გიორგი ერთიანად ფითრდება, ვხედავ, როგორ უფეთქავს საფეთქელზე ძარღვი. ორივე ერთ ადგილას მილურსმულებივით ვდგავართ, ჩვენ გარშემო კი ნამდვილი შტორმია, ვგრძნობ რაღაცამ ძალიან გააბრაზა ირაკლი. მისი სიბრაზე, ყველაფრის დალეწვაში და ხმაურში ჩანს. არ ვიცი რა გავაკეთო, ჩავერიო, თუ ვაცადო ყველაფერს დაწყნარება. ვხედავ როგორ ვარდება კედლიდან საათი და ნამსხვრევებად იფანტება, ჰაერის ნაკადი იკუმშება, ოთახის კუთხისკენ იზიდავს ფურცლებს, ნამსხვრევებს, კალამს, რომელიც მაგიდაზე იდო. ვხედავ როგორ ტრიალებს წრეში ეს ყველაფერი.
- ირაკლი, დამშვიდდი. - ვამბობ,თითქმის ყვირილით, საპასუხოდ ყველაფერი ჰაერში ჩერდება, გამჭვირვალე ჰაერს თითქოს სიმძიმე მიეცა, ბლანტი მასა გახდა. მერე ყველაფერი ერთი მეორის მიყოლებით ცვივა ძირს და ქარი და ზრიალიც ჩერდება. დაზაფრული და გაფითრებული გიორგი ისევ ისე დგას და ვხედავ როგორ ებერება ცხვირის ნესტოები.
- გიორგი, - ფრთხილად ვეხები ხელზე, თითქოს გონს მოდის, არეული თვალებით მიმზერს. - მორჩა. გამოფხიზლდი.
- ხო. - მხოლოდ ერთ სიტყვას ამბობს და იქითკენ მიდის საითაც ქაღალდები და ნამსხვრევები ყრია. - გზავნილია ირაკლისგან. - ჩახრინწული ხმით მეუბნება და ქაღალდს მაწვდის.
- ''დამეხმარეთ.'' - ვკითხულობ ხმამაღლა და გიორგის ვუყურებ, რომელსაც თვალები ჩასწითლებია, დაბინდული მიმზერს და ვხვდები ამ ყველაფერმა რამხელა გავლენა იქონია მასზე.
- ყოველთვის ასეთი გაბრაზება იცოდა, ირგვლივ ყველაფერს ანგრევდა. - ამბობს ხმაწართმეული და კედელთან ჯდება. თავს ხელებში რგავს და ყუჩდება.
- გრძნობ?
- რას? - ქვევიდან მიყურებს, მე კი ისევ ის სუნი მომდის ირაკლის გამოჩენას, რომ ახლავს. - იის სუნი დგას.
- და მიწის, - ფეხზე დგება. მერე ადგილზე შეშდება ხელს წინ იშვერს და თვალებში ცრემლები უკიაფებს. ძვლივს ვიკავებ თავს რომ არ ვიტირო. ვხედავ როგორ უახლოვდება გიორგის ჩრდილი, რომელიც სიმკვეთრეს იძენს და ადამიანის ფორმას იღებს. - ვგრძნობ. აქ არის ხომ?
- შენ წინ დგას. - ვეუბნები აკანკალებული ხმით. ირაკლის აჩრდილი სევდიანად იღიმის. - თეთრი ზედატანი და ლურჯი შარვალი აცვია. - გიორგი თვალებს ხუჭავს და თვალის კუთხეში ცრემლი უბრწყინავს. ორივე ხელს პირზე ვიფარებ, რომ არ ავბღავლდე.
- კითხე რატომ გააკეთა ეს? - გიორგი ისევ არ ახელს თვალებს. ირაკლის აჩრდილი თავს ხრის.
- მას ესმის შენი.
- მიპასუხე, რატომ გააკეთე ეს? რატომ? ასეთი რა გიჭირდა? მე ხომ შენი ძმა ვარ. დაგეხმარებოდი. - ირაკლი ისევ იღიმის, ჩემკენ ბრუნდება თვალებში მიყურებს, მე კი რატომღაც ვხვდები რას ფიქრობს. არაფერი მესმის ის პირს არ აღებს, მაგრამ მაინც ვხვდები რას ამბობს.
- თავი არ მოუკლავს. - ნერწყვს ვყლაპავ. - ეს, მკვლელობა იყო. - გიორგის თვალები უფართოვდება, ერთიანად კანკალს იწყებს და ხელებს მუშტავს. - უნდა რომ მკვლელი ვიპოვოთ. - ისევ ირაკლის ვუყურებ და თავისთავად ვამბობ ყოველ სიტყვას. ის ჩემზე ზემოქმედებას ახდენს. - შენ შეგიძლია მოძებნო ის.
