ლიკას გულის ცემა შეწყდა....................
ექიმები სასწრაფოდ დატრიალდნენ და ელექტრო შოკის გაკეთება დაიწყეს ერთი ორი სამი არაფერია ლიკას აპარატზე მაინც გრძელი ხაზებია ლუკამ ოთახი სასწრაფოდ დატოვა ლაბოლატორიისკენ გავიდა სწორედ ის კაფსულა მოიტანა სანთელივით რომ დნება ეს ან დადებითად იმოქმედებს ან უარყოფითად,ლიკას გულის მხარე ისადაც გაჭრილი ქონდა ამიტომ ზედმეტი დრო აღარ დაიკარგებოდა,ლუკამ თავისი გააკეთა გულის მხარეს მოათავსა და ჭრილობა სასრაფოდ დახურეს,ამის აღწერა შეუძლებელია ისეთ წამებში მოხდა ეს ყველაფერი,ლუკა აპარატს გაშტერებული უყურებდა,რასაც გულით მოინდომებ ყველაფერი ახდება შეუზლებელი არაფერია ამ ქვეყანაზე მხოლოდ ეს სიტყვები უტრიალებდა თავში სასწაულები არსებობს ან ლიკასთან ერთად აქ ან ლიკასთან ერთად ცაში მის გარეშე არც ერთი წამი 1...2.........3........4............. შედექი არ ჩანს ლუკას იმედი დაეკარგა ლიკას საწოლს ზურგი აქცია და კარებისკენ სვლა დაიწყო არაფერი ესმოდა განადგურდა თვალებშ ბინდი ჩამოეფარა ხელი კარებს მიაყრდნო და თავი ჩაღუნა,არავის ხმა ესმოდა მხოლოდ ლიკაზე ფირობდა რომელიც დაკარგა,ექიმები ერთმანეთს ულოცავდნენ მერე ლუკასთან მივარდნენ ყველა მას ულოცავდა ძალიან ბდნიერები იყვნენ ლუკას რეაქცია ნუ იყო ერთმა მხრაზე ხელი დაკრა და შეანჯღრია
-ძმა მოდი გონს გილოცავ შენ ეს შეძელი
მილოცავენ
-რა ჯანდაბას მილოცავთ
იღრიალა ლუკამ და მათკენ შებრუნდა და უცებ გონს მოვიდა ლიკასკენ გაიხედა მერე აპარატს მიაშტერდა
-შეუძლებელია
ყვიროდა და ექიმებს ეხვეოდა
ამ დროის განმალობაში ყველა გარეთ ელოდნენ ანანომაც პალატიდან გასვლა ისურვა ამიტომ ეტლით ლიკას ელოდებოდა რეამინაციის წინ ლიკას დეიდაც იქ იყო.....
თავჩაღუნულები იდგენენ იდუმალებამ მოივა მთელი დერეფანი და გაიგონეს ლუკას ღრიალის და ყვირილის ხმა,არავის აღარ ედო ფერი ანანომ ხელი გიოსკენ წაიღო და მაჯაზე მოუჭირა
-დამშვიდდი პრინცესა ყველაფერი კარგად იქნება
გიორგის გულში ჩაეღიმა და გაიფირა ამ დებილს ამნეზია ჭირს?მგონი არარაფერი აღარ ახსოვს და ტუჩებზე ღიმილი დაეტყო მქრთალად მაგრამ რა დროს ღიმილი გიოც ძალიან ღელავდა როგორც იქნა გამოვიდა ლუკა ნუ სიფათზე ყველაფერი ეწერა,ყველა ძალიან ბედნიერი იყო,ლიკა მალევე გადაიყვანეს პალატაში მაგრამ არავის უშვებდნენ მხოლოდ ლუკას შეეძლო ისიც იმიტომ რომ ექიმი იყო პალატაში შევიდა ლიკა გონს არ იყო მოსული მის საწოლტან მივიდა ნაპირვე ჩამოჯდა მისკენ დაიწია და ტუცები ლოყასთნ გააჩერა და დაჩურჩულა „მაპატიე“ და თავისი ლოყა მის ლოყაზე დაადო ლიკამ ხელი აიღო ლოყაზე მიადო „გაპატიე“
-ლიკა ჩემი პრინცესა ჩემი პატარა გოგო კარგად ხარ კარგად ჩემტან ხარ დაუჯერებელია ეს ხომ სასწაულია
-დამშვიდდი კარგად ვარ
ლუკა გაუთავებლად კოცნიდა
-კაი გეყოფა ისინი სად არიან შემოიყვანე რა გთხოვ
-კარგი როგორც ექიმი თანახმა ვარ
უთხრა და ცხვირზე თითი დაკრა და წავიდა ყველა მოიყვანა,ანანო ეტლიდან წამოხტა მე ეს არ მწირდებაო და რომ არა გიო იქვე წაიქცეოდა
-ოხ შენ რა დებილი მყავხარ
-მახსოვს
უპასუხა გიოს კითხვას ))
-ახლა ფეხით წამოვალ შენ დაგეყრდნობი
-კაი კაი წამოდი
-უჯიშო ვერაფერს მიხვდა
გაიფიქრა ანაომ გულში
-გასაგებია(გიო)
თქვა გიომ და ხელი წამოავლო ხელში ააფრიალა და წაიყვანა ისე პალატიაკენ
ლიკა ძლიან გახარებული იყო მაგრამ მისთვის ლაპარაკი ბევრი მაინც არ შეიძლებოდა ანანო შეიყვანა გიომ და ლიკას ფეხებთან დასვა საწოლზე ლიკამდ ა ანანომ ერთმანეთს შეხედეს და ერთად თქვეს „შენ ის გიყვარს“
ლიკა მალევე გამოწერეს მაგრამ მისთვის ბევრი სიარული არ შეიძლებოდა ამიტომ ლუკამ თავის სახლში წაიყვანა ლიკა გაგიჟდა საშინელ უარზე იყო მაგრამ როგორღაც დაითანხმა გიო კი ანანოსტან ერთად ლიკას სახლში გადავიდა სანამ ანანოც არ გამოჯამრტელდებოდა ბოლომდე ასე იყვნენ რამოდენიმმე კვირა, ლუკამ გადაწყვითა ოთხივე ერთად შეკრებილიყვნენ ამიტომ გიოსთან მისვლა გადაწყვიტა პირადად ენახა და რამე გრანდიოზული მოეფიქრებინათ
-პრინცესა გიოსთან უნდა წავიდე წამოხვლ?
-გისტან მიდიხარ თუ ცემს სახლში?
-ოხ დაიწყო ამან ესაა შენი სახლი აწი
-ძალიან მაინტერესებს როდიდან
-იმ დღიდან როცა მე გადაგარჩინე და ჩემს სახლში მოგიყვანე
-აუფ კაი ხო წამოვალ მეც
ლუკამ გაუღიმა და სიცუმეში რაღაც ხმაური მოესმათ გარედან,,კარებისკენ წავიდნენ სახელური ჩამოწიეს და რას ხედავენ?
------------------------------------------
ესეც შემდეგი თავი ნუ ლიკა არ მოვკალი თქვენი თხოვნით ახლა რა ხდება წინა კომენტარიწავიკითხე „ძალიან ბავშურად წერ“ გეტყვით ხალხნო რომ ვარ ბავშვი ვხდები 15 წლის 20სექტემბერს ,ერტი უბედური ბავშვი ვარ რომელიც გაგიჟებულია პოეზიით სიყვარულის ისტორიებიტ და მხოლოდ ოცნებებში პოულობს შვებას რადგან რეალური ცხოვრება ჩემთვის მკვდარია...