-ბოდიში ოჯახური იდილია რომ დაგირღვიეთ-კარი შეაღო ლიზამ.
-ლიზა-ფეხზე წამოდგა ალექსანდრე
-შენ ნუ მელაპარაკები.
-ლიზა შვილო-ნერვიულად წამოდგა აკოც.’’შვილოს’’ გაგონებაზე ტვინში სისხლმა აასხა ლიზას.
-არ გაბედო და შვილი დამიძახო.
-შენ ჩემი დაიკო ლიზა ხარ?-სახე გაუბრწყინდა ანის და მასთან მიირბინა
-ნელა არ გიკბინოს-ჩუმად ჩაილაპარაკა დემეტრემ
-ნუ გეშინია არ ვიკბინები-ისე თქვა ლიზამ დემესთვის არც შეუხედავს მერე კი ანის მიუბრუნდა-პატარა ანგელოზო არ მინდა გული გატკინო შენს ოთახში ადი.
-კარგი,მაგრამ კიდევ ხომ მოხვალ?
-შენ მოხვალ ჩემთან-გაუღიმა.ანიმ უცბად აირბინა კიბეებზე და თავის ოთახში შევიდა.
-ლიზა გთხოვ მაპ....-სიტყვა არ დაამთავრებინა
-ეხლა მე ვილაპარაკებ ძამიკო 13 წელი დუმილის შემდეგ მგონი მაქვს უფლება რაიმე ვთქვა.ალექსანდრეს მამიკო არაფერს იტყვი? ნახე სადამდე დავეცი?გავიგე ჩემი ნახვა გინდოდა და ჩემი ფეხით მოვედი.ისიც კი ვერ გაბედე რომ ჩემთან მოსულიყავი და პატიება გეთხოვა ასეთი სულმდაბალი ხარ.ეს სახლი-თვალი მოავლო ლიზამ სახლს-ბევრი რამ შეცვლილა.როგორ მახსოვს ყველაფერი.აი აქ დავრბოდი ხოლმე სალის გავურბოდი .შენ?შენ სულმდაბალი ადამიანი ხარ,შენ არაფრობა ხარ
-ჰეი ჰეი დაიკო ზედმეტი ხომარ მოგდის-ცინიზმით მიმართა დემემ
-დემე ხმა ჩაიგდე თორემ არ ვიცი რას გიზამ.-ძარღვები დაებერა ალექსანდრეს.
-ძვირფასო ძამიკო ადვილი მოსასმენი არ არის როგორ ლანძღავს’ვიღაც’ მამაჩემს.
-ეგ ’ვიღაც’ შენი დაა
-ორივე მორჩით.ლიზა შვილო აპატიე დემეტრეს არაფერი იცის შენზე-ხმა ამოიღო აკომ.
-ეტყობა რომ არაფერი იცის
-რა უნდა ვიცოდე ხალხნო ასეთი რა გოლგოთა გამოიარა ჩემმა დაიკომ?
-გინდა მოგიყვე ძვირფასო ალექსანდრეს ძამიკო?ხედავ ამ შრამებს?ამ სილურჯეებს?7 წლის ვიყავი მხოლოდ შვიდის.ეხლა რომ ანი ვინმემ სცემოს აიტან?
-....
-ჰო ვერ აიტან მაგრამ შენი ძვირფასი მამიკო მშვენივრად იტანდა როცა 7წლის ბავშვს უმოწყალოდ სცემდნენ ალექსანდრეს რომ არ დავეცვი ხოლმე დიდი ხნის მოკლული ვეყოლებოდი სალის.სად იყო შენი მამიკო?იქ იყო ჰქონდა კი აზრი მის იქ ყოფნა?ჩუმად იყო არაფერს ამბობდა ისევე როგორც ეხლა.იცი როგორ მიყვარდა ეგ შენი მამიკო?გულში 1000-ჯერ მაინც ვაპატიე,მაგრამ ვინ მოვიდა პატიების სათხოვნელად?ალბათ სიამაყემ არ გაუშვა რომ ბოდიში მაინც მოეხადა.იცი როგორმინდა ახლა მაგრად ჩავეხუტო?მაგრამ არა ამას ვერც და არც გავაკეთებ.როგორ წავიდა იცი?ასე ჩვეულებრივად ადგა და წავიდა.ვსუნთქავდი?არ აინდერესებდა.ვტიროდი?ფეხებზე ეკიდა.მტკიოდა?სულ დარდები დაუდგა.აი რამოხდა ბატონო დემეტრე კლდიაშვილო აი რა.ამ გვარს ყოველთვის დიდი სიამაყით ვატარებდი,მაგრამ არა მის გამო რა საამაყოა მისი გვარის ტარება.
