-არა!!!! არა!!!! არა გამიშვით გთხოვთ გამიშვით.... აააააააა
დაფეთებული წამოვხტი, ცივმა ოფლმა დამასხა გავაანალიზე რომ სახლში ვიყავი და საფრთხე არ მემუქრებოდა... 3 წელი გავიდა იმ ამბის შედეგ და ჯერაც მესიზმრება კოშმარები, როგორ ცდილობს, ვიღაც პათოლოგი ჩემ გაუპატიურებას.... რომ არა უცხო კაცი, რომელიც იმ მომენტში "ჩემი მხსნელი" იყო, არ ვიცი ჩემი ცხოვრება როგორი იქნებოდა.... იმ საღამოს დაახლოებით ღამის თერთმეტი საათი იქნებოდა ეკასგან სახლში მივდიოდი, როდესაც ვიღაცამ წელზე ხელები მომხვია და ბნელ ჩიხდი შემიყვანა... ხელებს უმისამართოთ დააცურებდა ჩემს ტანზე....
რას ვგრძნობდი??
შიშს... დიდი და დაუფარავ შიშს...
რისი მეშინოდა??
არ ვიცი... ალბათ... ალბათ იმის რომ... არაფერი იქნებოდა ისე როგორც მანამდე იყო... მაგრამ...რომ არა ის ბიჭი ვინც მე "მიხსნა", შეიძლება კი არა დარწმუნებული ვარ ამასაც ვერ მოვყვებოდი ესე საჯაროდ.... დღემდე არ ვიცი ვინ არის ის ბიჭი, როგორაა? სადაა?? ან ცოცხალი თუ არა საერთოდ?!....
კვლავ არასასიამოვნო შეგრძნებამ დამიარა, ამ ინციდენტის გახსენებისას....
დილით ჩვეულებრივ საშინელმა კოშმარმა გამაღვიძა.... საათს რომ დავხედე ცხრა სრულდებოდა, ლექცია კი 10 მეწყება... ტელეფონი ავიღე და ეკას დავურეკე
-ეკუ!!!!!
ცუდი ხასიათის მიუხედავად, მაინც ვეცადე მხიარულად მელაპარაკა, რაც არც ისე კარგად გამომივიდა...
-ნუ ყვირიხარ! და რა გჭირს რა ხმა გაქვს?!
-არაფერი დაიკიდე... გაემზადე ნახევარ საათში შენთან ვარ
-ისევ დაგესიზმრა ხო?
-ოოოოოო მიდი გაემზადე რა...
მე და ეკა როგორც იტყვიან "ტრუსიკის" მეგობრები ვართ.... მამაჩემი და მამამისი ბავშვობიდან ერთად არიან და საერთო ბიზნესიც აქვთ ეხლა...
აბაზანაში შევედი მოვწესრიგდი და კარადას მივაშურე...დახეული მუქი ჯინსი, მოკლემკლავიანი თეთრი ზედა და ნაქსოვი ჟაკეტი გამოვიღე, ფეხზე "კონვერსები" ჩავიცვი და სამზარეულოში გავედი, მთელი ოჯახი შეკრებილი დამხვდა
-დილა მშვიდობისა!
ომახიანად მივესალმე ყველას და მაცივარი გამივაღე...
-აუ მაა 50 ლარი მინდა.. დღეს მე და ეკას საყიდლებზე გასვლა გვინდა...
მიუხედავად იმისა რომ მამაჩემი ყოველთვის მანებივრებდა, არასდროს მქონია თავში ავარდნილი და ყოველთვის ვკმაყოფილდებოდი იმით რაც გამაჩნდა...
გიორგიმ, ოდნავ ჩაიღიმა და ჯიბიდან ას ლარიანი ამოიღო, წინ დამიდო და სამსახურში წავიდა.. ოთახიდან თმა აბურძგნული ბექა გამოვიდა.
-ვა ბექუ...
ვერ იტანს როცა ბექუს ვეძახი, მეუბნება რომ თავი გოგო გონია
-აუ სალომე შემომაკვდები ბექუაღარ დამიძახო..
-კაი კაი ბოდიში... აუ ბექა...
-ჰა...
-მანქანა მათხოვე რა....
-გსჰწნეკწვყკწმწი
საჭმლისგან პირი გამოტენილი ქონდა და ვერაფეფი გავიგე რა მითხრა...
-რა???
-მაგიდაზე დევს გასაღები და ნელა იარე...
-მიყვარხარ ბექუუუ....
მივაძახე და სამზარეულოდან გავვარდი, რამე რომ არ ესროლა ჩემთვის...
ქვევით კისრისტეხვით ჩავედი, მანქანის კარები გამოვაღე და ჩავხტი, სიმღერები ბოლოხმაზე ჩავრთე და ეკასთან წავედი...
-ეკუ ჩამო მიდი
-კაი სალ მოვდივარ უკვე...
ზუსტად 5 წუთში გამოჩნდა ჰორიზონტზე ეკა და მანქანაში ჩახტა...
-დაგირეკეს???
-საიდან უნდა დაერეკათ?
გაკვირვებით გავხედე მომღიმარ ეკას....
-სივები რომ გავაგზავნეთ, ოფისებში სამსახურისთვის...
-აააააა არა ჯერ შენ??
-ამიყვანეს.....
იმხელაზე იყვირა გული გამისკდა... თუმცა ძალიან გამიხარდა.... მიუხედავად ჩვენი მატერიალური მდგომარეობისა, ორივეს გვინდოდა საკუთარი შემოსავალი გვქონოდა.... ამასობაში უნივერსიტეტთანაც მივედით, მანქანიდან გადავედით და კვლავ ყველას ყურადღება მივიბყარით.... უკვე საკმაოდ მოსაბეზრებელი იყო ეს ყოველივე.. მე და ეკამ თავი უსიამოვნოდ გავაქნიეთ და აუდიტორიისკენ წავედი.. ბავშვები რაღაცაზე გამწარდბული ქოთქოთებდნენ... თორნიკესკენ წავედით მე და ეკა... თორნიკე ჩვენი საუკეთესო მეგბობარო... ბექასგან არაფრით განვასხვავებ პირველი კლასიდან ერთად მოვდივართ...
-თოკო რა ხდება??
-აუ არ ვიცი სალ ამბობენ ვიღაც ტიპი გადმოვიდაო.. ვიღაც ძალიან გავლენიანი პიროვნების შვილია თუ რაღაც მაგდაგვარი...
-კაი დაიკიდე. მოდი დავჯდეთ ლექცია დაიწყება მალე...
უი ხო, თოკო და ეკა შეყვრებულები არიან... დავჯექით და ლექტორიც შემოვიდა და ახალგაზრდა სიმპატიური ბიჭი შემოყვა... რომ შემვხედე ისეთი შეგრძნება დამეუფლა თითქოდ სადღაც მყა და ნანახი... უაზრო ფიქრები მოვიშორე და ლექტორს მოვუსმინე რომელივ დიდი მონდომებით გვაცნობდა ბიჭს...
ესეიგი როგორც გავიგე: ზუკა ჯოხაძე... ყოფილა ცნობილი ბიზნესმენი ვიღაც მამუკა ჯოხაძის შვილი და ბლაბლაბლა...
დიდხანს გველაპარაკა კიდე ზუკაზე...ბოლოს მისაც უფლება დამჯდარიყო თაბისუფალ ადგილას.... აუდიტორიას გადავხედე და ადგილი მარტო ჩემ გვერდზე იყო...
-ზუკა ჯოხაძე...
ხელი გამომიწია ჩამოსართმევად
-სალომე გიორგობიანი
მხოლოდ გავუღიმე და ლექციას მივუბრუნდი...
-ოუ სწერვა...
-სწერვა არ ვარ და შემეშვი უსმინე ლექციას..
თოკო და ეკა გაშტერებულები მიყურებდნენ... ისე მეც გამიკვირდა ამდენი გამბედაობა საიდან... დიგადადიგ ვავიხედებოდი და ის შეგრძნება თითქოს სადღაც მყავდა ნანახი უფრო და უფრო მემატებოდა...
როგორც იქნა დამთავრდა ლექციები.... ჩვეულებრივ ჩვენ კაფეში წავედით მე, თოკო და ეკა....
-რას იტყვი სალუ როგორა ახალი ბიჭი...
-განებივრებული მამიკოს ბიჭია... აი თავში რომ აქვთ ავარდნილი და ყველაფერი მე, მე , მე როა..... მიხვდით.. დიდად არ დამევასა..მაგრამ ვიღაცას გავს ძალიან...
დავამთავრე გამოსვლა და ღრმად ამოვისუნთქე.. თოკო და ეკა გაშტერებულები მიყურებდნენ....
-რა დაგიშავა ტო?
გაკვირვება ვერ დამალა თოკომ...
-აუ არ ვიცი მაგრამ არ დამევასა... -კი მაგრამ.....
თოკას სიტყვა ჩემმა ტელეფონის ზარმა შეაწყვეტინა.. რომ დავხედე უცხო ნომერი იყო
-დიახ...
-.......
-დიახ მე ვარ
-.......
-რააა???
-......
-აააა მადლობაააა
ტელელონი გავთიშე და ეკამ კითხვები დამაყარა
-ვინ იყო?? რა უნდოდა??? რა გითხრა??
-დამაცადე მოგიყვე... მოკლედ სამსახურში ამიყვანეს.....
ტაში შემოვკარი და ხმამაღლა გავიცინე.. თოკა და ეკაც ამყვნენ სიცილში და სმმა ადამიანმა დაიბყრო მთელი კაფე....
-დე, მა მოვედიიი
კარები გააღე და ბოლო ხმაზე დავიყვირე
-რა გაყვირებს გოგო წყნარად...
-კაი კაი ბოდიში დეეე სამსახურში ამიყვანეს...
სანზარეულოში შევედი და სკმზე დავეხეთქე
-ვაიმე დე რამაგარია გილოცავ როდის იწყებ?
-ხვალე ვარ დაბარებული დილით
-კაი დე მიდი ადი გამოიძინე...
ლოყაზე ხმაურიანად ვაკოცე და ოთახისკენ გავეშურე... ერთი სული მქონდა როდის გათენდებდა რომ წავსულიყავი... დილით ეკას ზარო მაღვიძებს...
-სალუ ამიყვანეს გასაუბტებიდან მოვდივარ!!!
-ვაიმე რა მაგარუა გილიცაავ!!!! კი მაგრამ რომელი საათია??
-12 ხდევა სალუ
-ვაიმე დამაგვიანდა 12 ვარ დაბარებული....
ტელეფონი გავუთოშე და კარადას ვეცი... მუხლს ქვევით შავი მაღალწელიანი ტანზე მომდგარი კაბა, შავი ტოპი და შავი მაღლები ჩავიცვი და ზემოდან პიჯაკი შემივიცვი... მკრთალი მაკიაჟი გავიკეთე და ქვევმმით ჩავედი...
-აუუუ ბექა გთხოვ მანქანა მათხივე მაგვიანდება...
-გასაღები იცი სადაც დევს ნელა იარე და ჭკვიანად...
-მადლობა მიყვარხარ
ლოყაზე ვაკიცე და გავიქეცი... მანქანა გიჟივით დამყავდა... პირველის ხუთი წუთი იყო ოფისში რონ მუვედი.. კისრისტეხვით ავედი ბოლო სართულზე, ტანსაცმელი გავისწორე და კარებზე დავაკაკუნე...
-მობრძანდით..
საკმაოდ ნაცნობი ხმა მომესმა.. შიგნით შევედი და გავოცდი..

ზუკა ჯოხაძე... 21 წლის, მაღალი, შავგვრემანი, კუპრივით შავი თვალებით, პატარა, მაგრამ მამაკაცური ცხვირით და სქელი მოვარდისფრო მოწითალო ტუჩებით.. ცნობილი ბიზნესმენის, მამუკა ჯოხაძის შვილი... ბავშვობიდან გათამამებული და თავში ავარდნილი ტიპი... ბაბნიკებს შორის ყველაზე ბაბნიკია, მაგრამ თუ ნამდვილად შეუყვარდა ის უკვე მისია ცხოვრების ბოლომდე.. მამამის განუკურნებელი სენი, სიმსივნე აქვს და ცხოვრების დაახლოებით 9 თვე დარჩა, ამიტომ ბიზნესი მთლიანად ზუკას გადასცა... ბატონ მამუკას საკუთარი საადვოკატო ბიური აქვს...
ჩვეულებრივ კაბინეტში ვიჯექი კისრამდე საბუთებში ჩაფლული, ველოდი ახალ თანამშრომელს, რომელიც ჩემი ახალი ასისტენტი უნდა ყოფილიყო. საათს დავხედე პირველის ხუთი წუთი იყო, დიდად არ მესიამოვნა რომ დააგვიანა და უკვე მის "არ აყვანას " ვფიქრობდი.... ჩვეული დაყენებული ხმით დავუძახე და შიგნით მოვუხმე, ისე რომ თავი არ ამიწევია
-უკაცრავად დაგვიანებისთვის შეიძლება?
საკმაოდ ნაცნობი ხმა შემომესმა და თავი ავწიე....
-სალომე??
-ხო რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს აქ უნდა დავიწყო მუშაობა...
დამწუხრებული ხმით თქვა და მაგიდას უფრო მოუახლოვდა.. ხელით ვანიშნე დამჯდარიყო... უაზრო კითხვების დასმა არ დამიწყია..მაშინვე გადავწყვიტე რომ უნდა ამეყვანა, თუმცა წვალების მხრივ რამდენიმე კითხვა დავუსვი, სასურველი პასუხის მიღებისას კი გავუშვი...
-ხვალე ზუსტად 9 საათზე იყავი აქ..
-კი მაგრამ უნივერსიტეტი ზუკა?
-სამდსხურში ბატონო ზუკა სალომე, რაც შეეხება ლექციებს, საღამოს საათებში გვაქვს ორივეს, ლეწტორს გადავატანიე....
აღარაფერი უთქვამს, გარედ გავიდა დაკარებიც გაიხურა.....

---------
-ფუ ხეპრე, იდიოტი, დეგრნერატი.. მომინდომა აქ "ბატონო ზუკა"
მივდიოდი და გზაში ვიცოფებოდი, სანამ მანქანამდე მივედი მთელი წინაპრები მოვუკითხე დიდი სიყვარულით, ტელეფონი ამოვიღე და ეკას დავურეკე
-ეკუ სად ხარ??
-ჩვენ კაფეში ვართ მე და თოკო მოხვალ??
-კი 10 წუთში მანდ ვარ..
ტელეფონი გავუთიშე და კვლავ განვაგრძე ზუკას ლანძღვა..
- არა მაინც როგორ მელაპარაკა... სალომე გიორგობიანი არ ვიყო თუ არ განანო ბატონო ზუკა...
კიდევ ჩავიქირქილე და როგორციქნა დავწყნარდი... მერე ჩემ თავზე ამიტყდა სიცილი ამ საქცელიდ გამო... ამასობაში კაფემდეც მივაღწიე, სკამზე დავეხეთქე და ოფიციანტს ყავა ვთხოვე
-აბა მოყევი ეხლა როგორია შენი სამსახური, უფროსი და ყველაფერი დროზე...
რო დაიწყო ლაპარაკი ეკამ ვეღარ გავაჩუმეთ...
-სამსახური კაია მაგრამ უფროსის რა მოგახსენოთ...
ზუკას გახსენებაზე ტანში რაღაცნაირად გამცრა... თოკომაც და ეკამაც კითხვისნიშნის თვალებით გამომხედეს,.. ჩამეციანა და დაწვრილებით მოვუყევი ყველაფერი...
-რაა??? ზუკა ჯო..ჯოხაძეა შენი უფროსი??
-ხო ეკა ხო .... ბატონი ზუკა....
-ბატონი???
გაკვირვება ვერ დამალა თოკომ... როცა გააანალიზა რა ვთქვი სიცილი დაიწყო
-ოოო კაი რა თოკო კიდე ეგ მინდა ისედაც ნერვები მაქვს აშლილი...
- კაი წამო ეხლა სახლებში ჩამოგვარიგე და ეცადე ხვალე არ დაგაგვიანდეს, თორემ ბატონი ზუკა გაბრაზდება...
თოკამ თქვა და თავი დაწია რომ ჩემ მიერ ნასროლი ბალიში აეცდინა... სახლში მივედი და იგივეს მოყოლა დამჭირდა ოღონდ ერთის გამოკლებით, ზუკას ადგილას სხვა ვიღაც კაცი ჩავსვი....
დილით 8 საათი იყო რო გავიღვიძე, მოვწესრიგდი და ქვევით ჩავედი...
-ბექააა!!!
მაშინვე ჩენ ძმას მივასკდი რომელიც წყალს სვამდა და კინაღამ გადაცდა....
-ჰო სალუ რა იყო??
-მანქნა მათხივე რა....
-აუ შენ და ჩემი მანქანა რა... ოთახში გასაღები დევს და აღე...
ბექას ოთახისკენ წავედი როცა მამაჩემმა დამიძახა
-სალო
-ხო მა
-აიღე
-რა?
-გასაღები...
-რა??? რა გასაღები??
ჯიბიდაბ გასაღები ამომიღო და წინ დამიდო
-შენი საკუთარი მანქანის გასაღები.. ქვევით აყენია..
-აააააა მადლობაააა მამიიი
მივვარდი და ორივე ლოყა სათითაოდ დავუკოცნე... საათს რომ დავხედე ნახევარი იყო ცხრის.... ქვევით ჩავედი და ახალთახალი შავი BMW X5 დამხვდა.. მალევე მივედო სამსახურში და ზუსტად 9 საათზე დავაკაკუნე ზუკას კარებზე
-შეიძლება ზუკა?
-ბატონო ზუკა სალომე... შემოდი, რამ შეგაწუხა??
-ბატონო ზუკა..
ზიზღით წარმოვთქვი ეს ოტი სიტყვა და წინ დავუჯექი
-.. მაინტერესებს ჩემი მოვალეობები და ოთახი
-ააა ხო, მოკლედ სალომე, შენ ხარ ჩემი მოადგილე, გევალება ჩემთან ერთად თათბირებზე სიარული და ასე შემდეგ... შენი ოთახო კი ჩემი ოთსხის გვერდზეა... თავისუფალი ხარ და ხო ყავა შემომიტანე...
სწერვილად გავუღიმრ და ოთახი დავტოვე... კვალვ მოვიკითხ ზუკას ოჯახი და შთამომავლოვა დიდი სიყვარულით....
-სალომე მივდივართ თათბირზე გაემზადე...
ოთახში თავი შემოყო ზუკამ და დამიძახა
-მოვდივარ!
კომპიუტერი გამოვრთე პიჯაკი ავიღე და გარეთ გავედი...
-წავედით?
-წავედით ბატონო ზუკა
"ბატონო" გამოვკვეთე რომ რამე პრეტენზუა არ ქონოდა... ჩაიცინა და მანქანის კარები გააღო, მე კი ჩემი მანქანისკენ წავედი...
-სალომე სად მიდიხარ??
-ჩემი მანქანით წამოვალ..
-ნუ ბავშვობ ჩაჯექი..
ხმა საშინლად გაუმკაცრდა. შეწინააღმდეგებას, დათმობა ვამჯობინე და მანქანაში ჩავჯექი.. მთელი გზა ხმას არცერთი არ ვიღებდით... ხანდახან გავაპარებდი თვალს მისკენ და და შეგრძნება იმის რომ სადღაც მყავდა ზუკა ნაბახი უფრო და უფრო ძლიერდებოდა....შეხვედრამ კარგად ჩაიარა.. ზუკამ მანქანას აქეთ მოვიყვან და დამიცადეო...გამოსვლას ვაპირებდი შენობიდან როდესაც ვიღაცამ ბეჭზე ხელი დამადო, მივტრიალდი და ბატონი გიორგი (ვისთსნაც შეხვედრა გვქონდა) დამხვდა...
-ქალბატონო სალომე ერთი წუთით შეიძლება?
-გისმენთ ბატონო გიორგი...
-ვახშამზე მინდა დაგპატიჟოთ და როდის გეცლებათ??
ამასობაში ზუკამაც პიპინი ატეხა და იძულებული გავხდი პასუხი სასწრაფოდ გამეცა
-ხვალე სამსახურის შემდეგ..
-დიდი სიამოვნებით! შეხვედრამდე
-შეხვედრამდე ბატონო გიორგი..
მანქანაში ჩავჯექი და ეგრევე მაჯახა კითხვები ზუკამ
-რა უნდოდა??
-ისეთი არაფერი....
-გეკითხები სალომე რა უნდოდა???
თავი ზუკასკენ მივატრიალე და დავაკვირდი, როგორ დქებერა ძარღვები კისერზე...
-ვახშმად დამპატიჟა.. ამობილაპარაკე შეშინებულმა
-მერე??
-რა მერე??
-მერე შენც დათანხმდი ხო?
უკვე მწყობილენოდან გამოაულმა ბოლო ხმაზე იყვირა..
-რა შენი უფრო აწორად თქვენი საქმეა ბატონო ზუკა მე ვისთან წავალ ვახშამზე..
არც მე დავაკელი ყვირილი, ღვედი გავიკეთე და ზურგი ვაქციე...
-ამის დედა შე*ეცი....
ვითომ ჩუმად თუმცა მაინც ხმამაღლა გამოუვიდა... მუჭი დაცხო საჭეს და მანქანა დაქოქა...
ოფისამდე ხმა არ ამოგვიღია, მანქანიდან გადმოსვლისას მხლოდ დავემშვიდობე და ჩემი მანქანისკენ წავედი
--------
ისე ვიყავი სალომეს ამ საქციელით გაბრაზებული, რომ მხოლოდ დალევა თუ მიშველიდა.. ტელეფონი ამოვიღე და ლუკას დავურეკე
-ლუკა მიდი შენ და ლევანა გამოდით ჩემთან და დავლიოთ...
-15 წუთში მანდ ვართ...
სანამ ისინი მივიდნენ მე ყველაფერი გავამზადე სასმელების სამი სახეობა დავდე მაგიდაზე და დაველოდე... კარებზე ზარი არც დაურეკიათ ისე შემოვიდნენ სახლში..
- შე*ემა რა სახე ჩამიგტირის?
ჩვეული ჟესტით, ბეჭზე ხელის დარტყმით მომესალმა ლევანი და სავარძელში რასაც ქვია ჩაეხეთქა...
-აუ ძმურად დავლიოთ რა და მოგიყვებით
-აუ ამას მართლა რაღაც ჭირს.. დავაი დაასხი და მოყევი..
მხარი აუბა ლუკამაც და ისეც სავსრძელში ჩსეხეთქა...
-ნელა შე*ემა ...
-კაი კაი მიდი მოყევი...
ლუკამ პირველი ჭიქა გამოცალა და თვალებში მომაჩერდა.. მეც აღარ დავაყოვნე დავ მოვუყევი ყველაფერი....
-ოოოოო რთული სიტუაციაა.. არც გიყვარს და არც გულგრილი ხარ მის მიმსრთ... რთულ დღეში ხარ შენ ძმობას ვფიცავარ...
პირველი კომენტარი ლუკან გააკეთა და სავარძლის ზურგს მიეყრდნო...
-ვიცო ტო ცუდ დღეში ვარ...
-ვიცი რაც უნდა გააკეთო...
თავი წამოყო ლევანამ რომელიც ამ ხნია განმავლობაში ჩუმად იჯდა... რაღაცეები ყურში მიჩურჩულა და თავის ადგილას დაბრუნდა...



