სკოლასთან პატარა ჩიხი არის სადაც მოსაწევად გავდივართ ხოლმე მოწევაა 2წლია რაც დავიწყე იიმის მერე რაც შეყვარებულს დავშორდი მაგის მერე ძალიან ბევრი სისულელე გავაკეთე 12 წლიდან მიყვარდა ნუ რაღაც გრძნობები ახლც მაქვს შეორჩენილი მაგრამ ძალიან აღარ მინდა კიდევ მიყვარდეს, არასოდეს გამოვიყურებოდი ჩემი ასაკის შესაფერისად, ყოველთვის უფრო მაღალიც ვყავი ასაკთან შედარებით ამიტომ 12 წლის ასაკში ყველას 15ის ვეგონე ხოლმე, მოდელი მოცეკვავე კარგი მოსწავლე. თავს არ ვიქებ უბრალოდ რაც ვიყავი და ვარ იმას ვამბობ, გიორგი? ჩემი ყოფილი ყველაზე სიმპატიური ბიჭი იყო მთელს სკოლაში და ზუსტად ისეთი როგორზეც ვოცნებობდი ხოლმე ბავშვობაში, მწვანეთვალება შავგვრემანი დაკუნთული კალათბურთელი (არც მასზე ვაჭარბებ). ჰოდა გოგოს დათან ბავშვის დაკერვასაც რა უნდა. 7კლასში გავიცანი და მე-8 კლასიდან ერთად ვიყავით მერომ მერვეში ვიყავი მან სკოლა დაამთავრა და ყველაფერიც მორჩა. ჩემებმაც იცოდნენ და მოსწონდათ კიდე გიორგი, უბრალოდ ჩემს ძმას არ მოსწონდა პატარა ხარ მისთვის დაანებე თავიო რამდენჯერ მიჩხუბია ჩემძმასთან და თურმე რა მართალი ყოფილა. რათქმაუნდა დაქალების გარდა არავინ იცის თითქმის რომ ვეწევი, დადიანების სამაგალითო ქალიშვილი ამას როგორ გაბედავს მაგრამ ასეც ხდება ხოლმე.
მშვიდად ვეწეოდით და თან ვჭორაობდით როცა უკნიდან ვაკოს ხმა გავიგე
-მოწევა რომ ფილტვებს აზიანებს ლისა
-მაშინ შენც ნუ ეწევი
-ცეკვაში ხელს შეგიშლის
-არმიშლის ნუ ღელავ
-დღეს სახლამდე გაგაცილებ რაა
-არა გოგოები მოლში მივდივართ
-კარგი, ზარია არ ავიდეთ?
-კიკი
ისტორიის გაკვეთილი ყოველთვის მიყვარდა მაგრამ დღეს იმდენად გაიწელა რომ 45წუთის მაგივრად მეგონა 45საუკუნე ვუსმენდი შორენაას
"ბოდვას"
როგორც იქნა დამთავრდა გაკვეთილები ბიჭები ვნახეთ და ცოტახანი კაფეშიც ვისხედით ენები რო დაგვეღალა ტაქსი გავაჩერეთ და მხიარულად გაუყვით თბილის მოლის გზას ეხა ნინია ისეთი ჭკვიანი გვყავს სიბრძნეებს აფრქვევს რა ხოდა არც ახლა ყოფილა გამონაკლისი
-აუუ რამე ვიყიდოთ რააა
-არა ნინია მარტო გავისეირნოთ მოლის ჰაერს ჩავყლაპავთ და წავალთ სახლში ისევ მივუგე მეგრული ინტონაციით
-აუუ გოგოებო იქანე დუტის მაღაზიასთან დამაკარტოჩკებთ? არც ნატაშკა ჩამოგვრჩა
მთელი გზა სიცილით ვსკდებოდით ტაქსისტი გადავრიეთ,და რუსკას ზარმაც არ დააყოვნა
-ჰოო დედუუ
-ელისაბეთ სადხარ გოოგო
-ტაქსში დეე
-მოდიხარ უკვე?
-არა მივდივარ პირიქით
-შვილო 6საათია სად დაბოდიალობ?