-ლიზა მე....
-ყოველთვის ასეა სულ პატიებას როგორ უნდა ითხოვდეთ?
-ლიზა შვილო დამშვიდდი ძალიან ანერვიულებული ჩანხარ დაჯექი წყალი დალიე-თბილად უთხრა მარიანამ.
-მადლობთ!შეიძლება ზევით ავიდე?-მორიდებულმა კითხა ქალს
-კი შვილო,რა თქმა უნდა,შეიძლება ადი-ლიზა ადგა კიბეებზე ნელა მიაბიჯებდა ყველაფერს აკვირდებოდა ხედლებს ხელს უხახუნებდა გრძნობდა რამდენი ხანი გავიდა.მისი ოთახისკენ წავიდა რომელიც ახლა დემეს ეკუთნოდა.კარი შეაღო უბად ყველაფერი ამოუტივტივდა გაახსენდა.წარმოსახვაში ყველაფერი თავის ადგილზე დააბრუნა.აქ ერთი საიდუმლო ოთახიც ჰქონდა სადაც სალის ემალებოდა.იმ ადგილას მივიდა,მაგრამ ’შპალერით’ იყო დაფარული ვეღარ შეიკავა ყველაფერმა წინ გაურბინა ერთიანად მოაწვა ყველა ემოცია და იქვე კედელთან ჩაიკეცა.თავის ხელებში თავჩარგული გამალებით ტიროდაროცა ვიღაცის ხელები იგრძნო,უცხო იყო ძალიან უცხო თან სისხლი და ხორცი.
-არ იტირო დაიკო-მაგრად მოეხვია
-არც კი მიცნობ დემეტრე არც მე გიცნობ დას როგგორ მიწოდებ?
-არ აქვს მნიშვნელობა როგორი გიჟი ხარ მაინც ჩემი მზისფერი დაიკო ხარ-უცბად ძალიან მოლბა დემეტრე ლიზას თვალში მიხვდა არ ყო ცუდი ადამიანი და ისიც იცოდა რომ უკვე ორი და და ორი ძმა ყავდა.საოცრად ესიამოვნა მისგან ეს სახელი’მზიფერი’ მოლბა და უკვე ძმად მიიღო.
-მზისფერიო,ცეცხლისფერიო ნუ რა სახელები მაქვს რა
-აბა აბაა
-იცი?აქ პატარა კარია საიდანაც ოთახში გადიხარ იქ ჩემი ბავშვობის დღიური მიდევს,იქ ვიმალებოდი ხოლმე რომ არ ვეცემე.
-მოდი გავაღოთ თუ გინდა
-არა იყოსმერე გავაღოთ.ისე რა გიქნია ჩემი ოთახისთავის დაგიმახინჯებია-წაიბუზღუნა და ტუჩები მობრიცა.
-იისფერ ოთახში ნამდვილად არ დავიძინებდი-გაეცინა
-ჰე მომიყევი შენზე?
-მხატვარი ვარ!
-არარსებობს!
-რატო ვითომ?
-მეც მხატვარი ვარ-გაეღიმა-დას გავხარ დას.ჰე კიდე მითხარი რამე შეყვარებული გეყოლება რო ვიცი შენნაირ სიმპა’წ’იურ ყმაწვილს :დ
-დიახაც მყავს!
-ოჰ მომესწრო ბიჭი :დ
-გაგაცნობ მერე მაგადი გოგოა ისიც გიჟია,მაგრამ შენთან შედარებით მშვიდი :დ
-დაჟე ჩემი სიგიჟეებიც იცი?რამდენი ხანია ნუკის და ალექსანდრეს იცნობ?