სახლში დაღლილი მივედი, ერათი სული მქონდა დამეძინა, მაგრამ მხოლოდ სურვილი... სალხლში მისულს ლიაკო დამეტაკა...
-სალომე ოთახში ადი გამოიცვალე, შენი ძმის ძმაკაცი ჩამოვიდა, საფრანგეთში გაიცნეს ერთმანეთი...
-და მერე აქ ჩემი გამოცვლა რა აუცილებელია?
-ჩვენთან მოდის სტუმრად!! ნუღა მალაპარაკებ დროზე, 1 საათში აქ იქნებიან..
გავედი ჩემ ოთახში და თან ვბუზღუნებდი..
-რა ჯანდაბა მინდა მე ჩემი ძმის ძმაკაცთან... ეგეც ეხლა ჩემი უფროსი არ იყოს..
უფროსის ხსენებაზე, ზუკა და მისი კუპრივით შავი თვალები გამახსენდა, რომელიც ადრე ნანახი მქონდა თუმცა საიდან?? ფიქრებით კვლავ ზუკასთან გადავეშვი... რატო ვფიქრობ ამ ბიჭზე ამდენს? კიდე დიდხანს ვიფიქრებდი დედაჩემს რომ არ დაეძახა
-ანამარია კიდე ჩაუცმელი ხარ??
მხოლოდ ეხლა დავაკვირდი, რომ საცვლების ამარა ვიჯექი, ლოგინზე და გაშტერებული ვიყურებოდი უსასრულობაში....
-ხო დე ვიცმევ... ესე მალე ხო არ გავა 1 საათირა იყო
-დროზე მოვიდნენ უკვე.....
გაოცების ნიშნად პირი დავაღე და კარადას ვეცი.... დახეული მუქო ჯინსი თეთრი ზედა და კონვერსები ჩავიცვი... ქვევით ჩავედი და მაშინვე ვიგრძენი ნაცნობი სურნელი, თუმცა უბრალო მოჩვენებას მივაწერე... მანამ არ დავიჯერე, სანამ სავარძელში მჯდომი ზუკა არ დავინახე..
-ვააა სალომეც მოვიდა...
სამზარეულოდან გამოვიდა ბექა და ჩემკენ გაცინებული წამოვიდა... ინსტიქტურად ზუკას გავხედე, რომელმაც ისეთი სახე მიიღო ვითომც არ მიცნობს
-ზუკა გაიცანი ეს ჩემი ერთადერთი დაა, რომელიც სიცოცხლეა მირჩევნია და ამას რომ ვინმემ აწყენინოს, ცოცხალი ვერ გადამირჩება....
-სასიამოვნოა სალომე..
ზრდილობის ნიშნად მხოლოდ გავუღიმე და სამზარეულოში გავედი ლიაკოსთან....
-ესაა ბექას მეგობარი რომელიც საფრანგეთში გაიცნო??
-ხო ხო კარგი ბიჭია?! მომავალი ადვოკატია შენსავით და კარგად გაუგებთ ერთმანეთს...
-ლიაკო!!!
სერიოზულად გავბრაზდი ლიაკოს ამ რეპლიკაზე.. იძულებით ვიჯექი სუფრასთან რამდენიმე საათი.. თავს საშინლად არაკოფმორტულად ვგრძნობდი... სასწაულს ველოდო, რომელიც მიხსნიდა არსებული მდგომარეობიდან... და ნუ უტყვით, რომ სასწაულები არ არსებობს... ჩემი ფიქრი და ტელეფონზე ეკას სმს ერთი იყო...
-"სალომე რას შვები?"
-"ვაიმეეე ეკუუ ჩემი მხსნელი ხარ... მიდი დამირეკე გთხოვ და მოგიყვები ყველაფერს"
დიდხანს ლოდინი არ დამჭირვებია, მალევე დაფიქსირდა ტელეფონზე ეკას ნომერი
-სალო რა ხდება??
-ვაიმე ეკუ 15 შენს სადარბაზოსთან ვარ და მოგიყვები ყველაფერს...
ტელეფონი გავუთიშე და სუფრასთან დავბრუნდი... ცოტახანი ვიჯექი, შემდეგ კი აუცილებელი საქმე მოვიმიზეზე და გარეთ გავედი...
სადაცააა მივალ ეკას სადარბაზოსთან, როცა მკლავზე შეხება ვიგრძენი... დენდარტყმულივით მივტრიალდი უკან და კივილს ვაპირებდი, როდესაც პირზე ხელი ამაფარა და კაპიშონი მოიხსნა... თვალებში ვუყურებდი, როცა 3 წლის წინანდელი ინციდენტი დამიდგა თვალწინ..
-ზუკა გამიშვი გთხოვ...
-ჯერ მე მომისმინე და მერე რაც გინდა ის ქენი... 3 წლის წინ.... საღამო იყო, ქუჩაში მანქანით მივდიოდი, როცა ვიღაცის განწირულო კივილი გავიგე... დაფეთებული გადმოვედი მანქანიდან და ხმას მოვყევი... რომ დავინახე, ის არაკაცი როგოე ცდილობდა შენ კოცნას თავი ვერ შევიკავე და სასიკვდილოდ ვცემე, მიუხედავად იმისა, რომ მაშინ შენ ძმას არ ვიცნობდი, შენზე ხო საუბარი აღარაა... უბრალოდ ვერ ავიტანე შენსავით პატარა გოგოს, მომავალი გაფუჭებოდა იმ არაკაცის გამო...
- აი საისდან მახაოვს შენი თვალები... უნივერსიტეტის მერე ვფიქრობ და ვერ გავიხსენე საიდან მეცნობა... სამსახურზე რაღას იტყვი??
-იმ ამბიდ შემდეგ 1 თვეში საფრანგეთში წავედით მთელი ოჯახი, ბიზნესის გადასარჩენად..იქ კი სასწავლებელში მიმიყვანეს, მაშინ 18 წლის ვიყავი, სწორედ იქ გავიცანი შენი ძმა, ხშირად მიყვებოდა შენზე, გაქებდა, ამბობდა რომ შენზე ლამაზი გოგო დედამიწაზე არ დაიარებოდა... შენი თითოეული ნაკვთი ამიღწრა.. ლექციაზე პირველად რომ მოვედი, ეზოში მოგკარი თვალი, და ძალიან მიგამსგავსე ვიღაცას ჩემ წარმოსახვაში, და რადგან გავიგე რომ ბექას და ხარ მივხვდი...
-საიდან გაიგე რომ ის გოგო, რომელიც შენ იმ დღეს გადაარჩინე მე ვარ??
-შენი მწვანე თვალების დავიწყება შეუძლებელია, როცა შენმა ძმამ მითხრა რომ საუცხოო მწვანე თვალები აქვსო, მაშინვე ის დღე დამიდგა თვალწინ, მაგრამ მხოლოდ დამთხვევას მივაწერე, მაგრამ.....
-სამსახურში რატომ ამიყვანე??
მოთმინება დაკარგულმა ვეღარ მოვითმინე და გაცეცხლებულმა ვკითხე..
-დღეს ძალიან ბევრი გაიგე.... მოვა დრო და დანარჩენ კითხვებზეც მიიღებ პასუხს...
მხოლოდ ეს მითხრა და ზურგი მაქცია...
-კიმაგრამ როდის??
-მალე სალომე მალე.... ხვალე ლექციაზე შევხვდებით....
დამტოვა გაშტერებული... ვერც წინ მივდიოდი და ვერც უკან.... გონზე მხოლოდ ტელეფონის ზარმა მომუყვანა, რომელიც გაუჩერრბლად რეკავდა დაახლოებით, ბოლო ათი წუთი...
-ხო ეკა
-ხო ეკა კი არა სად აგდიხატ გავიყინე... 20 წუთია გელოდები....
-მოვდივატ და გაემზადე სალაპარაკო მაკვს....
5 წუთში უკვე სადარბაზოსთან ვიყავი და დაწვრილებით მოვუყევი ყველაფერი...
-მოიცა მოიცა ანუ ზუკა იყო ის ვინც შენ გიხსნა და ის ვისაც შენ ამგვანებდი რომ იმან გიხსნა და ის....
-ვაიმეეე ეკა ხოო ზუკაა ის ვენც მიხსნა, რაები მოთხარე ეხლა...
-კაი კაი ბოდიში.... სახლში რაო....
-ვითომ არ მიცნობდა ისე იქცეოდა.... ამ ისტორიასც ექნება გაგრძელება....
-ანუ?
-ანუ ისრომ ჯერ ყველაფერი არ უთქვამს!
-ანუ???
-აუ ეკა რა ანუ რა ანუ....ვერ გაიგე რა ვთქვი?
"დღეს საკმაოდ ბევრი გაიგე დანარჩენს მერე გაიგებ"
გაბუმეორე ზუკას სიტყვები და პარკში იქვე მდგარ სკამზე დავჯექით..... ეკამ სიგარეტი ამოიღი და გააბოლა... მეც შემომთავაზე რაზეც უარი ვერ ვუთხარი და ღრმა ნაფაზი დავარტყი...
-რას ფიქრობ?
-რასთან დაკავშირებით?
-ზუკაზე
-რას უნდა ვფიქრობდე?
-დვუშვათ... დავუშვათ მოხდა ისე რომ ზუკას შეუყვარდი.... რას იზამ?
ნამდვილად არ ველოდი ამ კითხვას და ცოტა არ იყოს გავშტერდი...
-არ ვიცი... არ მიფიქრია.... შეიძლება... მაგრამ...
-კაი სალომე დაწყნარდი.... ეხლა წავიდეთ სახლში ხვალე ლექცია გვაქვს..
თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე...
ნელა მივსეირნობდით ღამის პლეხანოვზე, რომელიც ულამაზესი იყო... სდარბაზოში ავედი და ტელეფონზე ზუკას ნომრიდან სმს მომივიდა
-"ეცადე ღამე გვიანობამდე არ იყი ქუჩაში.. საათს შეხედე ხოლმე, ყოველთვის ვერ შევძლებ ყურადღება მოგაქციო..."



სახლში გაშტერებული ავედი და პირდაპირ ჩემ ოთახს მივაშურე... ყველაფერს რობოტივით ვაკეთებდი, არაფერი მახსოვს როგორ გავუხადე ტანსაცმელი და როგორ დავწექი... ნათლად მხოლოდ ზუკას სახე და სმს მახსოვს, რომელიც ძილის წინ ერთი ასჯერ მაინც წავიკითხე..
-სალომე ადექი რა გვაგვიანდება..
დილით ჩველულებისამებრ კარები შემოგლიჯა ეკამ და თავზე დამახტა....
-აუ ეკა გაჩერდი რა.... მე ლექციები საღამოს მაქვს... სამსახურში კი დღეს არ მივდივარ ზუკამ გამოცდა გვაქვსო....
თვალებ დახუჭული ველაპარაკებოდი ეკას და ძილის გაგრძელებაშ ვაპირებდი როცა დენდარტყმულიბით წამოვფრინდი ფეხზე.
-ვაიმე გამოცდა......
- ოჰ დაბრუნდით დედამიწაზე? ადე დროზე შენ უნდა წამოყვანო მანქანა არ მყავს....
ლოგინიდან წამოხტომა და ისევ ზედ დავარდნა ერთი იყო... ძლივა ავწიე თავი და მივცოცდი კარადასათან. უბრალო ჯინსი, შავი ზედა და კონვერსები ჩავიცვი....
-დე წავედი მაგვიანდება
-სალო დე ჭკვიანად....
ტყავის ქურთუკი ჩავიცვი და ჩანთა ავიღე..
-გუშინ ზუკამ მომწერა..
მანქანაში ჯადომისთანავე ვუთხარი ეკას...
-რაო?
-"ეცადე ღამე გვიანობამდე არ იყი ქუჩაში.. საათს შეხედე ხოლმე, ყოველთვის ვერ შევძლებ ყურადღება მოგაქციო..."-ო
სიტყვა სიტყვით გავუმეორე გუშინდელი სმს, რომელიც უკვე ზეპირად ვიცი...
-რას ნიშნავს "ყოველთვის ვერ შევძლებ ყურადღება მოგაქციო"?!
-არ ვიცი ეკუ... არვიცი... რას მივაწერო ისიც არ ვიცი...
-კაი დაწყნარდი... ეხლა გამოცდაზე მივიდეთ და მერე წყნარად დავილაპარაკოთ..
ერთი ღრმად ამოვისუნთქე და მანქანა დავქოქე... ნერვიულობის და უძილობის ფონზე გამოცდა შესანიშნავად ჩავაბარეთ მე და ეკამ... უნივერსიტეტიდან გამოვედით და მანქანასთან დამხვდა პატარა ბავშვი ერთი თეთრი ვარდით ხელში, რომელიც ჩემკენ მორცხვად ჰქოდა გამოწვდილი... მე და ეკამ ერთმანეთს გაკვირვებულმა გადავხედეთ..
-ვინ გამოგატანა შეგიძლია გვითხრა?
ვარდი განოვართვი და ვკითხე...
-უბრალოდ მითხრედ რომ სალომე გიორგობიანს უნდა მივცრ სხავს არავის....
ბავშვის ამ ნათქვამზე ჩამეცინა და მადლობა გადავუხადე... მანქანაში ჩავჯექით და ეკამაც დაიწუო თავისებური...
-ვინ იყო? რა უნდა შენგან? რატომ გამოგიგზავნა ყვავილი.. ეს რომ ბექამ ან ზუკამ გაიგოს..
-ეკა!! ეკა!! ეკა!!! დაწყნარდი შენსავით არ ვიცი მე არაფერი... გთხოოვ ეს ყველაფერი ჩვენ შორის დარჩეს.. ეხლა კი სახლში მიგიყვან და მე სამსახურში წავალ..
გომოცდასე ზუკა არ მინახავს და გადავწყვიტე სამსახურში მივსულიყავი და გუშინდელ მის სმს მელაპარაკა... ეკა სახლში დავტოვედა გეზი სამსახურისკენ ავიღე, როცა ტელეფონზე ზუკას სახელი დაფიქსირდა...
-ხო ზუკა?
-შეგიძლია შემხვდე?
-კი მკმწერე მისამართი და მოვალ...
გაკვირვებული ვიყავი ზუკას ამ ტონით.... არც ოფიციალური და არც ძალიან მეგობრული არ იყო.. დაახოლებით 5 წუთში კი სმს მვიდა, მისამართით.....მალევე მივედი და დავინახე ზუკა რომელიც თავჩაღუნული იჯდა..
-ზუკა ხომ კარგად ხარ?
ვეცადე აღელვება დამეფარა, რომელიც ზუკას უხასიათობით იყო გამოწვეული.. არ ვიცი რაღაც მემართება როცა მას ესეთ უხასიათოთ ვხედავ.... სხეულში რაღაც უსიამოვნოდ მივლის და მგონია რომ სისხლი მეყინება....
-ჯერ კი სალომე და მერე არ ვიცუ რა მომუვა როცა რაღაცას მოგიყვები.. გუშინ გითხარი როკ ყველაფერს თავისდროზე გაიგებდი... და ალბათ დროა რომ გაიგო...
-ზუკა ძალიან მაშინებ მითხარი რა ხდება..
-გახსოვს გუშინ გითხარი უნივერსიტეტში ვიღაცას მაგონებდი
-კი მახსოვს მერე...
-უნივერსიტეტში სწორედ შენ გამო მოვედი... საფრანგეთში შენმა ძმამ საფრანგეთშუ შენი სურათი მაჩვენა და ზუსტად ვიცოდი რომ შენნაირი ლამაზი გოგო დედამიწაზე არ დადიოდა... შენნაირი სუფთა და წმინდა... სამსახურშიც იგივე მოტივით მიგიღე.. მინდოდა შენთან უფრო ახლოს ყოგნა მინდოდა, როგორც ბექამ მითხრა, სივი რამდენიმე ოფისში გააგზავნე, როცა გავიგე რომელში გქონდა გაგზავნილი ყველა დავბლოკე, რომ შენთვის არ დაერეკათ და სამსახჯრში არ აეყვანეთ, ასისტენტის თანამდებობაზეც მაგიტო დაგნიშნე... ალბათ დააკვირდი რომ, დღეს გამოცდაზე არ ვიყავი...
-აღარ გააგრძელო გთხოვ....
ზუკას აღსარებით გაოგნებულმა ეს სამი სიტყვა ძლივს ამოვილაპარაკე....
-არა! რადგან დავიწყე მინდა ბოლომდე დავამთავრო გთხოვ მომისმინე....
მეშინოდა!!!... მეშინოდა!!... და ეხლაც მეშინია, რომ ამ ყველაფრის მერე ჩვენ შორის რა ურთიერთობაც იყო, მეგობრული თუ თანამშრომლული, არ აქვს მნიშვნელობა.. აღარ იქნება.... გამოცდაზე არ მივედი, რადგან მეშინოდა შენ რომ შეგხედავდი ეს საუბარი აღარ შედგებოდა და ისევ მომიწევდა შენთვის თავის არიდება... მესმის და ვიცი, რომ გაბრაზდები და არც მაპატიებ, მაგრამ გთხოვ გამიგე... არ მინდა შენი დაკარგვა....
ორმაგად გაშტერებული ვიყავი.... ნამდვილად არ ველოდი ამას... არ ვიცოდი უნდა მეტირა, მეცინა, მწყენოდა, გამხარებოდა თუ შემძულებოდა ზუკა... ალბათ დაბნეული რომ არ ვყოფილიყავი შემძულდებოდა...
ხო შემძულდებოდა...
რატომ??? არ ვიცი ალბათ.... იმიტომ რომ ვერ ავიტანდი მისგან ესეთ საქციელს....
ვიჯექი და თვალებში ვუყურებდი ზუკას... მისი შავი თვალები, რომელის დანახვისასაც ყველაფერი მავიწყდებოდა და სხეულში ყცნაური ჟრუამტელი მივლიდა... მუცელში ზოოპარკი ჩნდებოდა და მთელ ტანში მაოხისტურად სასაიმოვნოდ დადიოდნემ, დაფრინავდნენ თუ დარბოდნენ არ ვიცი მაგრამ საშინლდ სასიამოვნოიყო... უსიტყვოდ ავდექი მაგიდიდან და რესტორნიდან გავედი... ცრემლებმა, თავისი გზა იპოვნეს..... არ ვიცი რატო ვტიროდი..
მიყვარს??
აჰაჰაჰჰა..... მიყვარს.... არ ვიცი.... ზუკასთან ისე ვარ, როგორც თევზი წყალში და ფრინველი ცაში.... შეიძლება... შეიძლება მიყვარს.....
-ეკუ სასწრაფოდ შენ და თოკო ჩვენ კაფეში...
-გოგო საათს დახედე რომელია...
-ვიცი... ვიცი გვიანია მაგრამ გთხოვ....
-კაი მოვალთ ხომშვიდობაა??
-მოდი და იქ მოვიყვები 15 წუთში იქ ვარ...
-კაი სალ მოვალთ მალე....
კაფეში ვიჯექი და ველოდი თოკოს და ეკას.... დიდხანს მომიწია ლოდინი, მაგრამ ვინმესთვის რომ არ მეთქვა გავგიჟდებოდი...
-სალო რა ხდება?...
-მოკლედ....
დაწვრილებით მოვუყევი ყველაფერი.. პირდაღებულები მიყურებდნენ... ვერ იჯერებდნენ რომ ამ ყველაფერს ზუჯა ამბობდა და ჩემ წინაშე.... ყცელამ იცოდა რომ ზუკა ბაბნიკი იყო და საკუთარ პრინციპებს არ გადააბიჯებდდა, მაგრამ ეხლა...
-კი მაგრამ ხო შეიძლება მოგატყუა?
დიდხნიანი პაუზა თოკომ დაარღვია...
-არამგონია კი არა დარწმუნებული ვარ არ მომატყუებდა ისეთი თვალებით მიყურებდა....
-კაი სალო დაწყნარდი წამო სახლში წავიდეთ... დაისვენებ... საჭესთან თოკო დაჯდება ესე განერვიულებული ვერ დაგსვამ..
შეწინააღმდეგების თავი არ მქონდა დავთანხმდი და მორჩილად წავყევი... ზადარბაზოსთან მისულს ვთხოვე ჩემთან დარჩენილიყვნენ.. ხვეწნის შემდეგ დავითანხმე და ჩემფან ავიყვანე... თოკო ჩემო ოჯახისთვის როგორც საკუთარი შვილი ისეა...
-ეკა არ ვიცი რა ვქნა... ისე წამოვედი პასუხიც არ მითქვამს.. უსირცხვილოდ თვალებში ვუყურებდი....
-კაი სალო დაწყნარდი ამაზე აღარ იფიქრო დაიძინე და მეც დავიძინებ....
მორჩილად ფავი დავუქნიე და გვერდი ვიცვალე....


