერები გადაუვიდა მეგის სახეზე.
-არ ინერვიულო ახლა კიდევ რომ რამე დაგემართოს გავგიჟდები.
-მერე?- ღრმად სუნთქავდა მეგი.
-მინა ხელი მოვაწეროთ და როგორც კი გენდომება ხელს გავაწერთ, თავისუფალი იქნები როგორც კი შენ გენდომება, თუ კი შენი სურვილი იქნება, ჩემი გრძნობები იცი, გაღმერთებ, ვიცი შენც იგივეს გრძნობ- ბექა კი გულში იცინოდა ,,არა, რა, ზუსტად მაგ ჭკუაზე ვარ ჯერ სახლში შემოგიყვან და მერე გაგიშვებ, იოცნებე, ეგ უფასო გაქვს“- ბოლოს სერიოზულობით დაიწყო- თუკი გენდომება, რომ მთელი ცხოვრება ჩემთან გაატარო, თუკი ინდომებ სულ მე მიყურო, თუ კი გენდომება მთელი ცხოვრება ჩემთან გაატარო და თუ კი ვიგრძნობ რომ მთელი ცხოვრება ჩემს გვერდით გაატარო, სწორედ მაშინ შევქმნით ღვთისგან კურთხეულ ოჯახს - ბოლოს ღიმილით დაამატა- ნუ გგონია რომ შეძლებ როდისმე ჩემგან თავი დააღწიო.
მეგი მონუსხული უსმენდა, მხოლოდ სიზმარში წარმოედგინა ეს ყველაფერი, მხოლოდ ლამაზ ოცნებებში შეეძლო, ბექასგნ ეს სიტყვები გაეგონა, მონუსხული, გაოგნებული იყო, ხმას ვერ იღებდა, მხოლოდ ვარსკვლავებ აციმციმებული თვალებიდან, სიყვარულს ასხივებდა, ბექა კი ამ მომღიმარ თვალებს არც კი იმჩნევდა, ერთი სული ქონდა მივარდნოდა და ყველაზე ბილწი აზრები რომლებიც თავშ მოდიოდა ყველა ერთად გამოეცადა, ფიქრის დამთავრება ვინ აცადა, მეგი მაშინვე წამოფრინდა, ფეხზე ადგომისთანავე გადაიძრო თხელი მაისური, ორ ნაბიჯში დაფარა მასსა და ბექას შორის მანძილი, ავარვარებული ტუჩები ჯერ ყელზე მიაბჯინა, მერე ყურზე, ბოლოს კი ტუჩებზე მიაწება, ბექა წამით დაიბნა, მხოლოდ წამით, მაშინვე მაგრად მოხვია ორივე ხელი და იქვე დივანზე დაეცნენ ორივე, არც ერთს არ გაუღიათ ხმა, არც ერთი არ მოშერობელი სასურველის ბაგეს, მხოლოდ რამდენიმე წამი დაჭირდათ ზედმეტი სამოსელისაგან განთავისუფლებას.
ისევ ვნება მორეულთა ხმები, ისევ ვნება აშლილნი, და ისევ უწონადობის სამყარო, მხოლოდ ეს ორნი და უსასრულობა, ისევ სუნთქვა არეულნი და ძალა გამოცლილები.
-და შენ გგონია, რომ ყოველივე ამის შემდეგ ჩემგან წასვლის უფლებას მოგცემ?- ბექა სუნთქვის დარეგულირებაც ცდილობდა და თან მეგის შიშველ სხეულზე დაასრიალებდა ხელებს.
-და შენ გგონია რომ ყოველივე ამის შემდეგ შენგან წასვლის სურვილი მაქვს?- გაუცინა მეგიმ, დედიშობილა წამოდგა, არაფერი არ მოუხურავს, სააბაზანოს მიაშურა, ბექას ეშმაკური ღიმილით გახედა- თუ გინდა შემომიერთდი, ადგილი გვეყოფა.
-ასეთი გაუმაძღარი როგორ ხარ? ჯერ მხოლოდ ერთი დღეა წამლებს სვამ და ალბათ სამ დღეში ჩამომახმობ.
-თუ არ გინდა რა გაეწყობა- გაუცინა მეგიმ და კისკისი ატეხა.
-პერიოდს მოგცემ- გაუღიმა ბექამ და ორ ნაბში დაფარა მანძილი მასსა და მეგის შორის, ზურგით აიკრო გოგო- რა რას ამბობდი?
-მგონი დაბერდი ბექუნიკო- ღიმილით უთხრა მეგიმ
-გაჩვენებ ამ ბებერს რაც შეუძლია- უთხრა ბექამ და ისევ დააცხრა ტუჩებზე.

**************************

ყველაზე რთული, ბექასთვის საჩუქრის არჩევა და დაბადების დღის მილოცვა იყო, ბოლო გამოცდა ჰქონდა მეგის ჩასაბარებელი, საღამოს ბექა დაბ დღეს აღნიშნავს, რამდენიმე მეგობართან პაატას ბარში.
მშვენიერი საღამო გამოვიდა, ყველას გაუკვირდა მეგის არ დალევა, მაგრამ ბექამ რომ განაცხადა
-ცუდად გახდა და ექიმთან ვახლდიო,- მაშინვე წვენის დიდი ჭიქა დაუდეს წინ.
პატა და სალო საკმაოდ შესამჩნევად უჟუჟუნებდნენ თვალებს ერთმანეთს, თაზო და თიკო უკვე პატარას მოლოდინში იყვნენ და მალე წავიდნენ. ბექას რამდენიმე უახლოესი ძმაკაცი, გიო და დაგვიანებით მოსული ლუკა.
-ვაიმე, ცემი საკალელი, ჩემმო სიხარულო სიყვარულო და ვნება ჩემოვ- მაშინვე გიოსკენ გაიქცა ლუკა და გადაეხვია.
-ჩემი ვნებიბის ქარცეცხლო- ერთმანეთს გადაეჭდო ორი ახმახი.

-ჩემო გეჟო, არ მოველოდი შენს აქ ხილვას.- ლუკა გიოს მიუჯდა გვერდით და ნაზად გადახვია ხელი.

-ჩემო დაუოკებელო, არც მე გელოდი აქ- გიომ ლუკას თითებს გადაუსვა ნაზად თითები.
-ესენი რა ერთმანეთს იცნობენ?- მეგიმ უჩურჩულა ბექას.

-მგონი ცნობაზზე მეტია- სახე დაასერიოზულა ბექამ.

-ესენი ერთად?- სიცილს ძლივს იკავებდა მეგი

-რომ არ ვიცნობდე ორივეს, ვიცი რასაც ვიზამდი მაგრამ ვადროვოთ ,,ვნებების დაოკება-თქვა და ჩაახველა ,,ყურადღება მომაქციეთო“

-ვაიმე, ბექუნკუნკულიკო, აქ ხარ?- გაიცინა ლუკამ- აბა სად უნდა იყო ჩემო ველურო პანტერავ, შენი დაბ დღეა- ლუკა არ იმჩნევდა ბექას დაბღვერილ სახეს, მერე გოს მიუბრუნდა- მხოლოდ ამ ველურ პანტერასთან გღალატობდი, მხოლოდ მასთან ვიქარვებდი დარდებს, როცა შენ მენატრებოდი.

-ლუკა- ბრაზიანად დაუბრიალა თვალები ბექამ

-ამ ბრაზიანს ანდე შენი თვაი?- გიომ წელზე მოხვია ხელი- რამე რომ ევნო ჩემს სიყვარულს რას უპირებდი?

