ალბათ ეს ჩემი გაღიმებული სახე კიდევ დიდხანს გამყვებოდა ალბათ მთელი ცხოვრება მემახსოვრებოდა მისი ეს პირველი შეხება საკმაოდ დაბნეული ავედი სახლში კარში შეჩეხილ ქეთევანს თავი ვერ ავარიდე და ყველაფრის მოყოლა მომიხდა მოვრჩი თუარა ყველაფერს ერთი ბრძნული დასკვნა დამიდო მაგიდაზე “ყველაფერი იქნება ძალიან მაგრად თან ძალიან მალე „
-მოიცა რას გულისხმობ
-იცი შენ რასაც და არ მინდა სიჩერჩეტე ვერ ვიტან ჩერჩეტ გოგოებს, აი ანი ხო გახსოვს? ვაიმეე საერთოდ რატო გავიხსენე, მოკლედ რა ნუ იქნები ჩერჩეტი და ცოტა გაანალიზე მომხდარი ამბები
-ქეთი ყოველთვის ასე იწყებ რა
-მე ამას როდის ვამბობდ? ხმამაღლა გაიცინა და ტელეფონი მომაწოდა,, აიღე გახეთქა უკვე ნარეკი
მეც ჩამეცინა და ვუპასუხე
-იმედია არ იყო მოსაწყენი
-არა პირიქით ხომ გითხარი უკვე
თან ქეთის ჩურჩული მესმის „მიზეზი არ ჰქონდადა დაგირეკა რათ უნდა „ხომ გითხარი“ და ეგეთები უიმეე რაჩურჩუტია „ ამაზე ძალიან გამეცინა
ნიკოლოზს დავემშვიდობე და დაძინება ვცადე თუმცა ისევ სასიამოვნო ღიმილი მეფინა სახეზე და ასევე ჩამეძინა დილით, როგორც ყოველთვის, ძალიან ადრე ავდექით მეც და ქეთოც და სკოლაში გავიქეცით დღე უღიმღამოდ გავიდა მხოლოდ სალომე და გიორგი შეგვხვდნენ
-წყვილს გაუმარჯოს
-ქეთი გოგო შენ კიდე მარტო დადიხარ?
-გიორგი მეტი საქმე არ გაქვს?
-კი კი როგორ არაა დღეს არ შევიკრიბოთ?
-მე მასწთან ვარ და არმგონია მოვახერხო საკმაოდ მოწყენილმა მივუგე ყველას
-მიდი ამ ერთხელ დაიკიდე რა
-კაი რა ვერა მართლა უჩემოდ ჩაჯექით ერთხელაც მოკლედ ბევრი იწუწუნებს თუმცა მაინც ვერაფერი გამოვიდოდა ეხლა რომ მასწი გამეცდინა ალბათ მაია მომკლავდა წასვლას ვერაფრით მოვახერხებდი სკოლიდან სახლში მივედი მაშინვე მეცადინეობდა დავიწყე ხან რას მივედე ხან რას ჩემს ცხელ ჩაისთან ერთად საათს დავხედე მაე მასწთანაც უნდა წავსულიყავი გავიფიქრე რომ ბავშვები უკვე დასხდებოდნენ სადღაც აშკარად დამწყდა გული რომ ვერ ვიყავი იქ ნიკოლოზს მთელი დღე არ დაერეკა არც სკოლის მიმდებარედ მინახავს სადმე ამაზეც მწყდებოდა სადღაც გული საკმაოდ მოსაწყენ ხასიათზე მდგარი მთელი დღის განმავლობაში ახლა უარესი მემართებოდა ქურთუკი მოვიცვი ჩანთა ავიღე და გზას გავუყევი
„გიოსთან „
ყველანი შევიკრიბეთ მარიამის გარდა ყველა მოვიდა აწრიალებულ ნიკოლოზზე მეცინებოდა ისიც რცხვენოდა რომ ეკითხა სად იყო მისი სამიზნე ბევრჯერ შემოვიდა სამზარეულოში იმის შესამოწმებლად იყო თუარა იქ მარიამი მერე სიგარეტს გაუკიდა და ფანჯრიდან გამეტებით ყურება დაიწყო მივშტერებოდი და თან მეცინებოდა ლაშაც იგივე მდგომარეობაში იყო შემნიშნა და ორივეს მწარედ აგვიტყდა სიცილი მალევე სუფრას მივუსხედით და ლაშას სადღეგრძელომაც არ დააყოვნა
-მოდი იმ ხალხს გაუმარჯოს დღეს ჩვენს გვერდით დიდი სურვილის მიუხედავად ვერ არიანნ ოხ ეს სწავლა და მასწავლებლები აშკარად გასაგონად თქვა და ჩაიღიმა მაშინვე დაცქვიტა ყურები ნიკამ და გაიღიმა ახლა უკვე ცნობილიიყო მისთის მარიამის ადგილსამყოფელი ყველამდალია მარიამის სადღეგრძელო მაგრამ ნიკას ნაღვლიანობას მაინც არ ჰქონდა საზღვარი ცოტახანში ფანჯარასთან მდგარს მომიახლოვდა
-დამეხმარები?