ამ ამბის შემდეგ 1 თვე გავიდა და ზუკა ჯერაც არ ჩანდა...
მე??
მე არ ვიცი..... ცოცხალ მკვდარი ვარ... არც საჭმლს ვჭამ და არც უნივერსიტეტში დავდივარ.... სამსახურზე ლაპარაკი ზედმეტია.... ეკა და თოკო ამაოდ ცდილობენ ჩემ მობრუნებას ცხოვრებისკენ....
ჩვეულად ფანჯარაზე ვიჯექი და გავყურებდი წვიმიან თბილისს.. თითქის ამინდიც ჩემ გვერდზე იყო...
-დროზე ადექი!!.
კარები შემოგლიჯა ეკამ და სველი ქოლგა იქვე კუთხეში მიაგდო... უემოციო სახით გავხედე, ტუჩი შეუმჩნევლად ჩავტეხე და ისევ ფანჯარას მივუბრუნდი..
-სალომე!!
-.....
-დიდხანს უნდა იყო ესე???
-......
-შენ ის სალომე აღარ ხარ... სიცოხლით სავსე გოგო, რომელსაც ყველაფრი უხაროდა და ყველაფერზე იცინოდა.... სულ სხვა სალომეს ვიცნობდი... სიცოცხლით სავსეს...
-შევიცვალე ეკა!!!! მე მართლა არ ვარ ის სალომე... ცხოვრებამ შემცვალა.. შეუძლებელია!.. მე იმ სალომეს აღარ დავუბრუნდები...
მდგომარეობიდან გამოსულმა ბოლო ხმაზე ვიყვირე და რაც ხელში მომხვდა ყველაფერი დავლეწე...
-სალომე დაწყნარდი!... სარკეში ჩაიხედე? რას გავხარ იცი??? ცოცხალ-მკვდარი ხარ..... გიორგიზე და ლიაკოზე არ ფიქრიბ? ბექა? ბექა რა დღეშია იცი??? ბიჭი ყოველ დღე ტირის შენ გამო..... სალომე გთხოვ.... ზუკა? ზუკა რომ იყოს აქ რას იზამდა წარმოგიდგენია შენ რომ ამ მდგომარეობაში ენახე.... ან რატომ წავიდა არ დაინტეტესებულხარ?
ზუკას ხსენებაზე მუხლები მომეკვეთა და ცრებლები თავისით წამოვიდა...
-სალომე დაფიქრდი გთხოვ... ნომერი იცი, დამირეკე თუ რამე გადაწყვიტე...
ქოლგა აიღი და ოთახიდან გავიდა.. სარკეში ჩავიხედე და საკუთარი თავი შემზიზღდა... ძვლებზე გადაკრული ტყავი ვიყავი... ტირილს უფრი ვუმატე, კარები გამოვაღე და ქვევით ჩავვარდი... ჩემდა საბედნიეროდ ეკა ჯერ წასული არ იყო...
-ეკა....
ტირილის ფონზე, რაც შემეძლო ხმამაღლა დავიძახე და ჩავეხუტე...
-ეკა გთხოვ შენ მაინც ნუ დამტოვებ... მჭირდები....
-კაი ჩუ სალო... დაწყნარდი, წამოდი ზევით აგიყვან და დაისვენე...
-ჩემთან ხომ დარჩები?
-კი სალო მთელი დღე შენთან ვიქნები... დაწექი წამოდი....
-ეკა.. თოკო??
-თოკო მოვა სალო, შენ დაიძინე და მოვა...
მეტი არაფერი მახსოვს, რომ გავიღვიძე ეკაც, თოკოც და ბექაც ჩემ საწოლთან იყვნენ და რაღაცაზე, ომახიანად იცინოდნენ...
- ოჰ გაიღვიძე?
პირველი ბექა მოვიდა და ისე ჩამეხუტა ძვლება ტკაცუნი დაიწყო...
-აუ ბექა მეტკინა ნელა...
-ბოდიში ბოდიში.... მომენატრე სალო....
-მშია....
ამ ხნის განმავლობაში პირველად ვთქვი სიტყვა "მშია" ერთმანეთს გაკვირვებულმა გადახედეს და ტუჩები სასიამოვნო ღიმილმა გაუპო... რამდენხანს ვჭამე და რამდენი ვჭამე ვერ გეტყვით...
-შვილო სალომე, როგორ მიხარია, რომ დაგვიბრუნდი...
-კარგი ლიაკო დაწყნარდი, ნუ დამტირი თავზე.... ცოცხალი ვარ არ მოვმკვდარვარ...
-რაებს ამბობ გოგო ხო არ გაგიჟდო ღმერთმა დაგიფაროს....
ჩვეულად აქოთქოთდა ლიაკო და საჭმელს მიუბრუნდა..
-აბა რას დამტირი თავზე კარგად ვარ......
ყველას გაეცინა ჩვენს ამ დიალოგზე....დიხანს ვიცინეთ კიდევ და ბოლოს მე და ეკა ჩემ ოთახში ავედით და დიდხანს ვილაპარაკეთ იმ საკითხებზე რაც მე გამოვტოვე...
-იმის მერე არ გამოჩენილა?
საუბარი კვლავ ზუკაზდ გადავიტანე, რომელიც ჩემ ტკივილად რჩებოდა...
-ერთხელ იყო მოსული უნდოდა შენი ამბავი გაეგო, მაგრამ არაფერი მითქვამს... ძალიან ცუდად გამოიყურებოდა.. თვალები დიდ მწუხარებას მეუბნებოდა.... შავებში იყო და წვერი მოეშვა.... დალაპრაკება არ გინდა??
ისედაც დამძიმებული გული უარესად დამიმძიმდა, ეკას მონაყოლიდან... ვინ იცის რამდენჯერ მიფიქრია დარეკვა და აკრეფილი ნომერი რამდენჯერ წავშალე... უბრალოდ არ შემეძლო..
რატო??
არ ვიცი... ალბათ მეშინოდა...
რისი??
ალბათ იმის, რომ ზუკას ხმის გაგებისთანავე უარესად ცუდად გავხდებოდი და სიტყვასაც ვეღარ ვეტყოდი..
-სალომე... სალომე გამიფხიზლდი სალომე!!!
-ეკა... არ შემიძლია... მიყვარს გესმის მიყვარს უუმისობა არ შემიძლია....
მწარე ტირილი ამივარდა... ვერ ვჩერდებოდი.. ეკა ამაოდ ცდილობდა ჩემ დაწყნარებას...
-დაწყნარდი... დაწყნარდი.. ჩაიცვი მიდი და გავიდეთ სუფთა ჰაერზე, ცოტა გულს გადააყოლებ...
წინააღმდეგობის გაწევა არც მიფიქრია, კარადასთან მივედი, სპორტული შავი შარვალი, ნაცრისფერი ზედა და აირმაქსები ჩავიცვი.. ზემოდან ტყავის ქურთუკი შემოვიცვი და გარეთ გავედით.... მესიამოვნა სუფთა ჰაერი... მიუხედავად ეკას მხიარული ხასიათისა, მაინც მოწყენილი დავდიოდი და აოდ ცდილობდა ჩემ გამხიარულებას..
-აუ სალო მოდი რა ხააიათზე..
-არ შემიძლია სალო.. მენატრება.. ცუდად ვარ.. "ლომკა" მჭირს უკვე.. მენატრება სასწაულად.. ეს ერთი თვე საშინელებაა... არ ვიცი როდის მოასწრო ჩემს გულში შემოჭრა არ ვიცი... მაგრამ.. საშინლად რომ მიყვარს ვიცი...
-არ გიფიქრია იმაზე რომ მასაც უყვარხარ?
-რომ ვუყვარდე ხომ არ დამტოვებდა.. ხომ არ გამიმეტებდა ასეთი ტკივილისთვის..
-იქნებ რატომ წავიდა... იქნებ უჭირდა რამე... იქნებ არ შეეძლო უშენობა და მხოლოდ იმიტომ წავიდა, რომ იმ დღეს უსიტყვოდ წახვედი და არც იმის იმედი მიგიცია რომ ნახავდი... დაფიქრდი... გიყვარს??..
-არამქვეყნიურად... სიგიჟემდე..
-კაი წამო სახლში და დავისვენოთ, ბევრი გადაიტანე დღეს... ხვალე უნივერსიტეში წამოხვალ?...
-კი დროა
ძველ ცხოვრებას დავუბრუნდე..
როდია ჩამეძინა არ ვიცი, მაგრამ კარგად მახსოვს ზუკაზე ფიქრში რომ ჩამეძინა.... დილით კი ლიაკოს ხმა მაღვიძებს რაც ჩემთვის გასაკვირია...
-სალო დე ადექი დაგაგვიანდება...
-კაი დე მაგრამ ეკა სადაა???
-ეკამ დარეკა დღეს ვერ მოვდივარო და მარტო წავიდესო...
-კაი ავდგები ეხლავე..
ლიაკო ოთახიდან გავიდა და მეც ავდექი.. აბაზანაში შევედი, მოვწესრიგდი და კარადას მივაშურე.. გამოვიღე შავი მაღალწელიანი კაბა.. თეთრი ტოპი ზედა და შავი ნაქსოვი მუხლამდე ჟაკეტი, ფეხზე ბათინკები ამოვიცვი.... ჩანთა და მანქანის გასაღები ავიღე... ლიაკო დავემშვიდობე და ქვევით დავეშვი.... მანქანასთან მისულს, ერთო თეთრი ვარდი დამხვდა კაპოტზე დადებული, იქვე ბარათიც იდო..
"მაპატიე და მნახე"
ვარდი რადენჯერმე შევათვალიერე ხელში და ბოლოს მანქანის უკანა სავარძელზე გადავდე.... საათს დავხედე ათი სრულდებოდა, მე კი ლექციაზე მაგვიანდებოდა.. შუქნიშანი... ფუ როგორ მეზიზღება... ეხლა ერთი წუთი უნდავიდგე და ველოდო, როდის აინთება მწვანე, რომ ისედაც ცარიელ ქუჩაზე განვაგრძო გზა... ჩემ ფიქრებში ვიყავი, როცა მანქანის მინაზე ვიღაცამ მომიკაკუნა... შუშა ჩამოვწიე და ველოდებოდო, როდოს იტყოდა რამეს, ხელი ამოწია და ერთი თეთრი ვარდი მომცა...
-აპატიე და შეურიგდო... ძალიან კარგი ბიჭია...
მითხრა და გაუჩინარდა... გაშტერებული ვიდექი და ვუყურებდი მიმავალს, ბოლოს თავი გაკვირვების ნიშნად გავაქნიე და გზას გავუდექი...უნივერსიტეტის ეზო ცარიელი იყო რაც გამიკვირდა.. ადრე, როდესაც დაგვიანებით მოვიდოდი, ეზო მაინც სავსე იყო, ეხლაკი? კაცის ჭაჭანება არ იყო... ფრთხილად შევაღე, კარები და აქეთ-იქით თვალიერება დავიწყე, მაგრამ ამაოდ არც აქ იყო ვინვე.. აუდიტორიისკენ წავედი... ერათ-ერთი ოთახიდან გოგო გამოვიდა და თეთრი ვარდი ხელებში მომაჩეჩა
-აპატიე და ნახე...
თითქმის კი არა ყველა ოთახიდან თითო ბავშვი გამოდიოდა და ვარდებს მაძლევდნენ და ერთსა და იმავე ტექსტს იმეორებდნენ
"ა პ ა ტ ი ე დ ა ნ ა ხ ე"
გაკვირვებული დავდიოდი და თავს დებილივით ვატრიალებდი... ბოლოს აუდიტორიისან ეკა გამოვარდა და ხელი ჩამჭიდა..
-წამოდი სალომე... შენი დროა...
-რა ხდება ეკა?
-წამდი და ნახავ... თოკო წამო დამეხვარე...
შენობიდან გამიყვანეს და მანქანაში ჩამავეს...
-სად მივდივართ?
-აუ სალო ნუ ხარ მოუთმენელი მიხვალ და ნახავ.. დაახლოებიყ ნახევარი საათი ვიარეთ... ბოლოს მთაწმინდაზე, რაღაც სამსართულიანი სახლის წინ აღმოვჩნდი...
-სალო შედი და ჩვენც მოვალთ...
- კარები გავაღე და პირი გაოცებიაგან დავაღე... ულამაზესი იყო იქაურობა... გემოვმებით გაწყობილი.. უმაღლესი ხარისხის ავეჯი და ბევრი სხვა რამ...
-მოგწონს??
უკნიდან საკმაოდ ნაცნობო და მონატრებული ხმა მომესმა...
-მეც ძალიან მომწონს... ეს ყველაფერი მამაჩემმა გააკეთა მაშინ როცა
დედაჩემი ცოლად მოიყვანა... ერთმანეათი სიგიჟემდე უყვარდათ, დედაჩემის ოჯახი წინააღმდგი იყო მათი ერთად ყოფნის, მაგრამ დედაჩემმა მაინც თავისი გაიტანა და მამუკას ცოლად გაყვა... ოჯახმა გამორიყა, თუმცა დიდად არ უნაღვლია სიყვარული პირვენ ადგილას დააყენა და არც უდარდია.... არაფერი მოკლებია... ეს სახლიც მათი სიყვარულის სიმტკიცია ნიშნად ააშენეს.....
ამას ყვებოდა და ვხვდებოდი რამხელა სევდა ედგა გულში.. ხმისამოღებას ვერ ვბედავდი და კვლავ ზურგით ვიდექი და ვუსმენდი... მისი მზერა ზურს მწვავდა რომელიც მაზოხისტურად მსიამოვნებდა.... ვგრძნობდი მის ცხელ სუნთქვას კისერში...
-ალბათ გაინტერესებს რატომ მოვყევი ეს ყველაფერი..
მამაჩემი 1 თვის წინ საავადმყოფოში დავაწვინეთ ძლიერი შეტევით.. ექიმმა მხოლოდ 1 კვირა დარჩაო.. თუმცა ცოტა ხანგძლივი სიცოცხლისთვის მაინც წაიყვანეთ საზღვარგარეთო., დედაჩემმაც მაშინვე გერმანიაში გააქანა... სწორედ იმ დღეს როდესაც ბოლოს გნახე.. ზუსტად წასვლიდაბ ერთ კვირაში მამაჩემი გარდაიცვალა... დედაჩემი კი მის გარდაცვალებას გადაყვა და 2 კვირაში დედაც დავკარგე.... გერმანიაში აღარაფერი მესაქმებოდა... თითოეული ადგილი მათ მახსენებდა..
-აქ რა დაგრჩენია???
-შენ სალომე... შენ ხარ ის ერთადერთი ვის გამოც სიცოცხლეს აზრი აქვს.... როცა მშობლები დავკარგე, მეგონა რომ ყველაფერი დამთავრდა.. მაგრამ..... შენ ხარ ის ერთადერთი ვის გამოც სიცოცხლე მიღირს, შენ ხარ ის ერთადერთი რომელიც მაჩერებს ამ ქვეყანაზე და შენ ხარ ის ერთადერთი ვის გამოც საქართველში დავბრუნდი.. მიყვარხარ უსაშველოდ, უსაზღვროდ... სალომე მჭორდები..... მაპატიე გთხოვ რომ ესე მიგექეცი და დაგტოვე...
მუხლებზე დავარდა და ტირილი დაიწყო.. ვერც მე ვეღარ შევიკავე მის წინ მუხლებზე დავდექი და ცხელ სითხეს მივეცი უფლება თავისი გზა გაეკვლიათ..
-ზუკა!!!! ზუკა!!!! გთხოვ ადექი.... ზუკა!!!!
-სალომე მაპატიე გთხოვ...
-დაწყნარდი... ყველაფერი გაპატიე.... მეც მჭირდები... მიყვარხარ უსაზღვროდ და არაამქვეყნიურად.... მიყვარხარ ზუკა.....
თავი აწია და მისი კუპრივით შავი თვალები, რომელიც ეხლა სევდით უფრო იყო სავსე ვიდრე იმ სილაღით, რომელიც ადრე ჰქონდა..