-საწოლში ბულკია- ლუკას სიტყვის დამთავრება და მფრინავი სანთებელას გამოჩენა ლუკას მიმართულებით ერთი იყო.

-კაი რა იყო ბექა, ყველა შინაურები ვართ, რა მოხდა, ყველას კი არ შეუძლია იდეალური იყოს- ახლა გიომ დაასხა ცეცხლზე ნავთი.

-მოკლედ- დაიწყო ბექამ- მე და მეგი ხვალ ხელს ვაწერთ, ოფიციალურად ჩემი ცოლი გახდება.
-რააა? მართლა?- ყველამ მას მიაქცია ყურადღება.
-ხო რა მოხდა ვინმესთვის გაუგებარია რამე?- თითქოს გაბრადა ბექა.
-არა, არაფერი- თქვა სალომ, და მერე ყველამ ერთად, თითქოს დაგეგმილივით- გვეშველაააა
-ქორწილია, ქეიფია, გრიალი- დაიწყეს ორ ხმაში ლუკამ და გიომ სიმღერა.
-ჯერ ჩემთვის არ უნდა გეთქვა?- ჩუმად უჩურჩულა მეგიმ ბექას
-მწგონა წუხელ დაგითანხმე, მაგრამ არა უშას წინ მთელი ღამე გაქვს- გაუღიმა ბექამ და წელზე შეუცურა ხელი.
საღამო მშვენივრად გაატარეს, გვიან დაიშალნენ, ბექამ მეგი თავისთან წაიყვანა, გიო და ლუკა ერთად წავიდნენ, მეეჭვება სახლში, ეს კარგი, პატიოსანი ერთგული ბიწი ლუკამ წამებში გადაიბირა და მანქანისკენ წაიყვანა, გიოს სახეზე ღიმილი გაეპარა ლუკას ჩურჩულზე, მათი ნაცნობობა და მეგობრობა საკმაოდ წლებს ითლიდა, და გიოს ასაკს ლუკა თავიდან შოკში ჩაუგდია, მაგრამ უკვე ორმაგად აფასებს რომ ასეთი კარგი და ერთგული მეგობარი უდგას გვერდით.
მეგის არ გამოპარია, ბარიდან გამოსლისას პატას ხელებში მომწყვდეული სალო და მათი ვნებიანი კოცნა. სითბო ჩაეღვარა გულში, სალოს აციმციმებულ თვალებსა და აფორაჟებულ სახეზე.
-შენთვის საჩუქარი მაქვს- სახლში მისულმა მისაღებში დატოვა ბექა და თავად საძნებელს მიაშურა.
-მეგონა დაგავიწყდა დღეს რომ იუბილარი ვარ- ირონიული ღიმილი აიკრა ბექამ.
-ნუ ხარ სულ სწრაფი- საძინებლიდან გამოსძახა მეგიმ
-თუ იცვლი არ გამოხვიდე, მოვდივარ
-არ გაბედო შემოსვლა, ჯერ საჩუქარი უნდა გაჩვენო.
-კარგი რამდენი ხანი უნდა გიცადო?
-ვსო მოვდივარ
-ახალი მაისური იყიდე?
-მხოლოდ მაისური?- ღიმილით გახედა მეგიმ
-რაა? მეგიი აბა ექიმმა არაო?- ბექა გაოგნებული უყურებდა და არ იცოდა როგრო მოქცეულიყო
-მხოლოდ შენ კი არ გაქვს გავლენა და მხოლოდ შენ კი არ გყავს სანაცნობო წრე.
-ანუ მართლია?- გაოგნებული იყო ბექა.
-არ გინდა წაიკითხო?- მეგიმ მაისური გაისწორა და სწორად დადგა.
-,,დაბადების დღეს გილოცავ მაა“, რაა? მეგიი მართალია?- ფეხზე წამოხტა ბექა, მეგის მივარდა მაგრად ჩაეხუტა, -მაპატიეთ რამე ხომ არ გატკინეთ?- ისევ უცებ მოშორდა ამჯერად ფრთხილად?- ეს არის? მაისურის შუაში პატარას ტრიდე ფოტო იყო.
-კი ეს არის?- ღიმილით უთხრა მეგიმ
-ანუ მამა გავხდები?- ისევ ფრთხილად იკითხა ბექამ, თითქოს სიზმარში იყო და ეშინოდა გაღვიძების.
-აეეე,,, მააამააა ვხვდეეებიიი- პატარა ბავშვს გავდა ბექა ახლა ამ მომენტში, მეგის კი ტელეფონი ჩუმად დაეჩირა და უღებდა, მაგრამ ამ წამს ბექასთვის არაფერს ჰქონდა მნიშვნელობა, ის პატარა ბავშვს გავდა რომელსაც დიდი ხნის ნანატრი სათამაშო აჩუქეს.
-ბექა- ღიმილით უთხრა მეგიმ
-ხო, გინდა რამე,? რამე ხომ არ გტკივა?, ექიმს დავურეკოთ? როდის წავიდეთ ექიმთან? - უცებ დასერიოზულდა ბექა
-არა, არაფერი- აკისკისდა მეგი- დაჯექი დავირალე, რამდენი ხანია აქეთ იქეთ დარბიხარ და მე დავიღალე.
-ხო მართალი ხარ.- მეგისთან მივიდა, ფრთხილად მოხვია ხელები, დივანზე დასვა და გვერდით მიუჯდა,- ექიმმა დაისვენოს სწორად იკვებოოს და არ ინერვიულოსო ხომ? აქამდე რატომ ვერ მივხვდი? არა ისე როგორ გამაცურეთ?- გაკვირვებული იყო ბექა.- დიდი ხანია რომ იცი?
-არც ისე, თავბრუსხვევები რომ დამეწყო მაშინვე მივხვდი, არ მინდოდა ჯერ შენთვის თქმა- დაიწყო მეგიმ- მერე დაიჯინე ექიმიო და ბედს მივენდე, ანალიზები რომ ავიღეთ წყალზე გახვედი, მე იქ ვიჯექი, ჩემი პარალელურ კურსელი ვნახე, კარგი ურთიერთობა მქონდა და ახლა კიდევ უკეთესი მექნება, რომ გაიგო რაც მინდოდა დახმარება შემომთავაზა, ექიმს თავად მოელაპარაკა, ამიტომაც ექიმმა არაფერი გვითხრა, ანალიზის პასუხები დროებით დაიტოვა, წამლები კი გამომიწერა.
-და როდის უნდა გეთქვა?- ცოტა ნაწყენი იყო ბექა.
-როდესაც გითხარი, რა ცუდი საჩუქარია?- თვალი ჩაუკრა მეგიმ
-არა, ყველაზე მაგარი საჩუქაია, რაც კი რამ ოდესმე მიმიღია.- საუბრობდნენ ბექა კი სულ მის გაბრტყელებულ მუცელს მიჩერებოდა, მეგის თბილად ჩახედა თვალებში- შეიძლებაა მოვეფერო?
-არა, ბექა არ შეიძლება- სერიოზულად უთხრა მეგიმ, ბექას სევდიან სახეზე კი სიცილი ატეხა.
-რამეს ხომ არ ვავნებთ.
-არა ჯერ არაფერს.
-აუ, ანუ აქ ხარ?- მეგის მუცელთან დაიხარა ბექა- არა აქვს მნიშვნელობა ვინ ხარ, მთავარია, ბექასა და მეგის სიყვარულის ნაყოფი ხარ, ყოველთვის ვოცნებობდი შვილი მყოლოდა იმ ქალისგან რომელსაც გავაღმერთებდი, რომელიც ჩემი საყრდენი იქნებოდა და მაა, იცი? სურვილი ამიხდა, თავად ქალღმერთი გახდა ჩემი საკუთრება.- ბექა მუცეს ეჩურჩულებოდა, მეგი სულგანაბული უსმენდა და კიდევ უფრო მეტად უყვარდებოდა ბექა- მა, ამ წამს ყველაზე მაგარი გრძნობა გამიჩნდა იცი? სასწაული და ყველა წმინდა- მერე უცებ ხმამაღლა გაიცინა- აუ, მა იცი, ბაბუაშენი გადაირევა, ყველაზე მაგრად გაუხარდება დ არ მოგცემს უფლებას ბაბუ დაუზახო, ჯერ ისევ ახალგაზრდა ვარო.- მერე მეგის მიუბრუნდა- არ გინდა რამე? წამო ვჭამოთ ხომ? მერე წამლები უნდა დალიო და დაისვენო, დღეს მთელი დღეა ფეხზე დგეხარ
-არა ჭამა არ მინდა, ხომ ვჭამე იქ და რა დროს წამლებია, შუა ღამეა უკვე.
-რა ჭამე მეგი ნუ გადამრიე,-გაიბუსა ბექა.- ხილი საჭმელი არაა.
-დავიძინოთ რა.
-ჯერ ცოტა ჭამე რა ჩვენი ხათრით- ჯერ მუცელზე ანიშნა მერე ხელი გულზზე მიიდო.
-კარგი ხომ, მხოლოდ სალათი- დანებდა მეგი.
-მხოლოდ სწორი კვება- ხელი შეაშველა წამოდგომაში, მეგის თვალები დაეხუჭა.
-ისევ თავბრუ გეხვევა? რაო ექიმმა რა თქვა როდის გადაგივლისო?
-მალე, ან შეიძლება მთელი ცხრა თვე გამყვეს, ყველა ორგანიზმი ინდივიდუალურია.
-ხვალ ჩემი ცოლი გახდები, მხოლოდ ჩემი საკუთრება.- ბექამ გემრიელად აკოცა და სამზარეულოს მიმართულებით წავიდნენ.
-გინდა რამე იყიდო ხვალ?- ჩამის დროს კითხა ბექამ
-არა, არაფერი.
-რამე, კაბა, ფეხსაცმელი, ისეთი მუცელი ცოტა რომ დაგეტყოს.
-ბექა, ჯერ ძზალიან პატარა, ორი თვე მაინც დაჭირდება რომ დამეტყოს, ცოტა ხომ უნდა გაიზარდოს.
-აუ რა ამბავია, კიდევ ორი თვე, შენს ბრტყელ მუცელს ველაპარაკო?
-ნუ ხარ ბოთე რა- გაუღიმა მეგიმ.
-ჯვარი როდის დავიწეროთ- რიმილით გახედა ბექამ
-ჯვარი?- გაოცება ვერ დამალა მეგიმ
-ხო, მარიამობას დავიწეროთ, ძალიან მინდა, თან მანამდე ყველაფერს მოვასწრებთ, მე შვებულება მექნება და სადმე წავიდეთ ერთად.
მეგი სიყვარულით უსმენდა და ეგოისტურად უხაროდა, ეს ის მომენტი იყო როდესაც საკუთარი თავისიც კი შურდა, ბედნიერებას ასხივებდნენ, ერთმანეთზე მიხუტებულებს დაეზინათ, მეგის მუცელზე დაედო ბექას ხელი, თითქოს იცავდა ჩასახულ არსებასო.
ყველაზე ბედნიერებმა მოაწერეს ხელი, უბრალოდ მაგრამ ზარ- ზეიმით, ბექას მოწმე ლუკა იყო, მეგისი სალო, გიო და თამოც აქ იყვნენ, კიდევ უფრო მოეწონა მეგის სარძლო, მთელი გულით მიულოცა მულუკას გათხოვება.
სამეგობროს ყიჟინა მოყვა ახალ ამბავს, რატომრაც არავის გაკვირვებია, ახალი წევრის გამოჩენას, მეგის ყველაზე მეტად გიოს რეაქცია აშინებდა, ყველაე პირველმა მან მიულოცა და დაიკო გულში ჩაიკრა.
-ბიძია ვხდები ტო? აუ რა მაგარი იქნება არა მეგუსი? ბიჭია ხოო? აუ რა მაგარი იქნება, როდის დაიბადება?- აჟიტირებული იყო გიო
-რვა თვეში გიო, ჯერ ძალიან პატარაა, -უთხრა მეგიმ და თავი ჩახარა, გიოს თვალებში ვერ შეხედა.
-მიხარია როდესაც შენს აკაშკაშებულ თვალებს ვხედავ და დაიკო მინდა ბედნიერი იყო.- მერე ბექას მიუბრუნდა- გილოცავ სიძე, იმედია გეშველება რამე- უთხრა და მხრემე მძლავრად დაკრა ხელი.


