მეთორმეტე თავი

ბებია (მამაჩემი დედა) სოფელ მაღაროსკარიდან იყო. ეს სოფელი ფშავში, არ მისული ჩარგალთან ერთ-ერთი პირველი, ყველაზე მჭიდრო დასახლებული პუნქტი იყო, გემახსოვრება ალბათ, ბებია ოჯახთან ერთად ხევსურეთში ცხოვრობდა, სახლი კი წლიდან-წლამდე გამოკეტილი იყო, ისევ ჩვენ თუ ავირბენდით რამოდენიმე საათით, ეს იყო და ეს.
ხეხილითა და სიმწვანეში ჩაფლულ ეზოში შევაბიჯე თუ არა შვებით ამოვისუნთქე. ბელეტაჟზე ნაშენებ სახლის კედლებსა და აივნის რიკულებს მცოცავი, სხვადასხვა ფერის ვარდები მიჰყვებოდნენ, ყვავილები ყვაოდნენ და სივრცეში ვარდის სურნელი ტრიალებდა. სახლში შესულს მტვრისა და ნესტის სუნი მეცა.
- რამდენი ხანია აქ არ ვყოფილვარ!... - ვფიქრობდი და მონატრებული ვათვალიერებდი თითოეულ კუთხეს.
არ ვიცი რატომ მქონდა ეს განცდა, ყოველთვის როცა აქ ვხვდებოდი, თითქოს ისევ ის პატარა 5-6 წლის ბიჭუნა ვიყავი, პირველად რომ მომიყვანეს. იგივე ემოციები, იგივე სიხარული. ვიდრე სახლი ნიავდებოდა ეზოში დავაბოტებდი. ისეთი სიმშვიდე სუფევდა, სიამოვნებისგან ჟრუანტელმა დამიარა, რატომღაც ვინანე გოგონების წამოყვანაზე უარი რომ ვთქვი.
- რა დაშავდებოდა, მართლა უჟმური ხარ რა!... - ჩემი დის საყვარელი ეპითეტით შევამკე საკუთარი თავი.
თუმცა დიდხანს სიმშვიდე მაინც არ დამცალდა, ჩემი ყურადღება მოსახვევში სწრაფად შემოსულმა ავტომობილმა მიიპყრო, რომელიც მუხრუჭების ღრჭიალით მოწყვეტილად ჭიშკართან გაჩერდა და აკისკისებული თამარი, აშკარად გაბრაზებული და დაბღვერილი ქეთი გადმოვიდნენ.
ავტომობილის მძღოლში ერთ-ერთი მაღაროსკარელი ვაჟი შევიცანი.
- მოკლედ, პირობა არ დაგავიწყდეთ, საღამოს გამოგივლით და გავისეირნოთ! - დავინახე როგორ მრავალმნიშვნელოვნად ჩაუკრა ბიჭმა თვალი თამარს და ზედმეტად ვნება აშლილმა გადახედა სახეაჭარხლებულ ქეთის.
- რა თქმა უნდა, გულისფანცქალით დაგელოდებით! - ქეთის დაბღვერილი სახისთვის ყურადღება არ მიუქცევია, ისევ სიცილით დაემშვიდობა ჩემი და.
ბუღას რომ წითელ ნაჭერს აუფრიალებენ, სწორედ ასეთი რეაქცია მქონდა ამის დანახვაზე.
- იმ დეგენერატთან რას აკეთებდით?! - ეზოში შემოსვლისთანავე დავეტაკე მოსულებს.
- რას ერჩი, მშვენიერი ბიჭია ზვიადიკო!... - უტიფარი, ირონიული ტონით მიპასუხა ჩემმა დამ - თან შენგან განსხვავებით ქალის პატივისცემა იცის, ფეხით მოვდიოდით და გაგვიჩერა...
- ჩემს მოთმინებას ნუ ცდით, მეორედ მაგ ახვართან გნახავთ და... - წინადადებას არ ვასრულებ, თუმცა მშვენივრად ვხვდები, რომ დაუსრულებელ სიტყვებს ისედაც ხვდებიან.
- შენი თხოვნის შესრულება, ცოტა გაგვიჭირდება, ჩემო ძამიკო, უდარდელად გაქანდა ჩემი და ეზოში ჩამოკიდებულ საქანელაზე - სამწუხაროდ ჩვენს ზვიადს აშკარად მოეწონა ქეთევანი... - სიცილით გადახედა უხერხულად აწურულ დაქალს - საღამოს სტადიონზე ფეხბურთი ყოფილა და ...