- როგორ? ვინ არის? - ყვირილს იწყებს გიორგი. - მითხარი ვინ იყო, გესმის? ხმა გამეცი. - სივრცეს უყვირის, ირაკლი უახლოვდება და მხარზე ეხვევა. გიორგი ვერ ხედავს, თუმცა ვხვდები, რომ გრძნობს, ხელები უცვივდება, თვალებს ხუჭავს და ყუჩდება. - ვგრძნობ. ტანში ჟრუანტელი მივლის, კედელს ვეყრდნობი, რომ არ წავიქცე. ასე მგონია, რომელიმე ფანტასტიკური ფილმის პერსონაჟი ვიყო. ტყუპები ერთმანეთს ეხვევიან. ცოცხალი გიორგი და მისი ასლი, ირაკლის აჩრდილი. ვხედავ როგორ იცრიცება აჩრდილი და თანდათან გამჭვირვალე ხდება, მერე კი საერთოდ ქრება. გიორგი თვალებს ახელს, კედელს ეყრდნობა და აკანკალებული ხელებით სიგარეტისთვის ცეცხლის მოკიდებას ცდილობს, არ გამოსდის. სიგარეტის ღერს დაბლა აგდებს, ცოტა ხანს მიყურებს და გადის. არ ვინძრევი, გამოკიდებას აზრი არ აქვს. გონს მოსასვლელად მარტო ყოფნა სჭირდება, მესმის და არც ვცდილობ გავაჩერო. ცოტა ხანს ასე გაუნძრევლად ვზივარ და ცრემლებს ვიკავებ. მხოლოდ გიორგის კი არა, მეც მჭირდება გონზე მოსვლა.

დილით გაბრუებულს მეღვიძება და წამოდგომას არ ვჩქარობ, ვფიქრობ იმ ამბებზე რაც ბოლო ორი კვირაა ჩემს ცხოვრებაში ხდება, ირაკლის და ახლა უკვე გიორგის გამოჩენაზე. გიორგის გახსენებაზე პირი თავისთავად მეხსნება, თეკლა ახლა შენ გაიღიმე? თან გიორგის ხსენებაზე? ჩემს თავს კითხვას ვუსვამ და უარესად მეღიმება. რატომღაც ამ ამბავმა გამამხიარულა. ხალისიანად ვდგები საწოლიდან და პიჟამოების ამარა გავდივარ სამზარეულოში, საიდანაც სასიამოვნო სურნელი გამოდის. სიხარულისგან ვკივი, როცა ბებიაჩემს ქურასთან მოფუსუსეს ვხედავ.
- ბებიი, როგორ გამახარე ბე.- უკნიდან ვეხვევი და ვკოცნი.
- რამ გადაგრია თეკლა, - იცინის ირინა და ლოყებს მიკოცნის, ისე როგორც ბავშვობაში. - ასე მოგენატრე?
- აუ, ძალიან, განსაკუთრებით შენი გაკეთებული ბლინები და ყავა მომენატრა. - ვიცინი და მაგიდას ვუჯდები.
- აჰ, უყურე ამას, ანუ ბლინები მოგენატრა არაა, -მოჩვენებითი სიბრაზით კრავს წარბებს და თავს აქნევს. - აბა მართლა მე ხომ არ მოგენატრებოდი?
- კაი, ირინა რანაირად იცი ხოლმე...
- ვა, გაიღვიძე თეკუ? - შემოსასვლელიდან მესმის ბაბუას ხმა, რომელსაც ხელში ორი პოლიეთილენის პარკი უჭირავს და მიღიმის.
- ჩემი ყველაზე სიმპატიური, ბაბუ. - მისკენ მივდივარ და ვეხვევი.
- ეგ შენი სიმპატიური ბაბუა, მთელი ეს დრო ღვინოში ჩაიხრჩო, რომ იცოდე. - უკმაყოფილოდ ბურტყუნებს ირინა.
- კაი ირა, რა ახლა სულ ასე უნდა გამახსენო? - ბაბუა მაგიდაზე დებს პარკებს და მიღიმის. მანიშნებს დამეხმარეო.
- კაი, თქვენ ისიყვარულეთ და მე გავემზადები, უნდა წავიდე. - ორივე ხელს ვწევ და ოთახში ვბრუნდები. სალომე უნდა მოვინახულო, გაგიჟდება რომ გაიგებს, მის არყოფნაში რა მოხდა გუშინ. ის ისაა გამოსვლას ვაპირებ, ჩემს ოთახში ირინა, რომ შემოდის.
