გამოვდივარ ჯავახიშვილის პირველი კორპუსიდან,აქვე მოგახსენებთ,რომ თსუს მთელი ნაღები საზოგადოება აქ იყრის თავს დღის განმავლობაში.მე კიდე იმ ადამიანთა რიგში ვარ,ამათ კაი ტიპობასაც და დაყენებულ მანერებსაც რომ გავკარი,ოღონდ მხარი.ხო და გამოვდივარ სუფთა ჰაერზე,ჩამომხობილ კეპს ვისწორებ,თან ლიკუნას ვუსმენ სანახევროდ.სანახევროდ იმიტომ რომ ვგრძნობ რაღაც მაწუხებს,თან მთელი დღეა.უცებ პირში ატყლაშუნებული საღეჭირი რეზინი მახსენდება,რომელსაც ბოლო ორი საათია გაუჩერებლად ვღეჭავ.არც ვუფიქრდები,ისე მიმაქვს ხელი პირისკენ,საღეჭ რეზინს ვიღებ,მერე ჰაერში ვაგდებ ზევით და სანამ ასფალტზე დაეტყლიზნება,მარცხენა ფეხს ვიღებ და ჰაერში მფრინავ კევს მაგრად ამოვცხებ.(აქვე დავამატებ,სფეარმენთის გარდა არცერთს ვღეჭავ.აი ისაა გრძელი კევები რომ არის,უცნაური სახელწოდებით.სრული სახელი ახლაც არ ვიცი)ხო და კაი ფეხბურთელს შეშურდება ჩემი,რადგან ეს კევი მიფრინავს,მიფრინავს და ჰოი საოცრება.ვიღაც ზემოხსენებულთა მსგავს "ტიპშას" დაასკდა თავზე.ამას მოჰყვა ლიკუნას წამოკივლება და იმ ყმაწვილის უსწრაფესი შემობრუნება,რათა მსროლელი კარგად გაეგდო ლეკვივით.თუმცა მის შეცბუნებულ სახეს ვერ აღგიწერთ,გოგო რომ დაუხვდა ბიჭის ნაცვლად.ყველაზე მოხრხებული ვარ,ვინც კი თსუში შეიძლება შეგხვდეთ,ამიტომ მიყურეთ და ისწავლეთ:
-პატარა კაცი,კევი დამივარდა და ხო არ დაგინახავს?-ბოლო ხმაზე ვუყვირი,რადგან მოშორებით დგას და არ ვიმჩნევ არც მისს და არც იმ ნაღები საზოგადოების გაოგნებულ სახეებს.
-დაგივარდა თუ მესროლე?თანაც გამიზნულად,პატარა ლაწირაკო!-მესმის მისი ღრიალი,უეჭ აიყვანდნენ მეტრო გოლდენში იმ ლომის ნაცვლად.ეს უკეთ ღრიალებს.
-შენა და გამიზნულად რატო უნდა მესროლა?
-იმიტომ რომ იცი,ვინც ვარ და ჩემი ყურადღების მიქცევა გინდოდა.ვაღიარებ გამოყენებულ ხერხებს შორის ეს ყველაზე ორიგინალური იყო-ახლა მის ხმაში უფრო მეტი ირონიაა ვიდრე სიბრაზე.
-გარტყმაში არ ვარ ვინ ხარ,პრეზიდენტს არ გავხარ და დალშე გაგკარით მხარი ყველას-ძალიან მეგობრული ტონით ვეუბნები და იქვე გაჩერებულ მარშუტკაში ვხტები,თან ვაიგნორებთ ნაღებ საზოგადოებას და ლიკუნას დაშტერებულ სახესაც.იმ ყმაწვილს კი ხელს ვუქნევ ტრანსპორტიდან და ჰაეროვან კოცნას ვუგზავნი.