მეორე დღეს მთელი უნივერსიტეტი ჩვენზე ლაპარაკობდა...
"ზუკა ჯოხაძე და სალომე გიორგობიანი ერთად არიან".... ცოტაც და ტელევიზიებიც ჩვენზე ილაპარაკებდნენ...
-აუ ზუკაა დამღალეს უკვე...
მანქანიდან გადმოვედით და კვლავ ასობით თვალი მივიბყარით მე და ზუკამ...
-კაი რა დაიკიდე... სხვისი აზრი არ მაინტეტრესებს...
ხელი გადანხვია და შუბლზე მაკოცა..
-ისე ჩვენში დარჩეს შუბლზე დებილებს კოცნიან...
გავიბუსხე და ხელები გადავაჯვარედინე.. რასაც ზუკას ომახიანი სიცილი და ჩემი უარესად გაბრაზება მოჰყვა....
-რა გაცინება სულელო
ცოტაც და ტირილს დავიწყებდი..
-არაფერი სალი, უბრალოდ ის დაგავიწყდა რომ შუბლზე იმათ კოცნიან ვიც მათთვის ძალიან ძვირფასია.. ეხლა კი მორჩი ბუტიაობას და ლექციაზე შევიდეთ.... დაახლოებით 1კვირაა რაც ლექციაზე არ ვყოფილვარ და როგორ მომნატრებია აქაურიბა... აუდიტორიაში შევედი და რამდენიმე ახალი მოსწავლეც დამხვდა... თუმცა თვალში განააკუატრებულად ძალიან ვულგარულად ჩაცმული გოგო, რომელიც ჩემ მერხზრ წამოპლაკულიკო და ყბას ძროხასავით იქნევდა...
-ჰეი არ გასწავლეა რომ სხვის მერხზე ჯდომა არ შეიძლება?
გაბრაზებულზე ნერვები ვეღარ მოვთოკე და ბოლო ხმაზე ვიყვირე... ზუკა ამაოდ ცდილობდა ჩემს შეჩერებას...
-ისტერიჩკა დაწყნარდი.... და არსად გადასვლას არ ვაპირებ და ეგ სიმპატიური ბიჭი რომელიც გვერდზე გიდგას შეგიძლია დამიტოვო შენნაირი ისტერიჩკა მაიმც არაფერში ჭირდება....
ამაზე გადამეკეტა, თმებში ვეცი და მაგიდიდან ჩამოვათრიე მთელი ოთახი თმებით მოვატარე და უწმაწურ სიტყვებას არ ვიშურებდი..
-შე ბო*ო...ვის რაში ჭირდები?! მთელი თბილისის ნათრევო...
მთელი ოთახი გვიყურებდა და ომახიანი შეძახილები ისმოდა... უცებ სიმსუბუქე ვიგრძენი და წამებში მოვწყდი იმ ბო*ის თმას... და ზუკას მკლავებში აღნოვჩნდი... ოთახი რომ მოვათვალიერე ეკა, თოკო და ლექტორიც მოსულიყო...
-სალომე ხო მშვიდობა???
ზუკამ ჩამომსვა და ეკაც მომვარდა თავისი კითხვებით..
- კი უბრალოდ ზოგ-ზოგიერთება ენააქ დასამოკლებელი და კაბა დასაგრძელებელი...
ჩანთა ავიღე და ჩემი ადგილისკენ წავედი... ის მეორეჯერ იქ დამჯდომი არ იქნება.. ზუკაც მორჩილად მონყვა უკან და ჩემ გვერდზე დაჯდა..
-საღოლ შენ.. არ ვიცოდი ესეთი მაგარი თუ იყავი...
კისერში მაკოცა და თავის ადგილს დაუბრუნდა...
-ჯოხაძე და გიორგობიანი აქ "ვარდების ბაღი" არ გვაქვს!
ლექტორმაც უცებ გააკეთა კომენტარი, რაზეც ყველამ ჩვენ გამოგვხედა თუმცა დიდი ყურადღება არ მიგვუქცევია და ლაპარაკი გავაგრძელე
-როცა საჭიროა ვიცი ხოლმე ესეთები...
მალე დამთავრდა ლექციები და გარეთ გამოვედით... გვერდზე თოკა ამომიდგა და ხელი გადამხვია
-რას შვები ცუნცულ?
-კაი რა მორჩი ღადაობას თოკა... ეკა სადაა???
-ლექტორს ელაპარაკება და მოვა მალე... და ზუკა??
ზუკას ხსენება იყო და გვერდზე ამომიდგა..
-აი ზუკაც... მოდი ეხლა ოთხივე ჩვენ კაფეში წავიდეთ
-ეეე რა მაგარი იდეაა.. თან რამდენი ხანია არ ვყოფილვართ..
თოკომ და ეკამ მხარი ამიბეს და ტრადიციული სიცილიც მიაყოლეს... 15 წუთში დანიშნულების ადგილას ვიყავით და ყავას ვსვამდით... საშინელი სიჩუმე იყო გამეფებული, რომელიც ზუკამ დაარღვია თვისი მოახიანი შეძახილით
-რა მოვიფიქრე!!! მაღიარეთ რომ გენიოსი ვარ!...
-მიდი თქვი მალე..
მოთმინება დაკარგულმა წამოიძახა ეკამ...
-მოკლედ ეხლა მოდის საზაფხულო არდადეგები, ხოდა ჩვენ ოთხნი წავიდეთ დასავენებლად, გინდ მთაში და გინდ ზღვაზე... ეს ხმათა უმრავლესობით გადავწყვიტით......
- ეეეე რამაგარიაააა.. მე პირადად მთა მინდა...
წამოვიძახე გახარებულმა და ამ იდეით აღფრთივანებული უკას ჩავუხტი კალათაში.....
-გვრიტებო მაგას მერეც მოასწრებთ... მეც მთა მინდა... ყელშია უკვე ეს ზღვა...
მხარი ამიბა თოკომაც და გვერდზე გახტა რომ მუჭი რომელიც მისკენ მოვიქნიე აცდენოდა...
-აუ მეც მთა მინდა... მაგარია.. კოცონი, სიმღერები, ბუხარი და მეგობრები....
ეკამაც ჩვენი მხარე დაიჭირა და აღტაცებულნა ტაში შემოკრა...
-კარგი მაშინ წავიდეთ მთაში... 2 კვირა... თუ რამეა დავამატოთ...
დაამატა
სიცილით და ანგარიში მოითხოვა, ფული ჩადო და ხელო გადამხვია..
-თქვენო უდიდებულესობავ სახლამდე მიგაცილებთ თუ შეიძლება....
გამეცინა მის ოგიციალურობაზე და თავის დაკვრით დავთანხმდი...თოკო და ეკა ჩვენზე ადრე წამოვიდნენ, ამიტომ მშვიდად მივსეირნობდით აღმაშენებელზე მე და ზუკა..
-ჩემ ძმას როდის უნდა უთხრა?
დიდხნიანი დუმილი არცთუისე სასიამოვნო თემით დავარღვიე..
-არ ვიცი სალუ... სწავლა 1 კვირაში მთავრდება და თუ გვინდა რომ ერთად წავიდეთ, რაც შეიძლება მალე...
-მესმის მაგრამ ხო შეიძლება დაგვიშალოს.... ხო იცნობ ბექას? მშობლები არაფერს იტყვიან....
-ვიცი სალ ვიცი...... მაგრამ..... აუ მოვაგვარებ რა რამეს..... თუ გინდა დღესვე ვუთხრათ?
-შენ რა გაგიჟდი?? გაგიჟდება ბექა...
-აბა როდემდე ვიყოთ ესე??? მიყვარხარ და არ შემიძლია ის რომ, შეყვარებულს ერთი ჩასახვევით ადრე ვუშვებ მარტო რომ მისმა ძმამ არ დაგვინახოს და ერთად ყოფნა არ დაგვიშალოს...
-ვიცი ზუკა მაგრამ რა ვქნა?!
-არ მაინტერესებს... დღესვე მოვდივარ შენებთან და ვეუბნებუ ყველაფერს... შეწინააღმდეგებას აზრი არ აქვს...
ისეთი ხმით თქვა შეწინააღმდეგენა მართლა გადავიფიქრე და ხელი ჩავიქნიე... ცივრებაში პირველად მოვინდომე, გაზა ჩემ სახლამდე უსააშველოდ გაწელილიყო.. თუმცა ეხლა დამოკლდა მაინდამაინც... მესიკვდილებოდა ზარის დარეკვა... არანაკლებ ნერვიულობდა ზუკაც... შუბლი სულ სველი ჰქონდა.კარები დედაჩემმა გააღო
-სალო მოხვედი დე?? უი ზუკა შვილო შენც აქ ყოფილხარ? შემოდით რა კარებშუ დგეხართ....
-გამარჯობა ლია დეიდა... ბექა და გიორგი ბიძია სახლში არიან? -კი შვილო მისაღებშია გიორგი ბექას ეხლავე დავუძახებ ხო მშვიდობაა?
-კი კო მშვიდობაა ლია დეიდა...
ლია გაგვშორდა და მეც ამოვისუნთქე...
-ნუ ნერვიულობ სალი.. ყველაფერი კარგად იქნება...
ყურში მიჩურჩულა ზუკამ და მისაღებისკენ წავიდა.. დიდი ოვაციებით შეხვდნენ ერთმანეთს... ამასობაში ბექაც ჩამოვიდა და ზუკამაც დაიწო.... ვიგრძენი, პულსი როგოე ამიჩქარადა, ცოტაც და კანს გახეთქავდა...
-შეიძლება ძალიან ცუდ დროს მოვედი და ცუდ დროს გწუბნებით, თუმცა მეტი მართლა აღარ შემიძლია.... ზედმეტი მიკიბ-მოკიბვების გარეშე, მინდა გითხრათ, რომ თქვენი შვილი, სალომე, მიყვარს და მასაც ვუყვარვარ... შეიძლება თქვენი თქმით ადრეა ჯერ სალომეს შეყვარებული თუმცა უკვე დიდიხანია ერთად ვართ.... დაამთავრა ზუკამ თავისი სიტყვა და მათ რეაქციას დავაკვირდით ორივე.... გიორგიმ და ლიაკომ ჯერ ჩვენ შემოგვხედეს,მერე ერთმანეთს გადახედეს და ბოლოს ბექას გადახედეს.. რომელიც ნელა ადგა სავარძლიდან და ჩვენკენ წამოვოდა. მეგონა ან ხელს დანარტყამდა ან კიდე არ ვიცი რა არ ვიფიქრე მან კი ორივე ხელი ძლიერ მოგვხვია ორივეს და ჩაგვიხუტა...
-უკეთეს პატრონს ვერც ვისრვებდი ჩემი დისთვის... იცოდე თმის ღერიც რომ ჩამოუვარდეს ჩემი ხელით მოგკლავ... თითი გაფრთხილების ნიშნად დაუქნია ზუკად და თავის ადგილისკენ წავიდა... ერთი ღრმად ამოვისუნთქე მათი პასუხის გაგებისას და სახეზე მოუშორებელი ღიმილი ავიკარი....სათითაოდ მოგვილოცა გიორგიმაც და ლიაკომაც, პატარა სუფრა გაშალეს და ჩვეული მამაპაპური სადაღეგრძელოები დაიწყეს.. ისე დათვრენ სამივე ოთახამდე ძლივს მივიყვანეთ მე და ლიაკომ...



დილით ზუკას ხმამ გამაღვიძა
-ვაი თავი მისკდება სალომეეე... მიშველე!!!!
ზანტად წამოვწიე თავი ბალიშიდან და ტახტზე მწლოლარე ზუკას გავხედე, რომელიც ორივე ხელს თაბზე ძლიერად იჭერდა...
-არ დაგელია მაგდენი და არ იქნებოდი ეგეთ დღეში....
ოთახის კარები ბექამ შემოანგრია და ჩემს ლოგინზე დაეხეთა...
-ოუ დილიდან ნუ დაიწყე შენებურები...რომ მეც მისკდება თავი და ჩადი რა ნაბეღლავი ამოიტანე...
-ვიზრუნე უკვე მაგაზე ძვირფასო ძამიკო და თუ არ გახსოვს გეტყვი, რომ გუშინ სამი შეკვრა ნაბეღლავი ამომატანინე დამჭირდებაო... და კიდე ორასი ლარი მომეცი ერთად რომ წახვალტ დასასვენებლად დაგჭირდეობაო.....
-რაა??? ფუ შენი
იმხელა ხმაზ ე იყვირა თვითონაც ეტკინა თავი და ერთი გემრიიელად შეიკურთხა... ზუკა კი სიცილისგან იხეოდა რაზეც,ბექასგან ნასროლი ბალიში მიიღო თავში, ამაზე კი მე დავიწყე სიცილი.... ორივე ერთდროულად მეცა და ღიტინნი დამიწყეს.. ეს ჩემი სუსტი წერტილია.... სიცილი კივილში გადაიზარდა და დაფეთებული გიორგი და ლლიაკო შემოცვიივდნენ ოთახში...
-ხო კარგად ხართ?
სახეწაშლილმა გიორგიმ იკითხა და როგორც მივხვდი ისიც ამათ დღეში იყო...
-ჩვენ კი და შენ მა?
დაინტერესებულმა ვკითხე, თუმცა პასუხი ვიცოდი.. „ესე შენი მტერი იყოს“
-ესე შენი მტერი იყოს...
შუბლი მოისრისა და ოთახიდან გავიდა.... გამეცინა მის პასუხზე ყოველ „პახმელიაზე“ ერთიდაიგივე პასუხი აქვს..
-ჩუ რა გოგო თავი მისკდება ისედაც....
თავი სემახსენა ცოცხალმკვდარმა ბექამ, რომელიც წამოდგომას ლამობდა... თავი ისე ქონდა გამსკდარი ვერ წევდა.....როგორც იქნა ავყენე ორივე და გარეთ გავაგდე, მეც მოვწესრიგდი და ლიაკოს მივეხმარე სამზარეულოში....
-ისე კაი ბიჭია სალო ზუკა... ზრდილი, პატიოსანი და რაც მთავარია სიმპატიური...
-კაი მორჩი დედა და ვაჭამოთ იმათ, თორემ ერთმანეთს შეჭამენ ეხლა...
მისაღებში მჯდომებს გადავხედე, რომლებცი მკვდრებივით ეყარნენ და რამდენჯერმე შეიკურთხნენ კკიდეც გუშინდელი დღის გახსენებისას....
-მოდით!
ლიაკომ დაიძახა და ორ წამში მაგიდასთან ისხდნენ... მეცინებოდა მათ ამ საქციელზე წეხან თავი უსკდებოდათ და ეხლა ჭიქებს ერთმანეთს უჭახუნებან..... კარებზე გაბმული ზარი გაისმა და სამივემ ერთდროულად დაიწყეს ყვირილი
-სალომე გააღე!! თავი მისკდება.... ვაი თავი.... ფუ ამის თავი.....
და ესე უსასრულოდ გაგრძელდებოდა მეთვითონ რომ არ შევწუხებულიყავი... ნელა წამოვდექი სკამიდან და გასაღებად წავედი.. კარებში კი ეკა შემეჩეხა..
-რა ხდება რას დაგვაყრუე?
გვერდზე გავდექი და სახლში შემოვატარე .....
-ადგა ჯარი ხვალე გამოცდა გვაქვს და ჰაიდა მთაში.....
ოთახში შევლისთანავე იკივლა ეკამ......
-აუ რა კივიხარ... თავი მისკდება ისედაც....
სამზარეულოდან თავი გამოყო ბექამ და სახე დაჭყანულმა მიუგო ეკას...
-რა ჭირს ამათ ე?
გაკვირვებულმა გამომხედა ეკამ და ბეჭები „ვერ გავიგეს“ პონტში აათამაშა..
-გუშინ დალიეს და თავი უსკდებათ....
-აააა გასაგებია... მოკლედ გამოცდა ხვალე გვაქვს მერე რამდენიმე გამოცდა მაქვს მე გადასაბარებელი და მერე წავიდეთ..
-თოკომ იცის გადასაბარებელი რომ გაქვს?
-არა და არც უთხრა, ტორრე გაგიჟდება ხო იცი, რამე მოვიფიქროთ და ისე გავიყვანოთ სამი დღე...
-კაი ვნახოთ რამე, ეხლ წამო ვჭამოთ თორემ ცუდად ვარ....
გამოცდება წარმატებით ჩაიარა.... მე და ზუკამ უმაღლესი ქულები ავიღეთ.. არც თოკო ჩამოგვრჩა... ეხლა გარეთ ვდგევართ სამივე და ველოდებით როდის გამოვა ეკა, რომ გვახაროს თავისი ნიშანი.... გაგიჟებული დადის თოკო აქეთ-იქით, ხანს რას მიეყრდნობა და ხან რას.. როგორც იქნა გაიღო აუდიტორიის კარი და ეკაც გამოვიდა... სახეზე ვერც გახარება წავიკიტხე და ვერც მწუხარება ამიტომ აფართხალებული გულით ველოდი რას იტყოდა
-ეკა ამოიღე ხმა გავგიჟდი...
ბოლოს მოთმინება დაკარგულმა ვიყირე და იკადრა ხმის ამოღება...
-ჩავაბარეე!!!!!
-იეეეს ესეიგი მივდივართ ხო?
გახარრებულმა თოკამ ხელში აიყვანა ეკა და მთელი ეზო შემოარბენინა...
-ორშაბათამდე ვერა თოკ.... ლექტორმა მტხოვა ერთი გოგო უნდა ვამეცადინო, რამდენიმე გამოცდა აქვს გადასაბარებელი და უარიც ვერ ვუთხარი...
არა რა ნამდვილი მსაახიობია ეს გოგო.. ეს ყელაფერი ისე მოატყუა თოკას, ერთი ნერვიც არ შეტოკებია...... რათ უნდა ამას იურისტობა მსახიობი უნდა იყოს.. მე და ზუკა სიცილს ძლივს ვიკავებდით.... თოკომ ერთი გადმოგვხედა და მერე ეკას მიუბრუნდა
-მაგ გოგოს ეხლა მე ჩემთან წავიყვან და ვამეცადინებ, ერთი კიდე ჩაიჭრას....
ცხვირხზე თითი დაკრა ეკას და შუბლზე აკოცა...
აქ კი ნამდვილად ვეღარ შევიკავე თავი და ბოლო ხმაზე გადავიხარხარე... ეკა კი გაკვირვებული იყურებოდა
-შენ.. შენ რა იცოდი???
-კი ეკუ ვიცოდი ვიცოდი.. და არაფერს გეუბნებოდი მაინეტრესებდა რამდენხას მომატყუებდი, კაი ეხლა ეს დავიკიდოთ და წამო სადმე ავღნიშნოთ, შემდეგ კი მოემზადები სამივე გამოცდისთვის..
იმ საღამოს ოთხივე მაგრად დავთვრით, ბოლოს გარკვევით მხოლოდ ის მახსოვს, როგორ ცემა ზუკამ ვიღაც ტიპი ჩემ გამო.... რააა? ზუკამ ჩემ გამო ვინმე ცემა? ჯერ კიდე ძილბურანში ვიყავი ამ ყვეელაფერს რომ ვიხსენებდი.... ბოლო ფრაზამ „ზუკამ ჩემ გამო ვიღაც ცემა“ გამომაფხხიზლა და დენდარტყმულივით წამოვხტი ფეხზე.. სასწრაფოდ ტელეფონი მოვძებნე და ზუკას დავურეკე.. ერთი ზარი.. ორი ზარი.. სამი ზუკა არ ირებს, უკვე ისტერიკები მეწყება... აექეთ-იქით დდავდივრა ნერვიულად და თავზე ხელებს ვისმევ... მტელი სხეული მიკანკალებს.. უკვე გათისვას ვაპირებდი, როცა მიპასუხა
-ხო სალი რა იყო?
-ზუკა კიდე კაი რომ მიპასუხე... კარგად ხომ ხარ?
-აუ ისევ თავი მისკდება საშინლად..
-სხვა არაფერი გტკივა?
-არა რა იყო რა გჭირს?
-გუშინ ჩემ გამო ვიიღაც ცემე კლუბში?
-.......
-ზუკა გეკითხები ვიღაც ცემე გუშინ?
-ხო სალომე ვცემე, იმიტომ რომ ცუდად გეარშიყებოდა, ორი წუთი გავედი სასმელის მოსატანად დავბრუნდი და დამხვდა ეგ ნაბ**ვარი, ხელი გადაგხვია და კოცნას აპირებდა, რომ არ მოვსულიყავი არ ვიცი რას გიზამდა...
-შენი ამბავი რომ ვიცი მკვდარი იქნება ის საცოდავი...
-დაწყნარდი, ერთი ორი მოვდე და ვსო, ისეთი მტვრალი იყო ხელიც ვერ შემომიბრუნა.. მიდი ეხლა ადექი გაემზადე და ეკას მივაკითხოტ უნივერიტეტეში... გამოგივლი...
-კაი ნახევარ საათში მზად ვარ...
ტელეფონი გავუთშე და აბაზანაში სევედი, წყალი გადავივლე და გარდერობს მივაშურე, მუქი „დაგლეჯილი“ ჯინსი, შავი ზედა წარწერით „BE SURE!” და კონვერსები ჩავიცვი...ტყავის კურტკა სემოვიცვი და სამზარეულოში გავედი... გიორგი და ლიაკო ორივე სამსახურში იყო... მხოლოდ ბექა იჯდა რომელიც ყავას იმზადებდა..
-ვა პრივეტ ძმა..
-საით სალო?
გამარჯობის მაგივრად ეგრევა ჩართო ძმური ინსტიქტები...
-ზუკამ უნდა გამომიაროს და ეკას უნდა გავუაროთ ინსტიტუტში გამოცდა ქონდა დღეს...
-კაი ჭკვიანად და მერე ოთხივე ამოდით მერე....
ლოყაზე ვაკოცე და ქვევით ჩავედი სადაც ზუკა მელოდებოდა.....