- ბე, ვიღაც ძალიან სიმპატიური ბიჭი გკითხულობს, - ეშმაკურად იღიმის ირინა, გაკვირვებული ვიბრუნებ ტუჩს და გავდივარ. - რას მიმალავ, თეკლა?
- ირინა, გეყოს. - გასვლამდე ვჩურჩულებ და ადგილზე ვშეშდები. მისაღებში, დივანზე გიორგის ვხედავ, რომელიც ბაბუაჩემთან სასიამოვნოდ ბაასობს რაღაცაზე და გაკვირვებისგან სუნთქვა მეკვრის.
- გამარჯობა, გიო. - თავადაც ვერ ვხვდები, რომ სახელს ვუმოკლებ, გააზრების შემდეგ კი ვწითლდები. გიორგი ფეხზე დგება და იღიმის.
- გამარჯობა, ეს წიგნი მოგიტანე, ვიფიქრე დაგაინტერესებდა. - წიგნს მაწვდის.
- მადლობა, წასვლას ვაპირებდი. წამოხვალ? - ვეუბნები ისე, რომ წიგნს არ ვუყურებ, მინდა აქედან წავიყვანო, არ შემიძლია კიდევ დიდხანს გავუძლო ირინას ეშმაკურ და ბაბუას თბილ ღიმილს. თან დრო მჭირდება იმის მოსაფიქრებლად,თუ როგორ წარვუდგინო გიორგი.
- რას ამბობ, ასე როგორ გაგიშვებთ? სტუმარს ყავა შევთავაზოთ, თეკლა. - ქოთქოთებს ირინა და საშველად ბაბუას უყურებს.
- არა, გმადლობთ, მეჩქარება. - საჩქაროდ ემშვიდობება გიორგი ბაბუას ხელის ჩამორთმევით და ბებიას ღიმილით, კარებში მატარებს და უკან მომყვება. ლიფტს არ ველოდები ფეხით ჩავდივარ კიბეებზე და გარეთ გასვლისთანავე შვებით ვსუნთქავ.
- არ მელოდი ხო? - გვერდულად მიყურებს გიორგი. - ვიფიქრე ეს უნდა გენახა. - წიგნზე მანიშნებს და იქვე მდგარი მანქანის კარს მიღებს.
- არაუშავს, - წიგნის მხოლოდ ახლა ვათვალიერებ და გული უცნაურად მეკუმშება, როცა ყდაზე ირაკლი ჯაფარიძეს ვკითხულობ. - ეს ... მადლობა, მართლაც საინტერესო იქნება. - მანქანაში ვჯდები და წიგნს ვშლი. გიორგი გვერდით მიჯდება და მანქანას ძრავს. არ ვაპროტესტებ, არც კითხვებს ვუსვამ, თავიდან ბოლომდე წიგნში ვარ ჩაფლული და ყოველ სიტყვაში ირაკლის ვეძებ. მანქანა მიდის, მიდის მაგრამ არ ვინტერესდები სად, მე ახლა ირაკლის ვეცნობი, მის სულში ვაფათურებ ხელს, მის აზრებს ვკითხულობ. არეული და აფორიაქებული ვკეცავ წიგნს და გარეთ ვიყურები, გზა ნაწვიმარია, ირგვლივ სასიამოვნო სითბოა, რომელიც ოდნავ ჩამოწეული საქარე მინიდან კარგად შემოდის.
- ახლა ვხვდები, რომ ჩემი ძმა ბოლომდე არ მცნობია. - გიორგი დაძაბული ზის საჭესთან და გზას თვალს არ აშორებს. - ყოველთვის კარგი ურთიერთობა გვქონდა, მაგრამ არასდროს გამოხატავდა თავის ტკივილს ჩემთან, ის ყველასთვის ერთი უდარდელი, პოეტი ბიჭი იყო, რომელსაც გართობის გარდა არაფერი აინტერესებს, მის რეალურ ცხოვრებაზე არავის არ ჰქონია წარმოდგენა, მათ შორის არც მე. არასდროს არ მთხოვდა დახმარებას, არასდროს არ მოდიოდა ჩემთან თავის თავზე სალაპარაკოდ. - გიორგი მანქანას აჩერებს, მაგრამ ხელები ისევ საჭეზე უდევს, ისევ გარეთ იყურება და შთაგონებით ლაპარაკობს. - არავის არაფერს უშავებდა, უკომფლიქტო ბიჭი იყო, ვის უნდა სდომოდა მისი სიკვდილი? რატომ?
- გავარკვევთ, - ხელზე ხელს ვუჭერ გამხნევების ნიშნად და ვუღიმი, გიორგი ჩემკენ ბრუნდება, თვალს თვალში მიყრის. მერე ისევ ძრავს მანქანას. - სად მივდივართ?
