მიუხედავად ჩემი დიდი მცდელობისა,რომ თამროს არაფერი გაეგო,ფიზიკურად ვერ დავმალავდი შებინტულ მუხლს და იდაყვს გრძელ ტანსაცმელში ამ სიცხის გამო.
_ რაფერი მარცხიანი ხარ ბებიამ გენაცვალოს,შენ მოგიკვდი მე_ ვიშვიშევბდა და წუხდა,რომ ჩემი დახმარება არ შეეძლო.
_ ნუ გეშინია ბებო მსუბუქად გავიკაწრე,მალე გამივლის არ მტკივა_ ვეცადე უდარდელად გამეღიმა და ტელევიზორისკენ ავიღე გეზი,რომ ჩამერთო,არადა ისე მტკიოდა ჭრილობები,რომ შვებით ვაღვარღვალებდი ახლა ცრემლებს.
_ შენ სულ მასე მატყუებ მე_ კარგად მიცნობს ჩემი თამრო.
ტელევიზორი შევაერთე და პულტს დავწვდი,წითრლ ღილაკს დავაჭირე თუ არა ისე ახლაურდა და გაანათა როზეტმა ,რომ ორივემ შევიკივლეთ,მერე კი მთელი სახლი დაგვიბნელდა.
_ ჯანდაბა,ჯანდაბა,რა დაბდურა ვარ,რამ მჭირს დღეს_ ჩემს თავზე გამწარებული ვქოთქოთებდი და თან ბებოს მითითებულ კარადისკენ ხელის ცეცებით მივიწევდი,რომ ფანარი მეპოვა.
_ ჩემი ქაჯანა ხარ_ ღიმილით მომაძახა ბებიაჩემმა.
_ ბე არ არიან ჩემები გიჟები ასეთ მარცხიანს და ხიფათიანს ,რომ ჩამაბარეს შენი თავი?_ ფანარიც ვიპოვე,ახლა ტელეფონი უნდა მეპოვა.
_ შენ ჩემი პირველი სიხარული ხარ,ყოჩაღი,ჭკვიანი და გარჯე_ მის ხმას საოცარი სითბო გამოყვა.
_ ხმადაბლა ბე არავინ გაგიგონოს,თორემ დაიჯერებენ_ფანრით ოთახი გავანათე_ეს ტელეფონი ნეტა სად დავდე,ახლა კი არავინ დამირეკავს ან მომწერს,რომ უცებ ვიპოვო_ სიტყვა დასრულებული არ მქონდა,რომ ფანჯრის რაფაზე აწკრიალდა ჩემი ტელეფონი,დედა იყო.
_ ხო დე_ მხიარულად ჩავძახე.
_ როგორ ხართ აბა?
_ ცუდად დე,მგონი მოკლე ჩართვა მოხდა და შუქი აღარ გვაქვს.
_ შენ ხელი არაფერს ახლო_ მაშინვე გაუმკაცრდა ხმა ლეილას_ შენ ხიფათიანი ხარ._ ვითომ არ ვიცოდი.
_ აბა დილამდე ასე ვიყო?
_ მამაშენმა გივისთან გადავიდეს და გადმოიყვანოს,მაგას ეხერხება ელექტროობაო.
დავემშვიდობე ჩემებს და ფანრით მომარჯვებული გვერდითა მეზობლისკენ ავიღე გეზი,მთლად გვერდითაც არ იყო,იმხელა ეზოები გვქონდა სახლის ირგვლივ ორივეს ,რომ კიდე ორი სახლი ჩაეტეოდა.ამიტომ გაძახებას წასვლა სჯობდა.
_ ნორა ბებო_ ჭიშკრიდან გავძახე მეზობელს,ცოტა ხანში ბებიაჩემის ხნის ქალმა გამომხედა.
_ მოდი ხატია,რამ შეგაწუხა შვილო_ შუბლთან ხელი მოიჩრდილა.
_ გივი ბაბუა სახლშია? შუქები ჩამიქრა და დახმარება მჭირდება.
_ არა,არ არის შვილო,ჩემს ბიჭთან წევიდა ქალაქში და ხვალ დაბრუნდება.
_ ცუდია,რა ვქნა ახლა მე_ უფრო ჩემთვის ჩავილაპარაკე.