-გააჩნია თუ შემიძლია
-სად არის მარიამი? მისამართი
ჩავიცინე და მივუგე -ლაშას კორპუსის მეორე სადარბაზოში
ალბათ ეს იყო ნიკოლოზისთვის ბედნიერება ანთებულ თვალებში იგრძნობოდა ეს მალევე გავარდაა კარში ყველამ მე გამომხედა
-მისამართი უთხარი? თან ერთად ავტეხეთ სიცილი არადა კი შემეცოდა საშინლად წვიმდა თუმცა იმათ ბედზე გადაღებას აპირებდა მგონი
მარიამი
საკმაოდდ გამორეცხილი ტვინით გამოვედი მასწიდან სიცივე მაშინე დამეტაკა სადარბაზოშივე თუმცა სადარბაზოდან გამოსვლის შემდეგ აშკარა რაღაცამ სითბო დაიჭირა არც ისე მკვეთრად ჩანდა მისი სახე რადგან უკვე ბნელოდა თუმცა სიგარეტის წითელი შუქით მაინც დგებოდა სილუეტი დანახვისთანავე ჩემსკენ წამოვიდა ფრთხილად მაკოცა ლოყაზე მეც მივესალმე
-აქ რატომ ხარ?
-მომენატრე და მოვედი რა არ შეიძლება? ტუჩის კუთხით ჩაიღიმა
მეც გამეცინა ვცადე გამექარვებია ეს ყველაფერი და არ დამესერიოზულებინა
-მეგონა ბავშვებთან იქნებოდი
-და მთელი დღის უნახავს დაგტოვებდი?
არაფერი მითქვამს მხოლოდ გავიღიმე არადა მთლეს ტანში სასიამოვნო ჟრუანტელი მივლიდა იმდენად სასიამოვნო რომ რასარ მივცემდი ოღონდ ეს წუთები არ დამთავრებულიყო იმდენს ვერცერთი ვერ მივხვდით რომ უკვე 5 წთ ერთ ადგილას ვიდექით და თვალებში ვუყურებდით ერთმანეთს ათას ფიქრებში გართული
-გაგაცილებ
-წავიდეთ ხო სანამ ისევ წვიმას დაიწყებს
-რატომ წვიმა რომანტიკა
-აბა არ ვარ რომანტიულიო?
-ჰო დავიბენი
-შენ და დაბნება?
-ასეც იცისხოლმე ს... და გაჩერდა
მეც ამ ერთმა ასომ ნამაბნია უცებ და ვერაფერი ვუთხარი ნელა მივდიოდით უცებ მე შევუბრუნე კითხვა
-და გიოსთან რახდებოდა?
-არაფერი ძალიან „უპონტობა“
-ჩვენები და უპონტობა?
-ჰო ვისთვის როგორ რა ახლა გასაგები იყო რასაც გულისხმობდა და გავუღიმე
-შენთვის მარიამ ვინმეს უთქვამს რომ ღიმილი სასწაულად გიხდება? ისევ ნიკამ განაგრძო საუბარი
მე კიდევ გავიღიმე ვერ მივხვდი რა მეთქვა
-ეგ არის ის რაც არასდროს დამავიწყდება
-რა ღიმილი?
-ხო შენი ღიმილი მილიონი წლის შემდეგაც ყოველდღე გამახსენდება ვიცი თილისმასავით არის თან იცინოდა და ამ სიცილს მეც ავყევი
-თილისმად ყველაფერი მინახავს მაგრამ ღიმილი?
-გააჩნია ვიცი ღიმილი ქალბატონო მარიამ
-საქალბატონე ვარ მე
-ძალიან თუ გთხოვ მაპატიეპ ამ შეცდომას?
-თხოვნის გარეშეც
-ამდენად მოწყალე ხარ?
-შენ ხოიცი სხვა ხარ უბრალოდ მე მწარედ გავიცინე ამაზე ნიკას კი უბრალოდ თვალები გაუბრწყინდა ტმაზე ხელი ჩამომისვა და მიმანიშნა ჩემი სახლისკენ
-არასდროს მინდა ეს გზა მთავრდებოდეს.. ხვალ დილით სკოლასთან გნახავ მეც დასამშვიდობებლად გავწიეე და ორივე ხელები ძალიან მაგრად მომხვია ვერც კი მივხვდი ჟრუანტელ დავლილს რა უნდა მექნა მეც ნაზად მოვკიდე ხელი მისი სუნთქვა მხრებზე ცხლად მეცემოდა და აშკარად სასიამოვნო იყო აი ეს წუთები არც მე მინდოდა დასრულებულიყო თუმცა მალევე გავბრუნდი უკან რარაც არაამქვეყნიურად აღშფოთებული ნიკას სიტყვები გამახსენდა ღიმილი მილიონი წლის შემდეგაც არ დამავიწყდებაო და იგივე გავიფიქრე ამ ჩახუთებაზე ვიცი რომ მილიონი არა მილიარდი წელიც რომ გავიდეს იქ სადღაც ზეცაშიც მემახსოვრება ლოგინზე ემბრიონი ფორმაში ვიგონებდი ამ ყველაწუთს თითქმის თავზე დამათენდა მეორედღით სკოლაში გავიქეცი საკმაოდ კარგი ამინდი იყო შემოდგომის მზე ანათებდა მე და ქეთო მივდიოდით მხოლოდ გზად თიკო თეკლა და სალო შეგხვდნენ სალო აშკარად მოწყენით იყო გუშინ გიოს ბევრი დაულევუა და დღეს სკოლაში წამოსვლა სასტიკად დაეზარაო დანაპირები ნახვა კი ნიკოლოზის არსად ჩანდა ვერც გოგოებს ვკითხე რამე თუმცა თეკლამ ჩემდა სასარგებლოდ თქვა
-გუშინ ნიკა რომ წავიდა აღარ მობრუნებულა ხო? სკოლასთანაც არ ჩანს ალბათ ისევ საქმეები ამოიოხრა თეკლამ და სკოლის კიბეებს ამოუყვა ჩვენთან ერთად