- სად დაგპატიჟათ?! - გაოგნებისგან თვალები შუბლზე ამივიდა, - მაგას მოვ.... - თუმცა კაიშაურის გაფითრებული სახის დანახვაზე გინებას არ ვასრულებ, - მომისმინეთ, თუ საკუთარი თავისთვის კარგი გინდათ, არც კი გაბედოთ წასვლა!... - კბილების ღრჭიალით ვაფრთხილებ დას.
- ნეტა ყველაფერზე თვალებს არ აბრიალებდე, რა!... პირველად ხომ არ მივდივარ, რა დაშავდება!...- არ იქნა და არ გაჩუმდა თამარი.
- ნერვებზე ნუ მეთამაშები! -უხეშად ვაჩერებ მოქანავე დას, ბუნებით ეჭვიანი არასოდეს ვყოფილვარ, თუმცა ვაჟის ირონიული მზერა როგორც კი მახსენდება, ტვინში სისხლი მაწვება.
- ძალიან გთხოვთ, ნუ კამათობთ... - იქვე კუნძზე ჩამომჯდარმა, ცრემლებით სავსე თვალებით ამომხედა ქეთიმ - თამარი ხუმრობს, არსად წასვლას არ ვაპირებთ...
- როგორ თუ არა?! - გაწიწმატდა ჩემი და და ამჯერად მეგობარს დაუბრიალა გაცოფებული თვალები.
თუმცა ჩემგან განსხვავებით კაიშაურს წარბიც არ შეუხრია ისე გამოუცხადა:
- იმ ტაკიმასხარასთან ერთად არსად წასვლას არ ვაპირებ!
- მშვენიერი ბიჭია, ცოტა გიჟი კია, მაგრამ მხიარულია... - ცოტაც დამაკლდა და თამარს ჩემი ხელით ამოვაწიწკნიდი გრძელ ენას.
- მომეშვი რა!... - მუდარით შეხედა გოგონამ, თუმცა ჩემი და ისევ ხოტბას ასხამდა ზვიადს.
- ისე მელაპარაკები თითქოს გასასაღებელი შინაბერა ვიყო!... - გაღიზიანება ქეთისაც შეეტყო.
- აუ, მთელი დღე სახლში ხომ არ ვიქნებით, გეხვეწები რა!... - უკვე მუდარაზე გადავიდა თამარი. რადგან დავრწმუნდი, რომ „კრეტინ“ ზვიადთან დაკავშირებით ჩემი და ქეთის აზრები ერთმანეთს ემთხვეოდა, სიბრაზემ გადამიარა და მათი დიალოგი უკვე მართობდა, გაღიმებული შევცქეროდი მოკამათეებს.
- აა-რრ-აა!... - პოზიციას არ სთმობდა კაიშაური. - ფეხბურთსაც ვერ ვიტან...
- გთხოვ! - ცოტაც და ატირდებოდა თამარი.
- ლევან მიშველე რამე რა! ... - ამჯერად მე შემეხვეწა ქეთი.
ზუსტად ვიცოდი, რომ ბუნებით მაწანწალა თამარი ასე იოლად არ დაშოშმინდებოდა.
- მომისმინეთ, რადგან მაინც აქ ხართ, ვიდრე საქმის კეთებას მოვრჩები იქნებ თქვენ ცოტა სახლი მოგეწესრიგებინათ!...
- ჩვენ აქ სახლის სალაგებლად კი არ მოვედით... - როგორც ყოველთვის პირში მეტაკა და შემეწინააღმდეგა ჩემი და.
- ვიფიქრე თუ დამეხმარებოდით საღამოს ერთად ვისეირნებდით... - ეშმაკურად გავხედე მათ.
- ჯიგარი ხარ! .... - ემოციები ვეღარ დამალა თამარმა და ყელზე შემომეხვია.
- კიდევ კარგი ხვდები... - გაჩეჩილი თმები კიდევ უფრო მოვუჩეჩე და ჩემი სიტყვების გაგონებაზე თვალებ აციმციმებულ ქეთის გავხედე.
