სახლში ხმის ამოუღებლად დავბრუნდით. ისე დავწექი ხმა არც კი ამომიღია. ძალიან მაკვირვებდა მასთან ამ თემაზე ლაპარაკი. ამ თემიდან გიორგიზე გადავერთე. ხვალ სკოლაში არვიცოდი რამოხდებოდა. მეშინოდა.. მეშინოდა მასთან შეხვედრის მაგრამ რამაშინებდა მან ხომ არიცოდა მე რომ მომწონდა არც ის იცოდა რომ მევიცოდი მისი გრძნობების შესახებ. ნუ ერთი სიტყვით მთელი ძალით ვცდილობდი რომ დამეძინა მაგრმ უშედეგოდ.დილა თავზე დამათენდა და მანამ წავედი სავარჯიშოთ სანამ ისინი ადგებოდნენ. რო მოვედი ისინი გადიოდნენ.
-მე მეგონა გეძინა (ლუკა)
-არ მძინებია
ცალი თვალით დაჩის გახედე. რაღაცნაირად მიყურებდა გვერდიდან და თავდახრილი. სწრაფად ავედი მაღლა გადავივლე ჩანთა ცავალაგე გავემზადე ამასაობაში ისინიც მოვიდნენ მე კი ველოდებოდი როდის გაემზადებოდნენ რომ სახლიდან გავტეულიყავი.
და აი დადგა ის მომენტი რომელიც არ მინდოდა რომ დამდგარიყო. თან ძალიან მინდოდა მისი ნახვა თან არა. მეშინოდა რეაქციის. სკოლაში ლამის თვალდახუჭული შევედი ჩემი მერხი დავიკავე და კარებს თვალს ვერ ვაშორებდი იმ მიზნით რომ ის შემოვიდოდა. მაგრამ იმ დღეს სულაც არ მოსულა......
მთელი დღე ისე გაგრძელდა როგორ განწყობაზეც ვიყავი. მოღუშული და ნაღვლიანი. ოქტომბრის შუა რიცხვები იყო და ამინდებიც ჯერ არ გაფუჭებულა ამიტომ ხასიათის გამოსაკეთებლად გოგოებს დავურეკე და გასეირნება შევთავაზე. რათქმაუნდა დამთანხმდნენ უსაქმურები :) სახლთან შევხვდით და ჩვენ საყვარელ პარკში წავედით გზაში ნატინები ვიყიდეთ და ჭორაობ ჭორაობით მივადექით ჩვენ საყვარელ ადგილს.
-რაღაც უნდა გითრათ (თიკა)
-რაიყო ეხლა ვინ მოგწონს (ლიკა)
-ოოო შენ ნუწამიღე რა ტვინი. დამცინის აქ დარჩები შენ შინაბერა და ნახავ
-კარგით ჰოო მორჩით. რას ამბობდი? (მე)
-ხო.. ნუ რადგან გავარკვიეთ რო ჩვენ ნინიკელას მოწონს გიუკელა და გიუკელასაც მოწონს ნინიკელა ანუ არანაირი პრობლემა არ იქნება იმმისი რომ მე მომწონს დაჩი
"რაააა???"""
ა მოიცა ეს გონებაში იყო.. ასშკარად ხმამაღლა უნდა მეთქვა
-რააა???
გავიკვირვე და სახეზე მე და ლიკას ღიმილმა გადაგვირბინა
-ხო..
თავი ჩახარა და ხელების მტვრევა დაიწყო
-არგადამრიო ეხლა რისი გრცხვენია
ნაზად წამოვარტყი მხარზე ხელი და გავეკრიჭე
-რავი შენთან ცხოვრობს და ნურავი რაა...
-კარგით რადგან გავარკვიეთ მაშინ როგორც ვატყობ დღეს ჩემთან რჩებით
-მართლა?? თვალები აუციმციმდა თიკას
-ხოხო
-აი ამიტომ მიყვარხარ რაა
სამივე ერთმანეთს ჩავეხუტეთ და ამდროს ლიკამ ჩუმად ხელზე მიბრწკინა. გავხედე და თვალი თამიკრა. ნეტა რას აპირებს?
