სადღაც ღამის სამი საათი იყო უცნაური ხმები,რომ მომესმა...თავიდან არ შევიმჩნიე და ძილი გავაგრძელე მაგრამ ისევ და ისევ მეორდებოდა,ბოლოს ვერ მოვითმინე და ქვევით ჩავედი,ხელში რაც პირველი მომხვდა ის მოვიმარჯვე. გული საშინლად მიცემდა არ ვიცოდი ვინ იყო და შემეშინა. ქვევით ჩავედი და რას ვხედავ ლექსო და ვიღაც ბიჭი ზიან და იცინიან.
–უფფ რა,ეგღა მაკლდა.
ჩჰემტვის ჩავიდუდღუნე და სამზარეულოსკენ გავედი,სულ ფეხებზე მეკიდა როგორ გამოვიყურებოდი.წყალს ვსვავდი როცა უკნიდან დაჯინებული მზერა ვიგრძენი.უცბად შევტრიალდი და სახეზე ეგრევე ავხურდი.
–ამ...რამე,გინდოდა..?
–კი,წყალი
ისეთი ცივი ხმა ჰქონდა გავიყინე.
–და საერთოდ ვინ ხარ?
–ამ სახლის პატრონი,დემეტრე
–ლექსო...
–ძმები ვართ
–კარგი.
–მეუბნებოდნენ მარტო იქნებიო და ესაა მარტო ყოფნა?
ჩემთვის ვილანძღებოდი და თითქმის მივრბოდი,რომ აქედან რაც შეიძლება მალე გავმქრალვიყავი,მაგრამ დემეტრეს ყურებს არ გამოეპარა ეს.
–ნუ ნერვიულობ რამოდენიმე დღეში წავალთ.
მის ხმაზე შევტრიალდი და დემეტრეს ცინიკური ღიმილი ავინახე. ძალიან გავბრაზდი მაგრამ არაფერი შევიმჩნიე და ჩემი გზა გავაგრძელე. საწოლში შევწექი მაგრამ ვერ ვიძინებდი სულ იმ იდიოტზე ვფიქრობდი.
–ღმერთოო,რატოა ესეთი სიმპატიური?
ჩუმად ვყვიროდი და ხელებს ვიქნევდი.
–მაღალი,შავრგვრემანი,დაკუნთული სხეულით,ცისფერი მოკაშკაშე თვალებით მსხვილი ტუჩებით და მთლიანობაში ზესიმპატიური გამოდის.
მასზე ფიქრებში ჩამეძნა მაგრამ ვინ გაცდის,ვიღცამმ შემომინგრია კარები და საწოლზე დაეხეთქა,კივილს ვაპირებდი მაგრამ მალევე მივხვდი ვინც იყო,დემეტრე.
–დემეტრეეეე!!
–ჰაა..ვინ არის.
დაფეთებული წამოხტა და თან შეშინებულ თვალებს აცეცებდა.
–მე ვარ მე
–კარგი რა..რა გაყვირებს დამაცაე ძილი.
გეგონება თავის ოთახში იყო,ისე დაბრუნდა საწოლში და ვითომაც არაფერი დაწვა
–შეგიძლია გახვიდე?!ჩემი ოთახია
–სიმართლე,რომ ვთქვათ არავის ოთახია.
გადმობრუნდა და ჩემს ზემოდან მოექცა.მისი სურნელის შეგრზნებისთნავე დამცხა, აღარ ვიცოდი სად შევმძვრალვიყავი, სახეზე ერთიანად ავხურდი.
–რას მიშვები იდიოტო.
ამოვიკნავლე სავით და ეგრევე მის სახეზე კმაყოფილი ჩაცინვა შევამჩნიე.
–კარგი მე გავალ,თორე ვხედავ ჩემი გვერძე ყოფნით გაგაუბედურე.
–სულაც არა.
ვცდილობდი საერთოდ არაფერი შემემჩნია და არ დამენახა მისთის,რომ მის დანახვაზე "ვდნებოდი".
–კარგი მაშინ დავრჩები.
კითხვის ნიშნის თვალებით შემომხედა და დაწოლა დააპირა.
–მერე მე გითხარი ჩემ საწოლში თქო?
–უკაცრავად?
–აქ არა
–კარგი...
უფრო ახლოს მოიწია და ზე ამეკრა.
ევა ნამდვილად არ იყო კარ დღეში,იმის შეგრძნებით რომ ის სულ ახლოს,აქ იყო,მის გვერდით.მაგრამ რა ევა,გიორგის ჰკითხეთ თვალს ვერ ხუჭავდა და სულ ევას აკვირდებოდა,მის საქციელს.მის სუნთქვას უგდებდა ყურს.

–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
არ ვიცი რა მჭირს მაგრამ ვერ ვწერ დიდი თავებს,საერთოდ არ მაქვს მუზა და იქნებ თქვნე მაინც დამეხმაროთ რამე იდეები მომაწოდეთ რა, სულელურად კი ჟღერს მაგრამ მართლა არ ვიცი რა ვქნა,მინდა გავაგძელო წერა მაგრამ არ ვიცი თქვენ რისი წაკითხვა გინდათ და საერთოდ რას ელოდებით ამ ისტორიისგან.შეიძლება საერთოდ შევწყვიტო წერა