ყველას ძალიან გაუხარდა, პატარა დადიანის გამოჩენა, ,,ჩასახვა“ . რთული აღმოჩნდა, ქალბატონი ნატალიასთვის ამ ამბის თქმა, მაგრამ არც კი გაკვირვებია. ,,ველოდი კიდეცო უთრხა“. ნუნუკა ყოველ დილით ურეკავდა და ახსენებდა რომ უნდა ეჭამა.
-ბებო, ძალიან მინდა თქვენთან გადმოსვლა, მაგრამ თქვენ მარტო ყოფნა გინდათ- ჩუმად თქვა ნუნუკამ- ბავშვი რომ გაჩნდება მერე გადმოვალ, მოგეხმარებით ცოტა ხანი.
მეგის, ცოტა რთული ორსულობა ჰქონდა, ხშირად უწევდათ ექიმთან ვიზიტი, ტოქსიკოი ლამის კლავდა, ბექას სუნზეც კი ცუდად ხდებოდა, მაგრამ რომ ვერ ხედავდა უფრო ცუდად ხდებოდა.
-ვაიმე ბექა, გთხოვ ფანჯრები დააღე რა- თქვა და აბაზანას მიაშურა.
-მეგი, კარი გამიღე- ბექამ კარზეე დააკაკუნა- ახლა რა მოხდა- გაგიჟებას იყო ბექა- დღეს მერამდენედ უკვე.
-ხორცის სუნია- გაფითრებული გამოვიდა მეგი, სველი ხელები სახეზე მიიდო- წავიდეთ რა გარეთ.
-ცოტა ხანი წამოწექი, რამე მოგიტანო?- მეგის ყოველი გამოხედვა აშინებდა ბექას.
-წყალი და შენც მომიწექი რა- საძინებელს მიაშურა მეგიმ
-მოდი დალიე- სწრაფად გაჩნდა ბექა მასთან წყლის ჭიქითა და წვენით, წყალი მოსვა, ორივე ტუმბოზე დადო და ბექას მკლავებში მოთავსდა.
-გამიშვი- უცებ წამოდგა მეგი და ისევ აბაზანას მიაშურა
-ექიმს დავურეკოთ რა-შეევედრა ბექა.- სახეზე ფერი არ გადევს, მგონი მოიკელი კიდეც.
-წყნეთში ავიდეთ რა ნუნუკასთან- სააბაზანოს კარებს მიეყრდნო მეგი- ჰაერია იქ და გთხოვ ეგ სუნამო აღარ დაისხა.
-შენ თავს გეფიცები არ დამისხამს, საპარსი გელია- ფრთხილად მიუახლოვდა ბექა
-წავიდეთ ხომ?- შეევედრა მეგი
-წამო, მოდი მე ჩავალაგებ შენ დაისვენე- ხელი შეაშველა, მეგიმ სახე დამანჭა და სუნთქვა შეიკრა, რამდენიმე წამში ღრმად ამოისუნთქა, ბექამ საწოლზე დასვა თუ არა სახხე საგულდაგულოდ დაიბანა, მაისურიც კი გამოიცვალა და ორივესთვის ბარგის ჩალაგებას შეუდგა.
წყნეთმა, ცოტა დამშვიდა, ჭამაც დაიწყო, არანაირი ცხიმი, რძისა და ხორცის ნაწარმი, მხოლოდ ცოცხალი საკვები, ხილი და ბოსტნეული.
-მეგი იქნებ ჭამო?- მოხარშული ხორცის პატარა ნაჭერი დაუდო წინ- სულ ცოტა.
-სულ ცოტა, მხოლოდ ამის ხათრით- მუცელზე მიანიშნა მეგიმ- ორი ლუკმა და სახე დაემანჭა მეგის.
-ვსო მეტი არა- ბექამ სასწრაფოდ ააცალა საინი.

