2თავი.


ასე,იყო თუ ისე..დადიანს „რურუას გოგო“ ერქვა.მასთან მიახლოვებას ვერაინ ბედავდა,ვერც კაი ტიპი და ცუდი მითუმეტეს.იყო სიყვარული,გაბრაზება,წყენა,ბედნიერება,სიძულვილი..
მიუხედავად ყველაფრისა,მათ მაინც „ჩვენ“ ერქვათ.
დღე არ გავიდოდა,ერთმანეთის გარეშე.
ელენეს არც ჩვენ ვახსოვდით..
არც და..
არც დედა..
მხოლოდ და მხოლოს საბა,საბა და სიყვარული.


***

იყო,მთაწმინდაზე ჩუმად გაპარვები..
ღამის სამსაათზე მიკითხვები,შუბლზე კოცნები და შემდეგ წასვლები.
იყო მთელი ღამე მობილურზე საუბრები..
ასე..
დაუსრულებლად..


***

ახლაც,რომ ვიხსენებ მეცინება.
დადიანი,როგორ გამწარდა ღამის სამსაათზე საბამ ექოში,რომ ჩაიყვანა აკოცა და წავიდა.
რაღაც გრანდიოზულს,ელოდა..
ელოდა,რომ რამეს იტყოდა რურუა..
მაგრამ,არამც და არამც..
რურუა არ ჩქარობდა.
არ ტყდებოდა,და არაფერს ამბობდა.


***

გოგოები,ისევ ელენეს სამზარეულოში ვიჯექით.ველოდებოდით დადიანი,როდის გაიღვიძებდა დალაპარაკება,რომ შეგვძლებოდა.თან ყავას მივირთვამდით.
-ახლა,რა მოხდება?-გაუბედავად იკითხა ლიკამ,და ყავა მოსვა.
-არაფერი..რურუა დაბრუნდა,ყველაფერი ძველ რითმს დაუბრუნდება.-უბსუხა,სალომემ და მარიამს მიეხუტა.
-ისევ ერთად იქნებიან?-კითხვას,კვლავ ლიკა სვამდა.ჩვენ ვდუმდით.
-არ აპატიებს.-სიმწრით ამოვილაპარაკე,მე და თვალები დავხუჭე.
-არც უნდა აპატიოს!-მკაცრი იყო მარიამიც.-არარის ღირსი!მიყვარს ელენე,ძალიან მაგრამ ღირსი ნამდვილად არ არის!თქვენც ხო იცით არა?-განაგრძო მან.
-მარიამ,-თვალები უბრუალა სალომემ.-ნუ უმატებ!მასზე კარგად არავინ იცის,რომ დააშავა!დააშავა რაქნას?პაარა იყო..ვერ მიხვდა..მაშინ ისეთი ბიჭი ჭირდებოდა,კლუბებში და კინოებში,რომ ატარებდა.საბა კი შეიცვაა..იმ ამბის მერე ძალიან შეიცვალა..მუმია გახდა.არავინ ახსოვდა საერთოდ არავინ!მოსალოდნელი იყო ელენეს საქციელი.-სალომემ მაინც ამართლებდა დადიანს.ვეღარ მოვითმინე,და ვუპასუხე.
-სალომე!არარის,ელენე გამართლების ღირსი.საბა არ იმსახურებდა,ელენესგან თავზე გადავლას.ყველას გადაგვიარა,არა მარტო მას!იცოდა საბას,როგორ უყვარდა და თავი მაინც ვერ აიკავა ხელში!
კიდე გავაგრძელებდი,სამზარეულოს კარებთან თვალებჩაწითლებული ელენე,რომ არ დამენახა.
-არაფრის ღირსი ვარ.-ამოიფრუტუნა და რაკოვინას მიეყრდნო.


