ცოტახნით ყველაფერი გადამავიწყდა,უბრალოდ ვუყურებდი სივრცეს ყვავილებითა და პატარა ქოხით.როგორ მომინდა აქ ცხოვრება თუნდაც მარტო და არავინ სხვა."ის მკვლელია" გამიელვა უცებ თავში და ფიქრებიდან გამოვერკვიე
-წამიყვანე აქედან სასწრაფოდ.არაფერს ამბობდა.ეყრდნობიდა მანქანას და ჩემი ტანჯვით ტკბებოდა
-არგესმის?...იდიოტო.ხელი უხეშად მომკიდა და სახლისკენ წამიყვანა
-მტკივა მხეცო
-გაჩუმდი კუდიანო-სახლის კარები ფრთხილად გააღო და შიგნით შემიყვანა.ღმერთო,ყველაფერი ხისაა,სამოთხეა
-რასილამაზეა
-რა თქვი?-ვითომ ვერ გაიგო ვაჟბატონმა
-წასვლა მინდათქო
-საძინებელი ზემოთაა,დაისვენე წინ დამღლელი საღამო გელის
-რა?
-ცოტა მოითმინე
-წამიყვანე აქედან
-მე შხაპი უნდა მივიღო,თავი ისე იგრძენი როგორც საკუთარ სახლში
-დღეს წავალთ ხო სახლში
-შენიაზრით?-პასუხს არც დალოდებია ისე გავიდა სხვა ოთახში.ხის სკამზე მოვკალათდი და გვერდით მგომი მაგიდიდან წიგნი ავიღე.კითხვა დავიწყე,ისე ჩამითრია წიგნმა გარემოს სრულიად მოვწყდი.კარების ხმაურიანმა დახურვამ მომიყვანა გონს და ნახევრად შიშველი დამიანეს დანახვამ გალაქტიკაში გადამისროლა.ზომიერად ნავარჯიშები სხეული მადის აღმძვრელად გამოიყურებოდა,ახლა ჩემი თვალები მერვე საოცრებას პირღია უსირცხვილოდ შესცქეროდა
-პირი დახურე-შემრცხვა,თან როგორ
-სახლში წამიყვანე,ბებო ინერვიულებს-წამში ამიწყლიანდა თვალები
-დაურეკე
-გაითიშა ჩემი ტელეფონი,დამტენი არმაქვს
-ჩემიდან დარეკე აჰა-ნომერი ავკრიფე და მწვანე ღილაკს დავაჭირე.მეშინოდა,რაუნდა მეთქვა ბებოსთვის
-ბატონო
-თინიკო ვარ ბე
-ხო ჩემო მარგალიტო
-დღეს დაქალთან ვრჩები და არინერვიულო
-კარგი ბებო,ხვალ სოფელში მივდივარ ხომიცი
-ვიცი ბე ვიცი
-კაი ბებოს სიხარულო,ტკბილი ძილი
-დროებით
ტელეფონი გავთიშე და დამიანეს მივაწოდე
-არაფრის
-მადლობა რისთვის მოგხადო?რომ მომიტაცე და აქ გამომამწყვდიე?თან შენთან მარტო ვარ აქ,შენ ხომ...შენ
-მკვლელი ვარ
-ჰო-თავჩახრილმაძლივს ამოვილუღლუღე
-მოვა დრო და ყველაფერს გაიგებ!მაგრამ ჯერ ცოტას გავერთობი

---
ვინც კითხულობთ ყველამ გამოთქვით თქვენი აზრი,მაინტერესებს ღირს გაგრძელება თუ ტყუილად ვწვალობ?