მე, შენ და ჩვენი პატარა!

მაშოს თვალთახედვით:

ნუგო გაბრაზებული იჯდა, ხელები გადაჯვარედინებული ჰქონდა და დაბღვერილი სახით უყურებდა თეკოს. ბექა კი ნინას ზედაც არ უყურებდა. მისი დამოკიდებულება საშინლად მაბრაზებს. თითქოს არც აინტერესებს ის თუ რა ქნა ნინამ.
დათი გაბრაზებული ავიდა მეორე სართულზე ისე რომ არც დამლაპააკებია, მხოლოდ ერთხელ შემომიღრინა.
–კარგად გაერთეთ?– სიცილით იკითხა რეზიმ და მის გვერდით მჯდარ კესოს მხარზე მხარი გასცხო. კესომ გულიანად გაიცინა და თავი დაუქნია.
–თეკოს და ნინას უნდა კითხო– სიცილით მიუთითა გოგონებისკენ.
–ნუგო– თეკომ ჩუმად ამოიხავლა და ნუგოსკენ მიიწია, თავი მის ყელში ჩარგო, მაგრამ ნუგომ მოიშორა.
–ისე იქცევით თითქოს თქვენც გასართობად არ ყოფილიყავით– გაბრაზებული თეკო ნუგოს მოშორდა და სამზარეულოში გავიდა. ნგუომ ცხვირი აიბზუა, მაგრამ რომ დაფიქრდა მიხვდა მის დანაშაულს და თეკოს უკან გაეკიდა. მის საქციელზე ყველას გაგვეცინა.
–ცოტახნით დათისთან ავალ, მერე კი წავიდეთ ჩემთან, ხვალ ხომ ქორწილია– თვალების ტრიალით ვთქვი და სავარძელიდან წამოვდექი, ადგომაში ლუკა დამეხმარა.
კიბეებზე ფრთხილად ავიარე და დათის ოთახის კარი შევხსენი. საწოლზე ზურგით იჯდა და ვიღაცას ესაუბრებოდა.
–შემეშვი, სოფო... არა, წამომცდა... მორჩი თვალთმაქცობას... არა არ მიყვარხარ, აღარ მინდა შენი საუბარი, შეიგნე ეს ყვეალფერი და დაგვანებე თავი ერთხელ და სამუდამოდ, აღარ დამირეკო.– მის პასუხს დაელოდა და ტელეფონი მოისროლა.
–ამის დედაც– შეიკურთხა და საწოლზე გადაწვა.
–დათი სოფო იყო ?– ირონიულად ვკითხე და ზემოდან დავხედე. თვალები გაახილა და სწრაფად წამოდგა ლოგინიდან– ხომ არ მოგენატრა?– მის გაღიზიანაებას განვაგრძე.
–მორჩი ასე საუბა...–სიტყვა გავაწვეტინე.
–იქნებ სტრიპტიზიც გიცეკვა? რამდენჯერ იხ**რე? ორჯერ? სამჯერ თუ...– ხელი მაღლა აზიდა, ჩემთვის დარტყმას აპირებდა, მაგრამ როცა გააცნობიერა თუ რის გაკეთებას აპირებდა ხელი დაბალა დაუშვა.
ირონიულად გავიცინე და ზურგი ვაქციე, კიბეებზე მისულმა გავიგონე მისი ხმა, რომელიც მეძახდა და გაჩერებას მთხოვდა, მაგრამ მისთვის არ მომისმენია.
–გოგოები წავედით– მისაღებში გავხედე მათ, ისინიც ფეხზე წამოდგნენ. თეკო სამზარეულოდან გამოვარდა, მას ნუგოც მოჰყვა.
კესო ლუკასკენ დაიხარა და ლოყაზე აკოცა, ნინაც იგივეს გაეკთებას აპირებდა, მაგრამ ბექამ სახე გაწია, დავინახე ნინას როგორ ჩაუდგა თვალებში ცრემლი, მაგრამ არ შეიმჩნია. კარისკენ წავიდა და პირველი ის გავიდა გარეთ. მას გოგოებიც მიჰყვნენ.
–კარგად– დავიღრინე და მეც მათ გავყევი.

. . . . . . .

საწოლში მოუსვენრად ვიყავი, ხან ერთ მხარეს ვიწექი ხან მეორე მხარეს, რატომღაც დათის გარეშე ვერ ვიძინებდი. ჩემს ტელეფონს დავწვდი და ფოტოების დათვალიერება დავიწყე, დათის ფოტოს მივჩერებოდი, როცა ტელეფონმა რეკვა დაიწყო, ‘დათი’– დაეწერა ტელეფონზე.
მისმა ზარმა ძალიან გამახარა, გული საშინლად ამიჩქარდა, ვფიქრობ ისიც ჩემზე ფიქრობდა... ჰმ ეს მომწონს. სწრაფად ვუპასუხე.
–პატარავ– მომესმა მისი ნამძინარევი ხმა.
–გისმენ დათი– ხითხითით ვუთხარი და ტუჩები მოვიკვნიტე, საშინლად მინდა მისი ჩახუტება.
–მომენატრე, ასეთ დროს რომ ვიღვიძებდი მუცელზე გეფერბოდი ხოლმე და ახლა ვის მოვეფერო?– მის ბავშვურ კითხვაზე გულიანად გავიცინე, მაგრამ მალევე მივხვდი რომ სახლი სტუმრებით იყო სავსე და გავჩუმდი.
–ბალიში ჩაიხუტე, ან თუნდაც ჩემი რომელიმე დათუნია, შენ რომ მაჩუქე.
–მე შენი ჩახუტება მინდა... რომ მოვიდე გაბრაზდები?– ფრთხილად შემომაპარა.
–არა დათი, ხვალ დილით ადრე უნდა ავდგე, შენ კი დაძინების საშუალებას არ მომცემ, თან მე შენზე ჯერ კიდევ გაბრაზებული ვარ– გამახსენდა თუ არა წარბები შევკარი.
–მაშო– დათიმ ჩემი სახელი ამოიხვნეშა და ზუსტად ვიცი რომ ხელით შუბლი მოისრისა.
–გისმენ– მკაცრად ვუთხარი. რამოდენიმე წამი ხმას არ იღებდა, მხოლოდ მისი სუნთქვა ისმოდა.
–ძილინებისა– რამდენიმე წუთიანი ლოდინის შემდეგ მხოლოდ ეს მითხრა და გამითიშა. ჯანდაბა შენს თავს დათი, ბოდიში მაინც მოგეხადა? გაღიზიანებულმა მხარე ვიცვალე და მუცელზე ხელები შემოვიწე.

. . . . . . . .

დილით საშინლად ცუდ ხასიათზე გავიღვიძე, საწოლიდან წამოდგომაც არ მინდოდა. საწოლში ყოფნა და მშვიდად ძილი იყო ის რასაც ახლა ვნატრობდი და როცა დავაპირე რომ ისევ დამეძინა ჩემი ოთახის კარი გაიღო და იქინდან 5 გოგო შემოვიდა. თეკო, ნინა და კესო მაშინვე ვიცანი, მაგრამ როცა მათ უკან 2 უცნობი დავინახე საწოლიდან წამოვიწიე
–რა ხდება?
–დღეს შენი ქორწილია და კიდე იმას კითხულობ თუ რა ხდება?– ამოიგმინა გაბრაზბეულმა კასომ– ესენი ვიზაჟისტები არიან, სწრაფად მიღე აბაზანა, შემდეგ კი მომზადებას შეუდექი.
საწოლიდან წამომადგეს და სააბზანოში შემიშვეს, ვფიქრობ რომ ეს დღე საშინლად მძულს. საცვალი და ღამისპერგანი გავიხადე, წყლის ქვეშ დავდექი და თავს უფლება მივეცი რომ მოვდუნებულიყავი, რამდენიმე წუთიანი ნებივრობის შემდეგ სააბაზანოს კარზე მომიკაკუნეს.
–იჩქარე ბევრი დრო არ გვაქვს– კარს იქით თეკოს ხმა გაისმა. ამოვიგმინე, არ მინდა არაფერი, არც მომზადება, არც ეს ქორწილი, მშვიდად მინდა ყოფნა.
ხალათი მოვიცვი და ოთახში ისე შევედი, ერთ-ერთი გოგო ჩემსკენ წამოვიდა და სკამზე ჩამომსვა.
–შენი თმა, როგორ გინდა რომ გამოიყრუებოდეს?– მხიარულად გამოღიმა. მხრები ავიჩეჩე და გოგოებს გავხედე. კესომ თავი დამიქნია და მითითებები მისცა, თუ რა უნდა გაკეთებინა.
თმაზე შემეხო თუ არა თვალები მიმეხუჭა, საშინლად მსიამოვნებს როცა ვინმე ჩემს თმას ეხება. მხოლოდ 20 წუთი დასჭირდა ჩემი თმის გაკეტებას, შემდეგ კი მაკიაჟს დროც დადგა.
–მკრთალი მაკიაჟი და არანაირი ტუჩსაცხი– გავაპროტესტე, გოგონამ, რომელსაც ლელა ერქვა თავი დამიქნია და მისი საქმის კეთება დაიწყო. გოგონებიც ჩემს მდგომარებაში იყვნენ. ლელას მეგობარი მართა კესოს უკეთებდა მაკიაჟს, რომელიც უხალსიოდ იჯდა სკამზე.
–ნინა რა ხდება? მოწყენილი ხარ.
–დღეს ბექას ველაპარაკე, ის საშინლად უხეში იყო, არც კი ვიცი რა სჭირს– თავი გააქნია და დავინახე მის სახეზე როგორ გაიკვალა ცრემლმა გზა.
–ჰეი არ გაბედო ტირილი– შემოვძახე– იცოდე მეც ვიტირებ– მუქარით ვთქვი.
–კარგი, კარგი– სახე შეიმშრალა– არ მინდა ხასიათი გაგიფუჭდეს.
–გუშინ მეც ველაპარაკე ლუკას, ღამის ორ საათამდე მელაპარაკებოდა რაღაც უაზრობებზე, ძლივს გავაჩუმე– თავი სიცილით გააქნია კესომ– დღეს პირველი ღამე იყო ჩემი ქორწილიდან რაც მე და ლუკა ერთად არ ვიყავით და უნდა ვაღიარო რომ მის გარეშე ცარიალი ვიყავი. ჩემი ლუკა მინდა– ცოტაც და ალბათ ტირილს დაიწყებდა კესო, მის გვერდით მჯდომმა თეკომ მხარზე ხელი მოუთათნა, ნუგეშის მიზნით.
–მეც ველაპარაკე ნუგოს, მაგრამ ჭამას აპირებდა და გამითიშა, შემდეგ კი დარეკვა დაავიიწყდა– თეკოს დაბუშტულ ტუჩებზე გულიანად გავიცინე, რაზეც ლელას შენიშვნა მივიღე.
–და შენ? რომ იცინიხარ დათის შენთვის არ დაურეკავს?
–კი, ნერვები მოვუშალე და გამითიშა–ჩუმად ჩავიცინე, არ მინდა ლელას ხელი შევუშალო.
–მოვრჩი– ღიმილით მითხრა. სარკისკენ მიმატრიალა.
–ვოჰოო– გავიცინე, ჩემი თმა ზემოდან ნაწნავებით იყო გვირგვინის მაგვარად, გვერდებიდან კი ჩამოყრილი მქონდა თმა (გვერდული ჩოლკა), სახეზე მკრთალი მაკიაჟი მქონდა როგორც ვუთხარი და რაც მთავარია არანაირი ტუჩსაცხი.
ლელა მართას დაეხმარა და თეკოს გაუკეთა მაკიაჟი. სხვადასხვა თემაზე ვსაუბრობდით, სანამ მათ მაკიაჟს უკეთებდნენ. მალევე მორჩნენ და ისინი გავაიცლეთ, გოგონებმა მათი კაბები მოირგეს და ჩემს წინ ტრიალი დაიწყეს.
–სამივე შესანიშნავად გამოიყურებით–თითოეულ მათგანს ჩავეხუტე. როგორც იქნა ნინას ხასიათი გამოუკეთდა და ისიც ჩვენნაირად იღიმოდა.
–ახლა შენი კაბა– გახარებულმა ტაში შემოკრა თეკომ.
–თქვანი დახმარება დამჭირდება– გავიცინე– ჰოლი დაზვერეთ, თუ ვინმე იქნება შემატყობინეთ, მანამდე მე ჩემს კაბას შემოვიტან ოთახში.
გოგონები გარეთ გაცვივნენ, კესო ჰოლის დასაწყისსი დადგა, ნინა ჰოლის ბოლოში, თეკო კი მამაჩემის კაბინეტის წინ დავაყენე.
კაბინეტში ჩუმად შევედი. სეიფის გახსნას ვაპირებდი როცა უკნიდან ფეხის ხმა მომესმა.
–ჩემი შვილი ჩემს გაქურდვას ცდილობს– სიცილით მითხრა მერაბმ. სეიფი გავხსენი და იქიდან ყუთი გამოიღე.
–კარგი რა მამა– გავიცინე და მას მოვეხვიე.
–მინდა რომ ბედნიერი იყო, მნიშნველობა არ აქვს ჩემთვის ამ ბედნერებას ვინ მოგანიჭებს, მინდა რომ შენს სახეზე სულ ღიმილს ვხედავდე, არ მინდა რომ ტიროდე. იმედი მაქვს ამ დღის მერეც ყველაფერი კარგად იქნება. ყველაფერ კარგს გისურვებ ჩემი ფერია– ღიმილით მითხრა მერაბმ, შევნიშნე როგორ ჩამოგორდა მის თვალზე ცრემლები, სწრაფად შევუშრე და ძლიერად ჩავეხუტე.
–თუ შენ ბედნიერი იქნები მეც ბედნიერი ვიქნები, გპირდები– ლოყები დავუკოცნე.
–მოდიან– გაიცინა თაკომ და ოთახში თავი შემოყო– დათი მოდის– სწრაფად მომახალა, მამას მოვშორდი და კაბინეტიდან სწრაფად გავიქეცი ჩემი ოთახისკენ, კარები მივაჯახუნე. კარს მიღმა მესმოდა როგორ ელაპარაკებოდნენ გოგოები დათის. ოთახში შემოსუვლა უნდოდა, მაგრამ არცერთი არ აძლევდა უფლებას რომ შემოსულიყო.
–მაშო, პატარავ უთხარი რომ შემომიშვან– დათის ყვირილი გავიგე აბაზანაში.
–არა დათი. არ შეიძლება– გავციინე, ხალათი გავიხსენი და იატაკზე დავადგე, გამზადებული საცვლები ამოვიცვი. ყუთიდან ჩემი კაბა ამოვიღე და შევათვალიერე, ყველაფერი რიგზე იყო, არც დაზიანებული იყო და არც დაკუჭული.
მოვირგე თუ არა დავტრიალდი, საშინლად მომწონდა კაბა. საწოლზე ჩამოჯექი და ფეხზე კედები ჩავიცვი, გოგონებმა რომ დაინახონ უფლებას არ მომცემენ რომ ჩავიცვა, მაგრამ კაბა ისეთი გრძელია რომ არამგონია ვინმემ შეამჩნიოს რა მაცვია კაბის შიგნით.
სარკესთან მდგარმა ფატა გავიკეთე და კიდევ ერთხელ შევათვალეირ ჩემი კაბა.
–გოგოებო შეგიძლიათ შემოხვიდეთ.
კარების გახსნისას თვალი მოვკარი მათ გაოგნებული სახეებს. როგორც ჩანს მოეწონათ.

