გოგოები ვჭორაობდით რათქმაუნდა გიორგიზე. ათასნაირი მიზეზი მოვიფიქრეთ თუ რატომ არიყო დღეს სკოლაში. ამასობაში ბიჭებიც ამოვიდნენ თეფშებით ხელში. გემრიელობები ამოიტანეს. კიდევკარგი დაჩიმ იცოდა საჭმლის გაკეთება თორემ მარტო მე ვერაფერს გავხდებოდი. ლუკა მაშინვე გავიდა მაგრამ დაჩი რაომღაც ჩვწნთან დარჩჩა პრინციპში ჩვენც ეს არგვინოდა? თიკას თვალი ჩავუკარი დაჩი კი ჩემგვერდით წამოწვა. ყველაფრის გარკვევისთვის გადავწყვიტე სიმართლე თუ მოქმედება გვეთამაშა. ყველა ძირს დავჯექით და პირველიჯერი ლიკაზე და დაჩიზე მივიდა. ლიკას კითხვაზე დაჩის პასუხი ასეთი იყო. " არავინ არ მომწონს მაგრამ ერთი გოგო მემგონი მიყვარს" კითხვას ალბათ თქვენთვითონაც მიხვდით. შემდეგი ჯერი თიკაზე და ლიკაზე მიდგა მაგრამ საინტერესო არაფერი მთელი თამაშ უინტერესო იყო რატომღაც. მალევე დავიშალეთ და დავიძნეთ. დილით სარბენად არწავსულვარ ძალიან დაღლილი ვიყავი არაფრით. ზუსტად რომ არაფრით. არაფრის თავი არ მქონდა. დღე იყო ალბათ ასეთი. სკოლაში დაჩიმ წაგვიყვანა დღეს გიოც იყო....
-რაშვები ნინუცი?
თბილად გამიღიმა და მერხწე დასკუპდა.
-არაფერს გიო შენ?
-მეცეგრევარ
-ნინუცი ახალია?
-მოფერებით გეძახი არშეიძლება?
მოფერებითო? ვაიმე რასაყვარელია შევჭამ
-რავი როგორც გინდა
ამდროს ჩვენი კლასელი და მისი ყოფილი ნატაშკა შემოვიდა და პირდაპირ კალთაში ჩაუხტა. გიორგიმაც ხელი მოხვია და კისერში მაგრად აკოცა. მოიცა მოიცა... მეგონა დაშორდნენ. კიდევ კარგი ამდროს ზარი დაირეკა და ყველა თავის ადგილს დაუბრუნდა თორემ ალბათ ვიკივლებდი. დასვენებაზე ყველაფერი გოგოებს მოვუყევი და მითხრეს რომ ანჩემი ეჭვიანობა უნდოდა ან შერიგდნენ. მე რატომღაც ურო მეორე ვარიანტი მეგონა აბა რად უნდოდა ჩემი ეჭვიანობა ერთადაც კი არ ვიყავით. სკოლა დამთავრდა და ჩვენც ყველანი სახლში წამოვედით. ცეკვაზეც ვიყავი და სახლში დაღლილი მოვდიოდი როდესაც უცხო ნომერმა დამირეკა
-რაშვები ნინუცი??
მალევე მივხვდი ვინიქნებოდა. ერთადერთი იყო ვინც ნინუცით მომმართავდა
-ცეკვიდან მოვდივარ გიო
-მისმინე თუგცალია იქნებ სადმე გავსულიყავით? გაგვესეირნა ან რამე დაგველია? წინააღმდეგი ხომ არხარ?
-ააააარა... ისა..მემეგონა ისევ ნატაშკასთან იყავი
-არა დავშორდი. არვიცი დღეს რაუნდოდა
-აა... კარგი და რომელზე?
-ერთსაათში გაწყობს?
-კიკი სახლში მივალ და გავემზადები
-მიდი გკოცნი
ვიცი რომ ცუდად ვიქცეოდი მაგრამ არაფერი მაინტერესებდა
ტელეფონი გავთიშე და შუა ქუჩაში ხტუნვა და კივილი დავიწყე.. ჩემი სიხარული პიკს აღწევდა. ხალხი ისე მიყურებდა ალბათ ფიქრობდნენ ეს გიჭი ვინარისო. სულ ხტუნვა ხტუნვით მივვედი სახლში. ლუკას სალხში არდამხვდა როგორც გავიგე თავის ძმაკაცებთან იტო დაჩი კი როგორც ყოველთვის ჭამდა
-როგორხარ?