-მემგონი სადღააც ..5თვე
-ჰაა?მალადეც საღოლ.უი გაბრიელი-უცებ დაარტყა ლიზას რომ გაბრიელი გარეთ ელოდებოდა.
-ვინაა გაბრიელი?-ცალი წარბი აწია დემემ
-ნუ სულელობ ბიჭო ანდრიას ძმაკაცია გამომყვა და გარეთ დამრჩა.
-კაი წამო წავიდეთ-ე.წ პადრუჩკი ამოსდო დაიკოს და კიბეზე ერთად ჩავიდნენ.მათ დანახვისას ყველას გაეხარდა გარდა გაბრიელისა რომელიც უკვწ სახლში შემოსულიყო.უცბად ძარღვები დაებერა ლამის დახეთქვოდა.
-მშვენიერია ესენი შერიგებულან-ალექსანდრემ წამოიძახა გაბრიელს კი ტვინში სისხლი ჩაექცა როცა იფიქრა,რომ შერიგდნენ ანუ...
-და შენ რა გახარებს?-სრულისრიოზულობით კითხა ლიზამ.მერე გაბრიელს მიუბრუნდა-დემე გაიცანი ეს უჟმური გაბრიელია წეხანაც გიტხარი და უჟმურო გაბრიელ ეს დემეა ჩემი ნახევარძმა ნუ ძმა-ძმის გაგონებაზე გაბრიელს ერთიანად მოეშვა და დამშვიდებული მიესალმა დემეს სულ არ გახსენებია,რომ ცოტა ხნის წინ უჟმურად შერაცხეს.
-ყველა შენნაირი ცანცარა ვერ იქნება ქალბატონო ლიზა.
-ნუ მეძახი ეგრე-მეთქი ხომ ვთქვი?იცოდე ლუკას სკამზე დაწებება მონაგონი იქნება ისეთ რამეს გაგიკეთებ
-რაღამც ნაყინს და ნამცხვარს არ შემაზელ სახეზე კმაყოფილი ვარ
-ჰა ჰა ჰა-ირონიულად დამარცვლა ლიზამ.დემეს ჩუმად ეცინებოდა და ხვდებოდა რაშიც იყო საქმე.-კარგი ეხლა წავედით ხო?მარიანა შეიძლება დღეს შვილები მოგტაცო?ძალიან მინდა რომ ჩემთან წამოვიდნენ და დარჩნენ.
-არ ვიცი შვილო აკოს კითხე
-მის აზრი არ მაინტერესებს.კარგი ესეიგი მე ავალ ანის ჩამოვიყვან და ჩანთას ჩავალაგებიებ და პაწუა დემე იმედია დახმარება არ დაგჭირდებათ
-ვინაა გოგო პაწუა?-ზევიდან ჩამოხედა ლიზაას
-ჰო კაი არ გვინდა მაღალი ვარო და რამე დროზე მოემზადე.-ლიზა ანასთან ავიდა
-ჩემო პრინცესა რას შვები?
-ლიზ უკვე მიდიხარ?
-კი და შენც მე მომყვები
-ეგ როგორ?
-როგორ და შენ და დემე დღეს ჩემთან რჩებით მარიანამ იცის და თუ რამე-ჩუმად ჩაუჩურჩულა-დასასვენებლად რომ წავალთ თქვენს წამოსვლაზეც დავკერავ
-უჰუუუ რა მაგარიააა მსოფლიოში საუკეთესო დაიკო ხააარ.
-ჰო კაი კაი მოდი ჩანთა ჩავალაგოთდა წავედით-ჩანთაჩაალაგეს და კიბეებზე ჩავიდნენ სადაც გამზადებული დემე,ალექსანდრე და გაბრიელი ელოდებოდნენ.
-მარიანა უღრმესი მადლობა ძალიან სასიამოვნო ადამიანი ხართ ვისურვებდი,რომ სალის ადგილას შენ ოფილიყავი მა არც კი შეგადარებთ.