. . . . . . .

კარები ბექამ შემოხსნა, მისმმა დანახვამ გამახარა, მაგრამ ორმაგი სიბრაზე მომაწვა მის საქციელზე.
შავი ფერის შარვალ–კოსტუმში გამოწყობილი იყო, ყელზე კი ჰალსტუხი ეკეთა, პერანგი ერთი ღილით შეხსნილი ქონდა. ყბის ხაზთან უხეში წვერი ჰქონდა ამოსული. თმა კი საშინლად გაბურძგნული.
–ჰეი ლამაზო– სიცილთ შემოვიდა ოთახში და გვერდით მომიჯდა, მის სახეს დავაკვრიდი და მივხვდი რომ რაღაცაზე დაღვრემილი იყო.– ყოველთვის მეგონა რომ აქ შემოსვლა მე ამეკრძალებოდა. მეგონა რომ ქვემოთ დათის მაგივრად მე დაგელოდებოდი და აქაც– მუცელზე ხელი დამადო– მეგონა რომ ჩემი შვილი იქნებოდა– დანანებით გააქნია თავი, მის სიტყვებზე რატომღაც გული ამიჩუყდა, ყოველთვის როცა მისგან შორს ვიყავი ვიღებდი სასიყვარულო შეტყობინებებს, ბექა ყოველთვის საუბრობდა მომავალზე, სულ იმას იმეორებდა რომ ცოლად მომიყვანდა და გვეყოლებოდა ბევრი შვილი, მაგრამ ყველაფერი ისე არ მოხდა როგორც გვეგონა.
–ბექა ახლა ნინა გყავს, ჯობს ეს ოცნებები და სურვილები მასთან განახორციელო– მხარზე ხელი დავდე.
–რატომ არ გესმის? არ მიყვარს ის– თავი გააქანია– აქ სხვა რაღაცის სათქმელად მოვედი– თემა სწრაფად შეცვალა – ვიღაც გოგომ დამირეკა, სოფო ერქვა, ასე მითხრა რომ შენზე საუბარი უნდოდა, შეხვედრა ხვალ დამინიშნა.
–დათის ყოფილი შეყვრაბულია– ამოვიოხრე– გუშინ დათისაც დაურეკა. ხომ არ უთქვამს რაიმე ისეთი ხელჩასაჭიდი?
–არა მხოლოდ მისი სახელი მითხრა, მერე ის რომ შენზე უნდოდა ლამარაკი და ბოლოს შეხვედრა დამინიშნა.
–კარგი იქენბა თუ წახვალ და გაიგებ რა უნდა მას– ანერვიულებულმა ხელები დავატკაცუნე. თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია და ფეხზე წამოდგა– თუ მზად ხარ მერაბს ვეტყვი რომ ყველაფერი დაიწყონ.
–კი, კი, მზად ვარ– გავუღიმე.
ხუთ წუთში კარები მერაბმ შემოხსნა, ხელი ჩამკიდა და გარეთ გამიყვანა. საკურთხეველთან მისვლამდე ჩუმად მეჩურჩულებოდა, ბავშვობის მოგონენებს იხსენებდა. აკანკალებული ხმით საუბრობდა, თვალებში კი ცრემლები ქონდა ჩამდგარი. დათისთან მიმიყვანა თუ არა ლოყაზე ძლიერად მაკოცა და ჩემი ხელი დათის გადასცა, ლიამმაც დიდი პატივით დაუკრა თავი.
–გაუფრთხილდი მას. ახლა ის შენი საკუთრება ხდება– ღიმილით უთხრა მერაბმ დათის, დათიმაც თავი დაუკრა.
დათი საშინლად სექსუალრი იყო. შავი შარვალ-კოსტუმი ეცვა, თეთრი პერანგი კი ნახევრად შეხსნილი ჰქონდა. თმები ზემოთ ჰქონდა გადაწეული, წვერი კი გაპარსული.
–ძალიან ლამაზი ხარ– ჩუმად მითხრა კომპლიმენტი და მოხუცი ქალისკენ მიმატრიალა, მაგრამ სანამ გავსწორდებოდი მეორე ხელი მუცელზე მომისვა და გაიღიმა.
ქალმა ყველაფერს შესავალი გაუკეთა, დათი მას არ უსმენდა და რაღაცეებს მეჩურჩულებოდა. ქალს ლაპარაკი შევაყვწტინე.
–ძალიან გთხოვთ სწრაფად, ძნელია ჩემთვის ამდენ ხანს ფეხზე დგომა– ღიმილით ვუთხარი, ქალმა თავი დამიკრა და პირდაპირ კითხვების დასმა დაიწყო, არაფერი მომისმენია, მხოლოდ დათის თვალებს ვყურებდი, ტუჩები მოძრაობით მივხვდი რომ თანხმობა განაცხადა, ახლა კი ჩემი ჯერი დგებოდა.
‘მაშო თანახმა ხარ ლიამი შენი კანონიერი მეუღლე გახდეს, გიყვარდეს და პატივს სცემდე მას?’ ეს სიტყვები გავიგონე თუ არა, რობოტივით წარმოვთქვი სიტყვები...
–თანახმა ვარ- სიტყვები წარმოვთქვი თუ არა ტაშის ხმა გაისმა, შემდეგ კი ქალმა ნება დაგვრთო რომ ერთმანეთისთვის გვეკოცნა, დათიმა მისკენ მიმიზიდა და ჩემი ტუჩები მისას შეუერთა.

. . . . . . .

