დილით თვალები რომ გავახილე ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ყველა ძვალი ერთიანად გადამიტეხესო,მოძრაობაც კი მიჭირდა. აკოს გადავხედე,მშვიდად ეძინა,როგორც ყოველთვის ჩემი მკლავი ჰქონდა ჩაბღუჯული და ისე.ძლივს წამოვწიე თავი,ყველა კუნთი მტკიოდა.მეგონა ტანკმა გადამიარა.ადგომა ვცადე,თუმცა მკლავი ვერ გავინთავისუფლე,ოდნავ დავეჯაჯგურე,არ მინდოდა გამეღვიძებინა,თუმცა არაფერი გამომივიდა
–აკო–დაბალ ხმაზე დავუძახე
საპასუხოდ მხოლოდ დაიზმუილა,შეიშმუშნა და თავისკენ მომქაჩა
–აკო,უნდა ავდგე,გამიშვი
–სად მიდიხარ,ადრეა ჯერ იწექი რა–თავისკენ მომქაჩა და ჩამეხუტა
–შენ თუ გინდა იწექი მე წყალი უნდა გადავივლო–ისევ ვცადე წამოდგომა
–ცოტახანი იწექი რა და მერე მეც ავდგები–სხვა გზა არ დამიტოვა,თავი გულზე დამადო და ისევ განაგრძო ძილი.
ვიყავი ბედნიერი თუ არა? იმ წუთში ვინმეს რომ ეთქვა შენზე ბედნიერი კიდევ არის დედამიწაზე ვინმეო ალბათ არ დავიჯერებდი იმხელა სიხარულს განვიცდიდი როცა მის გვერდით ვიყავი. მქონდა ისეთი მომენტები,როდესაც უკვე მეხსიერებიდან მისი სახე იშლებოდა და მიჭირდა გონებაში მისი სახის წამოდგენა,ალბათ ბევრს დაგმართნიათ ასე,როდესაც ნელ–ნელა ატყობ რომ საყვარელი ადამიანის სახეს ვეღარ იღდგენთ გონებაში და მხოლოდ ბუნდოვნად გახსოვთ,პარადოქსია,მაგრამ ფაქტია,ბევრერ დავვირვებივარ იმ მიზნით რომ გონებაში მისი სახე ჩამბეჭდვოდა და არასოდეს წაშლილიყო.არ ვიცი ამას რა ვუწოდო,ამას რა ქვია,მაგრამ ეს ყველაფერი მოხდა და ვერსად გავექცევი.ეს ჩემი წარსული იყო,რომელიც ყოველთვის შემახსენებდა თავს მიუხედავად ყველაფრისა.მის ნახვის დროს რამდენერ მდომებია ჩავხუტებოდი და მეთქვა,რომ მი გარეშე ცხოვრება არ შემეძლო,თუმცა ყოველთვის სხვა რამეს ვაკეთებდი,რამდენჰერ მივშტერებივარ უაზროდ ამის წარმოდგენისას,რა იქნება ახლა მივიდე მაგრად მოვეხვიო და ვუთხრა რომ ყველაფერზე მეტად მიყვარსთქო,მაგრამ საბოლოოდ მხოლოდ ღიმილით და მოკითხვით ვიფარგლებოდი თანაც ისე უემოციოდ რომ სულ წავედი მე მეკერა პირზე,მაშინ ვფიქრობდი,რომ ეს ჩემი გაუბედაობის ბრალი იყო,თუმცა ახლა მგონია რომ უბრალოდ მისი პასუხის მეშინოდა და ამიტომაც ვდუმდი. შეილება ისიც სწორედ იმავეს ფიქრობდა და ანალოგიურად ჩემი პასუხის ეშინოდა.ცხოვრებაში,მაშინაც კი როდესაც ბოლო იმედი გეწურებათ და უკვე აღარაფრის იმედი არ აქვთ,რომ იტყვიან ხავს ეჭიდებაო და აი ის ხავსიც აღარსადაა რომ მოეჭიდოთ,სწორედ მაშინ უნდა იყოთ ყველაზე ძლიერები და გაბედულები.ბრძოლით როცა იღლები ძნელია შემდეგ გზის გაგრძელბა და ისე მოქცევა თითქოს არაფერი მომხდარა და ყველაფერი კარგად არის,მაგრამ ცხოვრება ასეთია სანამ დიდ ტკივილს არ ამოაცდევინებს მანამდე ვერ დააფასებ ბედნიერებას,სწორედ ასე მოხდა ჩემს შემთხვევაშიც,მყავდა ადამიანი რომელსაც ვუყვარდი და თან ისე ძალიან რომ ჩემს გამო ყველაფერს გააკეთებდა,ჩემი დანახვიას თვალები უნათდებოდა და სახე უბრწყინავდა და მე რა გავაკეთე? იმის მაგივრად,რომ დამეფასებინა ხელი ვკარი და არ დავაფასე.ამ ეტაპმა ჩაიარა,ახლა მშობლებს უნდა შევრიგებოდი,ვიცოდი ნინოს და გიას რეაქცია და გული მისკდებოდა ამის წარმოდგენისას.