სახლის დაზიანებული სახურავის შეკეთებას სულ რაღაც ერთ საათში მოვრჩი, ჰამაკში ვნებივრობდი და მოფუსფუსე გოგონებს ვაკვირდებოდი. ქეთის გრძელი, წაბლისფერი თმა ორად ჩაეწნა და ნაწნავები ბენდენით გადაეწია უკან, თავისუფლად სამოძრაოდ ჩაცმულ ფართხუნა ჯინსის კომბინიზონში კარლსონს მოგაგონებდათ, იმდენად ბავშვური სახე ჰქონდა, რომ ასეთ ფორმაში 15 წელსაც კი ვეღარ მისცემდი. თითქოს ჩვენი იქ ყოფნა დავიწყებოდა, ფანჯრის რაფაზე შემხტარი თან ფანჯრებს წმენდდა და თან წკრიალა ხმით რაღაცას ღიღინებდა. ისეთი ტკბილი ხმა ჰქონდა, ვგრძნობდი მის შემხედვარეს დღემდე შეუცნობელი სიმშვიდე როგორ მეუფლებოდა.
თუმცა როგორც კი ზვიადის ბილწი მზერა მახსენდებოდა გული ისევ ბრაზით მევსებოდა.
- დედას გეფიცები მეტი აღარ შემიძლია... - მისავათებული გამოვიდა ჩემი და, ჭუჭყიანი იატაკის ტილო იქვე მიაგდო ეზოში არსებულ ონკანთან და ჰამაკში გვერდით დაჯდომის ნაცვლად მოწყვეტით ჩამიჯდა კალთაში.
- შენი დაქალის არ გერიდება?! ნახე ბავშვი როგორ მუყაითად მუშაობს... - გვერდულად გავხედე თამარს.
-რა ვქნა მე მეტი არ შემიძლია... - ამოიდუდრუნა ჩემმა დამ.
ღიღინ-ღიღინით დაასრულა ქეთიმ ფანჯრების წმენდა და საკუთარი ნაშრომით კმაყოფილი, გაბრწყინებული სახით გამოვიდა. მიუხედავად ღიმილისა კისერს ისე ისრესდა ძნელი მისახვედრი არ იყო, რომ ისიც საკმაოდ დაღლილი გახლდა. მისავათებული მიესვენა გვერდით მდგომ, პადონებისგან გაკეთებულ სავარძელში.
- ხომ არ დაიღალე?! - ოდნავ შესამჩნევი ირონიით ვკითხე.
- სამწუხაროდ ასეთ დატვირთვას ცოტა მიუჩვეველი ვარ... - სიწითლის დასამალად მორცხვად დახარა თავი.
ქალი აქეთ-იქით ატრიალებდა და ყურადღებით აკვირდებოდა საკუთარ გრძელსა და თხელ თითებს, მისი ასაკისთვის ცოტა არ იყოს შეუფერებლად გრძელი ფრჩხილებზე ლაკი გადასცლოდა, უნდა ვაღიარო იმ დღეს პირველად შევნიშნე რამდენად ლამაზი თითები ჰქონდა. აშკარად იმედგაცრულებული დასცქეროდა ერთ-ერთ მოტეხილ ფრჩხილს.
- არადა რამდენ ხანია ვიზრდი!... - ღიმილი ძლივს შევიკავე მისი წუწუნის მოსმენისას.
- არ მოგშივდათ?! - ინტერესით შევხედე გოგოებს.
- კი, მაგრამ ისე დავიღალე არაფრის გაკეთების თავი არ მაქვს... - ამოიწუწუნა ჩემმა დამ და თხოვნით სავსე თვალებით ქეთის შეხედა.
- ისევ შიმშილი მირჩევნია ეხლა რამის კეთებას... - არ ჩამორჩა წუწუნში კაიშაურიც.
- არც ხინკალი გინდათ?! - ინტერესით შევხედე ორივეს.
- იმედია ჩვენ არ ვაკეთებთ?! -სკეპტიკურად მკითხა ორივემ.
- არა, თუ ჭკვიანად იქნებით და ნერვებს არ მომიშლით, რესტორანში წაგიყვანთ...
თამარი აშკარად არ მენდობოდა, ეჭვით გადმომხედა, თუმცა როგორც კი დარწმუნდა, რომ არ ვხუმრობდი მაშინვე კისერზე ჩამომეკიდა.
- მაქსიმუმ ნახევარ საათში მზად ვიქნებით.. - ისე მკვირცხლად წამოხტნენ აშკარად აღარ ახსოვდათ რამოდენიმე წუთის წინანდელი დაღლა.