–მომბეზრდა აქ ჯდომა– დათის გადავხედე, რომელიც ჩემნაირად იჯდა და ხალხს ათვალიერებდა რომლებიც სპეციაურად გამზადებულ სცენაზე ცეკვავდნენ. – წამო ბავშვებთან.
სანამ რაიმეს მეტყოდა სკამზე დაყრდნობით წამოვდექი და ბავშვებისკენ წავედი, რომლებიც ერთ მაგიდასთან ისხდნენ. ჩვენ დანახვისას სიცილით შეგვეგებდნენ, რეზიმ ადგილი დამითმო რომ მის სკამზე ჩამოვმჯდარიყავი.
–როგორ ერთობით?– ღიმილით ვიკითხე და ხელები მუცელზე შემოვიწყე, დათი სკამის სახელურზე ჩამოჯდა და ნახევრად ზედ მომეკრო.
–ნამდვილად სახალისოა– გადაიხარხარა ლუკამ– შეხედე იმ ქალს, როგორ ცეკვავას– ლუკამ თითით მიგვანიშნა მოხუც ქალზე, რომელიც სასაცილოდ ცეკვავდა, მაგრამ როცა დავაკვრიდი მივხვდი რომ ეს მარტა ბაბო იყო, ნანის აღმზრდელი.
–ჰეი, ის საყვარელი ბებოა– გავიცინე, მათ კი ჩემს კომენტარზე სიცილით აუტყდათ.
–იმ კაცზე რაღაც იტყვი?– სცენის ბოლოსკენ მიმანიშნა. ბიძია რონი ახალგაზრდა ქალს ეცეკვებოდა და თან საჯდომზე ხელს უცურებდა, ამის დანახვაზე გულიანად გადავიხახარე. ბიძია რონი არასდროს ბერდება.
-ბიძია რონი– ისევ გულიანად გავიცინე – დათი ის ვინაა?– ხელით ვანიშნე ბიჭზე, რომელსაც უკვე მესამე გოგო გაექცა. მის შემხედვარეს გულიანად გავიცინე, როცა ვიკის მიუახლობდა, მაგრამ ვიკი მაშინვე მოშორდა.
–ეს ჩემი ბიძაშვილია, გიორგი – სიცილით მითხრა დათიმ და მას გახედა. ახალი მსხვერპლისკენ მიიწეოდა, მაგრამ ის მსხვრეპლიც გაექცა. ბოლოს დაღონებული იქვე სკამზე ჩამოჯდა და თავი ხელებში ჩარგო, როგორც ჩანს არ უმართლებს.
–მას არასდროს უმართლებდა– სიცილით გააქნია თავი დათიმ.
ბავშვებთან ერთად ხალხს ვაკვირდებოდი და ვერთობოდი. თვალიერებისას შევამჩნიე როგორ შემოვიდა ეზოში BMW–ს მარკის მანქანა, იქიდან კი საშუალო ასაკის კაცი გადმოვიდა, მზერა მაშინვე აქეთ გამოაპარა.
–დათი ის შენი ნათესავია?– თვალებით ვანიშნე იმ მამაკაცისკენ. დათიმ თავი გააქნია და ნუგოს გახედა. როგორც კი ნუგომ დათის მზერა დაიჭირა იქით გაიხედა საითაც ანიშნა, შემდეგ ფეხზე წამოდგა, მისი ცისფერი ფერის კოსტუმი შეისწორა და იმ კაცისკენ წავიდა.
–ოღონდ ეს არა– ამოიოხრა თეკომ– ხომ ვთხოვე, არა?!– ფეხზე წამოდგა და ისიც იმ მამაკაცისკენ გაემართა, სწრაფი ნაბიჯებით მიიწევდა რომ ნუგოს დასწეოდა.
–რა ხდება?– დაბნეულმა დათის ავხედე, ყველა დაძაბული იჯდა.
–ეს თეკოს მამაა, ნუგო არ მოსწონს და თეკოს მასთან ურთიერთობას უფლებას არ აძლევს. აქ იყავი მოვალ– მშვიდად მითხრა და იქით გაეამრთა, მამაკაცმა დათის ხელი ჩამოართა და მასთან ლაპარაკი დაიწყო. ფეხზე წამოვდექი როცა დავინახე თეკოს როგორ ძლიერად ჩაჭიდა ხელი, ნუგო კი მისკენ გაიწია, რაც შემეძლო სწრაფად წავედი მათკენ.
–მას აქ არ დავტოვებ– მკაცრად თქვა მამაკაცმა, ახლა დავაკვრიდი, შავი ფერის თმა ჰქონდა, ჭაღარა შერეული და თეკოსნაირი კამკამა ცისფერი თვალები.
–გამარჯობა– მამაკაცმა როგორც კი შემამჩნია გამიღიმა და ხელზე მეამბორა, მის საქციელზე გამეღიმა –წამობრძანდით– ხალხისკენ ვანიშნე, მან უარყოფის ნიშნად თავი გააქნია.
–აქ თეკოს წასაყვანად მოვედი– თეკოსთვის ხელის ჩაჭიდება ისევ დააპირა, მაგრამ თეკო ნუგოს ამოეფარა უკან, ნუგო მხრებში გაიშალა.
–მას არ სურს წამოსვლა, ის აქ დარჩება– მკაცრად თქვა. ისე რომ წარბიც არ შეუხრია. ასეთი ნგუო უფრო სექსუალურია, მამაკაცს გავს და არა ბიჭს.
–ოდესმე აზრი მიკითხავთ შენთვის?– მამაკაცმა მკაცრი სახე დაიჭირა.
–ბატონო ლევან– დამარცვლით წარმოთქვა ნუგომ– მოდი თეკოს ვკითხოთ, დარჩენა უნდა თუ არა– ნუგომ თეკოს ხელი მოკიდა და მის გვერდით დაიყენა, მხოლოდ ახლა შევამჩნია მისი შეშინებული სახე, ხელები უკანკალებდა. როგორც კი მამაკაცის მკაცრი სახე დაინახა, ისევ ნუგოს ამოეფარა.
–მგონი ყველაფერი გასაგებია თქვენთვისაც და ჩემთვისაც, ახლა კი გთხოვთ რომ დაგვტოვოთ– ნუგო ისე გრაციოზულად ლაპარაკობდა ეჭვიც კი შემეპარა ეს ის ნუგო იყო თუ არა, რომელიოც მე გავიცანი. დათიმ მასთან ახლოს მიმწია და ხელი წელზე მომხვია.
–თეკო, გელოდები– მკაცრად თქვა კაცმა და მანქნაისკენ წავიდა.
–არ მინდა წასვლა– ჩურჩულით უთხრა ნუგოს და კიდევ უფრო მიეკრო, ნუგომ მას გახედა და შუბლზე აკოცა.
–არც წახვალ– დაამშვიდა და კიდევ ერთხელ აკოცა, ამჯერად ტუჩის კუთხეში.
–ბატონო ლევან ვწუხვარ იმის გამო რომ მარტო მოგიწევთ მგზავრობა– ღიმილთ უთხრა და ცალყბად გაიღიმა, ეს ის ნუგო არაა ვისაც ვიცნობ! – თეკო ჩემთან დარჩება და როცა დრო იქნება სახლში მეთვითონ მოგიყვანთ.
მამაკაცს არც მოუხედავს, სწრაფად ჩაჯდა მანქანაში და მალევე გაუჩინარდა. დაძაბულობა მომეხსნა და მშვიდად ამოვისუნთქე. დათის ავხედე, რომელიც ნუგოს და თეკოს უყურებდა, რომლებიც ერთანეთს ეხუტებოდნენ.
–წამო– ჩუმად ვუთხარი დათის და მათ მოვშორდით. ხელიხელ ჩაკიდებულები მივიწევდით ჩვენი ადგილისკენ, მაგრამ მშვენიერი იდეა დამებადა. ხელი მუცელზე მოვიჭირე და ოდნავ მოვიხარე.
–დათი– შეწუხებული ხმით ამოვიკნავლე და დათის ხელი მოვუჭირე, მანაც სწრაფად მომხვია ხელი .
–კარგად ხარ?– ყველას ყურადღება ჩვენსკენ იყო.
–მუცელი მტკივა– ჩუმად გვთქვი და კიდევ ერთხელ ამოვიოხრე.
–ბოდიშის მოხდით დაგტოვებთ– სწრაფად თქვა დათიმ და ხელში ამოიყვანა, სწრაფი ნაბიჯით წავიდა სახლისკენ, სახლში შესულმა კი კიბეები ფრთხილად აიარა, მაგრამ ჩემ სიცილზე სწრაფად შეჩერდა.
–კარგი დათი, დამსვი, კარგად ვარ– ისევ სიცილით ვუთხარი, მანაც დაბლა დამაყენა – იქ ყოფნა არ მინდოდა და.. – დავეკრიჭე, რაზეც მასაც გაეცინა.
–მე კიდევ შემეშინდა– თავი გააქნია და ჩემი ოთახის კარი შეხსნა.
–ჩემს ნივთებს ავიღებ და წავიდეთ შენს სახლში.
–ჩვენ სახლში.– შემისწორა. მხრები ავიჩეჩე და ვთხოვე რომ კაბის გახდაში დამხმარებოდა. ჩემს უკან დადგა და ელვის გახსნა დაიწყო, ძალიან ნელა ხსნიდა.
–დათი დაუჩქარე– სარკიდან გავხედე, სახეზე მაცდური ღიმილი ჰქონდა აკარული, რაზეც გამეცინა. ელვა როგორც იქნა შეხსნა, კაბა მხრებზე გადმომიწია და მალევე დაბლა აღმოჩნდა. ჩემი ნახევრად შიშველი სხეულის დანახვისას ტუჩი მოიკვნიტა.
–იქნებ რამდენიმე წუთით დავრჩენილიყავით?– ვნებიან ხმით გამომხედა სარკიდან, მისი სახის დანახვისას ლოყები წითლად შემეფაკლა.
–დათი– მორცხვად ვუთხარი და მისკენ შევტრიალდი– არ შეიძლება იმიტომ რომ...
–ვიცი ვიცი პატარავ, ჯობს ჩაიცვა, სანამ გადამიფიქრებია– ჩემი ჭრელი კაბა გამომიწოდა, მეც სწრაფად გდავიცვი.
–მოიცა, მოიცა, შენ ქორწილში ესენი გეცვა?– სიცილით მკითხა და დაბლა მიმითითა, თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე– შეშლილი ხარ– გაიცინა.

. . . . . . .

–დათი შეწყვიტე– ხელი სახეზე ავიფარე, როცა დათიმ ჩემთვის ფოტოების გადაღება განაგრძო– დათი– შევუღრინე და ხელი ვკარი, ჩემს გვერდით დავარდა საწოლზე, ხოლო ფოტოაპარატი საწოლის მოშორებით დავარდა, იატაკზე. დათის ამაზე გულაიანდ გაეცინა, ჩემსკენ მოიწია და სახე დამიკოცნა.
–სამი თვეც და ჩემ პატარას ხელში დავიჭერ– ღიმილით მითხრა და მისი პერანგის ღილები შეხსნა, რომელიც მე მეცვა, შიშველ მუცელზე ხელით მომეფერა შემდეგ კი მაკოცა. მის შემხედვარეს გამეღიმა, ამ ხნის მანძილზე ის სულ ჩემთანაა, ძალიან მზრუნველი, თბილი და მოსიყვარულეა. ყველა ჩემს მოთხოვნას ასრულებს, ხანდახან მხოლოდ იმისთვის ვთხოვ რამეს, რომ გამიბრაზდეს, მაგრამ არცერთხელ არ გაბრაზებულა და არც დაუწუწუნია.
–საწოლში საკმარისად იკოტრიალეთ, ჯობს მშიერი მამაიკო გამოკვებოთ– სიცილით მითხრა და მისი ტუჩები ჩემსას შეუერთა, კოცნაში მეც ავყევი. ვფიქრობ მისი ფაფუკი ტუჩები ყველაზე ტკბილია, შოკოლადის ნამცხვარზე ტკბილიც კი.
