ნიკეა ვარ, 17 წლის. კი, ეს ის ასაკია, როდესაც ფიქრობ, რომ ყველაფერი ჯერ კიდევ წინ გაქვს, მაგრამ რეალურად მე ასე აღარ ვფიქრობ. რაც შეეხება სახელს, შეიძლება ითქვას, რომ გარკვეულ ასპექტში ვერ, ან არ ვამართლებ, მაგრამ ეს რა თქმა უნდა ჩემიდან არ გამომდინარეობს, რადგან უკვე საკმაო სირთულეების გადალახვა მომიწია, რაც ჩემს ასაკს ვფიქრობ, რომ არ შეეფერება. ვინც არ იცით, მინდა ავღნიშნო რომ მე გამარჯვების ქალღმერთის სახელი დამარქვა იმ ავად სახსენებელმა ადამიანმა, რომელსაც თეორიულად დედა ჰქვია, მაგრამ საბედნიეროდ ან საუბედუროდ ზემოდხსენებული პრაკტიკულად გვერდზე არ მყავს, მაშინ როდესაც ეს ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მჭირდება, იქნებ სწორედ ამ ფაქტორმა გამოიწვია ის რაც დღეს ხდება, ის რაც დღეს მჭირს, ის რომ ცხოვრება უკვე ვიცი რაც არის მაშინ, როდესაც ჩემს ასაკში ადამიანები ჯერ კიდევ დედის კალთას არიან ამოფარებულნი და საერთოდ არაფერი ანაღვლებთ, რადგან იციან რომ ადამიანი რომელსაც დედა ჰქვია სწორედ ისეთი უნდა იყოს,როგორიც მათ ჰყავთ.
რუტინული ცხოვრების წესი არ მახასიათებს, თუმცა აქ თურმე ყველაფერი სხვაგვარად ყოფილა, მაგრამ სიმართლე გითხრათ დიდად არ მანაღვლებს და ალბათ სწორედ ამიტომაა ხალხის ამგვარი დამოკიდებულება ჩემს მიმართ. თესალონიკიდან ჩამოვედი, დაახლოებით 2 წლის წინ. მინდა ავღნიშნო ის, რომ აქ სულ სხვაგვარადაა ყველაფერი, მენტალიტეტი, შეგნება, ღირებულებები. ეს ცნებები სულ სხვაგვარად ესმით. არ მესმის რატომ შეიძლება ადამიანებმა თავიანთ ნებასურვილზე, სიამოვნებაზე, უარი თქვან იმ მიზეზიდაგამო, რომ შეიძლება სხვამ ეს „ცუდად“ გაიგოს. მოკლედ ვაკეთებ იმას რაც მსურს, რაც სიამოვნებას მანიჭებს და ერთადერთი ამისთის შეიძლება ვიყო მადლიერი დედის, რადგან გარეგნობა, როგორც ლევი იტყოდა, ღვთიური მაქვს, მეცინება, მაგრამ სწორედ ეს „ღუპავთ“ ბიჭებს.







p.s.:გამარჯობათ, ეს ჩემი "დებიუტია" ამ საიტზე და თუ დაგაინტერესებთ გავაგრძელებ.