ეკამ გამოცდები წარმატებით ჩააბარა... მთელი ღამე ავღნიშნავდით მისი წამების დამთავრებას და ჩვენ დასასვენებლად წასვლას.. კლუბებიდან და ხმაურიდან თავი შორს დავიჭირეთ... როგორც ბექამ მითხრა ჩემთან ავედით.... ლიაკო და გიორგიც სახლში იყო რაც გამიკვირდა.. ადრე როცა ესე " სასტავი" ვიკრიბებოდით ლიაკო და გიორგი ყოველთვის სადღაც გარბოდნენ... სუფრასთან ვიჯექით და ბოლო ხმაე ვიცინოდით ბექას სასაცილო ისტორიებზე, როდესაც უცებ დასერიოზულდა და ფეხზე წამოდგა...
-ალბათ ხვდებით რომ ლიაკო და გიორგი ტყუილა არ დავტოვე ჩვენთან ერთად.. რაღაც სერიოზული მინდა გითხრათ..
აქ პაუზა გააკეთა, რომელიც საშნლად გაიწელა... ერთმანეთს შეშენებულებო ვუყურებდით, ცოტაც და ლიაკო ტირილდ დაიწყებდა...
-გააგრძელე ბიჭო მოვკვდით ინტერესით
წყობიდან გამოსულმა ვეცადე წყნარად მეთქვა, თუმცა გაბრაზების რამდენიმე ნოტმა მაინც გაიელვა ჩემ ხმაში...
-მიკიბ-მოკიბვის გარეშე ცოლი მომყავს....
ეკად წყალი გადაცდა, თოკოს ჩანგალი გაუვარდა, მე, ზუკას, ლიაკოს და გიორგის კი გაოცებისგან პირი ღია დაგვრჩა...
-გვეღადავები ხო?
ორ სიტყვას ძლივს მოაბა თავი ზუკამ და ენის ბირძიკით კითხა...
-არა შე*ემა რას გეღადავებით.. მართლა მომყავს ცოლი....
ცოტახანი გაუსაძლისი სიჩუმე ჩამოვარდა... ლიაკო და გიორგი წავიდნენ, ბებომ დაურეკა ცუდად ვარ და მოდითო... სახლის კარების მიხურვა და ბექაზე კითხვების დაყრა ერთი იყო
-შენ შ*გ ხო არ გაქვს რა ცოლი მოგყავს შე*ემა?? ან ვიჯ მოგყავს??? არ მითხრა ის ბო*ი გვანცაო თორემ თავში გირტყამ რამეს...
პირველი ეგრევე ზუკა მივარდა და კითხვები კითხვებზრ დააყარა...
-არა რა ბო*ი გვანცა... თიკო მომყავს ცოლად, გახსოვს საფრანგეთში რომ გეუბნებოდი ძალიან მაგარი გოგო მომწონს თქო სურათიც გაჩვენე..
-ააა ხო ხო ლამაზი, შავგვრემანი მწვანეთვალება გოგი.... აუ მაგრი გოგოა ტო....
ზუკას ამ სიტყვებზე გამეცინა, თუნცა მინი ეჭვიანობიდ სცენის მოწყობა მინდოდა და გვერდში მუჭი მსუბუქად ვუთავაზე..
-ეს რისთვის ტო...
-რისთვის კი არა დგავიწყდა შეყვარებულირო გყავს ხო??
-სალოო... როგორი ბავშვი ხარ... ჩემი ბავშვი ხარ...
მესიამოვნა მისი ეს სიტყვებუ თუმცა თამაში ცოტახანი კიდე მოვინდომე... ჩასახუტებლად წამოვიდა ჩემკენ, მეც გვერდხე ოსტატურად გავხტი და ხელები გადავაჯვარედინე...
-შეყვარებულის სახლში ხაე და რამდენს ბედავ, მერე ხო სულ გახვალ თავს...
ისე ვამბობდი ამ ყველაფერს ჩემი თავი მსახიობი მეგონა... ზუკას გარდა ყველა იხედა სიცილით...გამაყრუებელი ხმაური ნაბიჯების ხმამ დაარღვია, შემდეგ კი კარების ძლიერმა მიჯახუნებამ.. დებდარტყმულივით უცებ შევტრიალდი მათკენ და გაფარათოებული თვალებით შევხედე.... თვალებით ცრემლით ამევსო, მუხლები მომეკცა და იქვე მდგომი თოკო რომ არა ალბათ წავიქცეოდი... სავარძლამდე მიმათრიეს... ეკა წყლით ხელში შემოვარდა და თავზე დამასხა...
- წუწაობა კი არ მინდა დეგენერატო... ტელეფონი მომიტანეთ, ზუკას უნდა დავურეკო..
ხელისკანკალით ავკრიფე ზუკას ნომერი... ერთი ზარი, ორი, სამი, ზუკა არ იღებს და უკვე პანიკებში ვვარდებოდი... ტელონი გვერდზე გადავდე და ტირილი დავიწყე
-აუ ჩემი ბრალია რა... რას ავიტეხე ეს სიცანცარე... ვიცოდი რომ იხუმრა მაგრამ მე ხო ყველაფერი უნდა გავაფუჭო...
უკვე ცუდად ვიყავი... ერთიანად ვკანკალებდი... ეკაც ჩემთან ერთად ნერვიულიბდა და რამე რომ მეთხოვა მომავალ წელა მოიფიქრებდა რომ გაეკეთებინა... ამიტომ ისევ ბექას მივმართე თხოვნით...
-აუ ბექა გთხოვ შენი ნომრიდან დაურეკე იქნებ აიღოს
-კაი სალო დაწყნარდი დავურეკავ ეხლავე...
ერთხელ დაურეკა არ აიღო... მეორეჯერ დაურეკა და გატიშვას აპირება, როცა ლაპარაკი დაიწყო
-ბატონო კი არა სად აგდიხარ?
-........
-რას ქვია ეჭვიანობის ატანა არ გაქვს???
-........
-ზუკა ცუდად იქცევი... დაფიქრდი...
-........
-კიდე დაფიქრდი ცხელ გულზე ნუ მიიღევ გადაწყვეტილებას....
-.........
მეტი არაფერი გამიგონია... თვალები რომ გავახილე ოთახში ვიწექი და თავზე ეკა მედგა... როგორც კი დაინახ გახელილი თვალები ეგრევე ბექას დაუძახა
-ხომ კარფად ხარ სალო? თავი ხო არ გტკივა ან რამე??
-ეკა რა ხდება?
-გული წაგივიდა და...
ყველაფერი სიზმარი მეგონა თუმცა...... ამასობაში ოთახში ბექა შემოვიდა და ზურგზე "გამიგდო"
-ბექა რას აკეთებ დამსვი ბექააა!!!!
მიუხედავად იმისა რომ უნდა გავბრაზებულიყავი, პირიქით ბოლოხმაზე ვიცინოდი და მუჭებს ვურტყამდი ზურგში...
-ნუ ხვანცალებ დამივარდები, ცოტაც და ნახავ რა ხდება...მალევე ვიგრძენი გვერდებში სიგრილე, ბოლოს კი მსუბუქი შეხება მიწასთან....
-ეს ყველაფერი შენთვის...
ბექამ ბეჭებში ხელი მომკიდა და საპირისპირო მიმართულებით მიმატრიალა.... ნაღდად ვერ წარმოვიდგენდი იმად რაც ჩემ თვალწინ ხდებოდა და ჩემ თავს.... ზუკა დიდი თეთრი დათუნიითხელში... ალაგალა კი ის ბავშვები რომლებმაც ადრე თითო თითო თეთრი ვარდები მომიტანეს უნუვერსიტეტთან ზუკას დავალებით.... ხელში გულისფორმის ბუშტები ეკავათ წარწერით "სალო მიყვარხარ უზომოდ ცის იქით...ვარსკვლავებამდე"
ყველამ სათითაოდ გაუშვა ბუშტები, რასაც მინი საჰაერო გულის ფორმის ბუშტები მიყვა.... სამეზობლო რომ მოვათვალიერე ყველა ჩვენ გვიყურებდა არც მე დავაყოვნე და მთელი ძალით გავექანე და ზუკას შემოვახტი.... ხელეები მთელი ძალით მოვხვიე და ყურში ჩავრჩურჩულე
-მიყვარხარ უსაზღვროდ "სინპატიურო უფროსო"
-მეც მიყვარხარ "ულამაზესო მდივანო..."
ამაზე ორივეს გაგვეცინა... კისერში შეუმჩნეველი კოცნა დავუტოვე და ჩამოვხტი მისი წელიდან.....
-სალო იმაზე კარგად გიცნობ ვუდრე წარმოგიდგენია.. მივხვდი რომ შენი სამსახიობო ნიჭი გამოიყენე... მეც ვიხელთე ამით და კიდევ ერთხელ დაგიმტკიცე რომ სასწაულად მიყვარხარ და არასდროს გიღალატებ....
ხელი გადამხვია და შუბლზე მაკოცა
რაღაცის თქმას ვაპირებიდ თუმცა კიდე დამასწრო
- და ხო კიდე დაიმახსოვრე შუბლზე კოცნიან მათ ვინც მათთვის ძვირფასია და არა სულელებს....
სადარბაზოში შევედით და სიცილით ავიარეთ ხუთი სართული.. კარებში ხელებგადაჯვარედინებული ეკა დაგვხვდა, რომელსაც გაბრაზება საშინლად უხდებოდა
-ეკუ მოიშორე ეგ სახე თორე შემიყვარდები ისეთი ლამაზი ხარ..
სახლში შევვარდი და პირდაპირ ოთახისკენ წავედი, რომ როგორმე გადავრჩენოდი ეკას "რისხვას".... ოთახში ზუკა ამოვიდა და სიცილისგან იხეოდა...
-ზუკა რა გჭირს კარგად ხარ??
-კი კი კარგას ვარ უბრალოდ გამახსენდა ეკას სახე ეგ რომ უთხარი..
-მოდი გეხვეწები დამეხმარე ქვივით ისე ჩავიდე რომ ეკას გადავურჩე...
ჩავედი თუმცა სულ არ ჩავსულიყავი ჯობდა.... თავზე საშინლად ცივი წყალი გადამასხეს... მივტრიალდი და დისი ვედროთი და მხვდა ეკა, რომელსაც სახეზე ფერი არ ედო სიცილისგან.....
-კაი მოვრჩეთ... თიკო უნდა ამოვიყვანო და გაგაცნოთ...
ბექამ უცებ გაგვაჩუმა ყველა... თავები ერთდროულად მივატრიალეთ და გაფართოებული თვალებით შევხედე
-ღადაობ ხო??
სულ დამავიწყდა თოკო რომელმაც ხმა მხოლოდ ეხლა ამოიღო..
-არა რას ვღადაობ... დავურეკე და 15 წუთში აქ იქნება...
-აუ დებილი ხარ რა ბექა აქაურობას მილაგება არ უნდა?
გადავხრე არეულ სახლს, რომლრს დანახვაზეც კინაღამ ცუდად გავხდი...
-შენ ადი გამოიცვალე აქაურბას მემოვული....
ოთახში ავედი, თმები გავიშრე და ტანსაცმელიც გამოვიცვალე, ქვევით ჩავედი და უკვე ყველა სუფრასთან იჯდა... ბოდიში მოვიხადე და ზუკას გვერდზე დავჯექი...
-მართალი ხარ მაგარი გოგოა...
ჩუმად გადავუჩურჩულე და ბექას მივუბრუნდი, რომელიც ჩემ თავს აცნობდა... ძალიან კაი გოგო აღმოჩნდა.. ჩემზე 2 წლით დიდია, თუმცა მაინც გავუგეთ ერთმანეთს.. საერთოინტერესბიც აღმიგვაჩნდა... ღამის 2 საათი იყო ბექამ თიკო რომ სახლში წაიყვანა... ეკა და თოკოც მალევე მიყვნენ.. სახლში მხოლოდ მე და ზუკა დავრჩით... მივალაგეთ იქაურობა და ტელევიზორის საყურებლად დავჯექით...
-ხო კაი გოგოა???
უცმხერხული დუმილი ზუკაკ დაარღვი...
-კი კაი გოგოა, მაგრამ ხო არ....
-არა არა დაწყნარდი არაფეი ისეთი... დაიძინე ხვალე მივდივართ...
-სად მივდივართ???
-მთაში.. მე, შენ, ეკა, თოკო, ბექა და თიკო..... როგორც გინდოდა... კისერში მაკოცა და ტელევიზორს მიუტრიალდა....




როდს დამეძინა არ მახსოვს, მაგრამ გაღვიძებას არაფერი დამავიწყებს.... იმ გაყინულ წყალს, რომელიც გადამასხეს, როცა ტკბილად მეძინა და არავჯს არაფერს ვუშავებდი...
-თოკოოოო ჯობია გამასწრო...
გაგიჟებულმა წამოვყავი გაწუწული თავი და ჩაფსმამდე მომცინარე თოკოს ბალიში გავუქანე...
-მიდი ახტი სალო და გაემზადე..... მივდივართ....
ბოლო სიტყვია იმხელა ხმაზე იღრიალა ინსტიქტურად ხელები ყურებზე ავიფარე... ოთახიდან გავაგდე და თავის მოწესრიგებას შევუდექი.. რადგან უკვე ივნისის ბოლო იყო კარგად ცხელოდა, კარადიდან შორტები, მოკლემკლავკანი შავი ზედა და რათქმაუნდა კონვერსები ჩავიცვი... ჩანთა უცებ ჩავალაგე და ქვევით ჩავედი. ყველა მისეაღებში დამხვდა და მე მელოდებოდნენ...
-გვეღირსა დროზე ადექი წავიდეთ თორემ დაგვაღამდება...
სავარძლიდან წამოხტა ეკა და კარებისკენ წავიდა..... მას მიყვა თოკო, ბექა, თიკო და ბოლოს ყველაზე ზანტად ზუკა ადგა, ჩემკენ წამოვიდა, ჩემოდანი გამომართვა და ყურში ჩამრჩურჩულა
-მაინც ჩემი ძილისგუდა ხარ.....
ხმამაღლა გაიცინა და გარეთ გავიდა... თავი მომავეზრებლად გავიქნიე და მეც მათ მივყევჯ... სანი მანქანით მივდიოდით.. ბექა და თიკო ერთად, ეკა და თოკო ერთად და ნუ რათქმა უნდა მე და ზუკა ერთად.... ბარგი მოვათავსეთ და ჩვენ-ჩვენი ადგილები დავიკავეთ..
-ზუკა რა ადგილას მივდივართ?
-სვანეთში .... იქ სახლი მაქვს და ძალიან მიყვარს იქაურობა, ბავშვობაში ზაფხულში ყოველთვის ჩავყავდი მშობლებს.....
მთელი გზა უაზრობებზე ვლაპარაკობდით, ხანაც უაზროდ ვიცინოდით და ხანაც უაზროდ ჩუმად ვიჯექით რაც ნერვებს მიშლიდა... ნუ ჩემი მგზავრობის "არ სიყვარულის" გამო როგორც ყოველთვის ჩემძინა.....

---ზუკა-----
დილით 10 საათზე უნდა გავსულიყავით, თუმცა ჩემი ძილისგუდას გამო პირველ საათზე მოგვიწია გასვლა... გზაში უაზრო რაღაცეებზე ვლაპარაკობდით... რამდენჯერმე გამაყრუებელი სიჩუმე ჩამოვარდა.... სალოს თავი ფანჯარაზე მიედო და გარეთ უყურებოდა
-სალო ხო არ დაიღალე?? მალე მივალთ..
დიდიხნიანი დუმილის შემდეგ როგორციქნა ამოვიღე ხმა....თუმცა კვლავ დუმილი მივიღე...
-სალომე?!!
მანქანა გავაჩერე და სალომეს გადავხედე და გული სითბოთი ამევსო.... ჩაძინებია და ისე საყვარლად ეძინა გაღვიძება საცოდაობა იყო, საბარგულიდან თხელი მისაფარებელი ამოვიღე და მივაფარე... 5საათიანი მგზავრობის შემდეგ ჩავაღწირთ სვანეთში... სალომე ფრთხილად ავიყვანე ხელში და ოთახში, ლოგინზე დავაწვინე....

