თუ უცხოს მოუყვები იმას რისი მოყოლის ძალაც მეგობრისთვისაც არ შეგწევს, იქნებ მოგეშვას, მოიშორო ტვირთი ასე რომ გამძიმებს.
ერთხელ მიყვარდა, არა ახლაც მიყვარს და მტკივა თითოეული სიტყვა და ჟესტი მისგან. მტკივა ყველა უარი, მტკივა ყველა ნახვა და მტკივა თთოეული კოცნა.
მე ჩემს ისტორიას მოგიყვებით, ნამდვილს და არა გამოგონილს. ყველა დეტალს შეფერადების გარეშე.
ახლა 21 წლის ვარ, მაშინ 17 ის ვიყავი, სამ თვეში შემიყვარდა ადამიანი რომელსაც მთელი ცხოვრება ვიცნობდი, რომელსაც ყოველ დილას ვესალმებოდი და რომელიც ჩემთვის არაფერი იყო სამი თვის წინ.
საკმაოდ ამაყი ვარ გრძნობებში გამოსატყდომად, საკმაოდ უხეში სხვასთან საურთიერთოდ მაგრამ ის სხვა იყო. თავხედი, პირდაპირი და თვითდაჯერებული იდიოტი რომელიც მიყვარდა ყველა ჩემი უჯრედით და რომელიც ამავდროულად მძულდა მთელი გონებით. გონებით, თორემ გულით ვერ შევძელი გადაყვარება.
მე გამოვუტყდი სიყვარულში და დღემდე ვწყევლი იმ ღამეს, საბნის ქვეშ შეკუჭული როგორ ვწერდი მას და საბოლოოდ ვინადგურებდი ნებისმიერ პერსპექტივას მასთან დაკავშირებით. მაშინვე მითხრა უარი, თურმე მოვწონვარ ,მაგრამ არ ვუყვარვარ. ნებისმიერი მიხვდებით რა ვიგრძენი, ეს ხომ ფუჭი სიტყვები იყო, ვითომ დასამშვიდებლად,, მაგრამ სინამდვილეში ყველაზე ბასრი დანითაც სულ რომ ნელნელა ფატრო ვერ მიაყენებ ადამიანს ამხელა ტკივილს, ვერ შეაზიზღებ საკუთარ თავს და ვერ შეულახავ თავმოყვარეობას.
კარგად მახსოვ ის საღამო. 6 იანვარი, შობის შემოსვლას წუთებიღა აკლდა, ვიჯექი კომპიუტერთან და მისალოც ტექსტს ვამზადებდი ჩემი მეგობრებისთვის.
სწორედ ამ დროს მომივიდა მეგობრობის მიღების შეტყობინება. გავხსენი ის იყო, ვიცნობდი და უპრობლემოდ დავთანხმდი. აი ამ დღიდან დაიწყო ჩვენი მეგობრობა.
მას შემდეგ სამი წელი გავიდა და ახლაც ვნანობ რომ დავიმატე. არა სიმართლე გითხრათ ჩემს სისულელეს უფრო ვნანობ და იმას რომ საკუთარ თავს ვერ შევეწინააღმდეგე.
კარგად მახსოვ ის საღამო. 6 იანვარი, შობის შემოსვლას წუთებიღა აკლდა, ვიჯექი კომპიუტერთან და მისალოც ტექსტს ვამზადებდი ჩემი მეგობრებისთვის.
სწორედ ამ დროს მომივიდა მეგობრობის მიღების შეტყობინება. გავხსენი ის იყო, ვიცნობდი და უპრობლემოდ დავთანხმდი. აი ამ დღიდან დაიწყო ჩვენი მეგობრობა.
მას შემდეგ სამი წელი გავიდა და ახლაც ვნანობ რომ დავიმატე. არა სიმართლე გითხრათ ჩემს სისულელეს უფრო ვნანობ და იმას რომ საკუთარ თავს ვერ შევეწინააღმდეგე.
სიყვარულის დედაც ვატირე უბრალოდ ცოდო ვარ თორემ რა მინდოდა რას ვდებილობდი. :@
ქუჩაში რომ ვნახულობდი ფეხები მიკანკალებდა ხოლმე. ისიც კი მავიწყდებოდა სად მივდიოდი, სახეზე ღიმილი მადნებოდა და ისიც კი არ ვიცი რა მაცინებდა. დანახვა და კანკალი ერთი იყო, ძალა წართმეული ძლივს ვეტყოდი გამარჯობას და ისეთი სისწრაფით ვაგრძელებდი მასთან უკვე ჩავლილ გზას რომ ბოლოს გულის ტკივილი მაჩერებდა.
რაღაც უნდა ვაღიარო. ეს მე არ მინდა მისი ამოგლეჯვა და ვეპოტინები იმ მეგობრობას ვითომ აქამდე რომ გვაკავშიებს თორემ, გინდოდეს და არ გამოგივიდეს ტყუილია. თუ ვიღაცის დავიწყება გინდათ გამოგივათ ყოველთვის, უბრალოდ ეს მართლა უნდა გინდოდეთ და არა ჩემსავით, სულ რომ ვიძახდი ვერ ვიგდებ გულიდანთქო, მეტი არააა ჩემი მტერი ეგ რომ მასე იყო, უბრალოდ ეტყობა მაზოხისტი ვარ და მსიამოვნებს. ეეჰ ჩემო კარგებო მე რასაც ვგრძნობ და რასაც ვფიქრობ იმას გიყვებით .