-არა!!!! არა!!!! არა გამიშვით გთხოვთ გამიშვით.... აააააააა
დაფეთებული წამოვხტი, ცივმა ოფლმა დამასხა გავაანალიზე რომ სახლში ვიყავი და საფრთხე არ მემუქრებოდა... 3 წელი გავიდა იმ ამბის შედეგ და ჯერაც მესიზმრება კოშმარები, როგორ ცდილობს, ვიღაც პათოლოგი ჩემ გაუპატიურებას.... რომ არა უცხო კაცი, რომელიც იმ მომენტში "ჩემი მხსნელი" იყო, არ ვიცი ჩემი ცხოვრება როგორი იქნებოდა.... იმ საღამოს დაახლოებით ღამის თერთმეტი საათი იქნებოდა ეკასგან სახლში მივდიოდი, როდესაც ვიღაცამ წელზე ხელები მომხვია და ბნელ ჩიხდი შემიყვანა... ხელებს უმისამართოთ დააცურებდა ჩემს ტანზე....
რას ვგრძნობდი??
შიშს... დიდი და დაუფარავ შიშს...
რისი მეშინოდა??
არ ვიცი... ალბათ... ალბათ იმის რომ... არაფერი იქნებოდა ისე როგორც მანამდე იყო... მაგრამ...რომ არა ის ბიჭი ვინც მე "მიხსნა", შეიძლება კი არა დარწმუნებული ვარ ამასაც ვერ მოვყვებოდი ესე საჯაროდ.... დღემდე არ ვიცი ვინ არის ის ბიჭი, როგორაა? სადაა?? ან ცოცხალი თუ არა საერთოდ?!....
"ბრრრრ"
კვლავ არასასიამოვნო შეგრძნებამ დამიარა, ამ ინციდენტის გახსენებისას....
ისე შევყევი სულ დამავიწყდა ჩემი თავი გამეცნო თქვენთვის.. მე სალომე გიორგობიანი ვარ.. 20 წლის ვსწავლობ იურიდიულზე, მომავალი ადვოკატი... ვარ მაღალი, გრძელი ყავისფერი თმით და მწვანე თვალებით...მყავს არაჩვეულებრივი მშობლები (ლიაკო და გიორგი) და ძმა ბექა, რომელიც ჩემი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია..... დილით ჩვეულებრივ საშინელმა კოშმარმა გამაღვიძა.... საათს რომ დავხედე ცხრა სრულდებოდა, ლექცია კი 10 მეწყება... ტელეფონი ავიღე და ეკას დავურეკე
-ეკუ!!!!!
ცუდი ხასიათის მიუხედავად, მაინც ვეცადე მხიარულად მელაპარაკა, რაც არც ისე კარგად გამომივიდა...
-ნუ ყვირიხარ! და რა გჭირს რა ხმა გაქვს?!
-არაფერი დაიკიდე... გაემზადე ნახევარ საათში შენთან ვარ
-ისევ დაგესიზმრა ხო?
-ოოოოოო მიდი გაემზადე რა...
მე და ეკა როგორც იტყვიან "ტრუსიკის" მეგობრები ვართ.... მამაჩემი და მამამისი ბავშვობიდან ერთად არიან და საერთო ბიზნესიც აქვთ ეხლა...
აბაზანაში შევედი მოვწესრიგდი და კარადას მივაშურე...დახეული მუქი ჯინსი, მოკლემკლავიანი თეთრი ზედა და ნაქსოვი ჟაკეტი გამოვიღე, ფეხზე "კონვერსები" ჩავიცვი და სამზარეულოში გავედი, მთელი ოჯახი შეკრებილი დამხვდა
-დილა მშვიდობისა!
ომახიანად მივესალმე ყველას და მაცივარი გამივაღე...
-აუ მაა 50 ლარი მინდა.. დღეს მე და ეკას საყიდლებზე გასვლა გვინდა...
მიუხედავად იმისა რომ მამაჩემი ყოველთვის მანებივრებდა, არასდროს მქონია თავში ავარდნილი და ყოველთვის ვკმაყოფილდებოდი იმით რაც გამაჩნდა...