----სალომე----
რომ გავიღვიძე უკვე მისულები ვიყავით, ოთახი რომელშიც ვიყავი გემოვნებით იყო გაწყობილი რაც ძალიაბ მომეწონა, ფანჯარაში გავიხედე და თვალში ეგრევე სვანეთის ულამაზესი კოშკები მომხვდა.... ქვევით ჩავედი საიდანც სიცილ- ხარხარის ხმა ამოდიოდა.... აშკარად იმაზე მეტი ადამიანი იყი ქვევით ვიდრე მე ვიცოდი რომ ვიქნებოდით....
-სალო გაიღვიძე??
სამზარეულოდან ეკა გამოვიდა, რომელსაც კბილებშიც კი ლუდის პარკი ეჭირა რამისაა..
-რა ხდება გარეთ??
-მიდი გამო და ნახავ ერთი საათია შენი გაღვიძება უნდა ზუკას... და გამომართვი ეს პარკები დავიტანჯე....
გამეცია და პარკები გამოვართვიზზზ გარეთ გავედი და ერთმანეთზე უკეთესი ბიჭები იყვნენ....
-სალოოო მოდი ვინები გაგაცნო....
-გაიცანი ესენი არიან: გიო, სანდრო, დათო, დიტო და დემეტრე....
ეს კი ჩემი ცხოვრების აზრი სალო....
ყველას სათითაოდ ჩამოვართვი ხელი და ეკას გავყევი სამზარეულოში...
-აუ დიდიხანია აქ არიან??
შეწუხებულმა ვკითხე და სკამზე დავესვენე... ისე თიკო სადაა??
-თიკომ დაღლილი ვარ უნდა დავისვენოო...
ეკამ წარბები ზევით "აწკაპა" და ყავის მოდუღებას შეუდგა, აი რაც მაკლდა მთელი დღის განმავლობაში... ბიჭები გვიან წავიდნენ, მისაღებში ტელევიზორთან მოვკალათდით სამი წყვილი და ფილმის ყურებას შევუდექით... "50 პირველი პაემანი" რამდენჯერაც არ უნდა ვუყურო არ მბეზრდება....
-აბა ყურადღებას ვითხოვ ყურადღებას...
წამოხტა ფეხზე ბექა...
-მოკლედ მე და თიკომ გადავწყვიტეთ ჯვარი აქ დავიწეროთ....
ჯერ ერთმანეთს გადავხედეთ და მერე მომღიმარ წყვილს, რომელიც ჩვენ პასუხს ელოდნენ... ნელა ავდექი თუმცა გიჟივით ჩავეხუტე, ორივეს და მივულოცე გაბედნიერება...
-ვააა მაგარია ბექა, მაგრამ მეჯვარე?
ზუკამ "ერთურთ ძალზედ" საჭირო კითხვა დასვა..
-შენ გამორიცხული ხარ.... ნუ ჩემი დის " მომავალი ქმარი" ხარ.... თოკო ვერა იმიტო რომ თიკოს უნდა ეკა იყოს მისი მეჯვარე, თუ წინააღმდეგი არ ხარ ეკა...
ბოლოს სასაცილოდ დაამატა და საყვარლად გახედა მომღიმარ ეკას....
-კი რათქმაუნდა ვიქნები შენი მეჯვარე.... რა პრობლემაა
-ხოდა ეგრე რა არ მოვკვდო კაცი ნერვიულობით....
ხელი ჩაიქნია ბექამ და თავის ადგილას დაბრუნდა .....
-მოდი რამე ვითამაშოთ...
დააბრეხვა თოკომ
- ხო ვამვობ არა ამას პატარა ბავშვის ტვნი აქვს თქო.... რა ვითამაშოთ თოკო ზილინა ზილინა თუ დაჭერობანა....
-არც მეტი არც ნაკლები ჯოკერი არ ქალაქობანა პარებში....
-რას ერჩი არც ისეთი ბავშვია, მოდი ჯოკერი...
მხარი აუბა ზუკამაც, ნუ თავი რო აღარ მოგაწყინოთ ამ უაზრო ახსნით, გეტყვით რო მე და ზუკამ მოვიგეთ, არ მეგონა ესე კარგად თუ ვთამაშობდი... ღამის სამი საათი იყო, დასაძინებლად რომ წავედი.... ოთახში შესვლა და ტელეფონზე სმს ერთი და იგვე იყო... ნომერს რომ დავხედე არ მეცნო, გავხსენი სმს
"ყველა ისეთი ანგელოზი არაა როგორც შენ ფიქრობ...."



---მეათე თავი------
ესემესი რამდენჯერმე გადავიკითხე თუმცა ვერ მივხვდი ვისგან შეიძლება ყოფილიყო..... ცოტახანში იგივე ნომრიდან კვლავ სეტყობინება
„მაინც ვერ მიხვდები ვინ ვარ“
ამან სულ გადამრია და გამაგიჟა... ლოგინში სევწექი და დაძინება ვცადე, ყოველი თვალის მოხუჭვაზე სიტყვები სათითაოდ გადიოდა ტვინში და მახსნებდა მის არსებობას... რასტან იყო დაკვაშრებული ამასაც ვერ ვხვდებოდი.... როდის ჩამეძინა არ მახსოვს, თუმცა კარგად მახსოს რომ მარტო დავიძინე და არა ზუკასთან ერთად... მუცელზე მისი მძიმე ხელი მედო, რომელსაც ზარღვები საყვარლად ეტყობოდა, თავი კი ჩემს კისერში ჩაერგო
-ზუკა ადექი!! მეტკინა მუცელი ისე მიჭერ...
-მმმმმ
„ავფართხალდი“ და ვეცადე მისი ხელებიდან თავი დამეღწია
-ზუკაააა
-მორჩი ფართხალს და დაიძინე...
მისკენ უფრო მიმწია და ხელი უფრო ძლიერად მომხვია...
-რა დროს ძილია ადექი... ზუკააა..
-აუუუუ
-ზუკა რაღაც მინდა გკითხო
-ჰო
-ეს შეტყობინება რამეს ხომ არ გეუნება?
ტელეფონი მივანათე და იკადრა თვალების გახელა..
-რა არი ეს?
-წაიკითხე და ნახავ...
ერთი ოცჯერ მაინც გადაიიკითხა ბოლოს გაბრაზებულმა ტელეფონი ლოგინზე დააგდო, ჩაცმა დაიწყო და თან კაი გემრიელად იგინებოდა...
-რა ხდება იქნებ გამაგებიო?
-არაფერი სალომე არაფერი არ ხდება დაწყნარდი....
იმხელა ხმაზე იღრიალა, შემეშინდა და ტირილი დავიწყე, ესეთი გაბრაზებული არრასდროს მინახავს.... არც მე ვიცი რატო შემეშინდა მისი ასე, თუმცა ფაქტია ჩემზე ძალიან იმოქმედა.. ამ ხმაურზე დანარჩენებიც შემოცვივდნენ ოთახში და გაკვირვებულები იყურებდონენ... ზუკამ რაღაცეები ელაპრაკა და ოთახიდან გაუშვა..
-აუ სალო არ მინდოდა ესე გამოსულიყო, უბრალოდ ძალიან გავბრაზდი და ვეღარ მოვთოკე ნერვები. არ მინდოდა შენთვის მეყვირა..
-მესმის მაგრამ იქნებ გამაგებიო რა ხდება და რატო გაბრაზდი ესე ამ „უცნობის“ მესიჯზე?
-......
-ზუკა გეკითხები და გამეცი პასუხი, რატო გაბრაზდი ესე.....
-.......
-ზუკა!
აქ უკვე ვერც მე ვერ მოვთოკე ნერვები და ბოლო ხმაზე ვიყვირე.... 15 წუთი დამეწირდა დასაწყნარებლად, ამ ხნის განმავლობაში, ზუკა თავჩახრილი იჯდა ლოგინზე და ხმას არ იღებდა, რაც ყველაზე მეტად მიშლიდა ნერვებს…
-შეგიძლია გახვიდე ოთახიდან და როცა გექნება იმის ტრა*ი რომ დამელაპარაკო მერე შემოდი...
ერთი გამომხედა და პირნათლად აასრულა ჩემი სიტყვები.. ოთახიდან გავიდა ისე, რომ უნაკ არ მოუხედავს... მეც მეტი რაღა დამრჩენოდა, ტირილი არ დამიწყია, ავდექი აბაზანაში შევედი და ცხელი წყლის ქვეშ დავდექი.... ეს ის მომენტია, როცა ყველაფერი მავიწყდება, ცხელი შხაპი და ჩარკვიანის „სულს მოგცემ“..... თუმცა ეს მომენტი განსხვავებული იყო, დრეევნადელი შეტყობინებები და ზუკასთან ლაპარაკი თავიდან არ ამომდიოდა... როგორც იქნა ვიკადრე წყლიდან ამოსვლა.. თავი მოვიწესრიგე და ოთახში გავედი... ზუსტად მახსოვდა, ფანჯარა დაკეტილი დავტოვე, ეხლა კია დამხვდა.. ფანჯრიდან გადავიხედე არვინ არ ჩანდა, მხრები ავიჩეჩე და გარდერობისკენ წავედი, მოკლე ჯინსი, მოკლემკლავიანი ჯინსი და კლეჩატი საროჩკა გადმოვიღე... გავემზადე ტელეფონი ავირე და ქვევით ჩავედი.. მობილურს რომ დავხედე სამი ახალი შეტყობინება იყო.. ისევ უცნობი..
„კაი გოგო ხარ.. ჭკვიანურად მოიქეცი“
„და უი ხო არ შეგეშინდეს ფანჯარაში მე გადმოვძვერი“
„ბოლოს ქვევით რომ ჩახვალ არაფერი შეიმჩნიო....“
ოთახს თვალი კარგად მოვავლე, დავრწმუნდი რომ არავინ იყო, ღია ფანჯარა მივხურე და კარებიც გამოვიხურე.. ქვევით ზუკას გარდა ყველა იყო...
-ვაა სალი ადექი? ზუკა სადაა ხო არ იცი?
პირველი დათო შემეგება და ბეჭზე ხელი „დამარტყა“ კაი ძველი ძმაკაცივით... ძალით გავუღიმე და სამზარეულოსკენ წავედი...
-სალი მოდი რა დაგვეხმარე..
ფეხი სედგმული არ მქონდა ეგრევე მაჯახა ეკამ..
-რა ხდება ეკა?
-არაფერი უბრაალოდ სადილს ვამზადებთ და მიდი მაგიდა გააწყვე რა...
მეტი არღარაფერი მიკითხავს, თეფშები გადმოვიღე და გაწყობას შევუდექი..
-სალომე ზუკა სადაა?
სამზარეულოში ბექა შემოვიდა და წინ დამიდგა...
-მე რა ვიცი ბექა? ეხლა ცამოედი ეგ თქვენ უნდა იცოდდეთ..
ერთი შევუღრინე და საქმე განვაგრძე, მეთვითონ გამიკვირდა ჩემი ეს პასუხი,, იქ მყოფნი ხო საერთოდ გასტერებულები მიყურებდნენ....
-სალომე რა ხდება?
საგრძნობლად გაამკაცრა ხმა ბექამ და არც ყვირილი დაუკლია...
-არაფერი შემეშვი, თუ ძაან დაგაინტერესებს მოვა შენი ძმაკაცი და იმას კითხე...
არც მე დავაკელი ყვირილი, ჩანგლები მაგიდაზე დავყარე და ზევით ავედი...

-----ზუკა------
ღამე ვეღარ მოვითმინე და სალომეს ოთახში შევედი... რა მომასვენებდა, მას ჩემს გვერდზე ოთახში ეძინა და მე იქ მარტო ვიყავი... ოთახში შევედი და მივუწექი, ვიცოდი ამის გამო დილით დიდი უსიამოვნება შეიძლება შემხვედროდა, თუმცა ყურადრება არ მივაქციე... 21 წელია ისე ტკბილად არ მძინებია, როგორც იმ რამდენიე საათში მეძინა.. დილით სალომეს უაზრო ფართხალი მარვიძებს რაზეც დიდი ყურადრება არ გამმახვილებია... შეკითხვებს მხოლოდ „მჰ“თი და „ო“თი ვპასუხობდი, მანამ სანამ რაღაც შეტყობინება არ მიხსენა, ტავი დენდარტყმულივით წამოვყავი და ტელეფონი გამოვართვი
„ყველა ისეთი ანგელოზი არაა როგორც სენ გგონია..“
ერთი ოცჯერ მაინც გადავიკითხე, ვცდილობდი სიბრაზე რამენაირად მომეთოკა თუმცა არ გამომდიოდა.. ტელეფონი გაწარებულმა დავახეთქე ლოგინზე და ჩაცმა დავიწყე, თან კაი გემრიელად ვიგინებოდი... ვიცი ვინც იყო ამ ესმესის პატრონი, თუმცა ალბათ მეთვითონ არ მინდოდა ამის დაჯერება და ალბათ ამიტომაც არ ვამბობ არაფერს... სალომე სეშინებული მიყურებდა, იმ წუთში ვინმეს რამე რომ ეთქვა სეიძლება იმ წუთშივე მომეკლა. სწორდ მაშინ ამოიღო ხმა სალომემ, ნერვები ვეღარ დავიმორჩილე და ბოლო ხმაზე ვუღრილე, რაზეც მართლა გულით შევწუხდი, თუმცა ჩემი ბრალი იყო.... ამაზე დანარჩენებიც შემოცვივდნენ და ძლივს დავარწმუნე რომ ყველაფერი რიგზე იყო... სალომესკენ მივტრიალდი და დავინახე რომ ტიროდა, იმ წუთში ჩემი თავი, ბოლო დონის არარაობა მეგონა, მეგონა არა ვიყავი.... ყველაფრის ახსნა მომთხოვა, რაც ვერ კი არა „არ“ შევუსრულე, ვიცოდი ამ ყველაფრით მას დავკარგავდი, რაც ყველაზე ნაკლებად მაწყობდა.... თუმცა ამ ჩემი სისიულელით უფრო დავკარგე... ქვევით გაგიჟებული ცავედი, არავის გამარჯობისთვის და არანაირი კითხვისთვის პასუხი არ გაამიცია, მოტოციკლეტს მოვაჯექი, რომელიც აქ მყავდა დატოვებული და ცემი საყვარელი ადგილსკენ წავედი, ბავშვობასი როცა აქ მოვდიოდი ხოლმე ყოველთვის რაღაც მნიშვნელოვანი ხდებოდა ჩემს ცხოვრებაში კარგიც და ცუდიც.... ეს სწორედ ის მომენტი იყო როცა ცუდად კი არა საშინლად ვიყავი.... როგორ მინდოდა ეხლა მივსულიყავი სალომესთან და ყველაფერი მომეყოლა, თუმცა ვერ ვბედავდი... შემიძულებდა ისე რომ რაც არ უნდა გამეკეთებინა არასდროს მაპატიებდა...... ან შეიძლება ეპატიეინ, მაგრამის ურთიერთობა რაც ადრე გვქონდა არ გვექნებოდა...


კარები ისე მივაჯახუნე მეგონა ჩამოვიღებდი, ლოგინზე აბღავლებული დავჯექი, თუმცა რა მატირებდა ვერ გავიგე... ალბათ ზუკა რომლის გაშვებაც ძვირი დამიჯდა... ჩემ გარდა არავინ იცის რა დამიჯდა ის სიტყვები რაც წასვლის ქინ ვუთხარი... ნახევარი სიცოცხლე დავლიე...
-სალომე!!! სალომე!!! გააღე კარი!!! სალომე!!!
ფიქრებიდან თოკოს ღრიალმა გამომიყვანა, მის ღრიალს დაემატა ბექასი და გოგოების განწირული კივილი...
-სალომე გააღე თორემ შემოვანგრევ... სალომე!!!
თოკოს ხმა ბექას ღრიალზე უარესმა ხმამ შეცვალა... ზანტად წამოვდექი და გასაღებად წავედი..
-სალომე რა ხდება? რა გჭირს? რა ხდება შენსა და ზუკას შორის? დილის მერე ნერვებ აშლილი ხარ და ის კიდე საერთოდ არ ჩანს....
ოთხივემ ერთად დაიწყეს კივილი, ყვირილი, ჩხუბი....
-აუ ნუ ყაყანებთ... არაფერი არ ხდება... კარგად ვარ.. შეგიძლიათ წახვიდეთ??
ყველაბაირად ვცდილობდი ჯავრი მათზე არ მეყარა... ჩვეული ხმის შენარჩუნებას ვცდილობდი, რაც ნაკლებად გამომივიდა..
-სალომე!!!
ბექას მკაცრი ხმა განაჩენივით გაისმა დადუმებულ ოთახში...
-რა გინდა ბექა? რატო არ მასვენებთ?
-სალომე!!
ბექას სიტყვა თოკომ გააგრძელა, რაც ხმამაღალზე ხმამაღლა მოუვიდა...
-ვუჩხუბეთ.... რის გამო? აი ამის გამო....
ტელეფონი ცხვირწინ ავუფრიალე... ბექამ ტელეფონინი გამომგლიჯა და "უცნობის" შეტყობინებები წაიკითხა
-ამის დედა შევ**ი.....
-ბექა... ბექა რა ხდება?
გაშეშებული ერთ ადგილას ვიდექი ვერც ხმას ვიღებდი და ვერც ნაბიჯს ვადგამდი...
-ეს იმ ნაბი*ვარის ჩადენილია.. არ ვაცოცხლებ უნამუსო ვიყო...
დერეფანში წინდაუკან დადიოდა ბექა და სიგარეტს სიგარეტზე ეწეოდა....
როგორც იქნა გონზე მოვეგე და გარეთ გავედი
-შენ მაინც გამაგებიე რა ხდება? ზუკამ არაფერი მითხრა...
-სწორადაც მოიქცა... გაიგებ მერე...
-ბექა!!!
-სალომე მე ვთქვი, მორჩა!!!!
შეწინააღმდეგებას აზრი არ ქონდა.. გადავწყვიტე გარეთ გავსულიყავი სასეირნოდ... კედები ამოვიცვი და სვანეთის დასათვალიერებლად, ნუ უფრო გულის გადასაყოლებლად წავედი.... ულამაზესი იყო იქაურობა... კოშკბი ერთმანეთზე ულამაზესი იყი... სანახაობით გატაცებულმა ვერც შევამჩნიე დათო, რომელიც ჩემთან ერთად ათვალიერებდა აქაურობას..
-დათო.. დიდიხანია მომყვები...
-დაახლოებით 15 წუთია და ისე რომ არცერთხელ არ შეგიმჩნევივარ ესეთი სიმპატიური ბიჭი...
ნუ დათოს "ცოტა" თავის ქება გამოუვიდა, თუმცა მართლა სიმპატიურია... დაბალზე შეჭრილი, მუქი წაბლისფერი თმა, ყავისფერი თვალები, ოდნავი წვერი , ბიჭისთვის დამახასიათებელი პატარა და აპრეხილი ცზვირით და თხელი მოვარფისფრო ტუჩებით.... სიმპატიურია, მაგრამ ზუკას ვერ ჯობია..
ზუკა........
იქნებ მართლა ჯობდა ცოტახანი დამეცადა მერე ხო თვითონ მომიყვებოდა ამ ყველფერს...
-სალო... სალომე... სალომე!!.
ფიქრებიდან დათოს უკვე ყვირილმა გამომიყვანა
-ა რა ჰა რა მკითხე?
-ზუკა სადაა არ იცითქო...
-არა დილის მერე არ მინახავს.. უცება გამახსენდა უცნობის შეტყობინება და თავი ისე მოვაჩვენე ვითომც არაფერი ყოფილიყო...
-კაი სალ წავდი და დღეს თუ ნახავ უთხარი მნახოს..
-კაი კარგად....
დათოს დავემშვიდობე და ტელეფონზე სმს მოვიდა, გავხსენი და კვლავ უცნობი
"კაი გოგო ხარ პირობა რომ გახსოვს, რაც არ უნდა მოხდეს არ შეგეშინდეს...."
-რისი უნდა შემეშ......
გააზრებაც ვერ მოვასწარი ისე დამიბნელდა თვალებში...