- ირაკლის სახლში.
მერე დიდხანს ორივე მდუმარედ გავყურებთ გზას და ვხვდები გული სადღაც გამეპარა, აღელვებისგან თითები მიცივდება და ყელში რაღაც მეკეტება. განძრევასაც ვერ ვბედავ, ხელში ჩაბღუჯულ ირაკლის ლექსების კრებულს სათუთად ვუსვამ თითებს და ნაწვიმარ გზას გავყურებ.
- რაზე ფიქრობ? - დიდი ხნის შემდეგ მეკითხება გიორგი, გატეხილი ხმით.
- არაფერზე...
- როგორ არაფერზე? როგორ შეიძლება, ასეთ ადგილას მიდიოდე და არაფერზე ფიქრობდე?
- გზას უხდება სიჩუმე... - ტუჩები მითრთის, თავადაც არ ვიცი რატომ მაგრამ, შიში მიპყრობს, სრულიად დავკარგე ფიქრის უნარი. გიორგი გზიდან ჩიხში უხვევს და სადარბაზოსთან აჩერებს მანქანას. ცოტა ხანს ორივე ჩუმად ვსხედვართ, ვხვდები არც მისთვისაა ადვილი იქ მისვლა. მანქანიდან გადაუსვლელად, ჩამოწეული მინიდან ვიხედები ზემოთ, ფანჯრებისაკენ.
- მეექვსე სართულია. - ფიქრებს მიმიხვდა გიორგი. მზერა მეექვსეზე შემეყინა, ჩაბნელებულ, ფარდაჩამოფარებულ სარკმელს დაზაფრული ვარიდებ თვალს და ისევ წიგნს ვუბრუნდები.
- რამდენი ხანია არ ყოფილხარ?
- ირაკლის სიკვდილამდე რამდენიმე დღით ადრე ვიყავი ბოლოს... რაღაც მედალიონი დამაბარა, სტამბოლიდან ჩამოვუტანე, სპეციალურად ისეთი დავამზადებინე როგორიც მთხოვა. - გიორგი მოგონებებში გადაეშვა. - დღეში ასჯერ მირეკავდა, სიტყვასიტყვით მამეორებინებდა როგორი უნდოდა. საოცრად აღტკინებული იყო. უნდა იკეტებოდესო, ოღონდ ისე თუ არ იცი, რომ იხსნება ვერ შეამჩნიოო. - ლაპარაკის დროს თვალებს ხუჭავს, დროდადრო ჩერდება და ისე განაგრძობს გახსენებას. - მის მერე არ ავსულვარ. არც დედაჩემი. ორივე ვერიდებოდით. - ისევ ჩუმდება ცოტა ხნით. - ავიდეთ?
- ავიდეთ. - კარს ვაღებ და გადმოვდივარ, გიორგიც უკან მომყვება, ლიფტის მოსვლამდე ორივეს მოუსვენრობა გვიპყრობს, მე წიგნს ვიხუტებ გულზე, გიორგის ხელები ჯიბეებში ჩაუწყვია და ფეხსაცმელს ჩასჩერებია.

მეექვსე სართულზე ლიფტის კარი იღება, მაგრამ არც ერთი არ ვიძვრით ადგილიდან.
- თუ გინდა დავბრუნდეთ. - გამამხნევებლად ვუღიმი.
- არა, შევიდეთ.- ჯიბიდან გასაღებს იღებს, მერე მე მიყურებს და საკეტს არგებს. კარი მძიმედ იღება. შიგნიდან მძიმე ჰაერი და ჩაბნელებული დერეფანი გვეგებება. პირველ ნაბიჯს გიორგი დგამს და ფრთხილად მიაბიჯებს ჩაბნელებულ ჰოლში. აკანკალებული ფეხების გაჩერებას ვერაფრით ვახერხებ, გულში წიგნჩახუტებული მივყვები უკან და შიშისგან გული მიფრიალებს. მეშინია, მაგრამ ვერ ვიგებ რისი. სახლში აუტანელი, მძიმე და დამზაფვრელი გარემოა. მისაღებში ვჩერდები და ცოტა ხნით თვალებს ვხუჭავ, უნდა შევეგუო გარემოს.
- ფანჯარას გამოვაღებ. - გიორგის ხმას ვერ ვცნობ.
- არა, იყოს. - არც საკუთარი ხმა მეცნობა. თვალებს ვახელ შედარებით უკეთ ვხედავ ყველაფერს და ინტერესთან ერთად, ამოუცნობი განცდა მიპყრობს.