-მადლობა შვილო ნახვამდის მიმიხედე ანუკას შენ გაბარებ-თბილი მზერით გააცილა ბავშვები.ლიზა გაბრიელის მანქანისკენ წავიდა.
-ლიზა სად მიდიხარ ჩემთან ჩაჯექით-ალექსანდრემ გასზახა
-გეგონა ასე ადვილად გაპატიებდი ძამიკო?არა.შენმე უდიდესი ტკივილი მომაყენე ასე რომ არ ვაპირებ შენს მანქანაში ჩაჯდომას.მე და ანი გაბრიელთან ჩავჯდებით დემე შენ გყავდეს-უთხრა და ანუკისთან ერთად მანქანისკენ დაიძრა.ვინ იცის როგორ გაუხარდა გაბრიელს.მის გვერდით წინა სავარძელზე მოთავსდა ლიზა უკან კი ანი თავის ტელეფონში გამალებით იყო ჩამძვრალი.დაიძრნენ.
5წუთის შემდეგ
-გაბრიელ რატო მიზოზინებ მიაჭირე რა გაზს გენანება?
-მე მაპატიეთ ეხლავე-უცბადმიაჭირა და ლიზა ინერციით წინ მიებერტყა.-კარგად ხარ ?
-უფ გადასარევად.ყველაფერ სიკეთესთან ერთად დებილიც ყოფილხარ.ნუ აშენებულხარდა ეგაა
-თითონ მთხოვე გაზს მიაჭირეო რა ჩემი ბრალია ღვედი რო არ გეკეთა?
-ოო გამომეკიდე ეხლა სიტყვაზე არ შემარჩინო-ტუჩები მობუსხა
-აუუ ლიზაა
-რა?
-ეგრე ტუჩებს ნუ აკეთებ რა
-რატო ვითომ?
-ოოო ვერ მიხვდე ეხლა.
-ბავშვია მანქანაში-მკაცრად თან სიცილით უთხრა და შემდეგ სივრცეს შეხედა.სახლში მალევე მივიდნენ.
-ანუკიი მოვედით ამოძვერი წუთით მაგ ტელეფონიდან.ოჰ ეს ახალი თაობა რაა სულ ტელფონში როგორ არიან ძაცვენილები ლამის გადმოუვარდათ თვალები.
-ჰო კაი კაი მოვდივარ-ანიმ ამოხედა და მანქანიდან გადავიდა.ლიზაც აპირებდა გადასვლას,მაგრამ ჰოპ და თავი სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით გლიჯა მანქანის კარებს
-ვაიმეე რა ხიფათიანი ხარ გოგოო,ბანდალა
-ნაყინი ხომ არ მოგენატრა სახეზე?
-კი თან მაგრად
-ხო და მიიღებ
-დაიკო რა ლამაზი სახლი გაქ-აღნიშნა ანიმ
-ეს შენი სახლიცაა საყვარელო-სახლში შევიდნენ
-არიქა დაროგა სად ხართ გაწყდით?’ძევოჩკები’ და ’მალჩიკუნები’ სად ხართ გენაცვალეეთ?-აყვირდა სახლში შესვლისას ლიზა
-აქ ვართ აქ ნუ ღრიალებ-შეუღრინა ლუკამ
-ფუ უჟმური-სახე დამანჭა.
-გოგოოო ნუ ხარ ცანც.....-აღარ დაამთავრა
-ლუკააა სკამზე აღარ საწოლზე დაგაწებებ
-ოოო მე ეგეთ საშინელებებს მიკეთებ და გაბრიელს ერთი ნაყინი შეაზილე და ვსო-აწუწუნდა.
-ვუყვარვარ და მაგიტო-სიცილით თქვა გაბრიელმა და გასაქცევად მოემზადა
-ვერ გადამირჩები მამედოოოვ.-ლიზაც გაბრაზებული გაეკიდა და მაქამდე სდია სანამ აუზში ზღართანი არ გაკეთა.
-ეგრე მოგიხდება ბატონო გაბრიელ შემდეგში ენას დაიმოკლებთ.