----ზუკა-----
მთელი დღე მდინარის პირას გავატარე... ტელეფონი მთელი დღე არ გაჩერებულა.... ბექას 120 გამოტოვებული ზარი და 80 შეტყობინება იყო, თითქმის ერთი და იგივე შინაარსის
"სად ხარ??...
გამაგებიე შე*ემა...
ეს არაფერს გვეუბნება..."
და ასე შემდეგ....
საათს რომ დავხედე თორმეტი ხდებოდა, წასვლა გადავწყვიტე თუმცა სად წავსულიყავი არ ვიცოდი... სალომეს ნახვა ჩემთვის ყველაზე მძიმე იქნებოდა... კიდევ ერთი ზარი ბექასგან
-სად აგდიხარ? მთელი დღეა გირეკავ....
-აუ შემეშვი რა ძმურად....
-შენ შე*ემა შ*გ ხო არ გაქვს? სად დაიკარგე.... მთელი დღეა გეძებთ ... სალომე ოთახიდან არ გამოსულა, ეხლაც გოგოები ეხვეწებიან კარების გაღებას.....


----სვანეთში---
-სალომე სად არის??
სამზარეულოში დაფეთებული შევარდა ეკა და იქ მყოფთ თვალი მოავლო...
-ოთახშია ეკა სად უნდა იყოს... (თოკო)
-ოთახში არაა....
კიბეებზე ანერვიულებული თიკო ჩამოვიდა და ბექას გვერდზე დაჯდა...
-რას ქვია არ არის? წეღან ჩემი თვალით ვნახე..
აშკარა ანერვიულება დაეტყობექას, სიგარეტი ამოიღო და ღერს ღერზე ეწეოდა....
-თიკო ცადე და კიდე დაურეკე იქნებ ამჯერად მაინც აიღოს...
ანარვიულებული ბექა როგორც იქნა დაჯდა, თუმცა მაინც ცქმუტავდა.. ერთ ადგილას ვერ ისვენებდა....



----სალომე-----
გონზე რომ მოვედი უცხო ოთახში ვიყავი.... თავბრუ დამეხვა და იძულებული გავხდი თავი ისევ ბალიშზე დამედო... საშინელი ნესტის სუნი იდგა ოთახში... ისედაც ამწვარი ცხვირი უარესად ამწვა ამ საშინელმა სუნმა... ქუთუთოები მძიმედ დავაშორე ერთმანეთს და კიდევ ერთხელ მოვავლე თვალი ოთახს... მზერა კარებზე შევაჩერე... ნელა ავდექი და კარებისკენ წავედი, რატომღაც მეგონა რომ ღია იქნებოდა... სახელური ჩამოვწიე და შენც არ მომიკვდე... ალბათ ერთი 10 საკეტით იქნებოდა ჩაკეტილი... ჩემს ფიქრებზე მეთვითონ გამცინა. რა დონის სულელი უნდა იყოს ადამიანი, როდაიჯეროს მოიტაცეს და კარები ღია დაუტოვეს.. სულელივით ვიცინოდი. მთელ ოთახში ჩემი გამაყრუებელი ხმა ისმოდა, შიგადაშიგ წამოვიტირებდი, მაგრამ მალევე გავჩერდებოდი... დაახლოებით ღამის ცხრა საათი იქნებოდა კარებზე საკეტის ხმა რომ გაისმა, ელდანაცემივით წამოვხტი ფეხზრ და კარების წიმ ვაზა მომარჯვებული დავდექი, პირველივე შემომსვლელისთვის თავში უნდა ჩამერტყა.. გაისმა ბოლო საკეტის ხმაც, მეც მოვემზადე ჩასარტყმელად და უცებ....



----ზუკა----
ბექას ზარმა ამანერვიულა... ერთ ადგილას ვერ ვჩერდებოდი.. გადავწყვიტე სახლში წავსულიყავი და ჩემი თვალით მენახა რომ სალომე კარგადაა, მიუხედავად იმისა, რომ ეს ყველაფერი მე ძალიან დიდ ტკივილს მომაყენებდა...
ამ ფიქრებში როგორ აღმოვჩნდი მოტოციკლთან არ მახსოვს, ჩაფხუტი გავიკეთე და მთელი სიჩქარიათ მოვწყდი ადგილს.. მთელო გზა სალომეზე ვფიქრობდი, არ ამომდიოდა თავიდან მისი თვალები, რომელიც სიგიჟემდე მიყვარდა...
-ზუკა... რაღაც უნდა გითხრა...
ფიქრებიდან ტელეფონის გაბმულმა ზარმა გამომიყვანა, მოტო გავაჩერე და ვუპასუხე.. ბექას საშინლად ანერვიულებული ხმა ქონდა...
-რა ხდება? სალომე ხო კარგადაა?
-სწორედ სალომეზე უნდა გელაპარაკო...სახლში არაა..
-რას ნიშნავს სახლში არაა?
-ეკამ ოთახში შევედი და არიყო...
ბექას ხმა იმაზე მეტად შეეცვალა ვიდრე მანამდე ქონდა...
-ამის დედა შევ**ი... იკ ახ*რის გაკეთებულია ყველაფერი... არ ვაცოცხლებ... ყველაფერს ვფიცავარ არ ვაცოცხლებ....


----სალომე----

-ეეეეე გოგო რაებს ჩალიჩობ საღ გონებაზე ხარ??
ოთახში ნიღბიანი ტიპი შემოვარდა და ვაზა ხელიდან გამომგლიჯა...
-ვინ ხარ? რა გინდა? გამიშვი...
-მე შენი "უცნობი" ვარ... აჰაჰაჰაჰაჰ სასაცილოა ხო? მე ყველაფერი ვიცი... და ხო სახლში მანამდე ვერ წახვალ სანამ შენი "სოცოცხლე" პასუხს არ აგებს ყველაფერზე.....





--ზუკა--
სახლში გაგიჟებული შევვარდი, კარები ისე მივაჯახუნე ფანჯრები დაზანზარდა....
-რას ნიშნავს სახლში არაა?
ხნას ვერ ვაკონტროლებდი, ნებისმიერისთვის ვინც დამნაშავე არაა შეიძლება უმიზეზოდ მეჩხუბა, ნებისმიერი გამვლელისთვისაც...
-ზუკა დაწყნარდი აუცილებლად ვიპოვით..
მხარზე ხელი მეგობრულად დამკრა თოკომ და ეცადა გაეღიმა, თუმცა მხოლოდ მან იცის რამხელა ტკივილი იმალებოდა, მის უბრალო გაღიმებაში, ბავშვობის მეგობარი გაიტაცეს, ამხელა სვანეთში....
-ვიპოვით აუცილებლად ვიპოვით!!!
მხარი აუბა ბექამაც და დასამშვიდებლად კიდევ ერთ ღერს მოუკიდა...
ნახევარი საათი სამარისებულ სიჩუმეში ვიჯექით.... რა უნდა გაგვეკეთებია აზრიც არ მოგვდიოდა.... კარები დემეტემ, გიომ და სანდრომ შემოგლიჯეს.... სიცილისგან იხეოდნენ, ჩვენ არაფრის მთქმელ სიფათებს რომ წააწყდნენ, იმწუთშივე დასერიოზულდნენ...
-რა ხდება ტო?(გიო)
-სალომე მოიტაცეს...
ისე ვუპასუხე მისკენ არ გამოხედავს, სადღაც უსასრულობაში ვიყურებოდი...
-რას ნიშნავს მოიტაცეს... ვინ?? ან....
საუბარში დემეტრე ჩაერთო რომელსაც გაკვირვებისგან სათქმელს თავი ძლივს მოუყარა....
-მაგის დედა შევე*ი...
სიჩუნე გიოს ბილწსიტყვაობამ დაარღვია და ყველამ მას გადავხედეთ..
-რა ხდება შე*ემა?
-დათო ტო.....
-მაგის დედა შევ**ი..... ვიცი სადაც იქნება..
დაფეთებული წამოვხტი სკამიდან და ეგრევე მანქანისკენ წავედი....

---სალომე----
-გამიშვი!!! მე რა შუაშუ ვარ ზუკასთან....
-შუაში კი არა თავში ხარ... ზუკას იმდენად უყვარხარ რაც არ უნდა ყველაფერს გააკეთებს.... შენც ამაში მჭირდები.....
უნებურად თვალებში შევხედე....
მეცნობა..
საშინლად მეცნობა...
მაგრან საიდან???
ამ ფიქრებში ვიყავი, როცა კარების გაჯახუნების ხმა გავიგე... გონზე მოვედი და ოთახში არავინ იყო... ეხლა ისე მინდოდა ზუკა ყოფილიყო ჩემ გვერდზე როგორც არასდროს..... გარეთ საკმაოდ ბნელოდა უკვე და შეგუებულიც ვიყავი იმ აზრს რომ კიდევ რამდენიმე დღე მომიწევდა აქ ყოფნა... ფიქრებით ისევ ბავშვობაში გადავედი .....
გაახსენდა ჩემი და ეკას ჩხუბი თოჯინებზე, დედაშვილობანაზე და თოკოს დიდი ძმური დარიგებები, არადა თვეებითაა ჩვენზე დიდი... თავი ყოველთვის ისე იქცეოდა თითქოს ჩვენზე ხუთი წლით დიდი ყოფილიყო... უნებურად ამეტირა, ამ ჩემ იდიოტურ ტირილზე სიცილი ამივარდა და ვიყავი ესე სიცილ-ტირილში მანამ სანამ ზუკას არ მივადექი...
ზუკა....
ჩემი ცხოვრების ერთადერთი ნათელი წერტილი....
ერთადერთი იმიტომ რომ განუმეორებელია....
ყველაფრის მიუხედავად მაინც მიყვარს...
მაგრამ....
მაგრამ... რა დააშავა? რატო უნდა "უცნობსს" მისი ესე სასწრაფოდ ნახვა და რატო მიყენებს მე ამისთვის?...


---ზუკა---
-ცოლა ნელა შე*ემა თორემ ცოცხალი ვერცერთი ვერ გადავრჩებით.... (ბექა)
-შენ ძმობას ვფიცავარ ეხლა ერთი წამით მაჩვენა რომ კარგადა და არაფერი უჭირს და ყველა ვალს ორმაგად გაფავუხდი იმ ჩემ***ს...
- მამათქვენების ვალი თქვენ ურთიერთობაში რა შუაშია?
-ვერ გეტყვი ბექა... დათო თავისებურია...
სარკეში გავიხედე და უკან შავი BMW მარკის 2 მანქანა მოგვყვებოდა...
-ისინი ვინები არიან...
თავით ვანიშნე ბექას, რომელიც ღვედს მთელი ძალით ჩაბღაუჭებოდა....
-თოკო გოგოებთან ერთად და მეორეში გიო, სანდრო და დემეტრე... დათოსგან განსხვავებით კარგი მეგობრები არიან...
კიდე დიდხანს ვიკაპარაკრბდით დანიშნულების ადგილას რომ ატ მივსულიყავით... ყველა ოთახში შუქი ჩამქვრალი იყო გარდა ერთისა... ზევით მესამე სართულზე რაღაც მიყრუებულ "კოშკში"
-ამ ჩემისას ჩემი და "კონკია" ხო არ გონია კოშკში რომ გამოკეტა, ვერაა ხო იცი....
დაძაბულობის მიუხედავად სახეზე შეუმჩნეველმა ღიმილმა გამკრა.... თუმცა მალევე. დავსერიოზულდი და ისევ სალომეზე გადავერთე რომელიც სიცოცხლეს მერჩივნა... გოგოები უკან ბღაოდნენ თუმცა რა ატირებდათ ვერ გავიგე.....
-მორჩით ფლიკვინს და წყნარად იყავით...
ბექამ შეუტია, გეგონება ჩემ გულში იჯდა და მიხვდა ჩემ სათქმელს.....


----სალომე----
ფიქრებიდან კვლავ კარების ხმამ გამონიყვან, ლოგინზე გვამივით ვიყავი წამოწოლილი არც ცოცხლებში ვეწერე და არც მკვდრებში... უკვე მეგონა, რომ მოლანდებები დამეწყო, ოთახში დათო შემოვიდა და ირონიული სიცილით დამყურებდა თავზე....
-დათო!!! როგორ გამახარე რომ მოხვედი.... დანარჩენები სად არიან ან ზუკასგან რა უნდათ გთხოვ გამაგებიე...
ლოგინიდან ისე ავდექი თითქოს 2 წამის წინ არ ვკვდებოდე... გავექანე და დათოს ჩავეხუტე, მან კი უხეშად მომიშორა...
-ჰაჰაჰაჰჰა... როგორ ხარ სალომე რატო ხარ ესე ესეთი მეამიტი.... და ნამდვილად გჯერა რომ მე შენს დასახმარებლად მოვედი.... თუმცა იმას ნამდვილად გეტყვი, რაც მინდა ზუკასგან, მამამის ჰქონდა მამაჩემის ვალი და ვეღარ დაუბრუნა, ზუკა კი ბიზნესის გადასარჩენად ყველაფერს აკეთებდა და მეც თუ უნდოდა რომ ფული მესესხებინა იმდენი, რომ ბიზნენის გადაერჩინა შევთავაზე ესეთი გარიგება რომ შენ თუ დაგკერავდა და თავს შეგაყვარებდა მე ბიზნესისთვის საკმარის ფულს მივცემდი...
-თუმცა რაც მაშინ კაფეში გითხარი სიმართელა სალომე, ყველაზე ძვირფასიზე დამეფიცება სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ...
-მართალია სალომე ზუკა, შეუძლებელია არ უყვარდე.....
შოკ მიღებული, თავს ავტომატურად ვაქნევდი, ხან ირონიულად მომღიმარ დათოს, ხანაც ლამისაა ატირებულ ზუკას და ხანაც ძალიან დამწუხრებულ ბექას და დანარჩენ ბავშვებს გადავხედავდი...
-ეხლა აქედან გამიშვით და შენ ზუკა მერე დაგელაპარაკები....
კარებისკენ წვედი როცა დათოს ღრიალი გავიგე
-ვერსად ვერ წახვალ მანამ სანამ ჩემსას არ მივიღებ....
-შენ შენი უკვე მიიღე დათო, მე და ზუკა დაგვაშორე.... ახვა აღარაფერია შენუ მიზანი...
მოვტრიალდი და კარებისკენ წავედი, როცა კიდევ ერთხელ მესმის კივილი ოღინდ ამჯერად გოგოების და ბექას კივილი, ძლიერი მასის ძირს დავარდნის ხმა... უცებ მივტრიალდი და იარაღ მომარჯვებული დათო და სისხლის გუბეში მოცურავე ზუკა...
-ზუკა.... ზუკა... გთხოვ არ დამტოვო ზუკა.... მიყვარხარ მაინც მიყვარხარ გთხოვ......
-სალომე.... არ...ც არ უნდ..ა მოხ...დ..ეს სიცოხ...ლეზე მეტაფ მიყ...ვარ...ხარ.... მხოლ...ოდ შენ გამო ვიც...ოც...ხლებ......
-ბექა გთხოვ სასწრაფიდ დარეკე სასწრაფოში..... გთხოვ.....
ბექა ისეთი სახით იდგა ვერ მივხვდი ესმოდა თუ არა ჩემი...
როგორც იქნა მოაღწია სასწრაფომაც და ყველაზე ახლო საავადმყოფოში მივიყვანეთ.... ოპერაცია თითქმის 3 საათს გაგრძელდა... ალბათ ნერვიულობისგან გავგიჟდებოდი....
-სალომე დაწყნარდი ყველაფერი კარგად იქნება...
მამშვიდებდა თვითონ ანერვიულებული ეკა, სიტყვებს თავს ძლივს უყრიდა.... როგორც იქა გამოვიდა ექიმიც..
-ექიმი!!! ექიმო როგორაა???





-გილოცავთ! ძლიერი ორგანიზმი ქონია!! ბევრი ვერ უძლებს ამგვარ ოპერაციებს!! ტყვია გულში ქონდა მოხვედრილი, ამიტომ ცოტა გართულებები მოყვა, თუმცა ამჯერად ყველაფერი სტაბილურადაა...
ექიმმა დაამთავრა თუ არა ლაპარალი, შვებით ამოვისუნთქე, სიხარულის ცრემლეი წამსკდა, არამარტო მე, ყველას ვინც იქ ვიყავით, სიხარულისგან ვტიროდით....
-ნახვა როდის შეიძლება?
სული მოვითქვი და ძლივს ამოვილაპარაკე ეს სამი სიტყვა...
-ნახვა უკვე შესაძლებელია ოღონდ მხოლოდ ერთი ადამიანის და ისიც ცოტა ხნით...
ბავშვებს, თვალებით ყველამ მანიშნა პირველი მე შევსულიყავი, თავი მორჩილად დავუქნიე და ექიმ გავყევი...
პალატაში შესვლა და ჩემი ცუდად გახდომა ერთი იყო.. პირველად ვნახე, ზუკა ესეთ მდგომარეობაში, განუძრევლად იწვა და ტკივილისგან ოხრავდა...
ნელა მივედი და საწოლთან დავჯექი. გაუპარსავ ლოყაზე ხელი ჩამოვუსვი, მონატრებული კანი შევიგრძენი და სურნელმა, სასიამოვნოდ ამწვა ცხვირი...
კვლავ ცრემლები..
რატო აფუჭებს ყოველთვის ესეთ სასიამოვნო მომენტებს... ხარ საყვარელ ადამიანთან ერთად წკპ და ნიაღვარივით მოდის ცრემლები....
თავი გულზე დავადე და უფრო მწარედ ავტირდი...
-სალო.... გთხოვ ნუ ტირი..
ექოსავით გაისმა ზუკას მისუსტებული ხმა ოთახში, რომელიც ჩემთვის უფრო იავნანას ტოლფასი იყო...
-ზუკა... როგორ შემაშინე... ხო კარგად ხარ? რამე ხო არ გტკივა? წავალ ექიმს დავუძახებ გაგსინჯავს... ბავშვებიც აქ არიან შენი ნახვა უნდათ...
-მოიცა, მოიცა სალო ამოისუნთქე.... არავინ არ მინდა ჩემთან იყავი გთხოვ...
ეცადე გაეცინა, თუმცა ის ღიმილი რაც მან მაჩუქა მისთვის ალბათ, სიკვდილის ტოლფასია...
უბრალოდ გამეღიმა მის ამ საქციელზე და ჩემ ადგილს დავუბრუნდი... ერთმანეთს თვალებში ვუყურებდით და ხმას არცერთი არ ვიღებდით...
-როგორ მომენატრე... შენი ლამაზი თვალები... ტუჩები და ლოყები რომლებიც მხოლოდ მე მეკუთვნის.... შენ სიცოცხლეს ვფიცავარ ის არაკაცი თუ ვაცოცხლო....
-გთხოვ არ გინდა შეეშვი საკადრისი მიიღო უკვე, დაიჭირეს და განზრახ მკვლელობის მუხლით 26 წელი მიუსაჯეს...
-ეგ მხოლოდ მკვლელობისთვის და მოტაცებისთვის??
-.....
-სალომე გეკითხები...
-მოტაცებაზე არაფერი უთქვამს ისეთი რაც მას ავნებდა, თქვა რომ ჩემი ნებით წავყევი და მხოლოდ
1 წელი დაუმატეს, ანუ ის ოცდამეექვსე წელი....
-მითუმეტეს არ ვაცოცხლებ.... სალომე..
-ოჰ ბატონ ზუკას გაუღვიძია..
დიალოგი ექიმმა შეგვაწყვეტია რომელიც გასასინჯად შემოვიდა ვიღაც ახალგაზრდა ექთან გოგოსთან ერთად, ისე მე თუ მკითხავთ, ის გოგო ექთნის მაგივრად ბორდელიდან გამოქცეულს გავდა, მოკლე ტყავის კაბით, 7სმ შპილკებით და ღრმაზე ღრმა დეკოლტეთი..
ზუკას ძალიან ცუდად დაუწყო ყურება, რაზეც ეგრევე ავიჭერი და დავიწყე ფიქრი იმაზე, თუ როგორ გამეგებინებინა იმ ა*ვარკასთვის რომ ზუკა დაკავებული იყო...
ნუ დიდი ფიქრიც არ დამჭირვებია...
-საყვარელო, გარეთგავალ და ბექას შემოვუშვებ...
ზუკა მიმიხვდა ჩანაფიქრის და მხოლოდ თავი დამიქნია..
იმ გოგოა რომ გავხედე, სახეზე ისეთი უკმაყოფილება ეხატა, მივხვდი რომ ჩემმა გეგმამ გაჭრა, გახარებულმა გამოვიხურე კარები და ბავშვებისკენ წავედი..
-ვა სალო გვიკადრე? მოშორდი სატრფოს?
ჩვეული რეპლიკებით შემეგება თოკო, თუმცა ჩემი საქციელით ისეთი გახარებული ვიყავი ყურადღება არ მიმიქცევია..
-კარგად ხარ? რაღაც პასუხი ვერ მივიღე ჩემ როგორც შენ იტყვი "უაზრო რეპლიკაზე"
-ძაან მაგრა ვარ არაფერი მიჭირს.. უი ბიჭებო ყველა, სანდრო,გიო, დემეტრე, ბექა და თოკო, ზუკას თქვენი ნახვა უნდა შემოვიდნენო...
ხუთივე ახმახი ერთმანეთის უკან დაეწყვნენ და პალატისკენ წავიდნენ... გოგოებმა გავხედეთ და სიცილი ძლივს შევიკავეთ....