_ მეიცა შვილო,გუშინწინ მდგმური ევიყვანე,ახალგაზრდა კაცია,იქნებ იმას გიშველოს.თუ არ ძინავს დოუძახებ_ თქვა და სახლის უკან გაუჩინარდა.
გამიკვირდა,ამ სოფელში და მდგმური? ცოტა შეაგვიანდა მაგრამ მალე მოვლანდე ორი მოძრავი სილუეტი.წინ ნორა ბებო მოდიოდა,უკან კი…. ის “ იძულებითი” მხსნელი ლამის,რომ მოვკალი შუადღით.
დავიბენი,წამიერად ვიფიქრე გავპარულიყავი,მაგრამ გვიანი იყო,დამინახეს.უხერხულად შევიშმუშნე და ხელები ზურგს უკან წაციღე,ოროსანი ბავშვივით ავიბუზე.მით უფრო,რომ მისი გაოცებული და ცივი მზერა,რომ დავიჭირე.
_ ონისე შვილო,ესაა ის მეზობელი დახმარება ,რომ სჭირდება_ხელით ჩემსკენ ანიშნა.
_ კარგი_ მძიმედ და. ყრუდ ჩაილაპარაკა,წამით შედგა,ჩემი დაბინტული ჭრილობები შეათვალიერა გვერდი ამიარა და გზას დაადგა.
მე დაბნეული ხან ნორას გავხედე,ხან ონისეს,ვერ მივხვდი ,რას აკეთებდა.რამოდენიმე ნაბიჯი გადადგა და შემომიბრუნდა.
_ მიმასწავლი შენ სახლს თუ ჩემით გამოვიცნო_ ისეთი ცივი და მტკიცე ხმა ჰქონდა,რომ ვინანე საერთოდ ,რომ მოვედი აქ,ვყოფილიყავი დილამდე სიბნელეში,რა დამემართებოდა.
_ მოვდივარ_ ოდნავ დაბნეულმა და გაოცებულმა ვუპასუხე და წინ გადავასწარი.გზადაგზა უკან უკან ვიყურებოდი.საოცარმა შიშმა ამიტანა,მისი მეშინოდა.
_ წინ იყურე_ მორიგი მიბრუნების დროს მკაცრად მითხრა და წამში შევბრუნდი.
უხმოდ შევაბიჯეთ სახლში.
_ ბებო გივი არ იყო და ნორა ბებომ მის მდგურს სთხოვა ჩვენი დახმარება_ წარუდგინე სტუმარი.
_ საღამომშვიდობის_ მამაკაცი მისი საწოლისკენ მიიწია,გაუღიმა და ოდნავ თავი დაუკრა_ ონისე.
_ სასიამოვნოა შვილო,თამარი.
მე ამ მომენტებს გაოგნებული ვუყურებდი,ნუთუ მან გაიღიმა? ზდილობაც სცოდნია,თუმცა წამში შემობრუნდა ჩემკენ ისევ ისეთი მრისხანე გამომეტყველებით.
_ მცველი სად გაქვთ დამონტაჟებული?_ ისეთი ხმა აქვს გეგონება რკინა რკინას შემოსცხესო.სისხლი მეყინება.
_ აივანზე_ ამ ღამით კოშმარები არ დამაძინებს უკვე ვიცი.
გვერდი ამიარა და მისი ფანრით აივანზე გავიდა.რაღაც ღილაკს დააწვა და შუქიც ჩაირთო.სულ ეს იყო? გამიკვირდა.
_ ღამემშვიდობის_ მითხრა,არა უფრო სწორად მომიგდო და ჭიშკრისკენ წავიდა.
_ დიდი მადლობა_ უკან გავყევი.
_ არაფრის_ არც კი შემობრუნდა.
_ არა მარტო ამისათვის,შეიძლება ითქვას სიკვდილს გადამარჩინეთ აფთიაქთან.
_ _ იმედია აწი უფრო ფრთხილად გადადგამ ნაბიჯს_ მომაძახა და ჭიშკარიც გაიხურა.
_ მგონი გიჟია_ ვთქვი და შუბლთან საჩვენებელი თითი დავატრიალე.

.…..