-ბიჭებთან ერთად კაფეში ვიყავიი მოვალთ მალე არინერვიულო
-კაიკაი დროზე მოდი
-დეე
-ჰოუ
-მიყვარხარ
-მეცმეც
მივედით მოლშიც და დავიწყეთ ბოდიალი იმდენი რაღაცა ვიყიდეთ ძლივს გვეჭირა, ნატაშკამ და ნინიამ მთელი მოლი შემომატარეს ათიათას რაღაცას გაიზომავდნენ და რა მახინჯი ვარ იმის წუწუნით ყველაფერს ყრიდნენ. მე ახლა დასტოოინკა გოგოვარ :დდ უცებ საჭირო რაღაცეები ვიყიდე და თურმე იმდენი რამე ყოფილა საჭირო რო ფეხები აღარ მივარგოდა.ისევ ნინიას და ნატაშკას ველოდებოდი მობეზრებულად, უცებ შემოვბრუნდი დავიღაცას შევეჯახე ისეთი ნაცნობი სახე იყო და აიი გამახსენდა გიორგი... ჰო გიორგია ის ვიზეც გიყვეოდით ჩემი ყოფილო იყო 1 წელია არმინახია, სკოლის დამთავრების დღეს გამომეცხადა და მითხრა ახალი ცხოვრება მაქვს, შენ პატარა ხარ მე უბრალო გატაცება ვარ შენთვისო გაავა დრო და აღარც გემახაოვრებიო გავიდა დრო მაგრამ თქვენ აზრზეც არ ხართ რა ძვირად მიჯდებოდა ყველაფერი, თითქოს სულის ნაწილი ამომგლიჯეს, ახლაც იმ ყველაფრის გახსენება მისი სახე რომ დავინახე ის დღეები გამახსენდა რომლისთვისაც გამწირა, რამდენჯერ წამიყვანეს საავადმყოფოში ლამის ანორექსია დამემართა შიმშილობით, არაფერს ვეკარებოდი მხოლოდ მის ჟაკეტს ვეხუტებოდი და ვტიროდი, ჩემი ძმა მოსაკლავად დაეძებდა მაგრამ აღმოჩნდა რომ საქართველოში აღარ ყოფილა ბიჭი, ფეისბუქზე ყოველდღე მის პროფილს ვათვალიერებდი ახალ ახალ გოგოებთან თითქმის ყოველდღე დებდა ფოტოებს რაც ჭრილობაზე მარილის დაყრასავით იყო. მაგრამ ღმერთის და ოჯახის დახმარებით ყველაფერი გადავლახე და დღევანდლამდე სანამ ისევ არ გამოჩნდებოდა თითქმის არ მახსოვდა. მიყვარს? კი ისევ მიყვარს, შეუძლებელი პირველი სიყვარული და თან ასეთი ძლიერი 1 წელიწადში გაქრეს, მაგრამ სიყვარულთან ერთად ზუსტად იმ სიძლიერითვე მძულს რა სიძლიერითაც მიყვარს.
უნამუსოდ ღიმილით გამოიწია და გადამკოცნა, კაი ძველი ძმაკაცივით ;დ
-ელისაბეთ
-გიორგი
-როგორ გაზრდილხარ გალამაზებულხარ!
-აი შენ არშეცვლილხარ ისევ ისეთიხარ, ძალიან მშვიდად ვუპასუხე და თქვენ აზრზეც არ ხართ რად მიჯდებოდა ეს სიმშვიდე ლამის იყო ცრემლები წამომცვენოდა მაგრამ ლისა შენ დადიანი ხარ და ისეთი ამაყი რომ ამას არ დაუშვებ გამოისისინა მეორე მემ, დიდიხანი მოშტერებული იყო ჩემზე მეც უმისამართოდ ვაცეცებდი თვალებს და ჰალელუია რომ არა ჩემი გოგონეები არვიცი რა მეშველებოდა
-ვაა გიო როგორ ხარ? სადიყავი დაკარგული?
-რავი საქმეები მქონდა
-აჰჰ კაიკაი წავედით ჩვენ გვეჩქარება
-კარგად გიო ჩემთვისვე გასაკვირი სიმშვიდით დავემშიდობე
-კარგად არ დამეკარგო
- შენ არ გგავარ
კმაყოფილი და ჩემი თავით გაკვირვებული გავეცალე მონატრებულ სხეულს და ტაქსიში ჩავჯექი ვფიქრობდი მაგრამ რაზე მეც კი არ ვიცოდი , ცრემლები უმისამართოდ მოდიოდა არვიცი რა მჭირდა სიგარეტი ამოვაძვრინე და იმდენად ღრმა ნაფაზი დავარტყი ლამის დავიხრჩვე, დიდად არც ეს შევიმჩნიე და გავაგრძელე წარსულში ქექვა და მოგონებების აღდგენა. მანქანაში უჩვეულო და ჩვენი სადაქალოსთვის არადამახასიათებელი სიჩუმე იდგა თუმცა ეს დიდ ხანს არ გაგრძელებულა ხმაური კი ჟეშტის ხმამ გამოიწვია უცებ ყველაფერი გათეთრდა ....

იმედია მოგწონთ თქვენი აზრი ძალიან მნიშვნელოვანია ჩემთვის, ბავშვებო ისტორია იდენტურია იმ ისტორიის რომელიც ადრე დავდე სხვა პროფილით და სხვა სახელით თუმცა მერე პროფილის პაროლი დამავიწყდა და ახლა უფრო დეტალურად და ჩამოყალიბებულად დავწერე