როგორი უცნაურია ჩვენი ცხოვრებაა , რთულიი , მაგრამ საყვარეელი !! უცნაური და ამით საინტერესოო , ვიზრდებით დაა აღარ გვინდა რაღაც ასაკს მივაღწიოთ , ვიღლებით ცხოვრებით და გვინდა რაღაც შევცვალოთ მაგრამ შეგვწევს კი ძალა გავაკეთოთ რამე ? ! ცხოვრებაა ქანცს გვწყვეტს , ძალა გამოცლილს გვტოვებს მაშინ რომცა ყველაზე მეტად გვჭირდება ბრძოლაა , გაქცევა ყვირილი , ზუსტად მაგ დროს ვგრძნობთ რომ არაფერი შეგვიძლია ! ვჯდებით და ვტირით ძალიან ბევრს , მაგრამ ვის ესმის ჩვენი ტირილი ? ვინგვამხნევებს ასეთ დროს ?? ვინ გვიდგას გვერდით ! სარკე , დიახ დიახ სარკე რომელშიც საკუთარ თავს და ცრემლებს ხედავ რომელიც სახეს გიმახინჯებს .. შენ გრძნობ ბოღმას , ზიზღს და შიშს სამყაროს მიმართ მ,აგრამ ვერ ტირი , იმიტომ რომ არგინდა აჩვეენო სამყაროს საკუთარი სისუსტე .. გინდა რომ ჩანდე ძლიერი და ასეც არის , შენ ხომ მთელ ენერგიას ამაში აქსოვ !!!

სწორეს ესეთი გოგო დაიბადა 1992 წელს პატარა სოფელში , ქალაქთან ახლოს . ის იყო გარეგნულად ძლიერი , მაგრამ შინაგანად სუსტი ,ისეთი სუსტი რომ ცრემლები სახეს ისე უწითლებდა მისი დამალვა ძალიან უჭირდა , თვალები დაწითლებია და მისი სინათლეც ნელ ნელა უფსკრულისაკენ მიექანება .. უყვარს სიცოცხლე და მხოლოდ მისთვი იბრძვის , ჯერ მხოლოდ 24 წლისარის და ძალიან ძლიერია ! ! სძულს მარტოოობაა , მაგრამ ცხოვრება მარტოობისთვის გაიმეტა !!! ის იბრძვის და შედეგს აღწევს !

როდის შეიცვალა თქცენი ცხოვრება ? როგორ მოხვდით აქ ? !
-ყველაფერი თავიდან დავიწყო ?
-დაიწყეეთ, ჩვენ დრო გვაქვს !!

მე იმილია ვარრ , 1992 წელს დავიბადე თბილისიდან მოშორებით ერთ ერთ პატარა დასახლებაში .. 16 წელი ვცოხვრობდი იქ , 16 წელი აუტანლად ვუსმენდი ჩემი მშობლების გაუთავებელ; ჩხუბს და ვუყურებდი როგორ ცემდა მამაჩემი ქალს რომელიც სიგიჟემდე მიყვარდა.. და -ძმა არ მყავდა , რადგან ჩემი მშობიარობის შემდეგ დედაჩემს ბავშვს გაჩენა რაღაც მიზეზის გამო აუკრძალეს , ჩემიი დაბადებაც ძალიან სარისკო იყო მაგრამმაინც გავჩნდი , ხშირად მიფიქრია იმაზე ნეტა მომკვდარიყავითქო და ამ დამპალი ცხოვრების მსხვერპლი არ გავჩენილიყავითქო მაგრამ აი აქვარ .. ! მხოლოდ ერთი მეგობარი მყავდა ცოტა ხნით , რადვან არავის არასოდეს არ უნდოდა ჩემთან ურთიერთპბა , ყველას შეშლილი და ავადმყოფი ვეგოონე , რადგან ასეთ ოჯახში ვიზდრდებოდი , არცერთი ღამე არ დგებოდა რომ სახლიდან ყვირილის და ცემის ხმა არ გამოსულიყოო , რათქმა უნდა ესენი ჩემი მშობლები იყვნენ , ამდროს საახლიდან გამოვრბოდი და მდინარის პირას ვპოულობი თავშესაარს , დიდ ქვებს წყალში ვისვროდი რომ მათი აუტანელი ხმა გადაეფარააა , მძულდა მამაჩემი რომელის ესეთი საშინელი ადამაინი იყო და მძულდა დედაჩემი რადგან ვერ ბედავდა გაქცევას !
