• - სად მიდიხარ? - მკლავზე მექაჩება სალომე. - იქნებ სულია?
• - რა სული გაგიჟდი?
• - აბა ვინაა? ნახე, როგორ გავს? ნუთუ ძმაა?
• - არ ვიცი, გამიშვი, უნდა მივიდე.
• - დაფიქრდი, იქნებ არ ღირს? ასეთ დროს რას ეტყვი? დაველოდოთ როდის წავა და უკან გავყვეთ. - სალომეს იდეა ჭკუაში მიჯდება. ასე სჯობს. ან რომ მივალ რას ვეტყვი? მოფარებულ ადგილას სკამზე ვჯდებით და საფლავის ღობეებსა და ხეებს შორის ირაკლის საფლავს გავყურებთ.გული უცნაურად მიფრთხიალებს.საინტერესოა ირაკლიმ მის მოძებნაში მხოლოდ საფლავის მოძებნა იგულისხმა, თუ?
• - მიდის? - ფიქრებიდან სალომეს მუჯლუგუნს გამოვყავარ.
• - მიდი, გაყევი. მეც გამოვალ...
• - აქ მარტო რატომ რჩები? გაგიჟდი?
• - სალომე, გაყევი და ნახე სად მივა. დაგეწევი. - ვეუბნები და ირაკლის საფლავისკენ მივდივარ. შიშით ფეხები მიკანკალებს, მაგრამ ვერ ვხვდები რატომ. ტანში სიცივე მივლის, როდესაც მისი საფლავის ქვის წინ, იების ბუჩქს ვხედავ, ზუსტად გულზე ამოსულან ლურჯთვალა იები. მათი და ნაწვიმარი მიწის სურნელი ისევ ცხვირს მიციებს. - მოვედი. - ვამბობ ჩურჩულით და მის სევდიან თვალებს თვალს ვუსწორებ. - მოგძებნე. უხერხულად, აწურული ვდგავარ და ვცახცახებ, პასუხს ველი. ქარი არ ჰქრის, მაგრამ საფლავის გარშემო ყველა ხის ფოთოლი უცნაურად შრიალებს, ვიძაბები. ჰაერი იმუხტება, ვგრძნობ მზერას, მაგრამ პასუხი არ ჩანს. ერთხელ კიდევ ვუღიმი ცივ ქვაზე დახატულ თბილ თვალებს და გამოვდივარ.


- სალომე, სად ხარ? - ტაქსს ვაჩერებ და თან სალომეს პასუხს ველი.
- სპორტის სასახლეში. - მესმის სალომეს აქოშინებული ხმა.
- მანდ რა გინდა?
- დღეს მე ჯეიმს ბონდი ვარ, ოღონდ ქალი - იდუმალი ხმით ჩურჩულებს სალომე.
- მანდ არის? - ნერწყვს ძლივს ვყლაპავ და მძღოლს მისამართს ვკარნახობ.
- გახლავს. პირდაპირ შემოდი, ბილეთები საჭირო არაა.მეორე სექტორში ვარ.
ნახევარ საათში უკვე სალომეს გვერდით ვზივარ და იმ მხარეს ვიყურები საითაც ის ზის.ირაკლის ასლია, ოღონდ უფრო გაზრდილი.
- ირაკლის ტყუპისცალია. - ვასკვნი ისე, რომ თვალს არ ვაცილებ.
- რა იცი? - ძალიან ჰგავს, უბრალოდ ძმა ასე არ ემსგავსებოდა.
- ინტუიციის დედა ხარ რაა. - იცინის სალომე.
- უნდა მივიდე. - ფეხზე ვდგები და ჩემს ჩანთას სალომეს ვაჩეჩებ. - უნდა დაველაპარაკო. - ამ ხმაურში რას გააგებინებ. - მოედნისკენ იყურება სალომე, სადაც იმ წუთას ვიღაცამ სამქულიანი ჩააგდო და დარბაზიც დაინგრა ტაშის კვრით.
- აბა ასე ვიჯდე?
- უკან გავყვეთ, სად წავა ვნახოთ.
