არმინდოდა გამებრაზებინა და რამე მეკითხა ამიტომ ჯერჯერობით თავს ვიკავებდი მაგრამ მომავალში აუცილებლად ვკითხვადი. მეორე დილას სკოლაში დაჩის გავყევი. სკოლასთან გოგოები დამხვდნენ. თიკა დათოს დაშორებია მაგრამ სულ არ ჩანდა ნაწყენი. სკოლაში რომ შევედით მითხრა
-რაბიჭია (თიკა)
-შეყვარებული გყავს (ლიკა)
-მყავდა
-მერე იმწამვსვე კი არ უნდა ეცე სხვას დააცადე (ლიკა)
-ნინ მითხარი ვინმე მოწონს?
-არა არავინ მემგონი არმილაპარაკია მაგასთან მაგ თემაზე
-კარგი მერე იყოს ეგსაქმე გამირკვიე
-აუცილებლად
გავიღიმე. შესვენებაზე დერეფანში ჩოჩქოლი ატყდა ვიღაც ჩხვუბობდა. ვიფიქრე ისევ დაჩი თუ ჩხუბობს გავაფრენ თქო მაგრამ არა უკეთესი. ჩემი ძმა
-ლუკა!! ხოარ გაგიჟდი ლუკაა!!
ძლივს გამოათრია დაჩიმ და ჩემთან მოიყვანა
-ლუკა რამოხდა?
-არაფერი
-რამოხდა თქო გეკითხები
-არაფერი დამანებე თავი
-ლუკაა!!
წავიდა
- მე დაველაპარაკები (დაჩი)
-მადლობა
დირექტორთან დაგიბარეს შევედით თუარა დავიწყე
-ბატონო ირაკლი ბოდიშს გიხდით მეტჯერ აღარ გამეორდება მსგავსი რამ .
-ჯერ დაჯექით.
ხელით ლუკას გვერდით სკამზე მანიშნა მეც ადგილი დავიკავე.
-არ მინდოდა მშობლებისთვის დამერეკა. ამიტომაც დაგიბარეთ თქვენ.
-დიდი მადლოაბა
-მეორედ ასეთი ფაქტის განმეორების შემთხვევაში ვალდებული ვიქნები არა მხოლოდ მშობლებთან დარეკვით შემოვიფარგლო არამედ სკოლიდან გავრიცხოთ
-გპირდებით, პირადად ვიზრუნებ რომ მეორედ აღარ განმეორდეს
სრული სერიოზულობით ვუთხარი და ლუკას შენ მერე მოგივლი სახით შევხედე.
-ეხლა კი ნინი გთხოვთ მეთორმეტე მეოთხე კლასში შებრძანდეთ დამრიგებელი გეძებთ
კარებს გავცდით თუარა ლუკა გავაჩერე
=რაიყო ეს
-არდამიწყორაა
-არდაგიწყო კიარა მეორედ არგაბედო თორემ.
-გამრიცხავენ ვიცი
-ხოდა ძალიან კარგი თუიცი. არმეტყვი არა რამოხდა?
-არა
თავი გავაქნიე და მეთორმეტე მეოთხე კლასის საძებნელად წავედი. როგორც ხვდებით სკოლაში დიდი პოპულარულობით არ ვსარგებლობ. კლასიდან თითქმის არასოდეს გამოვდივარ, რამაც ამ კლასის პოვნაში ძალიან ხელი შემიშალა. სანამ ვეძებდი დაჩი შემხვდა
-მოხდა რამე?
-არა არაფერი ლუკამ იჩხუბა
-ეგ ვიცი დაველაპარაკე უკვე
-რამოხდა გითხრა?
-კი
-რამე ხდება რაც უნდა ვივოდე?
-ისეთი რასაც მე ვერ მოვაგვარებ არა. ამიტომ არინერვიულო
-მე რატომ არ მითხრა
-ბიჭია მაინც. სად მიდიხარ შენ?
-მეთორმეტე მეოთხე კლას ვეძებ
-წამოდი მიგივან
-იცი სადაა?]
-კი
თურმე მეთორმეტე მეოთხე დაჩის კლასი ყოფილა. შევედით და დაჩიც შემოვიდა
-მეძებდით სალო მას?