-არც იოცნებო ბუზღუ
-ბუზღუ?
-ჰო ბუზღუ
-სულ გააფრინე შენ ხო?
-ნაწილობრივ.
-დებილი ხარ დებილი.
-ხოდა ეს დებილი იქნება რომ ....
-რა რომ რა?
-არაფერი
-ეჰ როგორ მეცოდება ის გოგო
-ჰო აბაა..საცოდავი საცოდავი ნწ ნწ რა ეშველება ახლა მაგას ჩემნაირს რო შეუყვარდა ჰა?დაერხა მაგად დაერხა რადგან გაბრიელ მამედოვი სანამ არ დინახავს როგორ ფუსფუსებს მის სამზარეულოში მანამ არ მოეშვება.
-საწყალი-მოჭრით თქვა და სახლში შებრუნდა.უკვე გაეცნოთ დემეც და ანიც.ლუკა კი უკვე აწვალებდა პატარა ქალბატონს.
-ლუკა თავი დაანებე შენ ჩემ გოგოს თორე სათითაოდ დაგაცლი მაგ თმებს და მერე ვნახოთ როგორ ეყვარები ნიას ქათამს რომ დაემსგასები.
-გოგო შენ ჩუ-მეთქი
-ნუ მაჩუმებ-მეთქი
-ჰო კაი კაი მორჩით-გააშველა ნიამ
-ჰო მართლა ახლად დამტკიცებულიწყვილი სადაა?
-დუდა და ნუკა?
-ჰო
-სასეირნოდ წავიდნენ.
-ნუკიმ დარეკა?
-კი და 2 კვირა არ ჩამოვლენ ყაზბეგში გულაობენ
-ვაიმ მაგ საცოდავი რო მობნელდება აქ-გაბრაზდა ლიზა.-თეაჩკაააააააა-იკივლა ლიზამ და თეაც წამში იქ გაჩნდა უკვე გამოკეთდა და ადგა კიდეც.
-ჰო ჩემო ლამაზო რა გაკივლებს აქ ვარ.
-მოდი ნახე ვინები უნდა გაგაცნო.ესეიგი ეს ჩემი პატალა დაიკო ანუკაა ეს კი პაწუა დემე.
-გოგო პაწუა ვარ მე?
-ხარ ხარ.
-კარგი მაშინ ეხლა გემრიელობებ მოგიმზადებთდა ივახშმეთ.
-’ოქეი’ მანამდე ანი,დემე come on –ლიზამ ზევით აიყვანა ანი თავისი ოთახისკენ წაიყვანა დემე კი მეზობელ ოთახში გაუშვა.
-ჩემო პრინცესა მიდი დადე ეგ ჩანდა გამოიცვალე თუ გინდა აუზშიც ცადი რავი რაც გინდა ი გააკეთე
-’ოქეი’ დაიკო-ლოყაზე აკოცა დაიკოს და სააბაზანოში შევიდა.ლიზა ტერასაზე გავიდა და ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი უცბად ყველაფერზე დაფიქრდა და სასაცილოდ არ ეყო ყველაფერი,რა თქმა უნდა,სიმწრის სიცილად.აკოს სახე წარმოუდგა წინ.ეჰ როგორ უნდოდა ჩახუტებოდა ვინ იცის როგორ უნდოდააა,მაგრამ შეულებელი,წარმოუდგენელიც კი იყო მისი პატიება ლიზას არსებაში.მერე ალექსანდრეს საქციელი ამოუტივტივდა როგორი ძნელი იყორომ ეპატიებია ძმისთვის.ბოლოს გაბრიელი გაახსენდა.გაბრიელი?თითონაც გაუკვირდა მის ფიქრებზე.
-ვისზე ფიქრობ?-მამედოვის ხმა გაიგო.უცბად პირდაპირობა მოუნდა და იმართ;ლეუპასუხა.
-შენზე.
-ჩემზე?
-ჰო
-რას ფიქრობ?კარგს თუ ცუდს?
-კარგი რა მოგეპოვება თორე კი
-ლიზა ნუ იკბინები.
