თავი
მეშვიდე
იატაკს სველი ტერფები ელამუნებოდა და კვალს ტოვებდა.
კვალი კედლის კუთხეში შეწყდა, იქ სადაც ქალი უკვე დიდიხანია ცრემლებგამოლეული ტიროდა.
-ტირილიც არ შეგიძლია...-თქვა იმ ტერფებმა, რომელიც
კვალს ტოვებდა ყავისფერ იატაკზე.
ქალს ხმა არ გაუცია. ბორგვა განაგრძო. ისეთი საცოდავი
სანახავი იყო. ისეთი მიტოვებული... კაცს, რომელსაც გული მოუკლა, მასაც კი ეცოდებოდა
რაღაც დოზით. მის წინ ჩაიმუხლა, თავზე ხელი დაადო და გულზე აიკრა, ეს თითქოს უცნობი,
მაგრამ სინამდვილეში კარგად ნაცნობი სხეული. მირზა გრძნობდა, რომ მას ისევ ძველებური
სურნელი ჰქონდა. მაგრამ მაინც შეცვლილიყო. მის ხის ქერქისფერ თმას ალაგ-ალაგ ჭაღარა
შეჰპარვოდა. სახეც აღარ იყო იდეალურად სწორი, შიგადაშიგ იგრძნობოდა ოღროჩოღრო გზა,
რომელიც რაღაც საცხით ამოევსოთ.
მაინც ლამაზი იყო.
სხვანაირად ლამაზი.
-როგორ მოხდა?-იკითხა უცრემლო ქალმა აკანკალებული
ხმით.
-არ ვიცი...
-შენ რატომ არ იყავი მასთან?-საყვედურის მსგავსი
რამ სტყორცნა ქალმა მირზას, რამაც მას ყოველგვარი სიბრალულის მსგავსი გაუქრო და ახლა
ამ ქალის მიმართ ისევ ზიზღს გრძნობდა. ზიზღს ყველაზე მეტად და მის ფონზე სხვა გრძნობები
საგულდაგულოდ იჩრდილებოდა. კაცმა ქალს ხელი ცივად გაუშვა. უკან დაიწია. ფეხზე წამოდგომა
სურდა მაგრამ წონასწორობის დაცვა ვერ შეძლო და იატაკზე დაეცა. მის თვალებში გაბატონებული
ზიზღი ქალმაც იგრძნო და კანკალმა აიტანა... მამაკაცის ეს ბოროტი გრძნობა განამტკიცა
მისმა საქციელმაც. იმდენად სძულდა ამ ქალთან სიახლოვე, რომ იატაკზე გართხმული უკან-უკან
გახოხდა და ღვარძლიანად უპასუხა ქალის შეკითხვას ასევე კითხვით:
-და შენ? -მერე ადგა და ოთახიდან გავიდა.
ქალს რაღაცა გაუელვა თავში და მამაკაცს აედევნა:
-არ დალიო, გთხოვ...
-მთხოვ? -გაეღიმა მამაკაცს...
-ლილის ხათრით...-თავი ჩაქინდრა ქალმა.
-და შენ დარჩი ლილის ხათრით, როცა გთხოვე?
ქალს ხმა ა ამოუღია. რაღაცას გრძნობდა მაგრამ
ამ გრძნობის სახელი არ იცოდა. იქნებ დანაშაულის, ან ბრაზის, ან რაიმე სხვის მსგავსი
იყო? მაგრამ არ იცოდა რა იყო. ეს მხოლოდ ერთხელ ეგრძნო, მაშინ როცა წავიდა. თანაც სამუდამოდ
და უკან მოუხედავად.
მამაკაცმა სანაგვე ურნას გახედა და ჩაეღიმა, როდესაც
შიგ ჩაყრილი სავსე ბოთლები შენიშნა.
-ზოგიერთი რამ არასოდეს იცვლება...-თქვა და მისკენ
დაიძრა.