*****

ჯვრისწრა მოკრძალებულად უნდოდათ გადაეხადათ, უფროსი დადიანი გადაირია.
-მეგი შვილო, იცი როგორ მიყვარხარ, მაგრამ ეს დღე მე უნდა მაჩუქო, მხოლოდ რა ფერები მოგწონს ის მითხარი და ორად ორი საათი აიტანე სტუმრები, მერე კი წადით- შეეხვეწა სანდრო.
-მხოლოდ თქვენი ხათრით, თორე ხომ იცით არ მხიბლავს, ეს ყველაფერი, სამეგობრო და ახლობლები მინდოდა მე.
-ვიცი ჩემო გოგო, მაგრამ ერთადერთი შვილები გვყავხართ მე და ნატალიას და ისინიც ესე მარტივად დავაქორწინოთ?
-მარტივად რატომ?
-ეს ერთი დღე მაჩუქეთ ხომ
-კარგი ალეკო გაჩუქებთ- ღიმილით უთხრა ბექამ
-ბექა არანაირი ალეკო არ ვარ მე, ისიც მეყოფა ბაბუს რომ დამიძახებს პატარა ვაჟკაცი.
-და რა იცი რომ ბიჭია?- კითხა ბექამ
-რა ვიცი წამომცდაა,- მერე მეგის მიუბრუნდა- შენ მხოლოდ კაბა იყიდე და რესტორანში მოდი, მეტი არფერი. რაც გინდა მითხარი.
მზადება, სწრაფად მიმდინარეობდა, ალექსანდრე დადიანმა ყველაზე საუკეთესო დიზაინერი დაიქირავა, ყველაზე ლამაზი და სადა მოსაწვევები, სადა გაფორმება, უმშვენიერესი დეკორატიული სუფრები, მთლიანი დარბაზი ერთ დიდ ხელოვნების ნიმუშად აქციეს, მეგი თავიდან არაფერში ერეოდა, მაგრამ ბოლოს ნატოს რამდენიმე ზარმა ყველაფერი შეცვალა, არ იღლიდა თვას, მაგრამ რამდენიმე კორექტირება შეიტანა და მამამთილუკას მოწონებაც დაიმსახურა.
ჯვარი, ჯვრის მონასტერში დაიწერეს, ყველაზე დიდი სიურპრიზი ეკლესიაში მისულ მეგის დახვდა, ცრემლმორეული ნატალია, როგორ უყურებდა ფერიას ფორმაში გამოწყობილ გოგონას, ვარსკვაბაციმციმებული თვალებით, როგორ ეჩქარებოდა საკურთხეველთან დგომა. ბექას მომღიმარი სახე და მისი ჩურჩული.
-,,სამუდამოდ ერთად“
ყველაფერი ზღაპრულ სამყაროს გავდა, ყველა ადამიანი რომელიც უყვარდათ, ვინც მათ გულებში იყო, ვისაც კი ისურვებდნენ მათთან ერთად იზიარებდა ამ დღეს. ყველაზე ლამაზი და ზღაპრული გამოვიდა ეს დღე. მოილოცეს, მცხეთის ეკლესია -მონასტრები. ჩვეული რალი გზაში. და ყველაზე დიდი გაოცება, როდესაც გიომ ცეკვის დროს ტრიალითა და ცეკვით ერთი მაგიდისკენ წაიყვანა.
-იმეედია მაპატიებ- ჩუმად უთხრა და ნაზად აკოცა- ყველაზე მაგარი პატარძალი ხარ, შეუდარებელი ხარ და ახლოდან რომ არ ენახე თავს არ ვაპატიებდი.
-ჩემო გიო, დაგაგვიანდა ვინმეს გაცნობა, უკვე გათხოვილი ვარ- ჩვეულად გაიცინა მეგი და გდაიკისკისა.
-არა, ჩემი მშობლები უნდა გაგაცნო-გიომ დახარა თავი- ერთი სული აქვს როდი გნახავს უფროსი ჯანაშია.
-რა გვარი?
-ჯანაშია- გიომ გაუღიმა და გულზე მიიკრა- არ ინერვიულო, ეს ნატოს უნდა ეთქვა და არა მე, ნატომ თემურის გვარი მიიღო და მის შემდეგ არც შეუცვლია, ჩემთვის კი არასოდეს გიკითხავს გვარი- ისევ ჩვეულად გადაიხარხარა გიომ.
-ულამაზესი ხარ, ფერიას გავხარ- მოესმა ზურგს უკან ნაზი ხმა. მეგი მშიდად მიბრუნდა, სახეზე ისევ ღიმილი ჰქონდა აკრული, იქ კი თემური და ლამაზი ქალბატონი დახვდა, ქალი მშვიდად უღიმოდა.
-დიდი მადლობა- თქვა მხნედ მეგიმ და გაიღიმა, წელზე გიოს ხელი მხნეობას მატებდა.
-გილოცავ, მინდა სულ ბედნიერი და ღიმილიანი იყო- თემურმა მშვიდად უთხრა და კონვერტი გადასცა.- ეს საქორწილო საჩუქარია.
-მადლობა- ისევ გაიღიმა მეგიმ და თავად გამოიჩინა ჩახუტების ინიციატივა- მიხარია რომ ჯამრთელს გხედავთ.
-მეგი ეს დედაჩემია, ქალი რომელსაც ვაღმერთებ- გაიცინა გიომ და დედას ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა.
-მადლობა რომ გიო მაჩუქეთ- არ იცი ეს სიტყვები როგორ წარმოთქვა, მაგრამ ახლა ყველაზე მეტად უნდოდა ხმამაღლა ეყვირა რომ უსაშინლესად ბედნიერი იყო, არც ერთი წამით ეჭვიანობის გრძნობა არ გასჩენია, სწორედ ამ დღეს აპატია თემურს ყველაფერი. ცხვრება ახალი ფურცლიდან დაიწყო. დაჟინებულ მზერას გრძნობდა, რომ მიბრუნდა ორი საყვარელი ადამიანი დაინახა, ნატო და ბექა, თითქოს ცეკვავდნენ, ბედნიერი და კმაყოფილი ღიმილი ეკრა სახეზე. ეს სრულყოფილებაა, ნანატრი თავისუფლების ამოძახილი.