გიორგიმ, ოდნავ ჩაიღიმა და ჯიბიდან ას ლარიანი ამოიღო, წინ დამიდო და სამსახურში წავიდა.. ოთახიდან თმა აბურძგნული ბექა გამოვიდა.
-ვა ბექუ...
ვერ იტანს როცა ბექუს ვეძახი, მეუბნება რომ თავი გოგო გონია
-აუ სალომე შემომაკვდები ბექუაღარ დამიძახო..
-კაი კაი ბოდიში... აუ ბექა...
-ჰა...
-მანქანა მათხოვე რა....
-გსჰწნეკწვყკწმწი
საჭმლისგან პირი გამოტენილი ქონდა და ვერაფეფი გავიგე რა მითხრა...
-რა???
-მაგიდაზე დევს გასაღები და ნელა იარე...
-მიყვარხარ ბექუუუ....
მივაძახე და სამზარეულოდან გავვარდი, რამე რომ არ ესროლა ჩემთვის...
ქვევით კისრისტეხვით ჩავედი, მანქანის კარები გამოვაღე და ჩავხტი, სიმღერები ბოლოხმაზე ჩავრთე და ეკასთან წავედი...
-ეკუ ჩამო მიდი
-კაი სალ მოვდივარ უკვე...
ზუსტად 5 წუთში გამოჩნდა ჰორიზონტზე ეკა და მანქანაში ჩახტა...
-დაგირეკეს???
-საიდან უნდა დაერეკათ?
გაკვირვებით გავხედე მომღიმარ ეკას....
-სივები რომ გავაგზავნეთ, ოფისებში სამსახურისთვის...
-აააააა არა ჯერ შენ??
-ამიყვანეს.....
იმხელაზე იყვირა გული გამისკდა... თუმცა ძალიან გამიხარდა.... მიუხედავად ჩვენი მატერიალური მდგომარეობისა, ორივეს გვინდოდა საკუთარი შემოსავალი გვქონოდა.... ამასობაში უნივერსიტეტთანაც მივედით, მანქანიდან გადავედით და კვლავ ყველას ყურადღება მივიბყარით.... უკვე საკმაოდ მოსაბეზრებელი იყო ეს ყოველივე.. მე და ეკამ თავი უსიამოვნოდ გავაქნიეთ და აუდიტორიისკენ წავედი.. ბავშვები რაღაცაზე გამწარდბული ქოთქოთებდნენ... თორნიკესკენ წავედით მე და ეკა... თორნიკე ჩვენი საუკეთესო მეგბობარო... ბექასგან არაფრით განვასხვავებ პირველი კლასიდან ერთად მოვდივართ...
-თოკო რა ხდება??
-აუ არ ვიცი სალ ამბობენ ვიღაც ტიპი გადმოვიდაო.. ვიღაც ძალიან გავლენიანი პიროვნების შვილია თუ რაღაც მაგდაგვარი...
-კაი დაიკიდე. მოდი დავჯდეთ ლექცია დაიწყება მალე...
უი ხო, თოკო და ეკა შეყვრებულები არიან... დავჯექით და ლექტორიც შემოვიდა და ახალგაზრდა სიმპატიური ბიჭი შემოყვა... რომ შემვხედე ისეთი შეგრძნება დამეუფლა თითქოდ სადღაც მყა და ნანახი... უაზრო ფიქრები მოვიშორე და ლექტორს მოვუსმინე რომელივ დიდი მონდომებით გვაცნობდა ბიჭს...
ესეიგი როგორც გავიგე: ზუკა ჯოხაძე... ყოფილა ცნობილი ბიზნესმენი ვიღაც მამუკა ჯოხაძის შვილი და ბლაბლაბლა...
დიდხანს გველაპარაკა კიდე ზუკაზე...ბოლოს მისაც უფლება დამჯდარიყო თაბისუფალ ადგილას.... აუდიტორიას გადავხედე და ადგილი მარტო ჩემ გვერდზე იყო...
-ზუკა ჯოხაძე...
ხელი გამომიწია ჩამოსართმევად
-სალომე გიორგობიანი
მხოლოდ გავუღიმე და ლექციას მივუბრუნდი...