ერთი კვირა გადის და არც ის ბიჭი ჩანს სადმე და არც მისი ნაღები საზოგადოება.რა თქმა უნდა,ეს ფაქტი მაგრად! მე ნინო მელიქიშვილს კევის ღლაჭუნისა და ლექტორებთან კამათის გარდა,არაფერი მაინტერესებს.ხო და ასე,ერთ-ერთ ლექტორთან ორთაბრძოლით გაღიზიანებული ვტოვებ აუდიტორიას,საშინლად ვარ გამწარებული,დახეული ჯინსები ლამის შუაზე გადავხსნა და ეს ტყავის კურტკაც ნაკუწებად ვაქციო.ტანსაცმელთან ომით გართული,უკვე მეორე კორპუსის კიბეებთან ვდგავარ და ახლა მუშტებს ჰაერში ვისვრი,თან ხმამაღლა ვილანძღები და იქ მყოფი ყველა ტიპშა ააააა,ყველა ნაშა ააა.ხო და ვილანძღებოდი მგონი:
-ნაგავი,გველიი,შიმპანზე.კუანა ბებერი,შენი დედაც ჯეკ!-ისე ვარ გამწარებული,რატომღაც ჩემ უკან მდგომი საზოგადოების სიცილს არ ვიმჩნევ და ხელი შარვლის უკანა ჯიბისკენ მიმაქვს.ახლა მხოლოდ სფეარმენთი თუ დამაწყნარებს,მაგრამ ბედი უნდა კაცს ნერვების დამშვიდებაშიც.ცარიელი აღმოჩნდა კოლოფი და ამაზე სულ ავიჭერი,ისე გავმწარდი უკნიდან წამოსული სიცილის ტალღაც ვეღარ გავატარე მშვიდად.ამიტომ ვტრიალდები და ხო ვამბობ ბედი გინდა ყველაფერშითქო,ის ბიჭი დგას თავის სასტავთან ერთად და თურმე მთელი ეს დროა ჩემზე კაიფობენ,თან იმენა კაიფობენ.მე ნინო არ ვიყო,თუ ჯავრი ამათზე არ ვიყარო.
-ვაა ვააა,რა ხალხი რა ხალხიიიი!ზდაროვა ძმებო,როგორ ხართ აბა?-ვეუბნები იქ შეკრებილ ნაღებ ხალხს და ერთ-ერთ მათგანს კაი ძმურად ვურტყავ ხელს მხარზე.არა და იქიდან კაციშვილს არ ვიცნობ,ამიტომ მათ სახეებს არ ვიმჩნევთ.
-შენნაირებთან ერთად რომ ვსწავლობთ,როგორ უნდა ვიყოთ-პასუხს აი ის მცემს,თავში რომ კევი ვხიე.მე კიდე მაგრად ვაიგნორებ მის ამ უაზრო წამოძახილს.
-თქვენა და ერთი ცალი არ გაქვთ?-ვეუბნები ერთ-ერთ ტიპშას და პირისკენ ვუთითებ თვალებით,რადგან ეს უკანასკნელი საღეჭ რეზინს გემრიელად აღლაჭუნებდა და თან სიგარეტს აბოლებდა.ამიტომაც ამ დაუნმა ჩათვალა რომ სიგარეტი მინდოდა და ერთი ცალი გამომიწოდა
-ძმებო რა გჭირთ ტოო,მეღადავებით? დაგავიწყდათ,რომ არ ვეწევიი-ისეთ გაოგნებულ სახეს ვიღებ თითქოს,მართლა მიცნობდნენ და არ ახსოვდათ.
-ლაწირაკო,შენ საეროდ ნორმალური ხარ?-უკვე ბრაზდება ჩემი მსხვერპლი,მაგრამ მე ისევ ვაიგნორებ და არც ვიმჩნევ მის იქ ყოფნას.
-კევი მინდოდა,რა დაშტერებულები მიყურებთ-ვეუბნები სიცილით და ჩემ გვერდით მდგარ ყმაწვილს მხარზე ვეყრდნობი.დაბნეული ის ტიპშა საღეჭ რეზინს მაწვდის და ვამჩნევ,რომ მიღიმის,კაი ძმაკაცურად ოღონდ.მეც მადლობას ვუხდი და ტერიტორიას ვტოვებ.რამდენიმე ნაბიჯს ვდგავ,კევს პირიდან ვიღებ,ფეხს ვურტყავ და ოპანეეე,ისევ იმ ბიჭის თავზე ხვდება.მეც გულიანად ვიცინი და მთელი აკრობატული უნარების გამოყენებით მარშუტკაში ვხტები .ვხედავ ჩემკენ საცემრად წამოსულ უცნობს,მაგრამ აბა თუ კაცია აჯობოს ამ მძღოლს გაზაობაში.სანამ უნივერსიტეტს ჩავუვლით,ფანჯრიდან იმ ნაღები საოგადოების ხარხარი წვდება ჩემ ყურთასმენას და მეც მეღიმება!

პ.ს ვიცი პატარაა,ბევრი ჟარგონია და მოკლედ არ ვიცი,საბოლოოდ როგორი გამოვიდა