1თავი.
ელენეს,სახლის კარი ბრთხილად შევაღე.სამზარეულოში მაიკოს შევუარე,ვაკოცე და ელენეს ოთახისკენ წავედი.აივნის კარები ღია იყო,მეც აივნისკენ ავიღე გეზი,ყველა თავის ადგილზე დამხვდა მოკალათებული.გამწარებულნი,რაღაცას განიხილავდნენ,მალევე გავერკვიე განხილვის თემა რაიყო,და მეც ჩავერთე.დადიანი მშვიდი სახით იჯდა.პლედმოხვეული ყავას მიირთმევდა,და უსასრულობაში იყურებოდა.არც „ჰო-ს“ ამბობდა და არც „არას.“
-რაჭირს ამას?-ჩუმად ჩავჩურჩულე მარიამ იაშვილს.
-როგორ ფიქრობ?!-უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა იაშვილმა.
-გაიგო უკვე?-უკმაყოფილოდ ვკითხე ლიკას.
-მთელი თბილისი მის ჩამოსვლაზე ლაპარაკობს,და არ გაიგებდა?-გაბრაზებული მზერა მომაბყრო ლიკამ.
-ხო რავიცი..-დადიანი ისევ დუმდა,ისევ უსასრულობაში იყურებოდა.ვერაფრის კითხვას,ვერერთი ჩვენგანი ვერ ბედავდა.სალომე ნელა გადაიწია ელენესკენ და ყურში რაღაც უჩურჩულა,ელენემაც თავი დაუქნია.ტელეფონს დახედა და ისევ უსასრულობაში დაიწყო ყურება.
სიჩუმე ჩამოვარდა..
თუთქოს და ეს სიჩუმე იყო,ის რაც დადიანს ახლა ყველაზე მეტად სჭირდებოდა.არც არაფერს ვიტყოდით მაიკო რომ არა.
-გოგოებო მე მივდივარ,-გაგვიღიმა.-იმედიმაქვს სახლი გადატრიალებული არ დამხვდება!-მკაცრად გადმოგვხედა და გაგვიღიმა.მერე ელენეს შეხედა უკმაყოფილოდ.-გამომიფხიზლეთ ცოტა შვილი რაა!-ელენეს შუბლზე აკოცა დაგვემშვიდობა და წავიდა.
-მართლა ჩამოვიდა?-იმედიანი თვალები მომაბყრო ელენემ.
-ბიჭები,დასახვედრად წავიდნენ ელენე.-თავი გავაქნიე.-გინდა,სანდროს დავურეკო?
-არა,არა!არ გაბედო!
-ელენე,ადრე თუ გვიან მაინც მოგიწევს ნახვა.-ელენეს,მხარზე მიეყრდნო და გაუღიმა.
-არვარ მზად.გესმით?!არ მინდა,ისევ იმ თვალებით შემომხედოს!მეორეჯერ ვერ გავუძლებ ამას!არ შემიძლია უბრალოდ,სამი წელია უკვე ვიტანჯები ამ ყველაფრის გამო.გასაგებია?სამი წელი!რატომ მიკეთებს ამას?მითხარით რატომ?-ცრემლები ღაპა-ღუპით წამოუვიდა დადიანს.
-ელენე რა გინდა?კიმაგრამ,მთელი ცხოვრება ამერიკაში ხომ ვერ დარჩებოდა არა?!-ხმის,ტონს აუწია მარიამმა.
-უნდა დარჩენილიყო!რა უნდა აქ?ჩემს საწამებლად ჩამოვიდა ისევ?!-ტირილს უმატა დადიანმა.
-რას ნიშნავს რა უნდა?ოჯახი ყავს აქ!მეგობრები!მთელი მისი ცხოვრება აქაა!და მხოლოდ შენს გამო ვერ დარჩებოდა ამერიკაში!-ჩხუბზე გადავიდა იაშვილი.