ჩემ ფიქრებზე გამეღიმა, რაზეც დათი მომშორდა.
–რატომ იცინი?– წარბაწევით მკითხა და წამიერი კოცნა დამიტოვა ტუჩის კუთხეში.
–კარგ ხასიათზე ვარ– საწოლიდან წამოდგა და მეც წამომაყენა. მისი პერანგი შევისწორე, მუცლის დაბლა შეხსნილი მქონდა ღილები. ასე დავტოვე, ოთხიდან გასვლას ვაპირბდი როცა დათიმ შემაჩერა. ხელში ნაცრისფერი ნაქსოვი გეტრები ეჭირა, რომელსაც ზემოთ ბანტი ჰქონდა. ბუზღინით მივედი მასთან და საწოლზე ჩამოვჯექი. ჩემი ერთი ფეხი მის მუხლზე დადო და გეტრები ჩამაცვა, რომელიც მუხლს მაღლა მწვდებოდა. შემდეგ მეორე ჩამაცვა და ისიც მაღლა ასწია.
–ახლა შეგიძლია წახვიდე– ბუზღუნით წამოვდექი და ოთახიდან გავედი.
–მალე ჩამოდი, ვეცდები რაიმე სწრაფად მოვამზადო– მივაძახე და კიბეებზე ფრთხილად ჩავედი.
სამზარეულოში შესულმა მაცივარში პროდუქტები შევათვალეირე. გადავწყვიტე ესპანური სალათა ‘სალსა’ და გერმანიული სალათა ‘ბავარიული’ გამეკეთებინა. ორივე სწრაფად კეთდება, ამიტომ ვფიქრობ 10 წუთში გავამზადებ ორივეს.
როცა ყველაფრის გაკეთებას მოვრჩი დათის დავუძახე, მაგრამ არ მიპასუხა, ამიტომ კიბეებისკენ წავედი. კიბეებთან მისულმა გულიანად გავიცინე, რადგან მისი სიმღერის ხმა აქამდეც კი აღწევდა. სიცილით შევედი სამზარეულოში და გადავწყვიტე დესერტად ნაყინი ‘კრემ ბრულე’ გამეკეთებინა. სწრაფად მოვძებნე პროდუქტები და მის კეთებასაც შევუდექი.
ნაყინს ფორმებში ვასხავდი, როცა დათი შემოვიდა, ნაცრისფერი სპორტული შარვალი ეცვა, რომელიც მის თეძოებზე დაგდებული იყო. ზუსტად ვიცი ამას ძალით აკეთებს. მზერა მას მოვაშორე და ნაყინის ფორმებში გადანაწილება გავაგრძელე, როცა მოვრჩი მაცივარში შევდგი.
–დათი შარვალი გძვრება– სიცილით ვუთხარი და მას მზერა ავარიდე, მაგიდის გაშლა დავიწყე ორისთვის.
–ჰომ? არ დამეხმარები აწევაში?– ხელში სალათის ჯამი დაიჭირა. ჩემთან ახლოს მოიწია და მისი სხეული მე ‘მომიშვირა’. შეუხედავად ავუწიე შარვალი მაღლა, მაგრამ ისევ დაბლა, მის თეძოებზე დაეცა.
–ახლა მივხვდი რომ ეს შარვალი დიდი გქონია– მის შარვალს ხელი გავუშვი და მაგიდის გაშლა გავაგრძელე. დათის ხითხითი მესმოდა, მაგრამ ყურადღებას არ ვაქცევდი, ვცდილობდი მისთვის მზერა ამერიდებინა, მაგრამ თვალში ყოველთვის ის მეჩხირებოდა.
როცა ყველაფრის დალაგებას მოვრჩი სკამზე ჩამოვჯექი და სალათა ჩემს თეფშზე გადმოვიღე. ჭამის დაწყებას ვაპირბდი როცა დათიმ თეფში ამაცალა, გაბრაზებულმა გავხედე. ხელი მომკიდა და მის კალთაში გადამსვა.
–ერთი თეფშიდან შევჭამთ, ნაკლლები ჭურჭელი მექნება დასარეცხი– სიცილით მითხრა და სუფთა თეფში მაგიდის მეორე მხარეს გადადო. მხრები ავიჩეჩე და ჭამა დავიწყე, მაგრამ დათის მზერად ვგრძნობდი, რის გამოც ლუკმა ძლივს გადავყლაპე.
–მე რატომ მიყურებ? ჭამე– შეგუღრინე.
–შენ მაჭამე– პატარა ბავშვივით მითხრა, მის საქციელზე თვალები გადავტრიალე, ხან მე ვჭამდი ხან დათის ვაჭმევდი. პატარა ბავშვივით ვეთამაშებოდი.
–შეხედე დამსვრე– საჭმლით პირგანმოტენილმა მითხრა, ხელი მაღლა ავწიე რომ მისი ტუჩები გამესუფთავებინა, მაგრამ სახე გაატრიალა. ლუკმა გადაყლაპა და სახე გაასწორა– იყავი რომანტიული– ღიმილით მითხრა.
–რაა?–ცოტა დავიბენი, მაგრამ მივხვდი რატომაც ამბობდა ამას, მისკენ მივიწიე და სწრაფად ვაკოცე, რის გამოც მისი კმაყოფილი სახე დავინახე. სიცილით გავაქნიე თავი და ჭამას შევუდექი.
კარებზე ზარის ხმა გაისმა, გაოცებულმა გავხედე დათის. როგორც მან მითხრა მის გარდა ამ სახლის შესახებ არავინ იცოდა, ახლა კი ვიღაც კარზე აკაკუნებს. ვიფიქრებდი მეზობელია იქნებათქო, მაგრამ სახლი შუა ტყეშია სადაც მხოლოდ ერთი სახლი დგას. დათიმ სკამზე დამსვა თვითონ კი კარის გასაღებად წავიდა. მხრები ავიჩეჩე და ჭამა გავაგრძელე.
კარების დახურვის ხმა გავიგე, შემდეგ ნაბიჯების ხმა, მაგრამ ისიც შეწყდა, შემდეგ კი საშინელი მსხვრევის ხმა გაისმა.
სკამიდან სწრაფად წამოვდექი და მისაღებში გავედი, სადაც აღრენილი დათი დამხვდა, ხელში არსებული ვაზა ჩემი მიმართულებით ისროლა. გაწევა მოვასწარი, ვაზა კედდელს მიენარცხა და ნამტვრევებად იქცა. გაოგნებულმა გავხედე დათის, რომელსაც ჩემნაირად გაოგნებული სახე ჰქონდა.
–რა ხდება?– დავაიგნორე ის ფაქტი რომ წეღან ლამის ვაზა გამარტყა თავში და მშვიდად ვკითხე.
–ვფიქრობ ეს მე უნდა გკითხო– წარბებშეკურლი მიყურებდა, ყბის ხაზი დაჭიმული ჰქონდა, ხელები კი მუშტად შეკრული. სწრაფად მომაჩეჩა ხელში კონვერტი. კონვერტიდან ფოტოები ამოვიღე, რომელიც ოთხი წლის წინანდელი იყო. ჩემი და ბექას ფოტოები, რომელსაც დედა ინახავდა. ამ ფოტოებზე მე და ბექა ერთმანეთს ვკოცნით, შემდეგ კი ის საწოლზე მაწვენს. ფანჯიდანაა გადაღებული, მაგრამ მაინც ყველაფერი კარგად ჩანს.
–მე და ბექა ვართ ამ ფოტოებზე– უდარდელად ვუთხარი და მხრები ავიჩეჩე. ოთხი წლის წინანდელი ფოტოებია და ვფიქრობ სანერვბიულო არაფერი უნდა იყოს.
–იქნებ ახლა ისიც თქვა რომ ეგ ბავშვი ჩემია?– მისმა სიტყვებმა ადგილზე შემაჩერა, პირდაღებულმა გავხედე. ის ფირქობს რომ ეს ბავშვი მისი არაა? სასაცილოა. თავი გავაქნიე და მას მოვშორდი.
–კარგად დააკვირდი ფოტოებზე უკან მიწერილ თარიღს– კონვერტი ვესროლე და სამზარეულოში დავბრუნდი. მაგიდის ალაგება დავიწყე.
–ჯანდაბა, ამის დედაც– შეიკურთხა. მალევე სამზარეულოში გაჩნდა, თავი დახრილი ჰქონდა, მის ხელებს დაჰყურებდა.
მისი სიტყვები ჯერ კიდევ თავში მიტრიალებს და მაინც ვერ ვხვდები, რატომ ეგონა რომ ბავშვი რომელსაც მუცლით ვატარებ მისი არაა.
მაგიდის ალაგება განვაგრძე. ორივე სალათა მაცივარში შევინახე, გასარეცხი ჭურჭელი კი ნიჟარაში ჩავაწყვე. მაცივრიდან ნაყინი გადმოვიღე, რომელიც უკვე მზად იყო. ჯოხით მაღლა ამოვქაჩე და ფორმიდან ამოვაძვრე.
–მაშო– დათის ხმა გავიგე.
–გისმენ– ნაყინი პირისკენ გავიქანე და მისი დაგემოვნება დავიწყე, საშინლად გემირელი იყო.
–ამ.. ის სიტყვები რაც წეღან ვთქვი.. მე ამ.. მე მასე არ ვფიქრობ– არეულად საუბრობდა და თან ტუჩს იკვნეტდა.
–ეს სწორედ ისაა რასაც ფიქრობ– თავი გავაქნიე და სამზარეულოდან გავედი, გასვლისას კი მხარზე მხარი გავკარი.
–მაშო მოიცა– მხარზე ხელი დამადო, მაგრამ მისი ხელი უხეშად მოვიშორე. იქვე დადებული ჩემი ტელეფონი და ყურსასმენები ხელში ავიღე და ეზოში გავედი ნაყინის ჭამით.
ვერ ვიჯერებ რომ დათიმ ეს მართლა თქვა. ფოტოები. ვის შეიძლებოდა ეს გაეკეთებინა? დაფიქრებული ჩამოვჯექი საქანელაზე და ფიქრი დავიწყე შესაძლო ვარიანტებზე. ნანი ამას არ გააკეთებდა, მას ხომ ძალიან უნოდა რომ დათის ცოლი ვყოფილიყავი. ვიკი? ვფიქრობ ის ძუკნა იქნებოდა, მაგრამ კიდევ ერთი ვარიანტი მაქვს. სოფო, ლიამის ყოფილი შეყავრებული.
არ ვიცი რა ვიფიქრო. თავი გავაქნიე, ყურსასმენები გავიკეთე და სიმღერის მოსმენას შევუდექი (Wiz Khalifa ft Charlie Puth - See You Again). საქანელაზე ფრთხილად ვქანეობდი და ვფიქრობდი სხვა შესაძლო ვარიანტებზე, ბექა ამას არ გააკეთებდა. არასდროს მომაყენებს ის ტკივილს. ბიჭები ამას არ გააკეთებდნენ, არც თეკო და კესო. ნინამ ალბათ ჩემზე და ბექაზეც არაფერი იცის. ისევ ორი ვარიანტი მრჩება სოფო და ვიკი. ვიკი ამის გამკეთებელი არის, ყოველთვის ცდილლობს ჩემს გაუბედურებას.
ფანჯარასთან მდგარ დათის მოვკარი თვალი, რომელიც მე მიყურებდა. როგორც ჩანს მის სიტყვებს ნანობს, მაგრამ არაუშავს. ისწავლის ჭკუას. შემდეგი სიმღერა ჩავრთე რომელმაც ცრემლები მომგვარა (Maroon 5 – She Will Be Loved). ცრემლები სწრაფად შევიშრე და სხვა სიმღერა ჩავრთე (Demi Lovato – Cool For The Summer).