ვკითხე დამრიგებელს
-ხო ნინი მომისმინე. დედაშენმა დამირეკა და მთხოვა შენი გათავისუფლება
-მოხდა რამე?
ცოტა ავნერვიულდი
-არა სანერვიულო არაფერია უბრალოდ გირეკავდა და არიღებდი რაღაც საქმე აქვს.
ამოვისუნთქე ტელეფონს დავხედე და 6 გამოტოვებული ზარი იტო. ალბათ ამ ალიაქოთში ვერაფერი გავიგე.
-კიბატონო და ხომ არ უთქვამს ლუკაც უნდა წავიყვანო?
-არა მხოლოდ თვენზე მითხრა
დავემშვიდობე და გამოვედი კლასიდან ჩანთა ავიღე და სკოლიდან გამოსვლას ვაპირებდი როცა დაჩიც გამომყვა,
-რახდება ? (მე)
-რაუნდა ხდებოდეს სახლში მივდივართ
-თ?
-ხო თ
-მგონი შენ არ უგულისხმიხარ ჩემს გაშვებაში.
-ნინი რაგინდა? რატომ მეკიდები ყველა სიტყვაზე?
-არაფერს არ გეკიდები უბრალოდ ყოველთვის იქ ხხარ სადაც არუნდა იყო და ყოველთვის იმას აკეთებ რაც შენი გასკეთებელი არარის.
წინ ჩქარა წავიდ/. დაცვას გვერდი ისე აუარა ზედაც არ შეუხედავს. არც დაცვას გაოუჩენია რამე ინიციატივა. მე ჩემი ოქმი მივეცი და ბოდიში მოვუხადე დაჩის საქციელზე მან მითხრა რომ მიჩვეული იყო რის გამოც გულის სიღრმეში შემეცოდა.
-ჩაჯექი
დაჩიმ მანქანის კარი გამიღო და მეც უსიტყვოდ ჩავჯექი. ისიც ჩაჯდა კარები მოხურა მაგრამ მანქანა არ დაუქოქავს
-მოდი ვილაპარაკოთ
-თან რო იარო?
-არა
-აბა რახდება
-ჩემთან რა პრობლემა გაქ
-არანაირი
-აბა რაგინდა ამარკვიე. ვცდილობ შენთან ნორმალური ურთიერთობა მქონდეს. ამდენი რამ არაისთვის არასოდეს შემირჩენია. ჩემს ადგულას რო იყო დამიჯერე ამდენს არ გაუძლებდი. ვცდილობ ადამიანურად მოვიქცე მაგრამ როგორც ჩანს შენ არგინდა ნორმალური ცხოვრება. მოდი გამოვაცხადოთ ომი და ვნახოთ ვინ გადარჩება.
თავიდან მისმა სიტყვებმა ცოტაა დამაბნია მაგრამ ხომ არ დავნებდებოდი ამიტომ მანქანის გასაღებს გადავწვდი, გადავატრიალე და დაჩის ავხედე
-სახლში მისვლისას ვიწყებთ.
გზაში ხმა არცერთს არ ამოგვიღია. სახლის წინ მანქანა გააჩერადა გადმომხედა
-სახლში მისვლისას?
-სახლში მისვლისას.
მანქანიდან გადმოვედი თუარა სახლის კარი მაშინვე გაიღო ალბათ მანქანის ხმა გაიგეს. მე და დაჩიმ ანგელოზის სახეები მივიღეთ.
-დედა რახდება? მოხდა რამე?
-შემოდით ჯერ'
კართან დედა მამა ბიძა და "ამის" მამა დაგვხვდნენ. ისეთი სახეები მიეღოთ თითქოს ორიანები მიეღოთ და მშობლებს ვერ ეუბნებოდნენ.
-იტყვით რახდება? (დაჩი)
-მოკლედ... დაიწყო ბიძაჩემმა- ჩვენ ისევ გერმანიაში უნდა წავიდეთ ახალი საქმე გამოჩნდა
-კიმაგრამ... (დაჩი)
-ერთი წუთით დამაცადე საქმე იმაშია რომ ბიზნესის წამოწყებას ვაპირებთ. ამისთბის კი ქეთი და დათოც უნდა წავიყვანოთ.