გაბრაზებულმა მივიჯახუნე ჩემი ოთახის კარი და საწოლზე პირქვე დავემხე.კარგა ხანს ასე ვიყავი.მერე მძიმედ წამოვჯექი და ტუმბოზე მდგარ ჩარჩოს დავავლე ხელი,ცოტა ხანს თვალდაუხამხამებლად დავცქეროდი,მერე კი მკერდზე მჭიდროდ მივიხუტე და ორივე ხელებით მაგრად ჩავბღუჯე.ისეთი გრძნობა მქონდა,რომ ვიშანთებოდი,შიგნეულს მიწვავდა ფოტო,სუნთქვა შემეკრა,მთელი სხეულით მოვიკუნტე,თითწოს სურათს ვმალავდი და ვიცავდი,მთელი სხეული ამეწვა,ვიგრძენი მლაშე სითხე,როგორ ჩამომიგორდა თვალებიდან და მომეშვა,თითქოს ჩემი ტკივილი შეამსუბუქა.საწოლზე გადავწექი ისევ და თვალები დავხუჭე,იმის იმედად,რომ დამეძინა.
არ ვიცი რამდენი დრო იყო გასული,ჩემსავე ხმამ მომიყვანა გონს.
_ ხატია….ხატია….დაიკოო…._ ოფლში ვცურავდი და მთელი სხეულით ვკანკალებდი.დაფეთებული გამეღვიძა,წამიერად დამაბნია რეალობამ,თუმცა მალე მოვეგე გონს და გამწარებული ისევ საწოლს დავეხეთქე.

……
_ კარგი ბებო,ყველაფერს ისე ვეტყვი,როგორც შენ დამარიგე_ მგონი მეასედ ვისმენდი გუშინ ღამის მერე ბებიაჩემის დარიგებებს.წლების მანძილზე სკოლის ბიბკიოთეკაში მუშაობდა,ახლა კი უნდოდა სანამ აქ ვიყავი მე გავსულიყავი მის ადგილზე,მიუხედავად ჩემი წუწუნისა და ხვეწნისა,არ დამყვა,რატომ უნდა მიყურო 24 საათი და მივლიდეო,დიდი დიდი იქ დღეში სამი საათი იყო,გადი თვალს წყალი დაალევინეო და აჰა მეც მივდივარ ბატონ ნოდართან ბებიის რეკომენდაციით.
დღეს მიუხედავად სიცხისა იძულებული ვიყავი ჩემი დაბინტული ხელფეხის გამო მკლავიანი და გრძელი შარვალი ჩამეცვა.
ჩემი შტატში აყვანა იმაზე მარტივად და იოლად მოხდა ,ვიდრე მე წარმოვიდგენდი.ოხ ეს ბებიები რა.ძალიან გაუხარდა ახალი თანამშრომელის მიღება დირექტორს,მითუმეტეს,რომ გაიგო 24 წლისა ვიყავი.
_ შენი ხნის არავინ გვყავს,ყველაზე ახალგაზრდა თანამშრომელი იქნები ჩვენს კოლექტივში.
_ მადლობა_ თავი დავხარე და შევიფერე.დრო და საათი ვიცოდი,ხელფასიც,ამიტომ წასვლის დრო მოვიდა.დავემშვიდობე და ოთახიდან გამოვედი.კიბეებთან ვიყავი მისული,რომ დირექტორის კაბინეტის კარი გაიღო და ბატონი ნოდარის ხმა შემომესმა:
_ ხატია შვილო პირადობა დაგრჩა
_ ახლავე_ მისკენ შევბრუნდი,მაგრამ საფეხურზე ქუსლი ჩამიცდა და გადავყირავდი.არა,რა,რომ არაა შენი სტილი არ უნდა შემოდგე ამ კოშკებზე.შეკივლება და ხელების აქნევა მოვასწარი,თუმცა მაშინვე ვიგრძენი,თუ როგორ შევასკდი ვიღაცას და ორივე დავეხეთქეთ იატაკზე.დავიშალე.სახის მანჭვით შევბრუნდი მისკენ.
_ შენ?_ იმხელაზე დაიქუხა ონისემ,რომ ვინატრე მიწა გამსკდარიყო და ჩავეტანე.ისე დავიბენი,რომ ხმა ვერ ამოვიღე,გამწარებულმა მხოლოდ თვალები მოვჭუტე მთელი ძალით.


P.s.
როცა მოვახერხებ ყოველდღე დავდებ,როცა ვერა,სამ დღეს არ გადავაშორებ ❤
ჰო კიდევ თქვენი აზრი ფოტოებზე,რამდრნად შეეფერებიან პერსონაჟებს?