. . . . . . . .

თვალები მაშინ გავახილე როცა საქანელაზე დათიც ჩამოჯდა. სანამ რამეს ვეტყოდი ხელები წელზე მომხვია და თავი ჩემს მხარზე ჩამოდო. ჯერ კიდევ ვბრაზობ მასზე.
–მაშო მე... უბრალოდ ძალიან გავბრაზდი, ხომ იცი რომ ასე არ ვფიქრობ?– ტუჩგადმობრუნებულმა ამომხედა, ხელით სახეზე ნაზად მომეფერა, მაგრამ მისი ხელი მოვიშორე.
–მორჩი.– შევუღრინე და მისი სხეულს მოვშორდი. საქანელიდან წამოვდექი და სახლში სწრაფი ნაბიჯებით წავედი. მისაღებში შესვლისას სავარძელში მოვკალათდი და კინოს ყურება დავიწყე. (Endless Love). ფილმის მსვლელობისას ძილი მომერია, ამიტომ დივანზე კომფორთულად მოვთავდი, ხელი მუცელზე დავიდე და ისევ გავაგრძელე ფილმის ყურება, მანამ სანამ არ ჩამეძინა.

. . . . . . .

ყელზე თბილი ჰაერი შეგრძნებამ გამომაფხიზლა, ამას ჩუმი ფშვინვაც დაემატა და საათის საშინელი წიკწიკი. თვალების გახელისას, ყურადღება საათმა მიიქცია, რომელიც კედელზე იყო დაკიდებული. შვიდი იყო დაწყებული.
შეძლებისდაგავრად დათისკენ მივტრიალდი, მოუხერხელბად ვიწექი, მაგრამ რამოდენიმე წუთი გავძლებდი. დათის მივაშტერდი, მის დაბუშტულ ტუჩებს. ხელი მის უხეშ წვერზე გადავატარე, შემდეგ მის ფაფუკ ტუჩებს. შემდეგ მის ცხირს გავკარი ხელი, შუბლზე ხელი ავუსვი და მის თმებში შევაცურე. თმა უკან გადავუწიე.
–მიყვარხარ– ჩუმად წარმოვთქვი. ჩემი ტუჩები ფრთხილად შევახე მისას, არ ვიცი რა მემართება. გრძნებობი ერთმანეთში ირევა.
მის ტუჩებს მოვშორდი და სწრაფად წამოვდექი. დასაფარებელი ფრთხილად დავაფარე და ლოყაზე ვაკოცე. ჯობს რაიმე მოვამზადო, მშიერი იქნება. სამზარეულოში შევედი და მაცივარი ახლიდან შევათვალიერე. სამი ნაყინი შეჭმული დამხვდა, ერთი მე შევჭამე, ორი დათიმ.
გადავწყვიტე ბეკონი შემეწვა გრილზე. რამდენიმე თეფშით და ბეკონით სავსე ჯამი ვერანდაზე გავიტანე. სასიამოვნო საყურებელია მზის ჩასვლა მთებს შორის. იქვე მაგიდაზე დავაწყვე ყველაფერი და გრილს დავაკვრიდი, როგორც ჩანს ამის გამოყენება რთული იქნება.
ხითხითით წავედი დათისკენ და მისი გაღვიძება დავიწყე. ერთი თვალი გაახილა და გამომხედა, ტუჩები კიდევ უფრო დაებუშტა, რამაც ღიმილი მომგვარა.
–შეგიძლია გრილის გამოყენება მასწავლო? შემწვარი ბეკონი მინდა– სწრაფად ვუთხარი და მის გვერდით ჩამოვჯექი.
–ერთი პირობით– მთქნარებით მითხრა, წარბი ავწიე და გამაფრთხილებელი სახით თავი დავუქნიე– მაკოცე– მშვიდად მითხრა და სავარძლის სახელურს მიეყუდა.
მხრები ავიჩეჩე და მის ლოყას სწრაფად მივაწებე ჩემი ტუჩები, რის გამოც წარბები შეკრა.
–რა? შენ მითხარი მაკოცეო– გავიღიმე და წამოვდექი, ისიც ბუზღუნით წამოდგა და ვერანდაზე გავიდა. მე კი ოთახისკენ გავწიე რომ თბილად ჩამეცვა, ისევ დათის პერანგი და გეტრები მაცვია.
კიბეებზე ფრთილად ავედი, ოთახში შესულმა გარდერობიდან ფართხუნა შარვალი და თავისუფალი მაიკა გამოვიღე. სწრაფად ჩავიცვი. ფეხზე კი უგებნი, რომელიც სახლში მაცვია ხოლმე. ისევ დაბლა დავბრუნდი, მაცივრიდან ნაყინი გამოვიღე და ვერანდაზე ნაყინით ხელში გავედი. როგორც ჩანს დათის დაეწყო უკვე ბეკონის შეწვა. სკამზე ჩამოვჯექი და მისი ყურება დავიწყე.
საშინლად სექსუალური სხეული აქვს, მისი ჩამძვრალი სპორტული შავრალი და შავი ფერის ზედა, ახლა დავაკვრიდი ფეხშიშველი დგას გრილთან. ფეხზე წამოვიჭერი და მისაღებნიდან ჩემი ტელეფონი მოვიტანე, რამდენიმე ფოტო ჩუმად გადავუღე, შემდეგ კი მე გადავიღე ფოტოები. დათის გვერდით დავდექი და ბეკონსაც რომელიც შესანიშნავად გამოიყურებოდა ფოტო გადავუღე.
–მოგონებები– უნებურად ჩავიბურდღუნე და ტელეფონი შარვლის ჯიბეში ჩავაცურე. გაუცნობერებლად დათის მხარზე თავი დავადე, რითაც მან ისარგებლა და ხელი წელზე მომხვია.
–ვწუხვარ ჩემი სიტყვების გამო– გასაგონად მითხრა და შუბლზე მაკოცა– ვიცი რომ ჩემი შვილია, ამაში ეჭვი არ მეპარება, მაგრამ როცა ფოტოები დავინახე ძალიან გაბრაზდი და ჩემდაუნებურად გითხარი ის სიტყვები. მაპატიე კარგი?– უნდობლად გავხედე და ხელი მუცელში გავცხე, რაზეც ოდნავ მოიკუნტა– გთხოვ– ტუჩები გადამოატრიალა და თვალები გააფართოვა. მის შემხედვარემ გულიანად გავიცინე და თავი დავუქნიე.
–დათი ფოტოები ვის უნდა გამოეგზავანა?
–ბექას– მხრები ჩეჩვით წარმოთქვა.– გავიონე როგორ გელაპარაკებოდა, მაშინ ოთახში, მას კიდევ უყვარხარ და შენს დასაბრუნებლად ყველაფერს გააკეთებს– მის თავში დარწმუნებულმა მითხრა და ბეკონი ამოატრიალა.
–არა ბექა ამას არ გააკეთებდა, ის არასდროს მატკენს– ბოლო სიტყვები ჩუმად დავამატე, მაგრამ ვფიქრობ დათიმ ეს სიტყვები გაიგო.
–მაშინ ვის შეიძლება გაეკეთებინა?
–ვიკის? ან თუნდაც სოფოს.
–სოფოს აქ ნუ გარევ– ერთ ამოსუნთქვაში მითხრა და ხელი ჩემს წელს მოაშორა. გაოცებული სახით მოვშორდი მის სხეულს და ჩემს ადგილს დავუბრუნდი. მისი სიტყვები რატომღაც გულზე მომხვდა, მას კიდევ იცავს, როცა ‘ჩვენი’ ყველაზე დიდი მტერი ის არის. ვიცი რომ რაღაც ისე ვერაა როგორ უნდა იყოს.
სამზარეულოში გავედი რომ ჩემი ცრემლები არ დაენახა, მაგრამ ამას ვერ შეამჩნევდა. სწრაფად მოვიწმინდე ცრემლები და ჰამბურგერისთვის პროდუქტები ავიღე, პამიდორი, ხახვი, სალათის ფურცლები, მაიონეზი და პური. ყველაფერი ვერანდაზე გავიტანე, ყველაფრის დაჭრას ვაპირბდი როცა გამახსენდა რომ დანა არ წამომიღია, ამიტომ ისევ სამზარეულოში დავბრუნდი. ყველაზე ბასრ დანას დავავლე ხელი და ისევ უკან დავბრუნდი. კარებში ფეხის გადაბიჯებას ვაპირბდი როცა ფეხი წამოვკარი რაღაცას და დანა გამივარდა.
ხმამაღლა წამოვიკივლე როცა ვიგრძენი დანა როგორ შემეხო მუცელზე, ხელების წრაფად მივიდე მუცელზე, საიდანაც სისხლი მომდიოდა. შეშინებულმა დათის გავხედე, რომელიც გაშეშებული იდგა.
ვუყურებდი მაიკაზე ნელ-ნელა როგორ იზრდებოდა სისხლი, ხელები მთლიანად მიკანკალებდა. მაიკა შეძლებისდაგვარად მაღლა ავიწიე და როცა დავინახე საშუალო ზომის ნაკაწრი ჭიპთან ამოვისუნთქე. მთლიანად მოვეშვი და კედელს მივეყრდენი.
–ჯანაბა, ამის დედაც– შევიკურთხე. დათიმ ხელი მომკიდა და სკამზე დამსვა. მის სახეს რომ დავაკვირდი გამეცინა, გაფითრებული სახე ჰქონდა.
–ხომ კარგად ხართ?– ხმის კანკალით მკითხა– ახლავე მოვიტან აფთიაქის ყუთს– სწრაფად მომაყარა. ხელი შემიშვა და ორი წუთით გაუჩინარდა. დავინახე მისაღებში გასულს როგორ აუცურდა ფეხი და დაბლა როგორ დავარდა. მის შემხედვარეს გამეცინა კიდეც, მაგრამ წვა ვიგრძენი მუცელის არეში. ხელი მუცელზე მოვისვი, ბლანტი სითხე ნელ-ნელა იზრდებოდა. მალევე დათიც გამოჩნდა, აფთიაქის ყუთი მაგიდაზე დადო, იქიდან სპირტი და ბამბა ამოიღო.
–ვეცდები არ გაატკინო– მშვიდად მითხრა და ჩემს წინ ჩაიმუხლა. სპირტით დასველებული ბამბა მუცელზე მამოდა და თან სული შეუბერა. ძალიან ფრთხილად ასუფთავებდა პატარა ჭრილობას. სულ მცირე ტკივილს ვრძნობდი, რომლის ატანაც შესაძლებელი იყო. მალევე სისხლდენა შეწყდა, დათიმ კიდევ ერთხელ მომადო სპირტიანი ბამბა და ისევ შემიბერა სული. დასვრილი ბამბა იქვე მიაგდო. ბინტი სანტავიკებით (ლეიკოებით) დამიმაგრა მუცელზე. ფრთხილად მაკოცა და წამოდგომაში დამეხმარა. ისე მექცეოდა თითქოს სერიოზული რამე მომხდარიყო.
–სახლში დაბრუნებისთანავე წავალთ ექიმთან. უნდა გავიგოთ ყველაფერი კარგადაა თუ არა– ხელი წელზე მომხვია და სვლა კიდევ უფრო შეანელა, მისი ასეთი ზრუნვა მომაბეზრებელია, მაგრამ მაინც საყვარელია.
–არაა საჭირო, შენც დაინახე რომ უბრალო ნაკაწრი იყო– მშვიდად ვუთხარი და ნაბიჯებს ავუსწრაფე.
–მაინც წავალთ და გაესინჯები ექიმს, ზედმეტი ლაპარაკის გარეშე– ისევ ვაპირებდი რაღაცის თქმას მაგრამ შემაჩერა– არაფერი თქვა– გაბუტული ბავშვივით დავპრუწე ტუჩები. როგორც იქნა მივაღწიეთ სავარძლამდე, ფრთხილად დამსვა.
–ორ წუთში მოვალ– დავინახე როგორ დაბრუნდა უკან და იქაურობის დალაგება როგორ დაიწყო.
–ფრთხილად– მივაძახე როცა ყველაფრის ერთად წამოღება დააპირა (თეფშების და პროდუქტების) რაზეც მისგან მხოლოდ ამოგმინვა მივიღე– გრილზე შეწვი რამდენიმე ბეკონი, ჰამბურგერს გავაკეთებ საშინლად მშია–დავუყვირე.
–მეთვითონ გაგიკეთებ. მეორედ არ დაგინახო სამზარეულოში შემოსული, ამის შემდეგ ყველაფერს გავაეთებ მე!– მკაცრად მომაძახა და გრილზე რამდენიმე ბეკონი დადო.
ჯიბიდან ტელეფონი ამოვიღე და სურათების თვალირებას შევუქედი, შემდეგ სიმღერებს მოვუსმინე, ბოლოს კი მულტფილმი მოვძებნე ერთ–ერთ საიტზე და იმის ყურება დავიწყე.
ფეხის ნაბიჯების ხმაზე დათისკენ გავიხედე, როგორც ჩანს ბეკონი უკვე შეწვა. ფეხზე წამოვდექი და სამზარეულოში გავედი.
–დათი დანა მომაწოდე, დავჭრი– პამიდორზე მივუთითე. როდესაც მისი სახე დავინახე მივხვდი რომ ამის გაკეთების უფელბას არ მომცემდა, მაგრამ მაინც ავიღე დანა და პამიდორის დაჭრას შევუდექი.
–არა, არა, და კიდევ ერთხელ არა– დანა ხელიდან გამომგლიჯა. სანამ გაპროტესტებას მოვასწრებდი ხის დაფა მაგიდადიან ამაცალა და მის წინ დადო– დღეს მე გაგიმასპინძლდები.
–დათი დაგეხმარები– ისევ ვცადე რომ რამე გამეკეთებინა, მაგრამ უფელბა არ მომცა. ხახვის ჭრას როცა შეუდგა გულიანად დავცინე, რადგან ცრემლები წამოსცვივდა, მას ასე პირველად ვხედავ ატირებულს. რაც ცოტა არ იყოს და სასაცილოა.
–ეს საშინელებაა– დაიღრინა და ცრემლები მაჯით შეიმშრალა, მაგრამ მაინც წამოსცვივდა– როგორ ჭრი ისე რომ არ ტირიხარ? – ცოტა გაოგნებულმა შემომხედა.
–რავი, მიჩვეული ვარ– მხრები ავიჩეჩე– მომე დაგეხმარები.
და როგორც იქნა ჩემმა მცდელობა გაამართლა, დათიმ დანა გამომიწოდა და მისი ადგილი დამითმო, ხახვი ძალიან სწრაფად დავჭერი და ჯამში ჩავყარე. ყველაზე დიდი პლიუსი ისაა რომ ყველაფრის სწრაფი ჭრა მეხერხება. რაც სახალისოცაა.
–კარგი ვაღაირებ კულინარია შენი საქმეა და არა ჩემი– ხელები მაღლა აწია. მის საქციელზე გამეცინა. ჰამბურგერის მაგივრად ჯობს ცოტა სხვა რაღაც გავაკეთო, რომელიც უფრო გემირელია. ბეკონი ხის დაფაზე დავდე და მისი დაკუწვას შევუდქი, როცა ყველა წვრილად დავჭერი ჯამშვი ჩავყარე. ორი პატარა წაგრძელებული პური შუაზე გავჭერი, შუაგული ცოტა ამოვაცალე ორივეს, დაკუწული ბეკონ ორივეში თანაბრად გადავანაწილე, ზემოდან ხახვი დავაყარე, შემდეგ პომიდორი.
–დათი ყველი მომაწოდე რა– კარადისკენ მივუთთე სადაც ყველი იდო, დათიმაც სწრაფად მომაწოდა, მე კი სახეხი ავიიღე, ორივეს თანაბრად დავაყარე ყველიც. მაოიონეზი და კეჩუპიც მოვასხი.
–ვოჰოო, შეუდარებელი ხარ– პრიგამოტენილმა მითხრა.
–რა თქმა უნდა– მეც პირგამოტენილმა ვუთხარი და გავიცინე, შესანიშნავი გემო ჰქონდა. როდესაც ჭამას მოვრჩით გადავწყვიტეთ რომ კინოს გვეყურებინა, ჩემი დაჟინებული თხოვნით ‘Real Steel’–ს ვუყურეთ, მაგრამ შუა ფილმის ჩვენებისას დათის მხარზე ჩამომეძინა.