-დამშვიდდი მარიამ,-თვალები დაუბრიალა სალომემ.-ვიცით,რო დააშავე!მანაც იცის,და ისიც იცის რომ ამას ყველაზე ძალიან ნანობ გესმის?ბავშვები იყავით მაშინ,შენც და ისიც...უბრალოდ დაივიწყე რა!გააგრძელე ცხოვრება!-მომთხოვნი ტონით დახედა დადიანს.
ხმას არავინ ვიღებდით.
ისევ სიჩუმე..
და ისევ,არავინ არაფერს ვიტყოდით ჩემი ტელეფონი რომ არა.
სანდრო იყო.
-სად ხარ?-ის ხმა გაისმა ყველაზე მეტად რომ მიყვარდა.
-ელენესთან.-მოკლედ მოვუჭერი.ერთი სულიმქონდა საბაზე,რამეს როდის მეტყოდა გოგოებისთვის,რომ მეცნობებინა.
-გაიგო?
-ჰოო..
-დაიკიდოს რა უთხარი!სამი წლის თემაა რა,საბას ალბათ აღარც ახსოვს.
-ნუ ბოდიალობ სისულელებს სანდრო,-გავბრაზდი მე.-რას ნიშნავს აღარ ახსოვს?!
-ჰო კარგი,არ გაბრაზდე.
-ჩამოვიდა?
-ჩამოვიდა!
-უკვე?
-უკვე.
-ელენეზე რაო?
-ბიჭი ეხლა ჩამოვიდა,მონატრებული ძმაკაცები გვნახა და როგორ ფიქრობ ელენეზე დაგვიწყებდა ჭორაობას?-უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა.
-გვნახავს?
-ჰო.
-დღეს?
-დღეს.
***
დადიანს,ნერვები აღარ ყოფნიდა.ყველა ერთად ვაწყნარებდით.გაუერებლად ტიროდა.არ ჩერდებოდა.“მძულს,მძულს-ო.“მხოლოდ ამას გაიძახდა.ვერაფერს რომ ვერ გავხდით,შევეშვით.ოთახში შევარდა და კარი ჩაკეტა.საღამომდე ვუცადეთ,მერე შეგვეშინდა და კარის გაღება ვთხოვეთ.თქვენ წარმოიდგინეთ და დაგვიჯერა.კარი გააღო,ოთახიდან,კი თვალებ დასიებული და თვალჩაწითლებული გამოვიდა.ისევ სლუკუნებდა,ეს უკვე ნერვიული შემოტევა იყო.ყველაზე მეტად ჩვენ თავზე ვბრაზობდით.ვერაფრით ვერვეხმარებოდით..ვერცერთი ჩვენგანი.ყველას გვინდოდა სამი წლის წინ დავბრუნებულიყავით და რამე შეგვეცვალა.მაგრამ,არ შეგვეძლო!და ეს ყველაზე აუტანელი გახლდათ.იცით რა ძნელია,დაქალს ასეთ მდგომარეობაში,რომ ხედავ და დახმარება არ შეგიძლია?!ძალიან..ძალიან ძნელია!ლიკამ,დამამშვიდებელი,მიშცა იქნებ დაწყნარდეს,და შემდეგ მიიძინოსო.იმოქმედა!მართლაც დაწყნარდა და ჩაეძინა.სალომემ პლედი მიაფარა.შემდეგ კი ყველა ერთად სამზარეულოში დავჯექით.სანდროს,ნათქვამი თავიდან ბოლომდე მოვუყევი მათ,მარიამი საშინლად იყო გაბრაზებული და გაიძახდა „მეტის ღირსია!ახლა,რომ ტირის რამეს უშველის?სამი წლისწინ ეფიქრაო!“ ლიკა,მარიამს ეჩხუბებოდა. „ნუ უმატებ,თავისიც ეყოფა.ოდნავადაც არ გეცოდებაო?“ სალომე იმაზე ფიქრობდა,ელენესთვის რურუას ნახვა,როგორ აეცილებინა დღეს მაინც.მე?მე მშვიდათ ვიჯექი და მათ ვუსმენდი.ჩემი აზრი გაინტერესებთ?მოკლედ,გეტყვით რომ,ამ ამბავში ყველაზე არასწორი ელენე დადიანი გახლდათ.თავისით „გაიჩალიჩა“ ის ყველაფერი რასაც ძალიან მალე თქვენც გაიგებთ.