დარჩენილი მეორე ტაიმი ისე გადის გული მიფრიალებს, დაჟინებულ მზერას არ ვაშორებ ირაკლის ორეულს, და ვხვდები ამას თავადაც გრძნობს, რადგან ისიც ათვალიერებს დროდადრო დარბაზს. მერე ადგილიდან დგება და გასვლამდე ისევ თვალს ავლებს დარბაზს. მეც საჩქაროდ უკან მივყვები. ცარიელ დერეფანში მხოლოდ ''ორეული'' მიაბიჯებს მძიმე ნაბიჯებით, მერე მე ვიყვები და ვგრძნობ როგორ მორბის სალომეც. ქუჩაში გასული ''ორეული'' მოტოს უჯდება და ქოქავს. არც ვფიქრდები ისე ვწყდები ადგილს და უკან ვუჯდები. ის ისაა უნდა დაიძრას, მაგრამ ჩერდება და გაკვირვებული ტრიალდება ჩემკენ.
- უკაცრავაად?
- წადი, წადი. - ვუღიმი დაბნეულად და ხელით წინ ვანიშნებ. გაოცებული რთავს ძრავს და მოტოდან გადადის, მეც მას ვბაძავ.
- ერთმანეთს ვიცნობთ? - დაეჭვებული სწევს წარბებს ზევით.
- არა, მე...
- გამარჯობა, მე სალომე ვარ, ეს თეკლაა. - უხერხული სიტუაციიდან გამოვყავარ სალომეს.
- სასიამოვნოა, - უცნაური ხმით ამბობს. - გიორგი.
- გიორგი? - რა გვარი ხარს ინტონაციით ეკითხება ჩემი ენაგატლეკილი დაქალი.
- ჯაფარიძე. - დაბნეული გვიყურებს ხან მე, ხან სალომეს.
- ჯაფარიძე? - ხმამაღლა გამოვხატავ აღფრთოვანებას. - ვიცოდი, აი ვიცოდი.
- რაა?
- ძმა გყავს?- რატომღაც ამ სულელურ კითხვას ვუსვამ.
- რაა?- აშკარად ღიზიანდება და ისევ მოტოს აჯდება.
- მოიცა არ წახვიდე. ვიცი, რომ ცუდად გამომივიდა, ვიცი, რომ ძმა... გარდაგეცვალა. უბრალოდ ირაკლი... ირაკლი... - ენა მებმის, სიტყვებს თავს ვერ ვუყრი, ან როგორ ვუთხრა, იცი რა გიორგი, მე შენი ძმა ყოველ საღამოს მსტუმრობს და თავისი უცნაური კომუნიკაციით ცუდად მხდის. არაა, ამას ვერ ვეტყვი. გიჟად ჩამთვლის.
- რა ირაკლი? - ისევ გადმოდის და მიახლოვდება. მასაც როგორი შავი და სევდიანი თვალები აქვს.
- მე ირაკლის ვეძებ... არა, უფრო სწორედ მან მთხოვა მეპოვა. მომწერა...
- რააა? - აშკარად მხიარულდება.
- ხო მომწერა, აი ნახე. - ტელეფონში მესიჯებს ვეძებ და ვხსნი. გახსნილ კონვერტს ვანახებ.
- მეჩქარება გოგონებო, არ მცალია. - საეჭვო გამომეტყველება აკრული უკან იხევს და გვიღიმის.
- მოიცა, ასე როგორ მიდიხარ, უნდა დამეხმარო, რომ მე ირაკლის დავეხმარო. უცნაური სულია, ვერაფერი გავუგე. - დამწუხრებული ვამბობ და თავს ვაქნევ.
- სული? - უკვე სიცილის ზღვარზეა. - გასაგებია. ანუ გიჟი ხარ? - ისე საყვარლად კითხულობს, სულ მავიწყდება რა არის კითხვის არსი და უაზროდ მივშტერებივარ მის თეთრ კბილებს. - მოდი იცი რაა, ახლა მე წავალ, შენ კი ისევ იქ დაბრუნდი. ალბათ გეძებენ.
- სად? - დაბნეული ვახამხამებ თვალებს.
