15 სექტემბერი იდგა.
ის 15 სექტემბერი რომლისიც ყველაზე ძალიან მეშინოდა. თბილისში ახალი გადმოსულები ვიყავით მე და დედა. ცხვირი ახალი ნაოპერაციები მქონდა და ოდნავ ტკივილებს კიდევ ვგრძნობდი. თბილისში დედაჩემის მამიდასთან ვცხოვრობდით. ყველაზე ძალიან უნივერსიტეტის მეშინოდა. არვიცი როგორ მიმიღებს ჯავახიშვილი ან საერთოდ იქაური ხალხი.
პირველმა დღებ ჩვეულ ჩაიარა. 3 საათზე ნატამ მომაკითხა და მისი ლურჯი მანქანით წამიყვანა უკან, პირველი დღე ჩვეულებრივი იყო. ჯერჯერობით არავინ არავის არიცნობდა.

მეორე დილით გავემზადე ისევ უნივერსიტეტში წასასვლელად. იქ მისულს ლექციის დარბაზი ამერია ლექციაზეც დავაგვიანე და ამიტომ დერეფანში სულელი ბავშვივით დავბოდიალებდი. ტელეფონი ამოვიღე რომ საათი მენახა. საკმაოდ ადრე იყო და მაღაზიაში გასვლა და რამის ჭამა გადავწყვიტე.
რადგან თბილისში ახალი ვიყავი და გზა არვიცოდი უახლოესი კაფე ვნახე და ყავის დალევა გადავწყვიტე.
როცა საათს მეორედ დავხედვდექი და უნივერსიტეტისკენ წამოვედი. პირველ ლექციაზე დაგვიანებულმა არაფერი შევიმჩნიედა პირდაპირ სააქტო დარბაზში შევედი და ცარიელ მაგიდასთან დავჯექი. გვერდით ვიღაც უცნობი ტიპი მომიჯდა და მომესალმა:
-დაგვიანებას არ ვიმჩნევთ ხო ?:დ
მე გამეცინა და არაფერი არ მითქვამს
-კაი რაიყო კიარშეჭამ
მითხრა ისევ.
შევხედე და ვუთხარი
"გაცნობა შესვე,ნებაზე ძაან გთხოვ"
და ისევ მოსმენა განვაგრძე
ლექციის შემდეგ ავდექი და ისე წამოვედი იმ დარბაზიდან იმ ბიჭისთვის არცკი გამიხედავს.თავი დებილი მეგონა,ალბად ქაჯივით მოვიიქეცი მაგრამ კონტაქტში შესვლა რომ ძაან მიჭირს ამ ფაქტს ვერ გავექცევი.
დამთავრდა დღეც.
გარეთ გამოსულმა სკამზე ჩამოვჯექი და დედაჩემს დავუწყე ლოდინი. ვიღაც მომიახლოვდა და გვერდით ჩამომიჯდა. ისევ ის ტიპი იყო. მაღალი თეთრი ცისფერი თვალებით გრძელი თითებით და შავი თმებით.
-ხომ არ დავაგვიანე ?
გამეცინა
-არა დროული იყო.
-კარგი, როგორც ვატყობ აქაური არუნდა იყო
-როგორ მიხვდი?
-არ აბოლებდა კრიალოსანს არ ათამაშებ
ისევ გამეცინა(მთელი ჩემი ცხოვრება ყველაფერზე ან ვიცინი ან ვტირი)
-კარგი, მე გიო
-მარი
-აბა მარი ყავა ?
-არა უნდა წავიდე
ავდექი და წამოვედი,დედაჩემს ბიცოლამისი მანქანაში ეჯდა და მის სამკერვალოში მიდიოდნენ. მეც გავყევი.
მეორე დღეს არ დამიგვიანია,დროულად მივედი და ოთახშიც ცარიელ მერხზე დავჯექი როგორც ყოველთვის(მიუხედავად იმისა რომ რამდენიმე ბავშვს ვიცნობდი, ჩემი ბინის მეზობლები აღმოჩნდნენ)
ამჯერად პირველ ლექციაზე გიორგიმ დააგვიანა
ისევ გარეთ შევხვდით ერთმანეთს მოვიდა და მომესალმა
-როგორხარ ახალო
-რაცმათვარია არვაგვიანებ :დ
-ხოეგ ძაან :დ რამე მნიშვნელოვანი გამოვტოვე ?
-არა, აღდგება და ეგაა
-კარგი მარიამ შენზზე ცოტა ვიცი დღეს პატარა კარნავალია ბავშვების უკეთ გასაცნობად და გელი :დ
-კარგი ვნახოთ
-ვნახოთ არა აუცილებელია.
-მოვალ.
თვალი ჩამიკრა და გავიდა მის მეგობრებთან.
მისი ყოველი მოახლოება გულის მკერდიდან ამოვარდნას გავს, საოცარი ისაა რომ მარტო მან მოახერხა და მოიფიქრა ჩემი გაცნობა,სხვას სურვილიც არ გასჩენია.არვიცი მე ვიყავი ასეათი ცუდი ხასიათის თუ თბილისის წესია ცივი დახვედრა, არვიცი ვერვხვდბი შიძლეილება დრორომ გავა დავუმეგობრდე ვინმეს.მოკლედ რისიც მეშინოდა ნელნელა ხდება.
ყველაფერი ძალიან შეიცვალა იმდღის კარნავლის შემდეგ. იქ ჩემი ყველა საიდუმლო ძალაუნებურად ვთქვი.(ფსიქოლოგიურ ფაკულტეტს ეს ცუდი თვისებააქ,გპარავს ისეთ აზრებს რისი გამხელაც არ გინდა ) ჰოდა აქვთქვი რომ რთული საურთიერთოვარ. ამის შემდეგ გაგებით მომეიდენ. გიორგი რომელიც მომწონდა იმის გამო რომ პირველი ჩემი გაცნობა მან მოიფიქრა მეგობრულად ძალიან დავახლოვდით, მასთან თავისუფლად შემეძლო საუბარი იმაზე თუ ვინ მომეწონებოდა.