***
15წლის ლაწირაკნი გახლდით,მე ისევ ლიპარტელიანს დავზდევდი.თან დადიანიც დამყავდა რამე რომ არ ეეჭვათ.ბათუმში ვისვენებდით.დედაჩემი,მაიკო(დადიანის დედა.)ქეთა(დადიანის და.)თვით დადიანი..და მე.ჩემმა ძმამ მიგვაგდო,ძმაკაცებთან ერთად წყნეთში ერჩივნა ყოფნა.ინდა გითხრათ,რომ ჩვენთვის ეს უკეთესიც იყო,სახლში ვიბარებდით „გავისეირნებთ.“ „ზღვაზე ჩავალთ.“ „მარიამი,უნდა ვნახოთ.“ „ლიკა და სალომე ჩამოვიდნენ ერთი დღით,და მაგათთან მივდივართ.“ ასეთ ათასნაირ ტყულს ვიგონებდით,სინამდვიილეში კი ლიპარტელიანის და რურუას სანახავად დავრბოდით.სანახავად რა,დავდიოდით,და „ვაჩალიჩებდით“,ისე,რომ შემთხვევით შევხვდით.ასე გრძელდებოდა,მთელი ზაფხული.ისევ სახლიდან გამოპარულები,რურუას და ლიპარტელიანის სანახავად მივიჩქაროდით,ვიღაც ტიპი,რომ აგვეკიდა.ნელა,მივიდოდით,ისიც ნელა მოდიოდა.სწრაფად ისიც სწრაფად.სირბილით,ისიც სირბილით.მალევე დაგვეწეოდა,ისევ რურუა,იპარტელიანი და მისი საძმაკაცო,რომ არა.მათი საბირჟაო ადგილიდან გამოვიდნენ,და ბიჭი გააჩერეს.კაფეზე მიგვანიშნეს დაგველოდეთო,და წავიდნენ.მე და დადიანი ვცქმუტავდით.ხან რას მივედეთ ხან რას.რიგ-რიგობით გავდიოდით გარეთ.აქეთ-იქით ვიყურებოდით,ხომ არ მოდიანთქო,მაგრამ არ გამოჩენილან..
გაბრაზებულები,გამოვედით კაფიდა სახლისკენ მივიწევდით ხმა,რომ გავიგეთ..ნაცნობი ხმა..ელენე სწრაფად შეტრიალდა,გახარებულმა ხელძე მიჩქმიტა და მეც მივტრიალდი.
რურუა და ლიპარტელიანი თავისი ბანდით ჩვენსკენ მოიწევდნენ.
-არიცით,რომ გოგოების მარტო სიარული,შუა ბათუმში საშიშია?-დასჭექა რურუამ,და ელენე აათვალიერა,მერე კი ტუჩის კუთხეში ჩატეხა.ელენეს თქმაც არ მჭირდებოდა,მივხვდი,უკვე ფეხები რომ ეკეცებოდა და ხელი შევაშველე.ცოტაც და დადნებოდა.
-5საათია ჯერ.-გავიცინე.შემდეგ კი ეენეს თვალების ბრიალით გავხედე.არშემიმჩნია ისევ რურუას მიაშტერდა.
-არაუშავს!გოგოების,მარო სიარული ნებისმიერ დროს საშიშია.-თვალი ჩამიკრა სანდრომ.გული ცოტაც და ამომივარდებოდა,ახლა ელენემ მიჩქმიტა და მეც მოვედი გონს.