ავტორის თვალთახედვით:
დათიმ ბეკიზე ადრე გაიღვიძა. როგორც ყოველთვის ოდნავ დაბლა ჩაცურდა და მის პატარას დაუწყო ლაპარაკი, როგორც კარენმა უთხრა ბავშვს უკვე ესმოდა მისი, ამიტომ ყოველთვის ელაპარაკებოდა ხოლმე.
ხელით მაშოს მუცელს ნაზად ეფერებოდა და თან ესაუბრებოდა. საუბრის დასასრულს კი მუცელზე კოცნიდა. შემდეგ კი მაშოს უბრუნდებოდა სახეზე ეფერებოდა და მძინარეს ეუბნებოდა თუ როგორ ძლიერ უყვარდა. მისი ყურებით გართულმა ძლივს გაიგონა მისი ტელეფონის ხმა, რომელიც ამცნობდა რომ ახალი შეტყობინება მოუვიდა. სწრაფად გახსნა.
‘დღეს 2–ზე შეგიძლია მოიყვანო მაშო შემოწმებაზე. –ექიმი ბერიშვილი' შეტყბინების წაკითხვსას საათს დააკვირდა 10 ხდებოდა, თუ ახლავე არ გააღვიძა მაშო, მაშინ ექიმთან დაიგვიანებენ.
–მაშო, პატარავ– ოდნავ შეანჯღრია– გაიღვიძე – კიდევ ერთხელ შეარხია გოგონა, მაგრამ მას არანაირი რეაქცია არ ჰქონია. სწრაფად მიაწება მისი ტუჩები მაშოს ტუჩებს, გოგონაც კოცნაში აყვა, რაზეც დათის ჩაღიმა, ისევ განაგრძო მისი კოცნა, შემდეგ სახე დაუკოცნა, ბოლოს ისევ ტუჩებს მიადგა.
–სანამ გადამიფიქრებია ადგექი და გაემზადე, პირდაპირ ექიმთან მივდივართ– ღიმილით უთხრა დათიმ და კიდევ ერთხელ აკოცა გოგონას, ამ უკანასკნელმაც ფრთხილად მოიშორა და ნელა წამოდგა.
სანამ მაშო სააბაზანოში იყო დათი ტანსაცმელს ჩანთაში ყრიდა, მაშოს რომ არ დაენახა. სააბაზანოდან გამოსულ მაშოს ყველაფერი მზად დახვდა. (ზოგ ტანსაცმელს ტოვებენ, ზოგი მიაქვთ)
–დათი ჩემი ზედა სადაა?– ტანსაცმლის ქექვით იკითხა მაშომ და ქარბები შეკრა, დათიმ ზედა რამოდნიმე წამის წინ ჩატენა ჩანთაში.
–სადმე იქნება– მხრები აიჩეჩა და ოთახიდან სირბილით გავარდა ჩანთით ხელში. სწრაფად გავიდა გარეთ და ჩანთა მანქანაში ჩააგდო, სახლში შებრუნდა და მიხვდა რომ ფეხები ძალიან სტკიოდა და სწორედ ამ დროს გააცნობიერა რომ ფეხზე არაფერი ეცვა. სწრაფად აირბინა ოთახში და შიგნით შეიჭრა, მაგრამ მაშინვე ადგილზე გაშეშდა, როცა დაინახა მაშო, რომელიც მხოლოდ საცვლების ამარა იდგა.
მის სწორ ფეხებს დააკვირდა, შემდეგ გამობერილ მუცელს და დიდ მკერდს, ტუჩი მოიკვნიტა და მისკენ წავიდა, მაგრამ მაშომ სწრაფად გადაიცვა დათის მაიკა და მისი შეჩერება ცადა.
–ჩვენ გვეჩქარება– ნერწყვი გადაყლაპა მაშომ ,რაზეც დათის ჩაეღიმა. თავი დაუქნია და სააბაზანოში შევიდა. წყლის ქვეშ დადგა და მთლიანად მოდუნდა. მაგრამ როცა მაშოს შიშველი სხეული ამოუტივტივდა თავში მაშინვე სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა სხეულში და იმის გაფიქრებაზე რომ ის მხოლოდ მისი იყო ბედნიერებისგან გაიღიმა.
მალევე გამოვიდა სააბაზანოდან პირსახოც შემოხვეული. ბოქსერები სწრაფად ამოიცვა, მას სპორტული შორტიც მიაყოლა და მუქი ლურჯი ფერის მაიკა, ფეხზე კი ადიდასის კედები ჩაიცვა. კიბეებს სწრაფად დაუყვა და მაშოს ძენბას შეუდგა, რომელიც სამაზარეულოში აღმოაჩინა.
–ძალიან, ძალიან, გემრიელი შოკოალდია, აქამდე რატომ არ მითხარი შოკოლადები თუ იყო დარჩენილი??– საყვედურით სავსე ხმით უთხრა მაშომ დათის.
–ყოველი შემთხვევისთვის ვინახავდი– მხრები აიჩეჩა, მასთან მივიდა და ხელი მოხვია, მის სხეულთან ახლოს მიიზიდა, მაშომმ ლუკმა გადაყლაპა და დათის თვალებში მიაშტერდა. – შენი ტუჩები მოთხუპნულია– ხითხითით ჩილაპარაკა დათიმ, გოგონას სახე მის სახესთან მიიზიდა და მის ტუჩები სწრაფად შეუერთა მის ტუჩებს.
მაშო ხვდებოდა რომ დათი რაღაც უცნაურად იქცეოდა, მაგრამ ეს მისი უცნაურობა ძალიან მოსწონდა. უცნაურად მაგრამ ძალიან თბილად იქცეოდა.
–ახლა წავედით– სუნთქვა აჩქარებულმა დათიმ ხელი ჩაკიდა მაშოს და გარეთ გაიყვანა, გოგონამ მაინც შეძლო და მისი შოკლადები ხელში დაიჭირა. დათიმ მაშო მანქანაში ჩასვა და ღვედი შეუკრა, საჭეს მიუჯდა და სწრაფად დაძრა მანქანა, გზატკეცილზე ძალიან სწრაფად ატარებდა მანქანას, მაშინაც არ შეანელა როცა ტელეფონზე შეტყობინება მოუვიდა. სწრაფად აიღო ტელეფონი და დახედა.
‘ დღეს 3–ზე ჩვენს ადგილად –Sxxx’
ტელეფონი ხელიდან გაუვარდა, როცა მაშომმ დაიყვირა, დათიმაც გზას გახედა და სწრაფად აიცილა მანქანა, რომელიც მათკენ მოდიოდა. მანქანა გზიდან გაიდაყვანა და შეაჩერა. გაფითრებული სახით საზურგეს მიეყრდნო და გააცნობიერა თუ რა მოხდა ახლა.
–დათი– აკანკალებული ხმით თქვა მაშომ, დათიმ სწრაფად შეიხსნა ღვედი და გარეთ გადავიდა. ატირებული მაშო კი მანქანაში დატოვა.
–ამის დედაც– როცა გაიაზრა თუ რა მოხდა ხმამაღლა დაიღრინა, მაშოს და მისი პატარას სიცოცხლეს საფრთხე შეუქმა. მაშოს რომ არ დაეყვირა რა იქნებოდა? ალბათ ამოტრიალებული მანქანა ეგდებოდა ხეებს შორის.
ფეხი ძლიერად მიარტყა მანქანსი საბურავს და კიდევ ერთხელ შეიკურთხა. სახეზე ხელები შემოიჭირა და სახე მოისრისა. სწრაფად წავიდა მაშოსკენ, რომელიც მანქანაში აკანკალებული იჯდა, ერთადგილს მიშტერებოდა, მხოლოდ მაშინ გამოფხიზლდა როცა მის მხარეს კარები გაიხსნა.
–ყველაფერი კარგადაა– ამოისუნთქა მაშომ და ცრემლები შეიმშრალა– ყველაფერი კარგადაა– ისევ გაიმეორა და დათის გახედა, რომელიც გაშეშებული უყურებდა მის მუცელს. – დათი კარგად ვართ– სახეზე ხელი მოსუვა. დათიმ აკალნაკელბული ხელი მის ხელს დაადო.
–შემეშინდა– ჩუმად თქვა– თქვენ რომ რამე მოგივიდეთ ჩემს თავს არ ვაპატიებ– ჩურჩულით თქვა– ძალიან მიყვარხარ შენც და ჩვენი პატარაც– როგორც იქნა დათი გამოტყდა და მაშოს წინ აღიარა რომ უყვარს. მაშოს მის სიტყვებზე გაეღიმა, ეს იცოდა მაგრამ დათის პირიდან მოსმენილი მაინც სულ სხვა შეგრძნება იყო.
–ჩვენც გვიყვარხარ მამიკო– ღიმილით უთხრა მაშომაც– ახლა კი ჯობს ექიმთან წავიდეთ– დათიმ თავი დაუქნია, მაგრამ სანამ მის ადგილს დაიკავებდა მაშოს ძლიერად აკოცა.
. . . . . . . .
–ექიმთან შესვლამდე დაგელოდები, შემდეგ სადღაც უნდა წავიდე, კარგი? ლუკას ვეტყვი რომ სახლში წაგიყვანოს– ღიმილით უთხრა მაშოს და ლოყაზე აკოცა, მაშომაც მშვიდად დაუქნია თავი.
რატომღაც გული ცუდს უგრძნობდა, მაგრამ არ უნდა რომ ეს დათის უთხრას და შეაშინოს, დღეს ისედაც ძალიან ინერვიულა. მაშოს ამის გახსენებაზე გააჟრიალა.
–კარგად ხარ?
–კი, კი, ყველაფერი კარგადაა და არ მეტყვი სად მიდიხარ?– ჩუმად შეაპარა კითხვა, რომელიც ტვინს უღრღნიდა.
–მამაჩემს სჭირდდება დახმარება– კისერზე ხელი მოსივა– ჰომ, დილით ველაპარაკე.
–მაშო ავალიანი, თუ შეიძლება მობრძანდით, ექიმი ბერიშვილი გელოდებათ– თეთრებში გამოწყობილმა გოგონა მაშოს წინ შეჩერა.
–კარგი – თავი დაუქნია და წამოდგა.
–თუ რამე სერიოზული იქნება, დამირეკე– დათიმ ჯერ მუცელზე აკოცა, შემდეგ კი ტუჩებზე– მიყვარხარ.
გოგონას არაფერი უთქვამს, უბრალოდ თავი დაუქნია და მედდას გაყვა, რომელმაც ქეიმი ბერიშვილის კაბინეტანდე მიაცლია მაშო. შიგნით შესულს ჭაღარა კაცი შეეგება.
–როგორ გრძნობ თავს?– უცნაური ღიმილით ჰკითხა და ხელები მის მაგიდაზე დააწყო, მაშო შეიშმუშნა.
–არაფერი მაწუხებს, უბრალოდ ჩემი ქმრის დაჟინებული თხოვნით მოვედი გამოკვლევებზე– მხრები აიჩეჩა და მამაკაცს მიაჩერდა, რომელმაც მისი თმა უკან გადაივარცხნა.
–კარგი, ახლა სისხლს ანალიზს აგიღებ, შემდეგ კი ეხოსკოპიაზე წავიდეთ– მაშომ თავი დაუქნია. ექიმი მაშოსგან ზურგით დადგა, ორი ნემსი გაამზადა, ერთ-ერთში სითხე შეიყვანა, მეორე კი საგულდაგულოდ გაასუფთავა.
–ხომ არ გეშინია?– ღიმილით კითხა ექიმმა, მაშომ კი თავი დაუქნია– არაფერია საშიში, თუ გინდა თვალები დახუჭე, ვერაფერს იგრძნობ.
მაშომ თავი დაუქნია და სახე საპირისპორო მხარეს გაატრიალა, ექიმმა ჯერ რეზინი მოუჭირა ძლიერად , შემდეგ სისხლი აიღო, მაგრამ სანამ მაშო რაიმეს იტყოდა მანამდე მეორე ნემსი გაუკეთა და რეზინი მოხსნა.
მაშო პანიკაში ჩავარდა, როცა თვალები ვეღარ გაახილა. ძალას ატანდა, მაგრამ არ გამოსიდოდა, გონება ებინდებოდა, ბოლოს მხოლოდ ექიმის სიტყვები გაიგონა:
–მორფინი, ეს ყველაზე კარგი ნარკოტიკია ადამიანის გასათიშად. მშვიდად იძინე და დაემშვიდობე შენს პატარა ნაბიჭვარს.
...........
-მალე მოვა გონზე?– იკითხა ბექამ და კოტეს (ექიმი ბერიშვილი) გახედა.
–15 წუთში დაიწყებს გამოფხიზლებას, ნახევარ საათში ყველაფერი გაუვლის– გადაიხარხარა კაცმა და რბილ სავარძელში გადაწვა. გახარებული კოტე ჩუმად რაღაცას ღიღინებდა. ბექა კი დაძაბული იდგა და მაშოს გღვიძებას ელოდა .
მალევე კარები შემოიხსნა და იქიდან მუქი ყავისფერთმინი გოგო შემოვიდა, მისი ჩანთა იქვე მიაგდო და მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი გაიხადა.
–გამოფხიზლებას იწყებს– ბექამ მაშოსკენ წავიდა, მაგრამ სოფომ შეაჩერა. გოგონასთან თვითონ მივიდა და სანამ მაშო თავლებს გაახელდა მანამდე გაარტყა სახეში.
–ეს ჯერ დასაწყისია–გაიცინა, როცა მაშოს ლოყაზე 5 თითი დაინახა. მაშომ ტკივილისგან ამოიკნავლა, შემდეგ კი თვალები გაახილა. ჯერ კიდევ წამლის ზემოქმედების ქვეშ იყო, ამიტომ ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდა მის გარშემო. ვერც ტკივილი იგრძნო. ხელები გაამოძრავა მაგარამ არ გამოუვიდა, რადგან დაბმული იყო.
–დიდი დოზა გაუკეთე? ნაბიჭავარი უკვე მკვდარია?– სოფომ კოტეს გაახედა. კოტემ უარყოფის ნიშნად თავი გააქნია.
–მხოლოდ იმდენი დოზა რომ გამეთიშა. – მხრები აიჩეჩა.
–სად ვარ??– ჩუმად, ჩურჩულით იკითხა მაშომ, მაგრამ როცა გარემო მოათვალიერა მიხვდა რომ კარგ სიტუაციაში ნამდვილად არ იყო, ბექას დანახვამ კი გააოცა.
–არ მელოდი არა?– სიცილით იკითხა ბექამ და გოგონასკენ წავიდა. სოფოს ის აღარ შეუჩერებია. –სამაგიროს გადაგიხდი იმისთვის რომ დათი აირჩიე, იმისთვის რომ ვით მოიქეცი და მისგან დაორსულდი, ეს არ იკმარე და მისი ცოლიც გახდი. შენი მალევე გაქრება– საწოლზე ჩამოჯდა და მაშოს თვალი ჩაუკრა, მაშოც ყველაფერს მიხვდა, ამიტომ მისი სიხარული არ შეიმჩნია.
–კი მაგრამ ნინა?–გაოგნებულმა იკითხა და ბექასკენ გაიწია, მაგრამ ბექამ ირონიული სიცილით წამოდგა საწოლიდან.
–ვის ადარდებს ნინა, როცა მალე ჩემი გახდები?– სიცილით იკითხა და კოტეს გვერდით ჩამოჯდა.
–სანამ საბოლოოდ გაგანადგურებ, იქნებ პატარ პატარა დაარტყმები მოგაყენო?– ჩაფიქრებული სახე მიიღო სოფომ. – კარგი მოდი დარტყმებით დაავიწყოთ– გადაიხაარხარა– აბა თუ გამოიცნობ სად იყო დათი მაშინ, როცა შენ მორფინის ზემოქმედების ქვეშ იყავი?
მაშომ მწარედ ჩაიცინა, რა თქმა უნდა, იცოდა რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო, მაგრამ არ ეგონა თუ დათი ამას იზამდა, თავი გააქნია.