-კი მაგრამ.. (მე)
-ვაიმეე ერთი წუთით რაა... მოკლედ ბევრი რომ არ ვილაპარაკო თქვენ სამნი აქ რჩებით და ცოტახნით თქვენ სამმა ერთმანეთზე უნდა იზრუნოთ.
-რააა...?!!! (ერატხმად)
-კი მაგრამ ჩვენ.... ერთად... (მე)
-ერთმანეთს შევჭამთ (დაჩი)
-სხვა გზა უბრალოდ არარის (დათო)
მე და დაჩი სრულ შოკში ვიყავით. გაშეშებულები ვიდექით და ერთანეთს მივჩერებოდით.
-ლუკასაც გვიტოვებთ?
როგორც იქნა ხმა ამოვიღე დედაჩემმა შვებით ამოისუნთქა ალბათ ეგონა დამუნჯდაო.
-კი მაგრამ ერთ კვირაში ტინიკო ბები ჩამოვა და ის მოგხედავთ მაგრამ ერთი კვირა გაჭირვება მოგიწევთ. ორივე სრულწლოვნები ხართ და ერთიკვირით მემგონი არუნდა გაგიჭირდეთ. ფულს გიტოვებთ და საჭმელს მზად. ეცადეთ ეს ერთი კვირა ერთმანეთ არ დახოცოთ
-მაგას ვერ შეგპირდებით.
-ნუ მოვრჩით. ბევრი საქმე გვაქვას გასაკეთბელი.
ოთახში ავედი და ყველაფერზე ფიქრი დავიწყე ამდენი ხნით პირველად მიტოვებდნენ ჩემს ძმას და თან გამოდის რომ დაცისაც მე მიტოვენ~ბდნენ და ყველაფერი ჩემ მხრებზე უნდა იყოს იმიტორო გოგოვარ. კარზე კაკუნი გასიმა.
-შეიძლება (დაცი)
-შემოდი
საწოლზე ზურგით დავემზე დაჩი კი გვერდით მომიწვა საწოლზე იდაყვი ჩამოდოდა თავით დაეყრდნო.
-როგორც ვატყობ ჩევნი ომის გადადება მოგვიწევს
-მაგაზე ეხლა ყველაზე ნაკლებად ვდარდობ
-აბა რაზე დარდობ
დასერიოზულდა
-ხვდები მაინც რამხელა პასუხისმგებლობაა 11 წლის ბიჭის დატოვებბა? რამდენი საქმეა საჭმელი დალაგება და არამარტო. სკოლა მასწავლებლები ლუკა ვინ უნდა დაიტოვოს და ასე შემდეგ. ეს ყველაფერი ეხლა ჩვენი მოსაგვარებელია.
-იქნებ ჩამოვწეროთ
ცოტა გაურკვეველი სახე ქონდა რაზეც ჩამეღიმ. საწერი მაგიდიდან ყველაფერი ავიღე ფურცლები, მარკერები და ასე შემდეგ
-შენ ყოველთვის ასეთი ორგანიზებულიხარ?
-კი ყოველთვის.
ჩამოვწერეთ უველაფერი ვის როდის რა მასწავლებლები გვყავდა, ლუკას ვინ დაიტოვებდა. ვინ წაიყვანდა და ასე შემდეგ.
-საჭმელს მე მოვიტან ხოლმე თუგაგვითავდა და შენ გააკეთე
-ლუკას მაგიდის ალაგება ევალება და ყველამ თავისი ოთახი უნდა დაალაგოს.
_თინიკომ რო თქვა რომ ერთ კვირაში ჩამოვა ანუ ცოტა მერე უნდა ველოდეთ
-ეგარაფერი. შენისმითხარი ლუკას მარტო დარჩენის ხოარეშინია
-ლუკას არვიცი მარა როვიცირო მარტო ბავშვები ვართ სახლში ცოტა მეშეინია.
-კარგირაა. რისიგეშინია აქ არვარ?
კუნთები დამანახა და მასხარაობა დაიწყო. სიცილი დავიწყე და ცოტათი მომეშვა.
