-ქალბატონო ევა შეიძლება?
-...
-ქალბატონო ევაა!!
-...
-გთხოვთ კარი გამიღეთ!
ანამ რამოდენიმეჯერე დამიძახა,თვიდან სიზმრის ნაწილად ჩავთვალე მაგრამ,როდესაც გაუხშირა გამომეღვიძა,გამომეღვიძა აბაზანაში,რაღაც არ მახსოვდა რომ მე აქ შემოვსულიყავი,მახსოვს საწოლზე როგორ ვიწექი...და მეტი არაფერიი...აჰჰ ალბათ ჩემი მთვარეულობის ბრალია,ვიცი ხოლმე სიარული და ადამიანების შეშინება.კარი ჩაკეტილი იყო,ანას ხმაზე ეტყობოდა,რომ ნერვიულობდა.
–ეხლავე...ორი წუთი.
ძლივს წამოვდექი,ცუდად წოლისგან ჩამელეწა ყველაფერი.კარის გაღებისთნავე ანა შემომივარდა და ისე ჩამეხუტა ვუი...
–ხომ კარგად ხართ?რამე ხომ არ მოგივიდათ?
აშკარად ნერვიულობა აღბეჭდებოდა სახეზე.
–არა არა,ნუ ნერვიულობთ.მთვარეული ვარ და ვიცი ხოლმე.და გთხოვთ თქვენობით ნუ მომმართავთ.
-კარგი,როგორც ინებებ.გშია?სუფრა გავშალე
ისე მესიამოვნა მისგან ესეთუ მზრუნველობა,ეგრევე დედაჩემი გამახსენდა.მე და მამაჩემი ვერთობოდით და ვიცინოდით,როდესაც დედა გვეძახდა,რომ საჭმელად ჩამოვსულიყავით.
-არა,მადლობა არ მინდა.გარეთ გავალ ცას მინდა შევხედო.
-კარგი წამოდი,წიგნებიც გვაქ ბიბლიოთეკაში.
-ბიბლიოთეკაში??
გაოცებისგან წარმომიდგენია როგორ ვჭყიტე თვალები.
-დიახ,დიდი არაფერი მაგრამ თუ გინდა გაჩვენებ.
-ზუსტად ეხლა მინდოდა სახლის დათვალიერება,და თუ წინააღმდეგი არ იქნებით მარტო დავათვალიერებ სახლს.
-კარგი,მე სამზარეულოში ვიქნები და თუ რამე მოგინდება დამიძახე
ერთმანეთს ზრდილობიანათ გავუღიმეთ და ჩვენ-ჩვენ საქმეს შევუდექით.
პირველი სართულიდან დავიწყე.თეთრ მონაცრისფრო კედლებზე ნახატები და სურათები ეკიდა,რომლებსაც ზემოდან პატარა ნათურები დასჰყურებდა,თითქოს სახლში კი არა მუზეუმში ვიმყოფებით.შუა მისაღებ ოთახში უზარმაზარ ხალიჩაზე დიდი ფორტეპიანო იდგა საკმაოდ გრძელი ტყავის სკამით,მის უკან კი შუშის კედელი იყო (უამრავი გრძელი ფანჯრები) რომლებიც უკანა ეზოს გადაჰყურებდნენ.ცოტა მოშორებით დივანი ორი კრესლო და ვეებრეთელა პლაზმა ეკიდა,თავის პატარა მაგიდასთან და რამოდენიმე ყვავილთან ერთად.სამზარეულოს და მისაღებ ოთახს დიდი არკა აცალკევებდათ. მეორე სართულზე ასასვლელად ძალიან საინტერესო კიბე იყო.შუშის კიბეები ერთი შეხედვით საშიშად გამოიყურებოდა....რადროს ეგაა ჯერ პირველი სართულის აღწერას არ მოვრჩი.შემოსასვლი კარების მეორე მხარეს პატარა კარიდორი იყო ორი კარებით.ერთ კარებში სტუმრებისთვის განკუთვნილი ვანა-ტოალეტი,მეორე კარებში კი საწყობი სადაც მარტომ შეხედვა შემეშინდა.
-ბიბლიოთეკა სადაა?
-ქვემოთ.
-ქვემოთ????
-კიბეს ქვემოთაც ჩაყავხართ.
-ვაა
თითქმის ყვირილზე გადავედით ერთმანეთისთვის რამე მაიც რომ გაგვეგებინა.სწრაფი ნაბიჯით კიბისკენ დავიძარი,ძალიან მაინტერესებდა ქვემოთ რა ხდებოდა.ჯერ ბევრი ვიყოყმანე არ მინდოდა ამ შუშაზე ფეხი დამედგა მაგრამ ანამ როგორც დამარწმუნა არაფერი საშიში არ არის. ქვემოთ ჩავედი და დიდ "მრგვალ" ოთახში კედლებთან წიგნებით გამოტენილი კარადები დავინახე,1 000 000 ნაკლები წიგნი აქ ნამდვილად არ იქნება.ამ ოთახს ორი კარები ჰქონდა.ერთერთი კარების უკან ძალიან მყუდრო ოთახი დამხვდა,რბილი და კომფორტული დივანებით და განათებაც ძალიან მძლავრი ჰქონდა,-აშკარად კითხვისთვის გამოყოფილი ოთახი,რაც ლოგიკურია გავიფიქრე და მეორე ოთახში შევიჭყიტე სადაც სახლის კინოთეატრი დამხვდა.
-აქ ვინ ცხოვრობს,ნეტა გავიგო.ამდენი ფული საიდან აქ.
არ მოველოდი მინი კინოთეატრს,ცოტა გული დამწყდა მაგრამ გამიხარდა კიდეც.სწრაფად ამოვედი და გარეთ გავედი.მეორე სართულზე ოთახები იყო,სურვილი არ მქონდა იქ შეხედვის და ყველაფრის თვალიერების. გარეთ აუზთან ხეებზე ჩამოკიდებულ ჰამაკში გავწექი და ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას დაკვირდებოდი.

-----------------------------------------------------------------
არ ვიცი ღირს თუ არა გაგრძელება,ეხლაც ამის გამო შევწყვიტე წერა.მგონია,რომ არავის არ აინტერესებს და ალბათ ძალიან მოსაწყენიცაა.ველი თქვენს შეფასებას