- სადაც შენნაირები არიან. გიჟები რაა? - იცინის. უეცრად სალომე ადგილს სწყდება და ვხედავ როგორ ვარდება გიორგი ასფალტზე, სალო კი გამარჯვებული სახით დასცქერის თავზე.
- მეორედ არ გაბედო და თეკლას გიჟი არ უწოდო. - სახეაწითლებული ჩემკენ ბრუნდება, ხელს მავლებს და მივყავარ. გაოგნებული ხან სალოს ვუყურებ, ხან ყბამონგრეულ, გაგიჟებულ გიორგის სიმწრით, რომ ინარჩუნებს სიმშვიდეს.
- ეს რა ქენი გოგო?
- ღირსია, - ხელს იზელს სალომე, მგონი ეტკინა. - გავაგიჟებ მაგას მე.
- ყველა გიჟს მე როგორ უნდა გადავეყარო, ამის დედას ...ეცი! - მესმის გამწარებული გიორგის სიტყვები და ფხუკუნი მიტყდება.
- არა, ხომ ვთქვი გიჟი ვეგონები თქო არა? - ვბურტყუნებ გზადაგზა. - ისე რა დარტყმა იყო ეს ჰა?
- მოუხდება, - ხელს მუშტავს და იცინის. - არადა რა სიმპატურია.
- ხო, ძალიან. - ვუდასტურებ ღიმილით და გიორგის თეთრი კბილები მიდგება თვალწინ.

ღამით სალომე ჩემთან რჩება, ორივე ფეხმორთხმული ვსხედვართ დივანზე და განვლილ დღეს ვაჯამებთ.
- იცი რაა, მე ვფიქრობ ირაკლის რაღაცის მინიშნება უნდა. - ვამბობ ჩაფიქრებული და შავი ჩაის ფინჯანს ორივე ხელს ვხვევ.
- მაინც?
- არ ვიცი... ვფიქრობ სასაფლაოს მოძებნა არ უგულისხმია.
- შენ ფიქრობ რომ გიორგის მოძებნა უნდოდა? - წელში სწორდება სალომე და ფინჯანს მაგიდაზე დებს.
- ხო, ასე მგონია - მზერას ერთ წერტილს ვუშტერებ, სალომე ჩუმად ზის აშკარაა ჩააფიქრა ნათქვამმა. ოთახში სიჩუმეა, ორივე ფიქრებს მივცემივართ. მერე სალომე დგება და დასაძინებლად მიდის, მე ისევ ისე ვზივარ და მთელს კედელზე ჩატანებულ შუშის კედელს ვუყურებ, ვუყურებ განათებულ ქალაქს, მოწმენდილ ცაზე ალაგ-ალაგ მოკიაფე ვარსკვლავებს და სავსე მთვარეს.
- რას მთხოვ ირაკლი? რა უნდა ვქნა? - თავადაც ვერ ვხვდები როგორ ვიწყებ ცარიელ ოთახში საუბარს. - შენ გინდოდა გიორგი მომეძებნა არა? ვიცი, რომ ეს გინდოდა. ეს იგულისხმე. ახლა რა ვქნა ირაკლი? რა ვქნა ახლა?
უეცრად ოთახში ქარი იწყებს ქროლვას, ფანჯრები ზრიალებს, ფარდები ირხევა. ვგრძნობ როგორ იკუმშება ჰაერი, როგორ მიიწევს ჟანგბადი ოთახის კუთხისაკენ, მე კი უჰაერობის გრძნობა მაშინებს. ჰაერის ნაკადი წრეში ტრიალებს, ოთახში სიცივე და ტალღების ხმა ისმის, ჰაერს იის სუნი აქვს. მკვეთრად ვგრძნობ როგორ მიედინება სადღაც ჩემს ფეხებს ქვეშ წყალი, თითქოს გარკვევით ჩამესმის მამაკაცის მოგუდული ხმა, ჰაერის ნაკადში სილუეტი იკვეთება, მამაკაცის სილუეტი როგორ ვარდება სიმაღლიდან წყალში და მის მღვრიე ტალღებში უჩინარდება.
- ირაკლიიი. - ვყვირი სასოწარკვეთილი და საკუთარი ხმა მაფხიზლებს. გული საშინლად მიცემს, თვალებზე ცრემლი მადგას. შეშინებული ვიკუნტები და ვტირი.