მითი იმაზე, რომ ქალები ყველგან აგვიანებენ, გოგონებმა იმ დღეს საბოლოოდ დამინგრიეს. ისეთი შესაშური სისწრაფით მოემზადნენ ცოტა არ იყო შემრცხვა კიდეც. გვერდი-გვერ ისხდნენ ჰამაკში და მოთმინებით მელოდნენ. არ ვიცი რა მჭირდა ისე ვღელავდი, მათ ნაცვლად თითქოს მე ვიყავი თხუთმეტი წლის ბიჭი.
- ვააა, ლევან!... - თავიდან ფეხამდე შემათვალიერეს გოგოებმა. უხერხულად დავიხედე ჯინსებსა და მაისურზე იმაში დასარწმუნებლად, რომ არ დამცინოდნენ.
- ჩვენს გარდა კიდევ იქნება ვინმე?! - გაოცებულმა მკითხა თამარმა.
- არა... -მისი კითხვის ქვეტექსტეს ვერ მივხვდი.
- ფრთხილად უნდა ვიყოთ აქაურმა გოგოებმა შენი ძმა არ მოგვტაცონ! - სიცილს ვერ იკავებდა ქეთი.
- ენას თუ არ გააჩუმებთ, გპირდებით სახლში დაგტოვებთ!... - ჩვეულებისამებრ ვიღრინები და გოგოებს არ ველოდები ეზოდან ისე გავდივარ.
გოგონები სწრაფი ნაბიჯით უკან გამომყვნენ:
- არა მგონია მისი ხასიათის გაგების შემდეგ, ვინმეს მისი მოტაცება მოუნდეს!... - თითქოს გულდაწყვეტილმა, ირონიულად გახედა თამარმა ქეთის.
- ჩვენს და სამწუხაროდ! - ჩემს შესახებ ისე საუბრობდნენ, თითქოს იქ არც ვიყავი, ჩემი დაცინვით აშკარად ზედმეტად ხალისობდნენ.
- ღმერთო, მომეცი გაძლება!... - უკვე მერამდენედ ვიმეორებდი გულში და მაქსიმალურად ვცდილობდი მაღაროსკარელი ბიჭების ქეთისკენ მიმართული ზედმეტად ცნობისმოყვარე თვალები არ შემემჩნია, თუმცა საბოლოოდ მდგომარეობიდან მაინც გამოვედი: - ჩემთან მოდით!... - დაბღვერილმა გავხედე უკან ფხუკუნით მოსიარულე გოგოებს.
- ამჯერად რატომ გვიბრაზდები ძამიკო?! - მეამიტური, მეტიჩარა მზერით მკითხა ჩემმა დამ.
- არ გიბრაზდებით, უბრალოდ ერთად ვიაროთ! - გოგონებს შუაში ჩავუდექი და ხელკავი გამოვდე - ასე ბევრად უკეთესია!... - კმაყოფილმა შევათვალიერე მკლავებზე ჩამოკონწიალებული პატარა პრინცესებივით გამოპრანჭული გოგონები.
მიუხედავად იმისა, რომ კიდევ დიდხანს ხალისობდნენ მაღაროსკარელებისგან აშკარად ზედმეტად გამორჩეულ ჩვენს სამეულზე მე საოცრად ბედნიერი და კმაყოფილი ვიყავი. როგორც იქნა რესტორნამდეც მივედით. თუმცა რესტორანი აშკარად ზედმეტად ხმამაღლა ნათქვამი იყო, რამოდენიმე ფაცხა და ეზოში, ღიაცისქვეშ გაშლილი პლასტმასის მაგიდები.
- აბა, რა ვქნათ ფაცხაში შევიდეთ?! - ინტერესით შევხედე გოგონებს.
- არა, რა... - თითქმის ერთხმად იყვირა ორივემ.
- ისეთი თბილი ამინდია, თან აქედან არაგვის მშვენიერი ხედიც იშლება... - მუდარით მიმზერდა ქეთიც. მათ თხოვნას მეც სიამოვნებით დავეთანხმე. თუმცა ამის გამო მალევე ვინანე. ის-ის იყო შეკვეთა მოგვიტანეს, რომ რამოდენიმე მაღაროსკაროელ ბიჭთან ერთად ეზოში ზვიადიც შემოვიდა.