*****
დილით გიოს ზარმა რომ არ გააღვიძა და არც მოსული დახვდა გაუკვირდა, დღეს ექიმმთან ვიიტი უწევდა, გიო იმდენი ხანი ელოდა, -დისშვილის სუნთქვა უნდა მოვისმინოვო გაუკვირდა, ბექას დღეს ისევ პროცესი ჰქონდა და ვერ ახერხებდა გაყოლას, გიოს რომ უთხრა, გადაირია, აივნიდან ყვიროდა ხვალ დისშვილს ვნახავო.
მეგიმ ტელეფონი აიღო, გიოს ტელეფონი გამორთული ჰქონდა, მას არასდროს არ ქონდა გამორთული, მეორე შემთხვევამ გააცა, მერე თამოს დაურეკა, მასაც გამორთული ჰქონდა, ვერამაც არ უპასუხა, ნერვიული შემოტევა ეწყებოდა, უკვე ნატომ რომ დაურეკა, ჩაიცვი მოვდივართო. საშინლად არ მოეწონა ნატოს ხმა, ნამტირალებს გავდა, ჩვეულად გამოეწყო, დაბლები, კაბა და თავისუფალი ზედა. კარზე ზარი იყო, მალევე გააღო, მისაღებში ნამტირალები ნატო და სახე წაშლილი ალექსანდრე შემოვიდნენ. სანდრომ ჩვეულად შუბლზე არ აკოცა, უფრო განერვიულდა.
-მეგი, მოდი დედიკო, - ნატომ დასაჯდომად მიუთითა.
-რა მოხდა რა სახეები გაქვთ?- უკვე ხელები აუკანკალდა მეგის.
-არ დაგავიწყდეს პრინცესა რომ პპატარას ელოდები, მას ნერვიულობა ავნებს- თავდახრილმა უთხრა სანდრომ
-მეტყვით რა მოხდა?
-გიო ავარიაში მოყვა, კარგად არის, ვერ დაგიმალეთ, ვიცი რომ ქვეყანას შეძრავდი- ნატომ მშვიდად უთხრა მაგრამ ცეცხლი ეკიდა, გული ეწვოდა, გიო მისი შვილი არ იყო, მაგრამ როგორც შვილმა ისე შეაყვარა თავი.

-რა მოხდა,?- საეჭვოდ, მშვიდად იკითხა მეგიმ
-საპირისპირო მიმართულებით მოძრავი მანქანა დაეჯახა.- თქვა ჩუმად საანდრომ- კარგადაა, ხომ იცი გიოა და გადარჩება.
-ვიცი გიოა, ჩემი გიო- ცივი იყო მეგის ხმა- წამიყვანეთ სავადმყოფოში მასთან. წამოდგა თუ არა, მაშინვე დივნზე დაეცა, გული წაუვიდა
-ვაიმე სანდრო სწრაფად წავიყვანოთ- ცრემლები წამოუვიდა ნატოს, ალექსანდრემ ფრთხილად აიტაცა სხეული. მეგი მალე მოვიიდა გონს, საავადმყოფოს ფალატაში იყო, ხელზე წვეთოვანით.
-დედა მითხარი რომ ცოცხალია, სად ყავთ?
-საოპერაციოშია დე, არ ინერვიულო მეგი, ორსულად ხარ.- ქალმა მშვიდად უთხრა, მხოოდ მეგის გამო იკავებდა თავს, მისი განერვიულება არ უნდოდა მეტად.
-დედა ცოცხალია? მითხარი როგორაა? მითხარი, რომ ისევ ისე გამიღიმებს, ისევ ისე თბილად ჩამიკრავს გულში- ტირილი დაიწყო მეგიმ- მითხარი რომ ისევ ისე წამეჩხუბება, ჩემ გიოს რატომ არ მეძახიო, დედა მითხარი რომ კარგადდაა. უნდა წავიდე მასთან- სისტემა ხელიდან წამში გამოიძრო და ფეხე ფრთხილად წამოდგა.
-დე შენ ხომ კარგად ხარ?- მუცელზე დაიდო ხელი- დედიკოს ახლა ყველაზე მეტად სჭირდება შენი კარგად ყოფნა.
-მეგი იქნებ ცოტა ხანი ისევ იწვე?- თხოვა ნატომ
-დედა, აქ რა გამაჩერებს,- მშვიდად დადგა ფეხზე. წავიდეთ. -უთხრა მეგიმ და დედას მხარზე დაეყრდნო, არ ახსოვს რამდენი სართულით ზევით თუ ქვევით ავიდ-ჩავიდნენ, მხოლოდ, ლუკასა და პატას შეშინებული სახეები დაუდგა წინ და სიტყვები




-ძაან მძიმედა, მანქანა გადახერხეს გადახსნეს რომ ამოეყვანათ, ვინმე რომ ყოლოდა ერთ ერთი ჩაკვდებოდაო.
არ დაუნახავთ მეგი როდის მიუახლოვდათ. მხოლოდ ნატოს შეკივლება გაიგონეს და კედელს ჩაცურებული მეგის სხეული.
თვალწინ მხოლოდ გიოს მომღიმარი სახე ედგა, მისი ღიმილი დ ა სიყვარულით აღსავსე თვალები. მისი ყოველი ჩახუტება, ემოცია და უფრო მეტად ტკიოდა სხეულის ყველა ნაწილი.
-დე, შენც არ დამტოვო რა- ცრემლები მოდიოდა მეგის, მუცლის ტკივილი იგრძნო და პატას გაწეულ ხელებში როგორ ჩაეშვა. მერე იყო შავ-ბნელი სამყარო. სადაც მხოლოდ ხმები ისმის, ისიც იმდენად შორს რომ გარჩევაც კი ჭირს.
ბოლოს თბილმა თითებმა გამოიყვანა, მკვდარი რომ ყოფილიყო, მაინც იგრძნობდა მის შეხებას.
-ჩემზე საერთოდ არ იფიქრეთ- საყვადური ისმოდა მის ხმაში
-ყველაზე მეტად მჭირდები- უღონოდ თქვა და ტუჩების შეხებაც იგრნო მშრალ ტუჩებზე.
-ვიცი, ვიგრძენი-ბექას მეგის ხელი ეჭირა და მალი-მალ კოცნიდა- რამე გტკივა?- საოცეად უჭირდა ბექას მშვიდად საუბარი.
-ხომ კარგად არის?- მუცელზე დაიდო ხელი- მითხარი რომ ის მაინც ჯამრთელია- ცრემლები ერეოდა მეგის.
-კი კარგად არის- გაუღიმა ბექამ და მეგის ხელს მისი ხელიც დაადო- უკეთ ვიქნები დედიკო თუ ისევ არ გამაბრაზებს და მშვიდად იქნებაო.
-მითხარი რატომ ან როგორ არ ვინერვიულო?- ცრემლი მოერია მეგის.
-შენ საერთოს არ ფიქრობ ხომ ჩვენზე?- საყვედური ერია ბექას ხმაში.
-მხოლოდ თქვენ მაძლიეებთ, გიო როგორ არის?
-ოპერაციას უკეთებენ ხომ იცი ძლიერია და კარგად იქნება.-აკოცა ბექამ




