"ამ წერილს შენ გწერ ძვირფასო. მე შევხვდი ბარონს. მხოლოდ გაფრთხილება მივიღე. იქნებ არ ღირდეს ჩმთან ურთიერთობის გაგრძლება. ძალიან ღარიბი ვარ . შენთან ახლოსაც ვერ მოვალ. მია შენ ქალღმერთი ხარ რომელსაც ერთი უბრალო, ცოდვიანი ადამიანი კაბაზე ეპოტინება და ცაში, თავის სახლში არ უშვებს. ჩემს გამო იმდენი რამ გადაიტანე. არ მინდა კიდევ დაიტანჯო. მე შენ მიყვარხარ ძვირფასო. შეიძლება ძალიან მიჭირს ამ წერილის წერა მაგრამ ამას მხოლოდ შნი სიყვარულის გამო ვაკეთებ. ბარონი გაგათავისუფლებს თუ აღარ შგაწუხებ. მაპატიე ჩემო საყვარელო. შენ ჩემი პირველი და უკანასნელი სიყვარული ხარ. მშვიდობით მია, შნ ბევრად მეტს იმსახურებ ვიდრე მე შმიძლია , რომ შნთვის გავაკეთო. მშვიდობით!"
-ქალბატონო! ქალბატონო! რა დაგემართათ ქალბატონო?! ექიმს დაუძახეთ სასრაფოდ! მიშველეთ ვინმემ!
-რა მოხდა გრიზელა რა გაყვირებს? ნუთუ არ გრცხვენია? ჰჰჰჰჰჰჰ... ღმერთოო... ქაა.. ქალ.. ქალბატონო.. ქალბატონო გაიღვიძეთ! რა გჭირთ?-გრიზელბა კუთხეში შეყუჟულიყო და ტიროდა. მერი გულწასულს აჯანჯღარებდა და უყვიროდა გონზე მოდიო. მარა რა გაეწყობოდა.
-გრიზელა სასწრაფოდ წყალი მომიტანე!-მოსამსახურე სირბილით გაიქცა სამზარეულოსკენ. ოთახი ნელ-ნელა ხალხით ივსებოდა. მოსამსახურეები კარში შშინებული თვალებით ჩამდგარიყვნენ და ძირს მჯდარ მერისა და გულწასულ პრინცეას მისჩრებოდნენ.
1876 წელია, შემოდგომა. ბალკანეთში მოღრუბლულობაა. ცუდი ამბის სუნი იგრძნობა. ხალხში მითქმა მოთქმაა. ვერ მშვიდდება მოსახლეობა. ქვეყანაში არეულობა იქმნება. ქალაქში ხმა გავრცელდა, რომ პრინცესა მია განგებ მოწამლეს, რომ ეს ბარონმა ბრძანა. ყველას ეშინოდა. დედაქალაქის შუაგულში აბრას აკეთებენ.. ზედ დიდი ასოებით აწერია "25 ოქტომბერს უკლებლივ ყველას ველოდებით სასახლის ეზოში" ყველა ცუდს ფიქრობს. ჭორი იმაზეც გორდება რომ პრინცესა ვეღარ გამოჯანმრთლდება. ან საერთოდ უკვე გარდაიცვალა.
-კარგად ხაართ?-ეკითხება შშნებული მერი , საწოლში მწოლიარე ახლად გამოფხიზებულ პრინცესას.
-მარტო დამტოვეთ!-თქვა მიამ მკაცრად და შეეცადა ხმა არ აკანკალებოდა.
-კი მაგრამ თქვენ კიდევ...
-არავითარი მაგრამ მე კარგად ვარ ! ახლა კი ნებას გაძლევთ დამტოვოთ!-ახლა მართლა მტკიცედ გამოუვიდა. გაწბილებული მერი შტრიალდა, და კარისკენ წავიდა . თან გრიზელასაც ხელი მოკიდა და გარეთ მიათღევდა.-გრიზელა დარჩება! დანარჩენები თქვენს საქმეს მიუბრუნდით.-მერიმ შურიანი და დაბოღმილი თვალებით შხედა გრიზელას. გრიზელა ხელს უყურებდა დამანჭული სახით, რომელიც მერის მაგრად ეჭირა. უცებ მერის სახე გაუსწორდა , გრიზელას გაუღიმა, ქალბატონს დაემშვიდობა და ოთახიდან ჩქარი ნაბიჯით გავიდა.
-ჩემთან საქმე გაქვთ ქალბატონო?-აკანკალებული ხმით იკითხა გოგონამ რომელიც კუთხეში ატუზულიყო.
-გრიზელა, ხო იცი მხოლოდ შენ გენდობი, აქ მგონი მხოლოდ შენ ნერვიულობ ჩემზე.
-არამგონია ასე იყოს, სასახლეში ბევრს უყვარხართ.
-არა, ასე არაა-ცოტა შყოვნდა და ქაღალდი გამოუწოდამოსამსახურეს.-წაიკითხე!-გრიზელამ ფრთხილად გამოართვა ქაღალდი და კითხვა დაიწყო. მია ადგა და სარკეში თმის ვარცხნა დაიწყო, უცნაურად გამოიყურებოდა. გრიზელამ კითხვა დაიწყო და ცოტა ხანში ხელები თავზე იტაცა.
-რატომ დანებდაა? მას ხომ საკუთარ სიცოცხლეზე მეტად იყვარდით. თქვენც იმავეს გრძნობდით მის მიმართ. ნუთუ ბარონის შეეშინდა?
-არ ვიცი... არამგონია ვყვარებოდი. იციი? რა შეუძლია მიჯნურს სატრფოსთვის? ტყვიას გადაუდგება წიინ ოღონდ საყვარელი ქალი კარგად ჰყავდეს. ამ ლაჩარს კი შეეშინდა. ბარონის.
-ქალბატონო ასე ნუ ლაპარაკობთ.-თქვა სასოწარკვეთილმა გრიზელამ.
-მე რასაც ვხედავ იმას ვლაპარაკობ! თუ მართლა ვუყვარვარ უჩემოდ დიდხანს ვერ გაძლებს.
-აი ნახავთ, დაბრუნდება.
-ქალბატონო მნახველია თქვენთან.-დარაჯმა შმოაღო კარი.
-ქალბატონი თავს ცუდად გრძნობს. გადაეცით რომ ვერ მიიღბს მნახველებს.
-არა! ფოიეში შმოიყვანეთ და მეც გამოვალ რამდენიმე წუთში.-მსახური უსიტყვოდ გავიდა
-იქნებ დაგესვენათ მია. დიდი სტრესი გადაიტანეთ..
-არა მნახველების მიღბა შმიძლია. არ მინდა ხალხმა ჩემზე ილაპარაკოს და რამე ცუდი იფიქროს. ნუ ნერვიულობ გრიზელა. ახლა კი უნდა წავიდე.-განაცხადა და ოთახიდან გასახდელში გავიდა.
=======================================
მოგესალმებით პირველი ისტორიით