ერთ საღამოს სამსახურიდან გამომიარა.დაბლა ჩავედი,სერიოზული ჩანდა ,იმაზე მეტად ვიდრე იყო.
-ნატალი არ ვარ პატარა ბავშვი,ჩემთვის ისევ ისეთი მნიშვნელოვანი პიროვნება ხარ.ისევ იმ სიტყვებს გაგიმეორებ ,რომ შენ გარდა ჩემ გვერდით ვერცერთი გოგო ვერ წარმომიდგენია.მე სერიოზულად გიყურებ,ვიცი ეს იცი და გრძნობ კიდეც.მოკლედ,მინდა ჩვენი ოჯახის წევრები გავაცნოთ ერთმანეთს,უფრო ოფიციალურობა და სერიოზულობა შევმატოთ ჩვენს ურთიერთობას.
-ვერაფერს ვამბობ,ყველაზე ბედნიერი ვარ იმით ,რომ ყოველთვის ისე მოქმედებ,როგორ მეორენახევარზეც ვოცნებობდი ყოველთვის.
-ჩემო საყვარელო.ადი ახლა,უთხარი შენებს და მისამართს მოგწერ ,ხვალ სად უნდა იყოთ 8საათზე.
გადმოვედი მანქანიდან.ერთადერთი ,რისი შიშიც მქონდა ,ის იყო,რომ გული ვერ გაუძლებდა ამდენ ემოციას,ამდენ სიყვარულს და ამდენად კარგ პიროვნებას.
სახლში ავედი,ჩემებს ვუთხარი,რომ დრო იყო ალექსანდრე ოჯახთან ერთად გაეცნოთ.ჩემები ალექსანდრესთან დადებითან იყვნენ განწყობილნი,იქიდან გამომდინარე ,რომ რაც მასთან ვარ სულ ვიღიმი,ბედნიერ თვალებს ხედავენ.
ძალიან ვნერვიულობდი,ერთადერთი რამ მაფიქრებდა,მოვეწონებოდი თუ არა ალექსანდრე დედ-მამას. და ანალოგიურად მოეწონებოდათ ,თუ არა ჩემი რჩეული ,ჩემებს.
დილით სასწრაფოდ გავვარდი კაბის საყიდლად,არ მინდოდა ზედმეტად გადაპრანჭვა ,მაგრამ უბრალოებაც არ მინდოდა.არჩევანი შევაჩერე ერთ-ერთ ძალიან დახვეწილ კაბაზე.მუქი შინდისფერი,მოტკეცილი,მუხლს ქვემოთ ჩახსნილ კაბაზე.წინ დაფარული და უკან ზურგი ჰქონდა მოხსნილი.ვერ ვიტანდი საჭესთან ,რომ მაღლები მეცვა,მაგრამ ამ ერთხელ მომიწევდა ამეტანა.
ალექსანდრე არანაკლებ ნერვიულობდა,არ იმჩნევდა ,მაგრამ მესიჯობის დროს აფორიაქებას ვამჩნევდი.
მივედით დანიშნულ ადგილას ,მეგონა გული გამიჩერდებოდა.ალექსანდრე გარეთ დაგვხვდა.
-დე,მია(და) ,დემეტრე/დაჩი (ძმები) გაიცანით ეს ალექსანდრეა.ალექსანდრე ახვლედიანი.
-სასიმოვნოა
-ჩვენთვისაც
-შემობრძანდით,დედა და მამა გველოდებიან.ხელი მომხვია და ისე განვაგრძეთ სვლა.ალექსანდრემაც გამაცნო თავისი მშობლები,ძალიან სასიამოვნო ხალხი იყო.ჩემმა ძმებმა,დამ და ალექსანდრემ საერთო ენა მალე გამონახეს,რაც ყველაზე ძალიან მინდოდა.
დედას მივწერე ,სუფრაზე ყოფნისას
-დე მოგწონს?აბა როგორია
-საშენო.სხვანაირი ვერც წარომედგინა.