- რა მოხდა, თეკლა? თეკლა შემომხედე! - ოთახიდან შეშინებული სალომე გამორბის და ჩემ წინ იმუხლება.
- მესიზმრა, მესიზმრა... როგორ გადავარდა... მდინარეში...
- დაწყნარდი, წყალი დალიე... მიდი... დამშვიდდი. - ჭიქას ვართმევ და აკანკალებული ხელებით ბოლომდე ვცლი.
- სიზმარი იყო თუ გამოცხადება? მირაჟი?
- არ ვიცი, ნათლად კი ვხედავდი მაგრამ, როცა დავინახე გადახტა შემეშინდა და ვიკივლე, კივილზე კი გამეღვიძა... არადა რეალურად ვნახე. - ისევ ვიკუნტები სალომეს კალთაში და თვალებს ვხუჭავ.
- დამშვიდდი თეკლა, დაიძინე. - თავზე ხელს მისმევს სალომე და მეც ნელ-ნელა ვმშვიდდები.


უნივერსიტეტიდან გამოსული პირდაპირ მივუყვები მელიქიშვილს,რა ჩამსვამს ასეთ ამინდში ავტობუსში, მით უფრო რუსთაველამდე. მიყვარს ამ დროს მელიქიშვილი, რაღაცნაირად მიზიდავს ერთი შეხედვით უსახური, მაგრამ საოცრად საინტერესო გამზირი. ყოფილი 1 ღვინის ქარხნის შენობა იმდენად მიზიდავს, მგონია შუასაუკუნეების ციხესიმაგრეს ვუვლიდე გვერდს. ღიმილიანი სახით ჩავდივარ რუსთაველზე და მეტროსთან სკამზე ვჯდები. ყურსასმენებს ვიკეთებ და მუსიკის ფონზე მზეს ვეფიცხები. თავისთავად მეხუჭება თვალები, როგორც სალომე იტყოდა ნირვანაში ვარ, მაგრამ ნეტავ იცოდეს სალომემ რა რთულია ნამდვილ ნირვანაში ყოფნა. ბუდისტურ ბლოგზე წაკითხული ინფორმაცია მახსენდება და მეღიმება, ეს ყველაფერი როგორ ემთხვევა ჩემს ცხოვრებაში ირაკლის გამოჩენას.
- ეი, გიჟო... - ვიღაცა ყურსასმენს მაძრობს და ყურში ჩამძახის, თვალების გახელა არ მჭირდება იმის მისახვედრად რომ გიორგია.
- მყუდროებას მირღვევ. - თვალგაუხელად ვპასუხობ და ყურსასმენს ვიმაგრებ.
- ხოო? მე რომ დამირღვიეთ შენ და შენზე მეტად გიჟმა დაქალმა არაფერი? - გვერდზე მიჯდება და ერთ ყურსასმენს იკეთებს.
- Uprising? – გაკვირვების ნიშნად ქვედა ტუჩს იბრუნებს და ვხვდები ისევ ვშტერდები. - კარგი გემოვნება გქონია.
- მადლობა. - ვეუბნები და თავს გვერდზე ვატრიალებ. - ბოდიში გუშინდელისთვის.
- გუშინ რა მოხდა? - გულწრფელად იკვირვებს და ვხვდები უხერხულობის აცილება უნდა, მის საქციელზე მეღიმება.
- ესე იგი, ინგლისური როკი გიყვარს? - ისეთი ნათელი თვალებით მიყურებს, მგონია შავი კი არა მზისფერი თვალები ჰქონდეს.
- არ მეტყობა?
- აჰამ, გეტყობა. - ყურსასმენს იხსნის და ჩემკენ ბრუნდება, ერთ ხელს მუხლზე იდებს და ქვეშიდან მიყურებს. - რის თქმას ცდილობდი თეკლა გუშინ?
მოულოდნელობისგან ენა მივარდება, არ ვიცი როგორ ვუთხრა, ალბათ არ ღირს რამის თქმა, ხომ ხედავ გიჟად ჩამთვალა.