მივედი და ლოყაზე ძალიან მაგრად ვაკოცე გახრებულმა
-რამე მოხდა?
-რამე უნდა მოხდეს რომ გაკოცო?
-რავი
-არა ისეც შეიძლება რომ გაკოცო მაგრამ ეხლა ძალიან გახარებული ვარ
-აბა მოყევი
-გიორგიმ დამიწრეკა და გასეირნება მთხოვა
-ანუ პაემანი დაგინიშნა
-ნუ რაღაც ასეთი. წავედი მე გამოვიცვი და ძალიან მალე ჩამოვალ. დაჩის მოღუშული სახისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია ისე ავარდი მაღლა. ჩქარა გადავივლე. ცისფერი ფარფატა კაბა გადავიცვი და თხელი ჟაკეტი მოვირგე. ზარის ხმა გავიგე როცა ფეხსაცმელს ვიცმევდი. მალევე ჩავირბინე და ერთმანეთის პირისპირ დავინახე ერთი მაღალი მოზვერი კაცი დიდი დაჭიმული ხელებით და მის გვერდით მაღალი მაგრამ საკმაოდ გამხდარი გიორგი რომელიც ძალიან გაკვრივებული სახით მისჩერებოდა დაჩის
-რაიტო რაგაგიკვირდა
კითხა დაჩიმ და თავით ანიშნა შემოდიო
-შენიაზრით? აქ რაგინდა?
-აქ ვცხოვრობ
-მოიცა რა?
-მე აგიხსნი გრძელი ამბავია
ჩავერიე მე და დაჩის თვალები დავუქაჩე. გიორგის ვანიშნე წავედით თქო და დაჩის კიდევ ერთხელ შევხედე გაბრზებული თვალებით ის კი ისე მიყურებდა რომ ვერ მოვითმინე ოდნავ ჩავიცინე და თავი გავაქნიე.
-ფეხით წავიდეთ თუ მანქანით
-გააჩნია სად მივდივართ
-შენსად გინდა
-არვიცი გენდობი
-წამოდი ფეხით გავისეირნოთ და თან მომივები დაჩის რაუნდოდა შენთან
თვალები მობეზრებულად გადავატრიალე და გიორგის მოკლედ ავუხსენი საქმის ვითარება, ისიც თითქოს დამშვიდდაო და ხელი დაგამხვია. ლამის ჩავიკეცე მოულოდნელობისგან მაგრამ თავი მაინც მშვიდად მეჭირა. ცოტახნით ვისეირნეთ შემდეგ სახლამდე მიმაცილა არაფერი ზედმეტი. სახლში რომ მივედი დაჩის უკვე ეძინა. ჩემებს დავურეკე სკაიპით და მითხრეს რომ ისე ვერ აეწყო როგორც გეგმავდნენ და ამიტომ ხვალ ჩამოდიოდნენ. თებერვლის ბოლო იყო. შაბათი დილა თენდებოდა მე კი ვერ ვიძინებდი და ვიხსენებდი გიორგის. ვხვდებოდი რომ ვიღაც ძალიან მიყვარდა. მთელი სულით. ვიფიქრებდი ეს გიორგი იყოთქო მაგრამ რაღაც მაკლდა. გიორგის გახსენებისდროს რაღაც მაკლდა იმ შეყვარებამდე. ფაქტი იყო რაღაც მჭამდა შიგნიდან და არვიცოდი. მეორე დღეს ჩემიმშობლები ჩამოვიდნენ. დაჩი მთელი დღე დაგრუზული დადიოდა რისი მიზეზიც არვციცოდი. მშობლები სახლში მივიყვანეთ და ემოციებისგან დაღლილებს მალევე ძილი მოგვერია. ღამი ძალიან ძალიან ღრმად მეძინა. დილით კი სკოლაში წასვლას რომ ვაპირებდი ლამისდავაგვიანე დაჩის ლოდინით ველოდე იქამდე სანამ დედაჩემი არმოვიდა და არმითხრა რომ დაჩი ისევ წავიდა........

ვიცირომ ძალიან პატარა თავია მაგრამ ვერვასწრებ დიდების დაწერას მაგრამ რომ იცოდეთ რეები მოვიფიქრეე... ისეთები მოხდება რომ აი არვიცი მითხარით თუ მოგწონთ და კითხულობთ რმ ტყუილად არ გავაგრძელო მივარხართ ძალიან