-რას გულისხმობ?
-ისევ ისეთი სულელი ხარ როგორიც მაშინ... ლოთისთვის
სანაგვეში ქექვა უკვე აღარაა ღირსების შელახვა, მან დიდიხნის წინ დაივიწყა მსგავსი
შეგრძნებების არსებობა. უნდა გადაგეღვარა, უთხრა და ერთ ბოთლს დასწვდა. ქალი აყვირდა:
-არ დალიო, ჩემს გამო და შენს გამო კი არა, -გაჩუმდა,
მერე კი დაბალი ხმით თითქმის წაიჩურჩულა, -მის გამო...
-არც ვაპირებდი ძვირფასო, -უპასუხა კაცმა და ბოთლი
კედელს ესროლა. ის დაიმსხვრა და მრავალ პატარა ნაწილაკად დაიშალა, გაიბნა ოთახში და
კედელიც იატაკისფრად შეღება. მერე ნელი ნაბიჯებით გავიდა ოთახიდან. უკან რომ დაბრუნდა
ყველა ბოთლი გამოცლილი იყო და სამზარეულოც ალკოჰოლის სუნით იყო გაჟღენთილი. მამაკაცს
სველი ტანსაცმელი გამოეცვალა. ქალი კი უკანასკნელი ბოთლით ხელში ნიჟარასთან იდგა.
-გადავღვარე... -თქვა მან აცრემლებული თვალებით.
მირზა უყურებდა ქალს, სამზარეულოს ნიჟარასთან ცარიელი ბოთლით ხელში მდგარს, თვალში
სევდისწვეთებ ჩაგუბებულს და ისეთი გრძნობა ეუფლებოდა, თითქოს ეს ქალი ყოველთვის აქ
იყო, მაგრამ ექიმი ვერ ამჩნევდა მას. თითქოს არც არასდროს წასულიყო და ყოველ საღამოს
სამსახურიდან დაბრუნებული მირზა წინსაფარწაკრულს, სწორედ ამ ადგილზე მდგარს ხედავდა,
სწორედ ამ ქალს...
აღარ გრძნობდა ზიზღს.
აღარც იმედგაცრუებას.
არაფერს ცუდს.
მხოლოდ მონატრების მონათესავე გრძნობა აფარფატდა
მუცელში და ისე ძლიერ შეეხეთქა კედლებს, რომ სულ ერთი წამით, კაცმა შეძლო დაევიწყებინა
გატაცებული შვილი.
პატარა გოგონა, ლილი. რომელიც ამ ქალის ანალოგი
იყო. ალბათ, სწორედ ასეთი იქნებოდა მირანდაც თხუთმეტი წლის რომ ყოფილიყო. ნეტავ მაშინ
გაეცნო. უსუსური, პატარა.
იქნებ,
აღარც
წასულიყო,
არასდროს?
მერე ამ უცნაურ ფიქრებს ხელიდან დაუსხლტა და ქალს
თვალი აარიდა. ახლაც გრძნობდა ზიზღს, მაგრამ ეს ზიზღი უკვე მხოლოდ საკუთარი თავისკენ
იყო მიმართული. ვერ ჰპატიობდა იმ ერთ წამს, როდესაც ლილი გაუშვა გონებიდან. მერე ქალს
ზურგი აქცია და უთხრა:
-დედაჩემი უნდა ვინახულო, წამოხვალ?-მირანდა დაბნეული
იდგა, გაშეშებული, უსიცოცხლო, მექანიკურ თოჯინას დამსგავსებული, ისიც გამოერკვა იმ
ფიქრებისგან, რომელიც უკვე აღარც კი ახსოვდა, თვალების ცეცებით დაუქნია კაცს თავი:
-ჰო, -ამოილუღლუღა, - ბოთლი მაგიდაზე დადო და როგორც
ფინია ძაღლი პატრონს, ისე აედევნა ყოფილ ქმარს.