ხო მახსოვს დიდი ხნის წინ აგისტოში მდინარის პირას ვიჯექი მარტოო ,იმ წელს ის ერთადერთი ზაფხული იყო რიცა ჩემი ერთდერთი მეგობარი აქ არ ჩამოვიდა , განვიცდიდი და მეშინოდა რომ აღარასოდეს დაბრუნდებოდა , ან ოდესმე თუ დაბრუნდებოდა ამე აქ აღარ ვიქნებოდი , ან სად მივდიოოდი , სად მქონდა გზა ამ დამპალ ადგილს იქეთ ? ! საყვარელი ხის ქვეშ წინგნს ვკითხულობდი , რომელსაც სოფლის ბიბლიოთეკარი მთხოვნიდა ხოლმე , რადგან ყველაფერი დათქმულ დროს მიმქონდა უკან ხოლმე , წიგნი ერთადერთი ჩემი მეგობარი იყო მთელი ზამთარი , წიგნი და ფურცლები სადაცჩემი ტკივილი იწერებოდა ... ზაფხულის მოახლოება მიხაროდა, რადგან ადვილად შემეძლო სახლიდან დიდი ხანი გასვლა, ტყის პირს შორს ჩაყოლა და ამათი ხმის არ გაგონება ! მეტი სიმშვიდე დდა სილამააზე იყო ზაფხულში აქ , და ისიც მალე ჩამოვიდოდა .! ჩემი ერთდერთი მეგობარრი!! , არასოდეს არავინ მყვარებია ,და ყოველთვის მეშინოდა სიყვარულის , მეშინოდა ჩემი სიყვარულიც ისე არ დამთავრებულიყო როგორც ჩემი მშობლების . მას კი უყვარდა ერთი გოგო, უკვე წლებია , ყოველთვის ბედნიერი სახით ყვებბოდა მისს შესახებ და თვალები უციმციმებდა სახელის ხსენებაზეე, ფოტოეებბსაც მაჩვენებდა ხოლმე , ისეთი ლამაზი იყო ისეთი რომ ანგელოზს გავდა ,ხშირად დავმჯადრვარ სარკის წინ მიიქრია რა მოხდებოდა მეც ისეთივე რომ ვყოფილიყავი , ვეყვარებოდი თურა მეც ვინმეს ? ! ჩემს მეგობარს საბა ერქვა მის საყვარელ გოგოს კი (თუ სოწორად მახსოოვს ანნი) ხოხო აანიი , ეს ჩემი საყავრელი სახელიიყო ბავშვობაში და ჩემს ერთადერთ თოჯინას შევარქვი , რომელიც დღემდე მაქვს :დ
14 აგვისტოს საღაამო იყო საყვარელი ხის ქვეშ კვლავ საბას ჩამოსვლას და მისი და ანის ისტორიების მოსმენას ველოდებოდი , წელს კი ისე დაიგვიანა როგორც არასდროს , ჩამოღამდა , დიდხანს ველოდე , მაგრამ არ მოვიდა , ვვიფიქრე ალბათ ხვალ ჩამოვათქოო , ამიტომ წიგნში პატარა ხის ფოთოლი საჩვენებლად ჩავდე და წიგნი გულზე მივიხუტე ,ადგომა დავაპირე, თმაში ჩემი ხელით დამაგრებული გვირილა გამოვიძრე და მდინაეში გავუშვი , მეკიდე მის ცურვას გავადევნე თვალი , ბავშვების ჟრიამული მომესმა ახლოდან , ეს ის გოგონნები არიან რომლები სიცოცხლეს მიწამლავდნენ მთელი ბავშვობა , თითქოს ჩემი გასაჭირი ცოტა მქონდა კიდე რომ მირთულებდნენ ცხოვრებას , ყოველთვის ვცდილობდი მათთვის თავის არიდებს და როცა ვხედავდი მუდამ ვიმალებოდი , ძალიან უბრალო და დაჩაგრული ვიყავი არ შემეძლო მათთვის წინააღმდეგობის გაწევა , რადგან მე არავინ მყავდა ვინც მხარს დამიჭერდაა , მე მხოლოდ მე ვიყავი , მათკი უამრავი მეგობარი ყავდათ ! ამიტომ დიდ ხეს ამოვეფარე და მათი საუბარიც მოვისმინე
- საბას მშობლები ჩამოსულან , დედაჩემი იყო წეღანნ
- და თითონ ??
-სადღაც გავუშნითო უცხოეთშიო სასწავლებლადო
-ოოჰ რა ენაღვლებათ .. აჰაჰჰა რა ეშველება ეხლა იმ ვირთხას საბას გარეშეე ?
- ემილის ?? :დ დარჩება ვირთხად !