-ხო მე სიტყვებითაც ვიკბინები,პირდაპირი მნისვნელობითაც ვიკბინები და ასე.
-იკბინები არა?
-დიახ
-აბა გაბედე და მიკბინე-უცბად დაეწაფა ლიზას ტუჩებს და კბენის საშვალებაც არ მისცა.ლიზაც მიხვდა ბრძოლას აზრი არ ჰქონდა და ისიც აყვა.უკან სვლის შემდეგ კედელზე ასვეტილი აღმოჩნდა.
-გაბრიელ შენ სხვა გიყვარს-გახშირებული სუნთქვით წარმოთქვა ლიზამ.გაბრიელს საპასუხოდ გაეღიმა და ისევ მის ბაგეებს მიეწება.’ლიზა სათამაშო ხარ ათამაშო’გამუდმებით უმეორებდა საკუთარ თავს,მაგრამ ვერაფერს აჯერებდა ისევ კოცნით პასუხობდა მამედოვს.
-გაბრიელ გეყოს-ვეღარ მოითმინა და უცბად მოიშორა.-მე შენი სათამაშო არ ვარ-მეთქი გაიგე?-ხმას აუწია
-რა გაყვირებს?ხმას დაუწიე
-შენ არავინ გეკითხება გესმის?მე როცა მინდა ხმას ავუწევ და როცა მინდა დავუწევ შენ ვერ გამაჩუმებ.
-ლიზა რა ჯიუტი ხარ.
-შენ კიდე ერთი მექალთანე იდიოტი ხარ ყველა და ყველაფერი მისი რომ გონია.
-და შენ ეს მქალთანე გიყვარს.
-არასოდეს
-არასოდეს თქვა არასოდეს,რადგან შესაძლოა ინანო.აღიარე რა ხომ გიყვარვარ.-’’მომწონს?მიყვარს?ვინაა?რა უნდა?გიჟია?ჩემზე მეტად ვერა.მას ხომ სხვა უყვარს.უბრალოდ თამაშობს.მაგრამ მე ხომ...მე ხომ....მიყვარს!მიყვარს?’’საკუთარ ფიქრებზევე გაეცინა ლიზას.
-შენ სულ გააფრინე ხო?სხვა გიყვარს და რაებს აკეთებ?
-ოოო ლიზა ის უიღბლო როგორც შენ უწოდებ
-ხო საცოდავი.
-შენ ხარ.
-მე ვარ?-გაეცინა-გაგიჟდი-სახე დაუსერიოზულდა
-ოოოო მაინც მე უნდა ვთქვა პირველი ხო?
-რას ბოდავ?
-ლიზა მიყვარხარ
-რა ვარხარ?:დ
-ოოო სულ როგორ უნდა ხუმრობდე ტოო ამხელა კაცი სიყვარულს გიხსნი.
-რას შვრები?
-ამ სულელურ კითხვებს როდის შეწყვეტ?
-შევწყვეტ?
-კითხვაზე კითხვით რატომ მპასუხობ?
-კითხვით გპასუხობ?
-ლიზა მორჩი და ცოოტა დასერიოზულდი
-ხო იცი რომ არ გემიძლია-გაეცინა
-ვერ გაიგე წეხან რა გითხარი?
-რა მითხარი?
-მიყვარხარ-მეთქი-აი ეხლა კი გააცნობიერა გაბრიელის ნათქვამი.9 ტალღამ გადაუარა და არეული უყურებდა.
-მეც-ოხ ეს მისი პირდაპირობა.
-ჰა?
-რა?
-რა თქვი
-მეც-მეთქი
-ანუ?
-ანუ მეც-მეთქი
-ლიზა თქვი
-ჰო კაი მეც მიყვარხარ.
-კიდე გაიმეორე
-მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ!
-მეც ჩემო ცანცარა
-აღარ მიყვარხარ
-რატო?
-იმიტომ რომ ცანცარას მეძახი
-კაი აღარ დაგიძახებ-მაგრად მიიხუტა-შენი ღიმილი მიყვარს.
-მე გავიღიმე შენ შეგიყვარდი