---ბიჭებთან---
პალატაში ჩემთვის წყნარად ვიწექი, როცა ხუთი აყლაყი შემოვარდა ერთი მეორის მიყოლებით...
-როგორ ხარ შე*ემა?
-აუ აქ მაინც რო მიატოვო ბილწსიტყვაობა გიო არ შეგიძლია..
იმდენად გახარებული ვიყავი მათი ნახვით, ჩხუბის მაგივრად, ჩემდა გასაკვირად რბილად ვუთხარი...
-კაი მორჩით ეხლა, რაზე დაგვიბარე აბა...
საუბარში დემეტრე ჩაერთო და იქვე მდგომ სკამზე ჩამოჯდა...
-მოკლედ აქედან გამწერენ ზეგ და სალოს მინდა რაღაც სურპრიზი მოვუწყო, ოღონდ უნდა მომაფიქრებინოთ რამე, იდიოტობები არა!! გიო შენ გასაგონად.....
-კაი ხო....
ოთახში სამარისებული სიჩუმრ ჩამოვარდა, ყველა ჩაფიქრებილი იჯდა, მხოლოდ მე ვცქმუტავდი და ვერ ვისვენებდი იმ მოუხერხებელ საწოლში....
-აუ რით ვერ მოისვენე შე*ემა ვაა..
-აუ ბექა შემეშვი რა ძმურად ისედაც ვერაფერი მოვიფიქრე რა უნდა გსვაკეთო....
-მე ვიცი
გახარებული გიო ფეხზე წამოხტა და ცეკვა დაიწყო...




---გოგოებთან----
-აუ ზუკას ზეგ გამოწერენ კაკრას მის დაბადების დღეზე და რამე სურპრიზი მომაფიქრებიეთ რა...
დოდხნიანი დუმილი ჩემმა მუდარის ნარევმა ხმამ დაარღვია...
-მე ვიცი... ეხლა მაგაზე ვფიქრობდი...
ისე ხმამაღლა წამოიძახა ეკამ, მთელმა საავადმყოფომ შემოგვხედა..
-დაჯექი გოგო ხო არ გაუბერე?
როგორც იქნა დავსვი და დაველოდე, მის კიდევ ერთხელ "ბრძნულ" იდეას...
უნდავაღიარო მართლა ბრძნული იდეა იყო.
-ყოჩაღ ეკა! ჯერ ესეთი კარგი რამ არ გითქვამს...
-ტყულა დაცინით ამ გოგოს, მშვენუერი ტვინი აქვს...
სიცილით დაამატა თაკომ და თვალზე მომდგარი სიცილის ცრემლი მოიშორა...
ორი დღეც მალე გავიდა, ზუკა საავადმყოფოდან გამოწერეს, ნუ წესით... მე სულ სურპრიზის საკითხებზე დავბივარ, ბუჭებს ვთხოვე საღამომდე შეეჩერებინათ, რაზეფ ჩემდა გასაკვირად სიამოვნებით დამთანხმდნენ...
-აუ ეკა ნახე რა სუფრაზე ხო ყველაფერუ დეცს? ძლივს ვიშოვე ნორმალური რესტორანი..
-დაწყნარდი სალომე.. ყველაფერი კარგადაა
-აუ თიკა! თიკა! თიკა სად ხარ? არ გესმია რო გეძახი?
-რა გჭირს სალო, ბექას ველაპარაკრბოდი ერთ საათში აქ იქნებიან..
-კიდე კაი... სტუმრები? სტუმრები სად არიან?
-მოვიდნებ სალომე უკვე და შემოვლენ უკვე, წადი შენ გამოიცვალე.....
დაქოქილი შევვარდი ტვალეტში... ჩავიცვი მოკლე, წელზე მომჯდარი ლურჯი კაბა, ოდნავი დეკოლტეთი და უკან წელამდე სულ ბადით დაფარულო, ფეხზე შავი მაღლები ამოვიცვი თმა გავიშალე და მქრთალი მაკიაჟი გავიკეთე..
-სალო მოვიდნენ სად ხარ??
-მოვდივარ ეკა ეხლავე...
კიდევ ერთხელ შევათვალიერე ჩემი თავი და გარეთ გავედი...
დარბაზი უკვე სავსე იყო, ზოგი ნაცნობი და ზოგიც უცნობი ადამიანებით...
ყველა მოვიკითხე და ჩემი ადგილისკენ წავედი, სადაც ჯერ კიდევ 5 ადგილი იყო თავისუფალი...
და...
აი ის ხუთი ადგილის პატრონიც მოვიდა...
-ყველაფერი ისეა როგორც გვთხოვე...
ყურში მიჩურჩულა ბექამ და თავისი ადგილი დაიკავა თაკოს გვერდზე...
-რა ხდება აქ?
ჩვენკენ გაკვირვებული ზუკა წამოვიდა, რომელიც ცალი ხელით სიგარეტს ეწეოდა ცალით კი ყავარჯენს ეყრდნობოდა..
-დაბადების დღეზ გილოცავ ზუკა! მიყვარხარ..
გადავეხვიე და მთელ დარბაზში გამაყრუებელი ტაში გაისმა.....
-მეც მიყვარხარ ჩემო სიცოცხლე...
-მორჩით ხვევნა კოცნას და ყურადღება მომაქციეთ..
ყველამ სცენისკენ გავიხედეთ და მიკროფონ მომარჯვებული ბექა დაგვხვდა...
-ბოდიშით მხიარულების შეწყვეტისთვის თუმცა, უფრო სასიხარულო აბავი უნდა გაცნობოთ, ეს მარტო მე ვიცი... რამდენიმე დღის წინ მე და თაკომ გადავწყვიტეთ ჯვარი დაგვეწერა სვანეთში.. თუმცა რაღაც პრობლემების გამო ვერ მოხერხდა, ეხლა კი პირდაპირ ამ დარბაზიდან წავალთ ყველა და დავესწრებით ჯვრიკ
სწერას, შემდეგ კი ისევ აქ მოვალთ... მოკლედ
თაკო
კვლავ გთხოვ..
გამომყვები ცოლად?
-კი ბექა... კი გამოგყვები...
-ავიშალეთ ყველა....
ერთი კიდე ჩასძახა და ხელში აყვანილი გაიყვანა თაკო დარბაზიდან...
ყველაფერმა კარგად ჩაიარა, ჯვარიც დაიწერეს და დარბაზშიც დავბრუნდით... კაი "შეზარხოშებული" იყო ზუკა სცენაზე რომ ავიდა და ლაპარაკი დაიწყო...
-რამდენიმე დღის წინ არც ისე სახარბიელო რამ დამემართა, ეხლა დაკონკრეტებას აზრი არ აქვს, თუმცა რომ არა ერთი ადამიანი მე დღეს აქ არ ვიქნებოდი.. ოპერაციის დაწყებამდე, უკვე ნარკოზში მყოფს, მკაფიოდ ჩამესმა ექიმის სიტყვები..
"ყველაფერი შენზეა დამოკიდებული იბრძოლე... იბრძოლე, მხოლოდ იმ გოგოსთვის, რომელიც გარეთ გელოდება და ტირის..."
გონის დაკარგვამდეც, მანამ სანამ საავადმყოფოში მიმიყვანდნენ, იმ გოგოს ვუთხარი რომ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარდა და მხოლოდ იმისთვის ვიბრძოლებდი გადადარჩენად, რომ საიდანღაც იქ ზემოდამ მისთვის არ მეყურებინა როგორ დადის შავებში ჩაცმული და ყოველდღე ამოდუს ჩემს საფლავზე..
მემგონი თემას გადავუხვიე, ეხლა მთავარი რისთვისაც აქ ამოვედი და ამხელა სიტყვა ვთქვი..
სალომე გიორგობიანი! ცოლად გამომყვები?



ამის გარდა ყველაფერს წარმოვიდგენდი...
მე სალომე გიორგობიანს, ზუკა ჯოხაძე ხელა თუ მთხოვდა ერათად ყოფნიდან 9 თვის თავზე.... დაბნეულობისგან ვერც "კი" ვთქვი და ვერც "არა"... დაახლოებით თხუთმეტი წუთი გაშტერებული ვიდექი...
-ე გოგო ამოიღე ხმა ნუ დამიტანჯე ბიჭი....
დარბაზში გამეფებული სიჩუმე, სანდროს ყვირილზე მეტად, კივილმა დაარღვა... ამას მთელი დარბაზის ხმაური და ჩემი სცენისკენ გადადგმული ნაბიჯი მოჰყა... ერთს მეორე, მეორეს მესამე და ესე ავღმოვჩნდი ზუკას წინს სცენაზე...
-ზუკა ჯოხაძე შენ, ჩემთვის 20 წლის განმავლობაში ყველაზე დიდი საჩუქარი ხარ რაც უფალმა გამომიგზავნა.. შენ ის ადამიანი ხარ რომელმაც მასწავლა სიყვარული და გამაგებინა ცხოვრების გემო.... მე და შენ ამ ცხრა თვის განმავლობაში ბევრი დაბრკოლება გადავლახეთ ერთად და ვაპირებ შენთან ერთად კიდე მრავალი წელი ვიყო...
-ანუ?
-ანუ თანახმა ვარ მერქავს ზუკა ჯოხაძის ცოლი..
ხელები ისე ძლიერად მომხვია ძვლებმა ტკაცუნი დაიწყო... დარბაზში ტაშის გამაყრუებელი ხმა გაისმა და ალაგ-ალა "კოცნა,კოცნა" სიტყვებს მოვკარი ყური, რაზეც გამეღიმა და მათი სურვილი ავასრულე, რაზეც ტაშმა უფრო უმატა და ყურებამდრ გაღიმებული მოვშორდი ზუკას ბაგეებს..
-ქორწილია!!! ქორწილი!!!!
ტაში შემოსცხო თოკომ და კაი გემრიელად გაიცინა...
-სტუმრები რომ დაიშლებს თბილისში დავგაზოთ..,ოღონდ მანამდე არ დამიმთავრებია ჩემი სათქმელი, დამადასტურებული საბუთი იმის, რომ სალომე გიორგობიანი მართლა ჩემი საცოლეა ეს ბეჭედი უნდა გავიკეთო...
ჯიბიდან ყუთი ამოიღო საიდანაც ულამაზესი ბრილიანტის ბეჭედი ამოიღო და მარჯვენა ხელის არათითზე გამიკეთა, ტუჩები ნახად შეახო ჩემ ხელს და მაგიდისკენ მიბიძგა..
-მარტო შენ არ გინდოდა სურპრიზის გაკეთება სალო, ჩვენი ზუკაც ბევრს ფიქრობდა ამაზე...
დავჯექით თუ არა ყურში მიჩურჩულა დემეტრემ და თავის ადგილს დაუბრუნდა..
აშკარად გაურკვეველი სახე მქონდა, რადგან ზუკასაც კი შეეპარა ეჭვი ჩემ "ბედნიერებაში"
-რა იყო სალომე არ გაგიხარდა???
-რა სისულელეს ამბობ... როგორ არ გამიხარდა, ბედნიერებისგან არ ვიცი რა ვქნა, უბრალოდ... უბრალოდ
-რა უბრალოდ ამოღერღე დავიტანჯე
-უბრალოდ არ ველოდი ამ ყველფრის ესე მალე განვითარებას.... ნამდვილად არ ველოდი...
-სალომე გიორგობიანი, ეჭვი გეპარება ჩემ სიყვარულში შენდამი?
უარყოფის ნიშნად თავი გავაქნიე..
-ხოდა დაიკიდე ყველაფერი, მიყვარხარ... არამქვეყნიურად მიყვარხარ.. უყვარხარ შენ სიმპატიურ უფროსს... მოდი გარეთ ჰაერზე გავიდეთ...
თავი დავუქნიე და ასადგომად მოვემზადე....
-რა ლამაზია არა ღამის სვანეთი...
-ხო ძალიან
-მაგრამ შენზე ლამაზი მაინც არაა...
-ზუკა...
-არა სალომე, შენ მომისმინე.. გიყვარვარ?
-ძალიან მაგრად!!!
-გინდა ჩემთან გაატარო დარჩენილი ცხოვრებსა?
-ყვლაზე მეტად...
-კიდევ გეკითხები გინდა იყო ჩემი ცოლი?
-ყველაფერზე მეტად!
ტელეფონი და მისი ჯანი...
ეკრანს დავხედე და ბექა იყო..
-სად ხართ გვრიტებო?
-ვსეირნობთ რა იყო??
-სახლში მივდივართ და იქ მოდით...
-კაი ბექუ
-სალომე ვერ ვიტან მაგ სახელს ხო იცი!!!!
-კაი კაი ბოდიში მალე მოვალთ ბექუ!!!
ტელეფონი გავუთიშე რომ რამე ისეთი არ ეთქვა ჩემთვის..
კიდე დიდხანს ვისეირნეთ ღამის სვანეთში, რომელიც ულამაზესი იყო...
-წავიდეთ?!
-აუ კი დავიღალე..
-ეხლავე ქალბატონო!!
წამებში ზუკას ხელებში აღმოვჩნდი, თავი მკერდზე მივადე, ხელები კი კისერზე შემოვხვიე...
ჩამეძინა..
როგორც ყოველთვის... არ შემიძლია ესეთი მომენტები რომ არ გავაფუჭო ხოლმე...
რომ გავიღვიძე უკვე სახლში ვიყვი, ქვევიდან კი ჟრიამულის ხმა ამოდიოდა.. მეც დიდხან აღარ გავჩერებულვარ და ქვევით ჩავედო
-ოოოო ჩვენი რძალიც მოვიდა... როგორ გეძინა (სანდრო)
-აცადე შე*ემა გამოფხიზლდეს
-აუ შემეშვი რა დემეტრე ძმურად...
-სალი გაემზადე თბილისში მივდივართ..
-აუ ზუკა დავრჩეთ რა... მომწონს აქაურობა..
-მერე ჩამოგიყვან კიდე... ქორწილის საქმეები უნდა მოვაგვაროთ..
-5 წუთში მზად ვარ..
უკვე კიბეებზე მყოფმა გავძახე ქვევით მყოფთ და ოთახისკენ ავიღე გეზი.... თუმცა ყურთასმენას მაინც მოწვდა ზუკას ფრაზა
"ჩემი ცანცარა"
15 წუთში ეზოდან ოთხი მანქანა გავიდა და გეზი თბილისის კენ აიღო...

--ქორწილის დღე--
-აუ ეკა! ეკა!! ტუჩსაცხი მომიტან რაა!! ცოტა მისვია...
-ვაიმე ყველაფერი კარგად გაქვს მოდი ეხლა კაბა ჩაიცვი და გამოჩნდება შენი ტუჩსაცხი, რომელიც გგონია რო ცოტა გისვია..
-ვაიმე კაბა... კარადიდან გამოიღეთ დაიკუჭება.
-1საათის წინ გამომაღებიე სალო
ოთახში ოდნავ გაბერილი თაკო შემოვიდა რომელსაც ხელში მორიგი შოკოლადი ეჭირა..
-მამიდას გორმუცელა მოვიდა... აუ კაბა მომეცით რა..
-ნუ ჭყვიტინებ სალომე...
ბექამ თავი შემოყო ოთახში და თავის გაბერილ ცოლს მუცელზე აკოცა.
-მერე ეგ გვრიტებო, ბექუ გადი უნდა ჩავიცვა..
-სალომე!!!!
-კია კა ბოდიში...
კაბა ავიღე და ჩაცმა დავიწყე.. ულამაზესი თეთრი კაბა მქონდა.. ტანზე მომჯდარი, წინდ ოდნავი დეკოლტეთი უკან კი ოდნავ ამოღებული..
-ულამაზესი ხარ სალო... დროზე წავიდეთ ეკლესიაში, თორემ დავაგვიანებთ და ზუკაც გადაიფიქრებს...
-მორჩი სულელობებს ეკა... მაგრამ მართლა არ დავაგვიანოთ...
ჯვარი სამებაში დავიწერეთ.. იქიდან კი ულამაზეს რესტორანში წავედით....


---50 წლის შემდეგ---
-აუ ბებო მეც მინდა ეგეთი სასიყვარულო ურთიერთობა...
-აუ მეც მინდა სალომე ბებო...
უკვე მერდენედ ვუყვებოდი ჩემ შვილიშვილს და მის მეგობრებს ამ ისტორიას არ მახსოვს..
-გექნება ბებო შენც და ყველას ვინც აქ ხართ გექნებათ ესეთი სასიყვარულო ურთიერთობა..
-ბებო რამდენი ხანი გავიდა?
-50 .... 50 წელი შვილო.. 50 წელია მე და ბაბუშენი ერთად ვართ...
-მეც მინდა.....
-გექნება ბებო.. ეხლა კი ჩადი ქვევით ცოდა ის ბიჭი ამ სიცივეში რომ გელოდება










ეს ისტორია ჩემ ძველ გვერდზე მედო და გადავწყვიტე აქაც დამო სრულად <3 იმედია მოგეწონებათ...