***

დილით ადრიანად,წამოდგა დადიანი.სააბაზანოშ შევიდა მოწესრიგდა და ტანსაცმლის არჩევას შეუდგა.მაიკო უკვე ფეხზე იყო,ქეთას აჭმევდა.თან ტანსაცმელს,ურჩევდა.ელენეს დანახვისას გაეღიმა,მივიდა და შვილს ნაზად აკოცა.იმაძე შეთანხმდნენ,რომ ქეთას ბაღში ელენე დატოვებდა,შემდეგ კი სკოლაში წავიდოდა.გძაში მხიარულად მიაბიჯებდნენ.ქეთა ხელში ყავდა,აყვანილი და გზადაგზა კოცნიდა.ლუქსთან საბას მანქანა,რომ დაინახა სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა,გაიცინა და ქუჩაზე გადავიდა.
-გამოვიდა.-თვალები,საყვარლად დააფახუნა ქეთამ და ელენეს უჩურჩულა.
-ჩუუ!-გაიცინა ელენემ.-არგაიგოს,მაგაზე რო ვჭორაობთ.-ისევ ნაზად აკოცა ლოყაზე.
-გვიყურეებს!-აღტაცებას ვერ მალავდა,პატარა დაიკო.
ელენეს პასუხი,ისევ სიცილი იყო.საბას დანახვისას გულმა ძალიან სწრაფად დაუწყო ფეთქვა.
მის ჩვეულ ვიდზე იყო.
ჯინსები.
შავი კონვერსები და შავი მაიკა.
მანქანაში ალბათ ჟაკეტიც ეგდებოდა.
ქეთას გაუღიმა,ელენესთან მივიდა და გადაკოცნა.
-სად მიდიხარ პატარა ქალბატონთან ერთად?-ქეთას ისევ გაუღიმა,და ლოყაზე ნაზად გაეთამაშა.
-ბაღში!-სწრაფად მიახალა,ქეთამ და მორჩხვად გაუღიმა.
-შენ?-ვითომდა ზრდილობის გამო ჰკითხა,მაგრამ კვდებოდა ისე აინტერესებდა.
-წამოდით,დავტოვოთ ქეთა.-ისევ,მოეფერა პატარა ქალბატონს ლოყაზე და მანქანისკენ წავიდა.
ერთი,სული ჰქონდა ქეთას ბაღში,როდის დატოვებდა და მარტები,როდის დარჩებოდნენ.
რურუა მშვიდად იჯდა,გზას უყურებდა.
ელენე,საბას მიშტერებოდა.საბა გზას.
ხვდებოდა,როგორ აკვირდებოდა გოგონა..
როგორ შეისწავლიდა მისი სახით,თითოეულ დეტალს.
რურუა,მწველ მზერას გრძნობდა,მაგრამ სპეციალურად აწამებდა დადიანს!
მთელი გზა,ხმა არცერთს ამოუღია..
სიჩუმე სუფევდა..
ტკბილი..მშვიდი..სიჩუმე.
ქეთა,ბაღში დატოვა.კუნტრუშ-კუნტრუშით გამოვიდა ბაღიდა და მანქანაში ჩაჯდა.
-სკოლაში?-გაუღიმა.ხელზე ხელი მოკიდა და მისკენ მიიზიდა.
ისე ახლოს,იყო ტუჩებთან!ისე,ისე!მაგრამ..მაინც,შუბლზე აკოცა.
ისევ,ის ნაცნობი ჟრუანტელი..
-პირველს ვაცდენ!-გამოაცხადა,დადიანმა და საბას მოშრდა.
-ოხ,მართლა?-გაიცინა საბამ.
-სადიყავი?-პირდაპი,კითხა ის რაც ასე ძალიან აინტერესებდა.
-კლუბში.
-და რა,გინდოდა კლუბში?-ხმა გაამკაცრა ელენემ.
-კლუბში,რა უნდათ ელენე?-უკმაყოფილოდ ამოილაპარაკა საბა.-მაკოცე.-ლოყა მიუშვირა დადიანს.დადიანი,არც განძრეულა.წარბები,შეეკრა.გაბრაზებული მისჩერებოდა რურუას.
-და,მე რატომ არ ვიცოდი კლუბში თუ მიდიოდი?!-არ წყნარდებოდა დადიანი.
საბას,სახის მიმიკა შეეცვალა.გაბრაზება,და უკმაყოფილება ემჩნეოდა სახეზე.
-და,აჩოტები როდიდან უნდა ჩავატარო 15წლის ბავშვს?-ოხ,საბას ცინიკური სიცილი!
-ესიგი,გავშვს ხო?!-ტონს აუწია დადიანმა.
-ტონი!-თვალები,დაუბრიალა რურუამ.-შენხელა ღლაპი არ გეგონო!-ტონის,აწევას არც საბა მორიდებია.
-და რა გინდა,ჩემნაირ ღლაპთან?-თვალები აემღვრა,დადიანს.ტუჩს ნერვიულად იკვნეტდა,და ხელებს ერთმანეთს უსმევდა.
ღიმილის დაფარვა ვერ შეძლო საბამ..
ელენე,ისეთი გულუბყვილო იყო..
ისეთი...
კლავდა მისი წყლიანი თვალები..
წინჩამოყრილი თმები,ნელა..ნაზად გადაუწია.ლოყაზე თითი,ჩამოუსვა შემდეგ კი ყელთან გაჩერდა.
-ვგიჟდები,შენ თმებზე!-ჩუმად ამოიხავლა,საბამ და თმებზე თამაში დაუწყო დადიანს.
-მე,ხო ღლაპი ვარ!-გაბრაზებულმა,ამოიდუდუნა ელენემ,და ხელი გააწევინა საბას.
ისევ გაეღიმა..
ისევ,სითბო ჩაეღვარა გულში.
-ჩემი,პირადი ბავშვი ხარ!-განაცხადა რურუამ.
-არვარ!-მკაცრი,იყო დადიანი.
-მაკოცე ეხლა.-გაიღიმა საბამ ისევ.
-არა!
-მაკოცეთქო!-ისევ განაცხადა საბამ.
-არათქო!-სწრაფად,განაცხადა ელენემ,მანქანიდან „გადახტა“,ენა გამოუყო საბას,და სკოლისკენ გაემართა.


ტაააკ!
ვინც კითხულობთ,კომენტარები მჭირდება!სტიმულისთვის!მაინტერესებს,თქვენი აზრიც,ამიტომ კომენტარები არ დაიშუროთ რა.
გკოცნით,ტაისია.