–სწორად მიხვდი ძუკნავ, ის ჩემთან ერთად იყო და შენ ვერც კი ხვდები რამდენად დიდ სიამოვნებას ვანიჭებდით ერთმანეთს– უხეშად მოუსვა ხელი სახეზე– გინდა გაყურებინო? ვფიქრობ კარგი სანახავი იქნება.
ტელეფონში გაახსნა ვიდეო სადაც კარგად ჩანდა დათი და სოფო, დათი მას რაღაცაზე ეკამათებოდა, შემდეგ დათიმ აკოცა და რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს დათიც აჰყვა კოცნაში. მაშო ბოლო წამამდე ცდილაობდა ცრემლების შეკავებას, მაგრამ მისთვის ძალიან ძნელი აღმოჩნდა. სოფომ როცა ეს დაიანახა გულიანად გაიცინა, მას კიდევ ერთხელ გაარტყა სახეში, ისე ძიერად რომ მაშოს ტუჩიდან სისხლი წამოუვიდა.
–ეს იმითვის რომ მან შენი სახელი დამიძახა, კოცნის დასრულებისას. გრძნობ? მინდა ისე გტკიოდეს როგორც მე მტკივა უმისობა– დაიყავირა და სოფომაც ვერ შეიკავა ცრემლები– შენ არ იცი რა ძნელია ხედავდე შენს საყვარელ ადამიანს სხვასთან ერთად, არ იცი რა ძნელია მის გარეშე, არ იცი როგორ მტკივნეულია. მინდა რომ შენც ისე იგრძნო რასაც მე ვგრძნობ. უმისობა– დაიყვირა და იქვე მდგარი სანათი იატაკზე დაახეთქა.
ბექა და კოტე გაუნძრევლადა იჯდნენ. კოტე სანახობით გახალისებული ყურებდაქცვეტილი და თვალებგაფართოებული უყურებდა მათ, რომ არცერთი სიტყვა, ან მოაძრაობა არ გამოპარვოდა. ბექა კი ამ ყველაფრით ძალიან შეშინებული იყო, მაგრამ თუ ახლა ჩაერეოდა მაშოს გადარჩენას ვერ შეძლებდა, ამიტომ მის ტკივილს ჩუმად იტანდა.
–ჩემი ბრალი არა, რომ დათიმ ჩემზე ძალა იხამრა– კბილებში გამოსცრა მაშომ და დაბლა დაიხედა– ჩემი ბრასლი არაა რომ მას ვუყვარვარ და ჩემთან უნდა ყოფნა და არა შენ.. – სიტყვები ისევ დარტყმამ შეაწყვეტინა, ირონიულად ჩაიცინა მაშომ –მწარე სიმართლე ჯობს, ტკბილ ტყუილს.
–მას მე ვუყვარავარ, უბრალოდ დაბრმავდა შენით, მას ისევ მე ვუყვარვარ– თავის თავში დარწმუნებული საუბრობდა– მე ვუყვაარვარ– იმეორებდა, რაზეც უარესაად გიჟდებოლდა, რადგან მისი გონება მის სიტყვებს ეწინააღმდეგებოდა.
–დაემშვიდობე, დაემშვიდობე შენს ნაბიჭვარს, რომელსაც მუცლით ატარებ. იმის უფლებას არ მოგცემ რომ ეს ბედნიერება დათის შენ მიანიჭოა. მე ვიქნები ის ვინც დათის შვილს გაუჩენს, ის ერთადერთი ქალი რომელიც ამ სიამოვნებას მიანიჭებს.
დამშვიდებულმა სოფომ, მისი ფეხსაცმელები ჩაიცვა, შემდეგ მის ჩანთას ხელი დაავლო.
–მინდა რომ მორფის ყველაზე დიდი დოზა გაუკეთო მას, რომ მისი სიცოცხლეც საფრთხეში იყოს– დაისისინა და ბექას ანიშნა რომ გაჰყოლოდა. მაშოს ბოლო იმედი გადაეწურა მაშინ როცა ბექა ფეხზე წამოდგა და სოფოს გაჰყვა.
–იცი, შეძელი და სოფო მდგომარეობიდან გამოიყვანე–გაიცინა კოტემ და ნემსში მორფის დიდი დოზა შეიყვანა.– არ გინდა ვიდეო დაუტოვო შენს საყვარელ დათის?– ტელეფონი ჯიბიდან ამოიღო და ვიდეოს გადაღება დაიწყო, რომელიც დათის გაუგზავნა. გოგონასკენ წავიდა, საწოლზე ავიდა და მისი ხელი დაიჭირა, მაშო უძალიანდებოდა, მაგრამ კოტემ მაინც მოახერხა მის გაკავება.
. . . . . . .
–ლუკა რა ხდება? რატომ მირეკავდი?– დათი შენობიდან სწრაფად გამოვიდა და მანქანაში ჩაჯდა როცა მისი ტელეფონზე ახალი შეტყობინება მოუვიდა. შეტყობინება ლუკასგან იყო და თხოვდა რომ მისთვის დაერეკა, ამიტომ სწრაფად გადაურეკა მას.
–სულ გამ*ს*რდი? რამდენი ხანია გირეკავ. ჯადნაბა დათი, რომ გნახავ ჩემი ხელით ჩამოგახრჩობ, სწრაფად შენს სახლში მოიტანე ეგ გასიებული ტრ*კი– ჩაჰყვირა ლუკამ ტელეფონში და სწრაფად გათიშა. დათი პანიკაში ჩავარდა, პირველი რაც გაიელვა თავში ეს მაშოს იყო. ამიტომ სწრაფად დაძრა მანქანა. ძალიან სწრაფად ატარებდა, სახლში მისვლა 30 წუთში მაოხერხა.
–აქ რა აჯდნაბა ხდება?– ამოიგმინა, როცა მისი საახლის წინ უამრავი პოლიციის მანქანა დაინახა, სწრაფად გადავიდა მანქანიდან და სახლში შევარდა. –რა ხდება ლუკა?– წინადადება დაასრულა თუ არა სახეში ძლიერი მუშტი მოხვდა, რის გამოც დაბლა დავარდაა.
–რა ჯადნაბას აკეთებ?– შეუღრინა მას, რომელმაც წამოაყენა.
–დამიჯერე უფრო ბევრს იმსახურებ, მაგრამ ძმაკაცს ასე ვერ გავწირავ– დანანებით ჩაილაპარაკა– მაგრამ დიდი სიამოვნებით დაგარტყამდი კიდევ ერთს.
–სანამ მცემ იქნება ამიხსნა რა ხდება?– დაბნეულმა უთხრა და პოლიციელებს მოავლო თავლი.
–მაშო გაიტაცეს– გონებაში კიდევ ერთხელ გაიმეორე ლუკას სიტყვები და როცა გაიაზრა თუ რა თქვა ძლიერი თავის ტკივილი იგრძნო– ახლა საფრთხე ემუქრება როგორც მაშოს ისე შენს შვილს.
–არა– თავი გავაქნიე– ეს შეუძლებელია. ის, ის, საავადმყოფოშია, წავედით– ლუკას ხელი მოკიდა და გარეთ გაათრია
–არა, ის მოიტაცეს. ექიმა ბერიშვილმა– ლუკამ სიტყვები დაუმარცვლა დაა სავარძელში ჩამოსვა რომ დამშვიდებულიყო.
–გაიმეორე გვარი– ჩურჩულით თქვა დათიმ.
–კოტე ბერიშვილი– გაკვივრებულმა წარმოთქვაა ლუკამ, სწორედ ამ დროს დათისს გონება გაეხსნა.
–სოფო ბერიშვილი, ეს ყველაფერი მისი გაკეთებულია– თვი გააქნია და ერთ-ერთი ოფიცრისკენ წავიდა– ვიცი ვინც გააკეთას ეს.
–მოდით დაწვრილებით გვიამებთ რა მოხდა დღეს– ოფიცერმა პასტა და ფურცელი მოიმარჯვა რომ რაღაცეები ჩაენიშნა. როცა დათი მოყოლას მორჩა ოფიცერმა ისინი დატოვა და სთხოვა რომ სახლიდან არ გასულიყვნენ.
–მათ რამე რომ მოუვიდეთ ჩემ თავს ვერ ვაპ..– სიტყვები გაუწყდა როცა ლუკამ ისევ ძლიერად გააარტყა მუშტი, დათი ისევ დაბლა დავარდა, მაგრამ დარტყმა ისეთი ძლიერი იყო, რომ ფეხზე წამოდგომა გაუჭირდა. ლუკამ ისევ წამოაყენა და მის წინ გააკავა, რომ არ დავარდნილიყო.
–სოფოსთან რა გინდოდა?– წარბებშეკრული ლუკა დათის უყურებდა და ემზადებოდა რომ კიდევ ერთხელ დაერტყა მისთვის –არა გაბედო ამის თქვა– დაემუქრა, მაგრამ როცა დათიმ თავი გააქნია ლუკამ კიდევ ერთხელ გაარტყა მუშტი სახეში.
–ლუკა შეწყვიტე, მასთან არ ვწოლილვარ!– ძლივს მოაბა თავი რამდენიმე სიტყვას და თქვა.
დათის ტელეფონი აბზუილდა, მაგრამ სანამ დათიი გახსნიდა შეტყობინებას, ლუკამ გამოგლიჯა ტელეფონი ხელიდან და ვიდეოს ყურება დაიწყო.
–ხედავ? ასე მხოლოდ შენს გამოა– დაიღრიალა ლუკამ და ტელეფონი დათის ესროლა, დათიმაც ვიდეოს ყურება დაიაწყო. დასისხლიანებული, აწითლებული ლოყებით, საწოლზე მიბმული მაშოს დანახვისას დათის თვალებიდან ცრემლები წამოსცვივდა.
–დააემშვიდობე შენს ნაბიჭავრს– ვიდეოს ბოლოს მხოლოდ ეს სიტყვები გაისსმა, შემდეგ კი ვიდეო გაითიშა. დათიმ ვიდეოს რამდენჯერმე უყურა.
–ავალიანო ილოცე, ილოცე რომ ორივე მათგანი კარგად იყოს– დაიღრინა ლუკამ და დათის ფეხში ფეხი ძლიერად დაარტყა. გაცეცხლებულმა დათიმ ტელეფონი კედელს მიახეთქა და ხმამაღლა დაიღრიალა. ემოციებსიგან დაცლა უნდოდა, მაგრამ არ გამოსდიოდა, ტკიოდა ყველაფერი ტკიოდა. გრძნობდა როგორ შორს მიიწევდა მისი ოცნება, პატარა გოგონასთან დაკავშირებით.
..........
-ეეე კოტე, სოფომ რაღაც დამაბარა– ოთახის კარები ბექამ შემოხსნა, მაშომ კი ყვირილი და მოძრაობა შეწყვიტა.
–სწრაფად მითხარი რომ ჩავაძაღლო ეს – დაისისინა და მაშოს ხელს კიდევ უფრო ძლიერად ჩაებღაუჭა.
–ასე მითხრა ‘გათიშე და იაბტონე’ო, ამიტომ– მხრები აიჩეჩა და კოტეს სახეში მუშტი დაარტყა. კაცს გონზე მოსვლა გაუჭირდა და სანამ რაიმეს მოიმოქმედებდა ბექამ მას ნემსი ფეხში ჩაარჭო. კოტემ მხოლოდ ერთხელ შეიკურთხა და შემდეგ გაითიშა.
–მაშო, მაშო კარგად ხარ?– თვალებდახუჭულ მაშოს მივარდა და სახეზე ხელი მოუსვა. მაშომ კი მხოლოდ ის შეძლო რომ მხარზე შეხებოდა და ძლიერად მოეჭირა ხელი–ორი წუთიც და გპირდები ყველაფერი დასრულდება.
ბექამ კოტეს დაავლო ხელი და საწოლიდან გადმოათრია. ხელებით გაათრია კიბესთან, მაგრამ როცა მის ხელში აყვანა დააპირა კოტე კიბეებზე დაგორდა. მისი სხეული კიბეებზე მიგორავდა, ბექა კი უხერხული სახით უყურებდა, თითქოს სიცილის შეკავებას ცდილობდა.
–უფს– ჩაიცინა და კიბეები ჩაირბინა. კოტე სოოფს გვერდით მიაბა სავარძელში. შემდეგ კი 1 1 2–ში დარეკა და შეატყობინა ადგილსამყოფელი.
მეორე სართულზე აირბინა და მაშოსთან მივიდა, რომელიც გონებას კარგავდა. ხელში აიყვანა და კიბეებზე ფრთხილად ჩავიდა.
–ყოველთვის გიყავრდა ისტორია, განსაკუთრებით კი ალექსანდრე მაკედონელი, ის ხომ ჭკვიანი და მოხერხებული იყო– მაშო თავისთვის ბურტყუნებდა და ბექას ძლეირად ეჭიდებოდა –ის იყო ძლიერი და ქვეყნის ერთგული. შენ კი ჩემი ერთგული ხარ, შენ არასდროს მატკენ– თვალებდახუჭული განაგრძობდა ბექასთან ლაპარაკს, მაგრამ ვერც იაზრებდა იმას თუ რას ამბობდა –შენ გმირი ხარ, ჩემი გმირი– სიტყვები ისევ დაიჩურჩულა და შემდეგ მშვიდად დაეძინა.
ბექას მისი სიტყვებით გახარებული იყო, მაგრამ ვერ გრძნობდა იმას რასაც აქამდე. რამდენიმე თვის წინ რომ მას ეს სიტყვები ეთქვა, მასზე ბედნიერი არავინ იქნებოდა. არა, ახლაც ბედნიერია, მაგრამ არა ისე როგორც უნდა იყოს. ხვდება რომ გრძნობები რომელიც მაშოს მიმართ ჰქონდა სადღაც გაქრა, ხვდება რომ აღარ არსებობს. რაც ძალიან ახარებს.
მანქანის კარები დიდი გაჭირვების შემდეგ გახსნა და მაშო შიგნით დააწვიანა. თვითონ საჭეს მიუჯდა, ყოველ ორ წამში ერთხელ იყურებოდა მაშოსკენ და ამოწმებდა გონზე ხომ არ იყო მოსული. ცოტა ხანში ტელეფონი მოიმარჯვა და მის პირად ექიმს დაუარეკა. დათის სახლის მისამართი უთხრა და სთხოვა რომ რაც შეიძლება მალე მისულიყო.
ყველაფერი რა უცებ დასრულდა არა? ყველაფერი ერთ დღეს მოხდა. მაშომ ყველაზე დიდი ტკივილი ერთ დღეში განიცადა. გაიგო როგორია შიში იმის როცა ვიღაცას კარგავ, როცა ვიღაცას გართმევენ, ხელიდან გგლეჯენ, მაგრამ ის მიხვდა რომ არსებობენ ადამიანები, რომლებიც მის გვერდით იქნებიან სულ, დაიცავენ მათ და არასდროს ატკენენ. ცოცხალი მაგალითი კი ბექაა, ბიჭი რომელმაც ყველაფერი გააკეთა მისთვის, აქამდეც მისთვის იბრძოდა, მხოლოდ მისთვის.
მაშო ხვდებოდა რომ ახლა ისე ვერ იქნებოდა ყველაფერი როგორც აქამდე იყო. თვალებში ჩახედა შიშს, ტკივილს, მაგრამ მან ყველაფერს გაუძლო. არ დაუკარგავს იმედი, ნდობა. ახლა კი კარგად იცის მან ვის უნდა ენდოს და ვის არა.
დათიც განადგურდა ამ ერთ დღეში. მანაც იგრძნო ტკივილი, მანაც იგრძნო შიში. მიხვდა მის შეცდომას, მისი დანაშაული აღიარა, რადგან თავს ვერასდროს აპატიებს მათ თუ რამე მოუვიდათ. უჭირს ასე ხელებდაკრეფილი ჯდომა და ლოდინი. თითქოს სოწრედ ახლა გაიწელა დრო. დათი ყველა წუთს გრძნობდა, თითქოს მის გასანადგურებლად იწელებოდა დრო, ყველა წუთი გულში ესობოდა, ხლეჩდა და ანადგურებდა.
ყველა ღელავდა, არამარტო დათი, არამედ მის მეგობრებიც, მშობლებიც, მერაბც და ნანიც. გასაკვირია, მაგრამ ისიც ძალიან ნერვიულობდა, შეიძლებოდა ასეთი ცივი იყო აქამდე, მაგრამ როცა გააცნობიერა რომ შეიძლებლოდა მისი ერთადერთი შვილი დაეკარგა თითქოს გული მოულბა, მიხვდა მის შეცდომებს და შეიცვალა.