უცებ დარბაზი დაბნელდა,მიმტანმა რესტორნის შუაგულში დამაყენა,ბოლო ხმაზე ჩართო ოჩოს ქოხის "ჰეი გოგო", ყველაზე მეტად მიყვარდა ეს სიმღერა.
საერთოდ რომ არ ვიცნობდი ისეთი ხალხი მჩუქნიდა ვარდებს.სიმღერის დასასრულს ალექსანდრე მოვიდა ჩემთან ,დიდი თაიგულით ხელში და მხოლოდ ჩემთვის,ისე ,რომ ვერავინ გაიგებდა,ყურში ჩამჩურჩულა
-არასდროს მითქვამს ეს სიტყვა შენთვის,შენც არასდროს დაგიძალებია,უბრალოდ მაშინ დამიჯერე და მომყევიროცა გთხოვე დინებას მივყვეთთქო.გული ლამისაა გამიჩერდეს იმხელა სიყვარულით მიყვარხარ,ჩემო სიცოცხლე.
-მეც მიყვარხარ ალექსანდრე,სამყაროს მირჩევნიხარ.
სიმღერა,როგორც კი,მორჩა ალექსანდრეს მამა (ვაჩე) ფეხზე წამოდგა და დაწყო საუბარი.
-ქალბატონო თამილა (დედა) მინდა გითხრათ,რომ ძალიან კარგი შვილების დედაც ბრძანდებით.მაგრამ ყველა მშობლემა ვიცით ,რომ მთ ცხოვრებაში გაომოჩნდებიან ადამიანები,რომლებმაც ღირსეული მეუღლეობა უნდა გაუწიონ .მშობლებისთვის ხომ შვილის ბედნიერებაზე მნიშვნელოვანი არაფერია.წელიწადნახევარია ჩემი შვილის ბედნიერ,შეყვარებულ თვალებს ვუყურებ და ეს იმდენად მახარებს ვერ წარმოიდგენთ.მინდა თქვენი ქალიშვილის ხელი გთხოვოთ.
თავზარდაცემული ვიდექი,ვერ ვიაზრებდი,რომ ჩემს გვერდით მუდა ალექსანდრე უნდა ყოფილიყო.გულის სიღრმეში მაინც მქონდა მისი დაკარგვის შიში,მაგრამ ბატონი ვაჩეს ამ გულწრფელმა საუბარმა ყველანაირი შიში და ეჭვი გამიქარწყლა.
ალექსანდრე მომიახლოვდა,თვალებში ჩამხედა,სადაც უდიდესი სიყვარული იკითხებოდა.
-ნატალი,ცოლად გამომყვები?
არავინ თქვას,რომ ა კითხვას ,როცა დაგისვამენ ,შეიძლება ცრემლები არ წაგსკდეს.ღვარღვარად მომდიოდა ცრემლები.
ხმა ვერ ამოვიღე მხოლოდ თავი დავუქნიე.
მთელი ძალით ჩავეხუტე.
ასე შედგა ჩემი საოცნებო ნიშნობა.
ქორწილი დაინიშნა 27 ივნისს.
დაიწყო ტრადიციული მზადება.
დიდი ქორწილი არ მინდოდა,მაგრამ 200კაცზე მაინც "ავიდა".
ჩემი საოცნებო საპატარძლო კაბა მეცვა.ზურგი ამოღებული,დავარდნილი და დიდი შლეიფით.
მე და ალექსანდრე წესიერად ვერ ვნახულობდით ერთმანეთს.მას თავის ძმაკაცები დააკონწიალებდნენ,მე ჩემი დაქალები.
1კვირა იყო უკვე არ მენახა.უბრალო მესიჯობით შემოვიფარგლებოდით.
ქორწილის წინა დღეს ტრადიციულად გოგოებმა წამიყვანეს გასართობად.ალექსანდრე კი თავისმა ბიჭებმა.ვერ წარმოვიდგენდი,არ მჯეროდა ,რომ ხვალ ალექსანდრე ახვლედიანის ცოლი გავხდებოდი.
