ნაცნობმა სილუეტმა ადგილზე გამაქვავა,ღიმილი სახეზე შემაშრო.ყველაფერი ერთფეროვანი გახდა გარდა შავ სათვალიანი,ჩემსკენ მშვიდათ მომავალი ბიჭისა,ნაცრისფერი სპორტული,ღია ჯინსი და თეთრი კეტები ეცვა,მაგრამ შავ ფერს ვხედავდი მხოლოდ.ისე მომიახლოვდა მისი ამონასუნთქი ჰაერი სახეზე მეფრქვეოდა,კაცს მოკლავდა ისეთი ღიმილი ქონდა.დამიანე.გული გამალებით ცემდა თითქოს სადაცაა ამოვარდებაო,სათვალე მოიხსნა და მზერა გამიშტერა
-გამარჯობა თინიკო-ირონიული ტონი იგრძნობოდა მის ნათქვამში
-გამარჯობა-რაც შემეძლო მტკიცედ ვთქვი რომ ხმა არ ამკანკალებოდა
-სალაპარაკო გვაქვს
-მე არაფერი მაქვს შენთან სალაპარაკო
-მემაქვს სამაგიეროთ,მანქანაში ჩაჯექი!-ბრძანებლურმა ტონმა შემაშინა და დავემორჩილე
-თინე სადმიდიხარ?-გაურკვევლობაში იყო ქრისტინეც
-მალე მოვალ არ ინერვიულო,ბებოსთან დარჩი ცოტახანს
-კარგი-წასვლას აპირებდა მაგრამ დამიანეს მიუტრიალდა
-მომისმინე სიმპატიურო მამაკაცო!თინეს რამე რომ დაუშაო...
-არმაცოცხლებ?-სიტყვა შეაწყვეტინა ქრისტის
-უარესი!-რომ არ ვიცნობდე ვიფიქრებდი მართლა ემუქრებათქო.მანქანაში ჩავჯექი გვერდუთ დამიანე მომიჯდა
-მომისმინე,მე ყველაფერი ვიცი
-რა ყველაფერი?
-იმსაღამოს პოლიციაში შენ დარეკე
-არშემეძლო რომ არდამერეკა შენ...შენ...ის-სათქმელს ვერ ვამბობდი ტირილი მომინდა,როგორ მეშინოდა
-მოვკალი
-ჰო-უკვე სლუკუნით ვუთხარი
-ამას ასე ადვილად ვერგაპატიებ
-რაა?
-ცოტახანს წავალთ თბილისიდან
-რაა?სად?რატომ?არმინდა,გამიშვი,გაგიჟდი ხო?-სლუკუნი ტირილში გადაიზარდა,კარების გაღებას ვცდილობდი,მაგრამ ჩაკეტილი იყო.მანქანა დაიძრა.ყველაფრისგან დაღლილმა თავი სავარძელს მივაყუდე და თვალები მთელი ძალით დავხუჭე იმ იმედით რომ,როცა გავახელდი სახლში ბებოსთან ერთად ვიქნებოდი.ჩამეძინა.თვალები მკვეთრ დამუხრუჭებაზე ფართოთ გავახილე.შემეშინდა.ძალიან შემეშინდა.დამიანემ მანიშნა გადმოდიო,მეც გადავედი შეწინააღმდეგების ძალა არ მქონდა.გავშტერდი,გავშრი,გავთბი,გავიყინე,ყველა გრძნობამ ერთნაირად ვიგრძენი,როცა ტყეში პატარა ხის ქოხი დავინახე გვირილებითადა უამრავი მმინდვრის ყვავილით გარსშემორტყმული.სამოთხე.შიში და ბედნიერება ერთნაირად ვიგრძენი და მთლიან სხეულში,ტერფიდან თხემამდე ცივმა ჟრუანტელმა დამიარა