–გაიღვიძე?–ღიმილით ამომხედა დანელიამ და კანზე მისუნა
–რასაკეთებ?–მეუცნაურა და გამეცინა
–შენს სუნზე ვგიჟდები,აი იმენა ვიბრიდებიხოლმე
–აა,ხო ელი სააბი დაგევასა ეტყობა–გამეცინა
–არა სუნამოს სუნზე არ გეუბნები,შენი კანის სუნზე აი ბუნებრივად რომ გაქვს–ისევ დამიწყო ყნოსვა ძაღლივით
–კაი და რა სუნი მაქ ასეთი?–მეც დავუწყე ახლა ჩემს თავს დასუნვა
–აუ რა შტერი ხარ გოგო,ყველა კი ვერ გრძნობს მაგას,მე ვგრნობ მარტო მაგ სუნს იმიტო რო პირველად როცა გადაგკოცნე მაშინვე გისუნე და აი მანდ დამერხა–გაეცინა ისევ
–რა დებილი ხარ აკო–გულიანად გამეცინა
–რატო ვარ გოგო დებილი შენს სუნზე რო ვგიჟდები მაგიტო?–ზემოდან მომექცა და თვალები აემღვრა,ვიცოდი რაც უნდოდა ვაბატონს,თუმცა ისეთი დალეწილი ვიყავი წუხანდელის მერე,რომ არაფრის თავი არ მქონდა
–აკო მწყურია–ვიპოვე გამოსავალი უცებ
–კარგი მოგიტან წყალს–წამოდგა
–თვითონ დავლევ–გავეკრიჭე და სწრაფად გავვარდი სამზარეულოში
–წყალი გინდოდა ხო?–სიცილით გამომყვა უკან და ნიკაპი მოისრისა
–მისმინე,მშობლები როდის მოვლენ?–ონკანი მოვუშვი და მისკენ შევტრიალდი
–წესით დღეს
–რა?–კინაღამ თვალები გადმომცვივდა
–ოდესმე ხო უნდა მოვიდნენ? ნინოს ველაპარაკე წუხელ და ხვალ მოვალთ მე და ნიას მშობლებიო
–ვაიმე!–ტუჩი მოვიკვნიტე–და რაო ნინომ რა გითხრა?–შეშინებულმა შევხედე
–რას მეტყოდა,გაუხარდა–მხრები აიჩეჩა და გაეცინა
–ჰაა?–მგონი ვერ მივხვდი რა თქვა
–ხო მაგრად გაუსწორდა,ხო იცი რო მაგრად ევასები,პროსტა ის გაუტყდა რატო არ გამაფრთხილეო ან მე რატო არ მითხარით ვრისწერის შესახებო
–ხო ისე მანდ მაგრად ჩავიჭერით და შენმა დამ რაო?
–ჩემი დასაც უხარია,დაჭკვიანდებიო–გაეცინა–აპრილში ჩამოდის დეაც
–ვაა მაგარიაა
–ხოდა გაიცნობ მულსაც–ორივეს გაგვეცინა
–კარგი და ჩვენები რომ მოვლენ რამე არ დავახვედროთ?
–ხო ეგ იასნა,გავიცნობ ბოლოსდაბოლოს შენებსაც–ხელები გაასავსავა
–ვნერვიულობ,ზუტად ვიცი ჩემების რეაქცია
–ეე კარგი რა ნია,თავიდან ყველა მშობელი მასეა მიეჩვევიან–მომეხვია და თავზე მაკოცა
ოთახში ნერვიულად დავდიოდი,როცა აკომ მანიშნა უკვე მოვიდნენო გულის ცემა საერთოდ აღარ მქონდა,ამაკანკალა.თავდახრილი გავედი მისაღებში,ისიც კი ვრ გავბედე მათთვის თვალებში ჩამეხედა
–ნია ყოჩაღ–გამიღიმა დედამ,თუმცა ეს ირონიული ღიმილი უფრო იყო
–დე მაპატიე–ავსლუკუნდი და მამას გადავხედე
–ამისთვის გზრდიდით ნია? შენგან ამის ღირსები ვიყავით?–განაგრძო დედამ
–კარგი რა დედა,ამით ქვეყანა ხომ არ დაქცეულა?–ძლივს გავბედე შეპასუხება და აკოს გადავხედე,მანიშნა არაფერი აღარ უთხრაო
–მამიკო ოდესმე შენთვის რამე დაგვიშლია?–გამიღიმა მამამ
–არა მა–ცრემლები მოვიწმინდე და ზლუქუნს მოვრჩი
–უბრალოდ შეგეძლო თვითონვე დაგერეკა და გეთქვა ეს ამბავი,არავინ არაფერს გიშლიდა შვილო,არც შეყვარებულის ყოლას დაგიშლიდით უბრალოდ ესე მოულოდნელად დაკარი ფეხი და გათხოვდი,ფქრობდი მაინც რამეზე?