გიგრძვნიათ აპოკალიფსის მოახლოება? ეს ისაა როცა ყველას და ყველაფერს კარგავ რაც გიყვარს, ვინც ყველაზე მეტად გჭირდება, არსებობისთვის გჭირდება.
-მდგომარეობა კრიტიკულია, მხოლოდ ღმერთის და მისი ორგანიზმის იმედი გვაქვს- რქიმმა ყველა იმედი გადამიწურა, ყველა ის მოგონება ერთად მომიკლა, ყველა ის ნაზი ოცნება გიო რომ ადგენდა.
იცით თამო როგორ იყო? იყო? კი არ იყო? იდო, სკამზე იდო და რეაგირება არ ჰქონდა, სამი დღე და ღამე საავადმყოფოში გაატარეს ყველამ ერთად, ბექა ჩემს გვერდით იყო, საღამოს მოვდიოდი დილით ისევ მივდიოდი, სანდრომ ჩემთვის პალატა გაამზადებინა, რომ ვიგლებოდი იქ შევყავდი ბექას, ვიცი ცუდად ვიქცეოდი, ბავშვის ჯამრთელობაც მენერვიულებოდა, მაგრამ გიოს რომ რამე მოსვლოდა, წარმოდგენა არ მინდოდა რა იქნებოდა.
-ბექა- საღამოს მისაღებში ვიჯექით მე და ბექა და მშვიდად ვსაუბრობდით, უფრო სწორად მიხსნიდა რომ ჩემი ასეთი საქციელი მავნებელი იყო- ხვალ დილით გოგნში მინდა წასვლა, დილით ადრე წავიდეთ და თუ წამიყვან გპირდები ორი დღე საავადმყოფოში არ მივალ, სახლში ვიქნები და დავისვენებ
-სამი- მკაცრად მითხრა ბექამ- იცი სადაცა? მე მხოლოდ ადრე ვიყავი და მონასტერთან როგორ მიდის გზა არ ვიცი.
-ახლა ზაფხულია, იქ მხოლოდ დღესასწაულებზე დადის ხალხი, თავისულაფი იქნება გზა.
-კარგი- დაეთანხმა ბექა და გულზე მიიკრა.
-ვიცი, მჯერა ბექა, მწამს, იქ რომ მოვილოცავ მჯერა რომ კარგად გახდება- მტკიცე იყო მეგის ხმა











6 მაისს საქართველოს სამოციქულო მართლმადიდებლური ეკლესია დიდმოწამე გიორგის ხსენების დღეს ზეიმობს. ეს დღესასწაული განსაკუთრებული მასშტაბურობით იმერეთში, კერძოდ კი თერჯოლის რაიონის სოფელ გოგნში აღინიშნება, სადაც წმიდა გიორგის უძველესი სალოცავი არსებობს.გოგნის მთაზე მდებარე წმიდა გიორგის სალოცავი VII-VIII საუკუნეების ძეგლს წარმოადგენს და მას კარუგდებელის სახელით მოიხსენიებენ. სახელწოდება შემთხვევითი არაა. ლეგენდის მიხედვით, სოფელში ერთი დავრდომილი მოხუცი ცხოვრობდა, რომელსაც წმიდა გიორგი გამოეცხადა. წმიდანმა მას უთხრა, რომ მოფრინდებოდა ჩიტი, რომელიც ერთ-ერთი ქვისაკენ გაუძღვებოდა. დავრდომილი მართლაც წამოდგა და გაჰყვა ჩიტს, რომელმაც ეს ქვა აპოვნინა. მოხუცმა ქვა იმ ადგილზე მიიტანა, სადაც ჩიტი დაიღუპა. სწორედ ამ ადგილზე ააშენეს სალოცავი, თუმცა მოგვიანებით დაანგრიეს და ქვები კლდიდან გადაყარეს. სანამ დაანგრევდნენ, სალოცავს კარი ჰქონდა, რომელიც მუდამ ჩამოგდებული ხვდებოდათ. დაუდარაჯდნენ სოფლის მაცხოვრებლები და ნახეს, რომ შუაღამისას კარი თავისით ვარდებოდა. ამიტომაც უწოდეს კარუგდებელი. მოგვიანებით სოფლის ხუთმა მკვიდრმა ქვები კლდიდან ამოიტანა და ახალი, ოდნავ უფრო დიდი სალოცავი ააშენეს. როცა წმიდა ადგილს მონადირე უახლოვდებოდა, იარაღს რამდენიმე მეტრით ქვემოთ ტოვებდა და ახლომახლო ტერიტორიაზე ნადირს არასოდეს კლავდა. აქ მომლოცველები ფეხით ადიან და შესაწირი აყავთ. ეს სასწაულმომქმედი სალოცავია, თუ გწამს, გულით თხოვე და სასწაულს იხილავ.