გოგოები ვერთობოდით ,ისე დამირეკა
-რას შვება ჩემი მომავალი მეუღლე?
-ერთობა გოგოებთან.ეულად ყოფნის ბოლო დღეს აღნიშნავს.
-მე ახლა აქედან გამოპარვას ვაპირებ.გამოგივლი,შენც გამოიპარე და გავისეირნოთ.არ შემიძლია უკვე, 1კვირაა ვიხრჩობი,შენი ნახვა მჭირდება.
-არანორმალური ხარ .კარგი გამოდი და გავიპაროთ.
ნახევარ საათში მომწერა ,რომ გავსულიყავი.
გოგოები საცეკვაოდ გავიდნენ ,მე კი ფურცელზე დავწერე.
"ჩემი ყველაზე მაგარი გოგოები ხართ თქვენ,მე ალექსანდრესთან ვარ .მალე დაიშალეთ,მოისვენეთ და დილით ჩემთან.ხომ იცით,როგორ ვნერვიულობ და როგორ მჭირდებით.მიყვარხართ."
გავედი ალექსანდრესთან,ტრადიციულად სუნთქვის შეჩერებადე ვეხუტებოდი.ხან სად წავედით,ხან სად.უბრალოდ მივდიოდით და უზომოდ დიდი ბედნიერება მიგვქონდა თან.
4საათზე სახლში მიმიყვანა.
-ნუ ნერვიულობ ,გთხოვ. მაბედნიერებ.
საფეთქელთან მაკოცა
-არ დააგვიანო ხვალ!
-არასდროს.!
სახლში ფეხაკრებით შევედი,ჩემ ოთახში შევიპარე.შუქი ავანთე,მთელი ოთახი გული ფორმის ბუშტებით იყო მორთული.ყველა ადგილზე ეყარა.ჩემ საწოლში კი ჩემ გოგოებს ეძინათ.
ბარათი გავხსენი.
"ასეთ უნამუსობას მხოლოდ იმიტომ გპატიობთ,რომ ზედმეტად გამოშტერებული ხარ ემოციებისგან.ჩვენც რომ ვიცით ,როგორც ნერვიულობ ,იმიტომ მოვედით აქ.რომ მოხვალ დაწექი ჩვენთან.სამყაროს გვერჩევნიხარ"
ცრემლები მომდიოდა.
რომ დავფიქრდი ადამიანს ბედნიერებისთვის,რაც ჭირდებოდა ყველაფერი მქონდა.მყავდა ოჯახი,ერთი წევრის გამოკლებით,რომელიც დარწმუნებული ვარ ზეციდან მიყურებს და ჩემი ბედნიერებით ბედნიერი იქნებოდა,ჩემი მამიკო! მყავდა საოცარი მეგობრები და მყავდა იდეალური ალექსანდრე.
გამთენიისკენ ჩამეძინა.
დილით დედას და ჩემი დის შუბლზე კოცნამ გამაღვიძა.მალე ჩემი სახლი ხალხით გაივსო.
ვიზაჟისტები ჩემთან იყვნენ ,იმდენ ხანს მიკეთებდნენ მაკიაჟს ლამის ყვლაფერი გადავიფიქრე.:D
დადგა ის ომენტი,როცა ალექსანდრე გამოემართა ჩემი სახლისკენ.
ნერვიულობა პიკს აღწევდა.
ჩემი თავი საბოლოოდ შევათვალიერე და კმაყოფილი გავედი ალექსანდრესთან.
რამდენიმე წამი გაქვავდა,ცოტა შემეშინდა კიდეც,მაგრამ ბოლოს ისეთი სინაზით ჩამეხუტა,ძლივს შევიკავე თავი ,რომ არ მეტირა.
ჯვარი ყაზბეგში დავიწერეთ.
როცა მოძღვარმა ჯვარი დაგვწერა შევამჩნიე ალექსანდრეს თვალებიდან ცრემლი,როგორ ჩამოუგორდა.დამლვას შეეცადა ,მაგრამ მე ვერ გამომაპარა.
-მიყვარხარ .