-შენ მითხარი ერთი ბექასთან რახდება?
ლიკა ამ მოულოდნელ შეკითხვაზე აწითლდა და ტელეფონს დაუწყო წვალება
-არაფერი დღეს მითხრა მნახეო მარა თქვენთან ერთად ვარ და როგორ...
-დაურეკე გოგო მერე მოვიდეს არგადამრიო (მე)
-მართლა?? კაი ეხლავე
გვერდზე გავიდა და ტელეფონზე დარეკა თან თმას აწვალებდა. ისეთი საყვარელი იყო...
-ცოტახხანში მოვალო შადრევანთან შეგხვდებითო
-ხოდა წამო ჩვენც დავიძრათ
შადრევანთან ბექა შეგვხვდა. ხოო.. ბექა მაღალი... არა ძალიან მაღალია. ლიკაც არააა პატარა.მუქი ყავისფერი თმები აქვს და მწვანე თვალები. მაგრამ დაჩის უფრო ლამაზი თალებიაქვს. მოიცა მოიცა... რაზევფიქრობ. კარგი გავაგრძელოთ პატარა ტუცებიაქ და აი ძალიან საყვარელია და თბილი. ესეტი შესაფერისი წყვილი იშვიათია. მზრუნველობას არაკლებს ლიკას და სულ თვალებში უყურებს. მესიამოვნა მათი ასე ნახვა. მომწონდა ქუჩაში წყვილებს რომ ვხედავდი. მეც მინდოდა ვინმე. უბრალოდ ვინმე არა მინდოდა მყვარებოდა ძალიან და მასაც ძალიან ვყვარებოდი. ყოველ დაბადების დღეს მაგას ვიფიქრებდი "მინდა ვიღაც ძალიან ვუყვარდე და მეც ძალიან მიყვარდეს" . სახლამდე ბექამ მიგვაცილა. ყველა გადავეხვიეთბექუნიას, ლიკა ჩამოვხსენით და სახლში ავიტანეთ. ლუკა და დაჩი სახლში დაგვხვდნენ. ტელევიზორს უყურებდნენ. ფეხბურთს რათქმაუნდა
-დღეს ფეხბურთი არგაქვთ ჩემო ბიჭებო?
მხიარულად წამოვიძახე სახლში შესულმა და ორვეს ყურადღებაც დავიმსახურე
-არა
-ძალიანაც კარგიოოოო. დღეს ერთად ვიყოთოო...
-რაგჭირს ნინი? (დაჩი)
-არაფერი გენაცვალე
არააფრის გამო ავხარხარდი და გოგოებს თვალი ჩავუკარი. მოვრჩი თუარა შიმშილს სერიოხული სახე მივიღე დოინჯი შემოვირტყი და ტუჩები მოვკუმე
-მშია
ვთქვი ფეხის ბაკუნით მაგრამ ყურადღება არავინ მომაქცია. ტელევიზორისკენ ოდნავ კიდე მივიწიე
-მშია
მაინც არანაირი ყურადღება. ტელევიზორის წინ დავდექი ვითომც არაფერი
-მშია
-გავიგეთ
წამოიძახა დაჩმ და ელით გამწია
-გამიკეთე მერე თუგაიგე
შევუჩიჩხინე და კიდევ გადავეფარე ტელევიზორს
-შენოღონდ გაიწიე და კარგი
-ძალიან კარგიი მაღლა ვიქნებით და მოგვემსახურეთ ერთხელ
პასუხს არდაველოდე და გამხიარულებული მაღლა ავარდი


ვიცი ძალიან დაგვიანებული თავია. მაპატიეთ დაგვიანებისთვის და პატარა თავისთვის. მაგრამ მემგონი არც არავინ კიტხულობს. ვინც კითხულობთ კი დიდი მადლობა