ფრთხილად მიდიოდა მართავდა ბექა მანქანას, მთავარი გზიდან რომ გადაუხვიეს თითქმის ნახევარ საათზე მეტი მოანდომა ორიოდე კილომეტრის გავლას.
-ამის შემდეგ ფეხით უნდა ავიდეთ- მეგიმ შარი და მოსაცმელი გადმოიღო მანქანიდან და ფრთხილად გაყვა გზას ბექასთან ერთად, სამი წუთის შემდეგ ფეხზე გაიხადა, ბექა არ შეეწინააღმდეგა. გრძელი კაბა ოდნავ უშლიდა სიარულს, რამდენჯერმე დაისვენეს კიდეც, ბექას წყალი წამოეღო, მეგი არ უშინდებოდა გზას, ნაძვნარისა და ბზების კოლიდორის შემდეგ ეკლესიაც გამოჩნდა, მეგის სახე ღიმილმა დაფარა. სანთლები დააანთეს. მეგიმმთელი გულით ილოცა.
,,ღმერთო, მწამს, მჯერა, რომ გადარჩება, ვიცი რომ სასწაული მოხდება, არ მინდა მისი დაკარგვა, ეს 33 წელიც მეყოფა უმისოდ. ახლა ვიპოვე და ნუ წამართმევ. წმინდაო გიორგი დაიფარე, გააძლიერე და გადმოხედე მოწყალე თვალით“ , წმინდა გიორგის ტროპატი წაიკითხა, სამი მეტანია გააკეთა და ისევ ემთხვია ტაძრის კედელს. თითქოს ძალა მოემატაო, თითქოს სასწაული უკვე მოხდაო, მეგი საოცარ სიმსუბუქესა და სიძლიერეს გრძნობდა.
-ვგრძნობ რომ კარგი ამბავი დაგვხვდება.- გაუღიმა მეგიმ ბექას და მანქანისკენ გაეშურნენ ფრთხილად მაგრამ მხნედ.
-მიხარია, რომ შენ ჩემს ცხოვრებაში ხარ.- გაუიმა ბექამ
თბილისი ჩასულებს მართლაც კარგი ამბავი დახვდათ, გიო კონტაქტზე გამოდიოდა, მისი მონაცემები საგრძნობლად შეიცვალა, ექიმებს იმედი მიეცათ და მის ყველა მხლებელს იქ. დაპირებისამებრ, მეიმ რამდენიმე დღე სახლში გაატარა, სალო მიუჩინეს და ნუნუკა, ტოქსიკოზმა გადაუარა, მაგრამ ხორცის სუნი ისევ ახსენებდა თავს.
ერთი თვე ყველა მოლოდინში იყო, მხოლოდ მეგი იყო მხნედ და სხვას ამშვიდებდა. დაინახა ექიმის კაბინეტიდან გამოსულმა თემურმა ცრემლი როგორ მოიწმინდა და შემდეგ ვერასკენ როგორ დაიძრა სახეზე ღიმილით.
-მამა, ის კარგად იქნება, ხომ გჯერა ჩემი- კედელთან მდგომ თემურს მიუახლოვდა მეგი და გაუღიმა.
-უკვე მჯერა ჩემო გოგო, უკვე მჯერა- თემურიის სახე ღიმილმა დაფარა. საოცრად გაუხარდა მეგის მიერ დაძახებული ,,მამა“.
დილით მეგი ტელეფონის ზარმა გააღვიძა
-გონზეა- ლუკა ყვიროდა და სავარაუდოდ დერეფანში გარბოდა.
არ ახსოვს როგორ მოემზადა, მხოლოდ ი ას ფიქრობდა რომ კიბეზე ფრთხილად ჩასულიყო, ოდნავ წამოზრდილ მმუცელე ხელი ედო და მიქროდა. მისვლისთანავე გიოსთან შეუშვეს.
-ჩემო გიოვო- ეს ხმა არასდროს მომისმენია აქ რაც ვარ -საყვედური გაურია გიომ. მილებში ახლართული გიოს ღიმილი სასწაული იყო.
-ვიცი რომ ჩემი ისედაც გესმოდა და მაგიტომ არ მინდოდა უხმო და ღიმილის გარეშე მენახე.
-ანუ არა ხომ? გაჩვენებ შენ, როგორ არის ბიძიას სიცოცხლე? ვინ ზია მანდ?
-ჯერ ექიმის გარდა არავინ იცის, პირველებმა ბიძიამ და მამამ უნდა გაიგონ.
-აუ რა ჯიგარი და ხარ რა.
-შენ კი მხოლოდ ჩემი გიო.
-ის ძალიან ნერვიულობდა?- სევდა გაერია ხმაში.
-ნახე? ხედავ რას დაემსგავსა? აშინლად მოიკლო და მისი თვალები აღარ ანათებენ.
-რამდენიმე წუთი მომეცი და თვალებს მოგჭრის- ფართოდ გაუღიმა გიომ.
მერე ყველაზზე საშინელი, გიოს დიაგნოზი იყო.
-ვერასდროს გაივლის- იყო ექიმის პასუხი.
-მადლობა რომ გადამარჩინეთ- გაუღიმა გიომ- დანარჩენი მე მომანდეთ.
ეტლით არასოდეს გვინახავს, არც დაგენახვებითო და საავადმყოფოდნ ის და მისი თამარ ქალი პირდაპირ გერანიის კლინიკაში წავიდნენ, თამარ ქალს ვერავინ შეეწინაარღმდეგა, გიოს პალატაში მოაწერეს ხელი, გიოს კითხა
-ხომ გახდები ჩემი ქმარიო- როგრ ცხვენოდა და სახე აუწითლდა.
-ძალა არ იხმარო ჩემზე ახლა არ შემიძლია და მერე რამდენიც გინდა კიო.
ბედნიერები გაფრინდნენ, სანამ წავიდოდა, წინა დღეს, პატამ და ლუკამ ხელში აყვანილი შეიყბვანეს გინეკოლოგის კაბინეტში ჩემი სიცოცხლე უნდა გავიცნოო, გადარია ყველა. ასეთი დიაგნოზით და ასეთი მხიარული? გიოსგან სხვას არც არავინ მოელოდა.
******
-ბექაააააააააააააააააა
-რა მოხდა მეგუშ- ოთახში ლუკა შემოვარდა
-სადააა ის, - სავარაუდოდ ქმარი მოიკითხა
-სამსახურში წავიდა დაურეკეს, მე დამტოვა
-ჩქარა, კარადაში ჩანთაა, მეგი კედელს მიყრდნობოდა- აააააააააააააააა
-ვაიმე მეგი რა ვქნა- სადაცაა ტირილს დაიწყებდა ლუკა
-ჩანთა გამოიღე, ჩემი ხალათი აიღე და მანქანამდე მიმიყვანე
ლუკა დარეტიანებული დადიოდა
-ლუკა ააააააააააააააააააა- ისევ იკივლა მეგიმ - სწრაფად დამეწყო.
გაგიჟებული მაგრამ ფრთხილად მართავდა მანქანას, ლუკა გზიდან ტველას დაურეკა.
ყველამ სამშობიაროში მოიყარა თავი, ერთი საათის დაგვიანებით მივიდა ბექა, მაშინვე შეუშვეს, რამდენიმე საათში კი პატარა დადიანი დაიბადა.
ყველა დიდი გრძნობა დედობაა, როცა, შენში მოძრავ არსებას, გულზე გრძნობ და მისი სუნთქვა სახეზე გეცემა ყველაზე მაგარი გრრძნობა დედობაა.
-კეთილი იყოს შენი მობრძანება ჩვენს სამყაროში დეე..
-მაა, მეც აქ ვარ- შუბლზე აკოცა ბექამ მეგის- მაბედნიერ.
-დე, ნახე ბაბუ მოვიდა- პატარას გაუღიმა მეგიმ და- მა მოდი ახლოს დაგანახო- თვადაც კი ვერ გაიაზრა მეგიმ როგორ დაუძახა ,,მაო“, რომ გაიაზრა და თემურს შეხედა მის თვალზე ცრემლი ბზინავდა და ღიმილით უყურებდა ორ ძვირფას არსებას.
-შვილო, ყველაზე მეტად მაბედნიერებთ, რა ლამაზია.
-ოო, ერთი ბაბუ უკვე ყოლია პატარა დადიანს სტუმრად, -ახლა ალექსანდრე შემოვიდა პალატაში, მეგის შუბლზე აკოცა და- ეს პატარა კაცს და დადიანების ყველაზე ლამაზ რძალს- შეფუთვა ტუმბოზე დადო სანდრომ.
-სანდრო საჩუქარის ჩუქებაც რომ დამასწარი რა წესია?- გაუღიმა თემურმა.
-აბა ის რა იყო, ქორწილზე შენი საჩუქარი უფრო დიდი რომ გამოჩნდა?- არ ჩამორჩა სანდრო
-აქ რა ხდება?- პალატაში რატომ ხართ?- ბექამ შეიხედა და გაღიმებული სამეული და პატარა არსება რომ დაინახა წამში გაჩნდა მასთან- როდის მოგიყვანეს?
-რამდენიმე წუთია- გაუღიმა მეგიმ და ანიშნა აიყვანეო
-ხომ არაფერი ეტკინება?- მეგის შეხედა ბექამ
-წამო თემურ ჩვენ აქ არაფერი გვესაქმება- სანდრომ თემურს ხელი დაადო მეგობრულად მხარზე და პალატიდან გაიყვანა- ჩვენი არსებობა ნელ-ნელა ავიწყდებათ- გაიღიმა და გაგასვლელისკენ გაეშურნენ.