***
ეს დღე „საბედისწერო“,იყო ჩვენთვის.
აქედან დაიწყო ყველაფერი..
ელენე და საბა.
საბა და ელენე.
დადიანი და რურუა.
რურუა და დადიანი.
და ნურას უკაცრავად!
ვიყავით ჩვენც!
მე და სანდრო.
სანდრო და მე.
არჩვაძე და ლიპარტელიანი.
ლიპარტელიანი და არჩვაძე.
***
ჩვენთან ყველაფერი,მარტივად მოხდა.მალე დაერქვა ჩემი და სანდროს ურთიერთობას სახელი.
დადიანთან და რურუსათან ცოტა ძნელად იყო.
ერთად არ იყვნენ...მაგრამ მაგათ ყოფნას არც ცალ-ცალკე ერქვა.
ელენემ იცოდა,რომ უყვარდა.
საბამაც,იცოდა!როგორ ვთქვა არ იცოდათქო?ვერვიტყვი!
საბა ცოტა სხვაირი იყო..
აი ისეთი..ყველა გოგო მისნაირ შეყვარებულზე რომ ოცნებობდა.
დასტოინი ტიპი გახლდათ.
მაღალი..გამხდარი..
წითელი,საშინლად და გასაგიჟებლად წითელი ტუჩებით!
მუქი,შავი თვალებით,მაგრამ ამ თვალებში იყო სხივი,ის სხივი დადიანი ჭკუიდან,რომ გადაყავდა.
როგორი იყო ელენე?
ახლავე გაიგებთ.
ელენე,ნაზი გოგონა გახლდათ.
სიფრიფანა.
ყველაფერი გულთან ახლოს,რომ მიჰქონდა.
ჩალისფერი თმით და ღია თაფლისფერი თვალებით.
რა უყვარდა რურუას ასე მასში?!
ყველაფერი!
ელენს ყოველი დეტალი უყვარდა!
აგიჟებდა,სიცილის დროს თმას,როგორ ათამაშებდა და ნერიულობის დროს ტუჩს,რინ იჭამდა ნერვიულად.
უყვარდა..ელენე უყვარდა!
სიგიჟემდე!
გაფრენამდე!
და ალბათ,დაგებადათ ლოგიკური კითხვა.
„თუ,ერთმანეთი უყვარდათ ერთად რატომ არ იყვნენ?“
იყვნენ ერთად.დიახაც იყვნენ!მაგრამ შეყვარებულები არ ერვათ,სხვა ურთიერთობა ჰქონდათ,არავის გავდნენ...არავის საერთოდ!
იყვნე უბრალოდ ელენე და საბა!
როგორ უნდა ვთქვა არ უყვარდა საბას ელენეთქო?
როგორ?
როცა მთელი ბათუმი მის გამო სცემა..
15წლის გოგოს გამო,რომელსაც ჭკუიდან გადაყავდა,მისი გულუბრყვილობით და სინაზით.
მახსოვს ერთხელ პლიაჟზე ვიყავით.
მაღალმა გამხდარმა ბიჭმა,ელენეს უბრალობ გაუღიმა,და ამ ღიმილისთვის პასუხიც კი მიიღო.ახლაც,მახსენდება,რომ ვიხსენებ.
ბევრიც იბოღმებოდა,15 წლის ლაწირაკი ამხელა აბიტურიენტ ბიჭს რატომ მოეწონა და შეუყვარდაო..
მაგრამ ხომ იცით არა..
ამ სიყვარულს ვერაფერს გაუგებ..
არ შეგეკითხება გული,ისე შეიყვარებს იმ ერთს.
იმ ერთს და მორჩა!
ძალინაც,რომ მოინდომო სხვისკენ ვერც კი გაიხედავ.
ასე მოხდა მათ შემთხვევაშიც.
შეუყვარდათ და მორჩა!