-დღეს საღამოს მიდიან ხო?
-კი და გავაცილოთ აუცილებლად
-ეგ ხო
ოთახიდან გავიდა, მე კი ჩამეძინა. ღამით ყველა გავაცილეთ ხვევნა კოცნა იმდენი ხანი გაგრძელდა რომ ლამის თვითმფრინავზე დააგვიანეს. სამივე უხმოდ შევედით ოთახებში. უკვე ღამის სამი საათი იყო და ყველას ასე თუ ისე გვეძინებოდა. გამოვიცვალე და საწოლში შევწექი როცა კარზე კაკუნი გაისმა
-შემოდი ლუკა
კაკუნზ მივხვდი რო ლუკა იქნებოდა
-ხდება რამე? (მე)
-არა არაფერი ისე
-მოდი ჩემთან.
გვერდით მომიწვა.
-რამდენი ხანია შენთან არ დამიძნია,
-ხოდა ძაან მომენატრა
-დავიძინებ რა შენთან
მოვეხვიე და კარზე ისევ კაკუნი გასიმა
-ნინი ლუკა შენთანაა?
-კი შემოდი
-შევიხედ~ე და რო არ დამხვდა ვიფიქრე რო შენთან იქნებოდა
-მოდი
-თავით საწოლისკენ ვანიშნე. დიდი საწოლი იყო სამივე ნორმალურად დავეტიეთ.
-რა კაი საწოლია
-ხო ძალიიან
-ხოდა დღეს მეც აქ ვიძინებ
-სამივე როგორ დავეტეით.
-შევმჭიდროვდებით.
შუაში ლუკა იწვა დაჩის კი იმსიგრძე ხელებიაკ მე გადმომწვდა და მე და ლუკა მისკენ მიგვწია. ეხლა კინორმალურად მოვეწყვეთ.
-ესე ჯობია
თქვა მან და წამებში ჩაეძნა
დილით როგორც ყოველთვის ექვსე ავდექით და კუს ტბაზე წავედით. დაჩიც წამოვიდა. ესენი ოთახიდან გავყარე რო ჩამეცვა. როგენახაათ რას გავდა გაბურძგნული და ხმა ისეთი დაბოხებული ქონდა ტახიდან სულ ბუზღუნ ბუზღუნით და მთქნარებით გავიდა. მეგონა გარეთ ცუდია მინდი იქნებოდა და სპორტულები ჩავივი მაგრამ აივანზე როგავედი ძალიან კარგია მინდი დამხვდა. ამიტომ სავარჯიშო მოკლე ელასტიკი და სავარჯიშო ტოპი ჩავიცვი.
-მზად ხართ?
-ოთახიდან გაავედი და ქვემოთ ჩავირბინე
-დაჩი ჩავიდა მე დაგელოდე წამო ჩაიდეთ.
დაჩისთან
ღამე ესე კომფორტულად არასოდეს მძინებია. ძალიან კომფორტული საწოლი იყო მაგრამ მგონია რომ ნინის გამო მინდოდა იქ წოლა. რაღაცნაირად მივეჩვიე. მაგრამ არ უნდა შემიყვარდეს. მაგრამ ძალიან რთულია თან ეხლა ერთად ვცხოვრობთ. დილით გამაღვიძა და ოთახიდან ძლივს გამაგდო. მე უცებ გამოვიცვალე და მოსაწევად ქვემოთ ჩავედი. ახალი გადაგდებული მქონდა სიგარეტი როცა კიბეზე ფეხის ხმა გავიგე. ჩემ თავს ვუბრძანე რო დაწყნარებულიყო მაგრამ შევრიალდი თუარა და ტოპით რო დავინახე სუნთქვა შემეკრა მაგრამ ეს ბრაზი იყო.
-შიშველი სიარული ახალი მოდაა?
-შიშველი ვინ დადის.
-ვინ დაშენ
-ვერხედავ რო მაცვია?
-ეგ გინდა გეცვეს და გინდა არა.
-რახდება? (ლუკა)
-არაფერი (მე) შენ მერე დაგელაპარაკეი

ესეც მესამე თავი შევეცადე დიდი დამეწერა იმედია მოგეწონებათ