****
-მეგი ხვალ გიო ჩამოდის- ოთახში გაღიმებული ლუკა შემოვიდა
-კი მართალია, ნათლია ხარ, მაგრამ იმდენი პრივილეგიაც კი არ გაქვს რომ დაუკითხავად შემოდიხარ ხოლმე- სერიოზულად უთხრა ბექამ
-შენ ვინმე გელაპარაკება- ზურგი აქცია ბექას, დივანზე მოკალათებული მეგისა და ბავშვისკენ წავიდა.
-ვაიმე რა მაგარია, ჩემი გემრიელი ბიჭი, არ უთქვამს- გაუხარდა მეგის.
-აუ ჩავუშალე სიურპრიზი?- მოიწყინა ლუკამ
-არ იღელვო არ შევიმჩნევ- გაუღიმა მეგიმ
-აბა, ხვალ რას ვშვებით.
-რა ვიცი, ახლა ნატომ მთხოვა, ცოტა დიდი დაბადების დღე გადაიხადეო და სანდროს მეტი რა უნდოდა,, მერე თემურმა მე აქ არ ვარო და ლამის დახოცეს ერთმანეთი- იცინოდა მეგი- ნუნუკამ ჩემთან წამოდით წყნეთშო, ბოლოდ ნატომ გადაძალა ყველას, მაგრამ მამებმა ხარჯი გავიყოთო და ვნახოთ ჯერ ვერ შეთანხმდენ.
-ვაიმე რა მაგარია, ცოტა ხანი გეშვილებით რა- დაბღვერილ ბექას გახედა ლუკამ
-შენი შვილობა მაკლია ახლა სრული ბედნიერებისთვის.
-აბა, ვნებიანი ღამეები დაივიწყე და რა ვქნაა?
-ლუკა, არ ვარ ხასიათზე- სერიოზულად გახედა ბექამ
-რა დაემართა ამას?- ლუკამ მეგის კითხა.
-ხვალ სასამართლო დანიშნეს და ვერ შეეწინააღმდეგა. არც ჩემი დაბადების დღის აღნიშვნა გადადეს და დადის ასე მობუზული.
-ვაუ ანუ დააკლდება?
-არა, დააგვიანებს.
-და რაღაც ამბები მომივიდა მე, მართალია?
-რომელი?- ღიმილით კითხა მეგიმ- ის რომ პატარა ალექსანდეს ერთმა ბაბუამ მანქანა აჩუქა მეორემ კი რესტორანი? სახელთან ერთად ,,საბა“.
-ხოო
-მართალია კიი.
-მიდიოდი შენ- მკაცრად უთხრა ბექამ ლუკას
-მივდივარ ნუ შემჭამე.- მეგის და ბავშვს დაემშვიდობა ბექას კი ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა.
-მოდი ეს მის საწოლში ჩავაწვინოთ- ბექამ პატარა გამოართვა და ოთახში შეიყვანა, ფრთხილად დასვა და მიაფარა, მერე კი- მამიკოს დედიკო მოენატრა.
ისევ ის, ენით აღუწერელი ვნება და მოხტუნავე ჭინკები დაინახა მეგიმ ბექას თვალებში. საწოლზე ორი გათანგული, ძალა გამოცლილი სხეული ესვენა.
-გუშინ იცი რას ვფიქრობდი?- დაიწყო ბექამ და მეგის ხერხემალს ჩაყვა.
-და რას?- გაუღიმა მეგიმ და ყელში აკოცა.
-რომ დავბერდებით რაჭაში გადავიდეთ, თემურმა სახლი ხომ გვაჩუქა, აქ სანდრო დავტოვოთ, და რა იცი კიდევ რა შეიცვლება, იქ ვიყოთ სულ, მერე ზაფხულობით ჩამოვლენ საბა მისი დაიკო და ძამიკო, მათი შვილები, სამეგობრო, სახლს კიდევ რამდენიმე საძინებელი დავუმატოთ, არ გვეყოფა.
-კარგი აზრია. - გაუღიმა მეგიმ და ტუჩებზე დააცხრა.
-ისევ გაუმაძღრობამ შემოგიტია?
-დიდი ხანი ვითმინე უშენობა- კოცნით ყელს ჩაყვა და ზემოდან მოექცა სასურველს.
****
ყველაზე მაგარი საჩუქარი, დარბაზში გიოს გამოჩენა იყო, მყარად მოაბიჯებდა ზე სიმპატიური არსება, მეგისკენ , ხელში აიტაცა და გულში ჩაიკრა.

ბედნიერება და სიყვარული... ყველაფრის დასაწყისი და დასრულია, ბედნიერება იმდენად განსაზღვრული და ზუსტი ცნება არაა. ბედნიერებაა როდესაც გარშემო ის ადამიანები გყავს რომლებიც გიყვარს.. ბედნიერებაა იმის კეთება რაც გიყვარს..
ბედნიერებაა ის თუნდაც წუთიერი მდგომარეობა როდესაც თავს საოცრად ამაღლებულად გრძნობ და გგონია ეს-ესაა ფრთები შეგესხმება და შორს აფრინდები..
ბედნიერება წვრილმანებშია,, აუცილებელი არაა რაღაც დიადი და მიუწვდომელი რამ იყოს.. შეიძლება სულ უბრალო რამ გაგაბედნიეროს.. უბრალო თბილმა სიტყვებმა, უბრალო მოფერებამ.. უბრალო დამოკიდებულებამ.. პატარა წარმატებამ..
დედამიწაზე შესაძლებელი ბედნიერება იმ აზრით ფერმკრთალდება, რომ ან ჩვენ მივატოვებთ მას, ან ის დაგვტოვებს. ჰოი, ნეტავ ადამიანებს შეეძლოთ, რომ ბედნიერება დამოკიდებული არაა გარეგნულ გარემოებებზე, არამედ გულის შინაგან მდგომარეობაზე. საოცარია არა ? ბედნიერების მოსაპოვებლად ცხრა ზღვასა და ცხრა მთას გადალახავენ ხოლმე, ის კი ჩვენშია, ჩვენს გულში, სადაც თითქმის არც ვიხედებით.. ბედნიერეს ტკივილიც ახლავს თან მაგრამ მან არ უნდა შეგვაშინოს და არ უნდა მივცეთ საშუალება რომ მიწასთან გაგვასწოროს.
და რა არის სიყვარული? ზოგისთვის სიყვარული ძვირიანი საჩუქრებია ზოგისთვის ფანჯრის წინ შესრულებული სერენადა...მე კი ვთვლი რომ სიყვარული სწორედ ის შემთხვევაა სადაც ყველაფრის მიუხედავად უამრავ დაბრკოლებას გადალახავ და მაინც ის გეყვარება ერთელ და სამუდამოდ... და მაინც ვრჩები იმ აზრზე რომ სიყვარული ნიჭია რომელიც ყველას არ გააჩნია...ნამდვილი სიყვარული ცხოვრებაში მოდის ერთხელ და სამუდამოდ რჩება ჩვენს გულებში....


მართლაც, წლების შემდეგ, ბექამ და მეგიმ, სამი შვილიდა და რვა შვილიშვილის შემყურენი რაჭაში გადასახლდნენ, მათ გვერდით სალომ და პატამ დაიდეს ბინა, გიო კი ჯერ რუსეთში იყო მერე საქართველოში დაბრუნდა. თამარ ქალს დანაპირებისამებრ, სწავლა აცადა, მესამე კურსი დახურა თუ არა, საქართველოში დაბრუნებულებმა დასასვენებლად თუშეთში წაიყვანა და ჯვარი დაწერა, ბედნიერები იყვნენ.
სწორებ ეს არის ბედნიერება. როცა ტკივილი გაწრთობს და შემდეგ ბედნიერების ყოველ წამს სრუფასოვნად შეიგრძნობ.
ყოველ წელს, 6 მაისს მეგი და ბექა ისევ მიუყვებოდნენ, წმინდა გიორგის ეკლესიისკენ მიმავალ ბილიკს, ისევ სწამს და სჯერათ სასწაულების. ისევ ისეთი თვალებით უყურებდნენ ერთმანეთს, როგორც მაშნ ჯვრის წერის დღეს, სამუდამო სიყვარული რომ შეფიცეს ერთმანეთს.
,,მოგჩერებივარ როგორც სანთელს და სუნთქვას ვიკრავ რომ არ ჩამიქრე“
თავში მოგახსენეთ რატომაც დავდე, ერთი ადამიანის განუწყვეტლივი თხოვნით, გრამატიკული შეცდომები ვიცი უხვად ქნება, ისევ გადაუხედველობის გამო, მიხარია რომ ჩემს გვერდით იყავით და ასეთი გამოხმაურებით რომ კითხულობდით, ისინი ვინც კომენტარს არ ვერ დებდით მაგრამ პირადად ნათქვამი თქვენი სიტყვები კომენტარზე უძვირფასესი იყო.
მუდამ თქვენი ტეროოო....
მომენატრეთ....