–სხვა სიტუაცია იყო საერთოდ,ვიცი დავაშავე ასე რომ მოვიქეცი
–ხომ გიყვართ ერთმანეთი?–გაეცინა გიას და მე და აკოს შემოგვხედა
–რა თქმა უნდა ბატონო გია–გადმომხედა აკომ ღიმილით
–მაშინ ისრა დამრჩენია ორივეს ბედნიერება გისურვოთ–ორივეს მოგვეხვია მამაჩემი,ასე მეგონა სიზმარში ვიყავი,ბოლოს დედაც მოვიდა ისიც ჩაგვეხუტა და ბედნიერება გვისურვა.აკოს დედაზე ხომ საერთოდ აღარაფერს ვამბობ,ისეთი თბილი და მოსიყვარულე ქალი იყო რომ მიკვირდა ხოლმე აკო რომ იძახდა მკაცრიაო. საღამო იყო ჩემები რომ გავაცილეთ.აკოს დედამ ბეჭედი მაჩუქა როორც ხდება ხოლმე
–ისეთი თხელი თითები აქვს 15 ზომაც კი პატარა ექება–აიხუმრა ჩემმა დედამთილმა
–ხო გითხარი მერე–სიცილით უპასუხა აკომ და გადმომხედა–ეარაფერი იყოს დიდი კაცო ოქროა მაინც რა იცი რაში გამოგვადგება–აათამასა სიცილით თვალები
–ვაიმე აი გაბედავ და ნიას რომელიმე ოქროს ლომბარში წაიღებ და მერე ნახე შენ–თვალებდაწვრილებულმა გადახედა შვილს ნინომ
–კარგი რა ნინო,ვხუმრობ
–ისეთ ადილას დავმალავ მთელი შენი ცხოვრება რო ვერ მიაგნო–თავაწეულმა გადავხედე სიცილით
–ყოჩაღ ნია,ჰე რას იზამთ ახლა არ მოდიხართ სახლში?
აკოს გადავხედე
–კი წამოვალთ,ნია მიდი ჩაალაგე რა რაც გვაქვს და წავედით სახლში–სიცილით მითხრა
რაც გვქონდა ჩავალაგე და ნახევარ საათში უკვე აკოს სახლში ვიყავით ვერაზე.
–ოჰო,ნახე როგორ მომზადებულა ჩემი დედამთილი–გამეცინა ჩეოდანს რომ მოვკარი თვალი,ტანსაცმელები და რამდენიმე ფეხსაცელი იყო კიდევ წვრილმანებიც
–იასნა ტო,ხო გითხარი მაგრად ევასებითქო–თვალი ჩამიკრა აკომ–ისე ჩემთვის არაფერი უყიდია?–მიმოიხედა ირვლივ
–შენ ბეჭედს გიყიდიან ჩემები და იკმარე ეგ
–ეე ვითომ რატო? შენ ამდენი ზმანი და ოქროები და მე ერთი ბეჭედი? რა უსამართლობაა–გაეცინა და მომეხვია
ცოტახანში აკოს ნათესავები და ძმაკაცები მოვიდნენ,ჩვენი უნივერსიტეტიდანაც იყვნენ ბიჭები რომლებსაც მხოლოდ გამარჯობით ვიცნობდი. ჩვენი ბავშვებიც მოვიდნენ,ლანა და დათუნაც იყვნენ,მოგვიანებით ჩემი მშობლები და ჩემი დაც მოვიდნენ,როგორც ყოველთვის ხდება ხოლმე აკოს ბეჭედი მოუტანეს და მე ათასი რაღაც,ნუ რა თქმა უნდა დანელიასაც აჩუქეს საჩუქრები.ქართულ ტრადიციებს არ ჩამოვრჩით. დედაჩემს აშკარა იყო რომ არ მოეწონა აკოს სახლი,ნუ რა თქმა უნდა არ მოეწონებოდა თავისი სახლის ფონზე,მაგრამ ზუსტად ვიცოდი აის გამო მას არ დაიწუნებდა.
–დედიკო სარეცხის და ჭურჭლის სარეცხი მანქანა ხომ გაქვს?
