მონატრებულ მეგობართან ბევრი ვილაპარაკე, ამასობაში ჩემი ძმაც მოვიდა
-ვაა ნიკუშ?(ზუკა)
-ვა ზუკა, როგორ ხარ ძმი? (ნიკა)
-კარგად შე*ემა, შენ?(ზუკა)
-რავიცი მაგრად
ბევრი ილაპარაკეს, შემდეგ ფილმს
ვუყურეთ, ვჭამეთ ვიხალისეთ და შემდეგ ნიკა სახლისკენ გაეშურა.
შემდეგ მარის დავურეკე, დს ვუთხარი რომ წამოსულიყო და დარჩენილიყო,ასეც მოიქცა,წამში ჩემთანგაჩნდა. ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი და კიმაღამ ჩამაკლა
-დებილი ხარ გოგო? ზრდილობა მაიმც არ გაქ? ნაგლი რო ხარ ვიცი მაგრამ ყველასთან? (მარი)
-ყველასთან არა, ვისთანაც საჭიროა მასთან და იცი მე როგორი ვარ მაგ საკითხებში, გლქვა,სასისღარი და რავიცი კიდე რა, მაგრამ არც არაფერს ვნანობ რაც ვუხარი, მაინც იგუვეს ვეტყოდი მაგალითად ახლა. თუ არ მაინტერესებს და დებილივით რატი დამსდევს? ვინმესთან დანიზლავდა,რომ დამკერავდა. აბა ახლა მე შუა ქუჩაში, თავსხმა წვიმაში ვინ დამიწყებდა დევნას. მეტი საქმე არააქ. ჩემნაირი ათასი ყრია და ჩემზე უკეთესო ხო საერთოდ.. (ნინა)
-ღმერთო ჩემო, როგორი დაბალი თვითშეფასება გაქ, გამაგიჟებ. ნეტა შენნაირი მახინჯი იყოს ყველა (მარი)
-შენ გიყვარვარ, დაქალი ხარ და გულს ხომ ვერ მატკენ (ნინა)
-მაგ სიტყვებისთვის საცემი ხარ,აუტანელი ხარ, მაგრამ მაინც მიყვარხარ(მარი)
-მეც ძალიან ( ნინა)
ბევრი, ბევრი ვილაპარაკეთ.დაქალებს ხო არასდროს გველევა სალაპარაკო და რომ არ ჩაგვძინებოდა ალბათ გადავათენებდით. დილით ძლივს-ძლივობით წამოვდექი, სკოლა საშინლად მეზარებოდა,მაგრამ გაცდენების დრო სად იყო 12 კლასში. მარი ლოგინიდან ავადღლიზე, ყავა დავლიეთ და ნიკამ გაგვიყვანა. მანქანიდამ გადმოვედით და სკოლისკენ მივდიოდით, როცა ის უცნობი და მისი ძმაკაი დავინახე
-ნინა, ნახე შენი ბიჭი(მარი)
-თუ მე იმისი? (ნინა)
-ვა ეს უკვე მიღწევაა.
უცნობი და მისი ძმააცი ჩვენსკენ წამოვიდა მე სიტყვას ვამზადებდი როდესაც გვერდი აგვიარა, მე კი გზა მშვიდად განვაგრძე
-ნინა, შენი ძმა იცნობს ამათ?(მარი)
-რაა (ნინა)
უკან გავიხედე და აშკარად შესსმჩნევი იყი რომ ჩემიბძმა და უცნობი ერანეთს იცნობდნენ. მოკლედ ზუკამ გაგვქცნო, უცნობს იოანე ერქვა, ხოლო მის ძმაჯაცს ალექსი. თურმე ზუკა მათ დიდიხანია იცნობს, უბრალოდ ნაცნობი კი არა ძმააკაცი ყოფილა. ზუკას მეგობრები სახლშო ამოყავდა, რამდენიმეს კარგარაც ვიცნობდი, მაგრამ იოანე აარ ყოფილა, ან აე მახსოვს, თურმე 2 წელია რაც წასულია საზღვარგარეთ.
-წავე, გვაგვიანდება (ნინა)
-მიდი, ნინ მისმინე ბიჭები გამოვლენ და შეეცადე რო ადრე მოხვიდე რა, დახმარებ დამჭირდება(ზუკა)
-კარგი (ნინა)
მარი ბედნიერი იყი დ განგებას აბრალებდა
-2 დღის დაბრუნებულები არიანო და ჩვენსკაფეში იყვნენ, ახლა თურმე ძმას იცნობს და ძალიანაც კარგი ნაგლობას და იგნორს ვერ დაუწყებ და რაც შენ თქვი არასწორია, დარწმუმდები.
(მარი)
-როგორ უნდა დავრწმუნდე? უბრალოდ ვიღაცის სურვილს ასრულებდა და უკვე შეეშვება რადგან ვეღარ გაბედავს (ნინა)
-არ შეგეშვება, მერწმუნე (მარი)
-აუ გთოვ მარტო არ დამტოვო წამო რა ჩემთან (ნინა)
-არც ვაპირებდი მაგ სანახაობის გამოტოვებას
გაკვეთილები მალრ დასრულდა და მე და მარი პირდაპირ სახლში წამოვედით. ზუკა უკვე სახლში იყო და მთხოვა რომ რაღაცეები გამეკეთებინა, ნუ მივხმარებოდი. ამასობაში ძმაკაცებიც მოვიდნენ :ნიკა, ლაშა, იოანე და ალექსი. იოანე არც არაფერს იმჩნევდა, ვითომ პირელად ვნახეთ ერთმანეთი.
-აუ ნინ მიდი რაა ლუდი გაოგვიტანრ და აღარ შეგაწუხებ(ნიკა)
-okay (ნინა)
მაცივრიდან 4 ლუდი გამოვიღე უკან შევბრუნდი და წინ იოანე ამეტუზა
-შემაშინე (ნინა)
-არ მინდოდა, მოგეხმარები (იოანე)
-მადლობა, არ მინდა (ნინა)
-იცი, უმიზეზოდ არაფერი ხდება (იოანე)
-...(ნინა)
-ძალიან ლამაზი ხარ ( იოანე)
-მადლობა (ნინა)
ლუდი გამომართვა, გამიღიმა და გავიდა. ახლა შევამჩნიე რომ საოცარი ღიმილი ქონდა
-ნინა, წამო რა ფილმს ვუყუროთ საშინელებას თუ დატოცეს იმათმა საჭმელი წავიღოთ და ვჭამოთ(მარი)
-ჰო(ნინა)
-იოანე?(მარი)
-რაა?(ნინა)
არაფერი უთქვამს, უბროდ გაეღიმა

P.S- მაპატიეთ გუშინ ვერ მოვიცალე. 12 კლასელი ვარ და ხომ იცით არა. ასე მგონი რომ
უაზრო, გაწელილი და ბანალური ისტორიაა.. ძალიან გთზოვთ დააკენტარეთ და შემიფასებ. თითოეულის კომენტარი მახარება და სტიმულს მაძლევს.