ისე ტკბილად ჩამჩურჩულა მეგონა გული გამიჩერდებოდა.
დაუვიწყარი დრო გავატარეთ.ბოლოს კი ტრადიციულად ,მე და ალექსანდრეს ,როგორც გვჩვევია,გავიპარეთ.
მეორე დღეს საქორწინო მოგზაურობაში წავედით,პარიზში.სასწაული დღეები იყო.
ბევრი სიცილი და ბევრი სიყვარული,სხვა რა შეიძლება ინატრო.
10დღეში დავბრუნდით.ჩემი ყველა საყვარელი ადამიანი დამხვდა.დაუვიწყარი დღეები არ წყდებოდა ჩემს ცხოვრებაში.ალექსანდრე სამსახურში გავიდა.მეც ალე ვიწყებდი მუშაობას დედაჩემის ერთ-ერთ ფილიალში მენეჯერად დამნიშნავდა ,თუ საქმეს კარგად ვისწავლიდი.
აგვისტოში გავიგე,რომ ფეხმძიმედ ვიყავი.
ამას ალექსანდრე თავის ძმაკაცებთან ერთად და ჩემი დაქალები იმდენ ხანს აღნიშნავდნენ,სანამ თვითონ არ დაიღალნენ ლოთობით.
პირველი სამი თვე საშინელი ორსულობა მქონდა.მაგრამ ალექსანდრეს ერთხელაც არ დაუწუწუნია.
დღითიდღე ვრწმუნდებოდი,რომ ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერი ვიყავი,იმით ,რომ ალექსანდრეს დავუკავშირე ცხოვრება.
ზედმეტად მზრუნველი იყო ალექსანდრე.
სქესი საიდუმლოდ დავტოვეთ.
2მაისს საშინელმა ტკივილმა გამაღვიძა,მივხვდი ,რომ მშობიარობა დამეწყო.ძალიან მეშინოდა,მაგრამ შიშს უფლებას არ მივცემდი პატარასთვის რამე დაეშავებინა,ამიტომ ვეცადე ძლიერი ვყოფილიყავი.
დიდი წვალების შემდეგ ,ქვეყანას პატარა დამიანე ახვლედიანი მოევლინა.
გული მეგონა გამიჩერდებოდა ,როცა ვნახე ალექსანდრემ ,როგორ მიმიყვანა ,ჩვენი დამიანე.ეოციები ვერც მე და ვერც ალექსანდრემ მოვთოკეთ და ორივეს სიხარულის ცრემლებით აგვევსო თვალები.
იმდენ მადლობას მიხდიდა ალექსანდრე ამხელა სიყვარულისთვის ,ნერვები მეშლებოდა.იმას არ ამბობდა ,რომ მის გარეშე ვერც მე ვიქნებოდა ბედნიერი.
ახლა ის პერიოდი არის,როცა ველოდები ალექსანდრეს ,როდის მოვა სამსახურიდან.ამ ყველაფერს ვწერ და დამიანეს პაწაწინა ხელებს ვუკოცნი ,ისე მშვიდად სძინავს მინდა გავაღვიძო და გემრიელად დავუკოცნო ლეყები.ვერ ვხვდები როგორ დავასრულო მოთხრობა,ამიტომ მოდით ამას ალექსანდრეს მივანდობ. ვიმარჯვებ ტელეფონს და ვრეკავ მასთან
-ალექსანდრე,აუ მითხარი როგორ დავასრულო მოთხრობა?
-ნატალი სხილაძე სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ.


ესეც ასე.ჩემო საყვარლებო ეს არის ჩემი სასიყვარულო თავგადასავალი,რომელიც დამიანეს დაბადებით დაგვირგვინდა.
გავიმეორებ კიდევ ერთხელ ,რომ მოთხრობა არის რეალური ამბავი.
ახლა დამიანეს მშვიდად სძინავს და ელოდება მამიკოს.
დიდ მადლობებს და ბევრ სიყვარულებს გიგზავნით თქვენ.
მიყვარხართ