თვალებში ცრემლები ჩამიდგა და არ ვიცოდი რატომ ვტიროდი , იმიტომ რომ ერთადერთი მეგობარი დავკარგე თუ იმიტომ რომ ჩემზე ესე საუბრობენ, მოკლედ ჩუმად დავტოვე იქაურობა და ბნელ ბილიკს სახლისკენ ავუყევი , სიჩუმე იყო რაც ძალიან საკვირველი იყო ამ დროს ჩემი სახლიდდან , არავის ხმა აარ ისმოდა ,ა რც მამაჩემის და არც ძაღლის ალბათ მთვრალს უკვე ძინავსთქო ვიფიქრე და პირდაპიირ უკანა კარიდან კიბეზე ავირბინე , მათ საძინებელში არავინ იყო , ძალიან გამმიკვირდა და დედაჩემს ძახილი დავუწყე , ხმა რომ არავინ გამცა უკვე ძალიან შეშინებულმა ძებნა დავიწყე , ბოლოს სადაც შევედი ის საამზარეულო იყო თვალებიი რამდენჯერმე დავხუჭე და გავახილე , იმ იმედით რომ ბოლო გახელაზე წინ არაფერი დამხვდებოდა , და მითუმეტეს თოკზე დაკიდებული დედაჩემი , არვიცი იმ წამს რა ვიგძენი , შიში , სიბრაზე , ზიზღი მამაჩემის მიმართ თუ სიყვარუოი მკვდარი დედის , მხოლოდ იმას ვხედავდი როგორ ქანაობდა თოკი და არ ვიცოდი რა გამაკეთებინა ,ის სურათი ჩემი თვალებიდან არასოდეს იშლება და რამოდენიმე წელი ყოველ თვალის დახუჭვაზე წინ მედგა ხოლმე !! იქვე დაბალ მაგიდაზე წერილი დავინახე სადაც დიდი ასოებით ეწერა „მაპატიე საყვარელო ემა“ მივუახლოვდი მუხლებზე ჩავიკეცე და კითხვა დავიწყე
ჩემო ერთადერთო გოგო , მაპატიე რომ შენ დღეს ამ დგომარეობაში მხედავ,ეს იქნება ერთადერთი ბბოლო სურათი , როგორსაც შენ დამინახავ , გთხოვ მაპატიე , არ გთხოვ პატიებას იმის გამო რომ მარტო გტოვებ , რადგან მთელი ცხოვრება მარტო იყავი , შენ არასოდეს გიგრძვნია ოჯახის სიყვარული და მშობლების ალერსი , მუდამ იყო მსხვერპლი ჩემი დამპალი ოჯახის, მამაშენს ცოლად რომ გავყევი შენი ასაკის ვიყავი 16 წლისდა მეგონა რომ ჩემზე ბედნიერი ადამიანი არ არსებობდა , ერთმენთი ქორწილამდე გვიყვარდა შემდეგ კი ყველაფერი დასრულდა , უკვე 16 წელია მას სხვა ყავს და ჩვენ მისი საყვარლის მნსხვერპლევბბი გავხდით , შენზე ფეხმძიმე რომ დავრჩი ექიიმებმა აბორტი გაიკეთე თოორე ვერ გადარჩებითო ,რ ადგან არცერთი ორგანომთელი არ მქონდა ცემის გამო , რა თქმა უნდა ეს მაშინაც გრძელდებოდა , სიკვდილისაგან ძვლის გიხსენით დაბადების დროს , სადღაც მიდიოდი და მტოვებდი რომ, არა შენი ჟინი ყოფილიყავი ცოცხალი , ალბათ მეც დიდი ხნის მკვდარი ვიქნებოდი , მაპატიე ჩემო გოგო ამას აქ რომ გიწწერ , მეშინია სიცოცხლის , მეშინია ,მაგრამ შენი დატოვებისაც მეშინოდა , მაპატიე რომ მიგატოვე , მაგრამ ადრე თუ გვიან მაინც წავიდოდი , დღევანდელი დღე პიკი აღმოჩნდა ჩემს ცხოვრებაში ,მეარ ვარ ისეთი ძლიერი როგორიც შენ , იბრძოლე იყო უფრო კარგი , უფრო ძლიერი , არავინ არასოდეს არ დაგჩაგროს და ყოველთვისდ გახსოვდე მეე , რადგან ნახავ თუ რა დონემდე მიმიყვანა შიშმა და სისუსტემ , გაუძელი ჩემო გოგო და დაივიწყე შენი წარსული , გაიქეცი ,დღეს გაიქეცი დაე იყოს ეს გაქცევა ბოლო შენს ცხოვრრებაში , შექმენი უკეთესი ცხოვრება , რადგან შენ კარგისთვის დაიბადე , გახდიი უკეთესი ამას იმსახურებ იბრძოლე , იბრძოლე და ნახავ მიაღწევ .. არაფერს დაელლოდო , ეხლავე ადექი და წადი , ჩემი საფლავი შენ აქ დაგხვდება , მე არსად წავალლ , წადდიიი გახხდი უკეთესი , შექწმენი საუკეთეესო შენგან და მხოლოდ მაშინ დაბრუნდი .. მხოლოდო ამას გთხოვ არასოდეს შეგეშინდეს , მაპატიე და გახსოვდე ! შენი დედიკო !!

- და თქვენც წახვედით ??
- იმ წამსვეე !
-გააგრძელეთ . მაპატიეთ რომ შეგაჩერეთ !
[audio=http://https://www.youtube.com/watch?v=YAIRnxCHFj0]