-ოუ სწერვა...
-სწერვა არ ვარ და შემეშვი უსმინე ლექციას..
თოკო და ეკა გაშტერებულები მიყურებდნენ... ისე მეც გამიკვირდა ამდენი გამბედაობა საიდან... დიგადადიგ ვავიხედებოდი და ის შეგრძნება თითქოს სადღაც მყავდა ნანახი უფრო და უფრო მემატებოდა...
როგორც იქნა დამთავრდა ლექციები.... ჩვეულებრივ ჩვენ კაფეში წავედით მე, თოკო და ეკა....
-რას იტყვი სალუ როგორა ახალი ბიჭი...
-განებივრებული მამიკოს ბიჭია... აი თავში რომ აქვთ ავარდნილი და ყველაფერი მე, მე , მე როა..... მიხვდით.. დიდად არ დამევასა..მაგრამ ვიღაცას გავს ძალიან...
დავამთავრე გამოსვლა და ღრმად ამოვისუნთქე.. თოკო და ეკა გაშტერებულები მიყურებდნენ....
-რა დაგიშავა ტო?
გაკვირვება ვერ დამალა თოკომ...
-აუ არ ვიცი მაგრამ არ დამევასა... -კი მაგრამ.....
თოკას სიტყვა ჩემმა ტელეფონის ზარმა შეაწყვეტინა.. რომ დავხედე უცხო ნომერი იყო
-დიახ...
-.......
-დიახ მე ვარ
-.......
-რააა???
-......
-აააა მადლობაააა
ტელელონი გავთიშე და ეკამ კითხვები დამაყარა
-ვინ იყო?? რა უნდოდა??? რა გითხრა??
-დამაცადე მოგიყვე... მოკლედ სამსახურში ამიყვანეს.....
ტაში შემოვკარი და ხმამაღლა გავიცინე.. თოკა და ეკაც ამყვნენ სიცილში და სმმა ადამიანმა დაიბყრო მთელი კაფე....
-დე, მა მოვედიიი
კარები გააღე და ბოლო ხმაზე დავიყვირე
-რა გაყვირებს გოგო წყნარად...
-კაი კაი ბოდიში დეეე სამსახურში ამიყვანეს...
სანზარეულოში შევედი და სკმზე დავეხეთქე
-ვაიმე დე რამაგარია გილოცავ როდის იწყებ?
-ხვალე ვარ დაბარებული დილით
-კაი დე მიდი ადი გამოიძინე...
ლოყაზე ხმაურიანად ვაკოცე და ოთახისკენ გავეშურე... ერთი სული მქონდა როდის გათენდებდა რომ წავსულიყავი... დილით ეკას ზარო მაღვიძებს...
-სალუ ამიყვანეს გასაუბტებიდან მოვდივარ!!!
-ვაიმე რა მაგარუა გილიცაავ!!!! კი მაგრამ რომელი საათია??
-12 ხდევა სალუ
-ვაიმე დამაგვიანდა 12 ვარ დაბარებული....
ტელეფონი გავუთოშე და კარადას ვეცი... მუხლს ქვევით შავი მაღალწელიანი ტანზე მომდგარი კაბა, შავი ტოპი და შავი მაღლები ჩავიცვი და ზემოდან პიჯაკი შემივიცვი... მკრთალი მაკიაჟი გავიკეთე და ქვევმმით ჩავედი...
-აუუუ ბექა გთხოვ მანქანა მათხივე მაგვიანდება...
-გასაღები იცი სადაც დევს ნელა იარე და ჭკვიანად...
-მადლობა მიყვარხარ
ლოყაზე ვაკიცე და გავიქეცი... მანქანა გიჟივით დამყავდა... პირველის ხუთი წუთი იყო ოფისში რონ მუვედი.. კისრისტეხვით ავედი ბოლო სართულზე, ტანსაცმელი გავისწორე და კარებზე დავაკაკუნე...
-მობრძანდით..
საკმაოდ ნაცნობი ხმა მომესმა.. შიგნით შევედი და გავოცდი..



იმედია მოგეწონებათ ❤️ გავაგრძელო?