. . . . . . . .
ბექამ მანქანა დათის სახლის წინ შეაჩერა, სწრაფად გადმოვიდა და მაშოც გადმოყვანა, სახლის კარი ფეხით შეხსნა და შიგნით შევიდა. ყველა ერთად წამოიჭრა ფეხზე და როცა მაშო და ბექა დაინახეს მშვიდად ამოსუნთქეს. ყველას შიში სადღაც გაქრა, ყველა დანებდა ამ გრძნობას.
აქვითინებული ნანი ბექასთან მივიდა და მის გოგონას დახედა, რომელსაც სახე გაწითლებული ჰქონდა, ტუჩი კი გახეთქილი. სახეზე ფრთხილად მოეფერა.
–ჩემი პატარა გოგო– დაიჩურჩულა და მაშოს თავზე მოეფერა. გოგონამ წამით თავლები გაახილა.
–დე– ამოიჩურჩულა, ხელი უკვალოდ ასწია მაღლა და მას ლოყაზე მოეფერა– მიყვარხარ– ამოიჩურჩულა და გაიღიმა.
–მეც მიყავხრარ ჩემო პატარავ– გარშემო მყოფები მათ აცრემლაინებული თავლებით უყრუებდნენ, მხოლდო დათი არიდებდა თვალს მათ. ცრემლები კი ღვარღვარით სდიოდა, მის სხეულში შიში გამეფდა, შიში მისი წასვლის და დაკარგვის.
ბექამ მაშო მეორე სართულზე აიყვანა, ისე რომ არავისთვის შეუხედავს, ერთ-ერთი ოთახის კარი შეხსნა და მაშო საწოლზე დააწვინა.
–ყველაფერი კარგადაა, ახლა უსაფრთხოდ ხარ– მაშოს ყურებთან დაიჩურჩულა და შუბლზე აკოცა.
–მადლობა– მაშო ბექას ხელს ჩაეჭიდა და საწოლზე კომფორტულად დაწვა.
დათი კარებთან მდგარი უყურებდა ბექას და მაშოს . მისი გული ნამსხვრევებად იყო ქცეული. ტკიოდა, რადგან ვერ გადაარჩიანა, ვერ დაეხმარა, პირიქით ტკივილი მაიყენა, მაგრამ მასაც ისე სტკიოდა როგორც მაშოს. ხედავდა ბექას და მაშოს შორის უხლავ ძაფებს. მას ეს სიყვარული ჰგონია, მაგრამ ეს არის დიდი მეგობოლბა და ნდობა, რომელიც ერთმანეთის მიმართ გააჩნია ამ ორ ადამიანს.
როცა დათიმ მათ ყურებას ვერ გაუძლო კიბეები ჩაირბინა და სახლიდან გავარდა. მის მანქანაში ჩაჯდა და სწრაფად დაძრა. ვერაფერს გრძნობდა, მხოლოდ სიჩაქრეს და არდერნალის შეიგრძნობდა. თავსიუფლდებოდა ყველაფრისგან, მაგრამ ტკივილს ვერ იშორებდა. თითქოს უპატიებელი შეცდომა დააეშვა, მის თავს ვერ პატიობდა მის მარტო დატოვებას და სოფოსთან წასვლას და კოცნას მითუმეტეს. იმაზე ფიქრიც კი ანადგურებდა რომ მას ვიღაც შეეხო.
გონებაში ამოუყტივტივდა მაშოს სიტყვები: ‘ფრთხილად’. ‘ლიამ კარგად ვართ’ .‘ჩვენც გვიყვარხარ მამიკო’. სიტყვებ გონებაში უტრიალებდა და მისი სხეული თითქოს ამ გრძნობას მიჰყვებოდა. ტკბებოდა მოგონებებით, ტკივილს მასში ახრჩობდა.
ცრემლებს მუშტით უხეშად იშორებდა, რომ გზა დაენახა, მაგრამ ეს არ შველიდა. ცრემლები გზას მისით მიიკვლევდნენ. ტელეფონის ხმაზე გამოფხიზლდა, მანქანა გზიდან გადაიყვანა და იქვე შეაჩერა.
–როგორც ყოველთვის არასწორად იქცევი– ამოიღრინა ტელეფონში ლუკამ, მისი სიტყვები კი გულში ისარვით მოხვდა დათის– სადაც არ უნდა იყო, არ მაინტერესებს 15 წუთში აქ უნდა გაჩნდე. დათო ის გეძახის, მას შენთან უნდა.
ლუკას სიტყვები გაიგონა თუ არა, თითქოს გაცოცხლდა, ფრთები შეესხა, ტელფეონი სადღაც მიაგდო და მანქანა სწრაფად მოატრიალა შუა გზაზე. დაღლილობა იგრძნო, თითქოს თვალებიც ეხუჭებოდა, მაგრამ მაინც ფხიზლად იყო, სახლში მივლა იმაზე მალე მოახერხა ვიდე ეგონა. კარები სწრაფად შეაღო და მეორე სართულზე აირბინა მათ ოთახში, სადაც მხოლოდ ექიმი იყო. ექიმი დათის დანახვაზე წამოდგა.
–ალბათ თქვენ უნდა იყოთ დათი, რაც მოვედი სულ თქვენს სახელს ახსენებს. ძალიან დიდი ტრამვა აქვს მიღებული, ახლაც ძალიან მაღალი სიცხე აქვს. კარგი იქნება თუ არ ანერვიულებთ, რადგან ამან შეიძლება ნაყოფს შეუქმნას პრობლემები.
–კარგით, კარგით– ანერვიულებულმა სახეზე შემოიჭირა ხელი.
–არანარი წამლის მიღბა არ შეიძლება, კარგი იქნება თუ ყველაფერს ნატურალურს შეჭამს, არანაირი შოკოლადი, ჩიფსები და ამდაგავრი რაღაცეები. მხოლოდ ბოსტნეული, ხილი და ნასტურალური წვენები. გაუფრთხილდით მას– ექიმმა დათის მხარზე ხელი დაარტყა და ოთახში მხოლოდ ისინი დატოვა.მაშოს მშვიდად ეძინა, მაგრამ მაინც შფოთავდა, ტუჩებს ამოძრავებდა და გაურკვეველ სიტყვებს იძახდა.
დათი საწოლთან ჩამოჯდა. მაშოს სახეს უყურებდა და ახსენებოდა ის დღე როცა პირველად ნახა მის სახლში სწორედ ასე მძინარე. მაშინ უბრალოდ არ იცოდა თუ რა მოხდებლოდა, მის თავს ეწინააღმდეგბოდა რომ არ შეხებოდა და არ ეყურებინა. ახლაც ასე იყო, მაგრამ ახლა სინდისი ქენჯნიდა და ამიტომ არ ეხებოდა. მაგრამ როგორც მაშინ ახლა გადააბიჯა მის თავს. მუცელზე რამდენჯერმე აკოცა, შემდეგ მაისური მაღლა აუწია და ისევ გაიმეორე იგივე.
იგრძნო როგორ შეეხო მის თმას მაშოს პატარა ხელები და გაეღიმა. მას ახედა, რომელსაც სახეზე არაფერი ეწერა, მისკენ მიიწია. უნდოდა ლაპარაკი დაეწყო, მაგრამ არ იცოდა რა ეთქვა, თითქოს სიტყვები აღარ არსებობდა.
–რატომ ჩვენ?– ჩუამდ იკითხა მაშომ, მაგრამ თვალები მაინც არ გაუხელია– რატომ მაინც და მაინც ჩვენ?
–არ ვიცი, ალბათ... – ვერაფერი მოიფიქრა ამიტომ გაჩუმდა, მაშოს კი მის დუმილზე ჩაეცინა.
–შენ მასთან იყავი– ისევ ჩუმად თქვა მან– რატომ?– დათიმ თავიდან ვერაფერი თქვა, არც თავის გამართლებას ცდილობდა, იცოდა რომ ეს ახლა უადგილო იყო.
–მასთან არ ვწოლილვარ.-ჩუმად ამოიჩურჩულა.-მაგრამ მასთან ვიყავი, მაშინ როცა შენ და ჩვენს პატარას გჭირდებოდით.-ერთი ამოსუნთქვით ამოილაპარაკა და თითქოს გულიდან სიმძიმე მოეხსნა.
–არ ვიცი რატომ, ახლა უნდა მძულდე, მაგრამ იმაზე მეტად მიყვარხარ ვიდრე გგონია. მინდა დავივიწყო რაც მოხდა, მინდა ბედნიერი ვიყო. ახალი დღიური მჭირდება სუფთა ფურცლებით, სასვე კალმით და ფერადი ფანქრებით, რომ ეს აუტანელი ცხოვრება უკან მოვისროლო. მინდა ამის შემდეგ ყველაფერი კარგად იყოს, მინდა ვარდისფერი სათვალე. მინდა ახლიდან დავიწყოთ ყველაფერი. მე, შენ და ჩვენმა პატარამ. ყველას და ყველაფრის გარეშე. ტკივილის და შიშის გარეშე. მინდა რომ გიყავრდე, ისე როგორც მე მიყვარხარ.
–ახალი ცხოვრება სუფთა დღიურით, სავსე კალმით და ფერადი ფანქრებით. გპირდები, რომ მე შენ და ჩვენი პატარა ყველაზე ბედნიერები ვიქნებით. ამისთვის ყველაფერს ვიზამ და ხომ, მეც ისე ძლიერ მიყვარხარ როგორც შენ.
დ ა ს ა ს რ უ ლ ი.

და ისევ... ძალიან დიდი მადლობა თაკინოს!
და თქვენ რომ კითხლობთ!