იყო ერთი გოგო.ის მეოთხე კლასში იყო.მას იზაბელა ერქვა (შემოკლებით ბელა).ბელას მოსწონდა ერთი ბიჭი,რომელიც მასზე ერთი წლით დიდი იყო.გოგოს არ ყავდა დაქალი ამიტომ ყველაფერს დეტალურად უყვებოდა თავის დღიურს.თავიდან მისი ეს გრძნობა ბავშურ გატაცებად ჩათვალა.მას შემდეგ გავიდა წლები,დაახლოებით 6-7 წელი მალავდა ამ გრძნობას.მეათე კალასელი იზაბელა ულამაზესი და უჭკვიანესი გოგო იყო,ბევრი ემეგობრებოდა თუმცა ზურგს უკან დასცინოდნენ ან ჭორავდნენ.ბევრი თაყვანისმცემელი ყავდა,თუმცა ის არავის აქცევდა ყურადღებას.ბელა ხშირად ჩნდებოდა თავის ბიძაშვილ მაიკლღან ერთად,რითაც ყველა ფიქრობდა რომ მისი შეყვარებული იყო რადგან გვარი სხვადასხვა ქონდათ.
იზაბელის სიყვარულის ობიექტს ერიკი ერქვა.ისიც იტანჯებოდა რადგან ეგონა ბელას მაიკი უყვარდა.
ფინანსურად არც ერთს არ უჭირდა.
რატომღაც ბელა დღიურის წაკიტხვა ბევრს უნდოდა,თუმცა დღიური რომც აეღოთ მას ვერ გახსნიდნენ.ის ერტადერთი ეგზემპლარი იყო და სპეციალურად მისთვის დაამზადებინა მამამისმა.მასთან ერთად დაამზადეს უნიკალური სამაჯური და ყელსაბამი,რომელიც წარმოადგენდა დღიურის გასაღებს,თუ ერთ-ერთ მადგანს მაინც გადაატარებდა დღიურზე სენსორის დახმარებით რომელიც მხოლოდ ამ სამკაულის შეხებაზე რეაგირებდა გაიხსნებოდა.
ერთ დღეს ბელას მამა სხვა ქვეყანაში მიიწვიეს სამუშაოდ, ალბერტმა შანსი ხელიდან არ გაუშვა და დათანხმდა.გოგოს დედას ელისას არ უნდოდა წასვლა,რადგან ახალგაზრდა საყვარელი ყავდა.ქმარს გაშორდამაგრამ ამის შესახებ ბელამ არ იცოდა და ამ გადაწყვეტილების გაცნობის შემდეგ გაიგო.ისიც გაიგო რომ ახალგაზრდა საყვარელი ყავდა დედამისს.ბელას ორივე უყვარდა მაგრამ არჩია მამამისს გაყოლოდა.არ უდოდა დედას ახალგაზრდა საყვარელთან ერტად ეცხოვრა.სამი დრე ჰქონდა მოსამზადებლად და ნაცნობებთან დასამშვიდობებლად.
გოგოს წასვლა ერიკმაც გაიგო და გადაწყვიტა ყველაფრის თქმა.ბიჭს ბელასადმი მისი გრძნობის შესახებ არავინ იცოდა და ახლა გადაწყვიტა თავისი დისთვის ეკითხა რჩევა.მისმა დამ არ დაუჯერა რადგან მისი ძმა მექალთანე იყო.
შაბათ დილა გათენდა,მშვენიერი ამინდი იყო და ბელამ მინდორში წასვლა გადაწყვიტა ყვავილების დასაკრეფად.ყვავილებ კრეფდა და სევდიან სიმღერას მღეროდა სიყვარულზე.ერიკი კი ამ დროს ხეზე იჯდა და ფიქრობდა თუ რა ეთქვა ბელასთვის.ბოლოს ხიდან ჩამოვიდა და ყვავილების კრეფას შეუდგა.ცოტა ხანის შემდეგ ისინი ერთმანეთს შეხვდნენ,ერიკი თაიგული უმშვენიერესი იყო ეტყობოდა სიყვარულით იყო დაკრეფილი.არც ბელა ჩამოუვარდა.
- გამარჯობა იზაბელა როგორ ხარ?_წარმოთქვა რაღაცნაირი სხვანაირი ხმით.გოგო ლამის დადნა მისი ხმის გაგონებაზე.
- გაგიმარჯოს ერიკ.კარგად,შენ?_დაიმორცხვასავით და თვალები აარიდა.ესიამოვნა ერიკს მისი სიმორცხვე.
- მეც.ვისთვის კრეფ ყვავილებს?
- დედაჩემისთვის,თან მასთან შევლას და ლაპარაკს ვაპირებ და...
- ხო... დედაშენი იმ დღეს ვნახე ვირაც ახალგაზრდა ოცი-ოცდაორი წლის ბიჭთან ერთად.
- ეგ მეც მშვენივრად ვიცი._სიბრაზე შეერია ხმაში.
- მის გამო დაშორდნენ შენი მშობლები ერთმანეთს?
- შენი საქმე არ არის! შენ ვისთვის დაკრიფე შენი ახალი შეყვარებულისთვის?_საუბრის თემა შეცვალა უცებ,ერიკი მიხვდა და აღარ ჩაეძია.
- ხო...სწორედ მასზე მინდა შენთან ლაპარაკი...
- ჩემთან რატო?
- ჩემმა დამ სერიოზულად არ მიუღია ჩემი გრძნობები.ამასთან იმედი მაქვს დამიჯერებ და დამეხმარები.
- მადლობა ასეთი ნდობისთვის...
- ხო მართლა ის ხვალ მიდის._გოგოს გული ნელ-ნელა ეფლითებოდა რაც უფრო მეტს ელაპარაკებოდა ამ თემაზე.
- კაი ამაში სემიძლია დაგეხმარო
- და დამეხმარები?
- კი მარტივია უთხარი რას გრძნობ მის მიმართ?!
- როგორ ვუთხრა?
- სადმე დაპატიჟე.
- შეგიძლია შენც წამოხვიდე?_ამ წინადადება სულ მოკლა.როცა წარმოიდგინა რომ ერიკს სხვა უყვარდა ცუდად ხდიდა და ახლა იმისთვისაც უნდა ეყურებინა სიყვარულს როგორ აუხსნიდა,თუმცა მისი გრძნობების გამოოაშკარავებას ვერ დაუშვებდა.
- გააჩნია რა დროს იქნება ბარგი მაქვს ჩასალაგებელი.
- როცა შევთანხმდებით დაგირეკავ.
- კარგი.
- აჰა ეს თაიგული დახმარებისთვის მადლობის ნიშნად.
- კაი.მადლობა.ნახვამდის.
- შეხვედრამდე._დაემშვიდობნენ ერთმანეთს და გაეცალნენ იქაურობას,სხვადასხვა მიმართულებით გაემართნენ.