- არ მომაქციო ყურადღება, - ნაძალადევად ვიღიმი და ფეხზე ვდგები. - გიჟის სიტყვები დასაჯერებელი არ არის.
- გეწყინა ხო? მოდი იცი რა ვქნათ? დავივიწყოთ გუშინდელი და თავიდან დავიწყოთ. - ისევ ქვევიდან მიყურებს და თან ისეთი თვალებით ძნელია ზემოქმედებას გაუძლო.
- არ დამიჯერებ. - ვნებდები.
- შენც ისე ქენი დამაჯერო.
- კარგი, -ჰაერს ღრმად ვისუნთქავ. - მაგრამ აქ არა. ჩემთან წამოდი. - მის გაოცებულ თვალებს რომ ვაწყდები, ხმამაღლა ვკისკისებ. - ახლა რა იფიქრე?
- ძალიან თამამი ხარ, თეკლა. - ისიც იცინის და ფეხზე დგება. - წამოდი, მოტოზე ჯდომის ხომ არ გეშინია?
-არა, - ვუღიმი და წუხანდელი ინციდენტი მახსენდება. - თან პირველად ხომ არ ვჯდები? წუხელ იმხელა გამოცდილება მივიღე?
გიორგის სიცილი მთელს რუსთაველს ესმის, ყველა ჩვენკენ ბრუნდება და არ ვიცი სად დავიმალო. ტყავის ქურთუკიანი, მაღალი, მხრებგაშლილი ბიჭი ჩემ წინ მიაბიჯებს და ასე მგონია მთელი ქუჩა მიაქვს.- „რა ლაღია?“ ვფიქრობ და ჩემივე ფიქრებზე ვწითლდები.

-შემოდი, - კარს ფართოდ ვაღებ და გიორგის ვატარებ. - აქ დამელოდე, ახლავე გამოვალ. - მისაღებში ვტოვებ და გამოსაცვლელად გავდივარ. რატომღაც სრულიად არ განვიცდი უხერხულობას, ასე მგონია საუკუნეა ვიცნობ. გაშლილ თმას უკან ვიკრავ და გიორგისთან ვბრუნდები. დივანზე მოკალათებულა და ღიმილით ათვალიერებს ჩემს ბიბლიოთეკას.
- ჩაი? ყავა?
- ყავა, უსაქრო.- გულში სიამოვნებისგან მეღიმება. სამზარეულოში გავდივარ და გიორგიც უკან მომყვება. - აბა თეკლა, ახლა მაინც მეტყვი ირაკლი რატომ ახსენე? - გაზქურასთან მდგომს გვერდით მიდგება, კარადას ეყრდნობა და ხელებს გულზე იკრებს. ყავას ვამზადებ და ერთს გიორგის ვაწვდი, მეორე ფინჯანს ხელებში ვიქცევ და ფანჯრიდან სილურჯეშეპარულ თბილისს ვუყურებ.
- სიკვდილის შემდეგ სიცოცხლის გჯერა,გიორგი? - სივრცეს თვალს არ ვაშორებ პასუხი არ არის. - გჯერა, რომ იმ სამყაროშიც ვიარსებებთ არამატერიალური სახით?
- ყველაზე არაორდინალური დღეა, - გიორგის ჩაცინება მაკრთობს და მისკენ ვბრუნდები. - პირველად მაქვს ასეთი დიალოგი, ერთი საათის წინ გაცნობილ გოგოსთან.
- სულების გჯერა გიორგი? - ჯიქურ ვუსვამ კითხვას და ტელეფონს ხელში ვიღებ.
- არა, არ მჯერა.
- მე კი მჯერა, და ველაპარაკები კიდეც. - ნიშნისმოგებით ვეუბნები და მესიჯს ვხსნი. - ხო, ჩამთვალე გიჟად.
- მგონი, ბევრი საშინელებათა ფილმი ნახე. - ეშმაკურად იღიმის გიორგი.
- ეს ნომერი გეცნობა? - ახლოს მივდივარ და ირაკლის ნომერს ვანახებ, გიორგი ინტერესით იხედება ტელეფონში და ვხედავ როგორ ეცვლება გამომეტყველება.
- ირაკლის ნომერი იყო. - მძიმედ სუნთქავს და ეჭვიანად მათვალიერებს.