–სარეცხის მანქანა მაქვს დედა–გამეცინა
–ჭურჭლის არა?–ისე გაიოცა გეგონებოდათ ყველა ოჯახში იყო ჭურჭლის სარეცხი მანქანა
–კარგი რა დედა! არც არასოდეს გამომიყენებია ეგ შენი ჭურჭლის სარეცხი მანქანა რა აზრი აქვს ხელით ხომ მაინც უნდა გაეცხო სნაამ იქ მოათავსებ ორმაგი შრომაა–გამეცინა
–დედიკო მისმინე ყველაფერს გიყიდი რაც დაგჭირდება შენ ოღონდ მითხარი არ მოგერიდოს კარგი? მე და მამაშენს გვინდა რომ ყველაფერი მოგიტანოთ როგორც არის წესი ისე
–დედა ყველაფერი აქვთ ამათ, ნუ ნერვიულობ შენ,უხერხულია თან რას იფიქრებენ?
–იფიქრებენ რომ უპატრონო არ ხარ
–ეგ რა შუაშია?
–ვაიმე ნია დამაცადე რა შენზე უკეთ ვიცი გოგო რომ თხოვდება მშობლები რას ჩუქნიან–თვალები დამიბრიალა და მომაკეტინა
აკომ ჩვენი რამდენიმე ლექტორიც დაპატიჟა ვისთანაც კარგად ვიყავით ბავშვები,მათას ძალიან გაუხარდათ ჩვენი ბედნიერება
–როგორც იქნა ერთად არიან! ამათმა თავები ხო დაიტანჯეს და მერე მეც დამტანჯეს–სიცილით თქვა ქალბატონმა მაიამ,რომელიც ყოველთვის ჩვენი გულშემატკივარი იყო
ამზე ყველას გაეცინა,მოკლედ ყველაფერი არაჩვეულებრივად იყო.გვიანი იყო სტუმრები რომ წავიდნენ.ასალაგებელ მაგიდას რომ დავხედე კინაღამ გული წამივიდა და მერე რომ წარმოვიდინე ეს ყველაფერი ჩემი დასარეცხი იქნებოდა ამაზე ხომ სრული შოკი დამემართა,თუმცა მედგრად დავდექი და მაგიდის ალაგებას შევუდექი. რა თქმა უნდა მარტო არ ამილაგებია მე და ნინო ვალაებდით,აკოც მოგვეხმარა რაოდენ გასაოცარიც არ უნდა იყოს
–ხო კარგად ხარ?–დაეჭვებულმა ვითხე და ლანგარი მივაწოდე
–არაჩვეულებრივად–გამიღიმა
–აბა რატო გვეხმარები?
–უფრო მალე მორჩებით და მაგ პონტში
–შენთვის რა მნიშვნელობა აქვს?–თვალები დამიწვრილდა მივხვდი რატოც ირჯებოდა ასე
–ნეტა რა?–გაეცინა
–ხო აი რა?–წინ ავესვეტე სიცილით
–მაგას გაიგებ ცოტახანში–ჩამჩურჩულა,ყელში სწრაფად მაკოცა და სამზარეულოში შეიტანა ჭურჭელი.
დილით სამსახურში უნდა წასულიყო ვაჟბატონი,გვიანი იყო რომ დავწექით.ადრიანად წამოხტა და მეც გამაღვიძა
–რომელი საათია?–ცალი თვალი გავახილე
–9 ხდება,ადექი მალე თორე დაგვაგვიანდება
–როდის იყო ასე ადრე დგებოდი?
–ეჰ ჩემო ნია,ოჯახი რო დაგაწვება მხრებზე სხვა რა გზა გაქვს–ისეთი სახით თქვა კინაღამ შემეცოდა
–სამსახურში მიდიხარ?
–არა,იციან რო ცოლი მოვიყვანე და 1 კვირა შვებულება მომცეს,ჯიგრები არიან ძაან,უნივერსიტეტში არ წავიდეთ?
–არ გეზარება?–ისევ დავდე თავი ბალიშზე და საბანში შევძვერი
–ანუ?–ნელ–ნელა დაიწყო გახდა
–ჰო კაი ვდგები და მივდივართ–სწრაფად წამოვხტი საწოლიდან და 40 წუთში მზად ვიყავი
–შენ ყოველ დილით ამდენი ხანი გინდება ხოლმე მოსაწესრიგებლად?–გაოცებულმა შემომხედა
–რატო რა იყო?
–გოგო მთელი ერთი საათია გელოდები აბა მე 10 წუთში უკვე მზად ვარ ხოლმე
–აკო შენ თმები არ გაქვს და არც მაკიაჟს იკეთებ–გავეკრიჭე და ჩანთას დავწვდი
20 წუთში უკვე უნივერსიტეტში ვიყავით,ყველამ მოგვილოცა და ბედნიერება გვისურვა. როგორც ყოველთვის პირველ ლექციაზე გაჩერდა ვაჟბატონი,ზარი დაირეკა თუ არა გარეთ გავარდა ბიჭებთან.