თითქოს ნიუ-იორკის ჰაერი სრულიად განსხვავებულია, გაჟღენთილი თავისუფლებითა და ბედნიერებით, ყოველი წამით ვტკბებოდი რომელიც ახალი ცხოვრების დაწყებამ მომცა.
მოსაღამოვდა. მე კი ისევ ცენტრალ პარკში ვიყავი და მარტოდმარტო შევყურებდი მზის ჩასვლას, გადავწყვიტე რომ კარგი დრო იქნებოდა კლუბში საწასვლელად რათა აღმენიშნა ყველაზე ბედნიერი წუთები.
ტროტუარს ნელი ნაბიჯებით მივყვებოდი და ერთ-ერთ ხმაურიან და განათლებულ კლუბს მივაბყარი თვალები, და რამდენიმე წუთში უკვე შიგნით ვიყავი, ბარისკენ წავედი და შავგვრემან ბიჭს ვთხოვე რეამე ძლიერი დაესხა, ალკოჰოლის სუნმა გამაბრუა და მუცელი ჩამწვა, სმას ვაგრძელებდი სანამ გვერდით ერთი ბიჭი არ ჩამოჯდა.
- ჰეი, მარტო სმა კარგს არ უნდა ნიშნავდეს.
- რა მნიშვნელობა აქვს. - ვუპასუხე ჩემი ძნელად გასაგები ინგლისურით.
- როგორ არა, რაც უფრო ცოტა ადამიანია უბედური, მით უფრო ლამაზია სამყარო.
- ბოდიში მაგრამ ფეხზე .
- კარგი ადგილი ვიცი სადაც უკეთ გაერთობი, და მაგ დაღვრემილ სახეს შენი ლამაზი სახიდან ჩამოირეცხავ.
- არც კი გიცნობ
- რაიყო, მშობლები უცნობებთან საუბარს გიშლიან? - მიპასუხა, გაკვირვებულმა გავხედე და შევამჩნიე თუ რა საყვარელი ღიმილი ჰქონია, არ ვიყავი ყურადღებას მიჩვეული და ვიფიქრე რატომაც არა, მშვენიერი დროა მეგობრების შესაძენად, რომლებიც არასოდეს მყოლია.
ფიქრში გართულმა ვერც კი შევამჩნიე რომ უცნობს მივშტერებოდი, მან სახის წინ ხელი რამდენჯერმე ამიქნია და მხოლოდ ამის შემდეგ გამოვფხიზლდი.
- ჩემმა სიმპატიურმა აღნაგობამ შეგიპყრო არა? იცი უცნობო ცოტა დრო მაქვს, რას იტყვი? სულ დამავწყდა მე ჯერემი სმიტი ვარ, შენ?
- ემილი, ემილი მქვია.
- კარგი ემილი როგორც ჩანს გვარი არ გაქვს, შეგვიძლია წავიდეთ.