- არის, მწერს ხოლმე.
- მოიცა, მეღადავები?
- არ გეღადავები, გიორგი. არ დამიჯერებ მაგრამ შენი ძმა მეცხადება, მესიჯებს მწერს და რაღაცას მთხოვს, რაღაც ისეთს რაც აწუხებს, რის გამოც გაიჩხირა ორ სამყაროს შორის. - აღელვებული ვუხსნი შემკრთალ და ასევე აღელვებულ გიორგის მომხდარს და თან მესიჯებს ვანახვებ.
- მეღადავები, ხო? - მკლავში ხელს მავლებს და კბილებში ცრის. - შენც ერთ-ერთი მისი ფანი ხარ და აკვიატება გაქ ხო?
- არა, არ გეღადავები. მიდი დარეკე მაგ ნომერზე, ნახავ გამორთულია, მიუხედავად ამისა მაინც მომდის მესიჯები. - გიორგი ტელეფონს იღებს და აკანკალებული ხელებით კრებს ნომერს. ავტომოპასუხის ხმის გაგონების შემდეგ ხელი ძირს უვარდება და ვხედავ როგორ ევსება თვალები ცრემლებით. - რაღაცის მინიშნებას ცდილობს, სასაფლაოზეც მაგიტომ ამოვედი, მერე შენ გნახე და ვხვდები მას სურდა რომ მომეძებნე.
- რატომ? - ჩამქრალი ჩახრინწული ხმით კითხულობს და თავს ხელებში რგავს. - მე რატომ არ მენახვება?
- ჩევნ საერთო გვაქვს, ირაკლი იმ დღეს გადავარდა მტკვარში, როცა ჩემი მშობლები, მე მგრძნობიარე ვარ პარანორმალური მოვლენების მიმართ, წინასწარმეტყველურ სიზმრებს და გამოცხადებებს ვხედავ. ირაკლის კი სიცოცხლეში ვესიზმრებოდი. - გიორგი თავს სწევს და ამღვრეული თვალებით უაზროდ მიყურებს. - ვნახე როგორ გადავარდა წყალში.
- გადავარდა?
- ვფიქრობ... ირაკლის თავი არ მოუკლავს გიორგი. - ამ სიტყვების თქმა ყველაზე მეტად მიჭირს, მაგრამ იძულებული ვარ ვუთხრა, მე ხომ ვხვდები, რომ ირაკლის სურს ყველაფერი გავარკვიო.
- აზრზე ხარ რას ამბობ? - ნერვებისგან ჩახრინწული ხმით მეუბნება და თვალებში მიყურებს. - სულ გაგიჟდი გოგო? კიდევ როდემდე უნდა ითამაშო ჩემი გრძნობებით? - გიორგის ყვირილი მთელს სახლს ედება, თვალებს ვხუჭავ და ვცდილობ არ ავყვე. ვგრძნობ რომ მარტო არ ვართ, ვგრძნობ რომ ირაკლი მოვიდა. ფანჯრები ზრიალს იწყებს, თმები მიფრიალებს, ისევ მიწის სუნი დგება და საშინლად იხუთება ჰაერი.
- გაჩერდი, გიორგი გაჩერდი.
- კიდევ მე გავჩერდე? - გაბრაზებული მაჯაში მავლევს ხელს და ისე მიჭერს სიმწრისგან ლამის გული წამივიდეს. გიორგი ისეა აღელვებული ვერ გრძნობს ოთახში შეცვლილ აურას.
- გაჩერდი, ირაკლის გააღიზიანებ.
- გიჟი ხარ! -გიორგის ყვირილი და მისაღებში მსხვრევის ხმა ყველაფერს ფარავს. გაოცებული ხელს მიშვებს და ოთახიდან გადის, უკან მივყვები და მერე წინ ვუსწრებ. ოთახში თითქოს ორპირი იყოს, საშინელი სიცივე და ქარი ტრიალებს, ისევ ზრიალებს ფანჯრები და ისევ წინა ღამით გაგონილი მდინარის ხმა მესმის.
- რა ხდება? - ზურგს უკან გიორგის ხმა მესმის.
- მოვიდა.